Tulala si Madame Conii na nakaupo sa sofa, kaaalis lamang ni Mr. D at ng mga tauhan nito. "Mama! Gumawa ka ng paraan, 'wag mong hayaan makuha niya ang anak!" malakas na sigaw ni Dulce sa pagmamakaawa at bakas ang takot sa timing nito. "Lola, ayaw kong magpakasal sa lalaking iyon!Please, ayaw ko!" umiiyak namang pagsusumamo ni Darlene habang nakatulala. Umiiling-iling na lamang si Madame Coni. "Wala na akong magagawa pa, masyado siyang makapangyarihan. Wala akong laban sa kan'ya kaya nga sinabihan na kita na huwag kang pumunta sa lugar kung saan bali-balitang lagi siyang pumupunta," walang buhay na sabi nito sa apo. Nasa gano'n silang tagpo nang marinig nila ang pagkalampag ng pinto sa kuwarto ni Fern. Nakakulong siya sa kuwarto, mabuti na lamang at hindi siya nakalabas kung hindi ay baka siya naman ang pag-interesan ng lalaking iyon! Nabahala si Madame Coni kaya agad siyang tumayo at tinungo ang kuwarto ng apo. Pagkabukas niya ay ang namumutla at mugtong mga mata ni Fern ang rit
Hindi na iniintindi pa ni Fern ang tungkol sa nalaman niyang may kasintihan na pala ang ate Jane niya, wala naman siyang paki alam dahil nasa wastong gulang na ito. Nang makapagpaalam siyang umuwi ay nagmadali na siyang umuwi ng bahay, sinalubong siya ng kan'yang Tita Dulce tila himala pa nga at nakangiti ito sa kan'ya at hinawakan pa siya nito sa braso pagkatapos ay hinila patungo kong saan. "Kanina ka pa hininhintay ng Ate mo, nasa kuwarto siya, puntahan mo na upang masuot na niya ang kan'yang trahe deboda," sambit nito ng may pagmamadali. Nagtaka naman siya, talaga bang hinintay pa siya ng mga ito na masuot ang gown? Eh, puwede naman umano itong tulungan ng tita niya kahit sa make up. Hindi na lamang siya nagreklamo at sinunod na lamang niya ang utos nito. "Saglit, may nakalimutan akong kunin," paalam ng tita niya. Siya naman ay nauna nang kumatok sa pinto ng kuwarto ng Ate Darlene niya. Nang pagbuksan siya nito ay agad siya nitong hinila papasok sa loob ng kuwarto. Nagulat pa
"Start the wedding!" Nanginginig pa itong binuklat ang maliit na aklat na hawak dahil sa sobrang takot. Natuloy ang kasal kahit na Panay na nahpupumiglas si Fern sa mga tauhan nitong nakahawak sa kan'ya. Halos magkanda utal pa ang pari sa pag sa salita habang sila ay kinakasal. "I-ikaw b-babae, tinatanggap mo ba ang lalaki ito na iyong magiging kabiyak sa hirap at ginhawa?" tanong ng pari na ikinatigil niya. Gusto niyang kumawala sa mga ito pero wala na siyang magawa dahil nakita niyang may nakatutok ng baril sa abuela. Nanlalamig na sa sa labis na kaba, hindi niya alam ang isasagot hanggang sa maramdaman niya ang kirot sanhi ng pagpisil ng lalaki sa kanyang tagiliran na ikina-igik niya sa sakit."Bitiwan mo ako!" patuloy naman sa panlalaban. Natigil lamang siya nang balingan na nga siya ng lalaki. Napakunot si Doss dahil hindi gano'n ang tono ng boses na naalala niya mula sa babaeng nakita sa bar. Kakaiba ang tinig nitong babaeng iniharap niya sa altar. Napakalambing at hinhin nit
“Lola, ayaw ko. Gagawin ko po ang lahat ‘wag lang po iyong ganito,” pakiusap ni Fern sa abuela nang sabihin nitong kailangan niyang magpakasal sa apo ng amiga nito upang maisalba ang kumpanya ng mga magulang. Halos isang buwan pa lamang ang nakalipas nang ilibing ang daddy niya at isang buwan lang din ang pagitan nang mawala rin mommy niya dahil sa isang car accident. Sa kalagayan niya ngayon ay parang siya naman ang pinapatay. Ulila na siya sa mga magulang, pati ba naman sa lalaking mamahalin wala siyang karapatang sumaya? “Ano? May paraan ka pa bang iba, Fern? Itong kumpanya na lamang ang alaala ng mga magulang mo. Hahayaan mo na lang ba na mawala ito sa iyo?” “Hindi po, gagawan ko naman po ng paraan eh. Bigyan niyo lang po ako ng sapat na panahon,” muling pakiusap niya. Ngunit bakas sa mukha ng abuela ang pagka-dis-gusto. “Tama na! Nagkasundo na kami ng amiga ko, ikakasal ka sa kaniyang apo sa lalong madaling panahon. Hindi na makapaghihintay ang kumpanya dahil maram
