CHAPTER 01

[SIX MONTHS LATER]

Hindi magkanda-ugaga sina Sister Marie at Hazel sa pagsasaway sa mga batang pinupupog ako ng yakap at halik. Wala akong pakialam kahit na marumihan ang suot kong damit, magulo ang pagkakatali ng aking buhok, at dumikit ang mga pawisan nilang balat sa aking katawan.

Mahal ko ang mga batang ito. Ang mga batang lumaki at nasa pangangalaga nila Sister Marie at Hazel dito sa Devine Mercy Orphanage.

"Mga bata, tama na muna yan at sabay-sabay nating buksan ang mga regalong dala ni Ate Ryza para sa inyong lahat." Nakangiting sigaw ni Sister Marie.

Mabilis na nagsilapitan ang mga bata sa kanya kaya lumapit na rin ako at ang iba pang mga madre na narito rin. Sa nakalipas na taon simula ng manirahan kami ni Mama sa New York ay ngayon na lang ulit ako nakadalaw dito sa Devine Mercy Orphanage. Malapit sa puso ko ang bahay ampunan na ito dahil ayon kay Mama, halos dito na rin siya lumaki at tumira bago siya ampunin ng mag asawang sina Divina at Alfonzo Reyes.

Pero kahit na abala ako sa New York bilang isang modelo ay hindi ako pumalya sa pagbibigay ng tulong at mumunting regalo para sa mga bata sa lahat ng okasyon. And now that I am finally back, sisiguraduhin kong babawi ako sa kanila at bibigyan sila ng oras upang makasama.

"Kumusta ka na?" tanong sa akin ni Sister Hazel, ang pinakamatandang madre at head ng bahay ampunan. "Palagi ka naming pinapanood sa TV sa tuwing may fashion show ka. Nagsisigawan pa nga ang mga batang yan kapag nakikita ka nilang naglalakad sa gitna ng mahabang intablado."

I couldn't help but feel shy when Sister Hazel told me that with amusement and pride. Sa kabila kasi ng lahat ng nangyari ay ramdam ko pa rin ang paghanga at suporta nila sa akin.

"Ganoon pa rin naman po Sister," nahihiyang sagot ko. "Wala naman pong nagbago."

"Kuu ang batang ito talaga!" Masuyo niyang pinanggigilan ang magkabila kong pisngi saka hinawi ang hibla ng buhok kong kumawala sa pagkakatali. "Kung nabubuhay lang ang Mama mo ngayon, malamang na ipinagmamalaki ka niya. Saksi ako sa kabutihan ng puso nyong mag-ina kaya naman kahit na ano pang balita ang ilabas ng media ay hindi ko pinaniniwalaan."

Hinawakan niya ako sa kamay at hinila paupo sa sementong upuan sa balkonahe ng bahay ampunan. Habang nakatanaw kami sa mga batang masasayang nagbubukas ng mga regalo at naglalaro ay patuloy naman si Sister Hazel sa masyang pagkukwento. And finally, sa gitna ng sunud-sunod at rumaragasang pagbabatikos sa akin, nahanap ko ang pahinga at kalma sa tulong nila. Sa loob halos ng pitong taon, ngayon ko lang ulit naramdaman ang ganito. Iyong pakiramdam na para bang ang gaang-gaang ng lahat. 

Matapos kasi ang eskandalong kinasangkutan ko sa New York ay mas lalong naging maingay ang aking pangalan. Hindi ako nagkaroon ng pagkakataon na magpahinga tulad ng hinihiling ko kay Mommy Vicky.

Sunud-sunod ang endorsement, fashion show at interview na dumating sa akin. Sa kagustuhan kong makalimutan ng lahat ang nangyari ay wala akong pinalampas na kahit na isa sa mga trabahong binibigay sa akin ni Mommy Vicky. Patuloy na namayagpag ang aking karera at mas kinilala pa sa industriyang kinabibilangan ko. Parang naging daan lang ang eskandalong kinasangkutan ko upang mas umangat pa.

Ngunit matapos ang anim na buwang walang tigil sa pagrampa, sa wakas ay nagkaroon na ako ng pagkakataong magpahinga. Isang linggo bago ako lumipad pabalik dito sa Pilipinas ay nag file na ako resignation letter sa Spectrum. Hindi ko 'yon pinaalam kay Mommy Vicky at sa mismong may-ari ng agency ako nagsabi. Pero kalaunan ay nalaman niya rin, kaya naman ang pag tanggap ng ahensya sa resignation ko ay naka-hold pa hanggang ngayon.

Ganoon pa man, walang sino man ang nakapigil sa akin na bumalik dito sa Pilipinas. Pati ang abo ni Mama ay dito ko rin tuluyang inilibing katabi ng puntod ng mga magulang niya. Sigurado naman ako na matutuwa siya dahil finally… nakauwi na siya.

"Alam mo, sana ay magpang-abot kayo rito ni Ruther sa susunod na pagdalaw n'yo."

