Chapter 5
"TRIXIE, natapos mo ba 'yong pinapagawa ko sa'yo kagabi?"
Bungad ni Irish sa'kin sa araw ng biyernes. Kakapasok ko pa lang sa classroom ay mabilis niya agad akong sinalubong para sa isang favor na hiningi niya sa'kin kagabi.
"Yes, ma'am," sagot ko pagkatapos ilapag ang libro sa'king desk at nilagay ang bag sa upuan ko.
Kinuha ko sa loob ng bag ang notebook niya sa biology at inabot 'yon sa kaniya.
"Nasagutan ko na lahat ng questions diyan. Don't worry magkaiba tayo ng sagot kaya hindi malalaman na ako ang gumawa sa assignment mo." Inirapan ko siya na ikinatawa niya naman.
"The best ka talaga bestfriend!" Niyakap niya 'ko bigla kaya wala akong nagawa kundi ang matawa.
Nag favor si Irish sa'kin kagabi na kung p'wede raw ay ako na ang sumagot sa assignment niya sa bio since busy siya kagabi dahil sa family dinner nila at no'ng nakauwi na sila ay napagod din naman siya.
Kaya ayon wala rin akong nagawa kundi ang pumayag sa favor niya.
"Ililibre na lang kita mamaya, Trix. Promise," aniya nang kumalas na mula sa pagkakayakap sa'kin.
Ngumiti ako ng malaki sa kaniya.
"Sabi mo yan ah?" Natatawa kong sabi.
Tumawa rin siya at napatango.
Ilang saglit lang ay nagsimula na ang first period namin at nagsunod-sunod ang pagbibigay nila ng quiz sa mga sumunod pang subject.
Mabuti na lang nakapag advance reading ako kagabi kaya hindi ako nahirapan sa surprise quiz ng teachers namin.
Kaya no'ng natapos ang klase namin sa umaga at dumating ang break time ay agad akong kinaladkad ni Irish sa cafeteria.
"Ituro mo lahat ng gusto mo Trix ako na magbabayad," sabi ni Irish nang makarating kami sa counter.
"Wow. Sana all,"
Sinabi ko sa kaniya ang lahat ng gusto ko at binili niya rin naman agad. Nag order na rin siya ng sa kaniya.
At nang maibigay na ng cashier ang order namin ni Irish ay sabay kaming umalis sa counter at nagtungo sa bakanteng table na malapit lang sa entrance ng caf.
"Thanks, Irish," sabi ko sa kaniya pagkatapos naming umupo.
"No probs. Thank you rin dahil tinapos mo ang assignment ko,"
"Sus, small thing," biro ko at napairap naman siya agad.
"Yabang,"
"Ano ka ba? Ako lang 'to," sabi ko at itinuro ang aking sarili.
Dahil do'n ay hindi namin napigilan ni Irish na mapatawa nang sabay.
"Loko ka Trix." Natatawa niyang sabi at gano'n din ako.
Natatawa kong kinuha ang chuckie at ininom 'yon.
Pinagmasdan ko naman si Irish habang wala pa rin siyang tigil sa kakatawa.
Irish is the definition of beauty. Her smile screams perfect. Sa t'wing tumatawa siya hindi mo talaga mapipigilan ang sarili mong hindi matulala dahil sa ganda niya.
Mga bata pa lang kami alam kong lalaki siyang maganda.
Mula sa kaniyang maliit na mukha, makinis na balat, matangos na ilong, medyo mahabang pilik-mata, natural na kulay pula at manipis na labi, makapal na kilay at ang kaniyang kulay tsokolateng mata.
Everything about her is perfect. She even know how to dance, sing and paint. Bonus na lang talaga 'yong ugali niyang mabait.
Mahinhin din si Irish pero hindi kasing hinhin tulad ng iba na nagmumukha ng OA. Para siyang barbie doll dahil sa kaniyang kaputian at bagsak na buhok. May katangkaran din si Irish at kung magsasama kaming dalawa mas matangkad siya sa'kin.
Kung naging lalaki lang ako hindi talaga ako magdadalawang-isip na ligawan ang isang katulad niya.
"Hoy!"
Napakurap kurap ako nang batuhin ako ni Irish ng tissue sa mukha. Iritado ko siyang tinignan.
"Ano ba?!" Singhal ko pero ang loko tumawa lang at uminom nang milktea.
