Maraming tanong ang ibinato sa akin nila Vernon at Trina nang makauwi ako nang nagdaang gabi habang si Persuz, tahimik lang sa isang tabi. Sino nga naman ang hindi magtatanong kung uuwi kang suot ang damit ng lalaki at walang pang-ibaba kung di isang Jacket.
"Mukhang malalim ang iniisip mo, ah?"
Agad akong nabalik sa huwisyo at lumingon kay Trina na nagtataka. "Oh? Akala ko umalis ka kasama nila Vernon?" tanong ko.
"Hindi ako sumama," aniya. "For sure mangha-hunt na naman sila ng mababangis na hayop at mas gusto kong maghintay ng sariwang dugo."
Sa lahi ng mga bampirang kinagisnan ko, iilan na lang sa kanila ang hindi umiinom ng dugo ng tao at isa roon sila Trina. Iyon ang isang dahilan kung bakit ayaw kong bumalik kay Volter, hindi ko kayang makita kung paano sila pumatay ng mga inosenteng tao at kung paano nila ikinakalat ang pagiging bampira. Naniniwala kasi akong hindi dapat madamay ang mga inosenteng tao sa kung anong meron ang mundong kinabibilangan ko.
Hindi ako umimik, bumalik ang mga mata ko sa labas ng bintana kung saan may malalaking puno. Bakit hanggang ngayon nasa isip ko pa rin ang etrangherong lalaking iyon? Bakit ganoon na lang naramdaman ko nang dumampi ako sa katawan niya? Bakit ako nanghina? Hindi ko alam at wala akong sagot na mahanap. Marahil ba dahil wala akong alam sa pagiging taong lobo ko?
"Tell me, anong iniisip mo?"
"A-ah! W-wala, may naisip lang ako," pagsisinungalin ko. Nakamot ko na lang ang noo ko ng bahagya.
"C'mon, Syrie, I know something happened," tila siguradong sabi niya.
Huminga ako ng malalim at humarap sa kaniya. "Anong alam mo sa mga taong lobo bukod sa kaya nilang bumasa ng isip ng tao?"
Kumunot ang noo ni Trina, nagtataka. "Ahm!" Saglit siyang nag-isip. "Alpha and his/her Pack."
"Alpha?"
"Yes. Alpha ang isa sa pinakamalalakas na taong lobong at tinuturing na pinuno ng isang Pack o grupo ng mga taong lobo. They are strongest among werewolves. Mas marami silang kakayahan kaysa sa normal na taong lobo. They can hipnotize, can make you weak by their strong aroma releases by their hormones or even shift into an animals."
Hindi ako agad nakahuma sa narinig ko. Hindi ako makapaniwala na mayroong ganoong taong lobo. Simula kasi ng lumaki ako, wala ni isa ang nagkwento sa akin tungkol sa mga kagaya ko kahit na ang mga kinilala kong magulang. May mga nakalaban na akong taong lobo at marami na ring napatay pero lahat sila, mahihina.
"Alpha si much bigger than anyone," dagdag pa niya.
Is he an Alpha?
Kung may ganoon, saan ako nabibilang sa kanila?
–
Hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwala na may higit na mas malakas sa kahit sinong taong lobo. Kung sabagay, sa lahi ng mga bampira ay mayroon ding ganoon pero dahil 'yon sa kakayahan at impluwensiya nila at hindi dahil pinanganak sila sa ganoong status.
"Syrie!"
Napaigtad ako nang biglang umalingawngaw ang malakas na sigaw ni Trina mula sa labas ng bahay. Mabilis akong tumakbo patungo sa kaniya at ganoon na lang ang pagkabigla ko nang makita ang maraming tao sa labas. Mga taong lobo na tila handa nang magpalit anyo at sakmalin si Trina.
Mabilis kong tinungo si Trina at itinago sa aking likod. Marami sila at malamang na hindi namin kayanin ang mga ito.
"Anong kailangan niyo?" nababahala kong tanong.
Nakita ko kung paano ako titigan ng mga taong nasa harap na para bang inuusig ako sa malaking kasalanan.
"Werewolf," mahinang sabi ng isang lalaki na nangunguna sa iba, bakas ang pagtataka.
"Sino kayo?" tanong ko.
"Bakit mo prinoprotektahan ang bampirang 'yan?" giit ng lalaki.
"Because she's my family and don't you dare to do anything with her," matapang kong balik.
Ngumiti ang lalaki na tila nang-uuyam. "Isa ka sa mga tumalikod sa lahi ng mga taong lobo. You're a traitor," galit na panunumbat niya.
