CHAPTER 4

DHEAVEN's POV

Sinamahan nila ako sa condo ni Liam, sa maynila iyon ayoko sana lumayo kung nasaan man kami nagtatago, I mean ako lang pala syempre hindi naman sa balak ko lumayo gusto ko lang talaga umiwas muna hindi ako makakapag-isip ng matino hangga't nakikita ko si Rhaen. Hindi ko pa rin kasi alam paano ko ipapaliwanag sa kaniya ang lahat hindi ko alam paano ko sisimulan. Iyong sasabihin ko pa lang ang dahilan nasasaktan na ako hindi lang para sa kaniya kung hindi pati sa sarili ko.

"Sure ka na ba dito pre?" tanong ni Jeremiah sa'kin.

"Pansamantala lang 'to pre kailangan ko lang mag-isip, aayusin ko naman ano iniwan ko sa atin sa ngayon gusto ko muna mapag-isa at mag-isip."

"Paano kapag hinanap ka na naman sa amim ng pinsan mo alam mo naman parang tigre iyon e ang dami nga niyang message sa'kin pinagbabantaan na niya ako."

"Babae lang iyon ano ka ba, isa pa hindi ka naman aanuhin ni Ciela. Kapag nagtanong sabihin mo umalis ako ng walang paalam at hindi niyo alam nasaan ako. Ako na ang bahalang magpaliwanag sa kanila kapag maayos na ang lahat at kapag handa na ako harapin sila."

Ayoko na madamay pa sila lalo sa ginawa ko. Tama na ang naitulong nila sa akin at nagpapasalamat ako sa kanila ng malaki. Swerte pa rin ako na may kaibigan akong katulad nila.

Matapos namin makakuha ng unit sa katabi ng unit ni Liam ay nagpasiya na silang iwan ako. Hindi na namin naabutan si Liam doon ang sabi ay umalis na raw doon hindi na kami nagtanong kong bakit.

Habang inaayos ko mga gamit ko biglang tumunog ang cellphone ko, nang tingnan ko ang numero ng tumawag gusto kong manlumo. Mag-iisang linggo na rin akong hindi tinatawagan ang numero na'to at ngayon lang ulit ito tumawag sa'kin.

Pinili kong huwag sagutin, bahala na ayoko muna sumagot ng kahit anong tawag o text ngayon.

FRANCYN's POV

Isang linggo na ang lumipas mula nang mangyaring nagkagulo kami dahil sa biglaang pang-iiwan ni Dheaven kay Rhaen na kaibigan namin. Hanggang ngayon ay hindi pa rin namin alam nasaan si  Dheaven, umaasa pa din si Rhaen na babalikan siya ni Dheaven at manghihingi ito  ng tawad sa kaniya pero kahit kami ay hindi alam kung mangyayare pa ba iyon.

Mahirap naman talaga maghanap ng taong ayaw magpakita. Kung ako ang nasa posisyon  ni Rhaen, masasaktan din ako pero hindi ako maghahabol. Hindi ko deserved ang masaktan bakit ako maghahabol. Pero hindi ko rin masisisi ang kaibigan namin masyado niyang minahal si  Dheaven. Naging kampante siya na hindi siya neto sasaktan at iiwan.

Sa buhay kasi ng tao walang kasiguraduhan kaya hindi natin malalaman  ano ang mangayayare.

"Ang aga mo naman mag-senti!"

si Ciela na kadarating lang.

"Napaaga kasi dating ko dito akala ko nandito na rin kayo. Hindi ko trip makisawsaw sa mga tao sa room. Para akong nasa palengke kung kailan graduating na saka naging isip bata."

Reklamo ko sa kaniya, well totoo naman ayoko talaga tumambay sa loob ng room dahil ang iingay ng mga kaklase namin.

"Dumating na ba si Rhaen?"

"Hin--" hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko nang makita ko si Rhaen papunta sa pwesto namin. Mugto na naman ang mga mata.

