Keilani POVHabang nakaupo ako sa kama, nakatingin sa laptop at sinusubukang tapusin ang isang pahina mula sa librong binigay ni Sylas, bigla kong naalala si Celestia. Matagal na rin simula nang huli kaming mag-usap, kaya’t napagdesisyunan kong tawagan siya. Isa pa, gusto ko rin malaman ang updates tungkol sa coffee shop ko sa Pilipinas. Kinuha ko ang phone ko at agad na tinawagan ang number ni Celestia. Ilang ring pa lang, sinagot na niya ang tawag.“Keilani! Napatawag ka?” tanong niya na halata ang saya sa boses niya.“Hi, Celestia. Kumusta naman ang coffee shop? May problema ba?” tanong ko sabay ilipat ng laptop sa gilid. Actually, hindi talaga ako tumatawag sa kaniya kasi may usapan naman talaga kami na tatawag lang siya kung may problema, pero dahil hindi naman siya tumatawag ay alam kong walang problema.“Okay naman ang coffee shop. Pero, girl, may gusto akong sabihin sa’yo,” sabi niya na biglang bumaba ang tono ng boses niya na tila may seryosong balita.“Ano ‘yun?”“Si Beatric
Keilani POVTahimik akong nakaupo sa gilid ng kama, pinaglalaruan ang laylayan ng aking robe habang hinihintay ang oras ng aking appointment sa OB-GYN. Minsan, hindi ko pa rin lubos maisip na unti-unti na akong nasasanay dito sa Canada. Noong una, tila ang hirap ng bawat galaw—bagong lugar, bagong kultura, bagong mga tao. Ngunit ngayon, natutunan ko na kung paano mag-navigate nang mag-isa.Napabuntong-hininga ako habang iniisip kung paano nagbago ang buhay ko. Kung dati’y laging kailangan si Sylas para samahan ako, ngayon ay kaya ko nang mag-isa. Nakakapagpa-checkup na ako sa sarili kong obygne nang hindi niya kailangang sumama, lalo na kapag busy siya sa opisina. Alam ko na ang mga lugar na pupuntahan ko at kahit papaano, kampante na akong gumalaw nang mag-isa dito.Habang nasa kotse ako, tahimik akong nakatingin sa labas ng bintana. Ang driver ko ay naging pamilyar na rin sa akin. Siya ang laging naka-assign sa tuwing kailangan kong lumabas ng mansiyon. Sabi rin kasi ni Sylas ay kap
Keilani POVAng katahimikan ng mansiyon ay tila lalo pang nagpapalalim ng aking iniisip ngayon. Sa bawat araw na lumilipas, habang patuloy na lumalaki ang tiyan ko at patuloy din anb amin pagsasama ni Sylas sa lugar na ito, hindi ko mapigilang magtanong sa sarili ko—ano na ba talaga ang plano niya?Hindi naman ako tanga para hindi mapansin kung paano siya mag-alala sa akin, kung paano niya ako inaalagaan at kung paano niya tinitiyak na wala akong magiging problema sa buhay. Pero bakit parang walang nangyayari? Hindi ba normal na kung may nararamdaman siya para sa akin, dapat ay may gawin na siya? O baka naman… wala talaga?Masyado lang akong umaasa. Masyado lang akong nag-iisip na gaya ng nararamdaman ko ay ganoon din siya?Nasa sofa ako ngayon dito sa living area ng malaming mansiyon, balot na balot na naman ng makakapal na jacket kasi ang lamig na lalo dito sa Canada. Hinihimas ko ang tiyan ko habang nakatingin sa malalaking bintana ng mansiyon. Napakaganda ng tanawin sa labas—putin
