To be continue....
--FLASHBACK--Juancho’s life has changed. Ang dating bahay nila na puno ng kasiyahan kasama ng mga kapatid niya ay nagbago.Palaging babad ang papa niya sa trabaho habang ang mga kapatid niya at mama niya ay doon na tumira sa bahay ni Logan kaya naging mag-isa na lang siya sa tahimik na bahay nila hanggang sa dumating ang punto na ayaw na rin niyang umuwi.“Anong iniisip mo?” tanong ni Pan.Kumunot ang noo niya nang makita niya itong nagbibihis na ng damit ito. “Oo kasi baka hinahanap na ako sa amin.”“We were doing this for 5 months. Hindi mo pa rin ba ibibigay sa akin ang pangalan mo?”Alam niya na ang totoong pangalan nito. Panasree Soliel D. Salvi ang buong pangalan ng babaeng kafubu niya, dahil nakita niya ng palihim ang school ID nito pero gusto pa rin niyang marinig ang buong pangalan ni Pan mula sa mismong labi nito.“Hindi pwede. Baka mamaya mainlove ka sa akin.” Nakangising saad nito.Ngumiti si Juancho. Kung wala si Pan ay baka nasiraan na siya ng bait sa problema ng pamily
--FLASHBACK--Tumalikod nalang si Juancho. Hindi niya kayang harapin ang kapatid niya dahil nagtatampo pa rin siya na iniwan siya mag-isa sa bahay nila.“Juancho!” Pagtawag ni Logan. “We’re still best friends, right?”Hindi siya sumagot. Hindi niya alam kung saan niya isisisi ang lahat ng nangyayari sa buhay niya. Pakiramdam niya ay napag-iwanan siya.Pero hindi siya sinukuan ni Zack. After school, lagi siyang hinihintay nito sa labas ng skwelahan nila para lang iparamdam sa kaniya na hindi siya iniwan. Na narito pa rin ito para damayan siya.“Bakit nandito ka na naman kuya? I heard magdi-divorce na si mama at papa, hindi ba dapat magfocus ka sa bagong pamilya mo?” ang sabi ni Juancho.Nawalan na siya ng pag-asa na magkakabalikan ang mga magulang niya dahil ayaw ng bumalik ng mama niya sa papa niya.“I don’t care about them. Nandito ako dahil gusto kitang makasabay sa dinner mamaya.”“Aren’t you happy? Hindi ka na magiging bastardo. Nakilala mo na ang totoo mong papa.”Puno ng sakit an
--FLASHBACK—ISANG KAHINDIK HINDIK NA PANGYAYARI ANG NANGYARI KAY JUANCHO AT ZACK.Pero sa kanilang dalawa, si Juancho ang mas napuruhan. Nagtamo lang ng minor injury si Zack dahil si Juancho ang unang natamaan ng bumper ng sasakyan.Nakabenda ang paa niya at may saklay siyang gamit habang naglalakad palapit sa kwarto ng kapatid niya. Nakita niya doon ang papa niya na nag-aalala sa tabi ni Juancho.“Pa,”Nang tumingin si Symon kay Zack, kita sa mukha nito ang inis at galit. “Anong nangyari Zack?”“Papa, s-sorry,” umiiyak na sabi ni Zack.“Paanong ikaw maayos lang, konti lang ang natamo mong sugat pero si Juancho ay heto at napuruhan? What the hell happened na lumala ang condition niya?”Nanlaki ang mata ni Zack. “A-Anong ibig mong sabihin papa? Akala ko ba maayos na si Juancho?”“Hindi ka ba nag-aral? Paanong magiging maayos ang kalagayan niya? Alam mong mahina ang puso niya. Hindi siya kailanman naoperahan kaya paanong magiging maayos siya?”Sunod-sunod na tumulo ang luha ni Zack. Jua
