โรงแรม AA
บรรยากาศชั้นบนโรงแรมดีมากกว่าที่ฟางอ่านในรีวิวมาเสียอีก หรืออาจจะเป็นเพราะหนุ่มที่เธอมาด้วยในวันนี้หรือเปล่าก็ไม่ทราบ แต่ว่าเพียงแค่เวย์เดินเข้ามาผู้หญิงในร้านก็ต่างหันมาสนใจเขาเป็นตาเดียว
ก็แน่ละรูปร่างสูงสมส่วนที่เกือบจะเรียกได้ว่าหุ่นนายแบบก็ไม่ผิด หน้าตาก็หล่อไม่ต่างกับดาราเพียงแต่เขาคงไม่ได้ทำอาชีพเดียวกับยาหยีแน่ ๆ
“ช่วงสองสามปีมานี้พี่บินค่อนข้างหนักน่ะ ส่วนใหญ่ต้องไปต่างประเทศดังนั้นก็เลยทำแต่งานก็เลยไม่ค่อยได้พบกับใคร”
“อ้อ แบบนี้นี่เอง ยินดีด้วยนะคะที่ได้เป็นนักบินอย่างที่ฝันจริง ๆ"
“ฮ่า ๆ สาวน้อยครับ ผมเป็นกัปตันไม่ใช่แค่นักบิน”
“โอ้ว ถ้าอย่างนั้นขอดื่มยินดีให้กับกัปตันสุดหล่ออายุยังน้อยนะคะ”
“ต้องแบบนี้สิ”
ไวน์ในขวดเริ่มลดลงอย่างรวดเร็วเมื่อทั้งคู่ต่างก็เริ่มเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง เขาเลิกกับยาหยีหลังจากเรียนจบและเข้าสายการบินต่างชาติซึ่งไม่ได้บอกว่าเพราะอะไร เธอจึงเล่าให้เขาฟังว่าไม่อยากทำธุรกิจที่บ้านและรักงานเขียนจึงออกมาอยู่คนเดียวและเขียนนิยายเป็นอาชีพ
“แล้วเขียนได้เหรอทั้ง ๆ ที่มีแฟนแต่ก็แทบจะไม่เจอแบบนี้”
“ก็อาศัยอ่านเยอะ ๆ ค่ะ ใช่ว่าไม่มีประสบการณ์จะเขียนเรื่องแบบนี้ไม่ได้สักหน่อยพี่เวย์ถามอะไรเนี่ยลามกจริง”
“เริ่มเมาแล้วสิเนี่ย”
“ไม่เมาสักหน่อยไม่รู้จักฟางล้างวงเสียแล้ว”
“อะไรคือฟางล้างวง”
“ฟางคอแข็งที่สุดในกลุ่มไงล่ะคะ คนอื่น ๆ หมอบหมดฟางจะคอยล้างคอยเช็ดเพราะทุกคนเมา”
เวย์ยิ้มและส่ายหัว เขาลงความเห็นว่าเธอเมาจนพูดไม่รู้เรื่องแล้ว แต่เพราะท่าทางที่น่ารักนั่นทำให้เขามองเพลินก่อนจะหันไปบอกกับพนักงานโรงแรม
“นี่บัตรของผม เปิดห้องสวีทให้ที”
“ครับผม”
พนักงานรับบัตรวีไอพีสีดำของวิชญะและเดินออกไปจัดการให้เขาทันที เมื่อหันมามองฟางที่ยังนั่งมองออกไปข้างนอกเขาจึงได้เห็นหยดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยที่เธอคงอยากจะแอบร้องไห้เงียบ ๆ
“ฟาง…”
“ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรพี่ไม่ถือ ถ้าอยากจะร้องก็ร้องได้ตรงนี้ไม่มีใครได้ยินหรอกเพราะอยู่ข้างนอกระเบียง”
“ทำไมกันคะ การที่เราทุ่มเทความรู้สึกแต่ไม่ได้แสดงออกมันผิดขนาดนั้นเลยเหรอคะ ตอนมาขอคบกันบอกว่าอยากจะเรียนรู้กันไปเรื่อย ๆ สุดท้ายก็เอาเรื่องบนเตียงมาอ้างจนได้”
“ฟางเมาแล้วนะกลับกันก่อนดีไหม”
“บุฟเฟต์ที่นี่ไม่ได้จำกัดเวลาเสียหน่อย ถ้าพี่เวย์อยากกลับก็กลับไปก่อนได้เลยค่ะ ฟางยังอยากนั่งดื่มต่ออีกนิด”
“แต่ว่าไวน์จะหมดแล้วนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวฟางจะสั่งมาเพิ่ม”
“ไม่ได้หรอกนี่มันดึกแล้ว อีกอย่างถ้าอยากดื่มมากกว่านี้ไปดื่มที่ที่ปลอดภัยกว่านี้ดีกว่า”
“พี่เวย์ทำไมพี่เป็นคนดีแบบนี้ละคะ ทำไมตอนนั้น… ช่างเถอะพูดไปก็ย้อนกลับไปไม่ได้”
เวย์หันไปมองหน้าเธอนิ่ง ๆ เหมือนกับคิดบางอย่างอยู่ในใจ โรงแรมนี้เขามักจะมาพักเสมอช่วงที่ไม่อยากกลับคอนโดและรอเข้าทำงานซึ่งตอนนี้เขาได้วันพักมาสิบวัน
“ถ้าย้อนกลับไปได้ ฟางอยากจะทำอะไรเหรอ”
“จีบพี่ยังไงล่ะ! จีบก่อนที่พี่จะคบกับยาหยี ให้ตายเถอะทำไมตอนนั้นถึงไม่มีความกล้ามากขนาดนี้นะ ถ้าหน้าด้านได้ครึ่งหนึ่งของตอนนี้ก็คงดีพี่เวย์ว่าไหมคะ แค่ลากพี่เข้าโรงแรมแค่นี้ก็ได้พี่เป็นแฟนแล้ว”
“ฟาง นี่พูดอะไรน่ะคงไม่ใช่บทในนิยายที่เขียนใช่ไหม”
“ใช่สิคะ ใช่แน่นอนมันมาจากนิยายทั้งนั้นแหละ ทำจริงได้ที่ไหนกัน”
อาหารของที่นี่เขากินจนเบื่อแล้ว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเมาเขาจึงสั่งให้เปิดห้องเพื่อจะได้พาเธอไปพักเพื่อให้สร่างเมา เมื่อเดินเข้าไปนั่งใกล้ ๆ และจะชวนเธอไปพักฟางก็หันมาเกือบจะชนหน้าเขาอยู่แล้ว
“โอ้โหพี่เวย์ คิดไม่ถึงเลยนะคะว่าผ่านไปเกือบสี่ปีพี่ก็ยังหล่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ไม่สิ หล่อขึ้นอีกมากเลย”
“ฟางเมาแล้ว กลับเถอะพี่สั่งคิดเงินแล้ว”
“คิดเงิน! ใช่แล้วคิดเงิน ๆ บัตรบุฟเฟต์อยู่....”
