=Elvira’s Point Of View= Tahimik kaming nagmamaneho pabalik sa condo. Wala akong sinasabi, pero sa totoo lang, parang gusto ko pa ring mapangiti habang iniisip ang nangyari sa korte. Ang galing talaga ni Zian. Alam ko namang sanay siya sa ganitong mga bagay, pero ibang klaseng sigla ang naidulot ng pagkapanalo namin. “Anong iniisip mo?” tanong niya bigla, sabay sulyap sa akin habang hawak ang manibela. “Wala,” sagot ko, pero naramdaman kong kumurba ang mga labi ko sa isang ngiti. “Wala daw, pero ngiti nang ngiti,” biro niya, kunwari’y naiirita. “Sige na, sabihin mo na, ako rin gusto ko maging masaya!” Tumawa ako. “Hindi kasi ako makapaniwala na tapos na lahat. Ang gaan sa pakiramdam. Parang ang dali lang, pero sobrang stressful!” Napahagalpak siya. “Oh, ‘diba? Kaya nga sabi ko, lucky charm kita eh. Ikaw ang nagdala ng panalo.” “Wow, talaga ba? Eh ikaw naman ang pumatol sa mga argumento nila. Ako, parang accessory lang,” sagot ko, pero tinamaan ako sa sinabi niya. “Honey
=Elvira’s Point of View= Tahimik akong nakatingin sa bintana habang tumatakbo ang sasakyan sa kalsada. Hindi ko alam kung saan kami pupunta ni Zian, pero hindi ko rin siya tinatanong. Parang gusto ko munang bigyan ng oras ang sarili kong mag-isip. Ang daming nangyari nitong mga nakaraang linggo. Mula sa problema sa proyekto, sa korte, at ngayon, ito… mga salitang binitiwan niya na parang gustong-gusto kong paniwalaan pero takot din akong sagutin. “Mahal kita, kahit hindi mo sabihin.” Paulit-ulit na nag-e-echo sa utak ko ang sinabi niya kanina. Ano bang ibig sabihin niyon? Mahal niya ako? Paano? Kailan? Totoo ba? Nilingon ko siya nang hindi niya napapansin. Tila relax na relax siyang nagmamaneho, ang kaliwang kamay niya ay hawak ang manibela habang ang kanan naman ay nakapatong lang sa kanyang kandungan. Parang walang bigat na iniisip. Samantalang ako, naguguluhan pa rin. “Elle,” tawag niya nang hindi inaalis ang tingin sa kalsada. “Hmm?” sagot ko, kunwaring hindi naaapekt
=Elvira’s Point Of View=Lumabi ako habang nakatingin kay Zian, na abala sa paglalagay ng kung anu-ano sa backpack niya. Sa totoo lang, hindi ko maintindihan kung bakit hindi siya nagtatanong nang direkta kung pwede na ba akong maging girlfriend niya. Hindi naman ako naghahanap ng fairytale, pero sa tingin ko naman, deserve ko kahit konting effort, ‘di ba?O baka kasi binigay ko na ang katawan ko sa kanya, kaya iniisip niyang matic na iyon? Napabuntong-hininga ako. Hindi ko rin alam. Ang gulo talaga ng sitwasyon namin.“Elle,” tawag niya mula sa sala.“Hm?” sagot ko nang hindi tumitingin. Nasa kwarto ako, kunwari abala sa pagbabasa ng blueprint ng bagong project namin, pero ang totoo, ini-stress ko ang sarili ko kakaisip sa kung saan ba papunta ang relasyon na ‘to.“Magbihis ka. May pupuntahan tayo,” sabi niya, habang pinapatong ang backpack sa sofa.“Ano na naman? Gabi na ah,” sagot ko, bahagyang kunot-noo.“Basta. Hindi ka naman magtatagal magbihis, ‘di ba? Isang oversized hoodie at
