SOLENNE STEVENS

“SOLENNE STEVENS!”

Kunot ang noong pinagmasdan ni Solenne nang mula ulo hanggang paa ang babaing bumati sa kanya.

Maganda ang babae na kung pagmamasdan ay tila nasa early 40s ang idad. Mataas ito nang isang dangkal sa kanya. At dumagdag na kagandahan nito ang makikislap, masayang mga mata na nakangiti sa kanya.

“Sino ka,” Tanong niya nang may kahalong pangmamaliit, “kilala ba kita?”

“Sabi ko na nga ba’t hindi mo ako makikilala, e,” sagot ng babae, “I’m Francine! Francine de Castro. Mag-buddies tayo noong college tayo.”

“Francine…” Mahinang pagsambit ni Solenne sa pangalan ng kaharap, habang nag-iisip.

Funk kung tawagin niya ang Francine naka-buddy niya noong college days niya. Funk, dahil pangkaraniwan lang ang mukha nito. Iyong hitsurang makikita sa tabi-tabi, sa mga palengke at mga tindera sa bangketa.

“Ikaw ‘yong babaing walang ka-class-class! Mahilig makibarkada sa magaganda at may pera.” Sambit niya nang nang-uuyam.

Sa kanyang sarili ay hindi niya tinanggap na buddy ang babaing ‘yon. Ngunit binayaan niyang sumama sa kanila ng mga barkada niya, para may alalay siya. Yeah, alalay lang niya noon si Francine de Castro. Taga buhat ng kanyang bag, sapatos at iba pang mga gamit.

Kumunot ang kanyang noo.

“Magkasing-idad lang tayo ‘di ba?” Naitanong niya nang .hindi sinadya.

Muling hinagod ng tingin ni Solenne si Francine de Castro. Alangan sa hitsura ng babaing kanyang kaharap ang idad na sinkuwenta’y tres, na siyang idad na niya.

“You look young,” hindi niya napigilang sabihin, “and so beautiful! Nagpa-cosmetic surgery ka ba?”

“No! Nasa genes lang talaga namin ang hindi agad nagmumukhang matanda. At maganda ako talaga kahit noong bata pa ako. Gandang ngayon lang na-develop. Medyo tanga pa kasi akong mag-ayos noong college days natin.”

“Ah, yes! Pinapag-aral ka nga lang pala ng amo mo sa unibersidad na pinapasukan namin, kaya ka nakapag-college. I remember, ni hindi ka nga makabili ng lipstick noon, e.” mahina ang umiinsultong halakhak ni Solene, “ngayon, may pera ka na ba? Afford mo na bang bumili ng mga make-up, kaya nakakapagpaganda ka na?”

Aral na ngiti ang gumuhit sa mukha ng kausap ni Solenne.

“Dahil wala siyang anak at nag-iisa na lang sa buhay, sa akin ipinamana ng naging amo ko ang lahat ng kanyang kayamanan at mga negosyo,” sagot ni Francine na walang alis ang titig sa mga mata ng kausap, “I am now one of the richest businessperson here in NCR., Solenne,” pagmamalaki nito, "aren't you happy for me, Buddy," dag nito na halatang nag-aasar.  

Nawalan ng kibo ang napangangang si Solenne. Agad na-express sa kanyang mukha ang inggit na hindi naitago sa matalas na paningin at pakiramdam ng kanyang kaharap.

Kumuha ng tiyempo si Francine upang magantihan ang kaharap sa mga panlalait nito sa kanya.

“Ikaw, kumusta ka na,” tanong niya, ng may sarcasm, “may asawa ka ba? Anak? May apo,” sunud-sunod na tanong nito.

“Isa lang ang anak ko, binata na siya,” pagbibigay alam ni Solenne sa kausap, “and by the way, I am the wife of multi billionaire Theodore Rossel,” pagyayabang pa, "at ang aking anak ang magiging tagapagmana ng kayamanan ni Theodore Rossell,” dagdag na kayabangan pa nito na hinaluan ng kasinungalingan upang ma-impress ang kausap.

“Teka, ang natatandaan ko hindi naman Theodore Rossell ang pangalan ng naging asawa mo, ah. Actually hindi ka nga niya pinakasalan! At naging mistress ka na lang niya nang magpakasal siya sa iba.”

“Excuse me!” Nasabi ni Sollenne na nainis.

“Yes! Natatandaan ko ‘yon,” pagpapaalala sa kanya ni Francine na hindi pinansin ang pag-excuse niya, “drug lord ang naka-live in mo no’n. Ano na nga ba’ng pangalan niya? Nasa dulo ng dila ko, e. Wait lang iisipin kong mabuti.”

Galit na tinalikuran ni Solenne ang kausap at taas ang noong nilayuan ito, habang ang kanyang damdamin ay nabalutan ng insecurity at matinding pag-aalala.

“Hey, Solenne, naalala ko na,” sigaw ni Francine nang may maalala sa kahapon niya, “Domeng ang pangalan ng dyowa mo no’n! Domingo Sabado!”

“Buwisit! Buwisit kang Francine ka.” Nanggigigil na bulong niya, habang matuling naglalakad patungo sa escalator.

Ayaw na niyang maalala ang mga nagdaang mga araw sa buhay niya. Ang malulungkot, masasakit at umiinsultong mga alaalang nais na niyang ibaon sa limot.

