Kabanata 2

Sa oras na nakita ko ang mensahe, huli na para iunsend ito. Natural lang sa mga tao na mahilig tumingin sa mga magagandang bagay, ngunit sa ilang kadahilanan, medyo na guilty ako.

Maya maya, may lumabas na mensahe, [Ito ba ang gusto mo?]

Tapos, may dumating na video.

Parang kinunan ito sa isang gym. Ang mga kalamnan ay hindi masyadong malaki, ngunit sa halip maganda ang pagkakatukoy, na may makinis na mga linya at isang maputlang kulay ng balat. Ang perpektong V line ay naka curved pababa, nawawala sa gray na workout pants sa ibaba. Tungkol naman sa pantaas... Well, napaka... pink!

Ang lalaki sa video ay tila napahiya at sa pagtatapos, ang kanyang mukha ay pulang pula.

Tanong ko, [Meron pa ba? Padalhan mo pa ako!]

Dumating ang tugon, mas mahiyain na mga video.

Kailangan kong aminin, ito ay gumagana para sa akin.

Hindi ko inaasahan na ang aking karaniwang binubuong amo ay magiging ganoon... well, alam mo.

Paano ko ito ilalagay? Hindi ko inaasahan na matuwa dito.

Habang nag eenjoy ako sa view, may dumating na namang message.

[Kung pumayag kang maging girlfriend, ipapadala ko ito sayo araw araw mula ngayon. Sisiguraduhin kong hindi mo na kailangan pang tumingin sa iba.]

Mayroong apat na pangunahing hangarin sa buhay na hinahangad ng lahat: pera, kapangyarihan, katanyagan at pagnanasa.

Ang unang tatlo ay hindi ako interesado, habang ang huli ay tiyak na nakatutukso.

Sumagot ako, [Well, iyan... ay hindi masamang bagay.]

Ito ay isang online na relasyon lamang.

Syempre, kailangang may mga kondisyon.

Walang mga pampublikong anunsyo, walang avatar ng mag asawa, walang mga video call, walang mga pagpupulong sa totoong buhay.

Hindi naman siya natuwa pero pumayag.

At kaya, lumipas ang dalawang taon.

Habang siya ay naging mas naka istilong, natagpuan ko ang aking sarili na nag eenjoy sa kanyang mga larawan at video ng higit pa. Napagtanto ko na kaya niyang alisin ang lahat ng uri ng iba't ibang itsura.

Noong akala ko pa lang ay magkakaganito na ang lahat, bigla na lang siyang naisipang makipagkita.

Mabilis akong nagsulat pabalik, [Hindi ba tayo pumayag na hindi magkita? Ito ay isang online na relasyon lamang, walang kinalaman sa totoong buhay.]

Sagot niya na parang nalilito, [Alam ko. Pasensya na, pero gusto talaga kitang makilala.]

Alam ko na kung ano ang hinahabol niya.

Ilang araw nakalipas, matapos ang university reunion ko, nagconfess sa akin ang isang kaklase ko. Tinanggihan ko siya at pagkatapos ay nagpadala siya sa akin ng isang grupo ng mga kadiri, nakakatakot na mga mensahe.

Tinawag ko siya sa aking social media, pagkatapos ay tinanggal at blinock siya.

Tutal nasa relasyon ako ngayon, nakikita ito ng lalaking ito.

Parang gusto niyang makipagkita at gawin ang claim niya sa akin ng personal.

Alam ko kung bakit namin pinapanatili ang buong bagay na ito online at ang sagot ay tiyak na hindi.

Pagkatapos ng isang linggong pang aasar niya sa akin, nagsawa na ako at sinabi kong gusto ko ng makipaghiwalay.

Laking gulat niya, parang may binuhusan lang siya ng malamig na tubig.

Tumunog ang phone ko sa hindi mabilang na tawag. Bumuntong hininga, ibinaba ko ang phone ko sa mesa.

Noon lang, tinawag ako ng manager kong si Leah Stauder.

"Loren, dalhin mo itong proposal kay Mr. Thompson."

Alam ng lahat sa kumpanya na si Leah ay may gusto sa aming boss, si Benedict Thompson.

Karaniwan, matutuwa siyang makipag ugnayan sa kanya. Pero kamakailan lang, masama ang pakiramdam niya at noong huling beses na sinubukan nitong icomfort siya, napagalitan siya, nakakahiya. Simula noon, lumayo siya.

Napangiwi ako, pilit na ngumiti. "Ms. Stauder, one level pa naman ako mas mababa sa kanya. Hindi ba mali na lapitan siya ng diretso?"

Si Benedict ang online boyfriend ko. Kahit na nakipag ugnayan ako sa kanya sa pamamagitan ng trabaho, hindi talaga kami nag interact. Dagdag pa, ang panukalang ito ay naantala ng napakatagal dahil hindi nasisiyahan si Benedict dito. Sa totoo lang, kahit maganda ang mood niya, hahanap pa rin siya ng mali sa mga bagay bagay, lalo pa ngayon, kapag halatang masama ang loob niya. Ito lang ang paraan niya para itulak ako na tiisin ang mga batikos.

