Happy reading!
Limang minuto bago bumalik kaya naman napalunok ako dahil hindi ko sigurado kung iba na ba 'to. "Ayaw sumama, ikaw nga baka mas kilala ka." Utos nito kaya medyo nakatunog na ako na baka si Zai o si Traise 'to dahil hindi ko rin mabosesan. Naupo ito sa gilid ko kaya naman tumikhim ako, umayos ako ng upo at maya-maya ay sumunod ang isa pero hindi ko ito makilala. Nang lingunin ko sila ay sinenyasan ako na huwag magsalita kaya tumango ako. "Ayaw talagang sumama, anong sasabihin ko kay madam?" Lumunok ako, ibig bang sabihin no'n may record or tap wire dito sa bangka. "Tara na." Anyaya nila, it's not the typical boat that you have to row. It has electric that they have to pull, while on our way my hand was shaking unstoppable. Sobrang nag-aalala ako sa anak ko, that I can die just to save my baby. Huminga ako ng malalim dahil sumisikip ang dibdib ko sa kaba, ngunit natigilan ako ng may pasimpleng humawak sa kamay ko. Nang lingunin ko si Zai ay umiling siya sa akin, parang sin
"K-Kung wala kang nagawang masama, Shane? Kung hindi ka naging ganito kasama? Ang masasabi ko lang mas minahal mo siya ng higit sa pagmamahal ko sa kaniya." Napatitig siya sa akin, ang itim ng mata niya ay magalaw. "K-Kasi ako? Wala akong i-ibang ginawa kundi pagdudahan siya, wala akong ibang ginawa kundi saktan siya, habang ikaw sinasaktan mo ang lahat para sa kaniya." Ngumisi ako sa sariling iniisip. "Nababaliw na ata ako kasi h-hindi na kita magawang kasuklaman," tumawa akong muli. "Shane, why d-do you have to settle for a guy like him?" Kwestyon ko at nilingon si Zai. "Tell me, why do you have to be like this when you deserve more?" Napatitig ng sobra sa akin si Shane at nang kumislap ang mata niya ay iniiwas niya ang tingin sa akin. "I'm sure, sa ganda mo na 'yan may magmamahal sa'yo ng higit pa hindi ka mababastos, hindi ka ikahihiya." Pumikit si Shane ng mariin at tsaka masama na muli akong tinignan. "Huwag mong sabihin 'yan!" "I-I don't like regretting things that
"Lauren!" Sigaw ni Shane nakikita ko ang mukha nila sa harapan ko. Ngunit nagpagulong gulong ako sa sakit ng ulo at tenga ko. "Lauren! Get a hold of yourself!" Habang naririnig ko ang boses niya ay naririnig ko ang maingay na tunog parang sirang mikropono. Sa pagmulat ko ay kumakalat na ang apoy. "Tumayo ka! Kailangan na nating umalis!" Sigaw ni Shane. "Mommy!" "Lauren ano ba!" Sigaw ni Shane at inilibot ang paningin sa umaapoy na paligid. "Tumayo ka! Lauren!!" Galit na galit si Shane at pilit akong itinatayo ngunit sobrang sakit ng tenga ko. "Ah!" "Ang sakit!" Sigaw ko. "Lauren! Mamatay tayo pag hindi ka tumayo!" Sigaw ni Shane at hinihila na ako. "N-No! Umalis na kayo! Umalis na kayo isama mo na ang anak ko! Um— ah!" Natakpan ko ang tenga. "Ano ba! Sasama ka! Hindi nga kita pinatay tapos papakamatay ka rito! Ang unfair!" Sigaw ni Shane.. "U-Umalis na kayo!" Sigaw ko. "Please! Ilabas mo na ang anak ko rito!" Umawang ang labi ni Shane. "Tanga ka ba ha! Sasama
