Hello sa mga nag-aabang, sana magustuhan ninyo ang chapter na ito. Pa rate naman po ng story na ito at pa comment na din po, Salamat.
Stephanie Dahil sa pagod ay nakatulog ulit ako pagkatapos akong pagpahingain ni Lucian, nagising din naman ako ng mga 11:00 at malapit ng magtanghali pero hindi pa ako nakakakain. Kababangon ko sa kama pero agad na nag-ingay ang tiyan ko dahil kagabi pa ako hindi kumakain sa paghihintay kay Lucian. Nag-unat ako ng katawan at napatingin sa suot ko, suot suot ko ang shorts at ang t-shirt ni Lucian. Napangiti ako at tumayo mula sa kama, ramdam ko ang pagod ng katawan dahil sa bakbakkan na ginawa namin ni Lucian pero hindi ko mapigilang maging masaya Lumabas ako ng kwarto at agad kong naamoy ang mabangong aroma ng pagkain na nanggaling sa kusina, nagtungo ako roon habang hinahanap si Lucian. Hindi ko alam kung nasaan siya pero alam kong nandito lang siya dahil sinabi naman niyang hindi siya papasok ngayon sa trabaho niya Binati ako ng mga katulong ng makasalubong ko sila, gusto ko sana silang tanungin tungkol kung nasaan ba si Lucian pero hindi ko na tinanong at napagdesisyunang hanapi
StephanieNag enjoy ako sa paglabas naming dalawa ni Lucian, ilang paper bags tuloy ang hawak niya ng makalabas kami mula sa mall. As usual hindi pa tapos doon dahil dinala niya ako sa isang mamahaling restaurant para kumain, sa pinakamataas niya ako dinala at sa may balkonahe ang spot na kinuha niya, hindi naman ako nagreklamo dahil alam kong magandang panoorin ang bituin ngayong gabi habang kumakainNagulat nga lang ako ng mapansing wala ni isang tao sa restaurant at iisang lamesa lang ang naroon at may dalawang upuan. Madilim ang paligid at tanging ang nag-iisang lamesa lang ang nagliliwanag"Sigurado ka bang bukas tong restaurant?" tanong ko kay Lucian na hawak hawak ang bewang ko at iginigaya papunta sa nag-iisang lamesa. Natawa naman siya sa aking sinabi bago niya ako sinagot"It is open baby, I rented the whole place for us" aniya kaya nagulat ako bago siya binalingan, nakangisi siya saakin ng magtama ang mata namiin. Hinalikan niya ako sa labi bago ako pinaghila ng upuan bago s
Stephanie Nangingiti ako habang pinagmamasdan ang kambal suot suot ang dress na binili namin ni Lucian"I'm a princess"ani ni Abby habang umiikot "Mukha kang palaka" pang-aasar ni Chelle at agad na nag-umpisa ang bangayan nilang dalawang mag tita "Blehhh, you're just jealous of me because daddy didn't buy you dress tita" sabat ng anak ko at hindi naman nagpahuli ang kaibigan ko"Hindi ko kailangan ng regalo galing sa tatay mo, may regalo saakin yung boyfriend ko mas malaking dress hindi katulad sayo maliit lang" ani ni ChelleNapailing nalang ako dahil sanay na ako sa kanilang dalawa, wala ni isang araw na pumunta ako dito na hindi sila nagbangayan na mag tita pero sa huli ay nagbabati din naman, parang hindi ata nila ikabubuhay kapag hindi sila nag-away ng isang araw"Ma did papa really gave this dress to us?" Napatingin ako kay Ally ng magtanong siya habang pinagmamasdan niya ang dress sa kaniya, ngumiti ako at inayos ang suot niya "Oo naman, bakit mo natanong?" tanong ko pabal