Unti-unting gumalaw si Fern sa pagkakahiga dahil nakaramdam siya ng kirot sa kaniyang ulo. Nanghihina at talagang antok pa siya ang kaso ay hindi niya matiis ang sakit. Babangon sana siya subalit nagtataka siyang napatingin sa malaking braso ng kung sino ang nakayakap sa kaniyang baiwang. Kinusot pa niya ang mga mata dahil baka nagkakamali lamang siya sa pagtitig, ang alam niya ay ang dalawang kaibigan lang ang kasama– “Sandali. Nasaan sila? Ako? B-bakit ako narito sa kuwartong ‘to at– B-bakit m-may l-lalaki? Nananaginip ba ‘ko?” sunod-sunod na tanong niya na kausap ang kaniyang sarili. Inikot niya ang paningin sa buong silid hanggang sa makita niya ang kaniyang mga saplot na nagkalat sa sahig. ‘Ang mga damit ko!’ Bigla siyang napayuko. Gulat siyang napatakip sa bibig nang makita ang sarili na balot na balot ng kumot. Sinilip niya ang katawa kahit alam niyang wala nga siyang saplot ay tiningnan niya pa rin. “Oh, God! What did I do?” May nakita siyang mga pulang m
“Ako pa talaga ang nag-aya? Ang landi mo, Fern!” paninermon niya pa sa sarili habang inaalala ang iba pang nangyari. “I hope you won't regret this precious night between us when you're not drunk, baby,” malambing na sabi ng lalaki. Nasa malambot na silang kama. Kahit nakapikit ay nagagawa pa rin naman makipag-usap ni Fern. Muli siyang hinalikan ng lalaki na agad niya naman tinugon. Ngayon ay kap’wa na sila parehong mapag-hanap. Naglalakbay ang mga kamay ng lalaki sa buo niyang katawan, ang init ng balat nito ay tila isang baga.Natutupok na siya ng sariling init, nadadarang na siya. Mula sa labi ay bumaba ang halik ng lalaki padausdos sa kaniyang panga pababa sa kaniyang leeg. “Uuhh…” impit na ungol niya nang padaan ng dila ng lalaki ang leeg patungo sa kaniyang collar bone. Oohhh… Ahh…” halinghing niya nang maramdaman niya ang isang palad ng lalaki na ngayon ay pumipisil at nilalamas ang isa niyang sus* Ramdam na ni Fern ang pamamasa sa pagitan ng kaniyang hita na walang hint
Pagkababa ng kotse, kahit ramdam niya ang sakit sa pagitan ng kaniyang mga hita ay pinilit niyang makapaglakad nang maayos papasok ng condominium upang puntahan ang mga kaibigang nag-iwan sa kan’ya. Pagkarating niya ay agad na siyang pumasok, nakita niya agad ang dalawa sa sala nakaupo at handa na sana niyang talakan ang dalawa nang mapansin niyang mga tulala ito. Si Vina ay magulo ang buhok at halatang kulang sa tulog, habang si Annasity naman ay panay ang buntong-hininga. Alam niyang nakita siya mga ito ngunit tila hangin lang siya ‘t ‘di man lang pinansin or tinanong kung anong nangyari sa kan'ya kagabi?“Hoy! Anong nangyari sa inyong dalawa? Bakit nagkakaganiyan kayo?” tanong niya at umupo na rin sa kabilang dulo ng sofa. “Wala na,” tila walang buhay na sambit ni Vina. “Wasak na,” naiiyak naman na sambit ni Annasity. Kumunot ang kaniyang noo dahil hindi niya maintindihan ang pinagsasabi ng dalawa. “Huh? Pinagsasabihan niyo? Anong wala? Alin ang nawasak?” “Iyong bataan ko!”“
Tulad nga ng sinabi ng kaniyang abuela, sumapit na ang araw ng kaniyang kasal.Kung para sa mga babae ay ang kasal ang pinaka-mahalaga, para kay Fern ay isang kabiguan iyon. Sinong mag-aakala na habang suot niya ang napakaganda ‘t mukhang mamahaling damit pang kasal ay kabaliktaran ang kaniyang nadarama. Ni minsan ay hindi sumagi sa isip niyang mangyayari ito sa kan'ya. Pero sino ba siya ngayon para umatras pa? Wala! Isa lamang siyang sunud-sunuran. “Ma’am, Fern. Tara na po, nariyan na ang bridal car,” sabi ng make-up artist na nag-ayos sa kan’ya. Kanina pa siya pinupuri nito dahil sobrang ganda raw niya, maging ang mga kasambahay ay natulala nang bumaba na siya sa hagdan. Pilit niyang ngumiti, subalit sa likod ng ngiting iyon ay ang kaniyang labis na kalungkutan. Kahit hindi rin sang-ayon ang mga kaibigan ay dumalo pa rin ang mga ito, naro'n na ito sa simbahan at naghihintay na umano sa kan'ya. Kahit paano ay alam niyang may karamay siya. Lulan na siya ng kotse patungong simbah