=Elvira’s Point of View=Malamig ang hangin, pero hindi ko ramdam dahil sa init ng damdaming nararamdaman ko habang magkatabi kami ni Zian sa ilalim ng puno. Kung dati ay parang biro lang ang lahat sa pagitan namin—ang mga asaran, ang mga pasaring, ang mga banat niya na madalas kong iniisip na walang halong seryoso—ngayon, parang biglang nagbago ang lahat.Sa unang pagkakataon, naramdaman kong totoo ang lahat ng sinabi niya. Hindi lang siya si Zian na mayabang at pabiro, siya rin pala si Zian na marunong magmahal.Tahimik kaming nakaupo, nakasandal ako sa balikat niya habang pareho naming pinagmamasdan ang mga fairy lights na kumikislap sa mga sanga ng puno. Para akong nasa panaginip.“Alam mo, Elle…” biglang basag niya sa katahimikan.“Hm?” sagot ko, hindi man lang tumingin sa kanya. Masarap kasing magpanggap na normal lang ang lahat, na parang hindi kami nag-usap ng seryoso kanina.“Natakot akong tanungin ka.”Napatingin ako sa kanya. “Bakit naman?”“Hindi ko kasi alam kung anong sa
=Elvira’s Point of View= Matapos ang ilang linggo ng abala at tensyon, sa wakas ay may bago kaming project na magkakasama ni Zian. Isa itong malaking proyekto na pinagkatiwala sa aming dalawa bilang mga trainee engineers. Kabilang kami sa design and execution team ng isang mid-rise residential building sa bayan. “Excited ka na?” tanong ni Zian habang pareho kaming nakasakay sa elevator, papunta sa opisina ng senior engineer namin para sa unang meeting tungkol sa project. “Medyo kinakabahan,” aminado kong sagot, kasabay ng isang pilit na ngiti. “Huwag kang mag-alala,” sabi niya, ngumiti nang parang may pinaplanong kalokohan. “Basta’t nandito ako, walang pwedeng pumalpak.” Napailing ako, pero hindi ko napigilang mapangiti rin. “Ang yabang mo talaga.” “Confidence ang tawag diyan, honey,” sagot niya, kasabay ng mahinang tawa. Pagdating namin sa meeting room, nagulat ako nang makita na parang napakaorganisado ng setup. May mga blueprint na nakalatag sa mesa, mga sample materia
=Elvira’s Point of View= Kinabukasan, maaga kaming dumating ni Zian sa construction site. Ngayon ang unang araw ng aktwal na inspeksyon namin para sa proyekto, at pareho kaming excited. Pagdating pa lang namin, nakita na namin ang mga trabahador na abala sa kani-kanilang gawain. Ang ingay ng mga makina, ang amoy ng semento, at ang init ng araw—lahat iyon ay nagdala ng kakaibang sigla sa akin. “Tara, Elle. Umpisahan na natin bago pa tayo masunog dito,” biro ni Zian habang inaayos ang hard hat niya. “Aba, ngayon lang nagmukhang propesyonal ang playboy,” tugon ko, sabay ngisi. “Hoy, propesyonal ako palagi. Kahit sa pagmamahal,” sagot niya, sabay kindat. Napailing na lang ako. Palaging may kasamang biro ang bawat sinabi niya, pero hindi ko maitanggi na may tamang timpla ng kaseryosohan doon. Habang iniinspeksyon namin ang bawat sulok ng site, hindi maiwasang humanga ako sa progreso ng construction. Naging hands-on si Zian, sinisigurado niyang tama ang mga sukat ng bakal, at maa
=Elvira’s Point of View= Kinabukasan, abala na naman kami ni Zian sa construction site. Tila mas naging magaan ang trabaho ngayon dahil kahit papaano, parang nagkakaroon na kami ng natural na teamwork. Ang saya lang ng vibe sa paligid—pero syempre, hindi mawawala ang asaran namin sa isa’t isa. Habang abala ako sa pagsusuri ng isang pile ng mga blueprint sa opisina, narinig ko si Zian na tumatawa sa labas. Napatingin ako mula sa bintana at nakita ko siyang kausap ang isa sa mga interns. Babae, maganda, at halatang todo ang effort magpaganda kahit nasa construction site. “Wow naman,” bulong ko sa sarili habang pinapanood sila. Ang lapit nila sa isa’t isa, at si Zian, ayun, ngiti nang ngiti na parang artista sa commercial. Napabuntong-hininga ako. Wala naman akong karapatang magselos, di ba? Pero bakit parang ang bigat-bigat sa pakiramdam ko? Nagkunwari akong abala sa ginagawa ko, pero hindi ko maiwasang itulak ang pinto at lumabas. Diretso ako sa direksyon nila, kunwaring may k
