KABANATA 1

"Ms. Sandejas, get the first aid kit!" Malakas na utos sa kanya ng kanilang Co-pilot. 

Kaagad siyang kumilos at patakbong pumasok sa maliit na silid na nilalagyan ng mga emergency kits. Kaagad niyang hinalungkat ang bawat sulok roon hanggang sa makakita siya ng box na may pulang cross na nasa cover niyon at may nakalagay na "first aid". Dali-dali niya iyong kinuha at patakbo ulit na dumalo sa isang babaeng nawalan ng malay sampung  minuto na ang nakakaraan. Nakahandusay ito sa masikip na espasyong daanan. Ayon sa kasama nito, may sakit raw ito sa puso at dalawang minuto na itong walang pulso at hindi na humihinga.

Kaagad niyang iniabot ang first aid kit sa co-pilot at kaagad naman nitong tinanggap.

Makalipas ang mahigit kalahating oras na pag re-revive sa babae ay nagkamalay na rin ito. Bahagya itong dumilat pero halatang wala pa ito sa sarili.

Inilagay ang babae sa stretcher at ipinasok sa isang silid na para sa mga pasaherong kailangan ng medical attention pagkatapos ay inilipat sa kama. 

"Why did she faint?" Their co-pilot asked.

"Base on her brother's statement who sat near her, she is afraid of height. She is not a fan of riding a plane, but, it so happen that she opened the window near her and look down on it". She answered. Magkatabi sila ng kanyang katrabaho na nakatayo sa tabi ng piloto habang nasa uluhan ng babaeng na-collapse kanina.

Napansin niyang naintindihan ng piloto ang sinabi niya.

"Tsk, tsk, tsk!" Umiling-iling pa ang kanilang co-pilot sa sinabi niya. "You guys take care of her 'til we land, okay?" Aning co-pilot.

Sabay silang tumango ng katabi niya. "Yes, captain!" They answered.

He then left the room. 

Nagkatinginan silang dalawa ng kasama niya saka mahina itong natawa, sakto lang para marinig nilang dalawa.

"Ang tapang-tapang tumingin sa baba eh takot naman pala sa matataas". Bulong sa kanya ng kasama.

"'Wag ka ngang maingay. Mamaya marinig tayo diyan. 'Tsaka 'wag kang ganyan. Ang sama talaga ng ugali mo. Bumalik na nga lang tayo sa trabaho". Prangka niyang sabi sa katrabaho.

“Tsk!” Ani nito sabay paikot ng mga mata. Pinagkrus nito ang mga braso sa d****b saka naglakad palabas sa silid. Bahagya pa nitong binangga ang balikat niya.

“Ang sama talaga ng ugali”. Mahinang bulong niya sabay iling-iling.

                                                    ***

"Good evening, everyone! This is your flight attendant, Dahliah Reign Sandejas. We are happy to announce that we already landed at ALCO's International Airline in Cordi Crisolo Philipppines. Thank you for choosing us to fly with all of you. If you need anything, you can freely ask us. Within ten minutes, all passengers will be leaving the plane. We are hoping to fly with you soon. Thank you and have a safe way home!" Pagkatapos niyang sabihin iyon ay kaagad niyang ibinaba ang mikropono saka binalingan ang kapwa niya flight attendant na nakaupo sa isang silya at nakapikit. Nakatukod ang mga siko nito sa armrest ng upuan at nakapatong ang mukha sa palad. Bakas sa mukha nito ang pagod dahil sa byahe.

Mahigit labing dalawang oras silang bumyahe, naghatid at sundo sila ng mga pasahero at wala man lang silang pahinga o tulog dahil nag a-assist sila ng mga pasahero na maya't-maya'y humihingi ng tulong o assistant mula sa kanila.

Tinapik-tapik niya ang balikat nito. "Hoy, Jean! Gising!" Aniya sabay mahinang yugyog rito. Bahagya itong dumilat at dahan-dahang binalingan siya.

"Naka-landing na tayo. Ikaw na magbukas nung pinto". Anya rito.