"Nagkakamali ka, hindi ako traydor dahil simula pa lang hindi na ako kabilang sa lahi ninyo."
"Kung ganoon, magsisisi ka sa pagtalikod sa lahing pinagmulan mo. I will let you regret!"
Napaatras ako nang biglang naging isang taong lobo ang lalaking kaharap ko. Kulay itim ang mga balahibo niya at may matilos na mga pangil at kuko. Hindi siya normal kagaya ng mga kasama niya na naging taong lobo din kasunod niya. Mas malaki siya sa mga iyon.
"Lalaban ako, Syrie," bulong ni Trina sa likod ko.
"Pero–"
"No, Syrie I'll fight hindi kita hahayaang harapin silang lahat ng mag-isa."
Mabilis na umalis si Trina sa likod ko at mabilis na nagpalit ng anyo. Naging isa na siyang bampira na may matutulis na pangil at kuko. Matatapang na mukha na handang lumaban.
"Stop it!"
Sigaw ng isang lalaki nang akmang susugod na ang mga taong lobo at handa na sana akong magbagong anyo para matapatan silang lahat.
Mabilis na nagsi-atrasan ang mga taong lobo na tila takot sa lalaking lumabas mula sa kung saan. Nakaharap siya sa mga taong lobo na pamilyar sa akin ang tindig.
"Kung hindi mo 'to ititigil, Etros you'll regret it," banta pa ng pamilyar na boses. Kumunot ang noo ko.
"Grrr!" tanging sagot ng mayabang na lobo.
"And who are you?" nagtataka kong tanong. Alam kong taong lobo siya pero bakit pinigilan niya ang mga kalahi niya?
Humarap ako kay Trina na katulad ko ay nagtataka. Kumibit balikat na lang siya.
Dahan-dahang humarap ang matipunong lalaki na agad nagpalaki sa mga mata ko.
"Ikaw?" gulat kong bulalas.
"Yeah, it's me again, Miss. Tell me if they did something bad to you," seryosong sabi niya.
Kumunot ang noo ko na halos magpatong-patong na ang guhit doon. "Huh?"
Imbis na sumagot humarap muli ang lalaki sa mga kalahi niya. "Umalis na kayo," maawtoridad na utos ng lalaki na agad namang tumalima ang mga kalahi niya ng ganoon kadali.
"I'm so sorry, Miss they did not know what they were doing," paghingi ng pasensiya ng lalaki.
Sumeryoso ako. "Bakit ka humihingi ng sorry? Hindi ba't pabor pa sa 'yo kung sakaling napatay nila kami?" hamon ko.
Simpleng ngumiti lang ang lalaki at humakbang palapit sa amin. "C'mon, Miss kung 'yon ang intensyon ko, noon pa lang ako na mismo ang pumatay sayo but look, you're alive after we've met two times so far?" Napaka-cool ng lalaking ito na tila hindi naiinis sa akin.
"I don't really know what you're intention is pero wala akong balak magtiwala o kumampi sa 'yo," pangunguna ko sa iniisip kong instensyon niya.
"Sabihin na lang nating, I'm interested in you. I want to know you more. Alam kong may dahilan kung bakit ka ganiyan."
"Mind your own business. Whatever my reason is, it has nothing to do with you. At kung hindi ka titigil sa kasusunod sa akin, magsisisi ka!" banta ko sa huli.
Lumapit si Trina sa akin at bumulong. "Isa siya sa mga Alpha-ng sinasabi ko sa 'yo, Syrie."
Lumingon lang ako saglit kay Trina at muling lumingon sa lalaki. Wala akong pakialam kung sino siya basta ang alam ko kalaban siya. "I'm not interested in you so please stop chasing me at baka hindi ko mapigilan ang sarili ko," aniko.
Ngumiti na naman ang lalaki. Mas lumapit pa siya sa akin kaya napaatras ako. Inilapit pa niya ang mukha sa akin "Huwag mong pigilan ang sarili mo, hayaan mong pumasok ako diyan sa buhay mo kung gusto mong makilala ang tunay na ikaw. Paalam, Miss," pabulong niyang sabi.
Sa isang iglap ay nawala ang lalaki at ako ay naiwang tulala dahil sa mga huling sinabi niya. Anong alam niya sa tunay kong pagkatao?
–
"Don't believe him, Syrie nililinlang ka lang ng lalaking 'yon para makuha ka niya," paalala ni Trina sa akin nang makapasok kami sa loob ng bahay.