“ไม่ต้องใช้ เรียบร้อยแล้วไปกันเถอะค่อย ๆ ลุกนะ”
เขาค่อย ๆ พยุงตัวเธอลุกจากโต๊ะและเดินออกไป ก่อนจะออกพนักงานก็ยื่นการ์ดและกุญแจห้องให้เขา เวย์ค่อย ๆ พาฟางที่เดินเซไปมาไปที่ลิฟต์ที่จะขึ้นไปยังชั้นวีไอพี เมื่อเข้าไปได้ก็ค่อย ๆ พิงไปที่ผนังลิฟต์เขาถึงได้รู้ว่ารูปร่างของเธอไม่ธรรมดาจนทำให้คอเริ่มแห้งผาก อีกอย่างวันนี้เขาก็ดื่มมามากพอ ๆ กับเธอ
“ต้องรีบอาบน้ำแล้ว”
เมื่อเปิดห้องเข้าไปได้เขาก็ตัดสินใจอุ้มร่างของฟางไปที่เตียงเพื่อให้เธอนอนพัก เพราะสภาพของฟางที่เมาแล้วเดินไม่ตรงทำให้เขาเหนื่อยมากที่จะเดินพยุงเธอเข้ามา
“ฟู่ว… อาบน้ำสักหน่อยก็แล้วกัน หวังว่าจะสร่างเมานะ”
มือถือของเขาสั่น ข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นมาจนเวย์ที่กำลังจะถอดเสื้อเชิ้ตออกหันมาหยิบดู
“เวย์ อีกสองวันมาดื่มกันหน่อย มึงกลับมาเมืองไทยแล้วใช่ไหมอย่าลืมมานะ สถานที่ XXX”
วิชญะวางมือถือเอาไว้อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำเพื่อให้สดชื่นขึ้น อาชีพกัปตันนักบินอย่างเขาแทบจะไม่ค่อยได้พบปะสังสรรค์กับเพื่อนสนิทสมัยเรียนเลย ครั้งนี้มีโอกาสเขาคิดว่าอาจจะไปสักหน่อยติดแค่ว่าเขาอาจจะไปเจอกับคนที่ไม่ค่อยอยากพบเจอเท่าไหร่
“สามปีแล้วสินะ”
เวย์ที่เริ่มสร่างเมาค่อย ๆ เดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อออกมาข้างนอกก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าฟางเริ่มถอดเสื้อผ้าออกเหลือแค่กระโปรงซับในของชุดเดรสที่เธอใส่อยู่เท่านั้น
“ฟาง! ทำอะไรน่ะ”
“ร้อน! ง่วงนอนเลยจะถอดชุดออก”
“เดี๋ยวก่อนสิ เดี๋ยว ๆ ร้อนก็ไปอาบน้ำ”
“อือ…ร้อน”
“เดี๋ยวพี่ไปเอาชุดคลุมให้”
เขารีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดคลุมให้เธอแต่เมื่อหันมาก็พบว่าเธออยู่ที่ด้านหลังแล้ว
“พี่เวย์”
“ฟาง คือว่า…”
ตอนนี้เธอกอดเขาจากด้านหลังและพูดบางอย่างออกมา คงจะเป็นสิ่งที่อยู่ในใจของเธอตอนนี้ และอาจจะด้วยความผิดหวังอย่างรุนแรงในวันนี้ด้วย
“พี่เวย์ถ้าตอนนั้นฟางใจกล้าอีกนิดและตัดสินใจจีบพี่ก่อนยาหยี พี่จะหันมามองฟางไหมคะ”
เวย์ที่ใจเต้นแรงซึ่งไม่เคยเป็นมานานแล้วค่อย ๆ หันมามองหน้าฟางที่เหมือนว่าไม่เมาแต่ก็เมา เธอพูดเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป
“ฟาง นี่ฟางกำลังจะบอกว่าฟางเคยชอบพี่งั้นเหรอ แต่ว่าตอนนั้น….”
“ใช่สิ ชอบมานาน ชอบมาก่อนที่ยาหยีจะเข้าหาพี่ชอบมาก่อนใครและมองพี่มาตั้งหลายปี สุดท้ายเพราะความขี้ขลาดของฟางเองที่ไม่กล้า ก็เลยได้แค่มองพี่กับยาหยีคบกัน”
“ฟาง รู้ตัวหรือเปล่าว่ามาพูดเรื่องนี้เวลาแบบนี้มันจะไม่ปลอดภัยนะ”
“ไม่ปลอดภัยเหรอ หึหึ ขนาดแฟนที่ไว้ใจมาปีกว่ายังนอกใจไปนอนกับเลขาตัวเองได้เลย มีอะไรที่น่ากลัวอีก ไหน ๆ เขาก็บอกว่าฟางตายด้าน ฟางก็จะทำให้เขาเห็นว่าฟางก็ทำแบบเขาได้เหมือนกัน แล้วก็ทำกับคนที่ฟางชอบมาตลอดด้วยไม่ได้กินไปเรื่อยแบบเขา!”