=Elvira’s Point Of View= Hindi ko alam kung bakit hindi ko siya magawang balewalain. Kahit pa sabihin kong mas importante ang trabaho, sa huli, sa kanya rin bumabalik ang isip ko. Habang abala akong sinusuri ang mga detalye ng blueprint, naramdaman kong bigla siyang sumulpot ulit sa tabi ko. Tila wala siyang balak tantanan ako ngayong araw. “Elle,” tawag niya habang nakaupo siya sa gilid ng mesa ko, na para bang wala siyang ibang gagawin. “Ang tahimik mo naman.” Napatingin ako sa kanya, sabay pilit na ngumiti. “Busy nga, di ba? Kaya tumigil ka diyan.” “Hmm, talaga bang busy ka o iniiwasan mo lang ako?” tanong niya, sabay ngisi. Napairap ako. “Zian, trabaho ’to. Kung ayaw mong masita tayo ng boss natin, bumalik ka na sa ginagawa mo.” Pero imbes na umalis, yumuko siya at tinignan ang ginagawa ko, ang mukha niya halos magkadikit na sa akin. “Alam mo, kahit anong gawin mo, mas cute ka talaga kapag nagseselos ka,” sabi niya nang pabulong, pero ramdam ko ang laman ng mga sali
=Elvira’s Point Of View= Salubong ang kilay kong nakatitig sa computer expert habang magkakrus ang mga braso ko. Inaantay ang resulta ng cellphone ni Zian. “Matagal pa po ba?” naiinip kong kwestyon at hindi mapakali. Ramdam ko kasi ang kaba sa dibdib habang mas tumatagal ako dito. “30 mins pa,” sagot nito at panay ang pindot sa kanyang keyboard habang nakasaksak ang cellphone. Nang matapos ay inabot nito sa akin ang cellphone kaya naman agad kong kinalkal ‘yon ngunit natigilan ako nang makita na walang ibang mensahe na na-retrieve yung expert. Labis akong nakahinga ng maluwag not until i-back ko ang messages at makita ang usapan nila ng daddy niya. It made me curious… And nervous… Hindi ko napigilan lalo na nang magpop up ang ilan sa mga deleted messages… Halos sumikip ang dibdib ko sa nabasa. [CONVERSATION] Dad (Zai): Son, have you cleared the mission? Dad (Zai): Make sure it’s successful, so we don’t stress. Zian: What mission dad? I thought i’m all goods?
=Elvira’s Point Of View= And there’s Ms. Santos, making a scene. “She pushed me!” sabi niya habang kumpulan ang taong tumulong sa kanya. “Paano kita matutulak Ms. Santos? I’m way far from you,” sabi ko at tinaasan siya ng kilay. “You did it!” bulyaw niya kaya tinignan ako ng lahat. “Well, if you say so?” tugon ko. Later on, dumating si Zian at sinulyapan kaming dalawa. “What’s wrong here?” kwestyon niya at lumapit sa akin. “Ewan, tatanga-tanga siya ayon nadapa tapos biglang ibabato ang sisi sa akin na tinulak ko daw siya,” sagot ko at prenteng naupo sa office chair. “You really pushed me! Aminin mo na! Stop having everyone’s sympathy that you’re innocent!” sunod-sunod niyang sigaw. Napangiwi na lang ako. Siya naman talaga yung nagsisinungaling at hindi ako, isa pa siya kaya yung tinutukoy niya? Siya nga ‘tong nagbibintang eh. Siraulo talaga. “That’s enough,” awat ng iba, ngunit natigilan ako sa pahabol na sabi ng ilan sa mga mas matataas sa akin. “Engr. Monte