"Kanina pa 'ko nagsasalita rito pero hindi ka nakikinig. Nakatulala ka lang sa'kin. Jusko naman, Trixie 'wag mong ipahalata na nahuhumaling ka na sa ganda ko!" Humalakhak siya ng todo kaya napasimangot naman ako.
"Ang feeling mo talaga kahit kailan!"
"Uy hindi ako nagfefeeling 'no. Kanina ka pa talaga nakatulala sa'kin,"
"Ang ganda mo eh, anong magagawa ko?" Pang-aasar ko na siyang ikinairap niya agad.
Ako naman ang napahalakhak sa itsura niya. Inilapag ko ang chuckie na hawak ko saka ang footlong naman ang kinuha at kinain.
Nakasimangot ang itsura ni Irish habang umiinom nang milktea habang ako ay patuloy pa rin siyang pinagmamasdan na animo'y inaasar.
Nasa gano'n kaming posisyon nang bigla na lang akong matigilan sa malamig na nabuhos sa ulo ko papunta sa pisngi ko.
Naapaawang ang labi ko sa gulat.
What the?
"Oh my gosh!"
"Oh oh, I smell trouble,"
"Kawawa naman si Trixie,"
"Hala,"
"Ano'ng ginawa niya this time?"
"That's gross!"
"Deads ka na, Trixie,"
Nagsimula nang magbulongan ang mga tao sa paligid habang ako ay nanatili pa ring gulat at hindi makagalaw.
"Oh my God, Trixie!" Natauhan lamang ako sa boses ni Irish na halatang nagulat din sa pangyayari.
"Ops... I'm sorry it slipped,"
Napapikit ako nang marinig ang pamilyar na boses na 'yon.
Narinig ko ang mahinang tawanan at bulongan sa paligid pero binalewala ko lang 'yon.
Naikuyom ko ang sariling kamao at nagpipigil na 'wag patulan si Krezha.
"My fault. I'm sorry Trixie," mapang uyam niyang sabi at humalakhak.
Napamulat ako ng mga mata at handa na sanang tumayo ng maunahan ako ni Irish. At ang sumunod na nangyari ay hindi ko na inaasahan pa.
Dinampot ni Irish ang kaniyang milktea at walang sabi-sabing pinuntahan si Krezha. Dahil nakatalikod ako sa entrance ay hindi ko agad nakita ang ginawa ni Irish.
"What the?!" Gulat na tugon ni Krezha.
"Oh my God!"
"How could she do that to her?"
"Shit. She must be crazy,"
"For sure hindi magpapaawat si Krezha,"
"Irish is crazy!"
Mabilis akong tumayo sa upuan ko at tinignan kung ano ang ginawa ni Irish.
Napaawang ang labi ko nang makita ang itsura ni Krezha.
She looks like a mess! Bumaba ang tingin ko sa kaniyang uniform na ngayon ay marami ng mantsa dahil ibinuhos ni Irish ang laman ng milktea niya sa ulo ni Krezha.
Napakurap kurap ako at hindi makapaniwala sa ginawa ni Irish. Maging si Krezha ay hindi rin inaasahan ang nangyari. Nanatili itong gulat at napaawang ang labi. Kahit ang kaniyang alipores ay hindi rin magawang makakilos.
It was the first time na may kumalaban kay Krezha sa school na ito. At hindi ako makapaniwala na si Irish ang kauna-unahang taong 'yon. Krezha was popular at kilala siya bilang bully because she's a brat.
"Ops... I'm sorry, it slipped too," sarkastikong sabi ni Irish makalipas ang ilang segundo.
Tila roon lang natauhan si Krezha dahil napakurap-kurap siya at nakita ko ang pagsiklab nang galit sa kaniyang mga mata.
"How dare you?! Who the fuck are you for pouring that freaking milktea to me?!" Sigaw ni Krezha na siyang ikinatahimik ng lahat.
Biglang binalot nang katahimikan ang buong caf dahil sa galit na galit niyang boses.
Kahit ako ay parang gusto nang umatras dahil sa sa galit na nakikita ko sa mga mata niya. Ngayon ko lang siyang nakitang ganito.
But Irish is Irish. She doesn't even care with Krezha. Kahit yata sumabog pa ito sa harapan niya ngayon ay wala pa rin siyang pakialam.
Tinignan ko siya at malamig ang ekspresyon ng kaniyang mukha at nagawa pa niya talagang ipagkrus ang mga braso sa harap ng kaniyang dibdib.