เธอดึงเขาเข้ามาแล้วจูบทันที เวย์ตกใจเมื่อถูกเธอดึงไปจูบซึ่งแม้ว่าจะตกใจแต่ก็อดเผลอคล้อยตามไม่ได้ มือถือของเธอสั่นขึ้นมาเขาจึงหันไปมองและเห็นข้อความบนนั้นก่อนมันจะดับไป
“สุขสันต์วันเกินนะฟาง พี่ขอโทษแต่ว่าเมื่อตอนบ่ายพี่ใจร้อนไปหน่อยเรามาคุยกันดี ๆ อีกครั้งเถอะนะพี่เองก็ไม่ได้อยากเลิกกับฟาง เรามาคุยกันใหม่นะ”
วิชญะหันมาดึงมือถือของเธอขึ้นมาอ่านและกดปิดเครื่องไปทันที ก่อนจะวางไปที่เคาน์เตอร์ข้าง ๆ มือถือของเขาเอง
“ฟาง…. แน่ใจนะ”
“ไม่เคยแน่ใจมากกว่านี้อีกแล้ว”
วิชญะอุ้มเธอขึ้นมา ขาเรียวเกี่ยวรอบเอวของเขาเอาไว้แน่นก่อนที่เขาจะค่อย ๆ จูบเธอแรง ๆ ไปอีกทีและพาเดินมาวางราบไปที่เตียงนุ่ม ๆ ของห้องสวีทสุดหรู
“สุขสันต์วันเกิดนะครับฟาง…”
ชุดซับในกระโปรงบางถูกเวย์ดึงเพียงนิดเดียวก็หล่นไปกองที่พื้นพร้อมกับชุดที่เธอถอดโยนไปก่อนหน้านั้น นิ้วมือของเขาสอดไปทางด้านหลังและดึงเพียงนิดเดียวตะขอบราของเธอก็ถูกปลดและดึงออกอย่างรวดเร็ว พอ ๆ กับลิ้นที่ค่อย ๆ ซุกไปที่ซอกคอและมือหนาที่กอบกุมหน้าอกที่ใหญ่เกินตัวอย่างไม่น่าเชื่อนั้นเอาไว้“อ๊าา พี่เวย์”“เสียงครางเพราะมาก ครางอีกนะฟาง”“อ๊าา…อื้อ…”เขาค่อย ๆ เล้าโลมเพราะรู้ว่านี่คือครั้งแรกของเธอ แต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้เพราะเขาไม่เคยนอนกับสาวเวอร์จิ้นมาก่อน เธอเป็นคนแรก หน้าอกและปลายยอดที่สีชมพูจัดจนทำให้เขารู้สึกคอแห้งผาก รูปร่างของเธอดีมากจนเขาไม่อาจละสายตาไปได้ เวย์รู้สึกหิวทั้ง ๆ ที่พึ่งกินอาหารมื้อใหญ่มาพร้อม ๆ กับเธอ แต่สิ่งที่เขาหิวไม่ใช่อาหารแต่เป็นเธอ“อ๊าา พี่เวย์ มัน…สะ เสียว อ๊าา”“เดี๋ยวจะเสียวกว่านี้ พร้อมหรือยังพี่จะใช้นิ้วแหย่เข้าไปก่อนนะ”“อ๊าา”ฟางกอดคอเขาเอาไว้แน่น ตอนนี้ชุดคลุมถูกสลัดทิ้งจนเผยให้เห็นกล้ามแน่น ๆ ที่ไหล่ หน้าอกและกล้ามหน้าท้อง ฟางไม่เคยเห็นรูปร่างของผู้ชายแบบเต็ม ๆ ตาแบบนี้มาก่อนแต่เธอรู้แน่ ๆ ว่าคนตรงหน้านี้รูปร่างดีมากขนาดไหน อีกอย่างเวย์น้อยของเขานั่น
ฟางเดินเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อจะปิดแต่คนตัวโตตรงหน้าประตูกลับไม่ยอม“ห้ามล็อก ถ้ามีอะไรขึ้นมาจะได้วิ่งมาช่วยทัน ห้ามดื้อด้วยนะ ถ้าไม่เชื่อฟังวันนี้ก็อย่าหวังว่าจะได้กลับบ้าน”“ค่ะ”ฟางไม่กล้าพูดต่อล้อต่อเถียงกับเขาซึ่งเวย์รู้สึกแปลกใจเอามาก ๆ เพราะเธอเมื่อคืนนี้กับตอนนี้ต่างกันราวกับคนละคน แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เมื่อเดินมาที่มือถือของเธอก็รีบเปิดเครื่อง เขาเห็นว่ามีข้อความหลายข้อความที่เด้งมาที่มือถือของเธอและมีหลายสายที่ไม่ได้รับ“ไอ้คนกระจอกไหนบอกว่าอยากเลิกไงล่ะ มาตอนนี้มันช้าไปแล้วฝันไปเถอะว่าจะได้คืน”เวย์ลบข้อความที่อ่านแล้วทั้งหมดทิ้งก่อนจะทำบางอย่างกับมือถือของฟางและวางเอาไว้ที่เดิม ไม่นานอาหารเช้าที่เขาสั่งเอาไว้ก็มาส่ง เมื่อฟางออกมาก็ได้กลิ่นอาหารจึงเริ่มหิวทันที“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ มากินข้าวก่อนสิ”“พี่เวย์ไม่อาบน้ำเหรอคะ”“พี่อาบตั้งแต่เช้าแล้วแต่ไม่ชอบใส่เสื้อผ้าน่ะ ปกติอยู่ห้องคนเดียวก็จะชอบสวมแค่นี้ไม่ถือใช่ไหม”เธอส่ายหน้าแทนคำตอบเมื่อค่อย ๆ นั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ เขาและมองอาหารของโรงแรมที่มีมากจนเลือกไม่ถูก“พี่เวย์หิวเหรอคะ ทำไมสั่งอาหารมาเยอะขนาดนี้ละคะ”“อืม ก็คง
