(SOFIA’S POV)Nabigla ako sa malamig na dating ni Jared sa akin, pero tumanggi akong magpatalo. Huminga ako ng malalim, sinubukan ko na pigilan ang galit ko. Noon, ako ang nagdedesisyon, ang dating ko ay hard-to-get, pero ngayon, baliktad na. Oras na para ayusin ko ang namamagitan sa amin ni Jared, at kailangan ko magpakahumble.Inisip ko ang eksena kung saan mababawi ko ang impluwensiya ko sa kanya. Habang iniisip ito, nakaramdam ako ng matinding gaan ng kalooban.“Mukhang pagod ka,” sambit ko, inilapit ko ang aking boses. “Nagtalo ba kayo?”“Oo,” sagot niya.“Tinatakot ka ba niya, o sinusubukan na gamitin ang paghihiwalay bilang paraan para makuha ang kalahati sa assests mo? Makasisiguro ka na hindi ko siya hahayaan. May makapangyarihan akong kaibigan na abogado na masisigurong hindi siya makakakuha kahit na isang kusing mula sa iyo.”“Sa kasamaang palad, hindi siya ganoon na klase ng tao. Wala siyang gusto na kahit na ano mula sa akin.”Tunay akong nagulat. Tanga ba siya? Ano
(ARIELE’S POV)Nagulat ako sa tanong ni Ashley, hindi ko talaga iyon inaasahan. “Hindi… Hindi ko alam,” nautal ako. “sa ngayon, ang gusto ko lang ay bumalik sa trabaho.”“Naiintindihan ko,” sambit niya, tinapik niya ang balikat ko. “Tara na, bumalik na tayo sa pinapanood natin.”Ang natitirang oras sa gabi ay lumipas ng mabilis. Walang nangyari na kakaiba sa mga sumunod na araw at paulit-ulit ang mga nangyari. Pumasok sa trabaho si Ashley at bumalik sa gabi kung saan nasa bahay lang ako, halos walang ginagawa.Namimiss ko ang trabaho ko, at napagdesisyunan ko na bumalik sa trabaho, hindi binibigyan ng pansin ang payo ng nanay ko at ni Ashley. Balak ko sabihin kay Ashley pagbalik niya galing trabaho ngayon.Para naman kay Jared at Sofia, wala akong pagpipilian kung hindi iblock sila sa lahat ng social media platforms dahil nakikita ko ang mga litrato nilang magkasama lagi. Dinelete ko ang numero ni Jared at binlock. Poprotektahan ko ang katinuan ko.Ang nanay ko ay wala pang alam
(ARIELLE’S POV)Ang lalake ay tumawa at inalis ang shades niya, makikita ang mga mata na matindi tumitig at may paghanga. “Sige, may kapalit. Kumusta ka, Madam?”Natulala ako, nanlaki ang mga mata ko sa gulat. Si Dwayne? Sa dinami-dami ng mga tao? Bago ko pa mapansin, natawa ako at maluha-luhang natawa.Siya ang huling tao na inaasahan ko na makikita ko, at hindi ako makapaniwala na kumanta ako kasama siya ng hindi siya nakikilala.“Ikaw ay—” sambit ko, tumatawa pa din.“Gago?” tinapos niya, nakangiti siya. “Alam ko, guilty ako. Pasensiya na kung nagulat kita. Hindi ko gusto na isiwalat ang pagkakakilanlan ko at gulatin ka. Gusto ko lang marinig ka na kumanta, at masaya ako na kumanta ka. Ang galing mo. Sigurado ka ba na wala kang music career?”Namula ako sa pambobola niya. Umiling-iling ako, pinoproseso ko pa din kung paano ko siyang nakasalubong ulit. Pagkakataon lang ba ito, o planadong bagay?“Heto,” nagulo niya ang iniisip ko, inabutan ako ng tissue. “Kailangan mo ito.”T
