Kabanata 3- Nagulat

Bumalik ako sa aking silid. Upang bigyan ng oras aking ama. Hindi ko muna ito kakausapin o baka bukas na lang. Alam Kong malaki Ang problema nito. Dumagdag pa Ang lungkot ng pagkawala ng aking ina. Alam Kong hanggang ngayon Hindi pa lubos matanggap ni itay Ang pagkawala ni inay. Alam ko rin na ginawa Ng lahat ng aking ama upang hindi mawala sa Amin si inay ngunit tadhana na Ang nagdesisyon. Tuluyan ng bumigay Ang katawan ng aking ina habang nakasalang sa operation. Sobrang lugmok kami Ng panahon na iyon.Wala kaming masasandalan ng aking ama.Halos isang taon rin nagkulong sa silid si itay habang Araw at gabi itong umiiyak. Ang sakit sa side ng aking ama Ang pagkawala ni inay sa buhay namin. Mahal na mahal ni itay aking ina. Sana lang ay may magawa ako ng paraan para sa kanya. Naramdaman kong may lumandas na luha sa aking mukha.Agad ko Naman iyon pinunasan.

Ano ba Ang dapat Kong gawin upang matulongan ko aking ama sa problema nito. Alam Kong hindi papayag si itay na mawala sa kanya Ang lupang ito dahil nandito lahat Ang ala-ala ng aking ina. Kahit ako,Hindi ko hahayaan na mawala sa Amin Ang lupa at bahay na ito. Kahit papaano ay parang kasama pa rin namin aking ina. Pero paano!Anong gagawin ko.Bakit ba Ang hirap maging mahirap.Ang daming problema Ang dumating kahit Wala naman Akong inorder kahit isa. Marahas akong napahinga.

Napagdesisyonan ko ng lumabas sa aking silid, mauna na Akong Kumain. Agahan ko na lang Ang gumising bukas upang magluto. At makausap na rin aking ama. Hindi na nagtagal ay natapos na rin Akong Kumain. Hinugasan ko na rin aking mga ginamit. Hanggang sa muli Akong pumasok sa aking silid upang matulog.Paglapat pa lang ng aking likod sa papag ay agad aKong nakatulog dahil sa pagod maghapon nakatayo. Dumagdag pa Ang problema.

Nagising ako sa ingay mula sa silid ni itay. Narinig ko rin na umiiyak ito. Hanggang ngayon hindi pa ako nasasanay na naririnig Kong umiiyak tuwing gabi aking ama. Sobra na Akong naaawa rito.Minsan napapaiyak rin ako tuwing naririnig kong umiiyak aking ama. Tumingala ako upang tingnan Ang orasan na nakasabit sa dingding. Nakita Kong malapit ng mag-alas kwarto ng Umaga. Hindi na rin ako muling bumalik sa aking pagkakatulog. Napag desisyonan ko ng bumangon upang magluto ng umagahan namin.

Habang nagluluto ako bigla na lang may narinig Akong ingay mula sa loob ng silid ng aking ama. Agad Akong lumabas sa kusina upang tingnan Kong ano iyon. Pagbukas ko ng pinto ng silid ay nakita Kong nakahiga aking ama sa sahig.

"itay !!!malakas Kong sigaw na alam Kong rinig aking boses sa aming kapit bahay. Hindi ko na alam Ang gagawin. Hihingi ba Ng tulong sa kapitbahay namin o iiyak na lang at titigan ito. Sari-saring emosyon Ang pumapasok ngayon sa aking isip,na baka pati Aking ama ay mawala rin sa akin. Paano na lang ako Kong kahit aking ama ay Iwan din ako.

"bakit Anong nangyari sayo Lea,bakit k-napatigil sa pagsasalita si aling cora ng Makita nito aKing ama na nakahiga sa sahig.

"Jusko! Alex pumunta ka rito bilisan mo."narinig Kong tawag nito sa kanyang asawa.

"bakit b"-tigil nitong tanong sa asawa nito.

"bilisan mo,buhatin mo si marlon dalhin natin siya sa hospital. "narinig Kong sigaw ni aling cora. Habang ako'y nakatitig lamang sa kanila na walang kagalaw-galaw. kahit ng buhatin na ni Tito Alex sa aking ama.Hindi ako umalis sa aking kinatatayuan. Tanging pag-iyak lang aking ginawa. Kung Hindi pa ako hinawakan ni aling cora aking mukha Hindi pa ako kikilos.

"dadalhin namin sa hospital Ang itay mo.Susunod kana lang du'on. Taposin mo Ang niluluto mo sa kusina.Wag Kang mag-alala, magiging maayos lang iyong ama."pagpapagaan loob sa akin na wika ni aling cora. Tumango ako rito.Hanggang sa umalis na ito sa aking harapan.

