Makalipas ang isang araw ay maayos na ang nararamdaman ko kung kaya't ginusto ko ng umuwi na pinaunlakan naman ni Zai dahil siya nga ang doctor ko kailangan muna ng approval ng doctor kung makakalabas na ba ako. Siya rin ang tumulong sa akin na makauwi sa hotel room na tinutuluyan namin ni Sierah, kasama ko na rin si Sierah kaya naman masaya na siya ulit. Habang nasa sofa ako nakaupo ay nagpaalam si Zai sa bata at ako ay hindi man lang niya ginawang sulyapan kaya pasimple akong umirap. "Mommy, uuwi daw muna si daddy sa hotel room niya." Nakangiting sabi sa akin ni Sierah kaya tumango ako ng bahagya. "Mommy, why daddy won't live with us?" Sa tanong niya ay dahan dahan kong naibaba ang librong binabasa ko. Tinitigan ko si Sierah bago siya nginitian. "Soon siguro baby, pag pwede na." Pagsisinungaling ko dahil hindi ko batid ang isasagot sa kaniya mg hindi siya nasasaktan. Makalipas ang isang oras ay nakangusong lumapit sa akin ang anak ko kaya naman inayos ko ang buhok niyang n
"Hindi naman kita pinagbabawalang sulitin yung gusto mo eh," mahinahon kong sabi. "Akala ko ba huwag nating sasaktan yung bata? Ano't ikaw ang dahilan ngayon?" Inis na sabi ko. "You can fuck girls but not here, alam ni Sierah ang kwarto mo at kayang kaya niyang puntahan ka." Umawang ang labi niya at ngumisi. "Sinadya mong pumunta rito baka dahil may plano ka Lauren?" Sumbat niya at dahil doon ay dinukot ko ang cellphone at nilapag sa stall ng kitchen sa harapan niya. Dinampot niya 'yon. "Gagawin ko?" Tanong niya. "Check it," singhal ko at nang sundin niya ay natigilan siya kaya naman sarkastika akong tumawa. "Maybe you're enjoying too much, kaya hindi mo na napansin ang cellphone mo." Sumbat ko. "Coloring book daw ng anak mo dalhin mo pero ano? Kami na nga pumunta dahil sa'yo umiyak pa yung bata. Ano ba Zai?" Tinitigan niya lang ako bago nag-iwas tingin kaya naman huminga ako ng malalim. "Bakit hindi ka pa ba nakita ni Sierah with other guys? Baka bine-brainwash mo yu
My arms were crossed in front of my chest as Zai carried Sierah on her bed. I was watching them two, Sierah fell asleep and Zai is so annoying. "What's with the face?" He asked after he closed Sierah's room in this new home he's talking about. "Us? In one room?" Singhal ko at salubong ang kilay ko siyang tinitigan. "Oh akala ko ba magaling ka umarte?" Sumbat niya dahilan para mapairap ako. "M-Makita ka nga lang nakakairita na, makasama pa sa isang kwarto? Oh c'mon Zai alam kong ayaw mo sa set up natin at isa pa anong iisipin ni Dr.Shane?" Napairap ako at inis na inis na naupo sa sofa. "Anong iisipin niya?" Napairap ako dahil tinatanong pa niya obvious naman! "Baka isipin niya na may namamagitan sa atin, ano ba?" Singhal ko. "And?" He innocently asked that made me frown more, what the hell is he actually acting! Hindi naman siya bobo ano ba 'yan. "Make it clear with her, I have nothing to do with you okay?" Tinitigan ako ni Zai bago niya ibulsa ang isang kamay at titigan
