Umawang ang labi ko at gigil siyang tinignan. "You know what hindi kita maintindihan eh, dinala mo ba ako rito para sabihan ng ganyan?" Galit kong tanong pero tumawa siya at tumango."Yes because you deserve to hear all of this, you're a piece of trash we all wish we throw—" nang hindi ko mapigilan ay nasampal ko siya at dahil doon ay nakagat ko ang ibabang labi.Natahimik siya at hinawakan ang pisngi. Humangos ako at pinanood ang reaksyon niya, he closed his eyes deeply and as he opens it tumango tango siya. "Okay." He stated, he looks like he's gonna bite but he didn't."Just be a good mother, that will do. Hahayaan kitang maging basura—""Stop calling me trash!" My hand turned into fist."You're like your mother,” sa sinabi niya ay nagitla ako, ang titig ko sa kaniya ay hindi makapaniwalang sa kaniya ko narinig ang pinaka-ayaw kong maririnig.Sa sobrang sakit ng idinulot no'n ay yumuko ako bago huminga ng malalim. "I tried not hitting a nerve, but you—" nasapo ko ang bibig ng maluh
Matapos ang araw na 'yon ay hindi na kami muling mag-usap ni Zai, ngunit madalas naming nakikita ang isa't isa. Hindi niya rin ako tinitignan, pag kasama niya kami ay tanging si Sierah lang ang kinauusap niya, tinitignan.Hindi ko naman hinihiling. We're better like this, sa tuwing nag-uusap kami walang mabuting inilalabas ang bibig namin sa isa't isa. Not until one day, sobrang sama ng tyan ko, sobrang sakit nito at hindi ko magawang tumayo sa kama."Mommy, don't die okay?" Pilit kong binuksan ang mata at pilit na nginitian ang anak kong pinupunasan ang pawis ko sa noo at sa mukha."Mommy.." Hinawakan ko ang kamay ni Sierah ng maiiyak na siya."Mommy is okay, m-may masakit lang okay? P-Parang noon, mawawala rin 'to." Pagkukumbinsi ko pa."Stay at dad's okay?" Umiling iling siya ngunit inabot ko na ang cellphone ko at pinilit kong tumayo upang umastang okay ngunit nanghihina ako sa sobrang sakit nito.Nang matawagan si Zai ay sinagot niya naman kaagad 'yon. "It's so sudden, why?" Masu
Lauren's Point of View.Matapos kumain ay inabot ko na lang ang cellphone ko para tawagan sana si Sierah ngunit may kumatok sa kwarto dahilan para mapalingon ako doon at ganoon na lang ako napangiti ng makita si Sierah na kasama si Zai."Mommy!" Masayang tawag niya kaya naman nang pilit niyang inakyat ang kama ay natawa ako, tutulungan ko na sana siya pero binuhat na siya ni Zai at inangat sa kama ko dahilan para mayakap na ako nito."I told you to stay healthy mommy," nakangusong sabi ng anak ko kaya ngumiti ako."I am healthy baby, hindi naman ako mamatay." Paninigurado ko pa."But you passed out and daddy carried you here at the hospital, don't worry me again mommy." Sobrang haba ng nguso nito kaya ngumiti ako at hinalikan siya sa pisngi."Mommy is okay na, okay?" "Okay mommy, I can't sleep with you tonight po. Tita Mia is taking me," nginitian ko si Sierah at inayos ang buhok niya."Then you'll be happy. Because you'll be with your cousins, you can play with Jami." Bigla ay lumiw
