(JARED’S POV)Pumirma ako sa huling dokumento, nakahinga ng maluwag na natapos ko na rin sawakas ang huli sa mga papeles sa lamesa ko na ilang linggo ng nandito. Noong itatabi ko na dapat ang mga papeles, may katok sa pinto.“Sino iyan?” tawag ko.“Si Cristina, sir,” sagot ng secretary ko.“Tuloy ka.”Pumasok si Cristina, mukhang hindi siya mapakali. “Pasensiya na sa istorbo ko sa trabaho mo, sir, pero nagkakaroon ako ng problema na iaccess ang database ng kumpanya.”Tumango ako sa understanding na paraan. Bago lang si Cristina, at halos dalawang araw pa lang. Ang dati ko ng secretary ay angresign dahil magrerelocate siya abroad kasama ang kanyang fiance.“Maupo ka, at ipapakita ko sa iyo,” sumenyas ako sa bakanteng upuan.Matiyaga ko na ipinakita sa kanya kung paano i-access ang database. Makaklipas ang ilang minuto, nasanay na din siya.“Salamat, sir,” sambit niya, tumayo siya. “Naaappreciate ko talaga ang haba ng pasensiya ninyo.”“Walang anuman.”Noong tumalikod siya par
(ARIELLE’S POV)Kumukuha ako ng mga gulay at iba pa na mga cooking utensils para ihanda ng may maramdaman ako sa sikmura ko. Napapikit ako habang nakahawak sa kitchen counter, hinihintay ko na mabawasan ang sakit. Alam ko kung anong pakiramdam ito dahil pamilyar ako dito.Nagsimula ito noong tatlong araw na ang nakararaan, at noong una, ang akala ko may nakain lang ako. Pero nangyari ito ulit, at naulit na naman, at pangatlong araw na ito ngayon.Hindi ko ito masyadong inisip dahil hindi ito masakit na pakiramdam, biglaan lang na paramdam sa sikmura ko na parang alon. At makalipas ang ilang segundo, mawawala ito na parang hindi nangyari.Dahil napagdesisyunan ko na hindi ito seryoso, hindi na ako nag-abala na sabihin sa nanay ko o kay Ashley. Magwawala sila at kakaladkarin ako sa ospital, at ayaw ko na sa ospital. Maraming masasakit na alaala ang naalala ko doon. Kaya isinantabi ko ang mga ideyang ito, napagdesisyunan ko na itigil na ang pag-iisip dito. Hindi ko na kailangan na big
(ARIELLE’S POV)“Anong gagawin mo sa mga package?” tanong ni Ashley ng maupo kami ng magkatabi sa couch habang nanonood ng palabas ni Steve Harvey makalipas ang ilang oras.Humarap ako sa kanya, napagtanto ko na nasa labas pa din ang mga package, sa may porch. “Hindi ko alam,” nagkibit balikat ako. “Baka ipadala ko sa kanya pabalik. Sa magalang na paraan, siyempre.”“Ano, ano kasi,” sambit ni Ashley, umiiling-iling siya. “Hindi mo iyon gagawin. Bastos iyon.”“Hindi, hindi iyon,” kontra ko. “Dapat alam niya ang ibig sabihin kapag sinabi ko na wala akong kailangan mula pamilya niya.”“Pero, dapat tanggapin mo ang regalong ito; baka pagkatapos noon, puwede mo na sabihin na ayaw mo na tumanggap ng kahit na ano. Dahil iyon na din ang pinaguusapan natin, dapat tawagan mo siya at ipaalam mo na nakita mo ang mga regalo.”“Wala ng punto, hindi ko naman tatanggapin,” mapilit ko na sinabi.“Tinanggap mo na.”“Talaga? Sa porch lang sila mananatili kung hindi mo ako papayagan na ibalik ito.”“At si
