บทที่ 6 พนักงานใหม่

LOVE MARRIAGE วิวาห์รักพิศวาส

Chapter 5

แสงอรุณยามเช้าสาดส่องเข้าทางหน้าต่าง ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงนอนด้วยความอ่อนล้า เดินเข้าห้องน้ำไปพลางบีบคอสะบัดเบา ๆ เวลาผ่านไปไม่ถึงยี่สิบนาทีประตูห้องน้ำเปิดออก เขาเดินมายังตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดใส่ไปทำงานในวันนี้

ตู้เสื้อผ้าเรียงรายด้วยชุดทำงานเป็นแถวทางด้านขวามือของเขา ส่วนทางด้านซ้ายมือเป็นชุดสำหรับไปเวท ภูวดลเอื้อมมือไปหยิบชุดทำงานสีดำสนิท ก่อนจะเปิดตู้ด้านล่างเพื่อเลือกหยิบเนคไท

ภูวดลอยู่หน้ากระจกใส่ชุดสูทผูกไทอย่างเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกจากห้อง ถึงแม้จะเป็นเวลาเช้าที่เขาจะต้องไปทำงาน แต่เมื่อคืนเขานั้นแทบจะนอนไม่หลับ เพราะเมื่อวานหลังจากที่เขากลับมาถึงบ้าน มารดาของเขาว่ากล่าวเขาอยู่นาน ที่ไปมีความสัมพันธ์กับพิมพ์ดาราหรือลูซี่ อีกทั้งยังเป็นการไม่ให้เกียรติเพื่อนของผู้เป็นบิดา ทำให้ต้องขายหน้าคนในร้านอาหาร

ชายหนุ่มก้าวลงบันได ออกมาพร้อมกับกระเป๋าเอกสารที่ถืออยู่ในมือซ้าย เมื่อเขาเดินลงมาสุด เขายื่นกระเป๋าลงให้ลุงแช่มคนขับรถประจำบ้านเพื่อนำไปเก็บไว้ในรถของเขา

“ตาดล จะไปทำงานเหรอ ไม่ทานข้าวเช้าก่อนล่ะ” เสียงของผู้เป็นแม่เรียกเขา ภูวดลหันไปหาแล้วยิ้มให้กับสุชารัตน์

“ไม่ครับ” เขาตอบก่อนจะเดินไปใส่รองเท้าที่อยู่หน้าประตู

“อ้อ ! จริงสิแม่ลืมบอกไป วันนี้หนูลิสาจะเข้าไปทำงานที่โรงแรมของลูกด้วย ยังไงลูกก็ดูแลน้องเขาด้วยละกัน” เมื่อได้ยินชายหนุ่มหันหน้ามามองอย่างทันที คิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ

“หมายความว่ายังไงครับ จะให้...ลิสามาทำงานที่โรงแรมเหรอครับ”

“ใช่ แม่เป็นคนชวนมาเองแหละ ลูกสองคนจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น ถ้าอยู่กันคนละที่ จะมีเวลาดูใจกันได้ไง” สุชารัตน์พูดออกมาด้วย สีหน้าและแววตาที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข แต่หากคนเป็นลูกชายกลับเริ่มนิ่งหน้าเครียดขึ้นมาทันที แต่เขาก็ได้เพียงแต่ยิ้มตอบผู้เป็นแม่กลับมา

“ครับ ผมจะดูแลให้เป็นอย่างดี งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ” ภูวดลพูดจบยกมือกล่าวสวัสดี ก่อนจะเดินขึ้นรถแล้วขับออกไป

ใช่! เขาจะต้อนรับเธอเป็นอย่างดี

รถยนต์คันหรูแล่นอยู่บนถนนสี่เลนก่อนจะเลี้ยวเข้าโรงแรมอธิพัฒน์เดชากรแล้วหยุดจอดลงช้า ๆ ประตูรถถูกเปิดออก ขาเรียวยาวที่ถูกคลุมด้วยกระโปรงสีน้ำเงินสไตล์วินเทจก้าวออกมาพร้อมกับหันไปปิดประตูรถ

สายตาคู่หวานมองไปยังหน้าโรงแรม ชาลิสาก้าวเท้ายาวเข้าไปในโรงแรม กระโปรงสีน้ำเงินและรองเท้าสีดำพร้อมกับใบหน้าเรียวสวย ทำให้พนักงานหรือแม้แต่แขกที่อยู่หันมามอง