Huminga ako ng malalim. "Alam ko, Trina pero hindi ko maintindihan kung bakit gusto ko siyang tanungin kung sino ako? Kung ano ako? Trina, alam nating pareho na taong lobo lang din ang makakasagot sa tunay na ako," mahaba kong litanya.
"Alam ko, Syrie pero hindi malabong kalaban siya. Baka sinasabi lang niya 'yon dahil may motibo siya sa 'yo."
"Alam ko ang posibilidad na 'yon, Trina pero alam ko sa sarili ko kung dapat na akong lumaban o pumatay."
"Gaano mo na ba kakilala ang lalaking 'yon? He's not ordinary, malakas siya," paalala ni Trina.
"Alam ko dahil nakalaban ko na siya. Hindi siya normal na taong lobo, he even made me weakened," pagtatapat ko na ikinagulat ni Trina.
"Nakalaban mo na siya? And let me guess, siya rin ang may-a*i no'ng jacket at t-shirt na suot mo no'ng nakaraan, tama?"
Dahan-dahan akong tumango. "Hindi ko alam pero palagi na lang siya sumusulpot sa kung saan para tulungan ako." Tumalikod ako kay Trina at tumingin sa labas ng bintana.
"Dahil may motibo siya, Syrie at kung ano man 'yon huwag mo siyang hahayaan."
"Sinong may motibo?"
Sabay kaming napalingon kay Vernon at Persuz na sumulpot kung saan. Tumingin sa akin si Trina na nababahala.
Huminga ako ng malalim at nasapo ang noo.
"A group of werewolf came here a few minutes ago at balak kaming patayin but suddenly an Alpha came out from somewhere para pigilan ang mga uhaw na mga lobo. Mukhang admirer ata nitong si Syrie," pagtatapat ni Trina sa dalawa na may dagdag pang kongklusyon.
"An alpha?" gulat na sabi ni Vernon.
Tumango lang si Trina.
"Admirer ni Syrie?" nagtataka namang tanong ni Persuz.
"Maybe, palagi raw kasing sumusulpot kung nasaan si Syrie para iligtas."
Pinalo ko si Trina sa braso dahil sa kadaldalan niya. May pagbabantang tingin pa ang iginawad ko sa kaniya.
Nakita kong natawa si Vernon habang seryoso lang si Persuz na tila may iniisip.
"Admirer? Palaging sumusulpot? Alpha?" sunod-sunod na bigkas ni Persuz kapagkuwa'y napataas ang hintuturo na parang may magandang naisip. "It's your time, Syrie," aniya.
Kunot noo akong tumingin sa kaniya.
"Panahon mo na para pasukin ang mundo ng mga werewolf, Syrie," patuloy niya.
"Pasukin?" nagtataka ko pa ring sabi.
"Tama ang pagkakarinig mo, Syrie, pasukin ang mundo ng mga werewolf. Hindi ba't gusto mong ipaghigante ang mga magulang ninyo ni Volter? Ito na ang tamang panahon, Syrie kapag napasok mo ang mundo ng mga werewolf, pagkakataon mo na para hanapin doon ang mga pumatay sa magulang mo. Maari mong makita roon ang mga lobong may ukit na buwan sa kanilang kanang balikat," mahabang paliwanag ni Persuz.
Nagkatingin kaming apat habang ako natahimik. Bakit hindi ko naisip ang ideyang iyon? Tama si Persuz pwede kong gamitin ang lalaking 'yon para makapaghigante sa kanila. Pero paano ko sisimulan?
–
Hindi na ako mapakaling maisakatuparan ko ang plano ko. Ito na ang panahon para pasukin ang lugar nila para sa inaasam kong paghihigante.
Mabilis akong nagbihis at nagsuot ng jacket para pumunta sa gubat. Kailangan kong makita ang lalaking 'yon at maisagawa ang unang bahagi ng plano.
Habang naglalakad ako sa kagubatan, iba't ibang huni ng mga hayop at insekto ang naririnig ko kasama ang simoy at pagsayaw ng mga puno.
Tumungo ako sa may batis at naupo sa malaking tipak ng bato, nagbabakasakaling magtatagpo muli kami. Kumuha ako ng mga bato at inihagis iyon sa tubig isa-isa para gumawa ng ingay. Kailangang makita ko ang lalaking 'yon dahil siya ang magiging tulay ko sa paghihigante ko.