Bahagyang kinusot-kusot ng kasamahan niya ang mga mata nito, sakto lang para hindi masira ang kolorete nito sa mukha. "Okay!" Tanging ani nito saka ito tumayo at inayos ang suot nitong uniporme na nagusot saka iplinaster ang malapad na ngiti sa mga labi kahit halata na ang pagod sa medyo namumula na nitong mga mata.

Nang makalabas si Jean sa maliit na silid na pinapahingaan nila ay siya naman ang umupo sa upuang inuupuan nito kanina. 

Hinilot-hilot niya ang kanyang batok at balakang. Ramdam niya ang pananakit ng katawan niya.  Bihira lang siyang nakaupo sa buong byahe.

Ipinikit niya nang ilang segundo ang mga mata niya pagkatapos ay malalalim na bumuntong hininga bago tumayo at lumabas na ng kanilang maliit na silid.

NANDIRITO NGAYON sila sa opisina ng kanilang supervisor. Mahigit tatlumpo silang cabin crews ang nakaupo sa mahabang upuan na nasa opisina at hinihintay ito. Pagkatapos ng kanilang trabaho kanina ay pauwi na sana sila nang bigla silang ipatawag ng kanilang supervisor sa hindi malamang kadahilanan.  Obviously, they all feel so odd dahil hindi naman sila basta-basta ipapatawag ng kanilang supervisor. Pinapatawag lang sila nito kung may mga passengers issues na kailangang i-address.

"Bakit kaya tayo pinatawag?" Rinig niyang tanong ng katabi niya sa isa pang katabi nito.

"Baka may problema na naman at sesermonan tayo". Sarkastikong sagot ng katabi nito. Tumahimik na lang din ang katabi niya. Mahihinang bulong-bulongan ang naririnig niya mula sa kanyang mga kasama pero nanatili lang siyang tahimik at hindi na nakiusyuso pa.

Sabay-sabay silang tumayo nang pumasok na sa opisina nito ang kanina pa nila hinihintay.

"Good evening, sir!" Sabay-sabay nilang ani saka bahagyang yumuko.

"Good evening! Take your seats. I have an important announcement for y'll". Ani nito saka deritsong umupo sa lamesa nito na nasa harapan namin.

Sumunod naman sila sa inutos nito pero bakas ang pagtataka sa mga mukha nila.

May hawak itong brown envelope. Binuksan nito iyon at inilabas ang isang papel saka tiningnan saglit saka agad silang binalingan nang may matamis na ngiti sa mga labi.

Iniharap nito sa kanila ang papel kahit na hindi nila mabasa ang laman niyon.

"Congratulation, everyone!! The board of directors approved your one month vacation request. Everyone’s vacations will start tomorrow". Walang patumpik-tumpik at  deritsong anunsiyo ng kanilang supervisor.

Hindi makapaniwalang pulakpak at bahagyang tumili ang mga kasamahan niya maging siya ay napangiti at napapalakpak sa tuwa. 

Finally, after one and a half year straight nilang work at wala man lang baka-bakasyon ay makakapag relax rin sila kahit isang buwan lang. 

Sa trabaho nila, pahirapan ang humingi ng leave o bakasyon dahil istrikto masyado ang board. Ayaw nilang kinukulang sila sa mga tao, as if din naman kukulangin sila sa dinami-rami ng mga cabin crews nila.

Nang makalabas sila sa opisina ng kanilang supervisor, rinig niya ang bulong-bulongan ng mga kasamahan niya, nagpaplano na ang mga ito on where to spend their one month  vacations. 

Isinukbit na niya ang kanyang bag sa kanyang balikat nang biglang may kumapyos sa isa niya pang braso kaya napabaling siya rito. Bumungad sa kanya ang masayang mukha ni Jean. Kung kanina ay halata ang pagod sa itsura nito ngayon ay masigla na.

"Sabay na tayong lumabas". Anito. Tumango lang siya bilang tugon.

"So, saan ka magbabakasyon?" Masayang tanong nito sa kanya.

Nagkibit-balikat siya. "Hindi ko pa alam". Tanging ani niya.