Makalipas ang isang linggo ay napapansin kong mas masaya at may gana si Sierah dahil kasama namin ang daddy niya, madalas naman night duty si Zai kaya halos solo ko ang kwarto gabi gabi. Hindi naman nagdududa si Sierah dahil alam niyang doctor ang daddy niya, isang hapon ay natigilan ako ng may mag-bell mula sa labas ng kwarto kaya binuksan ko 'yon ngunit napalunok ako ng makita si Zai na mukhang may tama ng alak. "H-Hi," nangunot ang noo ko ng makitang akay akay ni Dr.Shane si Zai huminga ako ng malalim at nilingon ang kwarto ng anak namin. "Hapon na hapon uminom kayo?" I asked in monotone. "A-Ah nagka-ayaan lang." Nakangiting sagot ni Dr.Shane kaya naman ng mailagay niya sa sofa si Zai ay hinarap niya ako at muling nginitian. "Aalis na rin ako, h-hindi kasi magandang makita ako ni Sierah rito." Mabilis na paalam niya kaya tinanguan ko na lang siya hanggang sa panoorin ko siyang lumabas ng hotel room. Nang makalabas ay tinitigan ko si Zai na nakapikit at nakasandal sa sof
Pagkatapos no'n ay lumabas na ako ng kwarto ngunit nakita ko si Sierah na nakatitig sa pinto namin kaya nangunot ang noo ko. "Why baby?" Tanong ko ngunit naningkit ang mata niya. "What happened to daddy mommy? I saw him crawled." Natawa ako sa sinabi ni Sierah kaya nakangiti ko siyang hinarap. "Your dad got drunk, he's so mabigat so I can't carry him." Natawa si Sierah sa sinabi ko at tsaka pumasok sa kwarto at lumapit sa daddy niya kaya naman sumunod ako. Hanggang sa magising si Zai dahil kay Sierah ay ngumiti siya. "You're so big daddy so don't get drunk, mommy and I are small." Sermon ni Sierah, naisipan kong pumunta muna sa sala dahil inaantok rin talaga ako. Dumating ang gabi at mukhang nasa maayos ng katinuan si Zai, habang nagluluto ako ng gabihan ay naupo siya sa kitchen stall. "Sobered?" Tanong ko. Tango lamang ang naging tugon niya dahil siguro ay wala pa sa mood. "Hinatid ka ni Dr.Shane rito kanina," mahinang sabi ko. "She did?" Ngumiwi ako at tsaka tumango.
Habang tumitingin tingin ako ay hinawakan ko ang babasagin sa dragon, ewan ko made of glass siya at higit sa lahat makikita mo pa ang tagos— nanlaki ang mata ko ng malakas na may nakasagi sa akin dahilan para mabitiwan ko 'yon at mabasag."O-Oh my gosh.." Hindi makapaniwalang sabi ko at nilingon ang nakasagi sa akin, tumaas kaagad ang kilay ko ng makita si Dr.Shane."S-Sorry! I-I didn't mean it!" Mabilis niyang sabi kaya naman napairap ako."That's expensive mommy!" Mabilis na hirit ni Sierah kaya napabuntong hininga ako and I was about to pick up the broken pieces but then a hand grabbed my wrist."You're just going to scratch your hands, huwag na,” Zai calmly said before calling someone."I'll just pay for it,” nanghihinayang na sabi ko."No, ako na lang. A-Ako naman yung dahilan," wika ni Doctor Shane kaya huminga ako ng malalim bago siya binalingan."Ako na okay? Next time magbasa ka ng rules bago ka pumasok sa isang shop." Pinipilit kong huwag magalit dahil mas matanda siya sa ak
Habang nasa sala ako ay kumakain ako ng watermelon o pakwan sa tagalog, ngunit habang nanonood ako ay dumating si Zai at para bang pagod na pagod siyang sumalampak sa single sofa kasabay ng pagbaba niya ng white coat niya sa center table."May lipstick yung coat mo," wika ko kaagad dahilan para magmulat siya at tignan 'yon."Nasa hospital kayo tapos quickie? Oh my gosh." Nakangiwing sabi ko dahilan para tignan niya lang ako at huminga ng malalim.Habang kumakain ay nangunot ang noo ko ng tumunog ang cellphone ko ngunit halos mapaayos ako ng upo ng mapagtanto na si dad 'yung caller. "Huwag ka maingay Zai ha," pakiusap ko at kinakabahan na sinagot ang call."Hey dad.." Panimula ako, actually may rason kung bakit ako kinakabahan."How are you? I'm here at Palawan. Saan kayo nakatira ng asawa mo?" Sa sinabi ni dad ay nanlaki kaagad ang mata ko."Here at Palawan? Dad I-It's already late.." "Well I just wanted to check on you, nandito ako sa lobby. It's still 8 Pm." Ang kaba sa dibdib ko