Makalipas ang isang araw ay maayos na ang nararamdaman ko kung kaya't ginusto ko ng umuwi na pinaunlakan naman ni Zai dahil siya nga ang doctor ko kailangan muna ng approval ng doctor kung makakalabas na ba ako. Siya rin ang tumulong sa akin na makauwi sa hotel room na tinutuluyan namin ni Sierah, kasama ko na rin si Sierah kaya naman masaya na siya ulit. Habang nasa sofa ako nakaupo ay nagpaalam si Zai sa bata at ako ay hindi man lang niya ginawang sulyapan kaya pasimple akong umirap. "Mommy, uuwi daw muna si daddy sa hotel room niya." Nakangiting sabi sa akin ni Sierah kaya tumango ako ng bahagya. "Mommy, why daddy won't live with us?" Sa tanong niya ay dahan dahan kong naibaba ang librong binabasa ko. Tinitigan ko si Sierah bago siya nginitian. "Soon siguro baby, pag pwede na." Pagsisinungaling ko dahil hindi ko batid ang isasagot sa kaniya mg hindi siya nasasaktan. Makalipas ang isang oras ay nakangusong lumapit sa akin ang anak ko kaya naman inayos ko ang buhok niyang n
"Hindi naman kita pinagbabawalang sulitin yung gusto mo eh," mahinahon kong sabi. "Akala ko ba huwag nating sasaktan yung bata? Ano't ikaw ang dahilan ngayon?" Inis na sabi ko. "You can fuck girls but not here, alam ni Sierah ang kwarto mo at kayang kaya niyang puntahan ka." Umawang ang labi niya at ngumisi. "Sinadya mong pumunta rito baka dahil may plano ka Lauren?" Sumbat niya at dahil doon ay dinukot ko ang cellphone at nilapag sa stall ng kitchen sa harapan niya. Dinampot niya 'yon. "Gagawin ko?" Tanong niya. "Check it," singhal ko at nang sundin niya ay natigilan siya kaya naman sarkastika akong tumawa. "Maybe you're enjoying too much, kaya hindi mo na napansin ang cellphone mo." Sumbat ko. "Coloring book daw ng anak mo dalhin mo pero ano? Kami na nga pumunta dahil sa'yo umiyak pa yung bata. Ano ba Zai?" Tinitigan niya lang ako bago nag-iwas tingin kaya naman huminga ako ng malalim. "Bakit hindi ka pa ba nakita ni Sierah with other guys? Baka bine-brainwash mo yu
My arms were crossed in front of my chest as Zai carried Sierah on her bed. I was watching them two, Sierah fell asleep and Zai is so annoying. "What's with the face?" He asked after he closed Sierah's room in this new home he's talking about. "Us? In one room?" Singhal ko at salubong ang kilay ko siyang tinitigan. "Oh akala ko ba magaling ka umarte?" Sumbat niya dahilan para mapairap ako. "M-Makita ka nga lang nakakairita na, makasama pa sa isang kwarto? Oh c'mon Zai alam kong ayaw mo sa set up natin at isa pa anong iisipin ni Dr.Shane?" Napairap ako at inis na inis na naupo sa sofa. "Anong iisipin niya?" Napairap ako dahil tinatanong pa niya obvious naman! "Baka isipin niya na may namamagitan sa atin, ano ba?" Singhal ko. "And?" He innocently asked that made me frown more, what the hell is he actually acting! Hindi naman siya bobo ano ba 'yan. "Make it clear with her, I have nothing to do with you okay?" Tinitigan ako ni Zai bago niya ibulsa ang isang kamay at titigan
Makalipas ang isang linggo ay napapansin kong mas masaya at may gana si Sierah dahil kasama namin ang daddy niya, madalas naman night duty si Zai kaya halos solo ko ang kwarto gabi gabi. Hindi naman nagdududa si Sierah dahil alam niyang doctor ang daddy niya, isang hapon ay natigilan ako ng may mag-bell mula sa labas ng kwarto kaya binuksan ko 'yon ngunit napalunok ako ng makita si Zai na mukhang may tama ng alak. "H-Hi," nangunot ang noo ko ng makitang akay akay ni Dr.Shane si Zai huminga ako ng malalim at nilingon ang kwarto ng anak namin. "Hapon na hapon uminom kayo?" I asked in monotone. "A-Ah nagka-ayaan lang." Nakangiting sagot ni Dr.Shane kaya naman ng mailagay niya sa sofa si Zai ay hinarap niya ako at muling nginitian. "Aalis na rin ako, h-hindi kasi magandang makita ako ni Sierah rito." Mabilis na paalam niya kaya tinanguan ko na lang siya hanggang sa panoorin ko siyang lumabas ng hotel room. Nang makalabas ay tinitigan ko si Zai na nakapikit at nakasandal sa sof
