เสียงพระสงฆ์สวดมนต์ดังสะท้อนในศาลาไม้เก่าแก่ บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดใบไม้กระทบกัน ลิลิธนั่งคุกเข่าอยู่หน้าพระพุทธรูป ดวงตาแดงช้ำของเธอจ้องมองเปลวเทียนที่ส่องแสงริบหรี่เธอพนมมือ ก้มกราบพระอย่างนอบน้อมก่อนจะเริ่มกรวดน้ำ อธิษฐานในใจส่งผลบุญไปให้ถึงพ่อของเธอ“คนที่ตายไปแล้วก็ดีเหมือนกั
15ผู้หญิงที่เขา(ไม่)รัก(เหตุการณ์ เกิดขึ้นเมื่อ ห้าปีก่อนหน้า)ลิลิธกำโทรศัพท์ไว้แน่นอกซ้ายรู้สึกเจ็บหน่วง ๆ อย่างยากจะอธิบายได้ ความเงียบในห้องที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่พึ่งพิง บัดนี้กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกล้อมด้วยกำแพงแห่งความกลัว เสียงลมหายใจของเธอหนักหน่วง“แต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้...เรียกร้องควา
เสียงเครื่องยนต์ของรถยุโรปคันหรูดับลงเมื่อจอดสนิทที่หน้าประตูรั้วสูงใหญ่ของคฤหาสน์อนันตมังกร ลิลิธสูดลมหายใจลึก พยายามรวบรวมความกล้าที่เหลืออยู่ในตัว ก่อนจะก้าวลงจากรถด้วยหัวใจที่เต้นระรัว“คุณลิลิธ?” ยามหนุ่มมองเธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่หนักแน่น“ฉันมี...ของที่ต้องการคืนให
16ถ้าโลกนี้...ไม่มีฉัน(เหตุการณ์ในอดีต)“อื้อ...อื้อ” คนตัวเล็กน้ำตาไหลรินหยดลงแผ่นกระดาษจนหมึกที่เขียนเลอะเทอะไปหมด จนแทบอ่านไม่ออกเลยว่าเขียนอะไรลงไปบ้าง เธอจึงตัดสินใจวางกระดาษนั้นลงที่เบาะข้าง ๆ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถือด้วยมือที่สั่น ๆ เมื่อปลายนิ้วกดปุ่มอัดวิดีโอได้...ลิลิธพยายามจะอ้าปากพูดแต
“ลูกต้องอยู่กับฉัน คนอย่างเธอไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกได้หรอก” เสียงของพ่อตะคอกใส่แม่ก่อนจะอุ้มเธอไปขึ้นรถ“ไม่นะ ๆ ลิลิธ...ลูกต้องอยู่กับฉัน คนอย่างคุณนะ ดูแลใครไม่ได้หรอก” แม่ยังคงไม่ยอมปล่อยมือเธอวิ่งตามมากระชากตัวของลิลิธเอาไว้อย่างสุดแรงฟุ่บ!! พ่อผลักแม่ล้มลงกับพื้นอย่างไร้ความปรานี“กูจะเอาลูกไป! ส
ทั้งสองคนเริ่มคบหากันนับจากวันนั้น ดราก้อนเป็นคนที่เอาใส่ใจเธอทุกอย่าง ดูแล ปกป้อง ยิ่งอยู่ใกล้เขาเธอก็ยิ่งอบอุ่นใจในช่วงชีวิตวัยรุ่น คงไม่มีอะไรที่ต้องคิดมากนอกจากการเรียน เพื่อน และความรักอีกแล้ว ความทรงจำในวัยนั้น มันดีมาก ๆ เลยจริง ๆ ลิลิธไม่เคยได้รับการเอาใจใส่จากพ่อของเธอเลย แต่ดราก้อนใส่ใจแล
17บทเรียนรัก(มีภาพประกอบ)(เหตุการณ์ในอดีต จุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่)บนเตียงของดราก้อนริมฝีปากของทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่มไม่ห่างจากกันแม้แต่เสี้ยววินาที ความรักของหนุ่มสาวในวัยนี้มันร้อนแรง เร่าร้อน และยากเกินจะหักห้ามใจได้ดราก้อนจ้องมองแฟนสาวของเขาด้วยแววตาที่ลึกล้ำและเต็มไปด้วยความปร
มือหนาลูบไล้ไปตามต้นขาเนียนของเธออย่างแช่มช้า ปลายนิ้วลูบเมือกสีใสของเธอและป้ายวนซ้ำ ๆ ที่หัวแท่งรักร้อนในมือเล็กของเธอ“นั่งลงมาสิ...เธอจะได้ไม่เจ็บมาก” ร่างสูงประคองเอวบางของเธอให้ลุกขึ้นจากหน้าตักของเขาเล็กน้อย ก่อนจะจับท่อนเอ็นขนาดใหญ่ตั้งขึ้นรอ...“เฮ่อ ๆ ๆ” ลิลิธเริ่มหายใจหนักขึ้น ความรู้สึกที
“ได้ครับ งั้นทางนี้เลย” หมอเจ้าของไข้หน้าเสียไปเล็กน้อย แต่เขาก็เดินนำทางไปก่อน“ใครอนุญาตให้นายเข้าไปเยี่ยมลูกของฉันกันห้ะ?”“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์เยี่ยม?”“เธออย่าลืมไขกระดูกที่ใส่ไปในตัวลูก...เป็นของฉันนะ ไม่ใช่ของหมอ ของไอ้แดนหรือของผัวใหม่เธอคนไหน?” ดราก้อนพูดเหน็บแนมใส่ก่อนจะเดินนำเข้าไปเป็นคนแรกอ