"Kung ganoon mananatili ako sa Palawan ng tatlong linggo, namiss ko ang apo at anak ko. Bibisita ako parati." Napalunok ako."Akala ko po ba uuwi rin kayo bukas?" Pinipigilan ko lang mainis ngunit nakakapuno talaga."Pinauuwi mo na ba ako? Bakit may itinatago ka bang iba—""Of course let your dad stay at Palawan. So he can relax," wika ni Zai kaya naman napatango tango si dad. Akala ko ay tapos na si Zai sa sasabihin ngunit may pahabol pa siya, “How much for a day? A million right? It’s on me Mr. Ramirez.” Nanlaki ng husto ang mata ko nang para bang isang libo lang ang isang milyon nang sabihin niyang siya na ang magbabayad!"Mabuti pa ang asawa mo iniisip ako, sige na't tutungo na ako sa tutuluyan ko ngayong gabi. Diyan lang sa katapat niyo," wika ni dad dahilan para manlaki ang mata ko."K-Kumuha rin kayo ng ganitong pad dad?" Hindi makapaniwala kong tanong ngunit tumango lang siya at tumayo kaya naman alanganin akong ngumuso."I'll see you, sabay-sabay na tayong mag-umagahan bukas.
=Elvira’s Point Of View= Ngunit bago pa man makasagot muli ay napahinto ako sa pagtunog ng cellphone ko and it was Caleb. “Oh, the fiance’s calling. Are you not gonna answer him?” he asked, there was a hint of sarcasm on his voice and he watched me stare at my phone. Huminga ako ng malalim at sinagot ang tawag. “Caleb—” “I have a bad news,” sobrang hina ng boses ni Caleb sa kabilang linya. Nakakapagtaka naman dahil ano pa ba ang bad news na darating sa buhay ko? “What is it?” Narinig ko ang matunog na paghinga ni Caleb sa kabilang linya. “He’s here. I think he followed you back to the Philippines, Elle. He is here…” Labis na nangunot ang noo ko. He’s here? Sino? “Sino—” I was cut off when I heard a familiar voice on the other line. “Are you calling Elle? Tell her not to diss me. I’ll wait for her, here…” At ang tinig na ‘yon ay nagbigay kaba sa aking puso. ‘No way!’ “A-Ano— b-bakit siya nandito?” naguguluhang tanong ko, shit… “Just come here and take him out bef
=ELVIRA’S POINT OF VIEW= Tangina niya. Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko siyang sinulyapan habang kausap niya yung Angela na ’yon. Mula sa ngisi niya, sa paglapit niya, sa paraan ng pagkakadantay ng kamay niya sa likod ng babae—lahat ng ’yon ay sinasadya. And he’s doing a damn good job pissing me off. Tinungga ko na lang yung laman ng baso ko. Mapakla. Masakit sa lalamunan. Pero mas okay na ‘to kesa makita pa siyang nakangiti ng gano’n sa ibang babae. Gago talaga ’yon. “Hey,” mahinang bati ni Caleb, sabay abot ng isang basong tubig. “You okay?” Hindi ko siya sinagot. Imbes ay pinanood ko si Zian habang tumatawa pa sa joke nung Angela. Halos mapamura na lang ako ulit. “Ano, umuusbong na naman feelings mo?” “Shut up,” iritadong bulong ko. “Eh mukha kang gusto mo nang lapitan at bunutan ng pilikmata si ate girl eh.” Napairap ako sabay harap kay Caleb. “Gago ka ba? Bakit ako magseselos? Hindi na kami, ‘di ba?” “Oo nga. Pero hindi naman ibig sabihin non, di