Third Person's Point of View. Panay ang sigaw na ng lalake dahil sobrang mamahal ng gamot na 'yon, na nabasag dahil hindi sinasadya ni Lauren na mabangga ito dahil nga wala siyang nadidinig. Habang inaayos ni Zai ang scrub uniform niya ay nagulat siya ng makita na dumudugo na ang kamay ni Lauren na naalisan ng swero. At nakasalampak lang ito, nagmamadaling lumapit si Zai. "Ayaw mo bang naririnig na pinagsasabihan ka dahil sa kapabayaan mo?!" Lumapit si Zai kay Lauren. "I'm sorry sir, I will—" "Bakit ikaw ang nagsosorry! Siya ang bumangga sa akin dahilan para mabasag ang mga mamahaling gamot para sa kapatid ko! Mapapalitan niya ba 'yan?" Sumbat ng lalakeng nasa taong trenta anyos pa lamang. "Sinasabihan ko siya, kinakausap ko siya pero hindi siya nagsalita at tinakpan pa ang tenga niya!" Sinenyasan ni Zai ang mga nurse. "I will change it sir," maayos na pakiusap ni Zai at gamit ang gauze pad ay tinakpan niya ang naalis na swero ni Lauren. "Lauren—" he immediately st
Matagal akong tumulala sa kwarto hanggang sa nakatulog na ako, naalimpungatan na lang ako ng maramdaman ang pag-galaw sa paligid ko dahilan para magmulat ako ngunit unang tinignan ko ay ang orasan na bilog sa entrance. 2:00 AM? I slept that long? Nilingon ko naman si Zai na hawak ang alcohol at mukhang nagsa-sanitize siya, bumangon ako at dahan dahan na naupo. Napansin ko rin ang bagong swero na wala naman kanina bago ako natulog. I grabbed my phone to ask. =Zai Garcia= Lauren: You just got here? Pinanood ko naman siyang lingunin ako tapos ay tinignan ang cellphone niya, nangunot ang noo niya at halatang inaantok na siya. Zai: Yeah, katatapos lang ng operation. Lauren: Okay, rest. Ibinaba ko na ang cellphone ko at muling nahiga dahil dinadalaw pa rin ako ng antok, makalipas ang ilang minuto ay dinungaw ko si Zai at pasimpleng sinulyapan ngunit nakahiga siya sa sofa habang ang paa niya ay nakataas dahil hindi siya kasya at ang braso niya ay magka-krus. Naka
Kaya naman tinulungan ko na ang sarili kong kumain, habang kumakain ay natigilan ako ng tumunog ang cellphone ko na tinangay ni Sierah sa kaniya kanina kaya naman nang tignan 'yon ni Zai ay nangunot ang noo niya bago tumayo para i-abot 'yon sa akin. Nang makita ang caller ay nangunot rin ang noo ko bago sinagot ang tawag. "Oh?" "Nakakarinig ka na? Kumusta ka?" Nangunot ang noo ko sa panimula niya. "I'm okay, bakit?" "Wala, I just heard from my people that you freaked out last night." "Yeah, I did. But please huwag mo na akong papasundan sa mga tao mo para lang ibalita kung okay na ako. Feels so uncomfortable," pagsasabi ko ng totoo. "Lauren, I'm sorry." Tumikhim ako ng mapansin ang tingin ni Sierah sa akin. "Si Shane?" Tanong ko. "She's inside the underground, they're going through a paglilisik." Huminga ako ng malalim. "Okay, ingat." Without further a do, I ended the call and ate my food. Habang kumakain ay nilingon ko si Sierah, "Baby, I have a question
Mula ng dumating siya sa buhay ko, sobrang nakakataba ng puso ang lahat ng pangyayari, but why did I only look on the bad side? Why didn't I trust him? What I did was wrong, Lahat na lang ng naidulot ko sa kaniya ay paghihirap at sakit. He looks better now, he look so okay without me. Without the problematic and over thinking wife. Napatigil ako at sinapo ang mukha ko, why do I feel lonely? "Lauren." But then I heard his voice, I heard his voice calling me by my name. "Why did I waste so much time?" Tanong ko. "Bakit g-ganito ako? I only regret things after i've done them. I only regret things after I lose them." Narinig ko ang pagbuntong hininga ni Zai. "Life is full of regrets and we can't do anything because it happened already. Lauren, hindi lang sa'yo umiikot ang mundo at ibig sabihin no'n hindi lang ikaw ang nakakaranas niyan." Napaiwas tingin ako ng tignan ng mga nurse. "Hinahabol ba niya si Zai?" "Siguro ay nakipaghiwalay si Doc sa kaniya?" Napairap ako. "Habo