Pakiramdam ni Pan ay nakagawa siya ng isang malaking pagkakamali kay Juancho. Nakaramdam siya ng lungkot nang matanto niya na pinipilit niya ang isang tao na nagawan ng isang malaking pagkakamali ng pinaniniwalaan niyang tanging makakaligtas lang ng anak niya.‘Paano ko ngayon ipipilit si Symon na maging doctor ni Zahara?’ Kung siya ang nasa kalagayan ni Juancho, hindi rin niya kayang tignan sa mata ang sariling ama.“Hey,” napatingin si Pan sa kamay na biglang pumulupot sa kaniya. Nakita niya si Juancho na nakayapos sa kaniya mula sa likuran.“Bakit ka nagising? Are you still thinking about that?”“Ang hirap hindi isipin ang tungkol sa bagay na yun Juancho. Hindi ko alam na sa mga panahong yun kung saan e magkakilala na tayo, may pinagdadaanan ka na palang ganoon.”Agad na iginaya ni Juancho ang mukha niya paharap sa kaniya. “But you helped me Pan. If it weren’t for you, baka kung ano ng mga pinaggagawa ko noon. You were my salvation that’s why, I couldn’t let you go.”‘Hindi ko ala
“Bakit interesado ka kung anong koneksyon ng bata sa mga Salvi? Magagalit ka ba kung ang ina ng batang yun ay galing sa pamilya ng dati kong asawa?” curious na tanong ni Leila.Napahawak si Symon sa baba niya. “Hindi naman. Hindi naman nila tayo ginugulo saka galing na sayo mismo na trinato ka ng tama ng in laws mo so I guess, they were kind.”“Kung ganoon, ayos lang sayo na isang Salvi ang girlfriend ni Juancho?”“Siguro. Bakit? Kilala mo ba kung sino?”“H-Hindi pa pero itatanong ko k-kung makapunta ako ulit sa bahay ni mama.”“Huwag ka ng bumalik doon.” Ang sabi ni Symon. “I’m sure magkikita kami ni Juancho. Makikilala ko rin itong girlfriend niya at ang apo ko.”Nagbaba ng tingin si Leila. Alam na niyang oras makilala ni Symon si Pan, magbabago ang samahan nila. Or worst, baka mawalan ng tiwala ang asawa niya sa kaniya.2 days after….Nasa isang hospital na naman ngayon si Juancho at Pan para magtanong tanong sa possibleng maging doctor ni Zahara but this time, kasama nila si Zahar
“Kilala mo siya papa?” tanong ni Zahara.‘Papa?’ tanong ni Symon sa isipan niya. ‘Kung ganoon, ang batang yan ang apo ko?’ aniya at napatingin muli kay Zahara.“Juancho, I-"“Anong ginagawa mo? Nandito ka ba para sundan ako?” nalukot ang mukha ni Juancho, halatang iritado na nakita niya ang ama niya sa malayong hospital na pinuntahan nila.“What? No. Hindi ko alam na nandito ka. I’m here for work.”“Kung ganoon, huwag mo na lang kaming pansinin.” Binuhat ni Juancho si Zahara at handa ng umalis pero hindi sila kayang hayaan ni Symon na makaalis na hindi man lang nakikilala ang apo niya. After all, he was looking forward to meet his granddaughter.“Teka, siya ba ang anak mo? Apo ko ba siya?”Binalingan siya ng masamang tingin ni Juancho. “Huwag mo ng pakialaman ang pamilya ko. Bakit hindi ka magfocus sa asawa mo?”Dumaan ang sakit sa mata ni Symon. Hindi niya maintindihan ang saya na nararamdaman niya na nakita niya rin sa wakas ang apo na inaasam niyang makita. Ngunit malungkot din siy
“H-Huh?” napaatras si Leila at biglang natakot sa narinig. “Anak? W-Wala akong an…”“May babae akong nakita na kasama ni Juancho kanina. Kamukha mo siya, kamukhang kamukha mo na unang tingin ko akala ko ay ikaw.”Namutla si Leila. Agad siyang kinabahan at parang nablanko na ang utak niya. “M-Magpapaliwanag ako Sy-"“Alam mong hindi kita papakasalan hindi ba kung may anak kayo ng dati mong asawa?”Naiyak siya at agad na napatakip sa bibig niya. “Kaya mo ba itinago ang anak mo dahil doon?”“Symon, I’m sorry…” umiiyak na sabi niya.Umatras si Symon kaya nabitawan ni Leila ang kamay niya. Betrayal, sadness and guilt ay makikita na sa mukha nito.“May sinira ba akong pamilya Leila?” hindi makapaniwalang tanong ni Symon.“Symon, no…” umiiyak na sabi niya. “Nagkakalabuan na kami ni Anton no’ng magkakilala tayo.”“So kayo pa nga no’ng naging tayo at may anak kayo? Iniwan mo ang anak mo at sumama sa akin?”Napaupo si Symon sa sofa at napahilamos ng mukha niya. “A-Alam mo ba kung bakit ayaw ko