(ARIELLE’S POV)Narinig ko ang mga sinambit ng doktor, at tumigil ako, panandalian ko nakalimutan huminga. Nanlaki ang mga mata ko, at napanganga ako habang nahihirapan iproseso ang mga salita at nilalabanan ang sarili para huminga ulit.BUNTIS?Paano iyon mangyayari? Humarap ako kay Ashley, inaasahan ko na hindi rin siya makapaniwala tulad ko, at natulala lang siya. Nanlaki ang mga mata niya at napanganga siya sa pagkabigla.Hindi ko alam kung paano pero nagawa ko na pakalmahin ang sarili ko, pero nanginginig ang boses ko. “Ano?” nautal ako, ang boses ko ay halos bulong.Humigpit ang kapit ni Ashley sa kamay ko, pero hindi ko ito napansin halos. Masyado akong abala sa pagpoproseso at pagtatanong tungkol sa nakakagulat na balitang narinig ko.“Dok,” patuloy ko. “Nagdududa ako na ang taong may marangal na trabaho tulad mo ay gusto na magbiro. Pakiusap, sabihin mo na biro lang ito.” Itinulak ko ang file pabalik sa kanya, nanginginig ang mga kamay ko. “Heto, tignan mo, at siguruhin
(ARIELLE’S POV)Manhid akong naglalakad sa tabi ni Ashley, nandito ang katawang lupa ko, pero lumilipad ang isip ko. Paalis na kami ng ospital, at tulala pa din ako. Sinabi ng doktor na bumalik ako sa loob ng ilang araw para simulan ang antenatal ko, pero hanggang sa mga sandaling ito, kahit na nakikita ko ang anak ko sa scan, naririnig ang tibok ng puso niya, at hawak ang mga litrato nito, pakiramdam ko nananaginip ako.Panaginip kung saan ako ibinato ng tadhana, at hindi magtatagal, gigisingin ako sa masamang paraan. Salamat sa Diyos dahil si Ashley, naitindihan niya kung anong estado ko at hinawakan ako ng madiin sa kamay. Isang senyas na nagpapasalamat ako dahil wala akong tiwala sa mga binti ko na hindi sila bibigay sa ilalim ko. Patuloy kaming naglalakad, wala sa sarili ng bigla, humigpit ang kapit ni Ashley sa akin. “Arielle, tignan mo,” bulong niya.Sinundan ko ang tingin niya at nanlumo ako—mula sa sulok ng hallway sa harap namin ay si Jared at Sofia. Mula sa itsura ng ek
(ARIELLE’S POV)“Aaalis? Anong ibig mo sabihin?” tanong ni Ashley, mukha siyang tulala.“Hindi… hindi na ako puwede manatili dito. Kailangan ko lumayo mula sa lahat. Mula kay Jared, kay Sofia, mula sa lahat ng ito,” sagot ko.Pinanood ko ang pagbabago ng ekspresyon ni Ashley, at lalo akong nasaktan. Alam ko na hindi magiging madali para sa kanya na tanggapin ang balitang ito, pero ilang oras na ang nakararaan, matapos umiyak at magising, malalim ang naisip ko at napagdesisyunan na ang pag-alis ang pinakamaganda. Nagdududa ako na makukuha ko ang pag galing na deserve ko kung mananatili ako sa kapaligiran kung saan ipinapaalala sa akin ang sakit at nawala sa akin.“Saan ka pupunta?” tanong ni Ashley, nakakagulat na kalmado ang boses niya. Alam ko na nagkukunwari lang siya, pero nagpapasalamat ako na ginagawa niya ang best niya para maging malakas kumpara sa akin, na nanggigilid na ang mga luha.“Sa totoo lang, hindi ko pa alam. Ang alam ko lang ay kailangan ko na umalis. Hindi ako p
(ARIELLE’S POV)Ilang araw na, at unti-unti gumanda ang mood ko. Nasasanay na ako sa katotohanan na buntis talaga ako, at ito na ang pinakamagandang pakiramdam na naramdaman ko sa matagal na panahon. Bumisita ako sa ospital para sa karagdagang mga test at pregnancy supplements at para ituloy ang antenatal sessions ko.Kahit na ang desisyon ko na umalis ay hindi nagbago, pending ito at hindi ko pa ulit nakakausap si Ashley. Laging umiiwas si Ashley sa tuwing sinusubukan ko itong banggitin, pero naiintindihan ko. Ganoon din ang gagawin ko kung magkakabaliktad ang lagay namin.Pero alam ko na kailangan namin itong pag-usapan sa isang punto. Napagdesisyunan ko na sa dinner ngayong gabi, tapos na kami sa pagsasawalangbahala nito. Inihanda ko ang tanghalian bago pa makabalik si Ashley galing trabaho, siniguro ko na perpekto ang lahat.Inaayos ko ang lamesa ng pumasok siya at ilagay ang bag sa couch. “Wow, may amoy masarap!” sambit niya.“Oo, niluto ko ang paborito mo,” sagot ko, nakangi