บรรยากาศภายในโรงแรมดีกว่าที่เธอคิดเอาไว้มาก สายตาของเธอหันไปทางด้านขวาซึ่งเป็นล็อบบี้ของโรงแรม สังเกตเห็นคนมากมายที่นั่งพูดคุยหรือรับประทานอาหาร เธอชำเลืองเพื่อหาเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าห้องท่านประธานอยู่ชั้นไหนคะ” เสียงหวานเอ่ยถามพนักงานที่เคาน์เตอร์พลางยกมือขึ้นทาบที่เคาน์เตอร์เพื่อรอฟังคำตอบ

“ได้นัดเอาไว้ไหมคะ” พนักงานสาวถาม

“ไม่ค่ะ”

“งั้นคงบอกไม่ได้หรอกค่ะ เพราะท่านประธานสั่งไว้ค่ะ” พนักงานสาวพูดแล้วยิ้มออกมาอย่างสะใจ ในใจของพนักงานสาวคงคิดว่าเธอจะมาอ่อยเจ้านายถึงได้พูดกับเธอแบบนี้

“งั้นเหรอคะ สงสัยฉันคงต้องโทรไปถามคุณสหรัฐซะหน่อยดีกว่าคะ” ชาลิสาพูดอย่างเรียบๆ แล้วยิ้มหวานให้พนักงานสาว พลางค้นหาโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายของเธอ แต่ใบหน้าของคนที่ได้ยินชื่อก็เริ่มซีดออกมา เมื่อรู้ว่าต้องเป็นแขกคนสำคัญ ถึงกล้าเอ่ยนามของประธานใหญ่ได้

“เอ่อ...ท่านประธานอยู่ชั้นที่ 26 ค่ะ ขึ้นลิฟต์ไปแล้วเดินไปทางด้านขวามือค่ะ” พนักงานสาวรีบพูดทันที ชาลิสายิ้มให้แล้วเดินไปที่ลิฟต์ก่อนจะก้าวเข้าไปในลิฟต์

ชายหนุ่มนั่งอ่านเอกสารอยู่ในมือ แต่ว่ารอยยิ้มของเขากลับไม่ได้มาจากเอกสารที่อยู่ในมือแม้แต่น้อย เขาเตรียมต้อนรับว่าที่เจ้าสาวของเขาเอาไว้แล้ว ฮึ ! อยากจะดูสิว่าจะทนได้สักกี่วัน

ภูวดลเงยหน้าขึ้นไปมองประตูที่เปิดออก ใบหน้าที่เขายังคงจำได้ ครั้นพบเธอที่ร้านอาหารในงานนัดดูตัว เธอเดินก้าวเข้ามาหาเขาก่อนจะนั่งลงบนโซฟาอย่างนิ่งเงียบด้วยท่าทางที่เย่อหยิ่ง

“คุณมาทำอะไร ?” ภูวดลถามแล้ววางเอกสารลงบนโต๊ะ พลางมองเธอก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้ามาหา หญิงสาวที่นั่งนิ่งเงียบอยู่ที่โซฟา

“ก็มานั่งรอไงคะ เผื่อจะมีงานอะไรให้ช่วย คุณแม่ของคุณบอกว่าให้ฉันมาช่วยคุณทำงาน” เธอหันหน้ามาทางเขา พร้อมยิ้มหวาน

“ว่าแต่มีอะไรให้ช่วยไหมคะ คุณท่านประธาน” ชาลิสาพูดแล้วยิ้มหวานให้เขา แต่ภูวดลกลับยิ้มแบบไม่เป็นมิตรกลับมาให้

“มีสิ” เขาพูดแล้วเดินไปกดโทรศัพท์ที่โต๊ะ “ชนาภา คุณเอาของที่ผมให้เตรียมเมื่อเช้า เข้ามาให้ผมหน่อย”

ประตูเปิดออกพร้อมกับเลขาส่วนตัวของภูวดลก้าวเข้ามา ชนาภาถือชุดอยู่ในมือหนึ่งชุด เธอลุกขึ้นหรี่ตามองและหันไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“เอาให้เธอไป” ภูวดลพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆ ชนาภาเมื่อได้ยินก็อึ้งเล็กน้อย

“เอ่อ...เจ้านายคะ...แต่นี้มัน...” ชนาภามองหน้าของเจ้านายแล้วเหลือบไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ก่อนจะหันกลับมามองหน้าเจ้านายอีกครั้ง

“นั่นแหละ ส่งให้เธอ” เขาพูดพลางยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

ชนาภาได้แต่ทำหน้างุนงง เดินเข้าไปหาชาลิสาก่อนจะยื่นชุดที่อยู่ในมือให้

ชาลิสามองชุดที่อยู่ในมือของชนาภาด้วยความตกใจ เธอหันหน้าไปทางชายหนุ่มที่ยืนอมยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“นี่มันชุดแม่บ้านนี่คะ ! คุณเอามาให้ฉันทำไม” หญิงสาวตวาดเสียงดังลั่นห้อง พลางมองเขาด้วยสายตาที่โกรธจัด สีหน้าของเธอเมื่อยิ่งโกรธยิ่งแดงขึ้นเรื่อย ๆ แต่เขากลับยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

