Chapter 1 Encountered with the Stranger

Harper's POV

"Harper, you've been drinking a lot. Maybe they are already looking for you."

Idinikit ko ang isang daliri ko sa aking labi upang patahimikin siya. Napakakulit ng best friend kong ito. Bakit ba ito pa ang tinawagan ko? Alam ko naman na pipigilan lang ako nito.

"Huwag kang magmadali, Cally. Hindi pa kaya ako lasing," I told her with a smile and a slight laugh. Hindi naman nakaligtas sa akin ang kanyang pag-irap na lalong ikinangiti ko.

"I'll take you home," she ignored what I said but I just shook my head. I got up from sitting and showed her that I could still handle myself.

"Ayaw ko pang umuwi. Nag-eenjoy pa ako, oh!"

"Harper!" she shouted as I passed her. Hindi ko na siya nilingon at lumapit sa mga tao dito sa bar na sayang-saya sa pagsasayaw. Halos lahat ng mga babae ay may kasayawang lalake at ang iba'y may kahalikan at gumagawa na ng hindi kanaisnais. Well, balewala na lamang sa akin ang makakita ng ganito dahil sanay na ako. Sa araw-araw ko ba naman na pagpunta sa bar o sa iba’t ibang party ay hindi pa ba ito magiging normal para sa akin?

As time goes on the music that gives life to each other grows stronger. I raised my two hands and danced sexy. I just smiled and bit my red lip while looking at the men who had been looking at me. But only one man grabbed my attention. That was the man seriously looking at my whereabouts. It was holding a bottle of wine while sitting on a sofa not far from me. I stared at him warmly until I approached him. As I approached I heard the shouts of its companions. When I finally got close to their place, I immediately sat down by his lamp.

"Hey, handsome," I said flirtatiously and touched him on the shoulder. My eyes were glued looking at him.

"Iyon oh! Nakabingwit ka agad, bro!" sigaw ng isa niyang kasamahan.

"Iba talaga ang taglay mong karisma!" sambit naman ng isa. Hindi ko maipaliwag ang nararamdam ko. Para akong nawawala sa aking sarili at hindi na mawari kung ano ang ginagawa ko? Lasing na yata talaga ako. Naparami na rin kasi ang inom ko at parang nag-iinit ang buo kong katawan. Gusto ko lang naman magsaya. Pero hindi ibig sabihin nito na ibibigay ko ang matagal ko ng pinakaiingatan. Gusto ko lang naman subukan kung gaano nga ba ako kaakit-akit sa paningin ng iba. Hindi maitatangging napakaguwapong nilalang ang nasa harapan ko at ganoon din naman ang mga kasamahan niya. Ngunit sa kanya lamang nabaling ang aking atensyon. Napatingin ako sa mapupula niyang labi. Shit, bakit parang inaakit ako nito?

"What? Wala ka bang sasabihin?" tanong ko sa lalakeng inuupuan ko. Napataas naman siya ng kanyang kilay dahilan para mangunot ang aking noo.

"Get away from me," malamig ang boses niyang pagkakasabi at kasabay noon ay ang paglunok ko ng aking sariling laway. What the hell! Pinaglihi ba ito sa yelo dahil sa sobrang lamig ng pagkakasabi niya at maging sa mga mata nito ay para akong niyeyelo sa lamig ng kanyang tingin.

"Miss, hindi ako pumapatol sa mga maruruming babae." Tila isang bomba ang kanyang sinabi na nagpagising sa akin. A-ano ulit ang sinabi niya? Maruming babae? Ako, isang maruming babae? Huh?!

"Hey? Argh!" I still wanted to shout at him but I didn't expect what he did. He suddenly stood up causing me to fall into sitting with him. I was caught in my ass because of the pain of my fall. The bastard!

"Hoy lalake! Sinong nagsabi sa iyong ihulog mo ako!" I shout irritably. Aray, ang sakit ng pagkakabagsak ko.