"I am so greedy before anak, pero hindi ako nagsisising sinabi kong anak ka ni Vince dahil lumaki ka ng maayos sa poder nila." Matipid akong ngumiti. "Mahal na mahal kita, anak." She held my hands tightly. "Gawin mo ang lahat, upang hindi tuluyang masira ang pamilya mo at magaya sa'yo ang panganay mo. Masakit panoorin na binubuyo sila dahil hiwalay ang magulang nila," nang sabihin niya 'yon ay naluha ako. "Alam n-niyo na po na wala na kami ni Zai?" Nang itanong ko 'yon ay napabangon ang ulo niya. "W-Wala na kayo? I-I mean yung kasal niyo?" Tumango ako. "Sa isang pagsasama, normal na mag-away kayo kahit araw araw pa anak. Pero kung naghiwalay kayo dahil parehas kayong nasasaktan mali 'yon, maling magdesisyon gamit ang nararamdaman." Peke akong ngumiti. "I guess you're right mom, I'm already regretting." Nang maramdaman ko ang hawak ni mom sa braso ko ay nilingon ko siya. "It's not yet too late, maayos niyo pa. Lower your guards." Huminga ako ng malalim at umiling.
=Elvira’s Point Of View= Pinanood ko ang likuran ni Zian habang nasa tenga ko ang telepono, naghihintay ng kasunod na kataga na bibitiwan nito. “I asked you… Nicely, before…” marahan na sabi ng boses sa kabilang linya nababahiran ng pagkadismaya ang tono, “Leave my son alone…” Gumunaw ang mundo ko sa nakikiusap na tono sa kabilang linya. It was his dad, Zian’s dad. No other than Zai Garcia. Huminga ako ng malalim at mabilis na hinabol si Zian, bago pa man siya makalapit ay nahuli ko ang kanyang pulsuhan. Napahinto siya at lumingon ng may pagtataka. “H-Huwag na… I’ll handle this, Engr. Garcia. Thank you,” mahinahon kong sabi na ikinakunot ng kanyang noo. Tinitigan ako ni Zian, para bang sinusubukan niyang basahin ang dahilan sa likod ng bigla kong pagbabago ng isip. “Elle?” mahinang tawag niya, bahagyang kunot ang noo. Pinilit kong ngumiti ng tipid, kahit na ang bigat sa dibdib ko ay tila sasabog anumang oras. “Huwag na lang, Zian. Ako na ang bahala,” marahan
=Elvira’s Point Of View= A few days after that ruckus, I don’t have a choice but to wait for the confirmation of my lawyer. It was stressing me out, to the point that I couldn’t even sleep. While I was on standby on the site, Zian went into the small container office and gave me glances. “Didn’t know you’re still here,” he said before grabbing a bottle of water from the small fridge. Nang titigan ko siya ay tumaas ang kilay niya ng mapansin ang kabuohan ng mukha ko. “Did you even sleep? What the fuck. Didn’t know my fellow engineer was a panda.” Inirapan ko siya agad. Should I ask for his help? No… I can’t do that… “So—” “Don’t talk,” mariing sabi ko. “Well, Leon’s outside and looking for you. I said you weren’t here since I don’t know that you are here…” Tumaas ang kilay ko sa sinabi ni Zian. ‘Well, I’m glad he didn’t say I am here. I’m avoiding any contact with Leon. He’s a little obsessed and abusive.’ “Alright…” “Are you not going to go outside and cal