Muling nabaling ang atensyon ko kay Sister Hazel. "Sino po 'yon?" tanong ko.

"Hindi mo pa ba nakilala si Ruther?” Umiling lang ako. “Isa rin ang batang 'yon na madalas bumisita rito sa ampunan. Kinagigiliwan nga rin ng mga bata rito sa tuwing dumadalaw siya. Pero ngayon, medyo madalang ang pagpunta niya at minsan na lang sa isang buwan dahil sobrang abala sa trabaho."

Marami pang sinabi si Sister Hazel about kay Ruther pero wala na roon ang atensyon ko. Dumating na rin kasi si Mommy Vicky sakay ng puting Honda CRV at sinusundo na ako upang umuwi. Dalawang linggo pa lang kasi simula ng bumalik ako rito sa Pilipinas ay bigla na lang sumulpot si Mommy Vicky sa Casa del Rio, ang Condo na tinitirahan ko.

Sumunod siya sa akin dito upang patuloy na hikayatin ako pabalik sa New York at muling pumirma ng kontrata sa Spectrum. But sad to say... wala na talaga akong balak.

"Mauna na po ako Sister. Pag may pagkakataon ay babalik po ako rito para bisitahin ulit kayo at ang mga bata." Tumayo na ako at nagmano sa kanya. Nagpaalam na rin ako sa mga bata at niyakap sila isa-isa bago sumakay sa sasakyan kung saan lulan si Mommy Vicky.

"Did you have fun?"

I look at Mommy Vicky. Kapapasok ko lang sa sasakyan at 'yon kaagad ang ibinungad niya sa akin.

"Of course..." sagot ko saka ngumiti. "In a world full of stress, those children are my simple happiness," giit ko pa.

"That's good."

He seemed grumpy. The way he talked and asked me was unusual. Kalimitan kasi ay nagtititili ang baklang yan sa tuwing nagkikita kami matapos ang isang buong araw na hindi kami magkasama.

"Plano kong bumalik ulit dito bukas-"

"No!" he yields.

Nagulat ako at agad na napalingon sa kanya. "What's wrong with you?"

"Sorry, pagod lang ako." He sighs. "Anyway, may pupuntahan tayo bukas. Hindi ka pwedeng tumanggi dahil naka oo na ako. At isa pa, pinagbigyan naman kita sa gusto mo kaya sana ay ako naman ang pagbigyan mo."

"Where?" wala sa loob na tanong ko.

"La Roché." Napapangiting sagot niya naman. "The Ford's son Robert is soon-to-be-married so they gonna throw a bachelors party for him."

"At La Roché?" nagtatakang tanong ko na tinanguan niya lang. "Such a... oh well, are they French? Spanish? Or something? And why would they invite us? Hindi ko naman sila kilala-"

"Earth to Ryza heler!" Tinaasan niya ako ng kilay. "Mag-iisang buwan ka na rito sa Pilipinas, sa tingin mo ba walang nakakakilala sa'yo rito? Oo nga't mas sikat ka sa ibang bansa lalo na sa New York, pero sa Pilipinas kapa rin lumaki at ipinanganak kaya naman pag lapag mo palang sa Airport alam na ng mga kababayan natin na narito na ang binansagang Seductress Supermodel of all time. Humahanap lang din ako ng tyempo dahil ultimo ang President ng Pilipinas ay gusto kang maimbita at makita para ipakilala sa lahat!"

Maang na nakatingin lang ako sa kanya. Imposibleng makilala ako rito lalo na ang mga may sinasabi sa buhay at malalaking tao sa lipunan. Isa pa, nag-iingat ako na hindi masundan o makita man lang ng mga reporters. Kaya nga ako bumalik dito dahil gusto ko na ng tahimik na buhay.

"Anyway, dadalo rin ang CEO ng Men's Magazine at ng YPM and they want to see you." He smiled sweetly at me before he continued. "Bigatin din ang mga 'yon, kaya naman pupunta tayo sa ayaw at sa gusto mo. Mabuti na rin na iniimbitahan tayo sa mga ganitong events para sa exposure mo at nang kumita ka kahit papaano, hanggang sa matauhan ka at bumalik sa New York."

Napabuntong hininga na lang ako. Mahigpit naman siguro ang siguridad sa La Roché- whatever. And knowing Mommy Vicky, walang hinihindian yan lalo na pag usaping salapi.

"Fine!" pag sang-ayon ko na lang. "Pero hindi tayo magtatagal doon."

PAGKARATING namin sa Casa del Rio ay dire-diretso akong pumasok sa Hotel. Wala akong ideya na may dalawang reporters sa lobby na nag aabang lang ng kung sino mang celebrity na magagawi sa Hotel kaya naman nagulat at sinalakay din ako ng takot.

Sunud-sunod na nagkislapan ang mga camera nila ng makita at marinig nila ang pangalan ko sa receptionist. Gustuhin ko mang tumakbo upang makasakay kaagad sa elevator ay hindi ko magawa. Nagitgit ako sa pinakadesk ng receptionist habang ang dalawang security guards ay pilit na sinasaway ang dalawang reporters.

