Ang lalaking nasa pintuan ay nakasuot ng purong itim na coat, may matangkad na pangangatawan na parang natural na mannequin. Ang kanyang mukha ay bahagyang malambot ngunit may matitigas na linya, at may banayad na ngiti sa mga labi.Ang likas na awtoridad at marangal na aura niya ay nagkakasundo nang maayos, kaya kahit nakatayo lang, hindi mapigilan ng mga tao na mapako ang kanilang tingin sa kanya.Biglang tumahimik ang buong silid, at lahat ng mga mata ay nakatuon kay Carson. Hindi nagbago ang ekspresyon niya ni bahagya, tila sanay na sa ganitong uri ng atensyon.“Sino ka?” tanong ni France, na siyang unang nakabawi mula sa pagkabigla.Bahagyang yumuko si Carson, at naglakbay ang kanyang mga mata sa paligid hanggang sa tumigil ang tingin niya kay Jessica. Ang malamig niyang ngiti ay naging mas mainit habang nakatingin siya sa asawa.“Ako ang asawa ni Jessica, Carson,” wika niya.Pagkatapos niyang magsalita, naglakad siya papunta sa direksyon ni Jessica nang dahan-dahan, hindi pinapa
Carson pinanatili ang kanyang pagiging mahinahon at disente, ayaw niyang gawing masyadong tense ang reunion ng mga kaklase ni Jessica.Ngunit ang mahinahong paraan ng pagsagot ay hindi nagbigay ng babala kay Jiro.Madilim ang ekspresyon nito, puno ng pang-aalipusta ang kanyang boses habang patuloy na nagsasabi ng masasamang salita. "Mukhang hindi mo pa lubos na kilala ang tunay na pagkatao ni Jessica! Dati, ginamit lang niya ang mukha niyang ‘yan para maging girlfriend ni Sheng Anyang, pero hindi rin sila nagtagal—anim na buwan lang at nakipaghiwalay na siya. Malamang, natuklasan ni Sheng Anyang na palpak at mukhang pera siya!""Ang babaeng katulad niya, sobrang galing sa pagpapanggap. Baka niloloko ka lang niya!"Biglang lumamig nang tuluyan ang mga mata ni Carson, at ang kanyang presensya ay tila nagyeyelong hangin sa disyerto ng Arctic.Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ni Jessica, at sa malamig ngunit matigas na tono, walang pakundangang bumwelta, "Mas kilala ko ang ugali ng asa
Tahimik ang gabi, maliwanag ang bilog na buwan, at ang malamig na liwanag nito ay dahan-dahang gumapang sa itim na kama mula sa sahig.Nakahiwalay sa ingay ng labas ang loob ng kwarto, at tanging mabibigat na paghinga ang maririnig.Ang paos na tinig ng lalaki ay kitang-kita ang pagpipigil at pananabik."Mahal...""Hmm?""Tulongan mo akong tanggalin ang necktie ko." Habang nagsasalita, idinikit niya ang kanyang manipis na labi sa malambot na tainga ng babae at bahagyang kinagat ito.Madilim ang gabi, at tanging malamlam na liwanag ng buwan ang nagsisilbing ilaw sa loob ng kwarto. Hindi maaninag ni Jessica ang ekspresyon ng lalaking nakapatong sa kanya, kaya nanginginig niyang iniabot ang kamay upang kalasin ang kanyang bow tie.Kanina sa umaga, napakadaling itali nito, pero ngayong gabi, parang lalo itong humihigpit.Sa tahimik na silid, lalong bumibigat ang kanyang paghinga. Habang pinipilit niyang tanggalin ang bow tie, naramdaman niya ang pagtaas ng temperatura sa paligid.Napakuno
