3rd update! Happy reading! Please comment down and vote naman kayo hihi
"Oh."Ibinaba ni Roxanne ang tingin at kalmadong nagsabi, "Tara na."Habang palabas sila ng venue, hindi pa rin mapakali si Frizza. "Ate Roxanne, salamat sayo ngayong araw. Matapos kong mapakinggan ang seminar na ito, mas lalo kong gustong tahakin ang landas ng research at pag-develop ng mga gamot."Nakita ni Roxanne ang pamumula ng pisngi nito at ang kumikislap nitong mga mata kaya hindi niya napigilang ngumiti. "Bakit bigla mo namang naisip 'yan?"Noong panahong sila ni Frizza ay palaging nabibigo sa mga eksperimento nila, ilang araw itong matamlay at parang gusto nang sumuko. Akala niya, titigil na ito, pero hindi niya inasahang magpapatuloy pa rin ito hanggang ngayon—at mas determinado pa."Nabanggit sa akin ni Kuya Zach na ilang libong beses nang nabigo ang mga eksperimento nila, pero hindi sila sumuko. Ang galing nila, kaya gusto ko ring maging tulad nila—isang araw, gusto kong tumayo sa harapan ng marami at ibahagi ang sarili kong karanasan."Habang sinasabi ito, tila bahagyang
Ngumiti nang mapait si Daphne. "May tatlong buwan na lang ako. Wala nang saysay ang makipagtalo tungkol dito. Ibabalik ko si Devon sa kanya sa loob ng tatlong buwan." Pagkasabi niya nito, agad na hinawakan ni Vincent ang kanyang kamay at sinabing may bigat sa tinig, "Daphne, huwag mong sabihin 'yan. Si Devon ay namuhunan na sa research institute ni Zach, at malapit nang mabuo ang gamot. Siguradong gagaling ka!" Nagliwanag ang lungkot sa mata ni Daphne. "Nasa trial stage pa lang ang gamot. Walang kasiguraduhan kung epektibo ito, at maaaring may masamang epekto." Nang makita siyang ganoon ka-negatibo, tila bumigat ang dibdib si Vincent, at agad siyang napuno ng matinding pag-aalala. "Daphne, dati ang saya-saya mo, pero ngayon sobrang lungkot mo na. Hindi ka ganyan noon. Dapat malaya ka at matatag, hindi nagpapatalo sa kahit ano. At naniniwala akong gagana ang gamot!" Ibinaling ni Daphne ang kanyang tingin sa sahig at mabagal na nagsalita, "Gusto ko rin maging matatag, pero hindi ko
Nakita ni Roxanne ang pagsusumamo sa mukha ni Jameson, pero hindi niya maintindihan kung saan siya kumukuha ng kapal ng mukha para lumapit sa kanya. At ngayon, hinihiling nitong tulungan siya alang-alang sa kanilang nakaraan? Kung maibabalik lang ang panahon, noong inamin nito ang nararamdaman, itinapon na sana niya ang bulaklak sa ulo nito at BINASTED. "Hindi kita matutulungan. Ginawa mo ‘yan, kaya dapat mong harapin ang kapalit ng mga ginawa mo." Matapos niyang sabihin iyon, dumaan siya sa harapan nito at dumiretso sa elevator. Ngunit bago pa siya makalayo, hinawakan ni Jameson ang kanyang kamay. "Roxanne, ganyan ka na ba kalupit? Noong naghiwalay tayo, kinuha mo sa akin ang mahigit limang milyon. Ngayon, hinihiling ko lang na pakiusapan mo si Devon, pero ayaw mo! Tatanungin kita ulit, pupunta ka ba o hindi?!" Bumigat ang pakiramdam ni Roxanne. Masyadong emosyonal si Jameson ngayon. Kung tatanggihan niya ito, hindi niya alam kung ano ang maaaring gawin nito. "Sige... pupun