(ARIELLE’S POV)“Magiging okay ka, hindi ba? At huy, mangako ka sa akin na hindi mo sasagarin ang sarili mo,” sambit ni Ashley, kita ang pag-aalala sa mukha niya.Nakaparada kami sa parking lot ng restaurant. Lunes ngayon, at babalik ako ngayon sa trabaho. Inihatid ako ni Ashley dahil ayaw niya ako payagan sumakay ng taxi o kaya Uber.“Pangako.”“Mabuti. Ingat ka sa trabaho mo,” sambit niya at niyakap niya ako ng mahigpit.“Salamat. Ikaw din,” sagot ko matapos siyang yakapin pabalik. Matapos namin maghiwalay, kinuha ko ang bag ko at bumaba, kumakaway sa kanya.Habang naglalakad ako papunta sa entrance ng restaurant, nakaramdam ako ng nostalgia. Ilang linggo na ng nawala ako pero pakiramdam ko ilang buwan na ang lumipas. Huminga ako ng malalim, sabik sa pagbabalik ko.Bigla, may yumakap sa akin, halos mawala ako sa balanse. “Mabuti na lang, masaya ako na nagbalik ka!” sambit ni Rebecca.“Alam ko, diba? Masaya ako na nagbalik ako, at namiss kita,” sambit ko, tumatawa ako at niyak
(ARIELLE’S POV)Sa oras na marinig ko ang mga salitang iyon, alam ko na problema na ito, at marami akong dapat ipaliwanag. Huminga ako ng malalim, inihanda ang sarili ko para sa pag-uusap.“Kumalma ka, Ma. Puwede ba natin itong pag-usapan ng personal?”“Personal? Hindi, pag-uusapan natin ito ngayon, sa phone!”“Sige,” bumuntong hininga ako bilang pagsuko. “Anong gusto mo marinig?”“Lahat. Paano ka nakipaghiwalay sa asawa mo, at kung paano niya lantarang ipinapakita ang mga litrato niya kasama ang ibang babae?”Pinigilan ko na suminghal. Siguradong kagagawan ito ni Sofia. “Ma, mahabang istorya. Pero para paikliin, naghiwalay kami kasi hindi na kami bagay sa isa’t isa.”“At anong ibig sabihin nito? Paanong hindi ninyo iyon napagtanto sa tatlong taon ninyong pagsasama?”Tumigil ako, nag-iisip ako ng tamang paraan para sabihin ang mga salita.“Wala ka ng masabi? Magsalita ka, Arielle.”“Inlove siya sa ibang tao. Hindi ko na matiis,” sambit ko.“Sa babaeng ipinapangalandakan niya
(ARIELLE’S POV)“Magpatuloy tayo sa paglalakad,” bulong ni Ashley, hinatak niya ang braso ko.Pero nakita na kami ni Sofia at tinatawag na kami. “Arielle! Ashley!”“Huwag mo siyang pansinin,” bulong muli ni Ashley.Pero huli na; nagmamadali na si Sofia palapit sa kanya. “Sandali lang, kayong dalawa.”Para makaiwas ng eksena, dahil pinagtitinginan na kami ng mga tao, nag-aalinlangan kaming tumigil ni Ashley. Nakahabol si Sofia, bakas sa mukha niya ang ngiti, ngiting alam ko na peke.“Arielle, Ashley? Nakakagulat naman na makita kayo. Anong ginagawa ninyo dito!?” tanong niya, kita sa mga mata niya ang gulat.“Naparito kami para sa conference,” sagot ni Ashley.“Oh, sa independent women’s conference? Nandito rin ako para doon,” sambit ni Sofia. Sa mga oras na ito, nakahabol na si Jared sa amin, katabi ni Sofia.“Babe, si Arielle at Ashley ay naparito din para sa conference. Ang gandang pagkakataon nga naman?” tanong niya, nakahawak sa balikat ni Jared.Tumango si Jared, tinginan
(ARIELLE’S POV)Noong tumalikod kami para malaman kung bakit sumisigaw si Sofia, nanlaki sa gulat ang mga mata namin. Nakayuko si Sofia, hawak ang sikmura niya at nalukot ang mukha niya sa sakit.“Okay ka lang ba?” nagmadali akong lumapit sa kanya, batid ang pag-aalala sa mukha ko.Hindi sumagot si Sofia; patuloy lang siyang umuungol. Natakot ako at sumenyas ako kay Ashley na lumapit. “Sa tingin ko may dinaramdam siya, tulungan natin siya,” bulong ko.Nag-alinlangan si Ashley bago lumapit sa tabi ko. “Arielle, sigurado ka ba? Hindi ko alam, pero wala akong tiwala sa kanya.”“Tulungan na lang natin siya,” sambit ko, sinusubukan ko itayo si Sofia ng tuwid.Sa oras na iyon, dalawang babae ang lumapit sa amin. Nakahinga ako ng maluwag; makakatulong ang dagdag na tao sa amin.“Anong nangyari?” tanong ng isa sa amin.Tumingala si Sofia sa kanila, maluha-luha na ngayon ang mga mata niya. “Sinubukan… Sinubukan niya akong saktan. Buntis ako, at itinulak niya ako,” sambit niya, nakaturo