40วันเกิดของลูกเรา(มีภาพประกอบ)ณ โรงพยาบาล ROMI เสียงฝีเท้าของลิลิธและดราก้อนดังสะท้อนในโถงทางเดินยาวของโรงพยาบาลอย่างพร้อมเพรียงกัน แต่ดราก้อนเดินตามหลังเธอมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขาไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ก้าวออกจากรถ เพียงแต่จ้องมองหลังของเธอเพียงเท่านั้น ลิลิธเร่งฝีเท้าเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้อ
“ว่าเธอไม่ได้มีใครเลี้ยงดู และก็ไม่ได้สุขสบายแบบที่แม่บอก” เขาพูดตอบไปเสียงแผ่วเบา ในตอนที่ดราก้อนไปหาลิลิธที่คอนโดฯ เขาเดินสำรวจภายในคอนโดฯ ทุกซอกทุกมุมแต่ก็ไม่พบของใช้ผู้ชายคนไหนเลย นอกจากของเล่นเด็กและเสื้อผ้าของเด็กซึ่งก็คือลูกของเขา“นี่ลูกกำลังจะบอกว่าแม่โกหกลูกงั้นเหรอ?” แม่ของดราก้อนกดปิดที
39อย่ากลับไปเป็นผู้หญิงคนนั้น“อ้าวเหรอ?” ดราก้อนขมวดคิ้วเล็กน้อย จงใจพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน“แต่เท่าที่ฉันรู้มาคือ…เธอมีมาเฟียเลี้ยงดูอย่างดีไม่ใช่เหรอ?” ร่างสูงจับปลายคางของลิลิธให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขาแบบจัง ๆ“มาเฟีย?” ลิลิธเลิกคิ้วขึ้น ใบหน้าของเธอไม่แสดงความตกใจเลยแม้แต่น้อย“ทำไม...หรือว
ในขณะที่ลิลิธกำลังยืนพรีเซนต์เสื้อผ้าดีไซน์ใหม่ให้กับลูกค้าคนสำคัญในห้องประชุมร้าน LLX ที่เธอเพิ่งเปิดได้ไม่นาน บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและความชื่นชมในความสร้างสรรค์ของเธอ“ถ้าอย่างงั้นคุณช่วยออกแบบคอลเล็กชันสำหรับวินเทอร์มาสักสองสามแบบแล้วกันนะ” ลูกค้าคนสำคัญกล่าวหลังจากเหมาซื้อเสื้อผ้าข
38สบายดีใช่ไหม?“พ่อเขา...” ลิลิธตอบคำถามของหมอด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น“ตายไปนานแล้วค่ะ”เธอหลบสายตาของหมอ พลางกำมือตัวเองแน่นเพื่อปิดบังความสั่นไหวในใจ“อ๋อ...ถ้างั้นหมอต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ” หมอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง“เอ่อ...แต่ถ้าเราไม่สามารถใช้ไขกระดูกของทั้งพ่
ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปจากวันที่ย้ายออกไปแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว คือเธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวด โหยหา หรือคิดถึงใครคนนั้นอีกแล้วทุกภาพความทรงจำในอดีต ตอนนี้มันไม่สามารถที่จะทำร้ายอะไรเธอได้อีกแล้ว___________________________วันต่อมา ตลอดทั้งคืนเธอแท
🐉_______🧝🏻♀️37ที่เดิม...แต่ไม่เหมือนเดิมกรุงเทพมหานคร, ประเทศไทย เสียงกัปตันเครื่องบินดังผ่านลำโพงในห้องโดยสาร ขณะที่เครื่องบินกำลังลดระดับเพื่อลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิ“เรียนท่านผู้โดยสารที่เคารพ ขณะนี้เที่ยวบิน TT431 ของเรากำลังลดระดับเพื่อเตรียมตัวลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิ กรุงเทพมหานคร
“ทางเราก็ไม่ทราบจริง ๆ นะคะ คุณแม่”“ตามคำบอกเล่าของเพื่อน ๆ และกล้องวงจรปิดของโรงเรียน เขาก็วิ่งเล่นกับเพื่อน ๆ อยู่ดี ๆ”“แล้วก็ล้มหมดสติลงไปกับพื้น โดยที่ไม่ได้มีอุบัติเหตุหรือเพื่อนคนไหนทำร้ายอะไรนะคะ” ครูพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ความกังวลของลิลิธกลับเพิ่มมากขึ้นทุกวินาที“ค่ะ ยังไงก็ขอบคุณครูม