"Sino bang nagsabi sa 'yong umupo ka sa akin? Hindi ako isang upuan," he replied with no emotion on his face. Napatingin naman ako sa mga kasamahan niyang nagpipigil ng tawa. Bigla naman akong nakaramdam ng hiya pero nanaig parin ang pagkainis ko. Napahawak ako sa laylayan ng dress na aking suot. Dahil sa nakaupo ako ngayon sa sahig ay medyo tumaas ang red fitted dress na suot ko.

"Lets go." His companions nodded at him and walked away as if nothing had happened. I was no longer able to release my annoyance and just let them walk. I was about to get up but I was a little surprised when someone put a coat on my exposed white legs.

"Sa susunod mag-ingat ka sa mga lalapitan mo." I looked up at the man who spoke and at the same time as I looked at him I realized that our faces were almost touching. He smiled at me and stood up.

"Magpasalamat ka, may respeto iyon sa mga babae. Hindi tulad ng ibang nandito," she said without losing his smile on his lips. I just looked at him until he was completely gone. I also realized what he said.

Ano?! Ang walang hiyang lalakeng iyon ay may respeto sa mga babae?! Anong sa tingin niya, hindi ako isang babae? Eh, nagawa niya nga akong ibagsak nang walang pasabi. Nakakainis! Kung sakali namang may lakas ako ng loob na gawin ang bagay na iyon ay ito pa ang napala ko. Hindi naman sa isa akong maruming babae tulad ng ibang nandito sa bar. Gusto ko lang talagang malibang ang sarili ko.

"Harper?" Napalingon ako sa aking gilid nang may tumawag sa aking pangalan.

"Bakit ka nakaupo diyan? Anong nangyari?" nag-aalala tanong ni Cally at saka siya lumapit at tinulungan akong tumayo. Umupo kami sa sofa na inupuan ng mga lalake kanina.

"May nangyari ba?" tanong niya muli. Kaysa sa sagutin siya ay umiling lamang ako. Tumayo ako at agad din siyang tumayo at hinawakan ang braso ko.

"Umuwi na tayo," I only said. I've done a lot of stupid things today and I've lost the urge to have fun and that's because of that men! Lalo na ang buwisit na lalakeng nagsira ng gabi ko!

"Thanks God. Mabuti pa ngang umuwi na tayo. Lets go." Naglakad na kami papunta sa kanyang kotse. Hindi na ako umangal pa na ang kotse na lang niya ang gagamitin namin. Iiwan ko na muna dito ang pulang kotse ko at babalikan na lang bukas. Pagkaupo ko sa backseat ay lumingon siya sa akin. Ipinikit ko ang aking mga mata.

"Huwag mo akong tingnan ng ganyan. Hindi ka pa ba nasanay?" sabi ko. Narinig ko naman ang kanyang pagbuntong hininga. Ilang saglit pa ay umandar na ang kotse niya. Hindi na ako umimik pa hanggang sa hindi ko na namalayang nakatulog na pala ako.

KINABUKASAN, dahan-dahan akong bumangon sa aking kinahihigaang kama. Kasabay nito ay ang paghawak ko sa aking ulo na animo'y mabibitak na sa sobrang sakit.

"Argh, shit," madiin kong sambit.

"Hindi ka pa ba nasasanay sa madalas na pag-iinom mo ng alak." Cally's voice. I didn't look at her and just focused my attention on the headache I was feeling. I felt Cally approach me and immediately handed me a glass that until now I did not know what was in it. Basta ang sabi niya ay para ito sa hangover. Kinuha ko na ito sa kanya at dirediretso itong ininom. Napangiwi ako nang ito'y naubos ko na. Para akong masusuka dahil sa pangit ng lasa. Habang hawak ko ang baso gamit ang kaliwa kong kamay ay pinanghilot ko ang isa ko pang kamay sa aking sintido. Napaisip ako kung ano na naman bang kabaliwang ginawa ko kagabi?

