Happy reading!
Nang gabing iyon, pagkatapos ng dinner, nagpasya kaming maglakad-lakad sa paligid ng condo. Mahangin, at ang ilaw ng mga streetlights ay nagbibigay ng romantikong ambiance. Hindi ko alam kung anong nangyari, pero habang magkasama kami, tila ang mundo ay umiikot lamang sa aming dalawa. Walang ingay, walang distractions—kaming dalawa lang. Habang naglalakad kami, ang mga kamay namin ay nagsanib, at sa bawat hakbang na ginagawa namin, mas nararamdaman ko ang tibok ng puso ko. Hindi ko na kayang magpigil, Zian, naisip ko. Lahat ng iniwasan ko sa simula, dahan-dahan nang natutunan kong tanggapin. “Ano bang iniisip mo?” tanong niya sa akin, ang tinig niya ay malalim at may halong pang-aakit. “Wala…” sagot ko, ngunit hindi ko napigilang magtama ang aming mga mata. Ang titig niya ay puno ng intensity. “Bakit, may nais ka bang sabihin?” Sumulyap siya sa akin, at napansin ko na may lihim na kasiyahan sa kanyang mga mata. “Actually, I was thinking about how lucky I am to have you. You mak
=Elvira’s Point Of View= Napahinto ako. Alam ko na may mga tanong na siya, at hindi ko kayang sagutin ang mga iyon—hindi pa. Kung sasabihin ko ang totoo, kung isusumpa ko ang mga salitang iyon ng tiwala, baka mawala ako sa kanyang mata. Baka mawalan kami ng lahat, kaya’t ipinagpapaliban ko muna. “Hindi ko alam, Zian…” sagot ko, ang mga mata ko ay malabo, at pilit kong pinipigilan ang mga luha na pilit kumawala. “Basta, takot lang ako…” “Takot sa anong?” tanong niya, ang tinig niya’y puno ng pag-aalala. Tumalikod ako, tumingin sa malayo at pinilit itago ang lahat ng nararamdaman ko. Hindi ko na kayang magpaliwanag pa. Kung alam lang niya kung gaano ako kadeep, kung gaano ko siya kamahal at ganoon ko siya iniwasan—lahat ng ito ay masakit para sa akin. Kumapit siya sa braso ko at marahang hinila ako para harapin siya. “Elle, I know it’s hard for you. But if you need time to trust me, I’ll give it to you. But I won’t stop showing you how much you mean to me.” Tahimik akong tuma
(@/n: SPG WarningThis book contains scenes and themes that are suitable for mature audiences only. It includes explicit language, graphic violence, and sexual content. Reader discretion is advised.)Umawang ang labi ko nang sapuin ni Zai ang dibdib ko, mabilis ko siyang itinulak sa upuan ng sasakyan niya kasabay ng paghawak ko sa kanyang dibdib na sobrang ganda.“Ugh fuck, don’t fucking grind on my sensitive díck—”“Shh.” Inilagay ko ang daliri sa pagitan ng kanyang labi dahilan para mas tumalim ang tingin ng mga mata niyang nakakaakit.Niyuko ko ang labi niya habang pinipigilan kong ngumisi habang sinisiil niya ang labi ko. Sobrang init ng katawan niya ngunit iyon ding lamig ng mga palad niya.“W-Walang tayo, remember?” bulong ni Zai habang hinahàlikan ang leeg ko. Nakagat ko ang ibabang labi sa pagkahilo gawa ng marami akong nainom na alak.“Who’ll benefit the most anyway?” gigil kong bulong at mas inililiyad ang leeg ko mula sa upuan ng sasakyan niyang mababali na yata sa pagkaka-
