(JARED’S POV)“Anong ibig mo sabihin na “divorce?” Sinigawan ko ang lalake na nakaupo sa tapat ko sa opisina.Simula ng huli kong makausap si Arielle sa ospital, hindi ko na siya nakausap ulit o nakita muli. Binisita ko ng ilang beses ang ospital, pero hindi pa din ako pinayagan na makita siya. Sinubukan ko din kausapin ang may-ari ng ospital, pero sinabi sa akin na wala din magagawa dahil sinusunod lang nila ang utos ng asawa ko. Kahit ang impluwensiya ko ay hindi sapat para magbago ang isip niya.Sinubukan ko siyang tawagan at itext ng walang tigil, pero walang sagot. Napagtanto ko na wala akong magagawa masyado, kaya hinintay ko siya na madischarge.Noong nadischarge na siya sawakas, makalipas ang ilang linggo, ipinaalam sa akin ng investigator ko. Pero hindi ko siya mabisita dahil ang nanay niya ay kasama niya sa bahay ni Ashley, bagay na nakakagulat para sa akin.Kung tama ang naaalala ko, ang dalawang babae ay hindi magkasundo. Sa totoo lang, ang nanay ni Arielle ay hindi si
(ARIELLE’S POV)“Okay lang ba ang lahat?” tanong ni Ashley, napansin na napatigil ako.Hinarap ko siya. “Si Jared.”Nanlaki ang mga mata niya. “Anong ginagawa niya dito?”Umiling-iling ako. “Hindi ko alam.”Tumayo si Ashley, kita ang pag-aalala sa mukha niya. “Gusto mo ba siyang papasukin?”Huminga ako ng malalim at tumango.“Sige. Gusto mo ba na manatili ako?”“Hindi, akong bahala dito.”Tumango siya, dinala niya ang kanyang pagkain at pumasok sa kuwarto. Pagkatapos niyang umalis, huminga ako ng malalim bago binuksan ang pinto.Halos matumba ako ng makita ang matinding pagtitig ni Jared, pero agad ko naayos ang sarili ko. Blangko ko siyang tinignan, inalis ko ng buo ang emosyon ko sa aking mukha.“Hi,” sambit ko, malamig ang tono ko.Hindi naapektuhan ang matinding titig ni Jared, at hindi niya rin pinansin ang bati ko. Sa halip, nilampasan niya ako ng pumasok siya, matalas ang kanyang kilos at galit siya.Nabigla ako, nagulat ako sa kakapalan ng mukha niya. Isinarado ko
(JARED’S POV)“Walang panama ang langit sa babaeng galit dahil heartbroken.”Dumagungdong ng paulit-ulit sa mga tenga ko ang mga salitang ito at pakiramdam ko gusto ko na putulin ang mga tenga ko. Nagmamaneho ako pauwi pagkatapos makumpronta si Arielle, pero hindi tumitigil ang mga salita sa isip ko. At sa bawat oras na marinig ko ito, kinikilabutan ako.Hindi simpleng mga salita lang ang mga sinambit niya. Salita sila ng babae na nagbago na ng husto sa maraming paraan. Nagbago na si Arielle.Napatingin ako sa mga papel sa passenger seat, nakasulat ang ma salitang “Hindi mapagkasunduang pagkakaiba,” na nakasulat. Bumuntong hininga ako at umiwas ng tingin. Sinubukan ko kumbinsihin si Arielle na baguhin ang isip niya, para ikunsidera kung anong sasabihin ng mga tao.Sa ngayon, ang mga nakakaalam tungkol sa pagsasama namin ay iniisip na perpekto ito—match made in heaven. Paano nila tatanggapin ang balita ng aming paghihiwalay?Pero sobrang mapilit si Arielle. Pumasok siya sa kuwarto