(ARIELLE’S POV)“Hindi ko pa din maisip kung anong nangyari,” naiinis na sinabi ni Ashley, inihagis niya ang handbag niya sa couch sa oras na makapasok kami sa living room. “Hindi ako makapaniwala sa babaeng iyon!”“Ash, hayaan mo na,” buntong hininga ko, napaupo ako sa tabi niya. “Okay lang ako, at iyon ang mahalaga.”Hinarap ako ni Ashley, seryoso ang mukha niya. “Kita mo, iyan ang problema. Masyado kang mabait at hindi namomroblema, kaya ka niya laging inaapi. Dapat nagtatago siya sa hiya dahil sa ginawa niya sa iyo, pero heto siya gumagawa pa din ng gulo.”“Ashley, hindi mo na kailangan sabihin ang nangyari,” makaawa ko, minasahe ko ang mga sentido ko.“Pero mayroong dapat magpaalala sa iyo,” kontra niya. “Kailangan ko ba ilista ang lahat ng ginawa niya sa iyo?” tanong niya, nanghahamon ang kanyang mga mata.“Hindi, huwag na,” sagot ko, sumenyas ako.Sumimangot si Ashley. “Kailangan ko tumigil sa pagiging mabait sa mga kaaway mo, Arielle. Kaaway mo si Sofia; itrato mo siyang
(ARIELLE’S POV)Ang restaurant ko, ang A and M, na initials para sa Arielle at Maverick, ay nagbukas na sawakas ang mga pinto para sa publiko noong nakaraang araw, at ngayon, para maghost ng meeting sa potensyal na mga shareholders ng restaurant ko. Ang sagot nila at turnout ay overwhelming, at nasabik akong pag-usapan ang hinaharap ng business ko sa mga indibidwal na interesado.Marami sa kanila ang dumating, at ang iba ay papunta na. Hindi magsisimula ang meeting ng wala sila, at bukod pa doon, hindi pa oras ng meeting, kaya worth it ang paghihintay.Ang entrance ay bumukas, at alam ko na isa ito sa mga interesadong indibidwal na papasok, kaya inihanda ko ang sarili ko at ngumiti, handa na iwelcome ang kahit na sino ng nakangiti, tulad ng ginawa ko sa iba.Pumasok ang pigura sa loob, at nanghina ang ngiti ko. Nanigas ako, nanlaki ang mga mata ko at napanganga. Anong pambihirang nangyayari dito? Sambit ko sa isip ko, nakipagtitigan ako sa bagong dating.Hindi maaari! Jared?Kahi
(JARED’S POV)Tumunog ang phone ko, nabasag ang katahimikan sa aking opisina. Sinulyapan ko ang screen at nakita ang pangalan ng imbestigador ko.“Sabihin mo,” sagot ko. “May update ka na?”“Oo,” sagot niya at nag-alinlangan siya“Sige,” udyok ko.“Sa kasamaang palad, hindi ko siya masundan hanggang sa bahay. Napansin niya na sinusundan ko siya at gumawa siya ng paraan para hindi ko siya mahabol.”Sumarado ng mahigpit ang panga ko at humigpit ang kapit sa phone. “Puro palusot na lang ba ang mabibigay mo?” galit ko na sinabi.“Kumalma ka, sir. Pakiusap, makinig ka sa akin,” makaawa niya.Huminga ako ng malalim, pinilit ko ang sarili ko na manatiling tahimik at hayaan siyang magpatuloy.“Hindi ko siya nagawang sundan sa kanyang bahay tulad ng plano ko kahapon, pero nagawa ko na makuha ang address ng restaurant niya.”“Restaurant niya?” inulit ko, naging interesado ako.“Oo, mayroon siyang building restaurant, at sa isang linggo ito magbubukas.”Naupo ako ng diretso ngayon. “I