"Sino ba tinitingnan mo?" tanong  ni Ciela, saktong paglingon niya nasa malapit na si Rhaen.

"OMG! Rhaen, okay ka lang ba? alam mo ang mabuti pa umuwi kana mag-excuse ka muna hindi ka pa kasi okay e. Bwesit kasi talagang Dheaven na iyon e. Humanda talaga siya babalatan ko talaga siya ng buhay kapag nagkita kami."

"Okay lang ako!" malungkot  na sabi ni Rhaen.

Kahit ilang beses niya sabihin sa amin na okay lang siya alam naman kasi namin na hindi siya okay.  Ayaw din naman namin na maramdaman niya na wala siyang karamay.

RHAENYSSA's POV

Ayaw ko sana bumangon pero kailangan kong pumasok, after all estudyante pa din ako at ayoko madisappoint ang parents ko sa'kin.

Pinilit ko ang sarili ko na bumangon kahit ang bigat-bigat ng pakiramdam ko. Ilang araw na akong walang maayos na tulog, kahit walang nakakaiyak bigla-bigla na lang akong naiiyak. Nagkakaroon na ako ng anxiety tuwing gabi. Kahit alam ko na may kaibigan ako hindi ko kayang sabihin sa kanila lahat ng sakit na nararamdaman ko.

Matapos ko mag-ayos ay saka ako bumaba, hindi na ako nag-almusal wala rin naman akong gana. Palabas na sana ako ng pinto nang bigla itong bumukas.

Kunot-noo niya akong tiningnan mula ulo hanggang paa.

"Okay ka lang ba? anong itsura iyan Rhaenyssa?"

"Ate? anong ginagawa mo dito?"

"Umuwi malamang bahay ko din naman 'to."

"Ate, wala akong time sa joke mo!"

"Okay fine, may teacher's conferrence kami kaya ako umuwi tatlong araw lang ako mags-stay dito hanggang sa matapos lang ang gagawin namin. Papasok kana ba? gusto mo ihatid na kita?"

"No need na, kaya ko na sarili ko saka late na ako baka maabala ka pa. Ikaw na muna bahala dito text mo na lang ako." nagmadali akong lumabas ng bahay.

Alam kong napansin ni ate ang pamumugto ng mata ko. Ang inaalala ko baka magsumbong siya kina Mommy. Pero hindi naman siguro, kilala ko naman si ate hindi siya magsusumbong kung hindi niya alam anong dahilan. Sigurado akong hihintayin ako niyon mamaya at kakausapin ng masinsinan.

Nasanay ako noon na siya ang nagtatanggol sa akin tuwing may nang-aapi sa'kin. Kaya noong naging teacher na siya at nalipat sa malayong lugar natuto na akong maging independent, hanggang sa nakilala ko si Dheaven siya na naging taga pagtanggol ko, akala ko hindi niya ako sasaktan dahil siya ang laging nagsasabi sa'kin na hindi niya ako hahayaan na masaktan. Hindi niya hahayaan na may manakit sa'kin. Pero siya pala itong magbibigay ng sobrang sakit sa puso ko.

Hindi ko maintindihan bakit kailangan niya akong saktan, iniwan niya akong hindi alam ano ang nagawa kong kasalanan sa kaniya. Pwede naman niya sabihin sa'kin kung nagkulang ba ako, pupunan ko naman.

Tinatanong ko ang sarili ko kung nabago ko nga ba siya? Tinatanong ko ang sarili ko kung saan ako nagkamali para iwan niya. Parang sasabog na ang utak ko kakaisip, ang sakit-sakit na sa puso. Gusto ng mapagod ng puso ko na mahalin siya, pero sinasabi ng utak ko hihintayin ko ang pagbabalik niya naniniwala akong babalikan niya pa ako.

Bumalik lang siya sa'kin kahit ano pa ang dahilan niya tatangapin ko pa rin siya. Tanga na kung tanga, anong magagawa ko mahal ko e, totoo nga ang sabi nila nagiging tanga lang ang isang tao kapag nagmahal ito.