Hanep, sampung milyon para sa katawan ni Elvira?! Aba matinde ka Zian. Yari ka na naman sa nanay mo! 🥵🤣
=Elvira’s Point Of View= Kaharap ko si Zian ngayon habang inilalapag sa harapan ko ang sangkatutak na kontrata. Hawak ko naman ang mamahalin niyang ballpen. “First clause, my word means rule. You don’t have a choice but to obey me, if you disobey me then return what I paid you threefolds.” Nalaglag ang panga ko sa sinabi niya. ‘T-Then that’s 30 million?’ “You will do anything I want—” “K-Katawan ko lang ‘di ba?” Nangunot ang noo niya sa sinabi ko. “Hmm?” tugon niya. “T-Then bakit parang binibili mo na yung kaluluwa ko?” seryosong sabi ko, nagrereklamo. Tumaas ang kilay niya. “Ano bang tingin mo sa katawan mo ang binibili ko? I mean, binabayaran? You think it’s just for sex?” gitil niya— shit! Oo nga pala! Bakit hindi ko naisip ‘yon? Why would he buy me just for sex ‘di ba?! I must be crazy to sell my body to this playboy! “You think I would pay you 10 million from my savings, just for sex?” Mapaglarong ngumisi ang kanyang labi at mahinang natawa. “Don’t tell about
=Elvira’s Point Of View= “Zian!” malakas na tawag ko sa kanya. Mabilis naman siyang lumabas ng kwarto. “Ano? Makasigaw…” “Si mama, pupuntahan ko mamaya. G-Gusto ka yata makita nila papa para pasalamatan,” mahinahon na sabi ki makalipas ang isang linggo. Gising na kasi si mama matapos ang operasyon niya sa puso. “H-Hindi na. Hindi naman tulong ‘yan na literal, you’ll work hard for that..” Nanlaki ang mata ko nang lumapit si Zian sa akin, sa sobrang lapit ay humakbang ako paatras. “A-Ano?” “Don’t you think I gave you a lot of time?” pabulong at nakakaakit niyang bulong. ‘Oras na ba ng paniningil ni Zian para sa sampung milyon?’ =Third Person’s Point Of View= Naramdaman ni Elvira ang lalim ng titig ni Zian, at kahit paano niyang iwasan ang mga mata nito, parang hinihigop siya ng lakas nito. Alam niyang hindi na siya makakatakas sa kasunduan nila, ngunit sa kabila ng lahat, may kaunting kaba at pagtutol pa rin sa kanyang puso. Napabuntong-hininga siya, iniisip kung pa
=Elvira’s Point Of View= Pagkarating sa ospital ay bahagyang umiba ang hangin sa pagitan namin ni Zian. He was serious a while ago, as if he held grudge.. Tapos ngayon, he was very approachable pagdating sa pamilya ko. Baliw ba siya? Saglit lang kaming nanalagi doon, dahil malapit na rin naman ang pasok na naman matapos ang semestral break. Nang makalayo kami sa kwarto ni mama ay pasimple kong sinulyapan si Zian na bumalik na sa seryoso niyang awrahan. “Do you have two personalities?” biglang tanong ko na ikinatigil niya. “Yeah, I guess. I could be playful and lively, and then a seconds later I could be serious and deadly..” Tumawa ako sa kanyang biro dahilan para matunog na lang na ngumisi si Zian. Pagbalik sa sasakyan niya ay prente na akong umupo. “Sumabay ka na pumasok sa akin pag may pasok,” habilin niya at kahit ayaw ko ay hindi ko magawang umangal. *** Isang linggo ang nakalipas at kapapasok ko lang sa eskwelahan, naglalakad ako mag-isa papunta sa classroom nam