(ARIELLE’S POV)Matapos magmaneho pa, itinigil ko ang sasakyan sa isang lugar na maikukunsidera ko na ligtas at sinubukas na maghabol ng hininga. Nanginig ako ng hindi makontrol ang kamay ko sa manibela, habang ang puso ko ay malakas ang tibok na parang lalabas ng dibdib ko.Sinubukan ko kumalma, kung hindi, hindi ako makakapagmaneho pauwi. Huminga ako ng malalim at mabagal, sinubukan ko na ayusin ang aking sarili. Nagpanic ako, pero isinantabi ko ang nararamdaman ko. Hindi ako puwede magpanic attack, hindi, hindi dito.Makalipas ang ilang minuto, naging normal ng unti-unti ang tibok ng puso ko, at naging steady ang aking kamay. Dahil kuntento na ako na puwede na akong magmaneho ulit, sinindihan ko muli ang makina ng sasakyan, nagmaneho ako pauwi, alerto na ang aking senses.Habang nagmamaneho, lalo akong nabalisa, habang sinusubukan ko alamin kung bakit ako susundan ng kahit na sino. Hindi ko ito maintindihan, at patingin tingin ako pa din ako sa salamin para masiguro na wala na a
(ARIELLE’S POV)Nakabalik ako sawakas sa bahay, pagod pero fulfilled. Ang nanay ko at anak ay naghihintay na sa sitting room, at yumakap sila sa akin habang ipinapakita ang tuwa ng pumasok ako.“Nakita namin ang balita!” sambit ni Maverick, tumalon siya sa akin. “Sikat ka na ngayon, Mama.”“Congrats, darling ko. Sobrang proud ako sa iyo,” sambit ng aking nanay.Ngumiti ako, masaya rin dahil masaya sila. “Salamat.”Naglakad ako patungo sa couch at naupo kaming lahat at ikinuwento ko sa kanila na mga nasasabik kung anong nangyari sa araw ko. Pero siyempre, siniguro ko na hindi kasama ang aksidente at engkuwentro kay Sofia, para hindi sila mataranta.Pagkatapos ko magkuwento, nagpaalam ako dahil gusto ko na hubarin ang damit ko at accessories sa aking katawan. “Pasensiya na sa inyong dalawa, sambit ko,” tumayo ako. “Kailangan ko maligo at magpahinga ng kaunti.”“Malapit na maging handa ang dinner,” paalala ng nanay ko.Tumango ako, nagpapasalamat sa kaunting pahinga. Sa oras na na
(ARIELLE’S POV)Unang araw ko simula ng makauwi ako, at nakaramdam ako ng sabik at kaba. Ngayon, bibisita ako sa restaurant site ko at dadalo sa isang mahalagang meeting kasama ang mga delegates mulas a Paradiso Culinary Academy—ang alma mater ko—para sa ambassador endorsement na nagpakahirap ako para masigurong makuha.Pagkakataon ito para hubugin ang culinary world sa paraan na ninanais ko sa mga panahon ng mahahabang taon sa Italy.Nasabik ako habang iniisip ko ang mga benepisyo na kaakibat ng posisyon—mamahaling sasakyan, fully funded insurance, malaking sahod na magpapayaman sa akin. Napakaganda ng mga benepisyo.Pero ang pinakaninanais ko ay ang mag-iwan ng marka sa menu ng Paradiso, sa pagkakakilanlan nito, sa kanilang mga patron. Ito ang entablado ko, at handa na akong angkinin ito.Isinuot ko ang aking itim na dress, ang fabric ay nakakapit sa lahat ng mga tamang lugar. Simple, elegante. Walang makeup para mahighlight ang itsura ko at mabilis na pagpapa unat ng buhok ko,
(JARED’S POV)Kumurap ako at tinignan muli ang headline, sinisiguro na hindi mali ang nabasa ko. Pero hindi nawala ang mga salita. Nandoon sila, nakasulat pa din.Pagkatapos ay napalunok ako ng madiin, pinilit ko ang sarili ko na tumingin pababa, at nahirapan akong huminga. Siya nga. Si Arielle.Ang parehong babae sa airport.Ang parehong babae sa sasakyan ni Ashley. Kaya pala naaakit ako sa sasakyan kanina.Paano ako naging ganito kabulag?Dalawang beses, makalipas lang ang ilang araw. Sa airport, kung saan naramdaman ko ang kakaibang hatak sa akin pero isinawalangbahala ko. Sa sasakyan, noong sinubukan ko siyang makita, pero naglaho siya bago ko siya tunay na masulyapan. Sa parehong beses, hinayaan ko siyang makaalis.Pagkatapos, tinamaan ako ng napagtanto ko na parang tone-toneladang mga simento, nadurog ang puso ko. Paano ako nagagawang biruin ng tadhana ng ganito?Hindi ko naisip na makikita ko siya ulit. Pero heto siya.Tinitigan ko ang litrato, mabilis ang tibok ng akin