=Elvira’s Point Of View= Ngunit bago pa man makasagot muli ay napahinto ako sa pagtunog ng cellphone ko and it was Caleb. “Oh, the fiance’s calling. Are you not gonna answer him?” he asked, there was a hint of sarcasm on his voice and he watched me stare at my phone. Huminga ako ng malalim at sinagot ang tawag. “Caleb—” “I have a bad news,” sobrang hina ng boses ni Caleb sa kabilang linya. Nakakapagtaka naman dahil ano pa ba ang bad news na darating sa buhay ko? “What is it?” Narinig ko ang matunog na paghinga ni Caleb sa kabilang linya. “He’s here. I think he followed you back to the Philippines, Elle. He is here…” Labis na nangunot ang noo ko. He’s here? Sino? “Sino—” I was cut off when I heard a familiar voice on the other line. “Are you calling Elle? Tell her not to diss me. I’ll wait for her, here…” At ang tinig na ‘yon ay nagbigay kaba sa aking puso. ‘No way!’ “A-Ano— b-bakit siya nandito?” naguguluhang tanong ko, shit… “Just come here and take him out bef
=ELVIRA’S POINT OF VIEW= Tangina niya. Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko siyang sinulyapan habang kausap niya yung Angela na ’yon. Mula sa ngisi niya, sa paglapit niya, sa paraan ng pagkakadantay ng kamay niya sa likod ng babae—lahat ng ’yon ay sinasadya. And he’s doing a damn good job pissing me off. Tinungga ko na lang yung laman ng baso ko. Mapakla. Masakit sa lalamunan. Pero mas okay na ‘to kesa makita pa siyang nakangiti ng gano’n sa ibang babae. Gago talaga ’yon. “Hey,” mahinang bati ni Caleb, sabay abot ng isang basong tubig. “You okay?” Hindi ko siya sinagot. Imbes ay pinanood ko si Zian habang tumatawa pa sa joke nung Angela. Halos mapamura na lang ako ulit. “Ano, umuusbong na naman feelings mo?” “Shut up,” iritadong bulong ko. “Eh mukha kang gusto mo nang lapitan at bunutan ng pilikmata si ate girl eh.” Napairap ako sabay harap kay Caleb. “Gago ka ba? Bakit ako magseselos? Hindi na kami, ‘di ba?” “Oo nga. Pero hindi naman ibig sabihin non, di
=Elvira’s Point of View= Babe. Nabingi ako sa narinig ko. At hindi ko alam kung dahil ba sa shock o dahil sa sakit na sumaksak sa dibdib ko. Pero tangina—sino ba ako para masaktan? Wala na kami. Matagal na. At sinabi ko na sa sarili ko na hindi ko siya hahayaang makita ang kahinaan ko ulit. So bakit ganito? Bakit parang may humigpit sa lalamunan ko? Tahimik akong pumikit ng ilang segundo, pilit nilulunok ang kung anumang bumara sa dibdib ko. Nang idilat ko ang mga mata ko, naroon pa rin siya—nakatayo, hawak ang telepono sa tenga niya, pero sa akin nakatingin. At putangina. Hindi ko alam kung imahinasyon ko lang, pero parang may kung anong kasiyahang dumaan sa mga mata niya nang makita ang reaksyon ko. Gago ka talaga, Ian Zachary Garcia. Kailangan kong makaalis. Kailangan kong lumabas bago pa niya makita ang epekto ng ginagawa niya sa akin. Pero bago ko pa magawa, naglakad siya papalapit—sobrang lapit, hanggang sa halos isang dangkal na lang
=Elvira’s Point of View= Hanggang ngayon, pakiramdam ko nasa loob pa rin ako ng conference room na ‘yon—kahit nasa sasakyan na ako, kahit si Caleb ay nagsasalita sa tabi ko, kahit patuloy na umaandar ang mundo sa labas. Dahil sa isang hawak lang. Isang titig lang. Tangina. Muling bumalik sa isip ko kung paano niya ako hinawakan—hindi mahigpit, pero sapat para pigilan ako. Hindi marahas, pero hindi rin malambing. Parang hindi niya alam kung dapat ba niya akong hayaang umalis o dapat ba niyang sabihin ang isang bagay na hindi ko maintindihan. Pinikit ko ang mga mata ko saglit at mariing napabuntong-hininga. “El, okay ka lang?” tanong ni Caleb, bahagyang binagalan ang pagmamaneho niya. Nagmulat ako ng mata at pilit ngumiti. “Yeah. Just tired.” Sinamaan niya ako ng tingin. “Tired or stressed?” Ngumuso ako. “Both.” “Because of your ex?” asar niyang tanong. Napairap ako. “Caleb, please.” “Nagtatanong lang naman, baka kasi—” “I’m fine,” madiin kong putol sa sasabih