ส่วนชนาภาเห็นว่าเริ่มมีท่าทีที่ไม่ดี เธอจึงเดินเข้าไปวางชุดที่โซฟาแล้วรีบเดินออกจากห้องไป

ในห้องทำงานตอนนี้เหลือเพียงแต่ภูวดลและชาลิสา เธอจ้องคนตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ พร้อมเดินเข้ามาหาภูวดลที่ยังคงยืนนิ่งและยิ้มออกมาเช่นเดิม

“คุณตั้งใจแกล้งฉันใช่ไหม คุณภูวดล !” เธอถามออกไปด้วยน้ำขุ่นเคืองปนโมโห ชายหนุ่มส่ายหน้าหัวเราะออกมา

“เปล่า ผมก็แค่คิดว่าพนักงานใหม่ควรเริ่มงานที่ง่าย ๆ ก่อน”

เขาพูดแล้วยิ้มเยาะเย้ยเธอ พร้อมทำหน้ากวนอารมณ์ให้เธอ

“งานง่าย !” คนฟังเมื่อได้ยินก็พยักหน้าเป็นคำตอบ

“ฉันจบปริญญาจากเมืองนอกมานะ ! จะให้มาทำงานแม่บ้านได้ยังไง ฉันไม่ทำ !” เธอพูดแล้วเชิดหน้าใส่เขา มีที่ไหนเรียนจบปริญญาจากเมืองนอกกลับมาที่ไทยแล้วทำงานแม่บ้าน

“ผมว่าเป็นงานที่น่าภูมิใจนะ” เขาลอบยิ้มออกมา แต่คนฟังกลับมองเขาด้วยสายตาที่โกรธมากกว่าเดิม

“ภูมิใจ ?”

“ใช่ เพราะผมอุตส่าห์ให้คุณเป็นถึงหัวหน้าแม่บ้านเลยนะ” เขาพูดแล้วยิ้มให้เธอ แต่คนฟังถึงกับอึ้งพูดไม่ออก

หัวหน้าแม่บ้าน ! เขาจงใจแกล้งเธอชัดๆ

“คุณภูวดล !” เธอจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

“ครับ” เขาตอบแล้วยิ้มกลับมาให้เธอ

ชาลิสาได้แต่กำหมัดแน่นพลางสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้ามายิ้มหวานให้เขา

“ก็ได้ค่ะ ในเมื่อคุณว่าที่สามีอุตส่าห์ เชิญมาเป็นแม่บ้านทั้งที สงสัยจะปฏิเสธไม่ได้ซะแล้วสิคะ” เธอพูดแล้วมองใบหน้าคมเข้มที่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

“โรงแรมผมคงจะดังน่าดูนะครับ ที่แม่บ้านมีวุฒิจบจากเมืองนอกมาสมัครงาน” เขาพูดพลางยิ้มออกมา

ชาลิสาได้แต่ยิ้มตอบแล้วเก็บกลั้นอารมณ์ไว้

“ว่าแต่จะเริ่มงานเลยนะคะเจ้านาย” เธอกัดฟันพูด พร้อมเดินเข้ามาหยิบชุดที่วางอยู่บนโซฟาก่อนจะเดินออกจากห้องไป ภูวดลมองชาลิสาเดินออกไปด้วยความสะใจ ก่อนที่เขาจะเดินกลับไปนั่งทำงานที่โต๊ะทำงานเช่นเดิม โดยไม่รู้ว่าเจ้าของร่างงามนั้นอยากจะร้องกรี๊ดออกมาดังๆ

หญิงสาวเดินออกมาจากห้องทำงานของชายหนุ่มด้วยสีหน้าและอารมณ์ที่โมโหเขาอย่างสุดขีด เธอหันไปมองประตูห้องทำงานของเขาอีกครั้งก่อนจะยิ้มออกมาที่มุมปากเรียว

ทันทีก้าวพ้นจากห้องทำงานของภูวดล เธอเดินตรงไปยังลิฟต์พร้อมกับโยนชุดแม่บ้านทิ้งถังขยะที่อยู่หน้าลิฟต์ด้วยความโมโห เขาทำกับเธอไปได้ยังไง !

อย่าหวังว่าทำกับเธอแบบนี้แล้วเธอจะยอมแพ้ง่ายๆ ในเมื่อเข้าทางเขาแล้วเธอมีแต่จะเสียเปรียบก็เข้าทางผู้ใหญ่ซะดีกว่า