Lumipas ang mga oras pero wala pa ring lalaking dumadating o kahit nga mga hayop na mapapaslang.
Naghintay pa ako ng ilang oras pero mukhang walang lalabas na lalaki sa paligid. Wala rin akong maamoy o maramdamang nilalang na malapit sa akin.
"You here again."
Hindi ko alam pero parang lumukso ang puso ko nang marinig ko ang baritono niyang boses. Nakaramdam ako ng kaba sa 'di ko malamang dahilan.
Bakit hindi ko siya naramdaman? Bakit hindi ko man lang naamoy ang pagdating niya?
Humarap ako sa kaniya. "Hinintay talaga kita rito," kalmado kung turan.
Tumaas ang kilay niya. "Wow! I can't believe it, ikaw hinintay ako sa sungit mong 'yan? Ni thank you nga–"
"Thank you...thank you sa pagtulong sa akin," pagputol ko sa kaniya. Plano ito pero bakit pakiramdam ko tunay iyong lumabas sa mga labi ko.
Na-master ko na ang pagharang ng kakayahan ng kahit sino para 'di m****a o maramdaman ang iniisip ko. Alam ko na kung paano hindi mabisto. Pinaghandaan ko 'to.
Nagliwanag ang mukha ng lalaki sa narinig, hindi siya makapaniwala. "Wait, am I dreaming? I heard it right?" gulat na tanong niya.
Gusto ko siyang sapakin para maramdaman niyang tunay ang sinabi ko na hindi siya nananaginip.
"Gusto mo sapak para ma-realize mong nasa realidad ka?" alok ko.
Natawa siya. "No, thanks alam kong masakit 'yon. Hindi lang ako makapaniwala parang ang bilis lang," aniya.
"Werewolf change," maikli kong sabi.
Lumapit siya sa akin. "Tell me, it is because of what I've said, isn't?" diretsang aniya.
Hindi agad ako nakaimik at umiwas ng tingin sa kaniya. "Maybe, pero dahil sa pagligtas mo sa amin nong araw na 'yon, nakita kong hindi ka masamang lobo, na mapagkakatiwalaan kita," pagsisinungalin ko.
Alam ko ang kakayahan ng isang taong lobo at pinaghandaan ko 'yon para hindi niya ako m****a.
"Okay," sagot niya na tila hindi na nagduda. "But before anything else, can I ask your name?"
"My name?"
"Uh-uh!"
"Syrie, ikaw?"
"Its Marcus," pakilala niya kasunod ang paglahad ng kamay sa akin.
Saglit ko 'yong tinitigan bago ako nagdesisyon kunin. Mabilis akong napabitaw sa kamay niya dahil sa 'di ko malamang dahilan tila may kung anong enerhiyang dumaloy sa aking katawan. Bahagya akong nanghina kasunod ang pagtibok ng puso ko nang mabilis.
"Kumusta ang plano, Syrie did it work?" usisa agad ni Trina kasunod si Vernon nang madatnan ko sila sa bahay. Dumeretso ako sa sofa at hinarap silang seryoso ang mukha. Tumango ako. "Mukhang gumagana naman ang plano," pagkumpirma ko. "Pero hindi ko alam kung hanggang saan aabot ang planong ito," dagdag ko. "Bakit? Paano mo nasabi?" tanong naman ni Vernon. Huminga ako ng malalim. "Alam nating hindi siya basta-bastang taong lobo, he's not that idiot na madaling paikutin." "Then, act normal," ani Trina. Tumango naman si Vernon. "At saka, mukhang iba ang tingin sa 'yo ng lobong 'yon, hindi ba?" dagdag pa niya na may kasamang panunukso. Ngumiti ang magkapatid at nagtinginan pa. "Anong pagtingin? Ginagawa lang niya ang lahat ng 'yon para umanib ako sa kanila na hindi kailanman mangyayari." Umikot ang mga mata ko at humalukipkip. "Oo nga pala, nasaan si Persuz?"
