“อะ...อื้อ...อือ ~” ลิลิธเม้มปากแน่นบิดกายด้วยความเสียวซ่าน เธอแอ่นกลางกายโค้งขึ้นรับสัมผัสจากปลายลิ้นสากที่วกวนอยู่รอบ ๆ เนินสวาทมือค่อย ๆ สอดประสานฝ่ามือหนาของเขาและบีบแน่นฝากรอยเล็บไว้บนหลังมือของเขาแผล็บ ๆ ๆ ลิ้นร้อนตวัดเลียจากล่างขึ้นบนก่อนจะสอดใส่ปลายลิ้นเข้าไปสุดโคนและกระดกขึ้นรัว ๆ ขณะที่ม
12ลืมเรื่องของเราเสียงหอบเหนื่อยของทั้งคู่สอดประสานกันในความเงียบงัน ผิวกายแนบชิดสนิทกัน ร่องรักของเธอดูดกลืนกินแท่งรักเข้าไปในตัวจมมิดด้าม“ฉะ...ฉัน...ไม่...ไม่ไหวแล้ว (กรี๊ด)” เธอกรีดร้องในลำคอลั่น กลางกายกระตุกเร่า ร่องรักตอดรัดแน่นจนยากจะเคลื่อนไหว มือหนาบีบข้อเท้าของเธอจนแทบแหลกคามือสวบ... ต
“ดราก้อน...ยังไม่เช้าเลยนะ” ลิลิธรีบลุกขึ้นมากอดรั้งดราก้อนเอาไว้แน่น ในตอนที่เขาทำท่าจะลุกจากโซฟา“แล้วใครบอกว่าฉันจะไปไหนกันล่ะ” ดราก้อนเลิกคิ้วถามพร้อมกับถอดถุงยางที่ใช้แล้วนั้น ห่อกระดาษทิชชูและโยนลงถังขยะไป“ไปอาบน้ำกันไหม?” ร่างสูงหันกลับมองลิลิธด้วยสายตาที่ปลอบโยน เขายื่นฝ่ามือมาตรงหน้าเธออีก
13ยิ่งวิ่งตาม...ยิ่งไกลห่าง(ภาพประกอบ มีในนิยายทุกเรื่องของอยู่ในตะเกียงแก้ว แต่ถ้าทางแอปที่ท่านอ่านไม่รองรับ*** แอปคือคนตั้งกฏค่ะ ไม่ใช่นักเขียน ดรีมและ ไฮโนเวลไรท์ไม่สะดวกส่งให้นักอ่านทุกคน และทุกเรื่อง เพราะมีภาพประกอบเยอะมาก*** บางภาพเคลื่อนไหวได้ และที่สำคัญคือจำนวนนักอ่านก็เยอะมากเช่นกัน ถ้
แสงแรกของวันใหม่ค่อย ๆ ทาบทอลงบนเรือนร่างของคนทั้งคู่ ลิลิธนอนสงบนิ่งในอ้อมแขนของดราก้อน ผิวขาวเนียนของเธอเปล่งประกายเมื่อกระทบแสงแดด ร่องรอยของค่ำคืนยังคงเด่นชัดบนร่างกาย ทั้งรอยจูบและรอยสัมผัสที่ฝังลึกไปถึงหัวใจดราก้อนยังคงกอดและลูบหัวของเธอเบา ๆ เพื่อกล่อมให้เธอหลับสนิท ร่างสูงเหลือบมองดูใบหน้าข
14ไม่เหลืออะไรเลย(เหตุการณ์ เกิดขึ้นเมื่อ ห้าปีก่อนหน้า)ลิลิธยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงกอดหมอนที่ยังมีกลิ่นกายของคนรักเอาไว้แน่น มือเล็กกำผ้าห่มดึงขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตายังคงไหลออกมาไม่ยอมหยุดเสียงโทรศัพท์มือถือยังคงสั่นอยู่ข้างเตียงอย่างต่อเนื่อง ไม่ยอมหยุด มันยังคงครืด...ครืด ...ครืด สั่นแล้วสั่นเล
เสียงพระสงฆ์สวดมนต์ดังสะท้อนในศาลาไม้เก่าแก่ บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดใบไม้กระทบกัน ลิลิธนั่งคุกเข่าอยู่หน้าพระพุทธรูป ดวงตาแดงช้ำของเธอจ้องมองเปลวเทียนที่ส่องแสงริบหรี่เธอพนมมือ ก้มกราบพระอย่างนอบน้อมก่อนจะเริ่มกรวดน้ำ อธิษฐานในใจส่งผลบุญไปให้ถึงพ่อของเธอ“คนที่ตายไปแล้วก็ดีเหมือนกั
15ผู้หญิงที่เขา(ไม่)รัก(เหตุการณ์ เกิดขึ้นเมื่อ ห้าปีก่อนหน้า)ลิลิธกำโทรศัพท์ไว้แน่นอกซ้ายรู้สึกเจ็บหน่วง ๆ อย่างยากจะอธิบายได้ ความเงียบในห้องที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่พึ่งพิง บัดนี้กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกล้อมด้วยกำแพงแห่งความกลัว เสียงลมหายใจของเธอหนักหน่วง“แต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้...เรียกร้องควา
“ได้ครับ งั้นทางนี้เลย” หมอเจ้าของไข้หน้าเสียไปเล็กน้อย แต่เขาก็เดินนำทางไปก่อน“ใครอนุญาตให้นายเข้าไปเยี่ยมลูกของฉันกันห้ะ?”“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์เยี่ยม?”“เธออย่าลืมไขกระดูกที่ใส่ไปในตัวลูก...เป็นของฉันนะ ไม่ใช่ของหมอ ของไอ้แดนหรือของผัวใหม่เธอคนไหน?” ดราก้อนพูดเหน็บแนมใส่ก่อนจะเดินนำเข้าไปเป็นคนแรกอ
