Leana’s POV The music blasting in my ears was making me in the mood to write this certain scene in my book. Me being too absorbed in my fictional world, my fingers continued to type. It seems so magical that I am watching the scenes in my head. Call me crazy but I can feel my tears building up because I realized that this was the very last chapter of my book. Habang patuloy na nagta-type ay todo punas pa ako ng mga mata dahil baka makita ni Chance at asarin na naman ako. Dahil madalas akong maging emosyonal kapag huling kabanata na ang sinusulat ko, hirap ko tuloy makita ang screen dahil sa panlalabo ng mga mata ko. Para akong nagpapaalam mula sa mga mundo at mga karakter na nilikha ko. At masakit iyon sa parte ko dahil naattached ako sa librong ito. Ito na ata ang librong nakaramdam ako ng matinding attachment sa mga characters. Binigay ko ang best ko sa librong ito. Pinag-isipan kong mabuti, sinigurado kong maganda ang pagkakagawa ng mga characters, inalam ko ng mabuti ang mga in
Nico’s POV Hindi ko na maalala kung kailan ‘yung huling umaga na nagising ako na alam kong magiging maganda ang mood ko buong maghapon. At nangyari ito ngayong umaga. Nagising na lang ako bigla na magaan ang dibdib ko. Hindi ko maipaliwanag kung saan nanggagaling ang excitement na nararamdaman ko. Wala naman kaming usapan ni Leana na pupunta sa kung saan. Wala namang espesyal na nangyari kahapon. Kaya bakit ang saya saya ko? Dapat ay nagpapasalamat na lang ako. I’m having the urge to smile all day. I’m having the urge to tease Leana until she gets annoyed. I’m having the urge to eat with my family today. Maybe I should eat with them. Kinuha ko ang bag ko at isinukbit ang bag sa likuran bago bumaba at dumeretso sa dining room para saluhan silang kumain. Naabutan ko sila roon na saktong kakain na. “Nico. Sasabay ka ba?” tanong ni mommy. “If it’s okay,” nahihiyang saad ko. Nagtaka ako dahil sa biglaang pagtayo niya at paglapit sa akin. “Of course, it’s okay. Come on and sit, ana
Nico’s POV This is unbelievable. I can’t believe I’ve cried over a book. I don’t even cry easily. How can a book that was written by Leana leave me bawling my eyes out for hours? This is embarrassing. Her work I’ve read was really good. It was character-driven and I loved how they have their own conflicts that affect their decision-making. It is where the conflict started. Due to their own internal conflicts. The whole story was such a roller coaster of emotions. It was only a short story and It already left an impact on me. Paano pa kaya ‘yung mga nobela niya? That story was damn relatable. Hindi ko alam kung saan niya nakuha ang mga ideyang iyon. Napaka relatable na nagsisitaasan ang mga balahibo ko. Magaling siyang gumawa ng mga characters. All of the characters there were unique. Hindi ko ma-imagine kung paano niya iyon naisulat. Konektado ang lahat ng nangyayari sa kwento dahil sa mga sari-sarili nilang issues. Kinuha ko ang cellphone ko at tinawagan siya. “Wow! Tumawag ka
Leana’s POV It’s valentine's day. At isa lang ang ibig sabihin nun para sa akin. Ngayon ‘yung performance nila Nico! Wala akong pakialam sa mga pakulo sa araw ng mga puso. Ang mahalaga sa ngayon ay makita si Nico na magpe-perform sa stage! Habang hinihintay na magsimula ang event, wala akong kausap mula rito sa kinauupuan ko. Sinadya ko iyon dahil ang gusto ko ay makapag concentrate sa panonoorin ko. Nilingon ko si Nico at nakatitig lang siya mula sa malayo. Wala talaga akong kausap dahil ayaw niya akong pansinin. Sinasabihan niya ako ng shut up kapag kinukulit ko siya dahil ayaw niya raw ng maingay. Pero ang totoo, alam kong kinakabahan lang siya. Idinapo ko ang isang daliri ko sa palad niya at agad naman siyang napalingon sa akin. “Ang lamig naman ng kamay mo. Kinakabahan ka?” Tumango siya. “Huwag kang kabahan.” “Wow, it helped me a lot, Leana,” sarkastikong aniya at napangiwi naman ako. “Mamaya hindi ka makatugtog ng maayos ah. Nanginginig pa kamay mo oh,” turo ko sa kamay