Lauren’s Point Of View.Umawang ang labi ko nang maramdamam ang tuktok ng kanyang ari sa bukana ng tahong ko. “A-Aaahhh!” Mabilis niyang hinuli ang bibig ko dahil sa sobrang ingay ko.“F-Fuck you Zai! Ang sakit!” reklamo ko at inalis ang palad niya. Narinig ko ang mahina niyang tawa, “D-Dahan-Dahan kasi,” reklamo ko.“I’m gentle, you just can’t handle it.” Naramdaman ko ang pagpilit na pumasok no’n sa loob ko, napayuko ako sa manibela niya ngunit halos manlaki ang mata ko nang tumunog ang busina.“U-Uhmm..”“Shh,” sita niya at nang maipasok niya ang 9-inch ay halos mabaliw ako sa dahan-dahan niyang pag-galaw.“Oh fuck,” pigil ungol niya at maagap na bùmayo.“D-Damn it Zai,” mahinang bulong ko. Inangat niya naman ang pwetan ko dahilan para mas makapasok siya ng maayos hanggang sa unti-unti ay nawala na ang hapdi no’n.“T-Tangina nabibitin ako sa ganito, ikaw sa baba.” Halos bumaliktad ako nang buhatin niya ako na para bang ang gaan ko at ipahiga dahilan para siya ang nasa ibabaw.Napat
Kinabahan ako ng husto, nalingon ko si Zai na muling ngumiti. “I’m just teasing her,” sabi ni Zai. Nang lingunin ko si Kent ay tumaas ang kilay niya, at mukha itong hindi kumbinsido. “Teasing her? About what? Tell me kuya,” tanong ni Kent. Halatang hindi kumbinsido.Huminga ako ng malalim, “Ano kasi Kent—”“I heard she can’t have a baby?” biglang sabi ni Zai na ikinalaki ng mata ko. Sabi ko malabo at mahirap! Hindi imposible!“H-Huh?” gulat na sabi ni Kent, nanlaki ang mata niya.“I told you not to tell him!” galit-galitan ko kuno, pigil na ngumisi si Zai.“Oh my gosh, wala na ako sa mood. Please, excuse me. Bwisit,” singhal ko kuno at aalis na pero pinigil ni Kent ang braso ko.“I guess you should apologize, Kuya Zai. It was out of the line,” kalmadong sabi ni Kent. Napatitig sa akin si Zai at pigil na ngumisi.“Fine, I’m sorry for not zipping my mouth. I was out of the line, I think I’m drunk.” Ang titig ni Zai sa akin ay kakaiba ang pinararating.Sumama ang mukha ko at binawi ang
Makalipas ang isang araw ay inaantok akong naglakad papasok sa bahay. Katatapos ko nagturo at halos sumakit rin ang ulo ko.Hanggang sa mapahinto ako nang makita si Zai at Kuya Luke na magkausap. Si Kuya Luke ang asawa ng ate ko, pare-parehas silang doctor.Nang pasadahan ko ng tingin si Zai ay naka-scrub suit pa siya at hawak niya ang doctor coat niya. “Babalik ka sa Palawan?” rinig kong sabi ni Kuya Luke kay Zai.“Well, the girls are waiting for me. Wala na daw silang ganang magtrabaho dahil hindi nila ako nakikita,” natatawa pang sabi ni Zai kaya mas napairap ako.“Ang landi,” bulong ko at humakbang na papaakyat sa hagdan.“Oh, nandito ka na pala bansot?” Nagpantig ang tenga ko sa bungad ni Zai dahilan para samaan ko siya ng tingin.“B-Bumalik ka na nga sa lungga mo, kesa inaasar mo ‘ko. Tahimik ang buhay ko kapag wala ka, alam mo ‘yon?” inis na sumbat ko na mas ikinangisi niya.“Yes ma’am!” “G-Gago!” singhal ko at inis na umakyat na lang.“Zai, ang loko mo. Wala sa mood inaasar m
Isang araw akong nakatulala sa kwarto, ni kumain ay wala akong gana. Hanggang sa pasukin na ni Kent ang kwarto ko. “Lauren, may problema ka ba? Hindi ka pa daw kumakain sabi ni mommy.”Napatitig ako sa mukha ni Kent, nang makalapit siya ay hindi ko napigilang mapayakap sa kanya ng mahigpit. Naramdaman ko naman ang palad niya sa likuran ko na marahang tumatapik. “Anong problema?”“W-Wala, m-masama lang talaga pakiramdam ko Kent.” Humiwalay ako sa yakap, inayos niya naman ang magulo kong buhok.“Take a rest then, dadalhan na lang kita ng food,” malambing niyang sabi at inayos ang nagulo kong buhok. Nakokonsensya ko siyang nginitian.“S-Salamat.”Makalipas ang isang linggo ay papasok na ako ng kwarto ngunit nakarinig ako nang kung anong tunog doon sa loob. Nagmadali akong pumasok ngunit natigilan ako ng makita ko si Ate Mia na may hawak na papel.‘Yon ang results ko sa ospital.“A-Ate—”“Y-You’re pregnant?” hindi makapaniwalang sabi niya at napaupo sa dulo ng kama ko.“S-Si Kent ba ang a