KinabukasanDahan-dahang iminulat ni Jessica ang kanyang mga mata, tila tuliro at nananaginip pa. Napakunot-noo siya, pakiramdam niya ay parang nasagasaan ng trak ang buong katawan niya. Nang bahagya siyang gumalaw, sumakit ang kanyang likod kaya napilitan siyang manatiling nakatitig lang sa kisame.Sa loob ng walk-in closet, narinig ni Carson ang kanyang paggalaw. Lumabas ito habang inaayos ang kanyang necktie, at nang makita niyang gising na si Jessica, agad siyang lumapit, yumuko, at may bahagyang ngiti sa labi."Mahal, masakit pa ba?"Napataas ang kilay ni Jessica at inirapan siya. "Ano sa tingin mo?"Malaking sinungaling itong si Carson. Sinabi niya kagabi na isang beses lang, pero hindi ito nasiyahan at inulit nang inulit.Ayaw na nga niya, pero tinali pa nito ang kanyang mga kamay gamit ang necktie!Napatitig si Jessica sa bow tie na kalahating nakatali sa leeg ng lalaki, at sa sobrang inis, napakagat siya sa kanyang labi.Napansin ni Carson ang tingin niya, at tila naalala rin
Sa IbabaNasa sofa sina Georgina at Lelia habang umiinom ng tsaa, tahimik na sinusuri ang paligid ng sala.Bihira lang bumisita si Georgina sa Golden Horizon, pero naaalala pa rin niya nang malinaw ang itsura ng sala. Puro malamig na kulay—itim, puti, at abo—na nagbibigay ng seryosong pakiramdam sa lugar. Wala itong init o personalidad.Ngunit ngayon, sa bawat sulok ng sala ay may mga gamit na kulay pink at pastel—mga stuffed toy na strawberry bear, magkaparehang tasa ng tubig, magagandang bulaklak, at halaman. Para bang pilit na isiniksik ang mga ito sa isang lugar na hindi bagay sa ganitong istilo, kaya naman nagmukha itong magulo at hindi tugma sa dati nitong disenyo.Habang nakatitig sa mga bagay na ito, hindi maiwasan ni Georgina na magbago ang kanyang pakiramdam.Dati, inisip niyang ang kanyang anak ay masyadong malamig at laging nag-iisa, kaya pinili niyang ipakasal ito sa isang babaeng may maayos na pamilya upang magkaroon naman ito ng bahagyang init sa buhay. Pero ngayon, til
Nang marinig ni Georgina ang mapagkunwaring tono ni Jessica, hindi lang siya ang nairita—lalo pang nag-apoy sa selos si Lelia, halos mabali ang mga daliri niya sa higpit ng pagkuyom ng kanyang mga palad para pigilan ang sarili na magpakita ng galit.Namumula na sa inis ang mukha ni Georgina, at kitang-kita ang nagbabagang galit sa kanyang mga mata. Ngunit kahit gusto niyang kumontra, hindi niya magawang sisihin ang sariling anak.Dahil hindi na ito nagsalita, napilitan si Lelia na punan ang katahimikan at pilit na ngumiti. “Nakakabagot naman kung palaging nasa bahay! Ngayon, ang mga babae sa bagong henerasyon ay pinahahalagahan ang pagiging independent. Dapat may sariling career para makuha ang respeto ng lahat.”“Hindi pwedeng umasa lang sa lalaki. Kailangan nating ipakita ang ating sariling halaga.”Ang hindi niya diretsahang sinabi ay ang paniniwalang wala namang sariling ambisyon si Jessica—parang isang simpleng sekretarya lang na umasa sa asawa, kaya hindi ito igagalang ng ibang
Makalipas ang ilang sandali, napigil ni Lelia ang kanyang hininga at pilit na ngumiti, "Bente singko na ako ngayong taon, ipinanganak ako noong Enero. Ilang taon na si Miss Jessica?"Alam naman talaga niya ang edad at kaarawan ni Jessica, pero kailangan pa rin niyang magkunwari.Nang marinig ito, bahagyang tumaas ang kilay ni Jessica, at isang pilyong ngiti ang gumuhit sa kanyang mapulang labi. Sa malambing na boses, sumagot siya, "Ibig sabihin, ilang buwan lang ang tanda mo sa akin, Lelia. Pero ayos lang, hindi naman ako takot na malugi. Huwag mong isipin na dahil tinatawag mo akong ‘Ate,’ nagmumukha na akong matanda.""Mas mabuti pang sundan na lang natin ang tamang tawagan base sa nakagisnan."Lelia: "......"Sa unang dinig, parang banayad at mahinahon ang boses ni Jessica, pero sa totoo lang, tinatamaan ito ng husto.Hindi ba't parang sinasabi niyang matanda na si Lelia?Napakapit nang mahigpit si Lelia sa kanyang sariling mga palad, halos maputol ang kanyang magagandang kuko. Bag