Pagkatapos no'n ay lumabas na ako ng kwarto ngunit nakita ko si Sierah na nakatitig sa pinto namin kaya nangunot ang noo ko. "Why baby?" Tanong ko ngunit naningkit ang mata niya. "What happened to daddy mommy? I saw him crawled." Natawa ako sa sinabi ni Sierah kaya nakangiti ko siyang hinarap. "Your dad got drunk, he's so mabigat so I can't carry him." Natawa si Sierah sa sinabi ko at tsaka pumasok sa kwarto at lumapit sa daddy niya kaya naman sumunod ako. Hanggang sa magising si Zai dahil kay Sierah ay ngumiti siya. "You're so big daddy so don't get drunk, mommy and I are small." Sermon ni Sierah, naisipan kong pumunta muna sa sala dahil inaantok rin talaga ako. Dumating ang gabi at mukhang nasa maayos ng katinuan si Zai, habang nagluluto ako ng gabihan ay naupo siya sa kitchen stall. "Sobered?" Tanong ko. Tango lamang ang naging tugon niya dahil siguro ay wala pa sa mood. "Hinatid ka ni Dr.Shane rito kanina," mahinang sabi ko. "She did?" Ngumiwi ako at tsaka tumango.
=Elvira’s Point Of View=Napahinto ako. Alam ko na may mga tanong na siya, at hindi ko kayang sagutin ang mga iyon—hindi pa. Kung sasabihin ko ang totoo, kung isusumpa ko ang mga salitang iyon ng tiwala, baka mawala ako sa kanyang mata. Baka mawalan kami ng lahat, kaya’t ipinagpapaliban ko muna.“Hindi ko alam, Zian…” sagot ko, ang mga mata ko ay malabo, at pilit kong pinipigilan ang mga luha na pilit kumawala. “Basta, takot lang ako…”“Takot sa anong?” tanong niya, ang tinig niya’y puno ng pag-aalala.Tumalikod ako, tumingin sa malayo at pinilit itago ang lahat ng nararamdaman ko. Hindi ko na kayang magpaliwanag pa. Kung alam lang niya kung gaano ako kadeep, kung gaano ko siya kamahal at ganoon ko siya iniwasan—lahat ng ito ay masakit para sa akin.Kumapit siya sa braso ko at marahang hinila ako para harapin siya. “Elle, I know it’s hard for you. But if you need time to trust me, I’ll give it to you. But I won’t stop showing you how much you mean to me.”Tahimik akong tumango, pero s
Nang gabing iyon, pagkatapos ng dinner, nagpasya kaming maglakad-lakad sa paligid ng condo. Mahangin, at ang ilaw ng mga streetlights ay nagbibigay ng romantikong ambiance. Hindi ko alam kung anong nangyari, pero habang magkasama kami, tila ang mundo ay umiikot lamang sa aming dalawa. Walang ingay, walang distractions—kaming dalawa lang.Habang naglalakad kami, ang mga kamay namin ay nagsanib, at sa bawat hakbang na ginagawa namin, mas nararamdaman ko ang tibok ng puso ko. Hindi ko na kayang magpigil, Zian, naisip ko. Lahat ng iniwasan ko sa simula, dahan-dahan nang natutunan kong tanggapin.“Ano bang iniisip mo?” tanong niya sa akin, ang tinig niya ay malalim at may halong pang-aakit.“Wala…” sagot ko, ngunit hindi ko napigilang magtama ang aming mga mata. Ang titig niya ay puno ng intensity. “Bakit, may nais ka bang sabihin?”Sumulyap siya sa akin, at napansin ko na may lihim na kasiyahan sa kanyang mga mata. “Actually, I was thinking about how lucky I am to have you. You make me fe