Leana’s POV May gusto ba ako kay Nico?! Hindi ko na nagugustuhan itong mga nararamdaman ko. Wala na, kinikilig na ako kapag kasama ko siya. Eh hindi naman ako ganon noon ah! Hinahanap hanap ko na siya kapag hindi ko siya nakikita sa tabi ko. At higit sa lahat, ‘yung mga paru-parong nararamdaman ko kapag inaatake siya ng pagka sweet niya. Napahilamos ako sa mukha at pinilit siyang mawala sa utak ko. “Huy. ‘Yung makeup mo Leana.” Napatalon ako sa gulat dahil sa saad ng isang classmate ko. “Sorry.” “Tara ayusin natin,” aniya at sinipat ang mukha ko kung saan ‘yung parte na nasira ko. “Mukha kang stressed. Wala na nga tayong requirements na tatapusin, stressed ka pa. Grabe ka,” natatawang aniya at napanguso naman ako. “May naisip lang kasi akong nakakainis. Kaya ayun.” “Cheer up, Leana. Ano ka ba. Ikaw na ang susunod na magpi-picture oh.” Hindi naman sa sira ang mood ko pero naiinis ako dahil sa litong nararamdaman ko. Bakit ba puro na lang Nico ang nasa isip ko?! Tapos umiinit
Leana’s POV Ano bang nangyayari kina mama? Kahapon ang sweet lang nila sa isa’t-isa ngayon ay hindi ko pa sila nakikitang mag-usap kahit isang beses lang. Sobrang tahimik din ni mama na ikinababahala ko. Kailan naman naging tahimik si mama eh sa kanya ako nagmana sa kaingayan? At mukhang hindi sila problemado sa pera ngayon ah. Nakapag shopping nga kami kahapon eh. Malay ko ba kung bakit parang maluwag-luwag kami ngayon. Napangiti ako habang tinitignan si mama na kararating lang halos mula sa bayan. She’s wearing makeup now. My mom is so beautiful. Sigurado akong nagpapaganda si mama para kay papa. Kitang-kita ko ang mga pasulyap sulyap na tingin niya kay papa na busy sa pagsusulat ng hindi ko alam kung ano sa lamesa namin. Nagkaroon na ng confidence si mama na magsuot ng makeup. Nakaka proud naman. Lagi siyang ngumingiti. Palangiti naman talaga siya pero iba ang mga ngiti niya nitong mga nakaraang linggo. Her smile screams that she’s in love. She’s still too in love. Proud ak
Leana’s POV “I need to go. Take care of yourselves, both of you.” Napatingala ako kay Nico na kanina pa kami sinasamahan dito sa bahay naghihintay para sa pagbabalik nina mama at papa pero gabi na ngunit wala pa rin sila. At kailangan na niyang umalis. Kailangan na niyang umuwi. “Salamat kuya.” Nakita ko ang tipid na pagngiti niya at napasulyap naman siya sa akin. Tumayo ako at lumapit sa kanya. “Tara. Ihatid na kita sa labas.” “I’m fine. You don’t need to.” “I insist.” Nilingon ko si Chance at tahimik lang siyang nakaupo habang nakatingin sa mga daliri niya. “Chance?” “Bakit ate?” “Maghintay ka rito.” Tumango siya kaya sinenyasan ko na si Nico na lumabas kami ng bahay. Tahimik kaming naglakad at napatingala ako sa mga bituin sa madilim na kalangitan. “Hey. Are you okay?” Tumango ako. “Hindi ka na nahihilo? Hindi ka na nanghihina?” “Hindi na.” “Everything is going to be fine. Fighting is normal to married couples, you know.” “Magiging okay nga lang ba ang lahat? Paan
Nico’s POV Hindi umuwi sina tito kagabi? Why? “Pero okay lang. Halos mamatay ako sa pag-aalala pero kapag umuwi sila at magka-ayos na, okay na sa akin iyon.” “You haven’t contacted them yet?” tanong ko. “Naiwan nila cellphone nila eh.” “And you still managed to put a smile on your face?” “Hmm? Bakit naman hindi? May problema ka na nga, hindi ka pa ngingiti? Edi mas malulungkot ka. Tsaka isa pa, naniniwala ako na kapag may problema ka at wala kang magawa upang solusyonan iyon, maghanap ka na lang paraan kung paano mo mapapagaan ang loob mo.” “Kung iniisip mo na nagkukunwari lang ba ako, hindi. Distraction na lang muna sa ngayon kasi sa bahay baka sasalubungin na naman ako ng problema. Tsaka kasama kita, bakit ako malulungkot?” Huh? Nakita ko ang pagtawa niya. “Nagtataka ka pa? Hindi mo ba alam na lagi akong masaya kapag kasama kita ha?” “How can I tell? You’re always in a good mood. Malay ko ba kung dahil sa akin o ano.” Sininghalan niya ako. “Deep talk naman tayo Nicolo.”