"Huh? Ginawa mo 'yon, Syrie?" gulat na reaction ni Vernon ng malaman niya ang mga naganap at ang pagkompronta ko kay Volter. Tumango ako. "Hindi ko alam kung bakit naniwala ako kay Marcus." "Pero bakit gusto kang patayin ng mga taong lobo na 'yon kung kasapi na sila ni Volter?" tanong naman ni Trina. Seryoso akong tumingin kay Trina maging si Vernon. "Anong ibig mong sabihin?" "Nakakapagtaka lang kasi, Syrie." Saglit siyang huminto. "Kung nagsisinungalin si Marcus, bakit niya pinatay ang mga kalahi niya? Hindi rin ito ang unang beses na sinubukan kang patayin ng mga alagad ni Volter. Kung hindi si Volter baka may ibang taong nasa likod nito," mahabang paliwanag ni Trina sa konklusyon niya. Hindi ako nakaimik. Tama si Trina, hindi lang naman ito ang unang beses na gusto siyang patayin ng mga kakampi ni Volter. Kung hindi si Volter sino? Bampira ba o lobo ang nasa likod ng pag-atakeng iyon? "At sino naman ang gagawa nito sa iyo?" nagtata
"Anong ginagawa mo rito, Volter?" gulat kong bungad nang bigla na lang sumulpot si Volter mula sa kung saan. "I'm here to visit your place, Syrie kung komportable ka ba rito o baka gusto mo ng another place to live," sagot niya na nagpakunot sa noo ko. Inilibot ni Volter ang mga mata niya sa paligid, tinitingnan ang bawat sulok ng bahay. "I don't need, Volter komportable na ako sa lugar na ito," pagtanggi ko sa gusto niyang sabihin. Kumibit-balikat si Volter. "Kung 'yan ang gusto mo, pero tandaam mo welcome ka pa rin sa mansiyon kapag nagbago ang isip mo," aniya, saka umupo sa sofa habang nakadipa ang mga braso sa sandalan niyon. Umupo ako malapit sa kaniya habang tinitingnan ko ng seryoso ang mukha niya. Alam kong hindi lang 'yon ang pakay ni Volter kung bakit siya nandito. "Anong kailangan mo, Volter?" diretsa kong tanong nang makaupo ako sa katapat niyang sofa. Wala akong oras para
KINAUMAGAHAN, maaga akong naghanda para mangaso sa gubat. Hindi ko na maalala kung kailan 'yong huling pagkakataong nangaso ako. Nami-miss ko nang mang-hunting ng mababangis na hayop at patayin sila. Isa na rin 'yon sa paraan ng pag-e-ensayo ko at nagbibigay ng libang sa akin. "Oh, sa'n ka pupunta, Syrie?" bungad ni Trina na kalalabas lang sa silid niya. Inayos ko ang leather jacket na suot ko. "Sa gubat, mangangaso," simple kong sagot. "Matagal na rin kasing hindi ko nagagamit ang kakayahan ko sa paghuli ng mababangis na hayop," dagdag ko. "Are you with, Marcus?" Saglit akong natahimik at kapagkuwa'y umiling. "Hindi. ako lang ang aalis, Trina," sabi ko. Naalala ko ang huling pag-uusap namin ni Marcus. Napangisi ako nang maalala ko ang kagustuhan nitong magkaroon ng kapayapaan para sa lahat. Isang suntok iyon sa buwan. Sa ngayon, gusto ko munang mag-isip ng magandang
WALANG pakundangang pinasok ko ang bukana ng mansiyon, maraming nakatingin na mga mata sa akin, ang ila'y hindi natutuwa na makita ako roon. Hindi na 'yon bago. Ang ilan pa'y napapaatras sa pagdaan ko sa kanila. Dapat lang nila akong katakutan dahil kahit sino sa kanila na gumawa ng bagay na hindi ko magustuhan, hindi ko sila sasantuhin. Nang makapasok ako sa malaking bahay na iyon, lumingon ako sa paligid at may ilang mga bampira doon at mayroon ding mga lobo na tuluyan nang umanib kay Volter. In some way, makatutulong 'yon sa plano ni Volter na gamitin ang lahi ng lobo laban sa sariling lahi nito. Nakararamdam ako ng pagkasabik at pangungulila nang maramdaman ko uli ang yakap ng bahay na ito, ang mga alaalang nabuo ko kasama ang pamilyang kinikilala ko. Ang mga tawa at harutan na hanggang ngayon, nasa puso ko na tanging nagpapaalala sa kanila sa tuwing nangungulila ako. Sa totoo lang, nami-miss ko ang tahanan na 'to,
MALUNGKOT na tiningnan ko si Yena na tahimik na nilalaro ang isang manika na nakita ko pa sa lumang mga gamit ko at ibinigay ko sa kaniya. Nalulungkot ako sa bata dahil alam kong nami-miss na niya ang mga magulang niya, kagaya ko. Dalawang araw na siya rito at alam ko ang pakiramdam na malayo sa mga magulang kahit sa loob lamang ng maikling panahon. "Look, Ate Syrie ang sexy nang manika," masayang sabi ni Yena sa akin. Ngumiti ako. "Parang ikaw, 'di ba? Ang sexy mong bata," balik ko sa kaniya. "Hindi po, Ate Syrie parang ikaw po kasi ang sexy mo at ang ganda pa." Na-flutter naman ako sa papuring iyon ni Yena sa akin. "Yena, may kapatid ka ba sa inyo?" Marahil kung hindi niya magulang ang dalawang nakita ko sa gubat, maaaring kapatid niya iyon. Tumango ang bata habang nakagiti. Napa-cute. "Kapatid ko po si Ate Rossa," aniya. "Sexy po din siya kagaya niyo," masayang da