NEVER IN JUANCHO’S LIFE that he imagined na darating ang oras na siya mismo ang tatakbo sa opisina ng ama niya, umiiyak at magmakaawa na gamutin si Zahara.Ang pawis ay tumutulo mula sa kaniyang noo at halata sa mukha ang kaba at takot na kailanman ay hindi pa niya naranasan.He hated his father for killing his older brother, and yet, here he is, kneeling his knees while begging.“Pa… help my daughter… She’s in danger…” umiiyak na sabi niya.Gulat na gulat si Symon dahil hindi niya inakala na luluhod ang anak niya sa kaniya, umiiyak habang nakikiusap na tulungan ang anak niya.Nabitawan pa niya ang ballpen na hawak niya. Nakita niya ang kondisyon ni Zahara at alam niya oras ang kalaban nila.Wala na siyang sinayang na oras. Tumakbo na siya sa OR kung nasaan ang apo niya at naabutan niya doon si Pan na umiiyak.Natigilan na naman siya dahil hindi siya sanay makita ang mukha ng asawa niya sa batang si Pan.Lumuhod ito at umiiyak. “Doc, t-tulungan mo ang anak ko.. Kahit po magkano, magba
“Ang hirap mo ng abutin, Pan.” Malungkot na sabi ni Juancho. “Akala ko magiging okay ang lahat kung malaman mong buhay si Zahara pero mali ako, ang pag-ibig mo pala para sa akin ang namatay.”Tumingin si Pan sa kaniya, ang mata ay puno ng sakit at puot. “You made me like this.”“And I’m sorry…” halos magcrack ang boses ni Juancho. “I’m sorry for making you like that. I’m sorry at wala ako nong pinakakailangan mo ‘ko.”Nakagat ni Pan ang labi niya. Naiinis siya na kung kausapin siya ni Juancho ay parang ini-invalidate nito ang mga pinagdaanan niya noon.“Do you wish for me to be dead during operation?”Nanlaki ang mata ni Pan. “I didn’t say that.”“Pero iyon ang pinapakita mo sa akin. Iyon ang nararamdaman ko. Na para bang inaasahan mo na mamamatay ako doon. Kung magsalita ka nga ay para bang wala ka ring pakialam kung mamatay ako doon.”Tinuro ni Pan ang pinto. “Umalis ka na.” Dahil hindi niya na kaya marinig ang anupamang sasabihin ni Juancho sa kaniya.“Kailan mo ‘ko balak harapin P
Malalim ang buntong hininga ni Pan matapos niyang makita si Juancho na karga karga ang anak nila na nakatulog na matapos ang pag-iyak."Hindi mo sana nilapitan ng sa ganoon e magtanda."Nag-alala ang mukha ni Zahara sa likuran. Natatakot siyang mag-away ang mga magulang niya. "I'm sorry. Hindi ko kayang makita na umiiyak ang anak natin.""Then paano mo ihahandle ang nangyari kanina? Nakita mo anong ginawa niya kay Zahara. Huwag mong sabihin ayos lang sa'yo yung ginawa niya?"Alam ni Juancho ang ibig iparating ni Pan. He didn't argue. Instead, nagsorry na lang siya. "I'm sorry.. Tatandaan ko ang lahat ng sinabi mo."Tumingin si Pan kay Dahlia at pagkatapos ay inayos niya ang buhok nito na nasa mukha."Ipasok mo siya sa kwarto niya."Naglakad na siya at sumunod naman sa kaniya si Juancho. Bahagyang hinawakan ni Zahara ang papa niya at nagthumbs up dito. Masaya siya ngayon na kahit papaano nagkakausap na ang mama at papa niya na walang sigawan.Matapos ihiga ni Juancho si Dahlia, si Pa