Napailing si Jameson, "Paano mangyayari 'yon? Gusto ko lang na maintindihan ng kapatid ko na kahit isang taong walang-wala ay maaaring maging matapang." Pagkasabi niya nito, tumalikod si Jameson at umalis. Pagbalik niya sa sasakyan, niyugyog niya ang kanyang manggas, at isang patalim ang nahulog mula rito. Pinulot niya agad ang patalim at mapait na napangiti. Kung hindi pumayag si Devon kanina, maaaring nasa leeg na ni Roxanne ang patalim na ito. Pero hindi niya gagawin iyon maliban na lang kung talagang kinakailangan.Sa opisina, naiwan sina Roxanne at Devon. Tahimik ang paligid, walang kahit sinong nagsalita. Huminga nang malalim si Roxanne, itinaas ang kanyang tingin at tumingin kay Devon. "Devon, pasensya na sa nangyari kaninang umaga. Hindi ko inaasahan na bigla siyang darating at gagamitin ako para takutin ka." Kumunot ang noo ni Devon at malamig na sinabi, "Si Jameson ang may kasalanan, bakit ka humihingi ng paumanhin?" Nakikita niyang maputla ang mukha nito, siguradong nat
Pagdating ni Roxanne sa laboratoryo, malapit nang magsimula ang trabaho. Habang nagsusuot siya ng puting coat at papasok, nakita niyang abala si Frizza sa pagbibigay ng mensahe sa kanyang cellphone, bakas sa mukha niya ang pagkainis. Nang marinig ni Frizza ang mga yapak, bigla siyang napatingin at nang makita niyang si Roxanne iyon, mabilis niyang itinago ang cellphone sa likuran niya, halatang may tinatago. "Ate Roxanne..." "Frizza, maghanda ka na para sa eksperimento." Habang nanatiling kalmado si Roxanne, hindi maiwasan ni Frizza na maalala ang masasamang komento tungkol kay Roxanne sa group chat kanina. Ramdam niyang tumataas ang kanyang dugo. Ni minsan ay hindi pa nila personal na nakasalamuha si Roxanne, kaya bakit ganito ang sinasabi nila tungkol sa kanya? Bukod pa rito, sigurado si Frizza na hindi tipo ni Roxanne ang makipagbalikan sa isang kagaya ni Jameson. Pero sa litratong kinuhang palihim, mukhang niyakap nga ni Jameson si Roxanne, at halata ang pagiging malapit nila
Biglang nanlaki ang mga mata ni Savannah at bumalot ang takot sa kanyang mukha. "Sino ka?! Anong kalokohan ang sinasabi mo!" Mahinang tumawa ang nasa kabilang linya. "Alam mo na ang totoo, Savannah. Kung hindi kita makita sa loob ng isang oras, ikaw na ang bahala sa magiging resulta." Nang marinig niya ang abalang tono mula sa telepono, saka lang niya napagtanto ang sinabi ng kausap. Nataranta siya, napabangon at naglakad-lakad sa loob ng sala. Sigurado siyang naayos na niya ang tungkol kay Wilfred, at walang sinuman ang dapat na nakakaalam nito. Paano nalaman ng taong ito ang totoo?! Kapag nalaman ni Jameson na hindi kanya ang bata, siguradong hindi siya nito patatawarin. Habang iniisip niya ito, lalo siyang kinabahan. Pero wala siyang oras para magdesisyon ngayon. Kalahating oras ang layo ng lugar. Totoo man o hindi ang sinasabi ng taong ito, kailangan niyang pumunta. Huminga siya nang malalim upang pakalmahin ang sarili, kinuha ang susi ng sasakyan, at dali-daling nagtungo sa
"Iyan ay isang bagay na dapat mong pag-isipan sa hinaharap, at kailangan mong gawin ito kahit gusto mo o hindi." May bahid ng pagbabanta at matinding kumpiyansa ang tono ni Daphne. Kung hindi susundin ni Savannah ang gusto niya, mawawala sa kanya ang lahat ng meron siya ngayon. Matapos ang mahigit sampung segundo, malamig na sumagot si Savannah, "Sige, susundin ko ang gusto mo, pero kapag nabigo ka, ipapakita ko kay Devon ang tunay mong ugali! Huwag mong akalaing hindi ko alam kung paano mo pinapakita ang pekeng inosente at mahina mong imahe sa harap ni Devon. Kung malaman kaya ni Devon kung gaano ka kalupit sa likod ng kanyang likuran, magugustuhan ka pa rin kaya niya?”Bahagyang lumamig ang ekspresyon ni Daphne, pero agad din siyang ngumiti nang bahagya. "Huwag kang mag-alala. Hangga't susundin mo ang plano ko, makukuha mo ang lahat ng gusto mo." Kinagabihan, isang marketing account na may milyon-milyong tagasubaybay ang naglabas ng isang video na agad naging mainit na paksa sa int