(JARED’S POV)Babad ako sa trabaho ng marinig ko ang ingay ng phone ko sa katahimikan, hinatak ako nito mula sa aking focus.Ok, anong nangyari ngayon? Kailan ba siya titigil sa pag likha ng gulo? Bumuntong hininga ako at pinigil ang galit ko habang nakikinig ako sa pag-iyak niya mula sa kabilang side ng phone. Nakatira siya sa ilalim ng bahay ko; ang kaligtasan niya ay hindi ko maisawalangbahala. Ngayon alam ko na na karma ko ito. Pinatay ko ang laptop ko, kinuha ang sasakyan, at umalis.Habang nagmamaneho ako, tahimik akong nagdarasal na sana ang aksidente ay hindi kasing tindi ng kanyang paglalarawan sa phone.Habang malapit na ako doon, tumigil ako sa stop light. Kinakain ako ng inis habang tinatapik ko ang manibela, hinihintay ito na magbago. Nalipat ang tingin ko at napunta sa pagsuri sa mga sasakyan sa paligid. Dito ko napansin ang grey Audi sa tabi ko.Hindi ito bibihirang modelo, pero mukhang pamilyar ito.May naramdaman ako sa loob ko—sasakyan ni Ashley? Pero bakit ito
(SOFIA’S POV)Dumating ako sa “Elegance,” isang sikat na unisex fashion clothing shop kung saan mga mayayaman lamang ang bumibili. Dahil regular ako dito, maganda ang trato sa akin sa oras na pumasok ako sa female section ng shop para sa mga bagong dating.“Welcome back, Sofia,” sambit ni Jenna, ang sales manager, na lumapit habang nakangiti.“Hi, Jenna. Kakatapos ko lang tignan ang bagong mga dating,” sagot ko, sinusuri ang mga bagong dating na damit.“May mga magaganda kaming damit mula sa latest collection,” sambit niya, isinama ako sa designer section.Pagkatapos pumili ng ilang mga dress at sukatin ito, nakapagdesisyon ako sawakas. Sa checkout counter, tinotal ni Jenna ang mga binili ko.“Ang suma total ay $10,000,” anunsiyo niya.Inabot ko ang itim ko na card, at winithdraw niya ang halaga. Pagkatapos, naglabas ako ng mga perang papel at inabot sa kanya. “Heto, sa pagiging mabait na babae.”“Salamat. Paalam,” sambit niya.Tumango ako at naglakad palabas, dala ang mga sho
(JARED’S POV)Habang nahihirapan ako na manatiling gising at labanan si Sofia, nagsimula na lumipad ang isip ko sa parang panaginip na estado.At pagkatapos, tila ba may bumukas na pinto sa aking isip, nakita ko ang sarili ko sa ibang lugar—mainit, at malinawag na ilaw na iniimbitahan ako. Pakiramdam ko pamilyari to, bagay na matagal ng nawala pero hindi ako tumigil sa paghahanap.Nandoon si Arielle, nakatayo sa tabi ko, kumikinang ang mga mata niya, ang mga labi niya ay nakangiti ng mahinhin. Bumilis ang tibok ng puso ko ng makita siya. Totoo siya. Dito. Kasama ko.“Love,” bulong ko, nanginginig ang boses ko sa matinding halo ng saya at hindi makapaniwala.“Yes, Jared,” sagot niya, ang boses niya ay parang hele na nakalimutan ko na. Ang boses niya ay binalot ako, at panandalian, ang sakit sa puso ko ay naglaho.Nararamdaman ko ang bilis ng pintig sa tenga ko, naghahalo ang aking mga emosyon—sobrang saya ko na halos madurog ako. Nandito siya. Mahal pa din niya ako. At lahat ng si