Keilani POVNapansin ko nang magising ako ay ang kakaibang katahimikan sa loob ng kuwarto. Karaniwan, kapag nagising ako, maririnig ko na ang tunog ng shower o ang mahihinang galaw ni Sylas habang nag-aayos ng damit niya para sa trabaho. Pero ngayong umagang ito, wala akong naririnig. Agad akong bumangon, naglakad palabas ng kuwarto namin, at dumiretso sa guest room kung saan natulog si Sylas kagabi kasi may tinapos siyang work kagabi, doon siya nakatulog na siguro. Ayaw niya kasi akong napupuyat kaya doon siya gumawa ng trabaho.Binuksan ko ang pinto nang dahan-dahan at tumambad sa akin ang lalaking hindi ko inasahang makikitang ganito kahina. Nakahiga si Sylas, balot ng makapal na kumot, ngunit halata sa mukha niya ang init ng lagnat. Pula ang kanyang pisngi at may bahagyang pawis sa noo niya. Ang kanyang kilay ay bahagyang nakakunot at mukhang nahihirapan siya sa kanyang pakiramdam.Lalong lumamig ang paligid dahil sa lakas ng snowstorm sa labas at alam kong ang lamig na iyon ay hi
Keilani POVDahan-dahan akong dumilat, ramdam ko ang init ng katawan ni Sylas sa tabi ko. Hindi ko planong matulog nang mahaba, pero malamang ay napagod din ako sa pag-aalaga sa kanya kanina.Marahan akong gumalaw, iniwasang magising siya. Nilapat ko ang kamay ko sa noo niya at kahit may bahagya pang init, mas mababa na ito kumpara kaninang umaga. Mabuti naman. Hindi ko rin kasi matitiis na makita siyang naghihirap sa sakit.Tahimik akong bumangon, inilapag ang kumot niya nang maayos sa katawan niya para hindi siya lamigin. Malamig pa rin sa labas, kita ko mula sa bintana ang puting snow na bumalot sa paligid ng mansiyon. Wala akong naririnig kundi ang mahihinang huni ng heater sa loob ng kuwarto at ang mahinang paghinga ni Sylas."I'll be back, Sylas," mahinang bulong ko kahit alam kong hindi niya maririnig.Tahimik akong lumabas ng kuwarto at bumaba papunta sa kusina.Pagdating ko sa kusina, naroon ang dalawang kasambahay na abala sa paghahanda ng lunch para sa lahat. Lumapit ako sa
Keilani POVAng paglalakad sa niyebe ay parang isang panaginip para sa akin na hanggang ngayon ay hindi pa rin makapaniwala na nakakakita na ng snow sa personal—ang buong paligid ay nababalot sa malambot at makinis na puting snow, habang ang mga snowflakes ay marahang bumabagsak mula sa langit. Ang malamig na hangin ay dumadampi sa balat ko, ngunit hindi ko ito gaanong nararamdaman dahil mahigpit ang pagkakahawak ni Sylas sa kamay ko.Dinala niya ako rito bilang reward, ayon sa kanya, dahil sa pag-aalaga ko sa kanya noong nagkasakit siya. Magaling daw akong nurse kasi.“You deserve something beautiful,” bulong niya sa tenga ko habang pinapatuloy niya akong akayin sa makapal na niyebe.Napatingin ako sa paligid. Nasa Lake Louise kami sa Alberta, Canada—isa sa pinakamagandang lugar tuwing taglamig. Ang lawa ay nagyelo na at maraming magkasintahan ang nag-iisketing sa ibabaw nito, habang ang mga ilaw sa paligid ay nagdadagdag ng romantikong liwanag sa puting paligid. Sa malayo, makikita
Keilani POVPagpasok namin sa kuwarto namin ni Sylas, ni-lock ko agad ang pinto. Kakatalikod ko lang nung isara ang pinto pero pagharap ko kay Sylas na nakaupo na sa kama ay nakalabas na agad ang naninigas niyang titë. Abot na naman sa lagpas sa pusod niya ang ulo nitong pink. Galit na galit na naman ang ugat sa katawan ng ari niya. Kapag ganito, napapadila ako kasi alam kong masarap na hotdog na naman ang matitikman ko.Lumapit na ako sa kaniya—sabay luhod.“Enjoy, Keilani,” sabi niya. Nasa kalagitnaan na talaga siya ng allergy niya. Kahit malamig e, pinagpapawisan siya. Tapos ‘yung kargadä niya ay talaga namang saludong-saludo. Mukhang naparami ang kain niya ng mani kanina. Mabuti na lang at nakauwi kami kaagad, kundi ay baka sa labas pa siya abutan ng init ng katawan.Hinawakan ko na ang katawan ng ari niya. Dinilaan ko ang ulo muna. “Hmmmm, game, Keilani, pagsawaan mo ‘yan ngayon!” excited niyang sabi na handa na talagang magpasusö.Sinubo ko muna nang dahan-dahan hanggang sa kung