Tiningnan siya ni Roxanne nang walang emosyon. "Wala akong dapat sabihin sayo." Mapait na ngumiti si Daphne. "Alam kong galit ka sa akin, dahil nang bumalik ako sa bansa, agad kong kinuha si Devon mula sa iyo." "Miss Daphne, masyado mong iniisip ang sarili mo. Hindi kita gusto, pero hindi rin kita kinasusuklaman nang ganoon. Kung wala kang papel sa relasyon namin noon ni Devon, hindi iyon maaapektuhan." Sa huli, si Devon mismo ang nagbigay sa kanya ng pagkakataong makialam sa relasyon nila. Naglaho ang ningning sa mga mata ni Daphne, at bahagyang namutla ang kanyang mukha. "Roxanne, habang buhay mo nang makakasama si Devon, pero ako, tatlong buwan lang ang meron ako. Sa loob ng tatlong buwang ito, maaari mo ba siyang ipaubaya sa akin? Aalis na rin naman ako pagkatapos noon, at nangangako akong hindi na kita guguluhin." Kumunot ang noo ni Roxanne. "Wala nang saysay ang mga sinasabi mo. Nakipaghiwalay na ako sa kanya. Wala akong pakialam kung makasama mo siya ng tatlong buwan o tatl
Pasilip na tumingin si Paris kay Lance na nakaupo sa hapag-kainan at naghihintay ng hapunan, at sandaling nag-alinlangan siya."Kuya, hindi talaga ako makakapunta ngayong gabi. Nag-leave ang yaya namin sa bahay, at hindi ako mapalagay na iwan si Lance mag-isa.""Eh ‘di isama mo na lang siya rito. Ako na muna ang bahala sa kanya. Pagkatapos mong makausap ang mga investor, saka mo na lang siya iuwi."Sa narinig na kaba sa boses ni Zach, alam na ni Roxanne na mahirap na siyang tumanggi sa celebration party ngayong gabi.Napakagat siya sa labi at mahina niyang sabi, "Sige, tatanungin ko muna si Lance."Matapos ibaba ang tawag, lumapit si Roxanne sa mesa, lumuhod sa tabi ng anak at tinitigan ito nang malumanay."Baby Lance, may pupuntahan si mama ngayong gabi. Celebration party lang naman, pero hindi ako mapalagay na iwan ka mag-isa sa bahay. Gusto mo bang sumama kay mommy? Sandali lang naman ito."Tumingin si Lance sa kanya, at matapos ang ilang segundong katahimikan ay tumango ito, "Sige
"Mr. Devon..."Nang lumingon si Devon, tumigil ang mga hakbang ni Secretary Kenneth.Ang mga mata niya ay ganap na naiiba kumpara sa mga mata ni Roxanne nang malunod siya sa dagat. Ngayon, ang mga mata niya ay walang emosyon at malamig, katulad ng hindi mabait at matigas na nakilala niya sa Pharmanova noon.Mukhang naging matagumpay ang hypnosis ni Mr. Devon."Ano ang nangyari?" Nagtataka si Kenneth.Ang mga mata ni Madame Julie ay nagdulot sa kanya ng takot na huwag siyang magsasalita o kung hindi, paparusahan siya nitoTumingin si Secretary Kenneth kay Devon at nagsabi nang kalmado, "Sir Devon, dumaan lang ako upang ipaalala sa’yo na may mahalagang meeting bukas ng hapon.""Oo, lumabas ka na at maghintay sa akin, babalik ako sa kumpanya sa loob ng sampung minuto.""Okay, boss."Pagkaalis ni Secretary Kenneth, tumingin si Devon kay Madame Julie, "Pag-iisipan ko ang pagkuha ng kumpanya ni Lolo gaya ng sinabi mo, pero para sa akin, ang Pharmanova ang pinakamahalaga."Tumango si Madame J
