Habang pinapanood ko sila para akong pinapatay. I didn't plan this. But they did sure plan to hurt me. Oo nasaktan ako-nasasaktan ako sa ideyang niloloko ako nang asawa ko habang iniisip kung bakit pumatol siya sa kaibigan ko.
She's my college best friend. I met her in front of Hidalgo's Mansion when Rowan brought me there to meet his parents.I thought we're friends but I was wrong. Trusting her is my huge mistake."Helena, kumusta?" Selena asked. Kakarating niya lang ngayong umaga kasama niya si Simon. "Akala ko mamamatay kana." Nagulat ako sa sinabi niya. That time nagkakaroon na rin ako ng doubt sa kanya. Iniwan niya ako habang sinasaktan ako ng mga magnanakaw."Kakaiba ka rin, Selene, e, noh? Kung hindi pa ako dumating baka tuluyan na nga siyang namatay. Hindi mo man lang siya nagawang iligtas. Sarili mo lang ang inuna mo.""Natakot lang din naman ako." Sagot ni Selena. "Isa pa buhay naman siya, ligtas naman na si Helena."“Tumalikod lang ako saglit tapos malalaman ko nalang na sinisiraan mo na pala ako behind my back. Are you still desperate to get the attention of my wife? You can't force her to destroy our relationship just because of your false accusations about me.”He walked towards me. He kissed my forehead. I smiled.“You will never destroy our marriage, Simon, tandaan mo iyan.” he pointed his middle finger to his ex-bestfriend face.“Wala akong intensyon na sirain ang buhay mag asawa niyo.” Nakakalokong nginitian ni Simon si Rowan. “Because it's already ruined.”“Wha-- what did you say?” Lumapit si Rowan kay Simon. “Hindi porket kaliwang kamay ka ng tatay ko, eh, may karapatan ka ng paghimasukan ang buhay ko o ang relasyon namin ni Helena. Hangga't hindi ko hinihingi ang opinyon mo wala kang karapatan na siraan ako sa asawa ko.”“Like I said, I have no intention of ending your marriage because you are the one who has ruined it.” “You know
I wasn't expecting him to force me to have sexual intercourse with him. I tried many times to understand his situation. I tried to understand his feelings as a man. But forcing me to suck his ass while he's pointing a gun in my head is extremely unjustified. I was scared that time–ibang Rowan ang kaharap ko no'ng araw na iyon. Pinilit niya akong makipagtalik sa kanya kahit na ayaw ko. Kahit na ilang beses ko siyang tinanggihan.I stayed in the hospital for almost one month para lang maibigay ang pangangailangan niya bilang isang lalaki.Mayroon nalang akong dalawang linggo para pagalingin ang mga binti ko. Kaya naman Sa tuwing umaalis siya nag e-exercise ako na maglakad sa tulong ni Simon. Hindi ko pinaalam kay Rowan na binibisita pa rin ako ni Simon at hindi ko pwedeng sabihin sa kanya ang tungkol doon.“What's that face, hon? Are you still mad at me because of forcing you to have sex with me?” Kakarating lang niya at nag desisyon siya na s
Nagkasundo kaming dalawa na hindi na kami magtatabi sa higaan. Kung hindi ko aagapan ang problema niya sa pakikipagtalik baka hindi na gumaling ang mga binti ko dahil sa kanya.“Sorry for fucking you, Helena.” Gulat kong nilingon si Rowan–tiningnan ko si Simon na nakakunot ang noo sa akin.Pinapunta ni tito Luciano si Simon para sunduin kami. Nang makita ni Rowan ang ex-bestfriend niya hindi na siya tumigil sa kakabanggit about sa sex.Hindi ako nahihiya sa tuwing sinasabi niya iyon sadyang hindi lang ako komportable dahil kasama namin si Simon.“Stop it, Rowan. Sa mansyon na tayo mag-usap.” I murmured. Mabuti nalang hindi na muli siyang nagsalita. Lumingkis siya sa braso ko. Pilit kong inaalis ang kamay niya pero diniriinan niya.“Anong gagawin ko para hindi kana magalit sa akin?” Malambing na pagkakasabi niya. Nakasandal siya sa balikat ko at nakapikit.Lumipat ang tingin ko kay Simon. Mahigpit siyang nakahawak sa manobela. Gal