"You don't have the fucking right to d--
"And you have the right for doing 'that' to Trixie?" putol ni Irish sa sinasabi ni Krezha. Tinaasan niya ito ng kilay. "You have the fucking right to pour water on her head?!"
Napayuko ako nang marinig ang galit na boses ni Irish. Gusto ko siyang pigilan pero parang tinakasan yata ako ng lakas ng loob ngayon.
"Oo! I have all the right to do whatever I want because I am the daughter of the owner of this school."
"Just because you're the daughter of the owner doesn't mean you have the right to humiliate other people!"
"Shut up! It's none of your business so shut up!"
"Oh believe me. It is my business, Krezha," mariing tugon ni Irish.
Napaangat ako nang ulo at nakita kong nagsukatan sila ng tingin. Nanalilisik ang mga mata ni Krezha habang kalmado naman si Irish pero bakas pa rin ang galit sa kaniya dahil sa pagtaas baba ng kaniyang balikat.
"Asahan mong mangingialam ako dahil kaibigan ko ang pinagtripan mo!" dagdag ni Irish.
Ngumisi si Krezha at tinaasan ng kilay si Irish. She crossed her arms on her chest bago nagsalita.
"Wow. You're lucky Trixie to have a friend like Irish. Super hero huh?" Sinulyapan niya 'ko saglit bago muling tinignan si Irish. "She deserve it because she's just a trash!"
"Trash pala ah?" Akmang sasampalin ni Irish si Krezha nang mabilis akong kumilos at pinigilan ang kaniyang kamay.
Narinig ko ang mahinang pagsinghap sa paligid pero hindi na roon natuon ang atensiyon ko.
Nilingon ako ni Irish at naguguluhang tinignan. Nginitian ko siya ng tipid at inilingan.
"Please, don't..." bulong ko.
Kumunot ang kaniyang noo sa sinabi ko tila hindi sang-ayon sa ginawang pagpigil. Maya-maya lang ay napabuntong hininga siya at kusang binaba ang kamay.
"Wow! What a dramatic scene." Sabay kaming napalingon ni Irish kay Krezha nang pumalakpak siya at tumawa nang mahina. "Dapat sa inyo ay binibigyan nang award dahil sobrang mahal na mahal niyo ang isa't isa,"
Napahugot ako ng malalim na hininga bago hinarap si Krezha at tinignan.
Nilabanan niya naman ang tingin ko habang hindi pa rin nawawala ang mapang-asar niyang ngiti sa kaniyang labi.
"Tapos ka na ba? Wala ka na bang sasabihin?" sabi ko.
Mabilis na nawala ang ngisi sa kaniyang labi dahil sa sinabi ko. Hindi siya agad nakapagsalita.
"If you're done talking will you please excuse us? May klase pa kasi kami, Ms. Trinidad," sarkastikong dagdag ko.
Napasinghap ang mga tao sa paligid pero imbes na pagtuonan pa 'yon ng pansin ay hinawakan ko na lamang ang kamay ni Irish at hinala siya palabas nang cafeteria.
To be continued...