"SYRIE, are you ok?" gulat at puno ng pag-aalalang salubong sa akin ni Trina nang makita niya ako sa labas. Mabilis niya akong dinaluhan. Doon sa harap ng bahay, nagpalit ako ng anyo. Walang saplot. Hinubad ni Trina ang suot niyang Jacket at agad iyong ibinalot sa katawan ko at iginiya niya ako papasok sa loob ng bahay. Halos hindi ko maigalaw ang buo kong katawan, ramdam na ramdam ko ang panghihina ko na hindi ko alam kung bakit nararamdaman ko ito. Ramdam ko rin lahat ng hapdi at kirot ng mga sugat sa katawan ko na hindi ko magawang pagaliin. Dahan-dahan akong pinaupo ni Trina sa kama ko. Nakita kong tinungo niya ang closet ko at naghanap ng damit doon. Nang makakita siya, agad niya iyong isinuot sa akin. "What happened, Syrie? Anong nangyari sa 'yo?" nababahalang tanong ni Trina habang inaayos ang pagkakasuot ng damit ko. "I don't know, Trina I feel weak hindi ko makuha ang lakas sa katawa
HANGGANG ngayon hindi ko pa rin tuluyang naaalis sa isip ko ang mga katagang binitawan ni Marcus. Apektado pa rin ako niyon at aminin ko man o hindi, alam kong tila may kulang sa akin ngayon na nasira na ang plano ko. Wala na, nawalang kabuluhan ang sinimulan ko.Mabilis kong isinuot ang itim na leather jacket, pupunta ako sa mansyon para hanapin ang bampirang muntik ng pumatay kay Yena. Hindi ko papatawarin ang kapangahasan niyon. Kilala ko sa mukhang ang lalaking iyon at ako mismo ang kikitil sa buhay niya. Hindi ako papayag na magpatuloy pa ang ganoong mga pangyayari. Hindi dapat nadadamay ang mga inosenteng nilalang.Lumabas ako ng bahay. Wala roon sila Vernon at Trina habang si Persuz nasa mansyon para isagawa ang unang hakbang ng plano namin, na sana sa pagkakataong ito, maging matagumpay na kami.Ilang dekada ko na bang hinahanap ang mga lobong may ukit na buwan sa kanang braso nila? Hanggang ngayon, hustisya pa rin
HINDI MAIPALIWANAG ang sayang bumabalot sa akin ngayon habang pinagmamasdan ko ang mga lobong nasa village na na tanaw ko mula sa kinaroroonan ko. Ito na iyong pinapangarap kong pagkakataon at sitwasyon. Ang bawat isa ay makangingiti na ng masaya, na walang banta. Na hindi nila kailangang matakot sa banta ng kasamaan. Ang lahat ngayo'y makapamumuhay na ng masaya at payapa."Nagawa mo, Syrie. Nagawa mong ipaglaban ang lahing pinagmulan mo."Naramdaman ko si Marcus na yumakap sa akin mula sa likod ko. Nakaramdam ako ng kakaibang pakiramdam na si Marcus lang ang nakakapagpabuhay niyon. "Nagawa natin, Marcus. Nagawa nating iligtas ang marami. Nagawa nating ipaglaban ang kapayapaan at ang kabutihan," balik ko. Marahan kong hinaplos ang braso niya habang masaya akong nakangiti habang nakikita ko ang bawat lobo na payapaya nang mamumuhay."Maraming nangyari, Syrie pero ang lahat ay nakatakdang magtapos sa ganito. Nabulag ka sa
"VOLTER AKONG harapin mo!" pagkuha ko sa atensyon niya. Humarap siya sa akin at ngumisi matapos niyang patayin ang lobong kalaban niya. "Hindi na ako makapaghintay na patayin ka," madiin ko pang dagdag."The feelings is mutual, Syrie," seryosong ani Volter. Bakas sa mukha niya ang galit at kagustuhang mapatay ako pero hindi ko siya hahayaang gawin iyon. "Sisiguraduhin kong sa pagkakataong ito, ako naman ang magwawagi, Syrie. Ikaw naman ang matatalo ko," determinado aniya na marahil ang tinutukoy ay ang pagkatalo ko sa kaniya noon sa isang pagsasanay.Tumawa ako. "Natalo na kita noon sa duelo at sigurado akong magagawa ko uli iyon sa iyo," matapang kong balik.Ngumisi si Volter. "Masyado kang mayabang, Syrie. Tingnan natin kung hanggang saan ka kayang dalhin ng katapangan mo.""Sa tagumpay, Volter. Dadalhin ako ng katapangan ko sa tagumpay laban sa iyo," seryoso kong balik sa kaniya.