“Oh, dear Helena, how are you? Mukhang nakakalakad kana.” Sinalubong ako ng yakap ni Nelia nang makapasok kami sa loob ng mansyon. Nasa likod niya si tito Luciano na matamis na nakangiti sa akin.Matapos ang pagyayakapan tumungo na kami sa sala–inalalayan akong makaupo ni Rowan. Nakakapanibago ang mansyon.“Anong gusto mong kainin, iha?” Tanong sa akin ni tito Luciano. Tinitigan muna ako ni Nelia ng masama bago siya umupo sa tabi ni tito.“Mukhang busog naman si Helena, Luciano. Huwag ka nang mag aksaya ng oras para paghandaan siya ng pagkain.”“Nelia, manahimik ka! Kararating lang ni Helena, ganiyan na agad ang ibubungad mo sa kanya. Napakatanda mo na para makipagtalo pa sa asawa ng anak mo.”“Aba. Bakit hindi? May batas ba na nagsasabi na bawal makipag usap sa daughter in law? Masyado kang seryoso, Luciano, kaya nagmumukha kang matanda.”“Huwag mo ng pakinggan si Nelia. Ano bang gusto mong kainin, Helena?” Pinisil ko ang kamay
Alas syete palang ng gabi pero sobrang tahimik na sa loob ng mansyon. Nakabukas naman ang lahat ng ilaw pero walang mga tao. Wala kang ingay na maririnig. Si Simon lang ang kasama ko ngayon mula pa kanina. Nagluluto siya ng pagkain ngayong dinner.Si Rowan nagpaalam sa akin na aalis. Himala at hindi sila nagtalo ni Simon. Samantalang si Nelia naman kanina pa hindi umuuwi. Si Tito Luciano hindi ko alam kung nasaan. Nakakapanibago. Parang mababaliw na ako sa mga naiisip ko–ayaw kong maghinala pero parang hindi ako matatahimik hanggat hindi nalalaman ang totoo.Naiihi na ako. Gusto kong magpasama sa kanya pero nahihiya ako. Tsaka busy naman siya sa pagluluto kaya hindi ko na siya aabalahin pa.Kung aakyat ako sa itaas baka mawalan ako ng balanse at gumulong. Ayaw ko ng bumalik sa hospital. Minabuti ko nalang maghanap ng cr. Ilang kwarto na ang napasukan ko at mukhang kwarto yun ng mga katulong at guest. Nang may isang silid na pumukaw sa atensyon ko–palabas ng mansyon.
Kung hindi lang dahil kay tito Luciano hindi ako papayag na makipag usap sa babaeng kumakalantari sa asawa ko. Wala akong magawa kundi ang magpanggap na walang alam.“Pasensiya na Rowan pero mas gugustuhin ko pa na mag stay sa village kaysa makasama ang kabit mo.” “Helena, wala na kaming koneksyon. Tinapos ko na kung ano man ang namamagitan sa aming dalawa.”“Paano ako makakasiguro na wala na ngang namamagitan sa inyong dalawa? Rowan, dito siya nakatira. For goodness! Habang nasa hospital ako siya pala ang kasama mo.”“Tatlong beses lang nangyari iyon, Helena. Hindi na naulit iyon. Mula nang mag usap tayo iniwasan ko na siya.”“Hindi ako naniniwala, Rowan, bakit pumayag ka na tumira rito kung alam mong nandito pala nakatira ang kabit mo?”“Hindi ko alam, Helena. Wala akong alam dito. Huling punta ko rito no'ng magkasintahan palang tayo.”“Sinungaling!” Kanina pa kami nasa silid. Kanina pa rin umiinit ang ulo ko sa taong