Nagdadalamhati ang lahat sa pagkawala ni lola Susana. Ang bawat patak ng luha ay katumbas ng libo-libong sakit na nasa puso ng bawat isa sa kanila.Lalo na si Pan na lola Susana na niya ang halos nagpalaki sa kaniya.Yakap yakap ngayon ni Zahara ang papa Juancho niya habang si Pan e yakap si Dahlia.Masiyadong magulo ang isipan niya dahil iniisip niya rin si Lou. Dahil sa biglaang pagkawala ni lola Susana, hindi sila agad nakapunta kay Lou.She sent her men at sinabi ni Marie ang lokasyon, pero wala na doon sa bahay na tinutukoy ni Marie si Lorciano, si Lou, Julia at mga tauhan nito.Nang matapos ang libing, agad na pinuntahan ni Leila si Pan. Kasama niya si Wil na ngayon ay natutulog na habang buhat niya.“Uuwi ka ba ngayon?”“Aalis na kami ni Marie mamaya, ma. May lead na daw kung nasaan si Lorciano.” Masiyado ng maraming oras ang nasayang nila.Hindi batid ni Pan kung may aabutan pa ba sila. Pero nananalangin siya na sana oo at gusto niya talagang mailigtas si Lou, alang-alang kay
“Good morning…”Nagmulat nang mata si Zahara at nakita niya si Pan malapit sa pinto, may dalang pagkain.Agad siyang napatingin sa orasan at nakita niyang tanghali na siya nagising. Napuno pa kasi sila ng iyakan kagabi.At matapos pa non e nagkwentuhan pa sila kaya hindi sila nakatulog agad.“Mama, hindi po ba kayo natatakot sa mukha ko? Sobrang panget ko po kapag bagong gising.” Nahihiya na sabi niya.Mahirap sa kaniya tanggapin at aminin na maganda siya kung ang salitang panget naman ang naririnig niya sa mga kaklase niya.“Zahara, huwag mong sabihin yan anak.” Seryosong sabi ni Pan. Nagmamadali siyang lumapit kay Zahara at nilagay ang tray ng pagkain sa gilid ng mesa.“You are beautiful kaya huwag mong sabihin na panget ka dahil si mama ang nasasaktan.”“But it’s true mama.” Mahinang sabi ni Zahara.Naging seryoso ang mukha ni Pan. “Marami ng pera si mama anak. Kapag pwede na, maibabalik natin ang mukha mo kung iyon ang nais mo.”Sinabi na iyon ng papa niya. But she’s too young to
KAHIT NA AYOS NA SI PAN AT ZAHARA, hindi ibig sabihin no’n e maayos na rin sila ni Juancho.The wall is still there, pero hindi na ganoon kahabog gaya noon. Halo ang emotion na nararamdaman ngayon ni Pan ngayon. Masaya at malungkot siya lalo pa’t kamatayan ito ni lola Susana at araw rin ito kung saan e nalaman niya na buhay pa pala ang anak niya.Maraming gusto malaman si Pan tungkol sa anak niya, pero hindi niya makausap si Zahara ngayon dahil mahimbing na itong natutulog sa bisig niya.Si Logan naman e nasa harapan lang niya, nakaupo at hindi rin niya makausap dahil tahimik lang ito.Naputol ang katahimikan nila nang pumasok si Juancho sa kwarto kung nasaan sila. Agad siyang napatingin kay Pan na ngayon e pagod na nakatingin sa kaniya.“Iuuwi ko ang anak ko sa bahay ko.” Sabi ni Pan. Hindi na siya papayag na malayo ang anak niya sa kaniya. Agad naman na nagulat si Logan, ganoon rin si Juancho.“Pan, can we talk?” si Logan ang nagsalita, kinakabahan. “We didn’t intend to hide her a
Para nang mahihilo si Pan habang hinahanap ng mga mata niya si Zahara.Hindi niya ito mahagilap, hindi niya ito makita. Kinakabahan siya na baka sangkot ang anak niya sa isang aksidente na nangyayari sa harapan.“I’m sorry… nasaan ka Zahara? Mama is sorry… Please, magpakita ka na.” Paulit-ulit na nasabi niya sa kaniyang sarili.Napatakip siya ng kaniyang bibig at halos manginig habang sumisilip sa harapan.Ang lakas ng tibok ng puso niya.Natatakot siyang makita kung sino man yung tao na naaksidente.Pagsilip niya sa harapan, labis siyang napasinghap nang makita kung sino iyon.‘It’s not my daughter.’ Aniya at nakahinga ng maluwag na hindi si Zahara ang duguan na nakahandusay sa lupa.Nilibot pa niya ang kaniyang paningin at saka niya nakita si Zahara, nakaupo sa harapan ng taong nasagasaan.Nanginginig ito sa takot at halos hindi alam anong gagawin.“ZAHARA!” Pagtawag niya.Napatingin si Zahara sa kaniya.Ang takot sa mukha nito e napalitan ng pagkabigla. Unti-unting nanlaki ang mata