HUMAHANGOS AT halatang takot na takot ang lobong iyon nang dumating siya sa silid ni amang Trigo kung nasaan kami. Animo'y hinabol siya ng sampung kabayo. Bigla akong nakaramdam ng kaba nang makita ko ito na Natatakot. "A-ang mga bampira! Na-nandiyan na sila!" anunsiyo ng lobong iyon ba halata ang takot at kaba sa boses nito. Mabilis kaming napatayong lahat at gulat na nagkatinginan sa isa't isa. "Kailangan nating maghanda!" ani amang Trigo. "Ihanda ang mga lobo at ilikas ang mga bata," utos pa niya na agad namang tumalima ang mga lobong nandoon. "Magsipaghanda kayo, sasalubungin natin sila sa gubat!" Mabilis na lumabas ng silid si amang Trigo matapos niyang sabihin iyon. Mabilis na nagsipaghanda ang mga naroon habang ako'y napatulala. Nakaramdam ano ng pangamba at kaba sa pwedeng mangyari. Ito na ba ang tuluyang pagwawakas ng kasamaan o patuloy na paghahari ng kasamaan? "Syrie!"
NAPAHINTO KAMI ng makaramdam ako ng kakaibang enerhiya sa paligid ng gubat. Nandito kami para maglagay ng iba't ibang patibong sa paligid ng village para sa paghahanda sa maaaring gawing pagsugod ng mga bampira.Sinenyasan ko sila na huminto. Kasama ko si Marcus, ang magkapatid na si Trina at Vernon, saka si Colby at ang ilang mga lobo para tumulong sa amin. Nagsimula na ang madilim na gabi at nararamdaman kong may kalaban sa paligid."Magsipaghanda kayo may kalaban sa paligid," mahina kong paalala sa kanila. Hindi nga ako nagkamali dahil mayamaya pa'y umulan ng palaso mula sa kung saan. Mabuti na lang at nakailag kaming lahat at nakatago sa malalaking puno na nakakalat doon. Nagulat pa ako nang muntik na akong tamaan ng ligaw na palasong iyon ng sumilip ako sa kinatataguan ko."Mag-ingat kayo, mapanganib ang palasong ginagamit nila," paalala ko sa mga kasama ko na nagtago sa malalaking puno na iyon. Nakita ko 'di kalayu
HINDI KO maipaliwanag ang sayang bumalot sa akin nang muli akong makatapak sa village ng mga lobo. Para akong naging bagong nilalang na binabalot ng espirito ng pagiging isang ganap na lobo. Naramdaman ko rin na may bahagi sa akin na napunan. Ito na ba 'yong pakiramdam na buo ako? Na buo ang pagkatao ko? Ang sarap pala niyon sa pakiramdam, na maramdaman mong buo ka na dahil kilala mo na kung sino at ano'ng pinagmulan mo, kasabay ng pagkilala mo sa iyong sarili.Hindi naman nahirapan si Trina at Vernon na makisalamuha sa mga bampira, ang totoo nga nito animo'y madali nilang naibagay ang kanilang sarili sa lugar at sa mga lobo rito. Nasa kabilang bahay sila tumutuloy at pinagsisilbihan ng mga lobo.Simula nang makabalik ako sa village, halos ayaw nang humiwalay sa akin ni Yena dahil daw na-miss niya ako ng husto at ganoon din naman ako sa kaniya. I miss her so much. Lahat sa village na ito pinanabikan ko. Tahimik kong pinagmamasdan si Yena na
