Kabanata 11

Halos nahalungkat ko na lahat ng mga cabinet ngunit wala pa rin akong mahanap na groceries kahit noodles man lang, maging bigas. Napangiwi akong napakamot sa ulo ko. Useless lang din pala yung binili kong gamot dahil hindi niya maiinom dahil nga halata namang hindi pa siya kumakain.

Ang yabang yabang nito kanina pero kagaya ko'y hikahos din pala ito sa buhay. Mabuti pa nga eh ako sanay na sanay dumiskarte para makakain. Eh ito mukha namang walang alam. Nagrereklamo pa siyang nagugutom pero wala rin namang nakaimbak na pagkain na pwedeng lutuin.

Napahawak ako sa sintido ko. Sa isang iglap lang ay nadagdagan ang alalahanin ko sa buhay. Pakiramdam ko, kakambal ko parati ang kamalasan. Tipong lagi akong napapasubo sa problema ng ibang tao.

May parte sa 'kin ang sumisigaw na hayaan nalang ang hambog na ito. Ngunit mas malaki naman ang parte na nagsasabing tulungan ko nalang dahil mas nananaig pa rin sa 'kin ang pagiging isang mabuting tao. Tsaka pambawi na rin ito sa nagawa niyang pagtulong