Dahil sa kagandahang-asal, inutusan ni Carson ang driver na ihatid si Lelia pauwi, habang siya naman ay sumakay sa sasakyan ni Georgina. Tahimik ang mag-ina habang bumabyahe patungo sa isa pang villa sa Angeles City.Bihira lang umuwi ang pamilya sa kanilang lumang bahay kapag may libreng oras. Marami silang pag-aari, kaya’t hindi sila sanay na magsama-sama sa iisang tahanan para magkaroon ng sariling espasyo.Pinili ni Carson na manirahan sa Golden Horizon Bay dahil malapit ito sa kumpanya, habang mas inuuna naman nina Georgina at ng kanyang asawa ang ginhawa ng kanilang tirahan.Malalayo ang bawat villa sa isa’t isa, pinaghiwalay ng mga puno para sa pribadong espasyo. Dahan-dahang umandar ang Rolls-Royce sa may bakuran, dinurog ng mga gulong ang mga natipong snowflakes, nag-iiwan ng bakas sa puting kalsada.Pagpasok ng sasakyan sa tarangkahan ng villa, bumaba si Georgina nang walang imik, tila ba hindi iniinda ang presensya ni Carson.Ang anak niyang ito, parang butas na jacket—wala
Carson ay hindi nagdalawang-isip nang marinig niya ito at diretsong sumagot, "Ang kumpanya ay pag-aari ng pamilya Santos, at ang relasyon natin bilang mag-asawa ay hindi sakop ng patakarang ito. Kaya, hindi kailangang baguhin ang patakaran para lang patahimikin ang ibang tao."Matalas ang kanyang isipan, at sa sandaling iyon, lumitaw ang pagiging tuso niya bilang negosyante—walang anumang palamuti sa kanyang salita, malinaw at direkta sa punto.Napakamot sa ulo si Jessica, naiinis sa sarili sa itinatanong niya. Ano ba naman ‘tong tanong ko?Parang nabasa ni Carson ang nasa isip niya, kaya bahagyang lumabas ang ngiti sa kanyang manipis na labi. Pagkatapos, dahan-dahan niyang sinabi ang isa pang posibilidad."Kung ikaw at ako ay parehong empleyado lang ng pamilya Santos, pareho ang magiging sagot ko kay Orly.""Kahit gaano kaganda at maliwanag ang hinaharap ng trabaho ko, mas mahalaga sa akin si Mrs. Santos."Maitim na parang tinta ang kanyang mga mata, malalim ang titig niya kay Jessic
Ibinaba ni Carson ang kanyang chopsticks, lumalim ang ngiti sa dulo ng kanyang mga mata, at may malamig na tono nang sabihin niya, "Tuloy mo."Ibinaba rin ni Jessica ang kanyang chopsticks, uminom ng kaunting sopas upang mabasa ang kanyang lalamunan, saka seryosong nag-isip bago magsalita: "Matagal mo nang balak ipadala si Manager Orly sa branch bilang general manager, at ngayong dumating ang tamang pagkakataon, sinakyan mo na lang ang agos para magbigay ng pabor.""Ang damdamin ng tao ay nagtatagal, at sa ganitong paraan, hindi mo nasisira ang panuntunan ng kumpanya tungkol sa pagbabawal ng relasyon sa opisina. Madali mong naisara ang isyu ng kanilang relasyon, habang ipinaramdam mo kay Manager Orly na pinahahalagahan mo siya. Dahil dito, tiyak na matatandaan niya ang pabor na ibinigay mo sa kanya.""Pagdating niya sa branch, bilang bagong pinuno roon, magiging mas determinado siyang suklian ang kabutihang ipinakita mo sa kanya. Mas magpapakahirap siya sa trabaho at magdadala ng mas