=Elvira’s Point Of View= Dahil sa ginawang paghalik ni Zian sa akin ay nakaramdam ako ng pagkailang sa kanya. Hindi niya ako iniimik ngayon at tila mainit pa ang ulo niya. Hanggang sa maya-maya ay magkakrus ang braso niyang hinarap ako. Umiwas tingin ako ngunit naramdaman ko ang daliri niya sa baba at pisngi ko, iginiya niya ‘yon papaharap sa kanya. “A-Ano na naman? Papagalitan mo na naman ako,” pabulong na reklamo ko at dahil doon ay huminga siya ng malalim. “If I ever see you getting trampled over again or getting bullied, trust me— I’ll make a scene,” nagbabantang sabi niya at huminga ng malalim. Tila nadidismaya sa akin. “A-Anong gagawin mo?” pabulong na sabi ko. “Ibabalik ko ang sinabi mo. Just enjoy the view,” sarkastiko niyang sabi at binitiwan ang mukha ko. Pinanood ko siyang maglakad papalayo at pumasok sa kanyang kwarto. Sa Eskwelahan ay kinakabahan ako bawat kanto dahil baka gumawa nga ng kung anong eskandalo si Zian. Hanggang sa may canteen sa school ay hinara
=Elvira’s Point Of View= Matapos kong makaligo ay suot ko na ang maluwag niyang damit. Inayos ko na lang iyon upang hindi ganoon kahaba ang dating sa akin. Pagkalabas ko ng shower room ay nagulat ako nang nag-aantay siya sa labas. “Ano na?” “A-Anong ano na?” nagtatakang tanong ko. “Aren’t you going to say anything?” nauubos pasensya niyang sabi. “E-Eh may say pa ba ako sa ganitong bagay?” pabulong kong sabi at huminga ng malalim. “Buti alam mong wala?” masungit niyang sumbat at inirapan ako. Kalalaking tao, kusilap nang kusilap. “Let’s go. We still have one last class, mag-tiis ka na lang. Tomorrow will be our OJT again,” aniya niya at sinenyasan na akong sumunod. Pagkapasok sa classroom ay tumahimik kaagad ang lahat. Pinaupo ako ni Zian sa kanyang tabi at hinayaan nila. Kahit bulungan ay walang narinig. ‘Ganoon ba siya nakakatakot?’ OJT ON SITE… Napalunok ako nang sobrang seryoso na naman ni Zian. Tila palaisipan talaga ang lahat ng kanyang mga gagawin. Napansi
=Elvira’s Point Of View= Napalunok ako habang nakikinig pa rin sa pag-lecture ni Ma’am Lauren kay Zian. Hindi ko mapigilan ang sarili kong makinig lalo na’t tila nababasa ko ang takot sa boses ni Zian, isang bagay na bihira kong marinig mula sa kanya. “Mom, come on… it’s not like I’m just messing around,” narinig kong depensa ni Zian, pero halatang nag-aalangan siya. “Don’t give me that excuse, Ian Zachary!” malakas na tugon ng mommy niya. “Kahit kailan hindi ako nagkulang sa paalala sa’yo, pero ano? Saan ka na naman nahuhuli ng mga tsismis? At baka akala mo hindi namin alam ng daddy mo ang tungkol sa mga babae mo—” Nakapikit ako habang nakasandal sa pinto. Hindi ko maiwasang maawa ng kaunti kay Zian. Oo, totoo namang mayabang siya at may reputasyon sa pagiging babaero, pero sa oras na ito, parang nawawala ang kanyang lakas. Pagkatapos ng ilang saglit na katahimikan, bigla kong narinig ang pagbuntong-hininga ni Zian. Tila may binubuo siyang plano, at halos madama ko ang pagsu
=Elvira’s Point Of View= Napakabilis ng mga pangyayari, at halos hindi ko maayos ang tibok ng puso ko habang nararamdaman ko ang init ng pisngi ko mula sa halik ni Zian. Sa kabila ng mga inis ko sa kanya, hindi ko rin maitanggi na natutunaw ako sa lambing niya—kahit alam kong parte lang iyon ng palabas. Nakangisi si Zian nang bumitiw siya sa akin, parang tuwang-tuwa sa gulat na reaksyon ko. “See, Mom? We’re serious,” sabi niya kay Ma’am Lauren, kunwari’y may kasiguraduhan sa boses. Si Ma’am Lauren naman, na mukhang hindi pa rin lubos na kumbinsido, ay nagtaas ng kilay. “Hmm. Hindi pa rin ako sigurado kung seryoso ka nga rito, Zian.” Biglang nagliwanag ang mukha niya, at tila ba nakaisip ng paraan para subukin kami. “Kung ganon, I want you both to come to our family gathering this weekend.” Halos muntik ko nang mapamura sa loob-loob ko. Family gathering? Alam kong hindi ito magiging simpleng event; alam ko rin na makikilala ko ang buong pamilya at mga kaibigan nila. Pero bag