40วันเกิดของลูกเรา(มีภาพประกอบ)ณ โรงพยาบาล ROMI เสียงฝีเท้าของลิลิธและดราก้อนดังสะท้อนในโถงทางเดินยาวของโรงพยาบาลอย่างพร้อมเพรียงกัน แต่ดราก้อนเดินตามหลังเธอมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขาไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ก้าวออกจากรถ เพียงแต่จ้องมองหลังของเธอเพียงเท่านั้น ลิลิธเร่งฝีเท้าเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้อ
“ว่าเธอไม่ได้มีใครเลี้ยงดู และก็ไม่ได้สุขสบายแบบที่แม่บอก” เขาพูดตอบไปเสียงแผ่วเบา ในตอนที่ดราก้อนไปหาลิลิธที่คอนโดฯ เขาเดินสำรวจภายในคอนโดฯ ทุกซอกทุกมุมแต่ก็ไม่พบของใช้ผู้ชายคนไหนเลย นอกจากของเล่นเด็กและเสื้อผ้าของเด็กซึ่งก็คือลูกของเขา“นี่ลูกกำลังจะบอกว่าแม่โกหกลูกงั้นเหรอ?” แม่ของดราก้อนกดปิดที
39อย่ากลับไปเป็นผู้หญิงคนนั้น“อ้าวเหรอ?” ดราก้อนขมวดคิ้วเล็กน้อย จงใจพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน“แต่เท่าที่ฉันรู้มาคือ…เธอมีมาเฟียเลี้ยงดูอย่างดีไม่ใช่เหรอ?” ร่างสูงจับปลายคางของลิลิธให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขาแบบจัง ๆ“มาเฟีย?” ลิลิธเลิกคิ้วขึ้น ใบหน้าของเธอไม่แสดงความตกใจเลยแม้แต่น้อย“ทำไม...หรือว
ในขณะที่ลิลิธกำลังยืนพรีเซนต์เสื้อผ้าดีไซน์ใหม่ให้กับลูกค้าคนสำคัญในห้องประชุมร้าน LLX ที่เธอเพิ่งเปิดได้ไม่นาน บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและความชื่นชมในความสร้างสรรค์ของเธอ“ถ้าอย่างงั้นคุณช่วยออกแบบคอลเล็กชันสำหรับวินเทอร์มาสักสองสามแบบแล้วกันนะ” ลูกค้าคนสำคัญกล่าวหลังจากเหมาซื้อเสื้อผ้าข
38สบายดีใช่ไหม?“พ่อเขา...” ลิลิธตอบคำถามของหมอด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น“ตายไปนานแล้วค่ะ”เธอหลบสายตาของหมอ พลางกำมือตัวเองแน่นเพื่อปิดบังความสั่นไหวในใจ“อ๋อ...ถ้างั้นหมอต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ” หมอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง“เอ่อ...แต่ถ้าเราไม่สามารถใช้ไขกระดูกของทั้งพ่
ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปจากวันที่ย้ายออกไปแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว คือเธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวด โหยหา หรือคิดถึงใครคนนั้นอีกแล้วทุกภาพความทรงจำในอดีต ตอนนี้มันไม่สามารถที่จะทำร้ายอะไรเธอได้อีกแล้ว___________________________วันต่อมา ตลอดทั้งคืนเธอแท
🐉_______🧝🏻♀️37ที่เดิม...แต่ไม่เหมือนเดิมกรุงเทพมหานคร, ประเทศไทย เสียงกัปตันเครื่องบินดังผ่านลำโพงในห้องโดยสาร ขณะที่เครื่องบินกำลังลดระดับเพื่อลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิ“เรียนท่านผู้โดยสารที่เคารพ ขณะนี้เที่ยวบิน TT431 ของเรากำลังลดระดับเพื่อเตรียมตัวลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิ กรุงเทพมหานคร
“ทางเราก็ไม่ทราบจริง ๆ นะคะ คุณแม่”“ตามคำบอกเล่าของเพื่อน ๆ และกล้องวงจรปิดของโรงเรียน เขาก็วิ่งเล่นกับเพื่อน ๆ อยู่ดี ๆ”“แล้วก็ล้มหมดสติลงไปกับพื้น โดยที่ไม่ได้มีอุบัติเหตุหรือเพื่อนคนไหนทำร้ายอะไรนะคะ” ครูพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ความกังวลของลิลิธกลับเพิ่มมากขึ้นทุกวินาที“ค่ะ ยังไงก็ขอบคุณครูม