=Elvira’s Point of View= Babe. Nabingi ako sa narinig ko. At hindi ko alam kung dahil ba sa shock o dahil sa sakit na sumaksak sa dibdib ko. Pero tangina—sino ba ako para masaktan? Wala na kami. Matagal na. At sinabi ko na sa sarili ko na hindi ko siya hahayaang makita ang kahinaan ko ulit. So bakit ganito? Bakit parang may humigpit sa lalamunan ko? Tahimik akong pumikit ng ilang segundo, pilit nilulunok ang kung anumang bumara sa dibdib ko. Nang idilat ko ang mga mata ko, naroon pa rin siya—nakatayo, hawak ang telepono sa tenga niya, pero sa akin nakatingin. At putangina. Hindi ko alam kung imahinasyon ko lang, pero parang may kung anong kasiyahang dumaan sa mga mata niya nang makita ang reaksyon ko. Gago ka talaga, Ian Zachary Garcia. Kailangan kong makaalis. Kailangan kong lumabas bago pa niya makita ang epekto ng ginagawa niya sa akin. Pero bago ko pa magawa, naglakad siya papalapit—sobrang lapit, hanggang sa halos isang dangkal na lang
=Elvira’s Point of View= Hanggang ngayon, pakiramdam ko nasa loob pa rin ako ng conference room na ‘yon—kahit nasa sasakyan na ako, kahit si Caleb ay nagsasalita sa tabi ko, kahit patuloy na umaandar ang mundo sa labas. Dahil sa isang hawak lang. Isang titig lang. Tangina. Muling bumalik sa isip ko kung paano niya ako hinawakan—hindi mahigpit, pero sapat para pigilan ako. Hindi marahas, pero hindi rin malambing. Parang hindi niya alam kung dapat ba niya akong hayaang umalis o dapat ba niyang sabihin ang isang bagay na hindi ko maintindihan. Pinikit ko ang mga mata ko saglit at mariing napabuntong-hininga. “El, okay ka lang?” tanong ni Caleb, bahagyang binagalan ang pagmamaneho niya. Nagmulat ako ng mata at pilit ngumiti. “Yeah. Just tired.” Sinamaan niya ako ng tingin. “Tired or stressed?” Ngumuso ako. “Both.” “Because of your ex?” asar niyang tanong. Napairap ako. “Caleb, please.” “Nagtatanong lang naman, baka kasi—” “I’m fine,” madiin kong putol sa sasabih
=Elvira’s Point of View= Napapitlag ang daliri ko sa ibabaw ng keyboard. Hindi ko alam kung dapat ko bang buksan ang email o balewalain na lang. Pero kahit anong pilit kong huwag bigyang pansin, tila may sariling isip ang kamay ko at agad na tinap ang notification. From: Engr. Ian Zachary Garcia Subject: Design Revision Meeting - Urgent Elvira, We need to discuss the design revisions for the structural framework of the arena. The client has requested modifications that will affect the load distribution. The meeting is scheduled for tomorrow at 10 AM in the main conference room. Be there. • Garcia Wala man lang Regards o kahit anong pormalidad. Diretso. Walang emosyon. Walang bahid ng kung anong familiarity. Para bang… hindi niya ako dating kilala. Napalunok ako. Gusto kong matawa sa sarili ko. Ano ba kasing ini-expect ko? Na pagkatapos ng dalawang taon, magiging casual lang kami? Na babati siya ng Hey Elle, long time no see! at tatawanan namin ang lahat ng nakaraa
=Elvira’s Point of View= Nag-freeze ako. Sa pagitan ng sobrang tahimik na silid at ng dagundong ng pintig ng puso ko, hindi ko agad nagawang gumalaw. Nakatayo lang ako roon, hawak ang documents, habang nararamdaman ko ang malamig na presensyang nanggagaling kay Zian sa isang banda—at ang mainit na boses na pumuno sa silid mula sa likuran ko. Dahan-dahan akong huminga bago ko tuluyang nilingon ang nagsalita. At sa unang pagkakataon mula nang bumalik ako sa Pilipinas, nakita ko ulit si Caleb. Matangkad, nakasuot ng light gray button-down shirt, at relaxed ang postura. Pero ang unang sumalubong sa akin ay ang mga matang puno ng lambing, tila ba masayang-masaya siyang makita ako. “Elle.” Muling tawag niya, mas malambing ngayong mas malapit na siya. Saka niya inilagay ang kamay niya sa baywang ko, marahan akong inilapit sa kanya. “Kanina pa kita hinahanap. Bakit hindi ka nag-update?” Alam kong dapat akong sumagot. Pero hindi ko magawa. Hindi dahil sa tanong niy
