Chapter 5

LILURA ÁSVALDR ODESSA

  HABANG PINA-PALIWANAG SA AKIN ni Manang Celsi lahat ng rules sa bahay nag papalit naman ako ng damit ko bilang katulong. Sinabi nito lahat ng rules na siyang nakabisado ko agad.

  “Nakikinig ka ba hija?” Tanong nito.

  “Opo, kabisado ko na ang rules ng mansion at ng mga may-ari..” sagot ko at sumunod ako dito, dahil dadalhin ako nito sa itaas upang ituro ang mga kwarto ng amo namin at mga bawal pasukin dito.

  “Siguro naman kilala mo ang pamilya na ito? Kilala sila sa pagiging pulitiko mula pa sa mga ka-lolohan nila..” wika nito.

  “Hindi ko sila kilala, wala naman akong panahon para gawin ‘yun. Saka pare-pareho lang mga pulitiko sa mata ko, kailangan nila ng boto ng mga tao pero kapag nailuk-lok na sila nakakalimutan na nila ang tungkulin nila..” sagot ko at namulsa ako.

  Lumingon naman ito sa akin na nanlalaki ang mata. “Hindi mo dapat iparinig ‘yan sa nga Maximlliano! Sigurado ako na mapapagalitan ka..” may gigil sa boses nila.

  “Isa mababait ang pamilya na ito!” Depensa nito.

  Ngumisi naman ako at agad ko itong inalis. “Ayoko pa rin sa kanila..” sagot ko. “Pera lang nila kailangan ko dahil may binubuhay ako..” sagot dito ng hindi ito ginagalang.

 Umiling ito at itinuro sa akin ang kwarto ng mag asawa at ng nag iisang anak na babae ng magiging amo ko. Nalaman ko din na hindi gaano natutulog dito ang anak na panganay ng mga Maximilliano na si Ma’am Viatrix.

 Matapos ako nito ilibot agad naman akong nag simula sa trabaho ko ang mag laba ng damit ng mga amo.

 Nasa likod ako habang nakatitig ako sa washing machine, nang maramdaman ko na may parating. Paglingon ko saktong nandito ang anak na babae ng mag asawa, si Miss Viatrix, sumandal ito sa pinto at nag salita. “Yang mukha mo? Pamilyar sa sakin ang mukha na ‘yan parang nakita ko na ang mga mukha na ‘yan pinag kaiba lang ay ang mata mo..” maka hulugan nitong wika.

 Tumingin ako dito ng malamig at ngumisi, “Marami naman mag kakamukha sa mundong ito Ma’am..” sagot ko na lang.

 Napansin ko na bumunot ito ng cellphone at tinapat sa mukha ko. “Ano ka ni Levana Lambrix?” Tanong nito.

Tinitigan ko ng sandali ang mukha sa cellphone nito bago mag salita. “Hindi ko kilala ang tinutukoy niyo Ma’am..” sagot ko at nang tumigil na sa pag ikot ang washing, ay kinuha ko na ang mga damit at binanlawan ko na ito.

 Tinaas ko ang manggas ng suot ko at ganun din ang pang ibaba ko at nag paa ako upang mas mabilis akong matapos. “Well kahit kamukha mo siya, i hate her naman..” sagot nito ngunit hindi ko ito nilingon dahil busy ako sa pag banlaw ng mahigpit.

 “Pero kung makaka sira sa masaya nilang pamilya ang tungkol sayo? Masaya akong ipaalam sa kanya na may kamukha siya..” wika nito.

 Kaya tumayo na ako at nilingon ko ito. “Huwag mo ako idamay sa kahit anong isyu mo sa taong tinutukoy mo. Dahil maaaring binabayaran ako ng pamilya mo pero may isang bagay ka hindi alam sa akin..” wika ko dito at pagbabago ko.

 “Kaya kong wasakin din buhay mo..” huling wika ko at nag punta naman ako sa isang side upang doon idrayer ang mga damit bago isampay.

 Hindi sila gumagamit ng kahit anong fabric conditioner dahil sa perfume na kanilang ginagamit. Narinig ko na lang ang tunog ng stiletto na papasok sa loob ng mansyon kaya alam ko na mag isa na ako sa likod ulit.

 MATAPOS KO SA GAWAIN sa likod sinabihan ako ni Manang na samahan ko siya upang mamalengke. Sumunod naman ako at nag bihis lang ako ng short na hanggang tuhod na itim at t-shirt na itim din. Naka tsinelas lang ako dahil dito naman ako komportable.

 “Yan na suot mo?” Tanong ni Manang, tumango ako at hindi nag salita. “Eh kung ganun tara na at nag hihintay si Donya Aurelia sa sasakyan..” utos nito kaya sumunod na ako dito.

 “Sa tabi ka ng driver umupo samahan ko si Donya sa likod..” utos niya kaya tumango na lang ako at nag tungo ako sa tabi ng driver.

 Pag bukas ko pumasok na ako at nag suot ng set belt. “Hindi ka talaga gaano nag sasalita, ano? Teka ano ba itatawag ko sayo, hija?” Tanong ni Donya Aurelia sa akin.

 “Lura na lang ho..” sagot ko at yumuko ako, nang umandar na ang sasakyan ay agad naman akong umayos ng upo. 

 Nag uusap lang sila ni Manang hanggang marinig ko ang pangalan ng taong pinag uusapan nila. “Naku ewan ko ba d’yan sa kapatid ng asawa ko. Gusto na naman tumakbo bilang senate president na naman, sabi ko nga mag retired na dahil matanda na siya. Kaso wala gusto pa rin umupo sa pwesto..” narinig kong wika ni Donya Aurelia.