กว่าฟางจะรู้สึกตัวอีกทีก็เกือบจะตอนเย็นอีกครั้ง เมื่อเธอค่อย ๆ ลุกขึ้นมาและหันดูรอบ ๆ ห้องและไม่เห็นเวย์เธอจึงค่อย ๆ หยิบชุดคลุมมาสวม ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยที่เขาทิ้งเอาไว้ แม้ว่าจะยังคุยกันไม่จบแต่เหมือนว่าวิชญะจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ สินะ“ตื่นแล้วเหรอ”เธอสะดุ้งเมื่อเห็นเวย์ในชุดลำลองเดินเข้ามาหาเธอ “คือว่า…”“รีบไปอาบน้ำเถอะพี่พึ่งไปรับชุดที่ร้านซักรีดมาส่งให้น่ะ”“พี่เวย์ส่งชุดของฟางไปซักเหรอคะ”“อืม พอดีว่ามีชุดนักบินของพี่ด้วยก็เลยส่งซักทีเดียว ลุกไหวหรือเปล่า”“ไหวค่ะ”แต่เวย์ก็เดินเข้ามาและพยุงเธอลุกจากเตียง เธอไม่กล้าหันไปมองหน้าเขาเพราะมัวแต่ใจสั่น คนอะไรแค่สวมชุดอยู่บ้านธรรมดาก็หล่อจนใจละลายแบบนี้“พี่เอาชุดไปแขวนให้เดี๋ยวออกมาจะได้ใส่ได้สะดวก”“ขอบคุณค่ะ”“รีบอาบน้ำเถอะ”เขาเดินมานั่งรอเธอที่โซฟาห้องนั่งเล่นซึ่งอยู่ติดกับโซนครัวและเครื่องดื่ม เมื่อหันมามองมือถือที่สั่นของฟางก็เห็นเบอร์ที่เธอบันทึกเอาไว้โทรเข้ามา“ที่รัก”“หึ ที่รักเหรอ แค่เห็นก็จะอ้วกแล้ว”เวย์เอื้อมไปหยิบมือถือและตัดสายทิ้งทันที แต่ไม่นานเบอร์เดิมก็โทรเข้ามาอีกครั้งจนเขารำคาญจนต้องตัดสายทิ้งไปเ
“ไม่เอาค่ะ พี่เวย์คะฟางไม่คิดว่าพี่เวย์จะพูดจริง ๆ เรื่องที่จะคบกัน”“ไหงงั้นล่ะ ทั้งกินข้าว พามาซื้อของและนอนด้วยกันทั้งวันทั้งคืน มีเซ็กส์แบบเสียบสด…อื้อ”ฟางหันมาปิดปากเขาทันที ไม่คิดเลยว่าคนที่สุขุมอย่างวิชญะจะพูดมากและพูดตรง ๆ ออกมาแบบนี้ได้ สมัยเรียนเขาก็เป็นแบบนี้หรอกเหรอไม่เห็นเหมือนที่เธอคิดเอาไว้เลยสักนิด “ปิดปากพี่ทำไมล่ะ ก็พูดเรื่องจริงทั้งนั้น”“ฟางขอคิดดูก่อนไม่ได้เหรอคะ”“ต้องคิดอะไรอีกหรือว่าฟางยังลืมอดีตกับแฟนเก่าห่วย ๆ อย่างไอ้คนเฮงซวยเมื่อวานไม่ได้”“ไม่ใช่นะคะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขาสักหน่อยฟางก็แค่...”ไม่คิดว่าแค่พูดถึง คนที่กำลังพูดถึงก็โทรเข้ามา เมื่อฟางเห็นเบอร์ที่หน้าจอก็แปลกใจแต่เวย์หยิบมือถือของเธอมา“พี่เวย์ ทำอะไรคะ”“รับปากไหม ถ้าไม่รับปากพี่จะเล่าให้เขาฟังว่าเมื่อคืนเราทำอะไรกันบ้าง”“พี่เวย์! ไม่เอานะคะ มันไม่ใช่แบบนั้นพี่อย่าทำแบบนี้”“หนึ่ง…”เขานับเพื่อจะกดรับสาย ฟางไม่คิดว่าเขาจะเจ้าเล่ห์ขนาดนี้มาก่อน“ก็ได้ค่ะ ฟางจะคบกับพี่เวย์ ห้ามรับสายเขานะคะ”“แน่นอน…ฮัลโหล”ฟางเบิกตากว้างเมื่อเวย์รับสายของภาคภูมิต่อหน้าเธอซึ่งครั้งนี้เอาเบอร์ของแม่ของเขาโทร
“อ๊ะ พี่เวย์ไม่ได้พูดแบบนี้ อื้อ…”เธอถูกเขาดึงมาจูบและหลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เวย์อุ้มเธอเดินเข้าไปในห้องนอนซึ่งเขาเดาว่าเธอน่าจะนอนห้องที่มีกระจก เมื่อเดินเข้าไปก็วางร่างบางลงที่เตียง“พี่เวย์คะ ที่นี่ไม่มี…”“ยังกลัวอยู่เหรอไม่ต้องใช้แล้วเดี๋ยวพาไปฉีดยาคุมเอาสะดวกกว่าเยอะแค่ห้ามไปมีคนอื่นก็พอ เพราะพี่จะตรวจทุกครั้งหลังจากลงไฟลต์บินมา ตกลงไหม”“อ๊าา พี่เวย์ เสียว…อื้อ”“อาา ฟางหอมมากเลยรู้ไหมว่าวันนี้พี่ทรมานมากเลย ต้องพาเดินทั้งวันทั้ง ๆ ที่อยากทำแบบนี้ คนอะไรน่ากินไปทั้งตัว”“พี่เวย์ อ๊า…”ลิ้นของเขาดูดดึงหน้าอกแม้ว่าจะเต็มไปด้วยรอยแต่กลิ่นของเธอต่างหากที่เย้ายวนเขาจนทนไม่ไหว เวย์ค่อย ๆ เลื่อนตัวลงไปข้างล่างเพื่อสำรวจกลีบหอมหวานที่ค่อย ๆ มีน้ำไหลออกมาแต่มือบางก็ยังเอื้อมมาจับเขาเอาไว้“อย่าห้ามเลยนะฟาง พี่เริ่มหิวอีกแล้ว”“อ๊าา!! พี่เวย์ มัน…อ๊าา”เธอไม่อาจบรรยายความรู้สึกได้ว่ามันเสียวมากขนาดไหน ลิ้นที่ดูดดึงปุ่มกระสันด้านบนร่องรักและนิ้วที่ค่อย ๆ สอดเข้าไปจนลึกและกระดิกอยู่ทำเอาฟางเริ่มเผยความต้องการอีกครั้ง“พี่เวย์เร็วอีกค่ะ ฟางจะ…อ๊าา พี่เวย์ กรี๊ด!!!”ร่างบางแอ่นตัวขึ้