Tumigil si Devon, humarap at tiningnan si Dr. Rex, ang mga mata nito ay kumikislap ng malamig na tingin, "Ano ang sinasabi mo?"Medyo natakot si Dr. Rex sa mga tingin ni Devon na tila kayang tingnan at makita ang lahat, ngunit nanatili siyang may magaan na ngiti sa kanyang mukha."Sir Devon, nais ko lang sanang pag-usapan ang kalagayan ng inyong ina. Si Jameson ay nag-aalaga sa inyong ina sa itaas at bababa rin siya agad."Tiningnan siya ni Devon at dahil sa hindi niya maintindihan, hindi niya napigilang maglakad papunta sa kanya.Pagkaupo sa tapat ni Dr. Rex, nagsalita si Devon nang malalim ang boses, "Ano ang nais mong sabihin sa akin?"Ngumiti si Dr. Rex at nagsabi, "Sir Devon, hindi po ba't alam niyo? Hindi po maganda ang pagtulog ng inyong ina kamakailan at siya'y may sleep disorder. Para sa mga taong sa ganitong edad, ang pagkakaroon ng sleep disorder ay isang delikadong bagay..."Sa simula, naririnig pa ni Devon ang mga sinasabi nito, ngunit habang tumatagal, napansin niyang hin
Kinabukasan ng umaga, kakarating pa lang ni Devon sa kumpanya nang makatanggap siya ng tawag mula sa lumang bahay ng pamilya, sinabing may sakit si Madame Julie at hinihiling na bumalik siya.Bahagyang yumuko si Devon, malamig ang boses, "Kung may sakit siya, maghanap kayo ng doktor. Hindi naman ako doktor."“Sir …” ang tinig sa kabilang linya ay tila walang magawa, sabay buntong-hininga. “Kitang-kita naman sa lahat na nag-aalala ang iyong ina. Mula nang mag-away kayo, iniisip na niya kung paano aayusin ang relasyon niyo. Sobrang nag-aalala na siya…”“Marami akong ginagawa ngayon. Pag-usapan na lang natin ’yan kapag may oras ako.”Matapos iyon, agad niyang ibinaba ang tawag.Ibinaba ng katulong ang telepono at maingat na tumingin kay Madame Julie na nasa gilid at galit ang mukha. “Madame… ayaw pong bumalik ng iyong anak…”Malamig siyang tiningnan ni Madame Julie, “Hindi ako bingi.”Nataranta ang katulong sa lamig ng tingin ng babae kaya agad siyang yumuko at hindi na muling nagsalita.
Si Secretary Kenneth ay nais pang kumbinsihin siya, ngunit nang makita niyang malamig ang mukha ni Devon, alam niyang hindi ito makikinig. Kaya napabuntong-hininga siya at lumabas ng opisina. Paglabas niya, agad niyang nakita si Madame Julie na kakababa lang ng elevator. Nagulat si Secretary Kenneth at mabilis na lumapit. "Madame, bakit bigla kayong pumunta rito?" Tumingin nang walang emosyon ang babae sa kanya. "Nandito ako para makita si Devon. Dalhin mo ako sa kanya." Nagdadalawang-isip si Secretary Kenneth. Noong nakaraan, ipina-lock ni Madame Julie si Devon sa ospital at hindi siya pinayagang makita ng kahit sino. Sinabi rin mismo ni Devon sa kanya na ayaw na niyang makakita ng sinuman mula sa pamilya. Nakita ni Madame Julie ang pag-aalinlangan sa mukha ni Secretary Kenneth kaya bumagsak ang kanyang ekspresyon. "Secretary Kenneth, kung ayaw mong dalhin ako sa kanya, pupunta ako nang mag-isa." Nang makita niyang maglalakad na ang matanda papasok sa opisina, mabilis siyang hum
Bago pa niya matapos ang kanyang sasabihin, malamig siyang pinutol ni Lola Ofelia. "Baliw ka ba, Juliette?”Walang nakakaalam kung ano ang maaaring mangyari pagkatapos ng ganitong uri ng hypnosis? Narinig niyang may ilang taong naging tulala matapos sumailalim dito. Natakot si Madame Julie sa malamig na tingin ng matanda. Mabilis niyang ibinaba ang kanyang ulo at hindi nangahas tumingin sa kanya. Naisip niyang halos hindi na makasurvive ang kumpanya ni Jameson dahil sa ginawa ni Devon. Kaya naman, naglakas-loob siyang magsalita muli. "Ma, mungkahi lang naman ito. Ano't anuman, anak ko si Devon. Paano ko siya masasaktan? Ginagawa ko lang ito para sa ikabubuti niya at ng pamilya natin!" Ngumisi nang malamig si Lola Ofelia. "Ikaw lang ang nakakaalam kung ginagawa mo ito para sa kanya o para sa sarili mo!" Matapos sabihin iyon, tumayo si Lola Ofelia at umalis nang hindi man lang lumingon kay Madame Julie. Habang nakatingin sa papalayong likuran ng kanyang ama, puno ng galit at pagkadis