“Mama, ako po ito…. si Zahara.”Umiiyak si Zahara.Labis labis ang luhang tumutulo mula sa dalawang mata niya habang nakatingin sa nanlilisik na mata ni Pan.‘Why? Bakit galit si mama?’ nagtatakang tanong niya sa sarili niya.Nanlaki ang mata niya nang dinuro niya ito. “Tumahimik ka.”Lumakas ang hagolgol niya. Umiling siya at agad na tumakbo palapit sa mama niya.“Mama, ako po ito… Ako po si Zahara mama..” Hinawakan niya si Pan pero lumayo si Pan sa kaniya. Bagkos, sinamaan nito ng tingin si Juancho at Logan na nasa likuran niya.“Is this your plan? To use this girl para lokohin ako? Sa tingin niyo ba maloloko niyo ko?”Napatigil sandali si Zahara sa narinig.“PAN! MAG-INGAT KA SA PANANALITA MO!” Galit na sabi ni Logan at lumapit kay Zahara na ngayon ay hindi na alam anong gagawin.“Dahil ginagago niyo ko lahat. Anong nakain niyo ni Juancho para gamitin itong babaeng ito at magkunwari na siya si Zahara?”Nag-aalala na si Zahara. Halos lumuhod na siya para paniwalaan siya ng mama niya
Agad sumugod sina Pan sa hospital kasama niya si Leila at dalawang mga anak niya na sina Dahlia at Wil.Kasama rin niya si Marie.Pagdating nila doon, ang umiiyak na si Juancho at Logan ang nakita niya.At sa tabi, naroon si Symon katabi ni Zahara na nakilala niya bilang Zara.Napahinto sandali si Pan bago siya bumaling kay lola Susana.“Ma…” agad lumapit si Leila kay lola Susana at niyakap niya ito agad.Si Pan ang sumunod na agad umiyak habang niyayakap ngayon si lola Susana.Ang dalawang bata sa tabi e agad na yumakap kay Marie dahil wala naman silang kilala doon bukod sa mama at lola nilang nakayakap kay lola Susana.Napansin sila ng mga kalalakihan sa loob.Si Logan, agad nanlaki ang mata niya nang mapatingin siya kay Wil.Si Juancho naman, natuon ang mata niya kay Dahlia.Marahil totoo ang lukso ng dugo dahil kahit wala pa mang kumpirmasyon kung sino ang mga anak nila sa dalawa ay alam na nila kung sino.Agad na lumapit si Juancho kay Dahlia pero mas mabilis si Wil na humarang a
“Kuya, bakit busy si mama?” ang tanong ni Dahlia kay Wil matapos niyang makita ang mama niya na nakikipag-coordinate sa mga bodyguards ilang araw na ang nakararaan.Halos hindi na rin nila ito lubusang nakakasama dahil lagi itong wala.Mga maid lang ang kasama nila lagi at nagpapakain sa kanila.Wala sila sa condo ngayon, nasa isang bahay sila na pagmamay-ari ni Pan.At mas dumami pa ang bodyguards nila ngayon kumpara noong mga naunang araw na nakauwi sila.“I don’t know Dahlia,” sabi ni Wil.“Kuya, I’m bored here.”“Gusto mo bang magplay tayo sa labas?”“Yes please…”Kinuha ni Wil ang laruan ni Dahlia at laruan niya saka pumuslit sila sa labas.Lumabas sila ng bahay, ligtas pa rin naman dahil halos pinapalibutan ang buong mansion ng security.Habang naglalaro sila, biglang napatingin si Marie sa dalawang bata.Inimbitahan siya ni Pan sa bahay niya dahil gusto nilang malaman ang details ng lugar ni Lorciano sa China.They need Marie para sa impormasyon na kailangan nila.Kanina pa siya