Chapter 6"SANA hindi mo na 'ko pinigilan kanina Trixie, edi sana naipag higanti kita sa babaeng 'yon!" Sigaw ni Irish nang makapasok kami sa loob ng CR."Ayoko ng gulo Irish kaya hayaan mo na,""S'ya ang unang nanggulo Trixie. Wala siyang karapatan na ipahiya ka roon!""Alam mo naman ang ugali ni Krezha 'di ba? Kaya hangga't maari ay tayo na lang ang umiwas sa gulo," sabi ko.Pagkatapos naming umalis sa cafeteria ay dumiretso kami ni Irish sa CR para magbihis. Masyadong marami ang binuhos ni Krezha na tubig kanina dahil nabasa talaga ang blouse ko.Mabuti na lang palagi akong may extra na damit sa locker kaya may pampalit ako.Narinig ko ang malalim na pagbuntong hininga ni Irish pero hindi naman nagsalita. I inserted my white t-shirt in my skirt at hindi pinansin si Irish.Nakita ko sa repleksiyon ng salamin na titig na titig siya sa'kin."Bakit ba masyado kang mabait, Trix?" Napatigil ako sa'king ginagawa dahil sa tan
Chapter 7Kinabukasan ay tanghali na 'kong nagising. It's Sunday at balak kong linisin ang kuwarto ko. Gusto kong baguhin ang arrangement ng mga stuffs ko para kahit papaano ay maging maganda naman ito.Bumangon ako sa kama at dumiretso na sa banyo para maligo. Nang matapos ay lumabas ako at nagtungo sa walk in closet para magbihis. Merong cabinet at walk in closet ang kuwarto ko.Pinasadya ko talagang lagyan ito dahil sa cabinet ko nilalagay ang mga old stuffs ko na hindi ko na masyadong nagagamit. Samantalang sa walk in closet ko naman nilalagay ang mga bagong stuffs ko, like dress, pants, shorts, t-shirt, sling bag and shoes.Suot ang isang over-sized pink t-shirt and black short ay lumabas ako sa walk in closet at nagtungo sa vanity mirror. Tinignan ko ang kabuuan ko at napanguso ako nang mapagtanto kung gaano talaga ako ka pangit.Naalala ko na naman ang nangyari kahapon sa Mall kung saan pinahiya ako at sinabihan ng pangit sa harap ng maramin
Chapter 8Maaga akong pumasok sa school kinabukasan ng lunes. Pagdating ko sa classroom ay hindi ko nadatnan si Irish sa kaniyang upuan.Nagtataka akong napatingin sa wrist watch ko. Malapit ng mag start ang klase ba't wala pa s'ya?Kilala ko si Irish. Early bird siyang klaseng tao. Sa aming dalawa parati siya ang nauuna sa'kin sa school at minsan lang siya ma late.Pero hindi late to the point na malapit na talaga mag start ang first period.Dumiretso ako sa upuan ko at umupo. Nilabas ko ang cellphone ko sa bulsa na minsan ko lang ginagamit at chineck kung may message ba si Irish.Nang makitang may isa akong mensahe sa inbox ay mabilis ko itong binuksan at binasa.Irish:Trix, absent ako ngayon. May pupuntahan kami ni Mommy na importante. Ikaw na bahala sa teachers natin ha? Thanks!Nang mabasa ang text ay napanguso akong ibinalik ang cellphone sa bulsa. Saktong pumasok na sa loob ng room si Ms. Helena kaya umayos na 'k
Chapter 8.1Masakit.Iyon ang salitang naging dahilan nang pagkasira ko.Ang salitang iba't ibang emosyon ang binibigay sa pagkatao ko. Ang salitang nararamdaman ko ngayon.Bakit ganito? Bakit ganito ang buhay ko? Bakit ganito ang binigay sa akin ng mundo?"Mga pangit na katulad mo ay hindi dapat narito!""Lumayas ka sa school namin, malas ka rito!""PANGIT! PANGIT! PANGIT!""Ang mga pangit ay walang lugar sa mundo namin!"That's it? Just because I have that freaking ugly creature face does it mean na hindi na 'ko belong dito? Does it mean na hindi na ako nababagay sa mundong meron sila?How could people say that so easily? How could they judge the person without knowing them properly?"SHUU! SHUU! SHUU!""Bakit ba siya nakapasok dito? Hindi siya nababagay rito!""Siguro ginamit niya ang pagpapaawa effect kaya siya pinapasok dito. Gosh!""Your face is disgusting, yuck!""Mangkuku