(ARIELLE’S POV)“Italy?” inulit ni Ashley, nanlaki sa gulat ang mga mata niya.“Oo, ang mga founder ng scholarship ay may academy sa Italy,” sagot ko, nagsisimula akong masabik.“Anong scholarship?” tanong ni Ashley, nakakunot ang noo sa gulo.“Ang sinabi ni Mr. Stone sa akin, ang manager ko,” paliwanag ko. “Tinanggihan ko ito noong una, pero sa tingin ko ito ang solusyon ko para makamoveon ngayon.”“Sabihin mo sa akin—” sasabihin sana ni Ashley, pero tumayo na ako. Nagmadali akong pumunta sa sitting room at kinuha ang phone ko mula sa couch, tinapik ko ang calendar screen. Bumilis ang tibok ng puso ko dahil napagtanto ko na dalawang linggo na lang bago mag-expire ang scholarship.“Anong nangyayari?” tanong ni Ashley.“Kailangan ko tawagan si Mr. Stone,” sagot ko, tinatawagan ko na ang numero niya.“Hello?” narinig ko ang boses ni Mr. Stone.“Hi, Mr. Stone. Tumatawag ako tungkol sa culinary scholarship. Alam ko na tumanggi ako noong una, pero interesado na ako ngayon at gusto
(ARIELLE’S POV)Ang restaurant ko, ang A and M, na initials para sa Arielle at Maverick, ay nagbukas na sawakas ang mga pinto para sa publiko noong nakaraang araw, at ngayon, para maghost ng meeting sa potensyal na mga shareholders ng restaurant ko. Ang sagot nila at turnout ay overwhelming, at nasabik akong pag-usapan ang hinaharap ng business ko sa mga indibidwal na interesado.Marami sa kanila ang dumating, at ang iba ay papunta na. Hindi magsisimula ang meeting ng wala sila, at bukod pa doon, hindi pa oras ng meeting, kaya worth it ang paghihintay.Ang entrance ay bumukas, at alam ko na isa ito sa mga interesadong indibidwal na papasok, kaya inihanda ko ang sarili ko at ngumiti, handa na iwelcome ang kahit na sino ng nakangiti, tulad ng ginawa ko sa iba.Pumasok ang pigura sa loob, at nanghina ang ngiti ko. Nanigas ako, nanlaki ang mga mata ko at napanganga. Anong pambihirang nangyayari dito? Sambit ko sa isip ko, nakipagtitigan ako sa bagong dating.Hindi maaari! Jared?Kahi
(JARED’S POV)Tumunog ang phone ko, nabasag ang katahimikan sa aking opisina. Sinulyapan ko ang screen at nakita ang pangalan ng imbestigador ko.“Sabihin mo,” sagot ko. “May update ka na?”“Oo,” sagot niya at nag-alinlangan siya“Sige,” udyok ko.“Sa kasamaang palad, hindi ko siya masundan hanggang sa bahay. Napansin niya na sinusundan ko siya at gumawa siya ng paraan para hindi ko siya mahabol.”Sumarado ng mahigpit ang panga ko at humigpit ang kapit sa phone. “Puro palusot na lang ba ang mabibigay mo?” galit ko na sinabi.“Kumalma ka, sir. Pakiusap, makinig ka sa akin,” makaawa niya.Huminga ako ng malalim, pinilit ko ang sarili ko na manatiling tahimik at hayaan siyang magpatuloy.“Hindi ko siya nagawang sundan sa kanyang bahay tulad ng plano ko kahapon, pero nagawa ko na makuha ang address ng restaurant niya.”“Restaurant niya?” inulit ko, naging interesado ako.“Oo, mayroon siyang building restaurant, at sa isang linggo ito magbubukas.”Naupo ako ng diretso ngayon. “I