Si Mercedes ay nagdala ng isang tasa ng sopas na isda sa restaurant at pinutol ang pagtatalo ng dalawa, "Ginoo, Ma’am, maaari nang magsimulang kumain."Ang puting marble na countertop ay puno ng makukulay at mababangong putahe, nagbibigay ng nakakatakam na amoy na agad sumasalubong sa ilong."Sige." Inilapag ni Carson nang basta-basta ang kanyang coat sa sofa at hinawakan si Jessica upang pumunta sa banyo para maghugas ng kamay.Ang mabula at mabangong sabon ay dumaloy sa kanilang mga daliri, dumidikit sa makinis at malambot na balat. Marahang hinaplos ng malalaking kamay ni Carson ang maliit at maputing kamay ni Jessica—banayad at maingat.Sa ilalim ng ilaw ng salamin sa banyo, ang liwanag ng incandescent lamp ay nagbigay ng banayad na sinag sa kanilang makikinis at mapuputing pisngi. Sa salamin, parehong nakayuko ang dalawa, nakatutok sa paghuhugas ng kanilang mga kamay.Sa malambot na liwanag, kitang-kita ang maliliit na balahibo sa kanilang mukha, at ang matangos nilang ilong ay t
Ang istilo ng dekorasyon ng Filipino restaurant ay may temang tropikal—mainit na hangin, alon ng dagat, at bughaw na kalangitan. Ang mga dingding ng pasilyo ay punong-puno ng mga mural ng dalampasigan.Pero sa sandaling ito, walang may gana upang pahalagahan ang tanawin.Jessica agad na napatingin sa lalaki at babaeng nasa harapan nila—magkahawak-kamay, tila hindi alintana ang paligid. Sa gulat at inis, mabilis niyang pinakawalan ang kamay ni Carson mula sa kanyang bewang, dahilan para mapaatras ito ng bahagya habang nakangisi nang may halong helplessness.Isang malutong na tunog ang pumailanlang nang bahagyang mapalakas ang hampas ni Jessica sa kamay ni Carson.Ang tunog ng hampas ang siyang nagbalik sa ulirat ng lahat.Agad na bumitaw ang magkasintahan sa kanilang pagkakahawak-kamay, para bang iniwasan nila ang isang nakahahawang sakit. Isang hakbang ang inilayo nila sa isa’t isa, saka mabilis na bumalik sa seryoso at propesyonal na postura—tulad ng pagkakasalungat nila sa loob ng k
Napakalapit ng kanilang mga mukha, halos isang kamao na lang ang pagitan, halos magkadikit na ang balat sa balat.Ang bahagyang magulong paghinga ay nagsalimbayan, at malinaw nilang nakikita ang isa’t isa—mula sa maliliit na detalye ng mukha hanggang sa matatalim na matang parang agila na tila nakatingin sa kanyang biktima, nakakatakot at nakakakaba.Mahigpit na hinawakan ni Jessica ang laylayan ng kanyang palda, nag-iwan ng bahagyang gusot habang pilit na pinapanatili ang kanyang kalmado. Kumurap ang kanyang mapanuksong mata, saka sinabi nang walang bahid ng emosyon, "Ayokong malaman."Alam niya kung paano dumiskarte sa sitwasyon, at sa ngayon, ang tensyon sa loob ng sasakyan ay hindi niya gugustuhing palalain pa.Ang kanyang mahahabang pilikmata ay bahagyang nanginig habang minamasdan siya ni Carson nang may interes. Kitang-kita niya ang bawat maliit na pagbabago sa kanyang ekspresyon—hindi siya kailanman makakapagtago ng emosyon sa harap nito.Sa katahimikan, walang ingay at walang
Sa opisina ng presidente, naka-krus ang mahahabang binti ni Carson, ang kanyang itim na pantalon ay mahigpit na bumalot sa matitikas niyang muscles. Ang kanyang kaliwang hintuturo ay walang patid na kumakatok sa armrest ng kanyang upuan, habang ang isa niyang kamay ay hawak ang cellphone, ang mapuputi at mahahaba niyang daliri ay litaw na litaw.Nang makita niya ang mensaheng lumabas sa screen, bahagyang umangat ang sulok ng kanyang labi.Sandali siyang nag-isip, pagkatapos ay dahan-dahang tinipa ang sagot.[Ginoo Santos ay nais imbitahan si Ginang Santos sa tanghalian, maaari kayang tanggapin ni Ginang Santos ang paanyaya?]Natawa si Jessica nang mabasa ito.[Legal at ayon sa patakaran, pasado si Ginoo Santos.]Minsan, mahilig silang magbiruan sa ganitong paraan, isang larong nagpapagaan ng kanilang araw.Matapos ipangako na magtatanghalian sila nang magkasama, ibinaba ni Jessica ang kanyang cellphone at muling nagtrabaho, sinisikap tapusin ang lahat bago mag-out, para hindi na siya