"Ano nga palang nangyari kagabi?" tanong ko. She smiled at me and took a deep breath. She sat on the sofa behind her and crossed his arms and even his two legs. Nandito nga pala ako sa mansion na pagmamay-ari ng kanyang parents. As of now ay wala pa rin ang mga magulang niya dito dahil nasa singapore pa ang mga ito upang asikasuhin ang kilalang kumpanya nila doon. Ang pamilya ni Cally ay kilala bilang isang mayamang pamilya. Hindi nga lang katulad ng estado ng pamilyang meron ako. Pero kahit na ganoon ay ako na ang pinakamalas na babae dahil sa kabila ng kayamanang meron kami ay hindi mababago sa akin ang kagustuhan kong makawala sa hawlang kumukulong sa akin na maging malaya.

Napataas ako ng aking kilay nang lumipas na ang isang minuto ngunit parang walang balak na ibuka ng babaeng ito ang bunganga niya para magsalita. Ano, tititigan lang ba ako nito?

"Napipi ka na ba?" inis kong sambit.

Ngumiti siya bago muling huminga ng malalim. "Ang alam ko lang ay nagpakalasing ka lang kagabi," mahinhin niyang sagot.

"And then..." I said clueless.

"I just saw you last night sitting on the floor with that coat covering you." Napakunot ako ng aking noo dahil sa sinabi niya. Anong coat ang sinasabi nito? Sinundan ko ang kanyang nginunguso sa aking gilid at doon ay nakita ko ang isang kulay-abo na coat ng isang lalake.

"Matanong nga kita, kanino ba iyan? Bakit nasa iyo ang coat ng isang lalake?" Pinanliitan ko ng mata si Cally habang iniisip kung paano nga ito napunta sa akin?

Isipin mo ng mabuti, Harper. Kanino ba iyon? Ang naaalala ko ay dumating si Cally sa bar upang pigilan ako pero tumanggi akong umuwi at nakipagsayaw sa nag-uumpukang mga lasing na babae at lalake. Hanggang sa...ano ng sunod? Ano ba Harper? Isipin mo ng mabuti. Ano ba talagang nagya—what the hell! Seriously?! Oh my gosh! Ginawa ko ang bagay na iyon?! Hell no!! Baka nag-iimahinasyon lang ako. Shit, hindi ako pwedeng magkamali. I covered my face with my palms. What the hell did you do, Harper?! Wala na talaga akong nagagawang matino kung nalalasing ako.

"You have been quite. So, that means naalala mo na?" tanong ni Cally. Para namang pinagsakluban ng lupa’t langit ang mukha kong napatingin sa kanya.

"Sabihin mo na," muling niyang sambit. Hindi naman na ako nagpaligoy-ligoy pa at ikinuwento ang kabaliwang ginawa ko. Matapos kong sabihin sa kanya ay bigla siyang tumawa like what I expected.

"Hahaha...seryoso ka ba? Ang isang Harper ay nagawang—"

"Oh, shut up your mouth, Cally. Baka gusto mong hugutin ko ang dila mo," may pagbabanta kong sabi na siyang ikinatahimik niya.

"Fine, hindi lang talaga ako makapaniwala na nagawa mo iyon," sambit niya. Napairap na lang ako at napasalumbaba habang nakatingin sa labas ng bintana.

"By the way, tinatanong ka pala sa akin ni Tita Evie. She wants to talk to you," sabi niya. Napapikit ako ng mariin ng marinig ang pangalan ni Mom. Lalo lamang nasira ang araw ko dahil sa kanyang sinabi.

"Did she tell you the reason?" nagtitimpi kong tanong.

"Nope, not exactly. She wants to talk to you because she has something important to tell you. Kaya, pinapauwi ka na ni Tita," paliwanag niya. Importante? Gaano ba kaimportante ang sasabihin niya sa akin? Hula ko, isa na namang walang kwentang bagay ang sasabihin niya at sigurado akong hindi lang siya ang nais akong makausap.