=Elvira’s Point Of View= Dumating ang araw ng family gathering, at ramdam ko ang bigat ng mga mata ni Zian sa akin habang nasa kotse kami, papunta sa bahay ng pamilya niya. Panay ang tingin niya sa akin, sinisipat ako mula ulo hanggang paa, habang hindi ko rin maiwasang tingnan ang sarili sa salamin para siguraduhing maayos ang suot kong simpleng puting dress na pinilit niya akong isuot. “Relax ka lang, babe,” sabi niya, halos pabulong habang nakangisi, pero may lambing sa tono. “You look perfect.” Napairap ako, pero pilit kong pinakalma ang sarili. “Sana lang talaga, Zian, hindi tayo mabuking,” bulong ko, sinabayan ng isang mahinang buntong-hininga. Nang makarating kami sa malawak na mansyon ng pamilya niya, agad akong napatitig sa laki ng bahay at sa mga magagara at mamahaling sasakyang nakaparada. Sa totoo lang, parang gusto ko nang tumakbo palayo, pero bago pa ako makakilos, hinawakan na ni Zian ang kamay ko at ngumiti. “Hey,” bulong niya, bahagyang pinisil ang kamay
=Elvira’s Point Of View= Pinanood ko ang likuran ni Zian habang nasa tenga ko ang telepono, naghihintay ng kasunod na kataga na bibitiwan nito. “I asked you… Nicely, before…” marahan na sabi ng boses sa kabilang linya nababahiran ng pagkadismaya ang tono, “Leave my son alone…” Gumunaw ang mundo ko sa nakikiusap na tono sa kabilang linya. It was his dad, Zian’s dad. No other than Zai Garcia. Huminga ako ng malalim at mabilis na hinabol si Zian, bago pa man siya makalapit ay nahuli ko ang kanyang pulsuhan. Napahinto siya at lumingon ng may pagtataka. “H-Huwag na… I’ll handle this, Engr. Garcia. Thank you,” mahinahon kong sabi na ikinakunot ng kanyang noo. Tinitigan ako ni Zian, para bang sinusubukan niyang basahin ang dahilan sa likod ng bigla kong pagbabago ng isip. “Elle?” mahinang tawag niya, bahagyang kunot ang noo. Pinilit kong ngumiti ng tipid, kahit na ang bigat sa dibdib ko ay tila sasabog anumang oras. “Huwag na lang, Zian. Ako na ang bahala,” marahan
=Elvira’s Point Of View= A few days after that ruckus, I don’t have a choice but to wait for the confirmation of my lawyer. It was stressing me out, to the point that I couldn’t even sleep. While I was on standby on the site, Zian went into the small container office and gave me glances. “Didn’t know you’re still here,” he said before grabbing a bottle of water from the small fridge. Nang titigan ko siya ay tumaas ang kilay niya ng mapansin ang kabuohan ng mukha ko. “Did you even sleep? What the fuck. Didn’t know my fellow engineer was a panda.” Inirapan ko siya agad. Should I ask for his help? No… I can’t do that… “So—” “Don’t talk,” mariing sabi ko. “Well, Leon’s outside and looking for you. I said you weren’t here since I don’t know that you are here…” Tumaas ang kilay ko sa sinabi ni Zian. ‘Well, I’m glad he didn’t say I am here. I’m avoiding any contact with Leon. He’s a little obsessed and abusive.’ “Alright…” “Are you not going to go outside and cal