"Ha?! Seryoso ka ba? At ano naman ang gagawin mo sa loob ng isang buwan?!" Nakanguso si Jean nang balingan niya ito.

Nagkibit-balikat ulit siya. "Wala pa kasi akong plano". Aniya.

"Eh, kung sumama ka na lang kaya sa'min. Balak namin na magbakasyon sa isang exclusive resort", tukoy nito sa isang ka-trabaho nila, napa-angat naman ang isang kilay niya sa pagdiin nito sa salitang exclusive resort. "Oo nga pala, saktong-sakto, mayroon pa kaming isang gift card na nakuha namin ni Louise. Ibibigay ko na lang sa'yo. Bale 60% lang ng three weeks stay 'yung babayaran natin". Mahabang anito.

“Kailan niyo pa nakuha ‘yang gift cards na ‘yan?” Nakakunot nuong tanong niya.

“Last year pa”. Sagot nito. “Matagal na kasi talaga naming sinusubukang makapasok sa resort na ‘yon. Eh, kaso nga lang, masyadong mahal. Umabot ba naman ng halos isang milyon ‘yung babayaran mo para lang makapasok sa resort na ‘yun. At take note ah, para lang sa isang tao ‘yun. Grabe ‘di ba? Kaya nga mga mayayaman lang ang nakakapasok sa lugar na ‘yun”. Paliwanag nito.

“Ano ba ang mayroon ‘yang resort ‘yan?” Nagtatakang tanong niya.

“Girl, maganda ‘yung resort na ‘to. I swear”. Bigla itong lumapit sa tenga niya, “Maraming mga hot dudes sa lugar na ‘yun at pwedi kang makipag-s*x sa kanila kahit kailan mo gustuhin ng walang manghuhusga sa’yo”. Mahinang bulong nito. Nanlalaki ang mga matang binalingan niya ito. Malapad ang ngiti sa mga labi nito. Tila hindi kinikilabutan sa pinagsasabi.

“S-seryoso ka ba?” Hindi makapaniwalang tanong niya.

Tumango-tango ito. “Uh-huh!” Masayang sagot nito.

“Pass muna ako. Ayoko sa mga ganyang lugar”. Aniya. Bigla namang nalukot ang mukha ni Jean at saka mahinang pinalo ang balikat niya.

“Ano ka ba naman! Masyado kang painosente. Sa pagkakatanda ko may nakita akong vibrator sa ilalim ng kama mo”. Naramdaman niya ang pamumula ng mga pisnge niya sa sinabi nito. Naalala na naman niya ang kahihiyan na ‘yun. “At saka hindi naman basta s*x lang mayroon ‘yung lugar na ‘yun. Pwedi mo naman i-skip ‘yung s*x na part. Maraming magagandang service ang lugar na ‘yun. Kaya nga magiging worth it ‘yung bayad mo dahil sa mga service nila. Pero mas magiging worth it pa rin kung mayroong s*x”. Mahabang anito.

Bahagya siyang umiling. "Pag-iisipan ko muna. Marami pa kasi akong babayaran. May ina-apply-an rin kasi akong part-time job. At saka baka sa probinsya na lang muna ako magbabakasyon". Aniya saka tipid na ngumiti. Wala rin naman siyang balak sumama. Masyadong nakakatakot ‘yung lugar. Baka hindi niya kayanin. OA masyadong pakinggan pero ayaw niya talaga sa gano’ng mga lugar.

"Ang KJ mo naman. O sige ganito na lang. Ako na magbabayad ng kalahati sa babayaran mo para sayo. Bale, 20% na lang ‘yong babayaran mo. Sige na pumayag ka na! Masyado mo nang sinusubsob sa trabaho 'yang sarili mo. Hindi ka naman yumayaman. Magbigay ka naman ng oras para sa sarili mo noh!! Tingnan mo nga ‘yang mukha mo sa salamin. Make-up na lang nagpapatingkad sa mukha mo. Ano ka ba naman! At saka sinisigurado ko sa’yong mag e-enjoy ka talaga ro’n". Mahabang anito saka bahagya pang tumili na parang kinikilig pero hindi niya na ito tinugon pa.