=Elvira’s Point Of View=Few weeks went by and I’m busy with my own project. Masaya naman dahil matatapos na next month ang project na ito.Habang abala ako sa site ay biglang may umakbay sa akin, iiwas ko na sana ang sarili ngunit biglang naamoy ko ang pamilyar na pabango.“Zian?” Nilingon ko ito, ngunit maganda na ang ngiti niya sa akin. May suot rin siyang hard hat para safe kami sa kung ano mang malaglag sa itaas.“Yes honey?”“Ang aga mo yata nandito?” gulat ma kwestyon ko.“Hmm, let’s just say that I finished earlier than my out. How’s work?” malambing niyang sabi.“Boss Zian! Dito ka pala?!” Tumakbo papalapit ang kasamahan ko na engineer na lalake.“Yes, I visited my woman. Ikaw? How’s work?” tanong ni Zian sa kasamahan.“Okay naman boss, mabait rin si Engr. Monteverde, strict lang. Meticulous.” Natawa ako sa sumbong na sabi ng kasama ko.“Hindi naman. The building just need to be safe,” ngisi ko.Ngumiti si Zian at tumitig sa akin na parang siya lang ang tao sa paligid. “That’
=Elvira’s Point Of View=Later on, Clayn called me. “Ano ‘yon?”“Ate, nakuha po ako sa scholarship. Hindi ko na po kailangan mag-tuition fee,” sabi niya at batid kong nakangiti siya.Ngunit nagtataka ako na may scholarship kaagad para sa kanya?“Talaga, Clayn? Ang bilis naman ng proseso?” tanong ko, pilit na ngumingiti sa telepono kahit may bumabagabag sa isip ko. Scholarship? Hindi ba’t kailan lang kami nag-usap ni Tita tungkol sa tuition fee? Paano biglang nagkaroon ng ganito? At sa dinami-rami ng pagkakataon, ngayon pa?“Opo, Ate! Biglang may dumating na tawag kahapon, at sinabi nilang isa raw ako sa mga napili sa special program nila. Parang hindi ko po alam kung paano nila ako nalaman, pero ang bait po nila, Ate! Parang milagro,” masayang kwento ni Clayn sa kabilang linya.Milagro? Napakunot ang noo ko. Hindi ako naniniwala sa ganoon kadaling himala, lalo na’t kabisado ko ang sistema ng mga scholarships sa eskwelahan niya. Matagal ang proseso, maraming papeles, at siguradong hind
=Elvira’s Point Of View= Pinilit ko na lang ngumiti. Kung lahat ng galaw niya para sa akin ay kaduda duda, paano na lang ang katahimikan na mayroon kami? Makalipas ang isang buwan ay maayos naman kami ni Zian. Tahimik bukod sa pamilya kong maingay. Pinuntahan na lang ako ni Clayn sa condominium ni Zian dahil alam niyang naririndi na ako kay mama. “Clayn, have some snacks. I’ll just go in my room para makapag-usap kayo.” Pagkukusa ni Zian at inilapag ang snacks sa center table. “Thanks kuya,” pasalamat ni Clayn at sinulyapan ang masarap na pagkain. Ngumiti lang si Zian at pumasok na. Later on… “Grabe ate, snacks lang ‘tong bilog na ham? Pampasko lang natin ‘tong hamonado ah?” bulong ni Clayn kaya mahina akong natawa. “How’s your enrollment going?” bungad ko. “I took the exam already ate, and I passed. Kailangan na lang po bayaran yung tuition f*e bukas. Tinanong ko si mama wala daw siyang pera,” ngiwi ni Clayn. “Oh saan napunta yung 50k na binigay ko sa kanya?” “Ayon pinautang
=Elvira’s Point Of View= Pagkatapos ng ilang araw na tila normal lang ang lahat, isang gabi, napansin kong tahimik si Zian. Nasa condo niya kami, at habang nagluluto siya ng late dinner, parang nasa ibang mundo ang isip niya. Hindi niya ako masyadong kinakausap tulad ng dati. “Hey,” tawag ko habang naupo sa counter malapit sa kusina. “May problema ba? Parang tahimik ka ngayon.” Napalingon siya sa akin, pero hindi niya ako sinagot agad. Tinapos niya muna ang ginagawa niya bago siya humarap. Nakasalalay ang dalawang kamay niya sa gilid ng counter, malalim ang titig niya sa akin. “Elle, can I ask you something? And I want you to be honest.” Bigla akong kinabahan. “Ano ’yon?” tanong ko, pinipilit na panatilihing kalmado ang boses ko. “Do you really trust me?” diretsong tanong niya. Natigilan ako. Hindi ko alam kung paano ko sasagutin. Sa lahat ng ginawa niya para sa akin, sa lahat ng pinakita niyang suporta, nararapat lang na sagutin ko ng “oo.” Pero hindi ko kayang magsinung