=Elvira’s Point Of View= Ngunit bago pa man makasagot muli ay napahinto ako sa pagtunog ng cellphone ko and it was Caleb. “Oh, the fiance’s calling. Are you not gonna answer him?” he asked, there was a hint of sarcasm on his voice and he watched me stare at my phone. Huminga ako ng malalim at sinagot ang tawag. “Caleb—” “I have a bad news,” sobrang hina ng boses ni Caleb sa kabilang linya. Nakakapagtaka naman dahil ano pa ba ang bad news na darating sa buhay ko? “What is it?” Narinig ko ang matunog na paghinga ni Caleb sa kabilang linya. “He’s here. I think he followed you back to the Philippines, Elle. He is here…” Labis na nangunot ang noo ko. He’s here? Sino? “Sino—” I was cut off when I heard a familiar voice on the other line. “Are you calling Elle? Tell her not to diss me. I’ll wait for her, here…” At ang tinig na ‘yon ay nagbigay kaba sa aking puso. ‘No way!’ “A-Ano— b-bakit siya nandito?” naguguluhang tanong ko, shit… “Just come here and take him out bef
=ELVIRA’S POINT OF VIEW= Tangina niya. Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko siyang sinulyapan habang kausap niya yung Angela na ’yon. Mula sa ngisi niya, sa paglapit niya, sa paraan ng pagkakadantay ng kamay niya sa likod ng babae—lahat ng ’yon ay sinasadya. And he’s doing a damn good job pissing me off. Tinungga ko na lang yung laman ng baso ko. Mapakla. Masakit sa lalamunan. Pero mas okay na ‘to kesa makita pa siyang nakangiti ng gano’n sa ibang babae. Gago talaga ’yon. “Hey,” mahinang bati ni Caleb, sabay abot ng isang basong tubig. “You okay?” Hindi ko siya sinagot. Imbes ay pinanood ko si Zian habang tumatawa pa sa joke nung Angela. Halos mapamura na lang ako ulit. “Ano, umuusbong na naman feelings mo?” “Shut up,” iritadong bulong ko. “Eh mukha kang gusto mo nang lapitan at bunutan ng pilikmata si ate girl eh.” Napairap ako sabay harap kay Caleb. “Gago ka ba? Bakit ako magseselos? Hindi na kami, ‘di ba?” “Oo nga. Pero hindi naman ibig sabihin non, di
=Elvira’s Point of View= Babe. Nabingi ako sa narinig ko. At hindi ko alam kung dahil ba sa shock o dahil sa sakit na sumaksak sa dibdib ko. Pero tangina—sino ba ako para masaktan? Wala na kami. Matagal na. At sinabi ko na sa sarili ko na hindi ko siya hahayaang makita ang kahinaan ko ulit. So bakit ganito? Bakit parang may humigpit sa lalamunan ko? Tahimik akong pumikit ng ilang segundo, pilit nilulunok ang kung anumang bumara sa dibdib ko. Nang idilat ko ang mga mata ko, naroon pa rin siya—nakatayo, hawak ang telepono sa tenga niya, pero sa akin nakatingin. At putangina. Hindi ko alam kung imahinasyon ko lang, pero parang may kung anong kasiyahang dumaan sa mga mata niya nang makita ang reaksyon ko. Gago ka talaga, Ian Zachary Garcia. Kailangan kong makaalis. Kailangan kong lumabas bago pa niya makita ang epekto ng ginagawa niya sa akin. Pero bago ko pa magawa, naglakad siya papalapit—sobrang lapit, hanggang sa halos isang dangkal na lang
=Elvira’s Point of View= Hanggang ngayon, pakiramdam ko nasa loob pa rin ako ng conference room na ‘yon—kahit nasa sasakyan na ako, kahit si Caleb ay nagsasalita sa tabi ko, kahit patuloy na umaandar ang mundo sa labas. Dahil sa isang hawak lang. Isang titig lang. Tangina. Muling bumalik sa isip ko kung paano niya ako hinawakan—hindi mahigpit, pero sapat para pigilan ako. Hindi marahas, pero hindi rin malambing. Parang hindi niya alam kung dapat ba niya akong hayaang umalis o dapat ba niyang sabihin ang isang bagay na hindi ko maintindihan. Pinikit ko ang mga mata ko saglit at mariing napabuntong-hininga. “El, okay ka lang?” tanong ni Caleb, bahagyang binagalan ang pagmamaneho niya. Nagmulat ako ng mata at pilit ngumiti. “Yeah. Just tired.” Sinamaan niya ako ng tingin. “Tired or stressed?” Ngumuso ako. “Both.” “Because of your ex?” asar niyang tanong. Napairap ako. “Caleb, please.” “Nagtatanong lang naman, baka kasi—” “I’m fine,” madiin kong putol sa sasabih