Chapter 9I AM FREE. Free from mess. Free from everything.If it's just a dream then I don't want to wake up anymore. I'd rather live in my dreams than to live in reality.Because in my dreams, I am free. No haters, no bullies and no toxic people.If I would be given a chance to choose what I want, I would rather choose the place where I could find my own peace. A place where I could enjoy every moment of my life.Not like this one. Never in my dreams I wish to have a life like this. Nasasaktan ako sa uri ng buhay ko ngayon.Hindi ko alam kung sino ang malalapitan at ang mapapagkatiwalaan. Dahil sa totoo lang napapaligiran ako ng mga taong walang ibang ginawa kundi gawing miserable ang buhay ko.Muling umagos ang luha sa aking pisngi kaya mabilis ko itong pinunasan. Hindi ko alam kung ilang oras na akong tulala at malalim ang iniisip.Basta ang alam ko kanina pa. Kanina pa ako narito at patuloy na inaala
Chapter 10"OKAY CLASS, wear your PE uniform and proceed to the soccer field," anunsiyo ni Mrs. Romero, PE teacher namin at lumabas na ng classroom.Iyon agad ang bungad sa'min kinabukasan ng martes."Grabe naman 'yon kakasimula pa lang ng klase may PE agad," bulong ni Irish sa'king tabi nang mawala si Mrs. Romero.Nilingon ko siya at nagkibit balikat ayaw nang magsalita pa. Totoo naman kasi ang sinabi niya hindi pa man gano'n nagtagal ang klase pero may ganito na agad."Tara na magbihis na tayo," sabi ko sa kaniya at tumayo na.Kinuha ko ang dala kong paper bag at nanguna nang lumabas sa classroom. Mabilis din namang sumunod si Irish sa'kin.Habang naglalakad sa hallway papuntang CR ay walang tigil na naman ang bulongan ng mga tao sa paligid."Uy, girl alam niyo ba 'yong bagong chismis?""Anong chismis?""Iyong nangyari sa cafeteria kahapon girl, ano ka ba? Hindi mo alam?""Ako, ako alam ko ang
Chapter 10.1MABILIS na nagsimula ang huling laro. Nagtuloy-tuloy ulit ang matinding laro sa pagitan ng dalawang team. Naging mas lamang ulit ang team namin ni Irish kompara sa team ni Aubrey.Habang nasa court kami ay hindi pa rin nagbabago ang tingin ni Aubrey sa'kin. Mas lalo pang sumasama 'yon nang makita niyang malaki na ang lamang ng score namin sa kanila."We can't be lose!" Dinig kong sigaw niya sa ka teammate niya nang muling sumapit ang 5 minutes break.Uminom kami ulit ng tubig pagkatapos ay bumalik din naman agad sa court."C'mon team, we can do it!" Sigaw ni Irish nang pumito na ang referee.Nasa amin ang bola ngayon. Pumwesto si Irish sa likuran at siya ang naka assign para mag spike nang bola. Pinasa nina Je-an ang bola kay Irish at hindi naman siya pumalya sa pagtira.Napalingon ako sa team nina Aubrey at nakita kong nasangga nila ang bola at nagawang ibato pabalik sa amin. Naging alerto naman kaming lahat at ibinato r
Chapter 10.2"K-KAIRO..." sambit ko sa pangalan niya.Tinignan niya rin ako sa mga mata bago ako binigyan nang isang nakakamatay na ngiti."Let me help you, Trixie..." anito at bigla na lang hinawakan ang dalawang kamay ko at agad akong pinatayo mula sa pagkakaupo.He hold my hand tightly at akala ko ay bibitiwan na niya ang kamay ko pero nagulat ako dahil hindi 'yon nangyari.And before I could even protest ay mabilis na niya akong hinila paalis sa lugar na iyon at kinaladkad.Narinig ko ang malakas na pagsinghap nina Aubrey at ng mga kaibigan niya dahil sa ginawang paghila sa akin ni Kairo.Shit!Hindi ko magawang makapalag sa ginagawang paghila ni Kairo sa'kin ngayon. Nanatili pa rin akong gulat at hindi makapaniwala.Totoo ba talaga ito? Totoo ba talagang hinahawakan niya ang kamay ko at hinihila ako? Hindi ba 'ko nananaginip?Kasi parang ang hirap paniwalaan ang ganito.Isang Kairo Ac
Hello, Jhines! Thank you for reaching this far and finishing this book. I finished it within two months! Despite of the busy schedules of mine, the school works, and revising my other stories I still made it to an end. I am beyond proud to myself for reaching this. Actually this is my first time writing a story on GoodNovel and now I was able to complete my first ever novel. I hope that despite of my mistakes as I write this novel I still make you smile. I hope you will continue to support my next stories. To all who read my first story, from the buttom of my heart thank you so much. May this story will serve as a lesson for you to still fight all the problems will comes in your life. That no matter how hard it is you won't give up and even if the person you love doesn't choose you, you will always choose yourself. Kairo Ace De Guzman and Zialla Trixie Alcantara is now signing off. Hanggang sa muli, jhi