“แต่ว่า อ๊ะ พี่เวย์อย่านะคะ…”เวย์ค่อย ๆ ดึงเธอลงมาและเอื้อมไปจับมังกรยักษ์ค่อย ๆ สอดใส่เธอเข้าไป คนตัวเล็กเริ่มครางและแอ่นตัวขึ้นเมื่อถูกเขาสอดใส่จนสุดอีกครั้งและค่อย ๆ จัดท่าให้“ทีนี้ก็ขยับเอว เร็ว ๆ สิครับ”“อ๊ะ อ๊ะ…อ๊าา พี่เวย์ อื้อ เสียวมากเลยมันลึกเกินไป อ๊าา”แต่ฟางก็ขย่มเขาไม่หยุด เมื่อเธอหันมามองเวย์ที่นอนครางอยู่จึงเข้าใจ ไม่ใช่แค่เธอที่เสียวจนทนไม่ไหว คอที่ขึ้นเอ็นของเขาตรงหน้าบ่งบอกว่าเวย์เองก็เสียวจนแทบจะทนไม่ไหวแล้วเช่นกันเธอค่อย ๆ ขยับเอวและบดขยี้จนเขาเริ่มร้องและเริ่มหันไปกำผ้าห่มเอาไว้ ฟางเริ่มรู้สึกเหมือนกับชนะเขาอีกครั้งเธอจึงเริ่มรุกแรงขึ้นจนเวย์ทนไม่ไหว“พอก่อน! พอแล้วจากนี้พี่เองดีกว่า พี่เสียวมากเลย”“ไม่ค่ะ อยู่เฉย ๆ นะคะ”“อาาา ฟาง…พี่เสียว ฟาง!!”ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะถูกสาวตัวเล็กอย่างฟางรีดน้ำออกไปเกือบห้าน้ำในคืนเดียวแล้วยังเป็นในห้องของเธออีกด้วย เขาไม่เคยไปค้างห้องผู้หญิงคนอื่น แม้แต่แฟนที่เคยคบกันก็ไม่เคยไปนอนค้างแต่กับฟาง เขากลับอยากรู้จักเธอมากขึ้นและตั้งใจที่จะซื้อของ เสื้อผ้าเพื่อจะมาที่คอนโดของเธอด้วยความตั้งใจ“ฟาง…. อาา!!!”“อ๊ะ ไม่ไหวแล้ว เสียวมา
เมื่อฟางอาบน้ำเสร็จแล้วก็เห็นว่าวิชญะเองก็อาบน้ำเสร็จแล้วเช่นกัน เขาคงจะเข้าไปอาบในห้องนอนแขกมาซึ่งนั่นทำให้เธอยิ่งแปลกใจมากกว่าเดิม“ฟางอาบน้ำช้าเกินไปเหรอคะพี่เวย์ถึงได้รีบ”“เปล่าหรอกพี่ไม่อยากให้ฟางรอน่ะ เสร็จแล้วเหรอ”“ค่ะ เสร็จแล้ว”“งั้นก็ไปกันเถอะ”“ทำไมพี่เวย์ดูรีบจังเลยละคะ”“ก็… อีกไม่นานก็จะเที่ยงแล้วใช่ไหมล่ะอีกอย่างพี่ยังไม่ได้กลับไปที่ห้องเลยก็คงต้องรีบสักหน่อยเพราะแวะหลายที่แล้วน่ะ ฟางอยากกินอะไร”“พึ่งจะกินข้าวเช้าไปเองนะคะตอนนี้ฟางไม่หิวหรอกค่ะ”“งั้นก็ดี รีบไปดีกว่า”เขาแทบจะลากเธอออกมาจากห้องเมื่อเธอล็อกห้องเขาก็รีบหันมาถามเธอทันที“เออจริงสิฟาง ห้องของฟางนอกจากพี่แล้วคนอื่นรู้รหัสเข้าหรือเปล่า”“อืม จริงด้วยค่ะถ้าพี่เวย์ไม่พูดฟางก็ลืมไปเลย”“พี่ว่าเปลี่ยนรหัสเถอะจะได้ปลอดภัย”“ได้ค่ะ แต่ว่าคิดตอนนี้ไม่ออก”“หนึ่งสองศูนย์เก้า”“คะ? นั่นมัน…”“เลขวันเกิดพี่เองรีบเปลี่ยนเถอะ”“เออ ก็ได้ค่ะ”เธอจำได้แน่นอนอยู่แล้วเพราะเป็นวันที่เธอจำได้แม่นยำเมื่อหลายปีก่อนซึ่งเธอช้าไปเพียงเสี้ยวนาทีที่จะใช้ความพยายามที่จะเปิดเผยความรู้สึกของเขาในวันเกิดแต่เขากับเพื่อนสนิทของเธอกลับต
“พี่เวย์…ฟางขอโทษฟางก็แค่...”“ไม่ให้แก้ตัว ไปกันเถอะ”เธอเดินตามเขาเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดรออยู่ เพียงแค่ประตูลิฟต์ปิดเขาก็เริ่มลงโทษเธอทันทีจนฟางเริ่มตีที่ไหล่ของเขาเบา ๆ เพราะกลัวว่าจะมีคนอื่นเข้ามา“พี่เวย์คะ เบาก่อนค่ะ”“แสดงว่าถ้าถึงห้องแล้วเต็มที่ได้ใช่ไหม”“ก็ไม่ใช่แบบนั้นทำไมพี่เวย์ถึงได้โกรธแบบนี้ละคะฟางก็แค่…”“พี่ไม่อนุญาตให้ฟางคิดถึงใครทั้งนั้นเวลาอยู่กับพี่ คนที่ฟางจูบอยู่ นอนอยู่ด้วยกันและคบกับฟางคือพี่ จากนี้ก็ต้องจำให้ดีอีกอย่างพี่ก็ไม่ชอบถ้าหากรู้ว่าเขายังมาตามตอแยฟางแบบนี้ อีกไม่กี่วันพี่ต้องบินแล้วและอีกสิบกว่าวันกว่าจะกลับเมืองไทย”“ค่ะ ฟางจะไม่ให้เกิดขึ้น”“พี่คงไว้ใจไม่ได้ เอาไว้เข้าห้องแล้วค่อยคุยกันเถอะ”เมื่อเธอเดินตามเข้าออกมาจากลิฟต์ก็รู้ว่าคอนโดของวิชญะหรูหรามากกว่าเธอสามเท่า อีกอย่างทั้งชั้นมีห้องน่าจะไม่เกินสิบห้องเท่านั้น คอนโดแต่ละห้องไม่ต่างกับบ้านเดี่ยวราคาหลายสิบล้านเพียงและอยู่ใจกลางเมืองแค่ไม่ได้อยู่ติดพื้นเท่านั้น“ว้าว… สวยจังเลย”“ดีใจที่ชอบนะ พอจะอยู่ได้ไหม”“คะ? อยู่เหรอคะพี่เวย์หมายความว่ายังไงคะ”“ช่วงที่พี่บิน พี่ไม่อยากให้ฟางกลับไปพักที่คอนโ