=Elvira’s Point of View= Napapitlag ang daliri ko sa ibabaw ng keyboard. Hindi ko alam kung dapat ko bang buksan ang email o balewalain na lang. Pero kahit anong pilit kong huwag bigyang pansin, tila may sariling isip ang kamay ko at agad na tinap ang notification. From: Engr. Ian Zachary Garcia Subject: Design Revision Meeting - Urgent Elvira, We need to discuss the design revisions for the structural framework of the arena. The client has requested modifications that will affect the load distribution. The meeting is scheduled for tomorrow at 10 AM in the main conference room. Be there. • Garcia Wala man lang Regards o kahit anong pormalidad. Diretso. Walang emosyon. Walang bahid ng kung anong familiarity. Para bang… hindi niya ako dating kilala. Napalunok ako. Gusto kong matawa sa sarili ko. Ano ba kasing ini-expect ko? Na pagkatapos ng dalawang taon, magiging casual lang kami? Na babati siya ng Hey Elle, long time no see! at tatawanan namin ang lahat ng nakaraa
=Elvira’s Point of View= Nag-freeze ako. Sa pagitan ng sobrang tahimik na silid at ng dagundong ng pintig ng puso ko, hindi ko agad nagawang gumalaw. Nakatayo lang ako roon, hawak ang documents, habang nararamdaman ko ang malamig na presensyang nanggagaling kay Zian sa isang banda—at ang mainit na boses na pumuno sa silid mula sa likuran ko. Dahan-dahan akong huminga bago ko tuluyang nilingon ang nagsalita. At sa unang pagkakataon mula nang bumalik ako sa Pilipinas, nakita ko ulit si Caleb. Matangkad, nakasuot ng light gray button-down shirt, at relaxed ang postura. Pero ang unang sumalubong sa akin ay ang mga matang puno ng lambing, tila ba masayang-masaya siyang makita ako. “Elle.” Muling tawag niya, mas malambing ngayong mas malapit na siya. Saka niya inilagay ang kamay niya sa baywang ko, marahan akong inilapit sa kanya. “Kanina pa kita hinahanap. Bakit hindi ka nag-update?” Alam kong dapat akong sumagot. Pero hindi ko magawa. Hindi dahil sa tanong niy
=Elvira’s Point of View= You won’t lose, Elle. Pinanindigan ko ‘yon. For the rest of the inspection, I kept my composure. Wala akong pakialam kahit na naramdaman kong nasa peripheral vision ko si Ian Zachary Garcia, kahit na bawat utos niya sa site workers ay para bang may halong pwersang sinasadya niyang iparamdam sa akin. He didn’t talk to me again. And I sure as hell didn’t talk to him either. Pero sa bawat hakbang namin sa site, sa bawat pagkakataong napapalapit kami sa isa’t isa, ramdam ko ang presensya niya—sobrang dilim at lamig na parang sinusubukan niya akong lamunin. Tangina, gusto niya akong gibain? Hindi ako patitinag. Sa dulo ng walkthrough, tumigil kami sa isang elevated section ng site kung saan tanaw ang buong proyekto. Kasama namin ang clients at project director, nagdidiscuss ng final remarks. Ako naman, tahimik na nakatingin sa site, pilit na ine-enjoy ang tanawin para mawala ang bigat sa dibdib ko. But then, I felt it. A presence too close.