Tuluyan na silang nakalabas ng lugar. 

Kaagad na ikinaway ng kanyang kasama ang kanyang kamay para pumara ng taxi. Huminto naman sa tapat nila ang pinara nito. 

Bahagya nitong niyugyog ang balikat niya. "Basta ah. Tawagan mo ko kapag nakapag isip-isip ka na. Okay?" Anito.

Tumango siya. "Okay!" 

Binuksan na ni Jean ang pinto sa backseat ng taxi pero pinisil-pisil muna nito ang kaniyang palad. "Maghihintay ako ng tawag mo, okay?!" 

Tumango siya, "hmm".

Pumasok na ang kaibigan niya sa taxi. Tinapat niya ang kanyang mukha sa bintana saka kumaway mula doon. "Ingat ka". Pahabol niya. Hindi tinted ang bintana kaya kita niya ang pagkaway rin nito pabalik sa kanya.

Hinatid niya ng tingin ang taxi hanggang sa mawala na ito sa paningin niya. 

Siya naman ang pumara ng taxi. Pagkatapos ay sumakay at sinabi ang kanyang address. 

Magkaibang direksyon ang tinutuluyan niya at ni Jean kaya hindi sila magkasabay sa iisang taxi.

Makalipas ang halos isang oras na byahe ay huminto na rin ang sinasakyan niya sa tapat ng isang six-storey apartment na tinitirahan niya.

Pagkatapos mag bayad sa driver ay lumabas siya sa taxi saka deritso ang lakad papasok sa apartment na laging nakabukas ang pinto sa tapat.

Nasa ikatlong palapag ang kanyang kwarto. Lakad-takbo ang ginawa niya paakyat sa third floor dahil gustong-gusto na niyang makapagpahinga. Hindi pa siya naghahapunan at hindi rin naman siya nagugutom.

Wala siyang naririnig na kung anong ingay sa paligid kun'di ang mga tunog na likha ng bawat paghakbang niya.

Pagkatapos mabuksan ang kanyang room ay dali-dali niyang hinubad ang kanyang high-heels saka basta na lang iyong itinapon sa kung saan saka dumiritso sa kanyang kama at pasalampak na humiga roon. Tumihaya siya pahiga.

Kaagad niyang naramdaman ang pagod ng kanyang katawan.

Ang tahimik ng silid niya.

Siya lang mag isa ang nakatira roon simula ng tuparin niya ang mga pangarap niya limang taon na ang nakakaraan.

Inaantok na siya at pagod ang katawan pero pinilit niya pa ring bumangon at dumiritso sa maliit niyang banyo.

Hinubad niya lahat ng saplot niya sa katawan at pumailalim sa malamig na tubig na umaagos mula sa shower. Tila nabawasan ang pagod niya.

Lumabas siya sa banyo ng hubot-h***d. Isang pares ng pantulog ang isinuot niya.

Biglang kumalam ang sikmura niya kaya napahawak siya roon. Balak na niya sanang matulog kaso nagugutom na talaga siya. Hindi na niya matiis.

Isinuot niya ang kanyang tsinelas at kinuha ang kanyang wallet saka lumabas ng silid niya. 

Tahimik pa rin ang pasilyong dinadaanan niya. Tiningnan niya ang oras sa kanyang wrist watch.

Pitong minuto bago mag hating-gabi.

Tahimik siyang naglalakad pababa.

Nadaanan niya sa may maliit na mesa sa gilid malapit sa pinto ang kanilang landlady na nakaupo at tahimik na nagsusulat sa notebook nito habang nagkukumpyut sa calculator na nasa tabi ng notebook. Hindi niya ito napansin kanina. Nasa higit saisenta na ito pero kung mag-ayos ng mukha nito at manamit ay parang nasa kwarenta lang. Pero halata na ang kulubot nitong mukha. Gising lagi ito hanggang madaling araw.

Isa lang ang pinakaayaw niya rito. Ang m*****a nitong ugali. Wala siyang maalalang pag-uusap nilang dalawa na hindi siya sinusungitan nito.

“Magandang gabi!” Bati niya rito. Pero wala siyang natanggap na tugon mula rito.