(JARED’S POV)Natahimik ako sandali, nawala ako sa sarili sa pag-iisip. Kahit na ayaw ko itong aminin, may punto si Sofia. Kung hindi siya umalis, hindi ko sana makikilala si Arielle. At kahit na nakilala ko siya, hindi sana kami ikakasal. Pero ganoon ang buhay. Hindi ako makakabalik sa nakaraan para baguhin ang lahat. Ano pa ang punto sa pag-iisip sa bagay na puwedeng nangyari?Umiling-iling ako ng maalala ko ang lahat ng nangyari. “Bakit mo bigla binago ang isip mo tungkol sa akin makalipas ang dalawampung taon?”Nagbago ang ekspresyon ni Sofia—namutla siya noong una, pero mabilis na nakarecover. “Okay lang na magalit ka sa akin, Jared. Lagi kang mabait sa akin, at nabigo kita. Tinanggihan ko ang pag propose mo ng hindi nagdadalawang isip. Hindi kita nirespeto. Ako ang responsable doon. At humihingi ako ng tawad.”Tumango ako, naantig ng kaunti sa paghingi niya ng tawad. Ito ang unang pagkakataon all these years na umamin siya sa pagkakamali niya na tinanggihan ako. Pero… iba na
(ARIELLE’S POV)“Friends?” hinamak ko siya. “Best friends? Tulad ninyo ni Sofia?”Hindi siya sumagot, kaya nagpatuloy ako. “Sapat na ang dami ko ng mga kaibigan. Hindi ko na kailangan pa.”Tumango siya at tumayo. “Kita na lang tayo sa susunod.”Gusto ko suminghal sa kanya at sabihin na, “Managinip ka,” pero pinigilan ko ang sarili ko. Sa halip, tumango ako at sinundan siya sa pinto. Nag-alinlangan siya sandali, tinignan ako bago lumabas.Sa oras na sumarado ang pinto, hindi ko na napigilang lumuha. Lumapit ako sa couch at bumagsak doon, ibinain ko ang mukha ko sa mga palad ko. Napagtanto ko na bigla ang realidad. Tunay na hiwalay na ako kay Jared. Hindi ako naghahallucinate, tunay ito.Hindi ko alam kung gaano ako katagal doon na umiiyak, pero naalerto ako na nakauwi na si Ashley ng bumukas ang pinto. Sinubukan ko tumakbo para itago ang namamaga kong mga mata, pero huli na; nakita niya ako.“Okay ka lang ba? My goodness, umiiyak ka ba?” matinis niyang sinabi, nagmamadaling luma
(SOFIA’S POV)Nabigla ako sa malamig na dating ni Jared sa akin, pero tumanggi akong magpatalo. Huminga ako ng malalim, sinubukan ko na pigilan ang galit ko. Noon, ako ang nagdedesisyon, ang dating ko ay hard-to-get, pero ngayon, baliktad na. Oras na para ayusin ko ang namamagitan sa amin ni Jared, at kailangan ko magpakahumble.Inisip ko ang eksena kung saan mababawi ko ang impluwensiya ko sa kanya. Habang iniisip ito, nakaramdam ako ng matinding gaan ng kalooban.“Mukhang pagod ka,” sambit ko, inilapit ko ang aking boses. “Nagtalo ba kayo?”“Oo,” sagot niya.“Tinatakot ka ba niya, o sinusubukan na gamitin ang paghihiwalay bilang paraan para makuha ang kalahati sa assests mo? Makasisiguro ka na hindi ko siya hahayaan. May makapangyarihan akong kaibigan na abogado na masisigurong hindi siya makakakuha kahit na isang kusing mula sa iyo.”“Sa kasamaang palad, hindi siya ganoon na klase ng tao. Wala siyang gusto na kahit na ano mula sa akin.”Tunay akong nagulat. Tanga ba siya? Ano
(ARIELE’S POV)Nagulat ako sa tanong ni Ashley, hindi ko talaga iyon inaasahan. “Hindi… Hindi ko alam,” nautal ako. “sa ngayon, ang gusto ko lang ay bumalik sa trabaho.”“Naiintindihan ko,” sambit niya, tinapik niya ang balikat ko. “Tara na, bumalik na tayo sa pinapanood natin.”Ang natitirang oras sa gabi ay lumipas ng mabilis. Walang nangyari na kakaiba sa mga sumunod na araw at paulit-ulit ang mga nangyari. Pumasok sa trabaho si Ashley at bumalik sa gabi kung saan nasa bahay lang ako, halos walang ginagawa.Namimiss ko ang trabaho ko, at napagdesisyunan ko na bumalik sa trabaho, hindi binibigyan ng pansin ang payo ng nanay ko at ni Ashley. Balak ko sabihin kay Ashley pagbalik niya galing trabaho ngayon.Para naman kay Jared at Sofia, wala akong pagpipilian kung hindi iblock sila sa lahat ng social media platforms dahil nakikita ko ang mga litrato nilang magkasama lagi. Dinelete ko ang numero ni Jared at binlock. Poprotektahan ko ang katinuan ko.Ang nanay ko ay wala pang alam