Stephanie"I want to surprise dad too ma" ani ni Ally sa kabilang linya, ramdam ko ang inggit sa kaniyang boses na parang nagseselos siya kaya natawa ako "Huwag kayong mag-alala anak, ipupunta ko din ang daddy niyo diyan" aniko at inayos ang mga plato sa lamesa "ate pakidala na din ng mga wine glass" aniko sa isa sa mga katulong at nilayo ng kaunti ang cellphone para hindi marinig ng mga anak ko Kasalukuyan kaming nasa bahay ngayon at nag-aayos ng sorpresa para kay Lucian, narinig ko kasi sa mga katulong na birthday pala ngayon ni Lucian at kung hindi ko pa iyon nalaman ay hindi ako makakapaghanda ng ganito, wala namang sinasabi saakin si Lucian tungkol sa birthday niya pero sa itsura niya kasi parang siya yung tao na walang pakialam sa pag ce-celebrate ng kaarawan niya"Really ma? as in here sa bahay ni tita chelle?" boses naman iyon ni Abby sa kabilang linya "Yes anak" nakangiti kong ani, nakapag pasya na ako kani-kanina lang na sabihin ang tungkol sa kambal kay Lucian lalo na nga
Stephanie "Ma'am okay lang po kayo?" Mabilis na dumalo ang mga kasambahay upang tulungan ako ng maka-alis ang lolo ni Lucian Nanginginig ang kamay ko habang tumutulo ang luha sa aking pisngi, para akong nahulog sa isang madilim na bangin at hindi ko alam kung paano makakatakas rito "M-manang t-tawagan niyo si Lucian" nanginginig ang boses kong utos sa kanila, tinulungan nila akong tumayo at agad kong hinanap ang cellphone sa aking bulsa Mabilis kong tinawagan si Gichelle at ilang segundo bago niya iyon sinagot "Oh ano? Miss mo na naman anak mo? Kakatawag mo lang kanina ahh" bungad saakin ng aking kaibigan ngunit wala ako sa mood para makipagbiruan "A-ayos lang ba k-kayo? A-ang kambal nasaan? Chelle m-may mga sumusunod bang tao sa inyo diyan?" Sunod sunod kong tanong, alam kong nagmumukha akong praning pero mas iniisip ko ang kaligtasan ng kambal "Huh?--- natutulog yung kambal pagkatapos niyong mag-usap kanina natulog na, saka ano bang sinasabi mong may sumusunod na ibang tao? N
Stephanie Nanginginig ang kamay kong nabitawan ang cellphone, ang sinabi ng babae sa cellphone ay parang paulit ulit kong narinig sa aking tenga. Nag echo ang boses niya at para ng boses na lamang niya ang narinig ko Umupo ako sa sahig at pinakinggan ang sunod sunod na tawag mula sa aking cellphone, pinagmasdan ko ang pangalan ni Lucian roon. Kung kanina ay inaasam asam kong sagutin niya ang tawag ko pero ngayon ay iba na, gusto ko nalang tunigil ang ingay na iyon dahil alam ko sa sarili na hindi si Lucian ang tunatawag saakin Napatingin ako pintuan na nakasara sa kwarto at nag-angat ng tingin ng marinig ang pag-iingay nito dahil sa katok"Ma'am may mga naghahanap po sa inyo sa labas ng bahay" boses iyon ng katulong at mabilis akong natigilan Kasunod non ang pag-iingay muli ng cellphone dahil naman ngayon sa mga messages, nanginginig ang kamay kong binuksan ang cellphone at agad na bumungad saakin ang hindi ko inaasahang litrato Litrato ito ng babae na maganda habang nakahiga sa
Stephanie Nagising ako dahil sa panghihina ng aking katawan, masakit ang ulo at aking katawan pagka bangon ko mula sa aking kinahihigaan Agad na bumungad saakin ang hindi pamilyar na paligid, hindi malinis ngunit hindi din naman madumi. Para itong kwarto ng isang lalaki dahil sa itim nitong kulay ng pader at iba pang disenyo "Lucian" bulong ko ng maalala ang pangyayari sa bahay, mabilis na hinanap ng aking mata si Lucian ngunit wala siya sa kwarto Lumabas ako sa kwarto at naabutan ko agad si Liam na nakatayo sa labas ng kwarto "Ma- ma'am?" Gulat na gulat siya ng makita ako "Nasaan si Lucian?" Mabilis kong tanong sa kaniya, wala na akong pakialam kung nasaan kami basta't ang mahalaga ay kasama ko si Lucian Naging tahimik si Liam gaya ng dati at bumalik sa seryoso ang kaniyang mukha "Lucian's not here step, nasa Manila siya" agad kong nakilala ang boses na iyon, paglingon ko ay agad na bumungad saakin si Kai Kumunot ang nuo ko sa kaniyang sinabi "Paanong nasa manila, siya ang