"Miss Ryza, are you staying here for good?" tanong nang isang reporter.

"Miss Ryza, how's the New York Fashion Show?"

Mommy Vicky doesn't inform me about these media reporters who are waiting here in the lobby. I didn't have any bodyguards with me. I thought it wasn't necessary anymore. Isa pa, wala naman sila kanina nang umalis ako upang bumisita sa bahay ampunan.

"Miss Ryza, what can you say about the rumors that you got involved in six months ago at Soho Grand Hotel?"

I bit my lower lip, refusing to answer any questions. Napayuko ako ng sunud-sunod at muli na namang nagkislapan ang camera. This time, hindi na lang dalawang reporters ang kumukuha ng larawan ko kun'di pati ang mga lumalabas at pumapasok sa hotel.

Nahihirapan na rin ang dalawang security guards na sawayin sila. Ang isang receptionist ay lumapit na rin sa akin upang pigilan ang paglapit ng mga tao sa akin, habang ang isa naman ay halos mag panic na habang may kausap sa telepono.

"Please lang ho, 'wag ho kayong magtulakan! Pakiusap po, paraanin natin si Miss Ryza!" sigaw ng receptionist sa harap ko habang nakadipa ang mga kamay.

Nagitgit kami hanggang sa gilid kung saan malapit na sa may hagdan. Nang nakakita ako ng pagkakataon ay akmang lulusot na sana ako upang doon na lang dumaan. But to my horror, someone grabbed my arm and pulled me hard. I closed my eyes tightly as I thought I was going to fall... thought wrong.

Ilang minuto yata akong nakapikit at hinihintay ang pagbagsak sa lapag pero hindi nangyari. Naramdaman kong umangat ang mga paa ko at parang nakalutang ang katawan sa ere. I feel comfortable and safe in this kind of position, but how?

"You can open your eyes now."

Nang dahil sa buong-buo at tila kay lamig na boses na 'yon ay napamulat ako ng mata. Only to find out that I was in a stranger's arms.

Marahan niya akong inilapag at inalalayan ng muntik na akong ma-out of balance. Sunud-sunod pa rin ang pagkikislapan ng kamera pero hindi tulad kanina na nagigitgit ako. Nasa ika-apat na baytang na ako ng hagdan at sa baba naman ay ang dalawang security guards at receptionist na hinaharangan ang mga reporters.

"Use the stairs to escape..." The guy said while looking at me with a stern face. "No need to say thank you, I won't accept it, especially coming from a woman like you."

I didn't have a chance to say a word because he turned his back on me already after he said that. But though he doesn't need my "thank you" I still owe him one. Tulad niya, ayaw ko rin magkaroon ng utang na loob sa iba, lalo na sa kanya. Kaya naman nang nasa huling baytang na siya ng hagdan ay lakas loob na akong nagsalita.

"As much as I don't want to say thank you, I also don't want to be indebted to a stranger like you. So you don't have a choice but to accept it… Merci!"

Huminto siya pero hindi siya lumingon. At bago pa mangyari 'yon kahit hindi naman ako sure kung lilingon ba siya o hindi na ay tumalikod na ako at nagmamadaling umakyat sa hagdan. At least, quits na kami!

Pagkapasok ko sa condo, naligo kaagad ako at kusang ibinagsak ang katawan sa kama upang matulog. I didn't bother wearing short and shirt, just a piece of underwear was enough. It was a tiring day and I felt like my whole body ached so I fell asleep fast.

The next day, I woke up so early because of the doorbell. Kaagad akong nagsuot ng robe at inayos ang sarili kahit na mukha akong sabog bago binuksan ang pinto.

"What happened to you?" Daryl, my cousin stared at me with his usual face... like no emotions at all. Asawa lang niya ang nakakapagpangiti sa kanya, the rest deadma. "Natutulog ka pa ba? You look like a zombie from The Walking Dead movie."

"Is that the new way of saying good morning?" I rolled my eyes and ignored everything he said. Ganyan lang yan pero alam kong concern lang siya sa akin. "Anyway..." I pulled him and hugged him tight. "...I miss you, kuya."

Bago ko pa siya pakawalan ay sunud-sunod na flash ng camera ang nagpabalikwas sa akin. Huling-huli sa akto na nakayakap ako sa kanya. Kung tutuusin ay wala namang mali, pero iba-iba ang perception ng tao lalo na pag dating sa akin.

Kaagad ko siyang hinila papasok sa loob. But before I closed the door and went inside my unit, I caught a glimpse of a pair of dark brown eyes looking at me. A kind of look that accuses me as if I had done something wrong. And again, I tremble. Now I remember, I had seen those eyes six months ago at the Soho Grand Hotel in New York City. Same eyes and, the same look… but I am not sure if they are with the same person. 

But why?

*****