Ilang ulit kong tinatanong ang sarili ko kung ano ba ang mali sa akin. Kung bakit parati nalang ako iniiwan ng mga taong malapit sa puso ko. Deserve ko ba talaga ang maiwan? Nagmahal lang naman ako. Nagmamahal lang naman ako at umaasa na sana magkaroon din ako ng buong pamilya.Dibale nang hindi kami masaya parati, ang mahalaga sa akin ay makasama ko ang pamilya ko. Makasama ko siya hanggang sa pagtanda. Kaya lang ang unfair, eh. Ang unfair unfair! Bakit ako? Bakit ako nasasaktan? Diba dapat Masaya ako? Diba dapat nag e-enjoy ako? Masaya dapat ako kasi kinasal na ako sa lalaking mahal ko.Bakit ako nag-iisa? Bakit pakiramdam ko maiiwan na naman akong mag-isa? I-iwanan na naman ako ng taong mahal ko. Masakit lang isipin na kahit anong gawin ko at the end of the day ako nalang pala ang mag-isang lumalaban.Ako nalang ang naniniwala na mag wo-work pa ang relasyon namin. Na tutuparin niya ang pinangako niya sa akin na magkasama kami hanggan
I don't want to assume that there's something wrong sa pamilya ng asawa ko pero very disturbing talaga ang kinikilos nilang lahat. Maski ang kilos ni Rowan hindi ko na makilala. Para bang may tinatago siya sa akin na pilit niyang binabaon sa limot."Rowan, ano bang problema mo? Pwede mo naman ako kausapin. Kung may problema ka sa'kin maiintindihan ko naman. Makikinig naman ako hindi iyong dine-deadma mo lang ako na parang hangin.""Honey, busy ako." Tinabig niya ang kamay ko nang akma ko na siyang yayakapin. "Please, Helena, busy ako ngayon. Mamaya nalang tayo mag-usap." Tinapon ko ang mga dokumento sa lamesa niya. Oo nasa mansyon pa rin kami. Higit isang buwan na kaming nandirito. Isang buwan na siyang busy kakatrabaho para sa kompanya nila."Helena, naman! Hindi mo ba nakikita? Busy ako! Konting konsiderasyon naman sana. Walang araw na hindi mo ako ginugulo. Nakakapagod na." Paisa-isa niyang pinulot ang mga nagkalat na papel sa sahig.
Malaking bagay ang tulong na ginagawa sa akin ni Emerson. ‘Di ko rin alam kung paano ko siya nakontak basta nakita ko lang ang landline number ng bahay niya kay Simon. Gulong-gulo ang isip ko. Hindi ko alam kung paano ako magsisimula muli. Kung paano ko makakalimutan lahat ng nangyari. Kung sa tuwing ipipikit ko ang mga mata ko nakikita ko silang lahat. Para akong binabangungot.Hindi ko magawang tanggapin na wala na si Rowan, na wala na si Simon. Ang hirap. Ang hirap hirap na maiwan ng mag-isa. Parehas silang nangako sa akin. Ngunit parehas din nila akong iniwanan. Kasabay ng paglisan nila ang pagkawala ng batang nasa sinapupunan ko–ang anak namin ni Simon. ‘Yun na nga lang ang tanging magpapaalala sa akin sa kanya nawala pa.“Ano ba talaga ang totoong nangyari, Helena? Bakit nagpatayan sila Rowan at Simon?”Dapat ko bang sabihin na ako ang pinagmulan ng lahat? Na dahil sa'kin nagawa nilang magpatayan. Nagawang pumatay ng dalawang lalaking mahal ko sa buh
Two years later...“How is she?”“She's not okay. She's experiencing depression.”“Is there a cure? Can she make it”“I don't think so. There's no cure in depression. The only way para ma-realize niya na nag e-exist pa siya sa mundong ‘to is to make her feel that she's not alone. That you're with her.”“Paano ko magagawa iyon? Hindi ko siya makausap ng maayos. She's always out of her mind. Para siyang baliw. What if, ipa-rehab ko siya? Maybe, it works.”“Mas lumala lang ang kondisyon niya nu'ng pina-rehab mo siya. Siguro, isama mo nalang siya sa bahay mo.”“No. No way! I won't allow her sa buhay ko. She might bring bad luck to me.”“Pero ikaw nalang ang natatanging pag-asa niya. Baka kapag pinakita mo na may pakialam sa kanya bumalik ang dati niyang sigla.”“No. That will never happen. I won't allow a murderer in my house. Never. I'll leave her sa bahay ampunan o ipa-rehab ko nalang ulit siya.”“Bro, you should understand her situation. Aba, g