Ginawa ko Ang bilin sa'kin ni aling cora.Pinuntahan ko aking niluluto. Naabotan Kong nasunog Pala Ang aking sinaing. Pero nakapatay na ang sindi ng kalan. Baka si aling cora rin Ang pumatay ng apoy nito.

Hindi ko maiwasan Ang mag-over think pagdating sa aking pamilya.

Lutang Ang isip ko habang nagluluto ako ng itlog at longanisa. Naramdaman ko rin aking braso na natalsikan ng mainit na mantika. Tiningnan ko Ang braso Kong natalsikan ramdam ko Ang hapdi ruon pero balewala lamang ito Sakin kumpara sa nangyayari ngayon sa aking ama. Bakit ba napakamalas ko sa buhay.Una,nawalan ako ng ina. Pangalawa aking ama na nagyon ay nasa hospital. Paano ako mabubuhay mag-isa Kong kahit aking ama ay mawala.Tama na Ang Minsan na mawalan ako ng mahal sa buhay.

Hindi ko namamalayan nasusunog na Pala aking niluluto.Agad ko Naman pinatay Ang apoy nito. Hanggang sa mag-unahang mahulog aking luha sa aking pisngi. Hindi maampat-ampat Ang pagbuhos nito.Walang tigil Akong umiyak. Hanggang sa nakaramdam pagod sa pag-iyak.

Narinig kong may kumakatok mula sa labas ng pinto. Pinunasan ko Ang luhang malapit ng matuyo sa aking pisngi. Pero namumugto aking mata. Alam agad ng taong makakakita na galing ako sa pag-iyak.

Tumayo na ako upang tingnan Kong sino Ang nasa labas ng pinto.Ngunit mas Lalo Akong nanghina ng Makita Ko Ang attorney aking napagbuksan.Ngunit ,bigla itong tumalikod ng Makita ako. Kahit Ang mga kasama nitong tauhan ay tumalikod. Napakunot Ang noo ko. Gaano ba ako kapangit ngayon dahil tumalikod pa talaga Ang mga ito. Namula Ang mukha ko ng maalala Kong Wala Pala Akong suot na panloob. Muli Akong pumasok sa aking silid upang magsuot ng bra. Saka muling harapin Ang mga ito.

"Anong kailangan ninyo?"deretsong tanong ko sa mga ito. Kahit na alam ko na Ang pagpunta Ng mga ito.

"si Mr. Martinez Ang gusto naming makausap mis."sagot ni attorney.

"Wala Ang taong hinahanap niyo. At Saka ako Ang nasa harapan ninyo. Pero iba Ang hinahanap ninyo.? masungit Kong wika.

"pasensiya na mis. Pero Ang iyong ama Ang kailangan namin."muling sagot nito.

"Wala aking ama, Dinala sa hospital. Kaya sabihin niyo na Kong ano Ang kailangan niyo sa kanya.? muling saad ko. Narinig ko Ang pagbuntong hininga ito.

"babalik na lang kami sa susunod na lingo mis."wika nito imbis na sagutin nito aKing tanong. Nakita Kong tatalikod na Ang mga ito. Kaya muli Akong nagsalita.

"magkano Ang utang sa Inyo ni itay."seryoso Kong tanong rito. Kaya lumingon Ang lalaki sa aking gawi.

"mis. Martinez,kaya mo bang bayaran Ang nahiram ng iyong ama."tanong nito sa'kin.

"wala Akong sinabe Mr. Attorney.Tinatanong ko lang Kong magkano Ang utang sayo ni itay.Walang masama Kong sagutin mo Ang tanong ko Diba."seryosong wika ko rito.

"sure mis.Martinez,may pinermahan Ang iyo-"ayaw ko ng mahaba Mr. attorney."putol ko sa sasabihin nito.

"kung mababayaran ba namin Ang utang ng aking ama sa iyong kliyente.Ibabalik niyo pa rin ba Ang titulo ng lupang ito."seryoso Kong tanong.Nakita Kong natigilan ito.

"hmm!I'm not sure mis. Pero nasa aking kliyente pa rin aKing decision.Kakausapin ko pa ito."sagot nito.

"maghanda kayo ng isang daan at limampong daang piso."dugtong pa nitong wika. Hindi ako nakapagsalita.Parang naumid aking dila. Ganun kalaki Ang utang ni itay sa taong 'yon. Paanong nangyari 'yon. At saan kami kukuha ng ganung kalaki.

"babalik na lang kami Kong magaling na iyong ama mis."paalam nito. Hanggang sa Nakita Kong sumakay na mga ito sa kanilang sasakyan.