Keilani POVNapangiti ako habang nakatingin sa bintana ng sasakyan. Ang tanawin sa labas ay parang isang perpektong winter wonderland—puno ng malalaking pine trees na nababalot ng niyebe, habang ang sinag ng papalubog na araw ay nagbibigay ng gintong sinag sa buong paligid. Ang Canada sa winter season ay parang isang larawang iginuhit mula sa papel at hindi ko talaga maiwasang humanga sa ganda nito. Kahit ilang linggo na akong nandito, napapa-amaze pa rin ako ng mga tanawin dito.“Are you excited?” tanong ni Sylas mula sa tabi ko habang ang boses niya ay may halong saya. Napansin ko na sobrang good mood niya ngayon. Saka, nag-absent siya sa work ngayong araw. Pero kabit absent, panay naman ay kausap niya sa phone maghapon. Nag-absent nga pero parang busy din. Ewan ko kung bakit.Tiningnan ko siya nang may pagtataka. “Excited for what? Hindi mo naman sinasabi kung saan tayo pupunta.”Ngumisi lang siya at inabot ang kamay ko, hinawakan niya iyon ng mahigpit habang ang hintuturo niya ay
Sylas POVNasa terrace ako ng mansiyon habang hawak ang isang basong whiskey. Sa harapan ko, tanaw ko ang maliwanag na buwan. Maliwanag ito, tila ba nanonood din sa akin. Tahimik ang paligid. Tahimik ang gabi. Pero ang isipan ko, kanina pa talaga hindi mapakali.“They crossed the line,” bulong ko sa sarili. “Now, I’ll have to remind them who I am.”Matagal ko nang isinara ang madilim na bahagi ng buhay ko dati. Nang pakasalan ko si Keilani, nang isilang si Keilys, pinili kong iwan ang lahat. Ang mga kasunduan sa dilim, ang mga utos na may kasamang dugo, ang mga gabi ng pag-aabang at pagtugis sa mga kumakalaban sa akin. Inilihim ko ang lahat sa kaniya. Sa kanila. Hindi dahil sa takot kundi dahil ayokong madungisan ang katahimikang pinili ko para sa amin.Pero hindi lahat ng katahimikan ay panghabambuhay pala. At hindi lahat ng tao, marunong rumespeto.Nang marinig ko ang banta ni Beatrice, una kong inisip na baka dala lang ng galit. Pero mukhang hindi kasi kadugo niya si Braxton, kung
Keilani POVSabi ni Sylas, huwag na raw akong pumunta sa lamay ng mama ni Braxton, gulo lang daw tiyak ang mangyayari. Tama naman siya, sure na ‘yon, pero kung hindi ako pupunta at magpapakita, baka mas maniwala ang mga taong malapit kina Beatrice na ako ang naging dahilan ng pagkamatay nito. Gusto kong ipakita sa kanila na malinis ang loob ko. Na hindi ko kasalanan kung bakit namatay ang mama nila. Gusto kong ipamukha sa kanila na sila ang dahilan ng mga hindi magandang nangyayari sa buhay nila.Ilang beses ko pang pinilit na payagan ako ni Sylas, hanggang sa magbigay siya gn kundisyon, payag siya basta may kasama akong bodyguard at kasama ko rin daw si Celestia. Para na lang payagan ako, pumayag na rin ako.“Are you ready?” tanong ni Celestia habang nasa tabi ko. Suot niya ang isang simpleng itim na bestida, gaya ko. Nandito na kami ngayon sa gilid ng simbahan kung saan may burulan.“Let’s just get this over with.” Bahala na, alam kong may mangyayari talaga pero tutuloy ako. Magpapa