“Maraming nakakaalam ng pangit kong kahapon at naaalala pa nila iyon,” ang nasa isip niya habang minamani-obra ang kanyang sasakyan upang makalabas sa parking area, “paano kung kailan kasama ko si Theodore ay saka may makasalubong kami na katulad ni Francine at magdadaldal nang katulad ng pagdaldal ng gagang 'yon?”

 INSECURITY JUMPS IN.

“Ipapa-annul ni Theodore ang kasal namin kapag nalaman niya ang totoong pagkatao ko.” patuloy niyang pag-iisip habang nagmamaneho, nang hindi matiyak kung saan pupunta, “hindi ako makakapayag na muling bumalik sa dating buhay ko. No…no way!”

Napatigil sa harpan ng malaking clinic ang sasakyang minamaneho ni Solenne. Napatitig siya sa signage na naroon.

KOREAN COSMETIC SURGEON

“Magpapa-cosmetic surgery ako,” naisip niyang bigla, “tama. Ipapabago ko ang mata, ilong at bibig ko para hindi na ako makilala ng mga dating nakakakilala sa akin!”

Naghanap ng mapaparkingan ng kanyang sasakyan si Solenne.

Nang…

BOG!

Nabangga ng kung kaninong kotse ang kanyang sasakyan.

Mabilis na bumaba ng kotse si Solenne. Halos kasabay niya’y bumaba rin ng sasakyang bumangga sa kanya ang nagmamaneho nito.

Nagharap ang dalawa.

Nanlamig ang paa’t kamay na natigilan ang babae.

“Solenne,” Pagsambit ng lalake sa kanyang pangalan,”what a small world!”

Hindi makangiti si Solenne. Takot ang nakalarawan sa kanyang mukha. Takot na matagal na panahon na nang huli niyang maramdaman.

“Kumusta ka na?”pangungumusta ng excited na lalake, “ang gara ng tsikot mo, a. Mukhang nakatisod ka ng mayaman!”

Mabilis na kumilos si Solenne. Nagtangkang muling sumakay sa kotse at takasan ang lalaking mabilis naman na pinigilan siya.

“Saan ka pupunta,” tanong nito, “kay tagal na panahon tayong hindi nagkita, tapos bigla mo na lang akong tatalikuran at iiwan!”

“Bitiwan mo ako, Domeng.”

“Bakit kita bibitiwan,” tanong ng lalake sa kanya, “akala mo ba’y hindi ko alam na ikaw ang nagtsutsu sa akin sa mga parak? Ikaw ang dahilan kaya ako nakulong!”

“Hindi ko kagustuhan ang mga nangyari,” pangangatwiran ng babae, “pinagbantaan ako ni hepe na susunugin ang mukha ko kung hindi ko ituturo ang kinaroroonan mo.”

“Sumama ka sa akin,” saad ng lalake na hinigpitan pa ang pagkakapigil sa braso ng babaing hawak, “kilala mo ako. Hindi ako natatahimik hagga’t hindi ako nakakaganti sa umaatraso sa akin!”

Kilalang kilala nga niya ang kalupitan ng taong gusto siyang gantihan. Ang lalaking kanyang naka-live in at ama ng kanyang anak na si Brendon.

Kilalang-kilala niya si Domingo Sabado!

“Teka muna pala, naalala ko lang bigla,” saad ni Domingo, “hindi ba buntis ka noong makulong ako? At sa pagkakaalam ko'y anak ko ang ipinagbubuntis mo noon.”

Hindi makaimik si Solenne.

“Nasaan ang anak ko?” Biglang tanong ng lalake sa malakas na boses at halos idikit na ang mukha nito sa mukha ng tinatanong.

 Nanginginig na sa takot, ngunit nagpilit magpakita ng katapangan si Solenne sa kaharap, “wala kang anak,” sigaw niya, “nagkaroon ako ng miscarriage noong makulong ka!”

Natigilan si Domeng. Nag-isip.

“Niloloko mo ‘ko,” tanong nito, “alam mo kung ano ang ginagawa ko sa mga lumuloko sa akin,” saglit itong tumigil at tinitigan ang kausap nang may pananakot, “o, gusto mong ipaalala ko sa ‘yo, ha, Solenne?”

“H-hindi. Hindi kita niloloko! Totoo’ng sinasabi ko…”

Matagal na nagtitigan ang dalawa. Patatagan.

Biglang hinatak ni Domeng si Solenne at pilit isinasakay sa sasakyan.

Na hindi mapapayagan ni Solenne.

“EEEEEEEE”

Ang malakas na tiling lumabas sa kanyang bibig, ngunit agad ding natahimik nang sikmuraan siya ng lalaking naga-abduct sa kanya.

“Unghh…” Ang naging d***g na lamang niya.

At walang malay siyang bumagsak.

Isang security guard ang nakapansin sa mga nangyayari. Itinutok ang baril nito kay Domingo Sabado at lakas-loob na marahang lumapit.

Agad namang binunot ni Domeng ang baril niyang nakasuksok sa baywang ng kanyang pantalon.

“Pasasabugin ko’ng bungo ng babaing ‘to kapag lumapit ka dito!” Pagbabanta niya.

Hindi nagpapigil ang security guard. Nagpatuloy ito sa paghakbang papalapit kay Domeng.

Patay kung patay ang magiging labanan. At walang halaga sa security guard kung maging collateral damage man sa labanan nila ang babaing nakahandusay at walang malay.

Umalingawngaw ang malakas na putok ng baril.

BANG!

*** ****