สี่ปีต่อมา “ขอบคุณนะคะ”“ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลยค่ะ “กัปตันเย็นชากับนางฟ้าสายโหด” เขียนแนวนี้อีกนะคะ”“ขอบคุณที่ชื่นชอบนะคะ จะเก็บไปพิจารณาเลยค่ะ”“เชิญเลยค่ะ คนต่อไปค่ะ”ด้านนอก“รามิลเห็นคุณแม่ไหมครับ พ่อคิดว่าตอนนี้คุณแม่เริ่มเหนื่อยแล้ว”“งั้นมิลจะเอาน้ำไปให้คุณแม่นะครับ”“ดีมากลูก พ่อจะนั่งรออยู่นี่นะ อ่ะนี่ครับ”“รามิล” เด็กน้อยวัยสี่ขวบรับน้ำจากคุณพ่อของเขาและเดินตรงไปที่โต๊ะแจกลายเซ็นนักเขียนของฟางในงานเปิดตัวหนังสือเรื่องใหม่ ซึ่งเป็นภาคต่อจาก "Love Flight" ที่เธอเขียนเอาไว้เมื่อสี่ปีก่อนซึ่งนับว่าได้ผลตอบรับที่ดีเกินคาดเพราะนักอ่านต่างเฝ้ารอภาคต่อของเรื่องนี้มานานหลายปี สาเหตุเพราะนักเขียนคนโปรดของพวกเธอแต่งงานและต้องเลี้ยงลูก ทำให้เรื่องนี้ต้องรอเวลามากว่าสี่ปีถึงจะได้อ่านอีกครั้ง“คุณแม่ครับ มิลเอาน้ำมาให้ครับ”“กรี๊ด!!! นี่น้องรามิลใช่ไหมคะคุณซีซี”“ใช่ค่ะ ขอบคุณนะครับลูก มานั่งตรงนี้กับแม่มา”ฟางหันมารับน้ำและยกตัวเด็กน้อยวัยเกือบสี่ขวบขึ้นมานั่งที่ตัก บางส่วนเริ่มขอถ่ายรูปเด็กน้อยคู่กับแม่ หลายคนนึกเสียดายที่พ้นคิวของตัวเองมาแล้วก็เลยอดถ่ายกับหนูน้อยรามิลถึงกับนั่งบ่น เ
หลังจากงานแถลงข่าว / คอนโด “พี่เวย์วางแผนมานานสินะคะ”“พี่เปล่านะ”“ถ้าอย่างนั้นคุณพ่อคุณแม่ของพี่เวย์จะมาได้ยังไงคะ ไหนจะพาคุณพ่อคุณแม่ของฟางที่จะไปเที่ยวภูเก็ตมาด้วยอีก”“นั่นพี่ก็แค่บอกว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของฟางในฐานะนักเขียน และเป็นวันที่ต้องจารึกเอาไว้ในประวัติศาสตร์ครอบครัวว่าพี่จะทำเรื่องแบบนี้แค่ครั้งเดียว พ่อแม่พี่จะยอมพลาดงั้นเหรอ”“พี่เวย์… แอบอ่านนิยายของฟางเหรอคะ”เวย์ยิ้มก่อนจะดึงตัวคู่หมั้นของเขามากอดเอาไว้“รู้ไหมว่าพี่คิดหาวิธีขอแต่งงานมานานแค่ไหน พี่ว่ามันยากกว่าการที่จะทำข้อสอบตอนสอบกัปตันเสียอีกให้ตายเถอะ ทั้ง ๆ ที่ฟางก็ไม่ใช่คนที่เรื่องมากอะไร แต่พี่กลับรู้สึกกดดันมากกว่าทุกครั้ง คงเพราะพี่อยากจะให้มันออกมาพิเศษและประทับใจที่สุด ที่สำคัญต้องทำให้ฟางปฏิเสธพี่ไม่ได้ด้วย”“พี่เวย์บ้าหรือเปล่าคะ ปกติเราสองคนก็พูดกันตรง ๆ อยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องเล่นใหญ่ขนาดนั้นเลย ฟางอายแทบตาย”“แต่ก็แอบยิ้มไม่ใช่เหรอ”“ไม่ใช่แค่ยิ้มค่ะ ดีใจและภูมิใจในตัวพี่เวย์มากเลยค่ะ วันนี้ทุกคนคงคิดว่าฟางเป็นนางเอกในนิยายที่ตัวเองเขียนแน่ ๆ เลย”“แต่นักอ่านดูจะอินมากเลยนะ”“จริงเหรอคะ”“งั้น…เราจ
หลังงานเปิดตัวหนังสือ “คุณอาร์ม แก้วจำได้ว่าคุณบอกกับคุณพิศาลว่าจะไปหน้างานที่ระยองไม่ใช่เหรอคะ ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้”“คุณแก้ว ไม่เอาน่าอย่าพึ่งมาทำหน้าที่เลขาจอมโหดอยู่แถวนี้ วันนี้มันเป็นวันสำคัญของเพื่อนสนิทผมเชียวนะ”“เหรอคะ แล้ว…”“ว่าแต่คุณเถอะ มาทำอะไรที่นี่กันล่ะ นี่นะเหรอที่บอกว่าขอลางานไปทำเรื่องสำคัญ”“ฉัน!…”“แก้ว” กวีณาเถียงไม่ออกเมื่อ “อาร์ม” พิศุจน์ยอกย้อนเธอกลับมา แก้วถลึงตาใส่เขาโดยมีอิงและนิดจับแขนเอาไว้คนละข้าง“ใจเย็น ๆ ก่อนนะแก้วมีอะไรกันเหรอ นี่แกรู้จักกับพี่อาร์มด้วยเหรอ”""รู้จักสิ ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ""ทั้งคู่พูดขึ้นมาพร้อมกัน ตอนนี้เวย์และฟางเดินลงมาจากเวทีแล้วและแฟน ๆ หนังสือเริ่มจะต่อแถวเพื่อจะถ่ายรูปและขอลายเซ็นนักเขียนคนโปรดของพวกเธอ “น้องแก้ว น้องอิงน้องนิด ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ ไอ้อาร์มมึงอย่าบอกนะว่าเลขาหน้าโหดที่มึงเคยพูดถึงคือ…”“อะไรนะ เลขาอะไรนะนี่คุณกล้าพูดว่าฉันเป็น...”“ก็มันจริงนี่ วัน ๆ เอาแต่จับผิดคนอื่นแต่ตัวเองก็หนีงานมาเที่ยว”“ฉันไม่ได้มาเที่ยว ไอ้นิดแกปล่อยฉันจะต่อยปากมัน”“แกใจเย็น ๆ ก่อนแก้ว ยังไงพี่อาร์มก็เป็นรุ่นพี่ของเรานะ”“รุ่นพี