Nanlaki ang mga mata ni Camilla, hindi makapaniwala sa narinig. Marami siyang naisip na posibilidad, pero hindi niya inasahan ang ganitong sagot. Nabubulol pa siyang nagsalita, "Ha? Hindi… Imposible."Kahit pa sinabi niya iyon, sa loob-loob niya, unti-unti na siyang naniniwala sa pinakamalayong posibilidad na iyon.Hindi niya maisip na may balak si Lelia na maging kabit at sumira ng isang masayang pagsasama.Sa kanyang alaala, si Lelia ay laging tila isang simpleng at mahinahong babae—parang mabait na kapitbahay na ate. Kailan pa siya nagkaroon ng ganitong kahiya-hiyang hangarin?Totoo nga ang kasabihang, "Madaling makilala ang mukha, pero hindi ang puso!"Ganap na natulala si Camilla sa narinig. Marami sa kanilang sosyal na mundo ang sumusubok umangat sa buhay sa pamamagitan ng pagpasok sa makapangyarihang pamilya, at hindi naman niya ito hinuhusgahan. Pero isang bagay ang hindi niya kayang palampasin—ang pagsuway sa moralidad.Dahil dito, hindi na niya kayang ituring si Lelia bilang
Mabilis na inayos ni Lelia ang kanyang emosyon, itinago ang hinanakit at lungkot sa kanyang mga mata, at naglakad papunta sa golf course.Pagdating niya roon, nakita niyang naglalaro ng golf ang lahat sa paligid ni Jessica. Samantala, si Carson, na nakatayo sa tabi nito, ay may maamong tingin at puno ng pagmamahal—si Jessica lang ang nasa kanyang mga mata.Napahinto si Lelia sa paglalakad, nanigas sa kinatatayuan, at mahigpit na isinara ang kanyang mga kamao habang nakatitig kay Jessica.Alam niyang lumaki si Jessica sa mas maayos na pamilya kumpara sa karaniwang tao, pero hindi sapat ang estado nito noon para matutong maglaro ng golf.Ang golf ay isang larong pang-maharlika, at tulad nila, sinanay na sila rito mula pagkabata. Dito makikita ang malaking agwat sa pagitan niya at ni Jessica.Umaasa siyang mapapahiya si Jessica.Ngunit sa sumunod na segundo, hawak ang golf club sa ilalim ng mapusyaw na sikat ng araw, tumayo si Jessica sa tamang posisyon, iwinasiwas ang pilak na golf club
Hinawakan ni Jessica ang matigas na braso ni Carson at itinaas ang kanyang kilay nang may interes. Hindi niya maintindihan kung bakit sobrang gigil ni Lelia sa walang kwentang paanyayang ito.Sa halip na diretsong sumagot, iniwan niya ang desisyon kay Carson. Ngumiti siya at sinabing, "Mahal, ano sa tingin mo?" Ang kanyang boses ay may halong panunuya, banayad ngunit may matalim na tinig.Walang nakapansin kung paano siya bahagyang pumisil sa matitigas na muscles ng braso ng lalaki.Nakatitig si Lelia kay Carson, puno ng pag-asa at may ningning ang mga mata, parang malinaw na tubig sa isang lawa.Ngunit malamig ang naging sagot ni Carson. "Kung anong gusto ng asawa ko, yun ang masusunod." Ang dating malambing niyang titig ay naging malamig, at sa ilalim ng kanyang dilim na mga mata, may bahid ng pag-ayaw.Ayaw niya ng mga taong paulit-ulit na sumosobra. Ang patuloy na panghihimasok ni Lelia sa buhay nilang mag-asawa ay nagsisimula nang mainis siya.Dahil alam niyang hindi interesado s