Keilani POVNamuo ang tawa ng anak kong si Keilys sa sala habang pinapalabas sa TV ang commercial ng Merritt Luxury Motor Company ko. Kitang-kita ang saya sa mukha niya, litaw na litaw ang maliliit na dimples niya sa magkabilang pisngi habang sabay niyang itinuro ang screen kung saan naka-feature ako at ang asawa kong si Sylas.“Mama!” sigaw niya habang palakpak nang palakpak.Ramdam ko ang gigil niya sa tuwa. Nakaupo siya sa tabi ko habang kinakain ang ice cream niya.“Yes, baby. That’s Mama,” sabi ko habang kinikiliti siya sa tagiliran. “And that’s Daddy Sylas, too. We’re both in the commercial. Cool, right?”Tumawa lang si Keilys at yumakap sa akin. Hinalikan ko siya sa ulo habang ginulo ang buhok niya. Wala akong ibang plano sa araw na ito kundi ang magpahinga at makipag-bonding sa anak ko. Si Sylas ay nasa opisina, busy sa meetings para sa expansion ng company na hawak niya, pero ako, wala akong dapat intindihin. Lahat ng kailangan ay maayos na. Panatag na ako sa lahat ng kailang
Keilani POVWala naman talaga kaming dapat na puntahan at gawin ngayon ni Sylas, pero dahil nabanggit sa akin ng staff ko, na ngayon na lalabas ang lahat ng ads ko, heto, nagpunta kami sa highway kahit wala naman kaming dapat na lakarin ngayon.Mula sa loob ng sasakyan, tumigil muna ako saglit sa gilid ng highway. Tiningala ko ang malalaking billboard na halos tatlong magkakahiwalay na poste, pero iisang tema. Grabe, hindi ako makapaniwala na ganito kaganda ang kinalabasan. Nakakahiya lang makita na kami ni Sylas na magkasama na bihis na bihis sa all-black attire habang nakasandal sa isa sa mga pinakamahal na motor ng company ko.“Babe, ang laki pala talaga,” sabi ni Sylas habang binababa ang shades niya. Nakatitig siya sa billboard na para bang art exhibit ito. Ang guwapo ni Sylas sa mga kuha niya, parang binatang sobrang hot pa rin. Tapos ako, parang hindi pa nagkakaanak, ang galing nang kinalabasan. Akala mo ay mga professional na kaming mga model, kahit hindi naman talaga.“We rea
Keilani POVHalos isang linggo na ang nakalipas mula nang dukutin ako ni Braxton. Ngayon, maayos na ako, magaling na ang mga gasgas o sugat na natamo ko. Kalmado na rin si Sylas dahil nagawa na niya ang dapat niyang gawin.Sinampa na namin sa kaniya ang lahat ng kaso na puwedeng isampa sa kaniya, isama pa ang lahat ng mga taong ginawan nila ng kasalanan.Si Davina, nakakulong na, pero si Braxton ay nasa ospital pa nitong mga nagdaang araw dahil nagpapagaling pa dahil sa ginawa ko sa kaniya. Pero sure na raw na hindi na ito makakalakad pa dahil sa ginawa kong pagbaril sa kaniyang mga tuhod. Deserve naman niya iyon.Ngayon, napakasarap sa pakiramdam na alam kong nanalo na kami ni Sylas, na nabigay ko na sa mga kontrabida sa buhay namin ang nararapat na mangyari sa kanila.Nasa veranda ako ngayon ng bahay namin ni Sylas, habang may mainit na tsaa sa aking mga kamay. Habang umiinom, isang good news ang natanggap ko. Narinig ko mismo mula sa abogado namin ang napakasayang balita na sinabi n
Keilani POVNang sa wakas ay matanggal na ang tali sa kamay ko, doon na lumitaw ang nakakalokong ngiti ko. Oras na para ako naman ang maghasik ng gulo sa lugar na kung saan nila ako dinala. Sa totoo lang, ngayon ko lang gagawin ito, pero wala na akong pakelam. Ginawan nila ako ng mali kaya magsisisi sila.Nang alam kong tanggal na ang tali, mabilis akong kumilos gaya nang mga napag-aralan ko sa training ko.“Hey—”Hindi na niya natapos ang sasabihin niya. Tumalon ako mula sa pagkakaupo at mabilis na sinunggaban ang baril mula sa gilid ng pantalon ni Braxton. Nagulat siya. Nag-panic. Pero mas mabilis ako.sa isip-isip ni Braxton ay para siyang nasa action movie. Sa ilang sandali lang kasi ay sunod-sunod kong pinatamaan ng baril ang mga ugok niyang tauhan, pero hindi ako mamamatay-tao, pinatamaan ko sila sa mga katawan nila na alam kong mabubuhay pa sila pero ‘yung hindi na rin sila makakakilos para matulungan si Braxton na mahuli ulit ako.Napaatras si Braxton habang nanlilisik ang mga