Epilogue 1Ang mga luha ko ay nagsunod sunod na ang paglandas ng makompirma kong si Kairo ang yumayakap sa akin. Nagkahalo halo na ang nararamdaman ko ngayon, inis, saya at galit kaya naman hindi ko napigilan ang kumawalang hikbi sa bibig ko.Nanigas si Kairo sa likod ko at maya maya lang ay pinihit niya na 'ko paharap sa kaniya."What's wrong?" he cupped my face and looked at me worriedly.I shook my head and bit my lower lip. Napayuko ako at hindi napigilan ang suntukin siya sa dibdib kaya napabitaw siya sa yakap sa beywang ko."It's your fault, you jerk! Sabi mo hindi ka pupunta tapos nandito ka ngayon sa harap ko!" singhal ko at sinamaan siya ng tingin.Pinunasan ko ang mga luha sa aking pisngi habang hindi siya nilulubayan ng masamang tingin.Saglit na napaawang ang kaniyang labi bago marahang natawa."Oh. I was just kidding earlier," aniya. Inirapan ko naman siya."Kidding your ass." Tumalikod ako sa ka
EpilogueLIFE IS FULL OF CHALLENGES.Hindi mo makakamit ang tunay na kasiyahan kung hindi mo mapagdadaanan ang mga problema at masasakit na pangyayari sa buhay mo.Sabi nga nila ang buhay ng tao ay hindi lang puro saya at kailangan din nating maramdaman ang sinasabi nilang lungkot at sakit. Dahil pagkatapos daw nito ay roon mo lang makikita o mararamdaman ang isang kasiyahan na hindi mo pa naramdaman sa buong buhay mo.Iyon ang natutunan ko sa mga pinagdaanan ko. Maraming pagsubok ang dumating pero lahat ng iyon ay nalampasan ko kasi hindi ako sumuko. Hindi ako nagpadala sa takot at pangamba sa halip ay mas lalo ko pang pinatapang ang sarili.Kung hindi ko ginawa iyon siguro wala ako ngayon sa kung nasaan man ako. Hindi ko makakamit ang tagumpay kung hinayaan ko ang takot at pangamba na manaig.It's been a month since our moving up. Pagkatapos ng pangyayaring 'yon ay marami ng nagbago. Naging mas close kami ng pamilya
Chapter 50.2Hindi ko inaasahan na makikita ko siya ngayon kasi ang totoo ay hindi na talaga ako umasa na makakapunta pa siya ngayon.Pero nandito na siya at hindi na dapat ako mag aksaya ng oras. Kailangan ko siyang makausap at kung kinakailangan kong takbuhin ang distansiya namin ngayon ay gagawin ko makausap ko lang siya.Nakita kong sinuotan ng medalya si Kairo ng Mommy niya—Mabilis akong napalingon kay Papa ng maalala ang tungkol sa nalaman kong ugnayan niya sa Mommy ni Kairo. Bahagya akong nagulat nang makitang nakatitig na siya sa akin."Papa..." usal ko.Pakiramdam ko nabasa niya ang laman ng isip ko dahil mabilis niyang hinawakan ang kamay ko at ngumiti sa akin."It was all in the past now, Princess. What we had before was just an infatuation. You don't need to worry anything, hm?" aniya.Tumango naman ako at sinulyapan ang pwesto ni Mama. Nagsalubong agad ang mga mata namin at binigyan n
Chapter 50.1Nang matapos lahat ng boys ay kinabahan ako dahil girls na sa section namin ang tinawag. Kaya naman isa-isa na kaming tumayo at pumila sa hagdan ng stage."Alcantara, Zialla Trixie, M. With highest honor," ani ng emcee.Pumaibabaw naman ang malakas na palakpakan sa buong gym ng makaakyat ako sa stage. Nilibot ko ang paningin sa paligid at hindi ko maiwasan ang maluha lalo na't nakikita ko ngayon ang mga taong naging dahilan kung ba't naging miserable ang buhay ko sa school na ito na nakangiti sa akin ngayon.Kitang-kita ko ang paghanga sa mga mukha nilang lahat at ang mga ngiti sa kanilang mga labi ay mas lalong nagpapalambot sa puso ko.Sino ang mag aakala na ang binubully nila noon ay narito ngayon sa harap nilang lahat at may pinakamataas pa na award? Oh God, this is beyond my imagination."Congratulations, anak. I am so proud of you,"Nawala ang atensyon ko sa paligid nang magsalita si Papa sa tabi k