Isang oras ang lumipas nang galit na pumasok si Miles sa opisina ng presidente ng Pharmanova. May mahigit isang dosenang security guards na sumunod sa kanya, pero wala ni isa ang nangahas na pigilan siya. Nang makarating siya sa mesa ni Devon, mahigpit niyang pinisil ang kanyang mga kamao at mariing inihampas sa mesa. Hinablot niya ang kwelyo ni Devon, ang kanyang mga mata ay pulang-pula sa galit. "Devon, pinatay mo si Roxanne! Paano mo nagagawang manatiling kalmado na parang walang nangyari?! Hindi kita papatawarin!" Pinalis ni Devon ang kamay nito at malamig siyang tinitigan. "Lumayas ka." Mapaklang tumawa si Miles at mariing sinabi, "Hindi matatapos ito nang ganun lang! Maghintay ka lang!" Pagkasabi noon, tumalikod siya at umalis. Habang walang kahit anong ekspresyon sa kanyang mukha. Nakatayo sa may pinto si Secretary Kenneth, nanginginig at halatang kinakabahan. "Boss Devon… pasensya na..." "Lumabas ka." Agad namang lumabas si Secretary Kenneth at inutusan ang mga security
Nang makita ni Vincent na hindi na siya nagpupumiglas, isinuot niya ang inihandang singsing sa kamay nito, pagkatapos ay sinuot din ang sa kanya, saka niya hinawakan ang mga daliri ni Daphne. Kumuha ng ilang larawan ang mga reporter bilang simbolikong dokumentasyon ng kasal, pagkatapos ay agad silang umalis. Sa totoo lang, napakabigat ng aura ng bagong kasal, at tila hindi iyon isang normal na seremonya ng kasal. Pagkaalis ng mga reporter, agad na binitiwan ni Vincent ang kamay ni Daphne. Nagkatitigan silang dalawa, punong-puno ng pagkasuklam sa isa’t isa, tila gusto nilang burahin ang bawat isa sa mundo. "Vincent, habambuhay ka nalang bang magiging sunud-sunuran kay Devon!" Hindi pa natatapos ang kanyang sinabi nang biglang mahigpit na kinapitan ni Vincent ang kanyang leeg. At sa sandaling iyon, puno ng dilim ang kanyang mukha, at naging nakakatakot ang kanyang anyo. "Anong sinabi mo?!" Nanlabo ang paningin ni Daphne dahil sa kakulangan ng hangin, pero kahit nahihirapan, pilit p
"Kailangang pumunta siya rito at humingi ng tawad kay Jameson, kung hindi, tatawag ako ng pulis!" Sabi naman ni Lola Ofelia.Malamig na tumingin sa kanya si Madame Julie. "Ang kahihiyan ng pamilya ay hindi dapat inilalabas sa publiko. Kung tatawag ka ng pulis, mas lalo tayong pagchichismisan.”"Juliette! Kaya hindi mo sila madisiplina dahil hindi mo sila tinuturuan ng leksyon mula pa pagkabata!" Singhal ng matanda.Habang mainit ang pagtatalo ng dalawa, tahimik lang na nakatingin sa labas ng bintana si Jameson, na nasa kama at may benda ang paa. Hindi alam kung ano ang iniisip niya. Sa di kalayuan, tanaw mula sa bintana ang isang unibersidad. Sa ilalim ng papalubog na araw, maraming kabataan ang naglalakad nang magkahawak-kamay sa palaruan. Pulang-pula ang langit na parang dugo, at mahahaba ang anino ng mga tao. Bigla niyang naalala ang isang taon kung kailan sa wakas ay napapayag niyang sumama si Roxanne sa kanya para maglakad-lakad. Gusto niyang hawakan ang kamay nito pero hindi n