Dediritso na sana siya palabas nang biglang magsalita ang matanda. “Saan ka pupunta?” Tanong nito. 

Nang lingunin niya ito ay nakayuko pa rin ito at nagsusulat.

Pumihit siya paharap at ngumiti rito. “Bibili lang po ng makakain sa labas”. Sagot niya.

Nag-angat ng ulo ang matanda at bumungad sa kanya ang isang masamang tingin nito na tila handa na siyang sigawan ano mang sandali. 

Pinirmi niya ang matamis niyang ngiti sa mga labi kahit na ganun na lamang ang tinging pinupukol nito sa kanya.

“Alam mo ba kung anong buwan na ngayon?” Tanong nito.

Dahan-dahang naglaho ang ngiti niya at napalitan ng pagtataka. 

“Uhm..November?!” Naguguluhan niyang sagot.

“Tapos?” Dagdag nito.

Lalong kumunot ang nuo niya sa tanong nito.

Lumipas ang minutong wala siyang naisagot rito.

Bigla nitong hinampas ng medyo malakas ang mesa na nasa tapat nito dahilan para bahagyang umuntag ang mga gamit na nakalagay roon. 

She also flinched in shock.

Bigla naman siyang kinabahan sa inasta nito.

“Mag ta-tatlong buwan ka ng hindi nagbabayad ng upa mo”. Medyo malakas nitong pagkakasabi.

Bigla naman niyang naalala. ‘Patay! Oo nga pala. Bakit ko ba kasi nakalimutan’. Kastigo niya sa sarili.

Biglang inilahad ng matanda ang mga palad nito sa harap niya. “Nasaan na?” Nakataas kilay nitong tanong.

Dinukot niya ang kanyang wallet na nasa bulsa ng kanyang suot na pajama saka binuksan iyon at kumuha ng limang libo roon.

Isinara niya ulit ang wallet bago ibinalik sa kanyang bulsa.

Iplinaster niya ulit ang tipid na ngiti sa kanyang mga labi bago inilagay sa palad nito ang pera.

“Dadagdagan ko na lang po ‘yan bukas”. Aniya ng nakangiti pa rin.

Isinara kaagad ng matanda ang mga palad nito saka binilang ang pera pagkatapos ay nilukot iyon at inipit sa notebook.

“Makakaalis ka na”. Mataray pa rin nitong ani.

Bahagya siyang yumuko rito. “Maraming salamat”. May bahagyang ngiti sa mga labi niyang ani.

Naglakad na siya palabas. Lalakarin na  lang niya ang malapit na 7/11 sa kanilang lugar. Kukulangin ang pera niya pambili ng makakain niya kung babawasan niya pa iyon ng pamasahe. Lalakarin na lang niya tutal hindi naman iyon masyadong kalayuan. Sarado na rin kasi ang mga sari-sari store na malapit sa kanila dahil nga hating gabi na.

Makalipas ang mahigit sampung minutong paglalakad ay nakarating rin siya. Kaagad siyang pumasok sa loob at kumuha ng isang cart at dumiritso sa stall ng mga noodles.

Kumuha siya ng dalawang cup ng noodles at dalawang piraso ng maanghang na extra big pancit canton. Kumuha rin siya ng limang piraso ng itlog at isang tig-singko pesos na asin. Sinamahan niya na rin ng mga sabong panligo, panlaba, at panghugas ng plato. 

Lumibot pa siya sa lugar para mamili ng mga kailangan niya.

Ilang minuto pa’y tapos na siyang mamili at tutungo na sana sa may cashier para magbayad nang mahagip ng mga mata niya ang nag-iisang piraso na lang ng paborito niyang selecta ice cream na pandan flavor sa loob ng freezer.

Nagtitipid siya pero nag ki-crave siya ng paborito niyang ice cream. 

“P199!” Napabulalas siya sa presyo nito. “Ang mahal naman! Mabubusog ba ‘ko nito ng dalawang linggo?! Anong nangyayari sa pinas?! Pati ba naman ice cream nagmahal?! Jusme!”