ห้องนอน“ฟาง หลับแล้วเหรอ”“พี่เวย์… มีอะไรเหรอคะ”“หายปวดท้องหรือยัง”ฟางหันมามองหน้าคนที่นอนข้าง ๆ เธอเครียดกับงานเปิดตัวหนังสือที่จะมีขึ้นในอีกไม่กี่วันนี้ อีกอย่างช่วงนี้เวย์ก็เริ่มทำท่าทางแปลก ๆ แม้ว่าเธอจะอยากถามแต่เขาก็มักจะตอบแบบเลี่ยง ๆ เสมอ“หายแล้วค่ะ พี่เวย์เป็นอะไรคะ พรุ่งนี้จะต้องบินแล้วไม่รีบนอนล่ะคะ”“พี่นอนไม่ค่อยหลับน่ะ อยากกอดฟาง”“อืม…ตื่นเต้นอะไรคะ หลังจากเรื่องนั้นก็บินมาสองรอบแล้วนี่คะ ยังกลัวอยู่อีกเหรอ”“เปล่าพี่ไม่ได้กลัว แค่ไม่อยากอยู่ห่างฟาง ช่วงนี้พี่เป็นอะไรก็ไม่รู้ไม่อยากห่างจากฟางไปไหนเลย แค่วันนั้นไปกินข้าวกับเพื่อน ๆ ก็เอาแต่คิดถึงฟาง”“หึ พี่เวย์เคยชินน่ะสิคะ เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลาแบบนี้จนไม่มีเวลาไปเจอคนอื่น ฟางผิดเองที่ทำตัวติดกับพี่เวย์มากเกินไป บางครั้งควรจะปล่อยให้พี่เวย์ไปสังสรรค์กับเพื่อน ๆ บ้าง”“ไม่ใช่แบบนั้นพี่รู้สึกไม่อยากไปเองต่างหาก เมื่อวานก็รีบไปรีบกลับเพราะเป็นห่วงฟาง พี่กลายเป็นคนติดเมียไปแล้วจริง ๆ สินะแบบนี้”“อือ… นอนเถอะค่ะ”“ลูกแมวน้อยทำไมง่วงเร็วแบบนี้ล่ะ”“ขอโทษค่ะแต่ฟางมัวแต่ตรวจงานจนเพลีย…”สองวันมานี้ฟางทำแต่งาน ส่วนเวย์เอง
เวย์แค่มองตามฟางที่เดินเข้าห้องไปเงียบ ๆ อีกสองวันเขาจะบินอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้ไปไกลมากและใช้เวลาไม่นานแต่เมื่อเห็นแฟนสาวเป็นแบบนี้เขาจึงไม่ค่อยสบายใจนักวันถัดมาอาร์ม รุจและราเชนทร์มาพบกับเวย์ที่ร้านอาหาร เพื่อน ๆ ต่างก็แปลกใจไม่น้อยที่เขานัดมาที่นี่ ปกติแล้วไม่เจอกันตามร้านเหล้าก็จะเป็นในผับ แต่พอมาเจอเวย์อีกครั้งกับสีหน้าที่ตึงเครียดพวกเขาจึงอดถามไม่ได้“ทำไมมึงนัดพวกกูมาแต่หัววันแบบนี้วะ ปกติต้องนัดหลังสี่ทุ่มไม่ใช่เหรอไอ้เวย์”“นั่นสิไอ้อาร์มพูดถูก ว่าแต่มึงหายดีแล้วเหรอตั้งแต่เรื่องอุบัติเหตุครั้งก่อนพวกกูก็ไม่มีโอกาสได้เจอมึงเลย”“หายดีแล้วล่ะ ที่จริงก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเพียงแต่มันเป็นข่าวขึ้นมาก็เพราะ…”“กูรู้ เพราะน้องยาหยีนั่นใช่ไหม กูกับไอ้เชนตามข่าวอยู่เหมือนกัน คิดไม่ถึงว่าโลกจะกลมขนาดนี้แล้วนี่น้องหวาน…ไม่ใช่ แฟนมึงไม่ว่าอะไรเหรอ”“ฟางมีเหตุผลมากพอที่จะไม่สนใจเรื่องแบบนี้ อีกอย่างนิสัยของอีกฝ่ายเป็นยังไงฟางรู้ดีที่สุดเลยไม่มีปัญหาเท่าไหร่”“ไม่มีปัญหาแต่ทำไมสีหน้ามึงเป็นแบบนี้ล่ะ นี่มันดูหนักกว่าอาการบาดเจ็บของมึงเสียอีกนะ ตอนมึงเลิกกับยาหยียังดูไม่กลุ้มมากขนาดนี้เลยนี่
วันถัดมา / สำนักพิมพ์“ขอบคุณมากนะคะพี่วุ้นที่คอยช่วยเหลือมาตลอดเลย ในที่สุดก็จบโปรเจคเรื่องนี้เสียที”“พี่สิต้องขอบคุณน้องฟาง ดีใจมาก ๆ ที่ฟางยอมเขียนเรื่องนี้ให้จบ นักอ่านต่างก็ตั้งตารอเลยล่ะ อย่างน้อย ๆ ก็มีพลอตอื่นที่แหวกแนวออกมาบ้าง”“ขอบคุณค่ะ งั้นฟางขอตัวก่อนนะคะ”“กลับดี ๆ นะเอาไว้หนังสือเสร็จเมื่อไหร่แล้วพี่จะโทรหา”“ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่วุ้น”ฟางเดินออกมาเพื่อจะไปยังสถานีรถไฟฟ้าที่อยู่ใกล้ ๆ แต่กลับบังเอิญพบกับคนที่เธอเกือบจะลืมหน้าไปแล้ว เธอกำลังเดินมาที่สถานีเช่นกันแต่เมื่อเห็นก็รีบเดินเข้ามาทักทาย“คุณฟาง”“พี่จอย!”“จอย” เลขาของภาคภูมินั่นเองที่เดินเข้ามาทักทายเธอ วันนี้เธอสวมชุดคลุมท้องสีอ่อนทำให้ฟางตกใจเล็กน้อย ฟางจึงเอ่ยปากชวนเธอเข้าไปที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ กับสถานีรถไฟฟ้าเพื่อจะคุยกัน ฟางเกือบจะลืมเรื่องราวของภาคภูมิและจอยไปหมดแล้ว ไม่คิดว่าวันนี้จะมีโอกาสได้พบเธออีกครั้ง“พี่จอยไม่ได้ทำงานกับ…เขาแล้วเหรอคะ”“พี่ย้ายมาเป็นเลขาให้คุณวิภาดาพี่สาวของคุณภูมิได้เกือบครึ่งปีแล้วค่ะ”“เกือบครึ่งปีเหรอคะ หรือว่า…”“หลังจากที่เขาเลิกกับคุณฟาง พอกลับไปที่บ้านแล้วคุณแม่ของคุณภูมิทราบก็ด