Keilani POVNakatali ako sa isang upuang kahoy, kanina pa mahapdi ang kamay ko dahil sa pagkakakiskis ko ng lubid na nakatali sa akin. Ngunit kahit sa ganitong kalagayan, hindi ko hinayaan ang sarili kong matakot. Sa dami na nang nagyari sa buhay ko, ngayon pa ba ako matatakot. Handa na ako sa mga ganitong pangyayari dahil oo, inaasahan kong may mga ganitong gagawin ang mga kalaban sa buhay ko. Pero this time, handa ako, marami na akong napag-aralan at kung sa pakikipag-away lang ng pisikilan, handang-handa na rin ako.Pero kahit na ganoon, alam kong hindi ako pababayaan ni Sylas, may gagawin pa rin siya para puntahan ako pero habang wala siya, dapat din na may gawin ako.Tatlong lalaking mukhang tambay lang sa kanto ang kasama ni Braxton ngayon. Armado, oo, pero halatang hindi naman mga bihasa. Ang mga kilos kasi nila na nakita ko ay parang mga batang naglalaro ng baril-barilan, hindi mga sanay sa tunay na laban. Ang pagkakatali sa akin, bagamat mukhang mahigpit sa paningin ay may lu
Sylas POVNakaupo lang ako sa harap ng laptop ko para sana i-review ang mga contracts na kailangang pirmahan sa board meeting bukas, pero may naabutan akong maliit na package sa ibabaw ng desk ko. Wala itong label, walang pangalan, walang kahit anong palatandaan kung sino ang nagpadala. Ngunit sa loob nito ay may nakita akong isang itim na USB.Napakunot ang noo ko. “What the hell is this?” tanong ko sa sarili ko habang inikot-ikot sa daliri ang USB. Hindi ko alam kung dapat ba akong kabahan o ma-curious. Pero sa huli, sinubukan ko pa ring tignan kung anong laman ng USB.Sinaksak ko ang USB sa gilid ng laptop ko. Pagbukas ng folder na lumitaw, iisang video lang ang laman. May label itong “CONFIDENTIAL - PLAY THIS FIRST.”“Alright... Let’s see what this is about,” bulong ko.Pag-click ko ng play, agad lumitaw sa screen ang isang madilim na kuwarto. Nasa loob si Braxton, nakaupo sa isang leather armchair, nakasigarilyo at kaharap ang isang lalaking hindi ko kilala. Malinaw ang audio, ka
Keilani POVTahimik akong nakaupo sa loob ng aking sasakyan habang pinagmamasdan ang labas ng bahay ni Maria Cruz. Isa siya sa mga nabuntis ng hayop na si Braxton na natagpuang patay kamakailan, tama ng bala sa ulo ang ikinamatay niya. Ilang buwan pa lang ang lumilipas mula nang mangyari ito, ngunit wala pa ring konkretong sagot kung sino ang may kagagawan.“Wala pa rin ba kayong nakuha?” tanong ko sa aking tauhan sa kabilang linya ng phone ko.“Wala po, Ma’am Keilani. Ayon sa mga kapitbahay, wala silang narinig na putok ng baril noong gabing iyon. At wala rin silang napansin na kakaibang kilos maliban sa isang itim na sasakyang ilang beses nilang nakitang dumaan sa kalsada.”Napabuntong-hininga ako. “Itim na sasakyan? May plaka ba?” Baka kahit manlang sa sasakyan ay may makuha kaming ebidensya. Gustong-gusto kong malaman kung si Braxton ba ang dahilan ng pagkamatay nila para dumami pa nang dumami ang kasong maisampa sa kaniya.“Wala po kaming nakuhang malinaw na impormasyon tungkol d