 “Eh matulungin naman po si Sir Arthuro, kaya okay lang ‘yan para mas lalo marami itong matulungan..” wika ng ni Manang.

 Ngumusi ako ang palihim at tumingin sa labas ng bintana. Kailangan ko mabasa ang kinuha ko sa OoTA na info, nabasa ko doon ang pangalang Arthuro pero hindi ito buo dahil hindi ko pa nababasa ng buo.

 Ang problema ko na lang paano ko siya masusundan kung naka tali ako sa mansion?

 HABANG NAMIMILI KAMI may nakita akong palapit na babae ngunit hindi ko mamukhaan ito hanggang. 

 Mabilis akong umiwas at nag tungo sa isang side dahil iyon ang asawa ng ama ko. Hindi ko nagawang marinig ang usapan dahil tuluyan na akong nag tungo sa kabilang self ng mga pagkain. Hihintayin ko na lang na hanapin nila ako bago ako mag pakita.

 Hindi naman ako umaasa na habang buhay hindi kami magkikita ng original family ng ama ko. Pero hindi pa ngayon, dahil marami pa akong mission na kailangan tapusin.

 Nagulat ako nag mag ring ang phone ko kaya agad kong kinuha ito at sinagot ko ito. “Napatawag ka, Kohen?” Bungad ko dito.

 “Ipost-pone muna ang trabaho na binigay ko, pero pag aralan mo parin sa weekend pumunta ka dito gusto ka maka usap ni Mr. Hadisson..” utos nito.

 “Okay sige..” sagot ko dito at binaba ko na ang tawag nito saktong nakita ko na dumaan na ang iniwasan ko kanina. Kaya lumabas na ako sa pinag tataguan ko.

 “Saan ka ba nanggaling? Bigla ka nawala sa likod ni Donya!” Sermon ni Manang sakin.

 “May nakita lang po ako kaya sinundan ko..” pag dadahilan ko.

 “Tara na..” utos nito kaya sumunod ako ulit.

 “Naku ‘yan talaga Heleth mapag hinala sa asawa, iniisip ba naman niya na mag loloko o may anak sa ibang babae ang asawa niya? Kung meron nasaan na? Diba wala?” Kwento ni Donya Aurelia kay Manang.

 “Kung meron man donya, hindi nakaka pag taka gwapo parin si Sir Oswald hindi nagbabago ang katawan at mukha.” sagot ni Manang.

 “Kaso nakaka inis ‘yun manang, may anak sa ibang babae?” Sagot naman ni Donya Aurelia.

 “Ay oo nga, kung meron man? Siguro nilandi si Sir..” napa tigil ako dahil doon at umiling ako para mawala ang namumuong inis sa katawan ko.

 Lumayo ako ng konti sa kanila. “Huwag kang lumayo! Halika dito..” sita na naman sakin.

 Tsk. “Susunod po ako nakikita ko naman kayo..” sagot ko at nag lakad lang ako.

 “Oo nga pala hija, sino pala ang ama mo? Dahil walang tatay na naka lagay sa info mo..” tanong ni Donya Aurelia.

 “Walang asawa ang mama ko, anak ako sa pagkakamali. Tarantado kasi yung lalaki may asawa na nag hahanap ng ibang babae pag naka buo kung tratuhin basura..” hindi ko na napigilan na mag salita ng hindi maganda.

 Naiinis na ako talaga, napa tigil naman ang dalawang ginang at hindi na sila nag salita pa. Mas maganda ito kesa mang gigil ako lalo.

 NATAPOS ANG PAMIMILI NAMIN NG TAHIMIK hindi na ulit nag salita o nag usap ang amo ko at si Manang. Nang oras na ng hapunan, mas ginusto ko kumain sa likod ng bahay nila sa gilid ng pool dahil ayokong nakikisama sa ibang tao.

 Dahil kapag nalaman nila kung sino at anong klase akong anak, lalayo din sila sakin at pandidirihan ako nila. “Bakit ka dito kumakain Lura?” Tanong ni Don. Ernest sa akin na kina lingon ko.

 “Mas gusto ko po dito..” magalang kong sagot.

 Umupo ito sa harapan ko at nag salita. “Naikwento sa akin ng asawa ko ang sinagot mo sa kanya kanina.. totoo ba?” Tanong nito.

 Mahinahon lang ang pag kakatanong nito pero wala akong pakialam sa mga ‘yun. “It doesn't matter, Don Ernest kung ano ba talaga. Mas mabuti huwag niyo tanungin ang tungkol sa buhay ko, nandito ako para mag trabaho at hindi gawin na maging close kayo o kahit ano pa na pwede ninyong itawag. Binabayaran niyo ako para sa trabaho. Hanggang doon na lang sana..” matapang kong sagot dito at tumayo na ako.

 Yumuko at iniwan ko na ito, matapos ko mahugasan ang pinagkainan ko pumasok ako silid ko. “Humihingi ako ng pau—-” hindi ko pinatapos si Manang ng mag salita ako.

 “Wala ho akong pakialam sa kahit anong paumanhin na gusto niyong sabihin. Uulitin ko binabayaran ako para mag trabaho lang hindi para maging kaibigan kayo..” malamig kong sagot dito at tiningnan ko ito ng malamig.

 Gulat na gulat ito at kahit alam ko na pwede siyang masaktan sa sinabi ko ay ginawa ko parin. Tulad ng sabi ko wala akong pakialam sa nararamdaman ng ibang tao.