Stephanie "Salamat sa pagtulong Kai" aniko ng i-abot niya saakin ang maliit na bag ng kambal Naririnig ko ang tawanan, iyakan at hiyawan ng mga tao sa aking likuran ngunit hindi na ako nag-aksayang lingunin pa ito dahil alam na alam ko na kung sino sino ang mga taong iyon "No problem, basta tawagan mo parin ako kapag may problema. You know I'm willing to help" aniya at ngumiti, pansin ko sa mata niya ang pasulyap sulyap niyang tingin sa aking likuran Nilingon ko ito ilang segundo at nakita roon ang pinsan kong si Lyka na nakangiti, napangisi ako bago binalik ang tingin kay Kai, hindi ko naman siya mapipigilan dahil iba talaga ang kagandahan ni Lyka lalo na sa kulot niyang buhok na nagpa bagay sa kaniya "Sigurado kang ayaw mong puma rito muna? Kahit isang gabi?" Tanong kong muli at bumuntong hininga siya, parang nagdadalawang isip "I would love that pero kailangang maihatid si Liam sa Manila, baka magtaka si Lucian kapag nawala bigla ang tauhan niya" aniya kaya napatango
Eto na po yung end of the story, sana po ay na enjoy ninyo ____________________________________________________________________Ang simbahan ay puno ng puting mga bulaklak at mahahabang ribbons na kumikislap sa liwanag. Ang hangin ay tahimik at puno ng kaligayahan, at ang mga bisita ay dahan-dahang pumapasok. Ang mga bintana ng simbahan ay may makulay na salamin na naglalabas ng malambot na liwanag, parang isang eksena mula sa panaginip. Ngayon na ang araw na matagal nang pinakahintay nina Abby at Rafael—ang araw ng kanilang kasal.Si Abby ay nakatayo sa gilid ng altar, ang puso niyang mabilis ang tibok. Hindi niya kayang ipaliwanag ang kaligayahan na nararamdaman. Matapos ang lahat ng nangyari—ang mga pagsubok at sakit—narito siya, nakatayo, at handa na pakasalan ang lalaking hindi iniwan siya, si Rafael.Ang puting gown ni Abby ay kumikislap sa liwanag, tamang-tama sa katawan niya. Ang buhok niya ay nakaayos nang maayos, at ang simpleng belo na bumabagsak sa kanyang likod ay nagbiga
Abby’s POVBumangon ako mula sa pagkakahiga, nararamdaman ko pa rin ang sakit sa katawan ko, pero mas magaan na ang pakiramdam kumpara sa mga unang araw ng aking paggaling. Nakaharap ako sa bintana ng kwarto, ang liwanag ng araw ay tila nagpapasigla sa aking puso. Nasa tabi ko si Rafael, tahimik na nag-aalaga at tumutulong sa lahat ng kailangan ko. Minsan, tinatanggal niya ang mga ulap ng takot at pangarap ko, pinapalitan ito ng mga pangako ng pagmamahal at proteksyon.“Puwede na akong maglakad, Rafael,” sabi ko habang nagbabalik-loob sa sarili kong lakas. “Hindi na ako laging nakahiga.”Tumingin siya sa akin ng may alalahanin sa mata, pero ngumiti rin. "Are you sure?." Ngunit nang makita niyang tumayo ako nang maayos, wala siyang magawa kundi ngumiti at magbigay ng suporta. "Baby you still need to rest"Kahit na may kahirapan, unti-unti kong natutunan kung paano maglakad ng mag-isa, at sa bawat hakbang, mas naramdaman ko ang kagalakan na muling magpatuloy sa buhay. Sa tuwing ako’y nag