=Elvira’s Point of View= You won’t lose, Elle. Pinanindigan ko ‘yon. For the rest of the inspection, I kept my composure. Wala akong pakialam kahit na naramdaman kong nasa peripheral vision ko si Ian Zachary Garcia, kahit na bawat utos niya sa site workers ay para bang may halong pwersang sinasadya niyang iparamdam sa akin. He didn’t talk to me again. And I sure as hell didn’t talk to him either. Pero sa bawat hakbang namin sa site, sa bawat pagkakataong napapalapit kami sa isa’t isa, ramdam ko ang presensya niya—sobrang dilim at lamig na parang sinusubukan niya akong lamunin. Tangina, gusto niya akong gibain? Hindi ako patitinag. Sa dulo ng walkthrough, tumigil kami sa isang elevated section ng site kung saan tanaw ang buong proyekto. Kasama namin ang clients at project director, nagdidiscuss ng final remarks. Ako naman, tahimik na nakatingin sa site, pilit na ine-enjoy ang tanawin para mawala ang bigat sa dibdib ko. But then, I felt it. A presence too close.
=Elvira’s Point of View= Four months later. Hindi ko inaasahan ‘to. Never in my wildest imagination did I think that I’d be working on the same project as Ian Zachary Garcia. Pero heto kami ngayon—magkaharap sa isang boardroom meeting, kasama ang iba pang engineers at project heads. Alam ko namang maliit lang ang mundo ng mga katulad namin, pero bakit ngayon pa? Bakit dito pa? Zian looked even sharper than before. He was wearing a tailored navy-blue suit, sleeves folded just enough to reveal his watch-clad wrist. His hair was neatly styled, but there was still that effortless look—parang kahit hindi siya mag-ayos, perpekto pa rin. At ang presensya niya… Damn. He didn’t even need to speak, pero ramdam mo agad ang bigat ng dating niya. Parang isang utos niya lang, susunod ang lahat. But what really hit me the hardest? It was how cold he was. Para akong hangin sa harapan niya. Ni hindi man lang nagbago ang ekspresyon niya nang makita ako sa loob ng meeting room. Pa
=Elvira’s Point of View= Tama si Clayn. Mas lalong hindi ko na kayang basahin si Zian. At kung may isa pang bagay na hindi ko matanggap, ito ‘yon—hindi ko inasahan na mas lalong hindi ko siya kayang iwasan. Dahil pagkatapos ng gabing ‘yon, hindi ko inaasahan na muling magtatagpo ang mga landas namin. At hindi ko rin inaasahan kung paano niya ako tinitigan sa pagkakataong ‘to. Walang pag-aalinlangan. Walang alinlangan. Walang kahit anong bakas ng emosyon. Parang hindi niya ako kilala. Parang hindi kami nagkaroon ng kahit anong nakaraan. The next time I saw him was at an unexpected place—a corporate event in a high-end hotel. I wasn’t supposed to be here. Pero dahil sa biglaang imbitasyon ng isang business partner na may kaugnayan sa proyekto ko abroad, napilitan akong dumalo. It was a formal gathering, a networking event for professionals in engineering, architecture, and construction industries. Sa una, I was focused on my work. Kausap ko ang ilang investors