Tinitigan niya muna ang ice cream. Nagtatalo ang isip niya kung bibilhin niya ba ito o ‘wag na lang dahil mas maraming importanteng bagay siyang kailangan bilhin kaysa sa pagkain ng ice cream.

Kahit sabihing maliit lang na halaga iyon, kukulangin pa rin ang pera niya.

Ilang segundo lang ay nakapagpasya na siya. 

Malalim siyang bumuntong hininga bago itinulak ang cart patungo sa may cashier.

Noon, barya-barya lang sa kanya ang mga ganoong halaga. Pero simula ng mga nangyari sa nakaraan niya, pati singkwenta pesos ay hirap na siyang gastusin sa kung ano-ano.

Lalo pa ngayong may pinapaaral siya at binubuhay na pamilya.

Inilapag niya isa-isa ang mga binili niya sa may counter at kaagad namang iyong inasikaso ng cashier.

Pagkatapos magbayad ay kaagad rin siyang lumabas.

Habang naglalakad siya pauwi, biglang may mga kamay na tumapat sa mukha niya at nakapatong roon yung ice cream na tinitingnan niya kanina dahilan para tumigil siya paglalakad at binalingan ang may ari niyon.

Isang lalaking mas matangkad sa kanya at may matipunong pangangatawan, naka kulay asul na polo na nakatupi ang mga manggas hanggang siko at nakaitim na jeans ang nakatayo sa gilid niya at nakalahad ang mga kamay nito sa harap niya. Matangos ang ilong nito at medyo magulo ang buhok na lalong nagpapa-gwapo sa itsura nito. Tumitingkad rin ang asul nitong mga mata. Halata ring may lahing foreigner ang lalaki.

Subalit sa kabila ng pagkamangha ay nagtatakang tingin ang pinupukol niya rito. 

‘Ano ba’ng ginagawa niya?’ Tanong ng isip niya.

“Para sa’yo”. May malapad na ngiting anito. 

Napakabaritono ng boses nito, lalaking-lalaki.

Lalo namang kumunot ang nuo niya sa sinabi nito. 

‘Bakit naman niya ako binibigyan ng ice cream? Magkakilala ba kami? Ngayon ko lang siya nakita ah’. 

“Uhm..pasensya na hindi kasi kita kilala kaya hindi ko tatanggapin ‘yan”. Aniya na may pilit na ngiti sa mga labi.

Napansin naman niyang bahagyang nalukot ang mukha ng lalaki kaya nakaramdam siya ng guilt.

“Sayang naman ‘to. Hindi kasi ako kumakain ng ice cream. Nakita kasi kita kanina na tinititigan ito at mukhang gusto mo ‘to kaya binili ko para sa’yo”. Anito. “Alam kong ang weird ko dahil bigla lang akong lumapit sa’yo kahit ‘di tayo magkakilala. Pasensya na sa abala. Sige, mauuna na ako”. Nakangiting anito pero halatang pilit lang iyon. Humakbang ito patalikod sa kanya.

“Teka,” Mabilis niyang hinawakan ang siko ng lalaki dahilan para tumigil ito sa paghakbang. 

Nang humarap ito sa kanya ay kaagad niyang inabot ang ice cream na nasa mga palad nito. Hindi nakalagay sa cellophane iyon kaya kaagad niyang naramdaman ang lamig niyon. 

“Maraming salamat dito”. Nakangiting aniya.

Maawain talaga siyang tao. Ayaw niyang nakakakita ng mga taong nalulungkot dahil sa kanya kahit na hindi niya pa ito kakilala.

Lumapad ang ngiti sa mga labi ng lalaki na nagpangiti rin sa kanya.

Hindi niya alam kung bakit magaan ang loob niya rito. Siguro dahil sa kabaitang pinapakita nito sa kanya. O baka dahil may malambot lang talaga siyang puso para sa kahit na sino.

“Ako nga pala si Kiel”. Pagpapakilala nito ng nakangiti at inilahad ang isang palad.

Tinanggap naman niya ang palad nito.

“Dahliah”. Pagpapakilala niya rito.

Kaagad namang naghiwalay ang mga kamay nila.