(ARIELLE’S POV)Ang lalake ay tumawa at inalis ang shades niya, makikita ang mga mata na matindi tumitig at may paghanga. “Sige, may kapalit. Kumusta ka, Madam?”Natulala ako, nanlaki ang mga mata ko sa gulat. Si Dwayne? Sa dinami-dami ng mga tao? Bago ko pa mapansin, natawa ako at maluha-luhang natawa.Siya ang huling tao na inaasahan ko na makikita ko, at hindi ako makapaniwala na kumanta ako kasama siya ng hindi siya nakikilala.“Ikaw ay—” sambit ko, tumatawa pa din.“Gago?” tinapos niya, nakangiti siya. “Alam ko, guilty ako. Pasensiya na kung nagulat kita. Hindi ko gusto na isiwalat ang pagkakakilanlan ko at gulatin ka. Gusto ko lang marinig ka na kumanta, at masaya ako na kumanta ka. Ang galing mo. Sigurado ka ba na wala kang music career?”Namula ako sa pambobola niya. Umiling-iling ako, pinoproseso ko pa din kung paano ko siyang nakasalubong ulit. Pagkakataon lang ba ito, o planadong bagay?“Heto,” nagulo niya ang iniisip ko, inabutan ako ng tissue. “Kailangan mo ito.”T
(ARIELLE’S POV)Ang restaurant ko, ang A and M, na initials para sa Arielle at Maverick, ay nagbukas na sawakas ang mga pinto para sa publiko noong nakaraang araw, at ngayon, para maghost ng meeting sa potensyal na mga shareholders ng restaurant ko. Ang sagot nila at turnout ay overwhelming, at nasabik akong pag-usapan ang hinaharap ng business ko sa mga indibidwal na interesado.Marami sa kanila ang dumating, at ang iba ay papunta na. Hindi magsisimula ang meeting ng wala sila, at bukod pa doon, hindi pa oras ng meeting, kaya worth it ang paghihintay.Ang entrance ay bumukas, at alam ko na isa ito sa mga interesadong indibidwal na papasok, kaya inihanda ko ang sarili ko at ngumiti, handa na iwelcome ang kahit na sino ng nakangiti, tulad ng ginawa ko sa iba.Pumasok ang pigura sa loob, at nanghina ang ngiti ko. Nanigas ako, nanlaki ang mga mata ko at napanganga. Anong pambihirang nangyayari dito? Sambit ko sa isip ko, nakipagtitigan ako sa bagong dating.Hindi maaari! Jared?Kahi
(JARED’S POV)Tumunog ang phone ko, nabasag ang katahimikan sa aking opisina. Sinulyapan ko ang screen at nakita ang pangalan ng imbestigador ko.“Sabihin mo,” sagot ko. “May update ka na?”“Oo,” sagot niya at nag-alinlangan siya“Sige,” udyok ko.“Sa kasamaang palad, hindi ko siya masundan hanggang sa bahay. Napansin niya na sinusundan ko siya at gumawa siya ng paraan para hindi ko siya mahabol.”Sumarado ng mahigpit ang panga ko at humigpit ang kapit sa phone. “Puro palusot na lang ba ang mabibigay mo?” galit ko na sinabi.“Kumalma ka, sir. Pakiusap, makinig ka sa akin,” makaawa niya.Huminga ako ng malalim, pinilit ko ang sarili ko na manatiling tahimik at hayaan siyang magpatuloy.“Hindi ko siya nagawang sundan sa kanyang bahay tulad ng plano ko kahapon, pero nagawa ko na makuha ang address ng restaurant niya.”“Restaurant niya?” inulit ko, naging interesado ako.“Oo, mayroon siyang building restaurant, at sa isang linggo ito magbubukas.”Naupo ako ng diretso ngayon. “I