Mabilis na kumabog ang puso ko sa gustong mangyari ni Selena. Hindi ko gusto ang paraan ng pagtitig niya sa akin at pati na rin kay Simon. Hindi pwedeng maiwan siya rito. Hindi pwedeng hindi kami magkasama. “Ano, Helena? Gusto mong makita si Rowan, diba? Hawak mo na ang susi pero iiwan mo sa'kin si Simon.”Bumalik sa pagkakaupo si Selena na nakadikwatro pa. Ibang tao na ang kaharap ko ngayon. Parang bigla nalang nagbago ang paniniwala ko na may deperensiya siya sa pag-iisip.“Kung ayaw mo, edi akin na ang susi at kalimutan mo na rin si Rowan.” Binalingan ko ng tingin si Simon. Tahimik pa rin siya hanggang ngayon. Hinihintay ko ang sasabihin niya. Kinakabahan ako na baka may gawing hindi maganda si Selena sa kanya.“Buntis ako, Selena, kailangan ko si Simon sa tabi ko. Kailangan ko siya.”“Alam kong buntis ka, Helena, kaya nga maiiwan sa'kin si Simon.”“Hindi pwede ang sinasabi mo, Selena, kailangan ko siya sa tabi ko. Wala namang dahilan para maiwan siya rito kasama ka.”“Baka nakak
Wala na akong pakialam kung makita kong buhay o patay si Rowan. Ang gusto kong malaman ay kung saan siya dinala ni Selena. Gusto kong malaman kung ano ang kalagayan niya ngayon. Kaninang umaga pagkagising ko dumiretso agad ako sa kuwarto ni Selena upang tanungin siya sa kinaroroonan ni Rowan. Wala siyang maisagot sa akin. Pilit niyang tinatanggi na wala siyang kinalaman sa pagkawala ng aking asawa.Ilang beses ko rin na kinumbinsi si Simon na pilitin si Selena upang ibigay ang susi patungo sa underground. Ngunit, sa tuwing pumapasok siya sa kuwarto baril ang sumasalubong sa kanya.Hindi ko alam kung bakit may hawak na baril si Selena. Natitiyak kong kinuha niya ‘yon sa gamit ni Luciano. Inamin sa akin ni Simon na nagmamay-ari ng iba't ibang klaseng baril si Luciano. Nagulantang ako na aminin niyang si Luciano ay kasapi sa isang sindikato. Ngayon ko lang napagtanto na ang kompanya na pinamamahalaan nila ay hindi basta-basta na kompanya. Kundi may
Biglang naghina ang buong katawan ko. Mabuti nalang at nasalo ako ni Simon. Inalalayan niya akong umakyat sa itaas. Pagkarating namin sa kwarto, napansin niya ang dugo sa binti ko. Hinayaan ko siyang gamutin iyon at palitan ang damit ko. Wala talaga akong lakas na kumilos. Ilang minuto na rin akong tulala. Naririnig ko siyang nagsasalita pero wala akong maintindihan.“Mahal, matulog kana.” Hinihimas niya ang buhok ko. “Matulog kana muna. Kalimutan mo muna ang nangyari ngayong araw.”Malabo ata na makalimutan ko ang nangyari ngayong araw. Malabo na makalimutan ko lahat nang nangyari sa loob ng mansyon na ‘to. Para na akong mababaliw sa dami ng mga nangyayari. Hindi ko ginusto ang buhay na ganito. Hindi ko hiniling na magkaroon ng ganitong kagulo na buhay. Paulit-ulit kong hihilingin na magkaroon ako ng masaya at buo na pamilya. Paulit-ulit ko ring kumbinsihin ang sarili ko na kalimutan na ang lahat sa lalong madaling panahon.Gusto ko na