“S’ya nga pala, bakit nasa labas ka pa? Hating gabi na ah”. Nakangiting anito.

“Ahh...May binili lang ako. Kakauwi ko lang kasi galing trabaho”. Sagot niya.

Tumango-tango naman si Kiel. 

“Maglalakad ka lang ba pauwi?’

Tumango naman siya. “Oo. Hindi naman kasi masyadong malayo mula rito yung tinutuluyan ko”.

“Uhm..Ayos lang ba kung sabayan na kita sa paglalakad? Ihahatid kita sa inyo”. Alok nito.   

Nagdadalawang isip naman siya kung papayag ba siya o hindi. Kahit naman kasi mukhang matino ‘tong kausap niya, hindi niya ito lubusang kilala. Hindi niya alam kung ano ba ang pweding gawin nito sa kanya.

“H’wag kang mag-alala. Wala akong gagawing masama sa’yo. Promise”. Itinaas pa nito ang isang braso na tila nanunumpa.

Napangiti naman siya sa inasta nito.

“Sige. Tara na”. Aniya at nauna ng mag lakad.

Naramdaman niyang sumunod ito sa kanya.

Ilang minutong walang nagsasalita sa pagitan nilang dalawa hanggang sa basagin ni Kiel ang katahimikang iyon when he suddenly cleared his throat kaya napabaling siya rito.

“So..Ano pa la ang trabaho?” Tanong nito.

Ibinalik niya ulit ang tingin niya sa kanilang dinadaanan.

“Isa akong flight attendant sa isang airline dito sa pilipinas”. Sagot niya. Tumango-tango ang lalaki.

“Para sa’yo, mahirap ba ang trabaho mo?”

Napaisip naman siya.

“Medyo mahirap dahil kailangan naming manatiling gising ng halos bente kwatro oras para asikasuhin ang mga pasahero. Pero nagiging worth it naman yung pagod kapag nakikita ko ‘yung mga ngiti at satisfaction ng mga pinaglilingkuran ko”. Aniya ng may malapad na ngiti sa mga labi.

“How about your lovelife? Any special someone?” He asked.

Bahagya siyang tumawa sa tanong nito.

“Wala. Mas maraming importanteng bagay akong kailangan pagtuunan ng pansin kaysa sa lovelife na ‘yan”.

“Parehas pala tayo”. Anito.

Marami pa silang napag-usapan hanggang sa namalayan na niyang nasa tapat na pala sila ng apartment niya.

Humarap siya kay Kiel. 

“Dito ka nakatira?” Kaagad na tanong nito. Tumango naman siya bilang sagot.

“Sige mauuna na ako sa’yo. Salamat sa paghatid”. Pagpapaalam niya.

Malapad namang ngumiti ang kaharap. “Walang anuman. Masaya akong makilala ka. Sana magkita pa tayo ulit”

“Ako rin”. Tugon niya. “Mag ingat ka pauwi”.

Kaagad siyang tumalikod at humakbang papasok sa apartment.

Tumigil siya sa paglalakad at hinarap si Kiel. Nakatingin ito sa kanya. Hindi naglalaho ang ngiti sa mga labi. Kumaway siya rito. Kumaway rin ito pabalik.

Muli siyang tumalikod at tuluyan ng umakyat patungo sa kwarto niya.

Nang makapasok sa loob ay kaagad siyang nagluto at kumain. Pagkatapos ay kumain ng kaonti sa ice cream na ibinigay ni Kiel.

Kahit na sa kaonting sandali lang silang magkakilala, gumaan na agad ang loob niya rito.    Siguro gano’n lang siya sa lahat ng taong nakikilala at nakakasalamuha niya. Mabait siya sa kahit na sino. Mabait siya sa mga taong mababait rin sa kanya. Minsan lang siya prangka kung magsalita.

Pero, sa sandaling pag-uusap nila kanina, parang pamilyar sa kanya ang lalaki. Parang nakita na niya ito sa kung saan pero hindi niya lang maalala kung saan at kailan.

Hindi mawala sa isip niya si Kiel hanggang sa tuluyan na siyang nakatulog.