=Elvira’s Point of View= Napapitlag ang daliri ko sa ibabaw ng keyboard. Hindi ko alam kung dapat ko bang buksan ang email o balewalain na lang. Pero kahit anong pilit kong huwag bigyang pansin, tila may sariling isip ang kamay ko at agad na tinap ang notification. From: Engr. Ian Zachary Garcia Subject: Design Revision Meeting - Urgent Elvira, We need to discuss the design revisions for the structural framework of the arena. The client has requested modifications that will affect the load distribution. The meeting is scheduled for tomorrow at 10 AM in the main conference room. Be there. • Garcia Wala man lang Regards o kahit anong pormalidad. Diretso. Walang emosyon. Walang bahid ng kung anong familiarity. Para bang… hindi niya ako dating kilala. Napalunok ako. Gusto kong matawa sa sarili ko. Ano ba kasing ini-expect ko? Na pagkatapos ng dalawang taon, magiging casual lang kami? Na babati siya ng Hey Elle, long time no see! at tatawanan namin ang lahat ng nakaraa
=Elvira’s Point of View= Nag-freeze ako. Sa pagitan ng sobrang tahimik na silid at ng dagundong ng pintig ng puso ko, hindi ko agad nagawang gumalaw. Nakatayo lang ako roon, hawak ang documents, habang nararamdaman ko ang malamig na presensyang nanggagaling kay Zian sa isang banda—at ang mainit na boses na pumuno sa silid mula sa likuran ko. Dahan-dahan akong huminga bago ko tuluyang nilingon ang nagsalita. At sa unang pagkakataon mula nang bumalik ako sa Pilipinas, nakita ko ulit si Caleb. Matangkad, nakasuot ng light gray button-down shirt, at relaxed ang postura. Pero ang unang sumalubong sa akin ay ang mga matang puno ng lambing, tila ba masayang-masaya siyang makita ako. “Elle.” Muling tawag niya, mas malambing ngayong mas malapit na siya. Saka niya inilagay ang kamay niya sa baywang ko, marahan akong inilapit sa kanya. “Kanina pa kita hinahanap. Bakit hindi ka nag-update?” Alam kong dapat akong sumagot. Pero hindi ko magawa. Hindi dahil sa tanong niy
=Elvira’s Point of View= You won’t lose, Elle. Pinanindigan ko ‘yon. For the rest of the inspection, I kept my composure. Wala akong pakialam kahit na naramdaman kong nasa peripheral vision ko si Ian Zachary Garcia, kahit na bawat utos niya sa site workers ay para bang may halong pwersang sinasadya niyang iparamdam sa akin. He didn’t talk to me again. And I sure as hell didn’t talk to him either. Pero sa bawat hakbang namin sa site, sa bawat pagkakataong napapalapit kami sa isa’t isa, ramdam ko ang presensya niya—sobrang dilim at lamig na parang sinusubukan niya akong lamunin. Tangina, gusto niya akong gibain? Hindi ako patitinag. Sa dulo ng walkthrough, tumigil kami sa isang elevated section ng site kung saan tanaw ang buong proyekto. Kasama namin ang clients at project director, nagdidiscuss ng final remarks. Ako naman, tahimik na nakatingin sa site, pilit na ine-enjoy ang tanawin para mawala ang bigat sa dibdib ko. But then, I felt it. A presence too close.