(ARIELLE’S POV)Matapos magmaneho pa, itinigil ko ang sasakyan sa isang lugar na maikukunsidera ko na ligtas at sinubukas na maghabol ng hininga. Nanginig ako ng hindi makontrol ang kamay ko sa manibela, habang ang puso ko ay malakas ang tibok na parang lalabas ng dibdib ko.Sinubukan ko kumalma, kung hindi, hindi ako makakapagmaneho pauwi. Huminga ako ng malalim at mabagal, sinubukan ko na ayusin ang aking sarili. Nagpanic ako, pero isinantabi ko ang nararamdaman ko. Hindi ako puwede magpanic attack, hindi, hindi dito.Makalipas ang ilang minuto, naging normal ng unti-unti ang tibok ng puso ko, at naging steady ang aking kamay. Dahil kuntento na ako na puwede na akong magmaneho ulit, sinindihan ko muli ang makina ng sasakyan, nagmaneho ako pauwi, alerto na ang aking senses.Habang nagmamaneho, lalo akong nabalisa, habang sinusubukan ko alamin kung bakit ako susundan ng kahit na sino. Hindi ko ito maintindihan, at patingin tingin ako pa din ako sa salamin para masiguro na wala na a
(ARIELLE’S POV)Nakabalik ako sawakas sa bahay, pagod pero fulfilled. Ang nanay ko at anak ay naghihintay na sa sitting room, at yumakap sila sa akin habang ipinapakita ang tuwa ng pumasok ako.“Nakita namin ang balita!” sambit ni Maverick, tumalon siya sa akin. “Sikat ka na ngayon, Mama.”“Congrats, darling ko. Sobrang proud ako sa iyo,” sambit ng aking nanay.Ngumiti ako, masaya rin dahil masaya sila. “Salamat.”Naglakad ako patungo sa couch at naupo kaming lahat at ikinuwento ko sa kanila na mga nasasabik kung anong nangyari sa araw ko. Pero siyempre, siniguro ko na hindi kasama ang aksidente at engkuwentro kay Sofia, para hindi sila mataranta.Pagkatapos ko magkuwento, nagpaalam ako dahil gusto ko na hubarin ang damit ko at accessories sa aking katawan. “Pasensiya na sa inyong dalawa, sambit ko,” tumayo ako. “Kailangan ko maligo at magpahinga ng kaunti.”“Malapit na maging handa ang dinner,” paalala ng nanay ko.Tumango ako, nagpapasalamat sa kaunting pahinga. Sa oras na na
(ARIELLE’S POV)Unang araw ko simula ng makauwi ako, at nakaramdam ako ng sabik at kaba. Ngayon, bibisita ako sa restaurant site ko at dadalo sa isang mahalagang meeting kasama ang mga delegates mulas a Paradiso Culinary Academy—ang alma mater ko—para sa ambassador endorsement na nagpakahirap ako para masigurong makuha.Pagkakataon ito para hubugin ang culinary world sa paraan na ninanais ko sa mga panahon ng mahahabang taon sa Italy.Nasabik ako habang iniisip ko ang mga benepisyo na kaakibat ng posisyon—mamahaling sasakyan, fully funded insurance, malaking sahod na magpapayaman sa akin. Napakaganda ng mga benepisyo.Pero ang pinakaninanais ko ay ang mag-iwan ng marka sa menu ng Paradiso, sa pagkakakilanlan nito, sa kanilang mga patron. Ito ang entablado ko, at handa na akong angkinin ito.Isinuot ko ang aking itim na dress, ang fabric ay nakakapit sa lahat ng mga tamang lugar. Simple, elegante. Walang makeup para mahighlight ang itsura ko at mabilis na pagpapa unat ng buhok ko,
(JARED’S POV)Kumurap ako at tinignan muli ang headline, sinisiguro na hindi mali ang nabasa ko. Pero hindi nawala ang mga salita. Nandoon sila, nakasulat pa din.Pagkatapos ay napalunok ako ng madiin, pinilit ko ang sarili ko na tumingin pababa, at nahirapan akong huminga. Siya nga. Si Arielle.Ang parehong babae sa airport.Ang parehong babae sa sasakyan ni Ashley. Kaya pala naaakit ako sa sasakyan kanina.Paano ako naging ganito kabulag?Dalawang beses, makalipas lang ang ilang araw. Sa airport, kung saan naramdaman ko ang kakaibang hatak sa akin pero isinawalangbahala ko. Sa sasakyan, noong sinubukan ko siyang makita, pero naglaho siya bago ko siya tunay na masulyapan. Sa parehong beses, hinayaan ko siyang makaalis.Pagkatapos, tinamaan ako ng napagtanto ko na parang tone-toneladang mga simento, nadurog ang puso ko. Paano ako nagagawang biruin ng tadhana ng ganito?Hindi ko naisip na makikita ko siya ulit. Pero heto siya.Tinitigan ko ang litrato, mabilis ang tibok ng akin