=Elvira’s Point Of View=Kinabukasan, pagpasok ko sa site, pinilit kong burahin ang mga naiisip ko tungkol sa mga nangyari kahapon. Hindi ako pwedeng magmukhang mahina sa harap ng mga katrabaho ko. Pero kahit anong gawin ko, bumabalik-balik sa isip ko ang mukha ni Zian habang sinasabi niya ang mga salitang, “You’re not a burden. You’re my girlfriend, and I want to be here for you.”Parang ang hirap paniwalaan. Ang hirap tanggapin na may taong kayang tumanggap sa akin nang ganito. Lahat kasi ng tao sa paligid ko, tila inaasahan lang na ako ang mag-aalaga, ako ang magbibigay, ako ang magpapasan ng problema. Kaya’t nang may lumapit sa akin na ganito ka-intense ang pagmamahal at pag-aalaga, ang una kong reaksyon ay tanggihan ito. Pero… bakit ganon? Habang iniisip ko ‘yon, mas lalo kong nararamdaman na baka totoo ang sinasabi niya.Habang abala ako sa pagtutok sa plano ng site, napansin kong may papalapit sa likuran ko. Nang lingunin ko, si Zian pala. Nakatitig siya sa akin, seryoso ang ek
=Elvira’s Point of View=Pag-upo ko sa sasakyan, tahimik lang akong nakatingin sa labas ng bintana. Hindi ko na kayang magsalita, hindi dahil sa wala akong sasabihin, pero dahil pakiramdam ko’y hindi ko naman kayang makipagtalo pa kay Zian. Ang lalim ng buntong-hininga ko habang pinipilit kong pigilan ang natitira kong luha. Ayoko nang makita niya akong ganito—durog, napapagod, at parang walang kwenta.“Elle…” Napukaw ako sa boses niya. Napalingon ako at nakita ko siyang nakatingin sa akin habang hawak ang manibela. “Don’t overthink this, okay? I can handle it. Please don’t push yourself too hard.”Pinilit kong ngumiti, pero alam kong halatang pilit. “I’m fine,” sabi ko, kahit hindi totoo.Umiling siya at bumuntong-hininga. Hindi na niya ako pinilit magsalita pa. Tahimik lang kaming dalawa sa biyahe, pero ramdam ko ang bigat ng hangin sa pagitan namin. Gusto ko siyang kausapin, pero parang walang salitang tama. Hindi ko rin alam kung saan magsisimula.Pagdating namin sa bahay, hindi k
=Elvira’s Point Of View= “Thank you sa paghatid!” masayang sabi ko kay Zian at mabilis na inabot ang kanyang pisngi upang bigyan ng mabilis na hàlik. Ngumiti siya at bago pa man ako makababa ay napahinto ako nang may i-abot siyang white envelope. “Allowance ng honey ko, have fun!” Napalunok ako at dahil sa sinabi niya ay hindi ko nagawang umiling at ibalik iyon. “It’s on the contract honey,” paalala niya ng mapansin na nawala ang ngiti ko. Pinilit ko ang sarili. “Thank you…” Dahil doon ay pumasok na ako. Ngunit ang bungad sa akin ni mama ay hindi maganda. “Pautangin mo na lang daw ang tita mo, babayaran niya sa katapusan. Kinse mil, tuition naman iyon ng pamangkin mo—” “Ma naman…” “Para kinse mil lang!” galit na angil ni mama kaya nasapo ko ang noo. “Sige ma, ibibigay ko pero paano naman ang gamot niyo at check up? Ma— 50 thousand agad nagagastos natin—” “Huwag mo na problemahin. Binigay na ni Zian ‘yon sa bangko,” mahinang aniya ni mama na ikinahinto ko. “Ma hind