=Elvira’s Point Of View= Wala akong nagawa kundi sumang-ayon. Ayoko nang patagalin pa ang usapan. Habang nasa elevator kami, tahimik lang akong nakatayo sa tabi niya. Nararamdaman ko ang mga tingin niya, pero ni hindi ko man lang siya nilingon. “Hon…” muli niyang bungad nang makasakay kami sa kotse. “Zian, please. Huwag mo akong kausapin,” pigil ko, idinirekta ang tingin sa bintana habang nagmamaneho siya. Ramdam kong may gusto pa siyang sabihin, pero buti na lang at pinili niyang manahimik. ** Pagdating sa bahay, agad akong bumaba ng kotse bago pa siya makapag-park nang maayos. Tumawag pa siya sa akin, pero hindi ko na siya nilingon. Diretso akong pumasok sa loob at dumiretso sa kwarto ko. Pagkasarado ko ng pinto, doon ko na lang ibinuhos ang inis ko. Sinipa ko ang gilid ng kama at mariing napasapo sa noo. “Anong gagawin ko?” bulong ko sa sarili ko habang paulit-ulit na pumapasok sa isip ko ang text ni Ms. Santos. Naalala ko ang malanding ngiti ng babaeng iyon noo
=Elvira’s Point Of View= Pagdating namin sa condo ni Zian, agad siyang nagbukas ng ilaw at inilapag ang dala niyang mga gamit sa lamesa. Pamilyar na sa akin ang lugar na iyon dahil ilang beses na rin akong nakapunta roon. Simple lang ang interior design ng condo—modern pero hindi masyadong sosyalin. Pero kahit ganoon, ramdam mo ang presensya ni Zian sa bawat sulok ng unit. “Gusto mo ng coffee?” tanong niya habang naglalakad patungo sa kitchen area. “Hindi na. Gusto ko na lang magpahinga,” sagot ko habang hinubad ang heels ko at naupo sa sofa. Sumilip siya mula sa kitchen, hawak ang tasa ng tubig. “Pagod ka ba? Ang aga pa ah, usually energetic ka pa sa ganitong oras.” “Tsk, ikaw kasi eh. Yung meeting kanina, nakakastress. Lalo na si Ms. Santos, parang gusto akong lamunin ng buhay,” sagot ko habang hinilot ang mga paa kong medyo sumasakit na. Lumapit siya sa akin, iniwan ang hawak na tasa sa center table, at umupo sa tabi ko. Walang sabi-sabi, kinuha niya ang isang paa ko at m
=Elvira’s Point Of View= Pagkabalik ni Zian sa office ay sinalubong ko siya. “Oh, glad you didn’t left, yet. I have something to discuss,” kalmadong sabi ni Zian at hinarap ako. “Ano?” bungad ko. Kinain kaagad ako ng kuryosidad ko sa bungad niya. May ‘glad’ eh. “I tried to have you in my project, but the CEO allowed you to take part but only for a week and 3 days. In short, we’ll be together for 10 days.” “Oh?” gulat na sabi ko. “Syempre, Garcia yata ‘to, hon?” mayabang niyang sabi kaya napangiti ako. “Did you pull some strings?” gulat na sabi ko. Nanlaki ang mata niya. “Syempre hindi! Honey naman, nakiusap kaya ako. Sabi ko pa hindi ko kaya mag-isa pero kaya naman, gusto ko lang nakikita ka palagi.” “Daming paliwanag ah?” asar ko. “You’ll sleep on my condo, tonight?” pag-iiba niya ng usapan kaya tumango ako. “Then should we break the bed?” he whispered, may halong landi ang kanyang tono. Tumaas ang kilay ko. “Am I your bed warmer Ian Zachary?” pagbibiro ko na iki
=Elvira’s Point Of View= Dalawang linggo na ang nakalipas mula nang insidenteng iyon. Alam ko naman na siguro, kahit papaano ay hindi na maulit pa ‘yon. Pupunta ako sa site na pinagtatrabahuan ni Zian. Magkahiwalay na naman kasi kami ng project na hawak. Dala-dala ko ang favorite lunch niya ay pinasok ko ang site. “Si Zian?” bungad ko. “Nasa office niya po engineer,” sagot ng isa sa mga kasamahan niya kaya pumunta ako doon. Ngunit pagbukas ko ng pinto ay napahinto ako nang makita ang isang babae na kaharap niya. Ngunit napansin ko rin ang kakaibang titig ng babae kay Zian. Siguro ay ito ang kliyente niya dahil mukhang mayaman manamit. I knocked on the slightly opened door at doon ko nakuha ang atensyon nilang dalawa. “Come in, Elle.” Nilapitan ko si Zian at inilapag ang kanyang pagkain. “Lalabas rin muna ako, may meeting ka pa naman—” “No, I actually need you here. Since the client is requesting this, can you check the blueprint?” mahinahon na sabi ni Zian at inabot s