(ARIELLE’S POV)Matapos magmaneho pa, itinigil ko ang sasakyan sa isang lugar na maikukunsidera ko na ligtas at sinubukas na maghabol ng hininga. Nanginig ako ng hindi makontrol ang kamay ko sa manibela, habang ang puso ko ay malakas ang tibok na parang lalabas ng dibdib ko.Sinubukan ko kumalma, kung hindi, hindi ako makakapagmaneho pauwi. Huminga ako ng malalim at mabagal, sinubukan ko na ayusin ang aking sarili. Nagpanic ako, pero isinantabi ko ang nararamdaman ko. Hindi ako puwede magpanic attack, hindi, hindi dito.Makalipas ang ilang minuto, naging normal ng unti-unti ang tibok ng puso ko, at naging steady ang aking kamay. Dahil kuntento na ako na puwede na akong magmaneho ulit, sinindihan ko muli ang makina ng sasakyan, nagmaneho ako pauwi, alerto na ang aking senses.Habang nagmamaneho, lalo akong nabalisa, habang sinusubukan ko alamin kung bakit ako susundan ng kahit na sino. Hindi ko ito maintindihan, at patingin tingin ako pa din ako sa salamin para masiguro na wala na a
(ARIELLE’S POV)Nakabalik ako sawakas sa bahay, pagod pero fulfilled. Ang nanay ko at anak ay naghihintay na sa sitting room, at yumakap sila sa akin habang ipinapakita ang tuwa ng pumasok ako.“Nakita namin ang balita!” sambit ni Maverick, tumalon siya sa akin. “Sikat ka na ngayon, Mama.”“Congrats, darling ko. Sobrang proud ako sa iyo,” sambit ng aking nanay.Ngumiti ako, masaya rin dahil masaya sila. “Salamat.”Naglakad ako patungo sa couch at naupo kaming lahat at ikinuwento ko sa kanila na mga nasasabik kung anong nangyari sa araw ko. Pero siyempre, siniguro ko na hindi kasama ang aksidente at engkuwentro kay Sofia, para hindi sila mataranta.Pagkatapos ko magkuwento, nagpaalam ako dahil gusto ko na hubarin ang damit ko at accessories sa aking katawan. “Pasensiya na sa inyong dalawa, sambit ko,” tumayo ako. “Kailangan ko maligo at magpahinga ng kaunti.”“Malapit na maging handa ang dinner,” paalala ng nanay ko.Tumango ako, nagpapasalamat sa kaunting pahinga. Sa oras na na
(ARIELLE’S POV)Unang araw ko simula ng makauwi ako, at nakaramdam ako ng sabik at kaba. Ngayon, bibisita ako sa restaurant site ko at dadalo sa isang mahalagang meeting kasama ang mga delegates mulas a Paradiso Culinary Academy—ang alma mater ko—para sa ambassador endorsement na nagpakahirap ako para masigurong makuha.Pagkakataon ito para hubugin ang culinary world sa paraan na ninanais ko sa mga panahon ng mahahabang taon sa Italy.Nasabik ako habang iniisip ko ang mga benepisyo na kaakibat ng posisyon—mamahaling sasakyan, fully funded insurance, malaking sahod na magpapayaman sa akin. Napakaganda ng mga benepisyo.Pero ang pinakaninanais ko ay ang mag-iwan ng marka sa menu ng Paradiso, sa pagkakakilanlan nito, sa kanilang mga patron. Ito ang entablado ko, at handa na akong angkinin ito.Isinuot ko ang aking itim na dress, ang fabric ay nakakapit sa lahat ng mga tamang lugar. Simple, elegante. Walang makeup para mahighlight ang itsura ko at mabilis na pagpapa unat ng buhok ko,
(JARED’S POV)Kumurap ako at tinignan muli ang headline, sinisiguro na hindi mali ang nabasa ko. Pero hindi nawala ang mga salita. Nandoon sila, nakasulat pa din.Pagkatapos ay napalunok ako ng madiin, pinilit ko ang sarili ko na tumingin pababa, at nahirapan akong huminga. Siya nga. Si Arielle.Ang parehong babae sa airport.Ang parehong babae sa sasakyan ni Ashley. Kaya pala naaakit ako sa sasakyan kanina.Paano ako naging ganito kabulag?Dalawang beses, makalipas lang ang ilang araw. Sa airport, kung saan naramdaman ko ang kakaibang hatak sa akin pero isinawalangbahala ko. Sa sasakyan, noong sinubukan ko siyang makita, pero naglaho siya bago ko siya tunay na masulyapan. Sa parehong beses, hinayaan ko siyang makaalis.Pagkatapos, tinamaan ako ng napagtanto ko na parang tone-toneladang mga simento, nadurog ang puso ko. Paano ako nagagawang biruin ng tadhana ng ganito?Hindi ko naisip na makikita ko siya ulit. Pero heto siya.Tinitigan ko ang litrato, mabilis ang tibok ng akin