Kinaumagahan ay papasok ako sa trabaho ngunit halos mahigit ko ang sariling hininga nang may humila sa kamay ko at pilit akong pasakayin sa sasakyan niya.“Z-Zai ano ba—”“Mag-uusap tayo,” mariing sabi niya at mabilis na umikot sa driver’s seat. Wala akong nagawa kundi magpatangay sa kanya.Sobrang tahimik naming dalawa hanggang sa dalhin niya ako sa hotel kung saan kami nag-stay after our one -night stand. I was nervous.I’m sure he found out.Pinaupo niya ako sa sofa at hinarap. “You’re pregnant?” panimula niya dahilan para masapo ko ang noo.“S-Sasagutin ko pa ba?” ngiwing sabi ko na ikinahinga niya ng malalim.“Damn,” hindi makapaniwalang usal niya dahilan para diretso ko siyang titigan.“Look–”“Fuck,” usal niya at nasapo ang mukha.“H-Hindi— huwag kang mag-alala okay? H-Hindi rin magtatagal ang bata na ‘to. I’m planning to get an abortion,” kinakabahang sabi ko at dahil doon ay tumalas ang tingin niya sa akin.“Abortion? What the fuck? I didn’t say that. Isa pa buhay ‘yan okay?
=Elvira’s Point Of View= Napahinto ako. Alam ko na may mga tanong na siya, at hindi ko kayang sagutin ang mga iyon—hindi pa. Kung sasabihin ko ang totoo, kung isusumpa ko ang mga salitang iyon ng tiwala, baka mawala ako sa kanyang mata. Baka mawalan kami ng lahat, kaya’t ipinagpapaliban ko muna. “Hindi ko alam, Zian…” sagot ko, ang mga mata ko ay malabo, at pilit kong pinipigilan ang mga luha na pilit kumawala. “Basta, takot lang ako…” “Takot sa anong?” tanong niya, ang tinig niya’y puno ng pag-aalala. Tumalikod ako, tumingin sa malayo at pinilit itago ang lahat ng nararamdaman ko. Hindi ko na kayang magpaliwanag pa. Kung alam lang niya kung gaano ako kadeep, kung gaano ko siya kamahal at ganoon ko siya iniwasan—lahat ng ito ay masakit para sa akin. Kumapit siya sa braso ko at marahang hinila ako para harapin siya. “Elle, I know it’s hard for you. But if you need time to trust me, I’ll give it to you. But I won’t stop showing you how much you mean to me.” Tahimik akong tuma
Nang gabing iyon, pagkatapos ng dinner, nagpasya kaming maglakad-lakad sa paligid ng condo. Mahangin, at ang ilaw ng mga streetlights ay nagbibigay ng romantikong ambiance. Hindi ko alam kung anong nangyari, pero habang magkasama kami, tila ang mundo ay umiikot lamang sa aming dalawa. Walang ingay, walang distractions—kaming dalawa lang. Habang naglalakad kami, ang mga kamay namin ay nagsanib, at sa bawat hakbang na ginagawa namin, mas nararamdaman ko ang tibok ng puso ko. Hindi ko na kayang magpigil, Zian, naisip ko. Lahat ng iniwasan ko sa simula, dahan-dahan nang natutunan kong tanggapin. “Ano bang iniisip mo?” tanong niya sa akin, ang tinig niya ay malalim at may halong pang-aakit. “Wala…” sagot ko, ngunit hindi ko napigilang magtama ang aming mga mata. Ang titig niya ay puno ng intensity. “Bakit, may nais ka bang sabihin?” Sumulyap siya sa akin, at napansin ko na may lihim na kasiyahan sa kanyang mga mata. “Actually, I was thinking about how lucky I am to have you. You mak