=Elvira’s Point Of View= Next morning, nagising akong may nakahiga sa tabi ko. Sa labas ng comforter, dahan-dahan akong nagmulat at nakita ko si Zian na kakwentuhan ko kagabi. Hindi ko inaasahan na matutulugan ko siya. Matagal kong minasdan ang gwapo niyang mukha na kapag tulog ay akala mo sobrang inosente sa pagiging angelic. Napangiti ako at maingat na tumayo upang maghilamos at magbrush. Bumalik kaagad ako sa kama at minasdan siyang muli. Bahagya kong inilapit ang mukha sa kanya at dinampian siya ng mabibilis na halik sa kung saang parte ng kanyang mukha. “Mmm,” rinig ang pagmamaktol niya ay mas napangiti ako. Pinadaan ko ang hintuturo sa dimples niyang kita kahit na magkalapat ang kanyang mga labi. Napatitig ako sa nakakaakit niyang labi at inilapit ang labi ko doon. Dinampian ko ‘yon at dahil doon ay napamulat siya. “Damn, I forgot,” pabulong niya at matamis na ngumiti. Napakusot ng mata at uminat pa. “Brush lang ako hon, let’s continue the kiss after. Conscious ka
Zian’s Point of View Habang pinapanood ko si Elle at ang kapatid niyang si Clayn, hindi ko maiwasang mag-isip ng malalim. Malaki ang posibilidad na ang galit ng mga gumawa nito ay hindi lang nakatuon sa pamilya niya, kundi pati sa akin. “Dad, I need you to check something,” bulong ko habang lumapit sa ama ko. Tumango siya, alam na may malalim akong pinaplano. “Anak, siguraduhin mong hindi ka masyadong madadala ng emosyon. Alam mo kung gaano kahirap kapag pinairal mo ‘yon.” “Dad, this isn’t about emotions. This is about survival,” sagot ko, matigas ang boses. “Hindi ko hahayaang ulitin nila ito kay Elle o kay Clayn.” Tumango ang daddy ko, pero ramdam ko ang bigat ng tingin niya. Alam niyang hindi ko basta-bastang hahayaang matapos ito nang hindi sila nagbabayad. Elvira’s Point of View Habang nakatingin ako kay Zian, hindi ko maiwasang mapansin ang pagbabago sa kanya. Siya pa rin ang mayabang at makulit na Zian na nakilala ko, pero ngayon, iba na ang aura niya. Para siyang
Zian’s Point of View “Kung gusto mong iligtas ang batang ito, simple lang ang usapan,” sabi ng lider. “Lumuhod ka at aminin mong natalo ka.” Napangiti ako nang bahagya. “I don’t think so.” Bago pa siya makapagsalita ulit, mabilis kong hinugot ang baril mula sa likod ko at pinaputukan ang pinakamalapit sa kanya. Bagsak ang isa sa mga tauhan niya bago pa sila makapag-react. “Putang ina! Barilin siya!” sigaw ng lider. Nagkagulo ang lahat. Ginamit ko ang mga haligi ng warehouse bilang cover habang nagpaputok ako pabalik sa kanila. Isa-isa kong tinarget ang mga tauhan niya hanggang sa natira na lang ang lider. “Please! Don’t kill me!” sigaw niya habang nagtatago sa likod ni Clayn. “Pakawalan mo siya,” utos ko, ang baril ko’y nakatutok sa kanya. “Pakiusap—” Walang pag-aalinlangan, pinaputukan ko ang kamay niyang may hawak kay Clayn. Napasigaw siya sa sakit at nabitawan ang kapatid ni Elle. Elvira’s Point of View Tumakbo ako papasok nang makita kong ligtas na si Clayn. “