(JARED’S POV)Babad ako sa trabaho ng marinig ko ang ingay ng phone ko sa katahimikan, hinatak ako nito mula sa aking focus.Ok, anong nangyari ngayon? Kailan ba siya titigil sa pag likha ng gulo? Bumuntong hininga ako at pinigil ang galit ko habang nakikinig ako sa pag-iyak niya mula sa kabilang side ng phone. Nakatira siya sa ilalim ng bahay ko; ang kaligtasan niya ay hindi ko maisawalangbahala. Ngayon alam ko na na karma ko ito. Pinatay ko ang laptop ko, kinuha ang sasakyan, at umalis.Habang nagmamaneho ako, tahimik akong nagdarasal na sana ang aksidente ay hindi kasing tindi ng kanyang paglalarawan sa phone.Habang malapit na ako doon, tumigil ako sa stop light. Kinakain ako ng inis habang tinatapik ko ang manibela, hinihintay ito na magbago. Nalipat ang tingin ko at napunta sa pagsuri sa mga sasakyan sa paligid. Dito ko napansin ang grey Audi sa tabi ko.Hindi ito bibihirang modelo, pero mukhang pamilyar ito.May naramdaman ako sa loob ko—sasakyan ni Ashley? Pero bakit ito
(SOFIA’S POV)Dumating ako sa “Elegance,” isang sikat na unisex fashion clothing shop kung saan mga mayayaman lamang ang bumibili. Dahil regular ako dito, maganda ang trato sa akin sa oras na pumasok ako sa female section ng shop para sa mga bagong dating.“Welcome back, Sofia,” sambit ni Jenna, ang sales manager, na lumapit habang nakangiti.“Hi, Jenna. Kakatapos ko lang tignan ang bagong mga dating,” sagot ko, sinusuri ang mga bagong dating na damit.“May mga magaganda kaming damit mula sa latest collection,” sambit niya, isinama ako sa designer section.Pagkatapos pumili ng ilang mga dress at sukatin ito, nakapagdesisyon ako sawakas. Sa checkout counter, tinotal ni Jenna ang mga binili ko.“Ang suma total ay $10,000,” anunsiyo niya.Inabot ko ang itim ko na card, at winithdraw niya ang halaga. Pagkatapos, naglabas ako ng mga perang papel at inabot sa kanya. “Heto, sa pagiging mabait na babae.”“Salamat. Paalam,” sambit niya.Tumango ako at naglakad palabas, dala ang mga sho
(JARED’S POV)Habang nahihirapan ako na manatiling gising at labanan si Sofia, nagsimula na lumipad ang isip ko sa parang panaginip na estado.At pagkatapos, tila ba may bumukas na pinto sa aking isip, nakita ko ang sarili ko sa ibang lugar—mainit, at malinawag na ilaw na iniimbitahan ako. Pakiramdam ko pamilyari to, bagay na matagal ng nawala pero hindi ako tumigil sa paghahanap.Nandoon si Arielle, nakatayo sa tabi ko, kumikinang ang mga mata niya, ang mga labi niya ay nakangiti ng mahinhin. Bumilis ang tibok ng puso ko ng makita siya. Totoo siya. Dito. Kasama ko.“Love,” bulong ko, nanginginig ang boses ko sa matinding halo ng saya at hindi makapaniwala.“Yes, Jared,” sagot niya, ang boses niya ay parang hele na nakalimutan ko na. Ang boses niya ay binalot ako, at panandalian, ang sakit sa puso ko ay naglaho.Nararamdaman ko ang bilis ng pintig sa tenga ko, naghahalo ang aking mga emosyon—sobrang saya ko na halos madurog ako. Nandito siya. Mahal pa din niya ako. At lahat ng si