(JARED’S POV)Babad ako sa trabaho ng marinig ko ang ingay ng phone ko sa katahimikan, hinatak ako nito mula sa aking focus.Ok, anong nangyari ngayon? Kailan ba siya titigil sa pag likha ng gulo? Bumuntong hininga ako at pinigil ang galit ko habang nakikinig ako sa pag-iyak niya mula sa kabilang side ng phone. Nakatira siya sa ilalim ng bahay ko; ang kaligtasan niya ay hindi ko maisawalangbahala. Ngayon alam ko na na karma ko ito. Pinatay ko ang laptop ko, kinuha ang sasakyan, at umalis.Habang nagmamaneho ako, tahimik akong nagdarasal na sana ang aksidente ay hindi kasing tindi ng kanyang paglalarawan sa phone.Habang malapit na ako doon, tumigil ako sa stop light. Kinakain ako ng inis habang tinatapik ko ang manibela, hinihintay ito na magbago. Nalipat ang tingin ko at napunta sa pagsuri sa mga sasakyan sa paligid. Dito ko napansin ang grey Audi sa tabi ko.Hindi ito bibihirang modelo, pero mukhang pamilyar ito.May naramdaman ako sa loob ko—sasakyan ni Ashley? Pero bakit ito
(SOFIA’S POV)Dumating ako sa “Elegance,” isang sikat na unisex fashion clothing shop kung saan mga mayayaman lamang ang bumibili. Dahil regular ako dito, maganda ang trato sa akin sa oras na pumasok ako sa female section ng shop para sa mga bagong dating.“Welcome back, Sofia,” sambit ni Jenna, ang sales manager, na lumapit habang nakangiti.“Hi, Jenna. Kakatapos ko lang tignan ang bagong mga dating,” sagot ko, sinusuri ang mga bagong dating na damit.“May mga magaganda kaming damit mula sa latest collection,” sambit niya, isinama ako sa designer section.Pagkatapos pumili ng ilang mga dress at sukatin ito, nakapagdesisyon ako sawakas. Sa checkout counter, tinotal ni Jenna ang mga binili ko.“Ang suma total ay $10,000,” anunsiyo niya.Inabot ko ang itim ko na card, at winithdraw niya ang halaga. Pagkatapos, naglabas ako ng mga perang papel at inabot sa kanya. “Heto, sa pagiging mabait na babae.”“Salamat. Paalam,” sambit niya.Tumango ako at naglakad palabas, dala ang mga sho
(JARED’S POV)Habang nahihirapan ako na manatiling gising at labanan si Sofia, nagsimula na lumipad ang isip ko sa parang panaginip na estado.At pagkatapos, tila ba may bumukas na pinto sa aking isip, nakita ko ang sarili ko sa ibang lugar—mainit, at malinawag na ilaw na iniimbitahan ako. Pakiramdam ko pamilyari to, bagay na matagal ng nawala pero hindi ako tumigil sa paghahanap.Nandoon si Arielle, nakatayo sa tabi ko, kumikinang ang mga mata niya, ang mga labi niya ay nakangiti ng mahinhin. Bumilis ang tibok ng puso ko ng makita siya. Totoo siya. Dito. Kasama ko.“Love,” bulong ko, nanginginig ang boses ko sa matinding halo ng saya at hindi makapaniwala.“Yes, Jared,” sagot niya, ang boses niya ay parang hele na nakalimutan ko na. Ang boses niya ay binalot ako, at panandalian, ang sakit sa puso ko ay naglaho.Nararamdaman ko ang bilis ng pintig sa tenga ko, naghahalo ang aking mga emosyon—sobrang saya ko na halos madurog ako. Nandito siya. Mahal pa din niya ako. At lahat ng si