Chapter 50"Congratulations, baby!"Masayang pagbati ni Mama sa akin nang makababa ako sa hagdan namin. Naroon na silang dalawa ni Papa at naghihintay sa akin.Mabilis akong niyakap ni Mama kaya niyakap ko rin siya pabalik."We're so proud of you, baby. You really did your best on your studies!" aniya ng kumawala sa yakap namin."Thank you, Ma. This is for you and Papa," sabi ko at tinignan si Papa. Ngumiti siya sa akin at lumapit."Saludo ako sa'yo, anak,"Kusang naluha ang mga mata ko ng marinig ang salitang 'yon mula sa bibig ni Papa. Niyakap niya 'ko kaya niyakap ko rin siya pabalik.Ngayong araw ang moving up namin at walang paglagyan ang tuwa sa puso ko nang makita ang kasiyahan na nakaguhit sa mukha ng mga magulang ko. Lalo pa silang naging masaya ng malaman nila na ako ang highest honor sa batch namin.I can't believe this is happening right now. Kahit ang pagiging highest hono
Chapter 49Bakit ba hindi umaayon sa akin ang panahon? Bakit hindi ako pinagbibigyan ng tadhana? Bakit kung sino pa 'yong mahalaga sa akin ay siya pa 'yong nawawala?Gusto ko lang naman makausap si Kairo, gusto ko lang malinawan sa lahat ng gulo pero bakit napakahirap naman yatang gawin iyon? Bakit kung kailan ko siya gustong kausapin, kung kailan handa na 'kong pakinggan kung ano man ang dahilan niya, kung kailan binubuksan ko na ang puso ko sa mga sasabihin niya saka pa siya aalis.Noong una si Kaizer 'yong umalis tapos ngayon naman siya. Huli na ba talaga ako? Huli na ba ako para humingi ng tawad sa kanilang lahat?Gusto ko lang naman sumaya pero bakit hindi ko magawa?Simula ng sinabi ni Irish sa akin na umalis na si Kairo ng bansa at nagtungo sa New York hindi ko na alam kung paano pa nagpatuloy ang buhay ko. Pumupunta ako sa Xavier para sa practice ng graduation at umuuwi rin pagkatapos. Pagdating ko naman sa bahay ay hindi ko pa rin pi
Chapter 48Siguro nga pinanganak talaga ako sa mundo para maghatid ng kamalasan sa mga tao. Siguro ang dahilan ng presensiya ko ay magbigay sakit sa ulo sa mga magulang ko.Kaya hindi ako sumasaya kasi wala akong kwenta. Kaya ang bilis bawiin ng ngiti sa akin kasi hindi ko deserve ang sumaya.Looks like my life was meant to be this way. Walang kahit na sino ang mananatili sa tabi ko dahil hindi naman ako kamahal mahal. Kahit sariling pamilya ko nga nagawa akong saktan ng hindi ko nalalaman."Bakit ba walang katapusan ang mga luha ko? Nakakainis!" sabi ko sa sarili.Pagkapasok ko sa kuwarto ko ay umiyak agad ako sa unan ko. Doon ko binuhos lahat ng sakit at puot na naramdaman ko pagkatapos malaman ang lahat. Akala ko masakit na iyong mga pinagdaanan ko sa ibang tao. Iyong pangbubully at pang aapi nilang lahat sa akin pero hindi pala.Kasi walang kasing sakit kapag nalaman mo na mismong magulang mo pala ang puno't dulo ng lah
Chapter 47.1Maraming katanungan ang namumuo sa isip ko ngayon at tanging si Papa lang ang may kakayahang bigyan iyon ng kasagutan. Gusto kong tumayo mula sa pagkakaupo ko at pumasok sa kuwarto nila pero hindi ko kaya, wala akong lakas para gawin iyon.Pero hindi ko akalain na bibigyan ako ng tadhana ng pagkakataon na kausapin si Papa ng biglang bumukas ang pinto ng kuwarto nila.Napaangat ako ng ulo at doon iniluwa sina Mama at Papa. Nakita ko ang panlalaki ng kanilang mga mata nang matagpuan nila akong nakaupo sa sahig at umiiyak."T-trixie..." si Mama at bakas sa boses niya ang pag-aalala.Saglit ko siyang tinapunan ng tingin bago binalingan si Papa. After all these years, mula sa malamig niyang ekspresyon ay ngayon ko lang ulit siya nakitaan ng emosyon. Para siyang tinakasan ng dugo dahil sa pamumutla habang nakatitig sa akin.Dahan-dahan akong tumayo gamit ang nanghihina kong mga tuhod. Pinunasan ko ang mga luha kong walang