“ฮึก…เพราะแบบนี้สินะคะ พี่เวย์ถึงได้ไม่เคยนอนกับหยีอีกเลยนับจากวันนั้นเป็นต้นมา”“ขอโทษจริง ๆ ผมคิดว่าตอนนั้นเราทั้งคู่ยังเรียนอยู่ ผมเองก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องผิดพลาดดังนั้น…”“ที่แท้ตลอดเวลา พี่เวย์ก็เห็นว่าหยีเป็นตัวแทนของฟางเหรอคะ”เวย์ขมวดคิ้ว นี่เขากำลังแปลกใจว่าเขาคุยกับเธอไม่รู้เรื่องหรือว่ายาหยีไม่พยายามเข้าใจอะไรเลยกันแน่ จนถึงตอนนี้เธอก็ยังเอาแต่โทษคนอื่นไม่จบสิ้น“ไม่มีใครเป็นตัวแทนใครได้ การที่ผมไม่นอนกับคุณก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฟาง หลังจากผมกับคุณคบกันก็ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวกับฟางอีกเลย ส่วนฟางก็ไม่ได้มายุ่งกับผมเหมือนกัน เลิกโทษคนอื่นสักทีเถอะ ผมคิดว่าเราคุยกันมากพอแล้ว ขอตัวก่อน”เวย์เปิดประตูออกมา ครั้งนี้เขาไม่รอฟังเสียงร้องไห้คร่ำครวญของเธอที่ดังขึ้นด้านในห้องอีกแล้ว เขาแค่สั่งให้คนที่เฝ้าอยู่ดูแลเธอให้ดีและส่งกลับไปที่รถเวย์รีบกลับไปที่รถซึ่งตอนนี้ฟางไม่ได้อยู่ที่นั่น เขาตกใจสุดขีดแต่เมื่อหันไปที่สวนก็เห็นว่าเธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมที่เธอเคยนั่งเวลามาส่งเขา เวย์โล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเดินเข้าไปโอบกอดเธอจากด้านหลัง“พี่เวย์ คุยเสร็จแล้วเหรอคะ”“รอนานเลยสินะ หิวหรือยั
“พี่เวย์! ทำไมพี่เวย์ถึงได้พูดจารุนแรงกับหยีแบบนี้ล่ะคะ ยัยฟางต้องเป่าหูพี่เวย์มาแน่ ๆ พี่เวย์ถึงได้ใช้คำพูดรุนแรงกับหยีทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยพูดมาก่อน”“คุณอย่าคิดว่าฟางจะมีนิสัยแบบคุณสิ คุณไม่เห็นเหรอว่าฟางยินดีที่จะให้ผมมาคุยกับคุณตามลำพัง เมื่อเปรียบเทียบกับคุณ… คงไม่กล้าตัดสินใจอย่างที่ภรรยาของผมทำแน่ ๆ”“อะไรนะ ภรรยาเหรอ”“ใช่ ก็ไม่ผิดอะไรเพราะเรากำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้วไม่ช้าก็เร็ว อีกอย่าง…”“พี่เวย์คะ! ทำไมคะทำไมต้องเป็นมันด้วย หยีมีอะไรที่สู้ฟางไม่ได้ ทำไมถึงไม่เลือกหยี ทำไมคะ!!”“ปัง!!”เวย์ตบโต๊ะเสียงดังจนอีกฝ่ายนึกกลัวเพราะเขาไม่เคยเกรี้ยวกราดและดุดันขนาดนี้มาก่อน ยาหยีรู้สึกกลัวจนเกือบช็อก เธอค่อย ๆ นั่งลงไปทั้ง ๆ ที่ตัวสั่น เวย์เองก็หันมามองหน้าเธอด้วยสายตาที่เกลียดและโกรธเอาเรื่อง“ทำไมน่ะเหรอ คุณไม่ลองถามตัวคุณเองล่ะว่าเมื่อหลายปีก่อนคุณทำอะไรลงไป”“หยีทำอะไรคะ หยี…”“ฟางไม่เคยเขียนจดหมายถึงผม ต่อให้เธอชอบผมก็ไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ จดหมายทั้งหมดนั่นรวมถึงจดหมายที่นัดผมออกมาในวันเกิดก็เป็นคุณที่เป็นคนเขียน”“มันโกหก!”“คุณต่างหากที่โกหก ทั้งโกหก ขี้ขโมยและเอาแต่ใจต
เวย์เดินเข้ามาหาฟางที่โต๊ะทำงาน วันนี้เธอกำลังจัดหน้านิยายของเธออยู่ เขาแค่ยืนมองเฉย ๆ อยู่ด้านหลัง “นอกจากจะเขียนนิยายเป็นแล้วยังจัดแต่งหน้าแบบนี้เป็นด้วยเหรอ เก่งจังเลยนะ”“พี่เวย์คุยเสร็จแล้วเหรอคะ”“ใช่ คุณอาบดินทร์น่ะ บอกว่าเรื่องงานแถลงข่าวเมื่อวานเรียบร้อยดี อีกอย่างพี่ไม่จำเป็นต้องไปแถลงข่าวอีกรอบแล้วเพราะเมื่อวานคณะกรรมการตอบคำถามแทนจนหมดแล้ว”“ยอดไปเลยนะคะ ว่าแต่ทำไมคุณอาคนนี้อยู่ที่สนามบินด้วยละคะ ฟางคิดว่าเขาเป็นผู้บริหารโรงแรมเสียอีก”“อาบดินทร์เป็นเหมือนญาติสนิทและเป็นมือขวาของคุณพ่อน่ะ เขาไปทุกที่แหละแต่หลัก ๆ ก็ช่วยคุณพ่อดูแลโรงแรม เมื่อวานมีงานแถลงข่าวคุณพ่อเลยให้คุณอามาช่วยดูแล”“แบบนี้นี่เอง”“เรื่องนี้จะพิมพ์เล่มแล้วเหรอ”“ใช่ค่ะ ต้องตรวจสอบรูปแบบก่อนที่จะส่งไปที่โรงพิมพ์ ขั้นตอนสุดท้ายแล้ว พี่เวย์กินผลไม้ก่อนสิคะช่วงนี้คุณลุงบอกว่าให้พี่เวย์นอนพักให้เต็มที่”“นอนน่ะได้ แต่ไม่อยากนอนคนเดียวนี่นา อีกอย่างก็พึ่งจะตื่น จะให้นอนอะไรนักหนาล่ะจริงไหม”“เถียงเก่งขึ้นนะคะ”เวย์ดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้าง ๆ เธอแต่ก็ไม่ได้จะกวนเธอ เขาแค่มานั่งอยู่ข้าง ๆ และกดมือถือเพื่อเช็คข