Inilibot ni Leah ang kanyang mga mata. "Gawin mo na lang at itigil mo na ang pagdaldal mo."

Sige.

Kahit halos lahat ng parte niya ay nakita ko na online, medyo kinakabahan pa rin ako sa pakikipagkita sa personal.

Atsaka, kilala siya sa pagiging mahigpit sa trabaho—nakakatakot, kahit. At sobrang matalas ang dila.

Pagkatapos kong mag-alinlangan, nilabas ko ang phone ko.

Dahil iminungkahi kong makipaghiwalay, nagpapadala siya ng walang katapusang paghingi ng tawad, halatang nag panic, ngunit hindi ako sumagot.

Iminungkahi ko lang na makipaghiwalay para manindigan at simula noon, hindi ko na tiningnan ang mga mensahe niya. Una, dahil ayaw kong magmukhang mahina at pangalawa, para ipakita sa kanya na hindi ako umaatras.

Walang paraan na nagkikita kami ng personal. Ang paghihiwalay, gayunpaman, hindi ako ganap na tutol.

Nag isip ako saglit, saka nag message.

[Pwede tayong magkatuluyan, pero behave ka ba? Ayoko talaga sa mga taong hindi tumutupad sa pangako.]

Nagreply agad siya, [Babe, nag reply ka na sa wakas. Alam kong nagkamali ako. pasensya na po. Hindi ko na uulitin.]

Pagkatapos, may lumabas na umiiyak na emoji.

Huminga ako ng malalim at kumatok sa pinto.

Natigilan ang tao sa loob, saka tumahimik. "Pumasok ka na."

Pagkapasok na pagkapasok ko ay napalingon agad ako sa medyo pulang ilong ni Benedict.

Umiyak ba siya?

Ng mapansin niya ang aking tingin, naiilang niyang tinapik ang desk. "Iyan ba ang proposal? Iwan mo na lang ito sa lamesa. Pwede ka ng bumalik."

Parang gumanda ang mood niya.

Kung hindi, papagalitan niya ako sa paglaktaw ng mga level.

Ang isang kasamahan ay tinanggal dahil sa direktang pagpunta sa mga nakatataas sa halip na sundin ang tamang chain of command.

Syempre, may iba pang mga isyu sa trabaho ng kasamahan—hindi sila gumaganap at hindi ganap na sumunod sa mga utos—ngunit malinaw na ang paglaktaw sa mga antas sa opisina ay isang pangunahing bawal.

Ang panukalang iyon ay hindi pa rin masyadong tama, kaya ito ay naibalik. Ibinalik sa akin ni Leah.

Naiwan na walang pagpipilian, kailangan kong manatili nang huli para baguhin ito.

Pero mukhang mas maganda ang mood ngayon ni Benedict, aalis sa tamang oras. Dahil Friday, lahat ng ibang kasamahan, na late na nagtatrabaho, ay maaga ring umalis, kaya hindi nagtagal ay ako na lang at ang receptionist ang naiwan sa opisina.

Hindi ako sigurado kung gaano katagal ang mga rebisyon, kaya sinabi ko sa receptionist na umalis, nangako na patayin ang lahat ng ilaw at ilock.

Lumipas ang mga oras. Bigla kong narinig ang tunog ng pagbukas ng pinto at natigilan ako, nakaramdam ng kaunting takot.

Pagtingin ko sa oras, nalaman kong 10 PM na pala. Sino kaya ang darating ngayon?

Sinubukan kong pakalmahin ang sarili ko, sinasabi sa sarili ko na walang multo, pero bumilis ang tibok ng puso ko habang pinipigilan ko ang paghinga ko at nanatiling tahimik.

Isang pamilyar na pigura ang lumitaw at ng makita ko ang kanyang mukha, hindi ko maiwasang magpahinga.

Si Benedict iyon.

"Anong ginagawa mo dito mag isa? Hindi ka ba uuwi?" Tanong niya, nagulat ng makita akong nagtatrabaho pa rin.

Kinagat ko ang ngipin ko sa loob. Aba, kasalanan niya kaya nastuck pa rin ako sa trabaho ng ganitong oras!

"Urgent ang proposal na ito. Nag aalala ako na hindi ito magiging posible kung tatapusin ko ito bukas, kaya naisipan kong mag overtime para ma perfect ito ngayong gabi."

"Oh, yung proposal." Huminto si Benedict, saka lumapit sa akin. "Hayaan mong ipaliwanag ko ito ulit ng mas detalyado. Mas madali na baguhin ito sa ganitong paraan."

Bumilis ang tibok ng puso ko. Dahil nagkasundo kami, kailangan kong tumugon sa kanyang mensahe, ngunit ayaw kong patuloy na buksan ang aking phone, kaya nag log in ako sa aking Facebook account sa aking computer.

Ano ang dapat kong gawin ngayon?

Lumapit si Benedict, "Hayaan mong tignan ko ang iyong screen."

Gulong gulo ang isip ko habang dahan dahan akong nag navigate sa aking computer.

Ng maihanda ko na ito, sinabi ni Benedict, "Tumabi ka. Hayaan mo akong—"

"Sandali lang!"