Abby’s POVAng bigat ng talukap ng mga mata ko, parang hinihila ako pabalik sa dilim. Pero sa likod ng kadiliman, may naririnig akong boses. Isang pamilyar na tinig—malalim, puno ng emosyon, at pilit na pinipigil ang paghinga.“Abby... please... gising ka na...”Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata. Sa una, malabo ang paligid, pero unti-unting luminaw ang kwarto. Ang puting kisame, ang ilaw sa gilid ng kama, at ang mukha ni Rafael—halos hindi ko maipaliwanag ang ekspresyon niya.“Rafael...” mahina kong sambit, halos isang bulong lang.Parang biglang huminto ang oras. Kitang-kita ko ang pagbabago sa mukha niya. Ang takot, pagod, at bigat na kanina’y nakaukit sa kanyang mga mata, napalitan ng matinding pagluwag. Agad siyang yumuko, hinawakan ang kamay ko nang mahigpit na para bang natatakot siyang mawala ulit ako.“Abby...” boses niya’y nanginginig. “You’re awake... you’re okay...”Ngumiti ako nang mahina. “Buhay pa ako, Rafael. Hindi mo ako basta-basta matatalo.”Bigla siyang napabun
Habang nakaupo sa waiting area ng ospital, hindi mapakali si Rafael. Palakad-lakad siya, paulit-ulit na kinukusot ang kanyang mga palad habang ang malamig na pawis ay bumalot sa kanyang noo. Sa bawat segundo na lumilipas, tila lalong bumibigat ang kanyang dibdib. Ang imahe ni Abby na duguan at walang malay ay paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan. Hindi niya inaasahan na tinamaan din ng baril ni Dana si Abby kanina, ang akala niya ay napigilan nila ito pero nahuli sila“Abby… please be okay,” bulong niya sa sarili, halos hindi marinig ng sino man sa paligid.Nang biglang bumukas ang pinto, tumambad si Lucian, mabilis na pumasok sa waiting area. Nasa likuran niya si Stephanie at Ally, parehong halata ang kaba at pag-aalala sa kanilang mga mukha. Subalit si Lucian ang pinakamapanganib sa itsura. Ang kanyang mga mata ay nag-aapoy sa galit habang ang kanyang mga kamao ay nakatikom, halatang puno ng hinanakit.“You promised me, Rafael,” ani Lucian, malalim at puno ng galit ang boses.
Habang binubuhos ang malamig na tubig sa kanyang ulo, ramdam ni Abby ang panghihina ng kanyang katawan. Nanginginig siya sa lamig, at ang sakit sa kanyang mga binti ay parang tinutusok ng libo-libong karayom. Sa kabila nito, patuloy niyang pinipilit na manatiling mulat. Para kay Biah.“Dana, tama na... gawin mo na lahat sa akin, pero huwag mo nang idamay ang anak ko,” bulong ni Abby, halos hindi marinig sa kahinaan ng kanyang boses.Ngunit tila bingi si Dana. Lumapit ito kay Abby at hinila ang kanyang mukha para magkatitigan sila. “Nakakainis, Abby. Kahit na anong gawin ko, para kang laging martir. Naiinis ako sa tapang mo, sa pagmamahal mo sa anak mo! Pero tignan natin kung hanggang saan mo kaya.”Muling iniabot ni Dana ang timba, pero biglang nagsalita si Biah, halos pasigaw. “Please po! Tama na po! Tita Dana, huwag mo nang saktan si Mommy! Ako na lang po ulit!”Napatingin si Abby sa anak. Sa kabila ng takot sa mga mata nito, kitang-kita niya ang pagmamalasakit at pagmamahal ng kany
Habang abala sina Rafael at ang team ng ama ni Abby sa paghahanap ng impormasyon tungkol kay Biah, biglang tumunog ang cellphone ni Abby. Nasa gitna siya ng sala, nakatitig sa isang blangkong pader habang pinipilit kontrolin ang kaba sa kanyang dibdib. Agad niyang kinuha ang telepono at binasa ang natanggap na mensahe.“Kung gusto mong makita ang anak mo, pumunta ka sa address na ito. Mag-isa ka lang. Kapag may sumama sa’yo, papatayin namin siya.”Parang natuluyan nang nagdilim ang mundo ni Abby. Ang mga kamay niya’y nanginginig habang hawak ang telepono. Ramdam niya ang bigat ng banta. Hindi siya makapagsalita. Niyakap niya ang sarili, pilit na nilalabanan ang takot."Abby, anong nangyari?" tanong ni Rafael, napansin ang pagbabago sa ekspresyon ng mukha niya. Lumapit ito, halatang nag-aalala.“Wala… wala,” mabilis na sagot ni Abby, pilit na pinapakalma ang boses niya. Tumayo siya, mabilis na nilihis ang tingin para maitago ang lungkot at kaba. “Kailangan ko lang umakyat sa kwarto. Sa