=Elvira’s Point Of View= Few weeks went by and I’m busy with my own project. Masaya naman dahil matatapos na next month ang project na ito. Habang abala ako sa site ay biglang may umakbay sa akin, iiwas ko na sana ang sarili ngunit biglang naamoy ko ang pamilyar na pabango. “Zian?” Nilingon ko ito, ngunit maganda na ang ngiti niya sa akin. May suot rin siyang hard hat para safe kami sa kung ano mang malaglag sa itaas. “Yes honey?” “Ang aga mo yata nandito?” gulat ma kwestyon ko. “Hmm, let’s just say that I finished earlier than my out. How’s work?” malambing niyang sabi. “Boss Zian! Dito ka pala?!” Tumakbo papalapit ang kasamahan ko na engineer na lalake. “Yes, I visited my woman. Ikaw? How’s work?” tanong ni Zian sa kasamahan. “Okay naman boss, mabait rin si Engr. Monteverde, strict lang. Meticulous.” Natawa ako sa sumbong na sabi ng kasama ko. “Hindi naman. The building just need to be safe,” ngisi ko. Ngumiti si Zian at tumitig sa akin na parang siya lang ang t
=Elvira’s Point Of View=Later on, Clayn called me. “Ano ‘yon?”“Ate, nakuha po ako sa scholarship. Hindi ko na po kailangan mag-tuition fee,” sabi niya at batid kong nakangiti siya.Ngunit nagtataka ako na may scholarship kaagad para sa kanya?“Talaga, Clayn? Ang bilis naman ng proseso?” tanong ko, pilit na ngumingiti sa telepono kahit may bumabagabag sa isip ko. Scholarship? Hindi ba’t kailan lang kami nag-usap ni Tita tungkol sa tuition fee? Paano biglang nagkaroon ng ganito? At sa dinami-rami ng pagkakataon, ngayon pa?“Opo, Ate! Biglang may dumating na tawag kahapon, at sinabi nilang isa raw ako sa mga napili sa special program nila. Parang hindi ko po alam kung paano nila ako nalaman, pero ang bait po nila, Ate! Parang milagro,” masayang kwento ni Clayn sa kabilang linya.Milagro? Napakunot ang noo ko. Hindi ako naniniwala sa ganoon kadaling himala, lalo na’t kabisado ko ang sistema ng mga scholarships sa eskwelahan niya. Matagal ang proseso, maraming papeles, at siguradong hind
=Elvira’s Point Of View= Pinilit ko na lang ngumiti. Kung lahat ng galaw niya para sa akin ay kaduda duda, paano na lang ang katahimikan na mayroon kami? Makalipas ang isang buwan ay maayos naman kami ni Zian. Tahimik bukod sa pamilya kong maingay. Pinuntahan na lang ako ni Clayn sa condominium ni Zian dahil alam niyang naririndi na ako kay mama. “Clayn, have some snacks. I’ll just go in my room para makapag-usap kayo.” Pagkukusa ni Zian at inilapag ang snacks sa center table. “Thanks kuya,” pasalamat ni Clayn at sinulyapan ang masarap na pagkain. Ngumiti lang si Zian at pumasok na. Later on… “Grabe ate, snacks lang ‘tong bilog na ham? Pampasko lang natin ‘tong hamonado ah?” bulong ni Clayn kaya mahina akong natawa. “How’s your enrollment going?” bungad ko. “I took the exam already ate, and I passed. Kailangan na lang po bayaran yung tuition f*e bukas. Tinanong ko si mama wala daw siyang pera,” ngiwi ni Clayn. “Oh saan napunta yung 50k na binigay ko sa kanya?” “Ayon pinautang
=Elvira’s Point Of View= Pagkatapos ng ilang araw na tila normal lang ang lahat, isang gabi, napansin kong tahimik si Zian. Nasa condo niya kami, at habang nagluluto siya ng late dinner, parang nasa ibang mundo ang isip niya. Hindi niya ako masyadong kinakausap tulad ng dati. “Hey,” tawag ko habang naupo sa counter malapit sa kusina. “May problema ba? Parang tahimik ka ngayon.” Napalingon siya sa akin, pero hindi niya ako sinagot agad. Tinapos niya muna ang ginagawa niya bago siya humarap. Nakasalalay ang dalawang kamay niya sa gilid ng counter, malalim ang titig niya sa akin. “Elle, can I ask you something? And I want you to be honest.” Bigla akong kinabahan. “Ano ’yon?” tanong ko, pinipilit na panatilihing kalmado ang boses ko. “Do you really trust me?” diretsong tanong niya. Natigilan ako. Hindi ko alam kung paano ko sasagutin. Sa lahat ng ginawa niya para sa akin, sa lahat ng pinakita niyang suporta, nararapat lang na sagutin ko ng “oo.” Pero hindi ko kayang magsinung