Papalit palit ang tingin ko kina Celine, Simon at Selena. Natitiyak kong may tinatago silang tatlo sa akin at gusto kong malaman kung ano ang pina-plano nila para sirain ako.“Tumigil kana, Celine! Tigilan mo na ang pagsisinungaling mo lalo na kay Helena. Mahiya ka naman.” Giit ni Selena.Nanatiling nakatayo Si Celine–katabi niya si Selena at nasa tabi ko naman si Simon. “Bakit hindi ikaw ang tumigil, Selena? Bakit hindi mo aminin sa kanya na magkapatid kayong dalawa? For sure walang alam si Helena sa bagay na iyon dahil tinakwil siya ng sarili niyang ina.”Parang hindi nag si-sink in sa utak ko lahat ng mga sinasabi nila. Wala akong maintindihan. Nahihirapan na rin akong huminga.“Wag kang gumawa ng kwento, Celine. Sa ating dalawa alam mong ikaw ang may masamang motibo sa kanya.” Patuloy parin nagbabangayan ang dalawa habang kami ni Simon tahimik lang na nakikinig sa kanila. Katulad ko hindi rin makapagsalita si Simon –hula ko
Sa kalagitnaan nang pag-uusap naming dalawa paunti-unti ko siyang naiintindihan. Marahil malaki ang kasalanan na nagawa ng mga magulang ko sa magulang niya kaya ganoon na lamang siya kapursigido na maghiganti.“Pero gusto ko lang sabihin na tunay ang pagmamahal ko sa'yo at handa akong patunayan ang sarili ko ano mang oras.”Higit dalawang oras na siyang nagmamaneho at pansin ko ring iniinda niya 'yung sakit ng kanyang ulo dahil sa pagpalo ko sa kanya. Ini-insist ko na ako nalang ang mag drive pero hindi siya nakikinig sa akin. “Gustuhin ko man na makilala kapa pero hindi na ako sigurado kung totoo ba o kasinungalingan ang sasabihin mo sa akin.” Malamya kong sagot.Andoon pa rin ‘yung doubt na nararamdaman ko. Kahit na gaano ko pa siya kagusto na makilala, kung may pumipigil sa akin na gawin iyon wala ring kwenta. Bukod sa hindi ko na kilala ang mga taong nasa paligid ko, mas higit na naguguluhan na ako sa aking sarili. Naguguluhan na ako sa mga desisyon na ginagawa ko. Na para bang
Nanginginig ang kamay ng aking ina sa isang pamilyar na boses. Magkahalo ang kaba at takot na nararamdaman ko gayundin ang matandang babae na tila'y hindi makapaniwala sa kanyang nakita.Inalalayan kong makatayo si Ina ngunit pawang nanlalambot na ang magkabilang tuhod niya. Mabuti nalang agad ko siyang nahawakan at nailayo sa papalapit na si Simon.“Si-mon, anong ginagawa mo rito?” Pinatili ko ang matapang na tono upang hindi niya mahalata ang takot na nararamdaman ko. Ngayon pang alam ko na ang totoo, alam ko na kung ano ang totoong pagkatao niya. Na nagsisinungaling lang siya sa akin kagaya ng pagkakasabi ni Celine at Selena.“Anong ginagawa ko rito? Ikaw anong ginagawa mo rito sa liblib na lugar na 'to?” Seryoso ang boses niya nang ibalik niya ang tanong sa akin. “Oh. Buhay pa pala ang nanay mo, Helena, bakit hindi mo sinabi sa akin agad para naman pormal ko siyang niligawan.”Pinaatras ako ni Ina at siya ang humarap kay Simon–blangk
Kung pwede ko lang ibalik ang lahat sa dati baka posible pang magkaroon ako ng masayang buhay. Kung hindi lang pinatay ni Luciano ang aking ama, baka may chance pa kami ni Rowan na mamuhay ng matiwasay.“Bakit ngayon ka lang dumalaw?”Nakangiti ko siyang tinitigan. Inakap ko siya patalikod at inayos ang kanyang buhok.. Ilang taon din kaming nagkawalay. Ilang taon kong tiniis ang pangungulila sa aking ina. “Ginawa ko ang pinag-uutos mo sa akin, ina, patay na sina Luciano at Nelia.”Maaga akong umalis ng mansyon. Inakala kong hindi na ako makakalabas ng buhay dahil sa planong pagpatay sa akin ni Celine. Pero nagkamali ako, inunahan na siya ni Selena. Pinainom niya ng pills ang babaeng iyon kaya ako nakalabas. 'Di ko na rin naabutan na gising si Simon kaya hindi na ako nag abala pa na ipaalam sa kanya ang distinasyon ko. Baka maging mahirap sa akin na lisanin ang lugar na iyon.“Pinatay mo ba sila?” Abala sa pananahi ang aking ina. Ni hindi niya nga