Pagkarating nila Rafael at Abby sa bahay, umaasa si Abby na magkakaroon sila ng isang tahimik na lunch kasama si Biah. Ngunit pagkapasok nila sa pinto, isang hindi inaasahang tanawin ang sumalubong sa kanila—ang mga kasambahay na karaniwang kalmado ay kitang-kitang nag-aalala, ang mga mata nila'y puno ng takot."Ano'ng nangyari?" tanong ni Rafael, ang boses ay matalim, puno ng utos.Nagmadaling lumapit ang head maid, kitang-kita ang kaba sa kanyang mukha. "Sir, Ma'am... Si Biah... nawawala po siya. Nandiyan lang siya kanina, pero nung marinig namin ang sigaw niya, tinanong namin siya... at wala na siya. Isang sasakyan po ang dumaan at... at tinangay siya bago pa kami makarating."Ang mundo ni Abby ay biglang nabulabog. Ang mga salitang iyon ay parang dagok sa kanyang dibdib. Nawawala si Biah? Parang ang lahat ng hangin ay nawala sa kanyang katawan. Lahat ng kanyang mga pandama ay parang huminto. Hindi makapaniwala na mangyayari ito sa kanila. Ang kanilang anak, ang kanilang prinsesa,
Habang nag-aalala si Abby kung anong gagawin, lumapit si David at nagtanong, "May kailangan ka po ba?" Tiningnan siya ni Abby, at hindi niya maiwasang mag-isip kung anong klaseng galit ang maaaring ipadama ng mga tao sa paligid ni Rafael sa kanya. Alam niyang busy siya at hindi siya nais makialam sa trabaho ni Rafael, kaya nagdesisyon na lang siyang ipasa na lang kay David ang lunch na dala niya para kay Rafael."Ah, kung okay lang , maaari niyo na lang pong dalhin ang packed lunch kay Rafael," sabi ni Abby, medyo nahihiya pa. "Siguro masyadong busy siya sa trabaho at ayokong mag-abala."David, na may malumanay na ngiti, ay tumango. "Walang problema. I’m sure he’ll appreciate it." Tumingin siya kay Abby, at nagtanong ng hindi inaasahan, "I just have to ask, what’s your relationship with Mr. Rafael?"Sumabog ang katahimikan sa tanong na iyon, at si Abby ay medyo nagulat. Hindi niya naisip na magiging ganito kabilis ang pagtatanong ni David tungkol kay Rafael, ngunit nagdesisyon siyang
Nagising si Abby sa malumanay na halik sa kanyang pisngi at leeg. Hindi pa siya makapagmulat ng mata, ngunit naramdaman niyang nakayakap si Rafael sa kanya. Habang binabati siya ng mahinang, "Baby, I'm going to work now. I know you're still asleep, but I want to kiss you before I go," unti-unting nawala ang antok ni Abby at ngumiti sa nararamdaman niyang pagmamahal. "Love you," sabi ni Rafael bago siya lumabas ng kwarto. Si Abby ay bumalik sa pagtulog, at dahil sa pagod, ilang oras pa bago siya muling magising. Pagkagising niya, agad niyang narinig ang ingay mula sa sala, at sa tunog ng mga tawa at boses ni Biah, agad niyang naisip kung ano ang nangyayari. Nagtungo siya sa banyo at nag-ayos, ngunit hindi siya makapaniwala nang makita ang dami ng mga sling bags na nakakalat sa sala. "Ate, saan galing ang mga 'to?" tanong ni Abby, nakatingin sa mga sling bags na abot sa mga daliri ng anak niya. Ang mga ito ay puno ng kulay at mukhang para kay Biah. Tinatantiya niyang nasa dalawampu't p