=Elvira’s Point Of View=Kinabukasan, pagpasok ko sa site, pinilit kong burahin ang mga naiisip ko tungkol sa mga nangyari kahapon. Hindi ako pwedeng magmukhang mahina sa harap ng mga katrabaho ko. Pero kahit anong gawin ko, bumabalik-balik sa isip ko ang mukha ni Zian habang sinasabi niya ang mga salitang, “You’re not a burden. You’re my girlfriend, and I want to be here for you.”Parang ang hirap paniwalaan. Ang hirap tanggapin na may taong kayang tumanggap sa akin nang ganito. Lahat kasi ng tao sa paligid ko, tila inaasahan lang na ako ang mag-aalaga, ako ang magbibigay, ako ang magpapasan ng problema. Kaya’t nang may lumapit sa akin na ganito ka-intense ang pagmamahal at pag-aalaga, ang una kong reaksyon ay tanggihan ito. Pero… bakit ganon? Habang iniisip ko ‘yon, mas lalo kong nararamdaman na baka totoo ang sinasabi niya.Habang abala ako sa pagtutok sa plano ng site, napansin kong may papalapit sa likuran ko. Nang lingunin ko, si Zian pala. Nakatitig siya sa akin, seryoso ang ek
=Elvira’s Point of View=Pag-upo ko sa sasakyan, tahimik lang akong nakatingin sa labas ng bintana. Hindi ko na kayang magsalita, hindi dahil sa wala akong sasabihin, pero dahil pakiramdam ko’y hindi ko naman kayang makipagtalo pa kay Zian. Ang lalim ng buntong-hininga ko habang pinipilit kong pigilan ang natitira kong luha. Ayoko nang makita niya akong ganito—durog, napapagod, at parang walang kwenta.“Elle…” Napukaw ako sa boses niya. Napalingon ako at nakita ko siyang nakatingin sa akin habang hawak ang manibela. “Don’t overthink this, okay? I can handle it. Please don’t push yourself too hard.”Pinilit kong ngumiti, pero alam kong halatang pilit. “I’m fine,” sabi ko, kahit hindi totoo.Umiling siya at bumuntong-hininga. Hindi na niya ako pinilit magsalita pa. Tahimik lang kaming dalawa sa biyahe, pero ramdam ko ang bigat ng hangin sa pagitan namin. Gusto ko siyang kausapin, pero parang walang salitang tama. Hindi ko rin alam kung saan magsisimula.Pagdating namin sa bahay, hindi k
=Elvira’s Point Of View= “Thank you sa paghatid!” masayang sabi ko kay Zian at mabilis na inabot ang kanyang pisngi upang bigyan ng mabilis na hàlik. Ngumiti siya at bago pa man ako makababa ay napahinto ako nang may i-abot siyang white envelope. “Allowance ng honey ko, have fun!” Napalunok ako at dahil sa sinabi niya ay hindi ko nagawang umiling at ibalik iyon. “It’s on the contract honey,” paalala niya ng mapansin na nawala ang ngiti ko. Pinilit ko ang sarili. “Thank you…” Dahil doon ay pumasok na ako. Ngunit ang bungad sa akin ni mama ay hindi maganda. “Pautangin mo na lang daw ang tita mo, babayaran niya sa katapusan. Kinse mil, tuition naman iyon ng pamangkin mo—” “Ma naman…” “Para kinse mil lang!” galit na angil ni mama kaya nasapo ko ang noo. “Sige ma, ibibigay ko pero paano naman ang gamot niyo at check up? Ma— 50 thousand agad nagagastos natin—” “Huwag mo na problemahin. Binigay na ni Zian ‘yon sa bangko,” mahinang aniya ni mama na ikinahinto ko. “Ma hind