"ANO'NG GAGAWIN natin ngayon, Syrie?" nababahalang tanong sa akin ni Trina. Kahapon lang ay pinagtabuyan kami ng mga bampira sa mansyon dahil sa kapangahasan namin at hindi ko rin alam kung ano'ng sunod na hakbang ang dapat naming gawin. Ito na ba ang panahon para lumapit ako sa mga lobo at makipagkaisa sa kanila? Pero paano?"Hindi ko rin alam, Trina. Hindi ko alam ang sunod nating gagawin. Hindi ko alam kung paano lalapit sa mga lobo dahil alam ko ang ginawa kong kasalanan sa kanila," malungkot kong sagot kay Trina. Alam ko kasi kung paano ko sila nasaktan nang pinagbintangan ko sila at pinagdudahan at ngayong kailangan ko sila saka ako lalapit?"Wala tayong magagawa sa ngayon, Trina kung 'di ang maghintay sa sunod na mangyayari, sa sunod na hakbang na gagawin nila Volter. Nararamdaman kong malapit ng lumabas ang itinatago nila sa atin," segunda naman ni Vernon."Sa tingin niyo, tuluyan na ba tayong itinakwil ng
NAGULAT NA lang ako nang pagmulat ko ng aking mga mata nasa gilid na ako ng batis kung saan palagi kong pinupuntahan. Katulad nang nakita ko noon, ganoon pa rin ang lugar. Madilim ang pigid, animo'y may apoy na gumagawa ng usok na kumakalat sa paligid. Tahimik din ang lugar at tanging huni ng kuliglig at iba pang mga insekto ang naririnig ko. Nilibot ko ang aking paningin sa kabuuan ng lugar at napako ang paningin ko sa dalawang iyon na nakatayo 'di kalayuan sa kinaroroonan ko. Isang babae at lalaki iyon na alam kong kapwa parehong mga lobo. Dahan-dahang humarap ang dalawa habang pigil ko ang aking paghinga. Siya na naman! Napaawang ang bibig ko ng makilala ko ang babaeng iyon. Siya ang palaging nakikita ko sa lugar na ito na kamukha ko pero sino ang kasama niyang lalaki? Bumaba ang tingin ko sa mga kamay nila at nakita iyong magkahawak. "Syrie, anak!" Nanlaki ang mga mata ko sa narinig
"MAY NALAMAN ba kayo sa loob ng mansyon, Vernon?" seryoso kong tanong habang nakaupo kami sa sofa kasama si Trina. "May kahina-hinala bang nangyayari roon?"Nagtinginan ang magkapatid na bakas sa kanilang mga mukha na may kakaiba silang nararamdaman. "Sa totoo lang, Syrie wala kaming nahanap na anumang impormasyon sa mansyon. Limitado ang bawat galaw namin sa loob niyon. Ni hindi kami makapasok o makalapit man lang ng basta sa silid ni Volter. Bantay sarado kami dahil alam nilang nasa panig mo kami. Pero ang pinagtataka namin ni Trina, ang silid na inuukupa noon ni Amang Trevor at Inang Viola. Noon ay walang bantay roon pero ngayo'y may mga bampirang nandoon sa labas ng silid at masusing nagbabantay roon. Hindi rin kami pinapalapit doon at walang gustong sumagot sa amin. Nakita ko rin na pumasok doon si Volter dala ang mga bihag nilang mga lobo," pagkwekwento ni Vernon.Kumunot ang noo ko nang maalala ko ang naramdaman ko sa silid na iyon at
NAPAHINTO AKO habang tahimik akong naglalakad palabas ng mansyon. Animo'y may kung ano akong naramdaman nang madaanan ko ang lumang silid na iyon kung saan inukupa noon ni Amang Trevor at Inang Viola. May enerhiya akong naramdaman sa bahaging iyon, kakaibang enerhiya at alam kong mayroong nilalang doon.Dahan-dahan akong pumihit paharap sa hallway na iyon at humakbang papalapit sa silid na iyon. Nakaramdam ako ng pananabik na muli kong mapasok ang lugar na iyon na naging tahanan din ng maraming kong alaala kasama si Amang Trevor at Inang Viola. Napalunok ako. Nandoon pa rin ang enerhiyang nararamdaman ko.Dahan-dahan kong hinawakan ang doorknob ng pinto habang nararamdaman ko ang kaba sa dibdib ko sa hindi ko malamang dahilan."Syrie, what are you doing here?"Napapitlag ako nang marinig ko ang boses ni Tiyo Freud. Saglit pa akong napapikit bago humarap sa kaniya. "I just felt something inside this r