As I enter inside the coffee shop beside Justine's office. Kung saan napag kasunduan nami'ng magkita, pakiramdam ko nag lalakad ako papasok sa nakaraan.
Ang lugar kung saan una ko siyang nakita. Lugar kung saan unang beses akong humanga sa isang taong hindi ko inaasahang mamahalin ko hanggang dulo. Para akong naglakbay at nagbalik tanaw sa nakaraan, na magiging isang masayang ala-ala at bahagi na ng buhay ko.
Umupo ako sa puwestong dati 'kong inupuan. Parang walang nag bago, natanaw kong muli ang mga nag lipanang sasakyan sa labas, pati na rin ang mga taong naglalakad patungo kung saan. Same place, same day, same time and I almost wear the exact clothes that I wore the first time I laid my feet into this coffee shop accidentaly.
Ang tanging nag bago lang ay magka kilala na kami ngayon at hindi na lang ba
Matapos ang nangyari sa coffee shop, Zafira and I went home... Home with me.Dito kami tumuloy sa MGS also known as Macho Gwapito Subdivision. Gusto ko sana siyang isama sa mansion namin, upang personal na sabihin sa magulang ko na engaged na kami. But Zafy refused, she said maybe some other time. And she looks tired also."Love what do you want for dinner?" I asked her, while she was comfortably sat on the couch with ice cream on her hands.Its almost dinner time, I asked her to eat in a restaurant but again she refused. Hindi ko nga rin alam kung ano ba ang nangyayari sa kaniya. Kanina kasi ng makapasok kami sa isag sikat na restaurant, bigla siyang tumalikod... saying the restaurand smells bad. At nang pauwi kami rito, may namataan siyang street vendor na nagtitinda ng fish ball, kikiam, at kwek-kwek.S
We had a rough night last night, but I made sure that Zafy and our baby were safe. Hanggang ngayon nga ay tulog pa rin si Zafira. Tumawag na rin ako sa bahay kanina upang ipaalam na doon kami kakain ng pananghalian. Sa ayaw at sa gusto ni Zafy ay pormal naming ibabalita sa mga magulang ko ang tungkol sa amin, lalo na ang magiging anak namin.Ginawaran ko na muna ng halik sa noo ang napakaganda kong yaya, na ngayon ay prenteng natutulog pa rin, bago bumaba."CONGRATULATIONS!"Kaagad na bumungad sa akin ang tarpaulin na iyon na may mukha ko pa sa itaas. Katulad din ng kung paano namin ginawan ng ganoong pag bati si Janrick dati, ay siyang ginawa rin nila sa akin."Kapag wala ako sa listahan ng mga ninong yari ka sa akin." Pag tatangka sa akin ni Nico. "Ako ang pinakamalaking mag
Pakiramdam ko ay muling naulit ang sinaryong ito. Nakatayo ako sa labas ng pinto ng mansion nila Justine. Katabi ko siya, magkahawak kami ng kamay at hinihintay ang pag bukas ng pinto.Gaya rin ng inaasahan ko, si Nay Meling ang nag bukas ng pinto, tulad ng kung paano niya rin iyon binuksan dati. Nakangiti at masaya niya kaming pinapasok. Bumuntong hininga naman ako at wala sa loob na humigpit ang pagkakahawak ko sa kamay ni Justine."Its okay love, I'm here... Don't worry," halos pabulong niyang sabi sa akin. Hinalikan niya rin ang noo ko, bago muli kaming nag patuloy papasok.Pakiramdam ko'y nanlalamig ang palad ko, at halos manginig ang tuhod ko. Ganitong ganito ang pakiramdam ko noon. Noong ipinakilala niya ako bilang girlfriend niya, na hinadlangan naman ng Mama niya."Justine," halos pabulong kong tawag sa kaniya. Lumingon naman
"Love! Taste it." Kulang na lang ay takasan ako ng malay tao, ng bumungad sa akin ang pinakamagandang yaya sa balat ng lupa. Ngunit hindi iyon ang ikinagulat ko, kun'di ang hawak niya."What's that?" kuryosong tanong ko. Sa totoo lang, mahal na mahal ko si Zafy pero wala pa rin talaga akong tiwala sa mga luto niya."Cookies," baliwalang sagot niya.Tinitigan ko naman ang cookies na sinasabi niya. Apat na piraso iyon na nakalagay sa plato. Ang isa ay hugis pusong nawasak. Ang isa naman ay hugis star na kinulang sa isa pang tatsulok. Mayroon pang isa na bilog lang ngunit my design na ilong, bibig, at mata. Habang ang inaabot niya naman sa akin ay simpleng bilog lang ngunit may buong chocolate na kisses sa gitna."Luto ba ni Mama yan?" muli kong tanong. Mahirap na, baka malason ako at mamatay ng maaga.
"What now?" I asked.Nanatili lang siyang nakatayo habang nakatingin sa akin ng mariin hawak pa rin ang gitara niya. Hindi ko na napigilang lumapit sa kaniya at haplosin ang mukha niya."You know how to play guitar?" He asked. Umiling lang ako bilang tugon.Hindi naman kasi ako marunong talaga. Ang alam ko lang ay piano. My Dad wants me to learn piano and violin, but I only learn one. While my Mom wanted me to learn everything in my surroundings. Mas maganda raw kasi na may alam ako sa paligid ko at sa nakapaligid sa akin.Kaya nga natuto akong mangabayo, umakyat sa puno, mangawil, lumangoy at kung ano-ano pa, na siyang ginagawa ng mga anak ng namamahala sa hacienda. Hindi naman ganoon kaganda ang kabataan ko, pero para sa akin ay normal pa rin naman ang buhay ko."Bata palang ako mahilig na akong mag gitara." Tinitigan niya iyon at marahan
Your Mother died yesterday...Paulit-ulit kong naririnig sa isip ko ang mga sinabing iyon ni Justine. At magpasahanggang ngayon, hindi pa rin ako naniniwala. It almost dinner time at narito pa rin kami sa mansion nila.Kaninang sinabi niya iyon, wala akong naging reaksyon. I just nod and act like nothing happened. Like he doesn't said something. Dahil bakit ako maniniwala gayong nasa U.S ang Mama ko at nag papagaling. Ilang beses kinompirma ni Daddy na ayos lang si Mama, na malakas siya at wala ng problema. Kaya naman paanong namatay kung wala namang problema? Are they lying to me?I look at the food, that served. Looks delicious, smells delicious too. Hindi rin ako nakakadama ng paghihilab ng sikmura. Ngunit bakit hindi ko magawang kumuha ng pagkain upang kumain? Bakit hindi ko mautusan ang kamay ko upang kunin ang gusto ko? Bakit nakakaramdam ako ng lungkot? Nang pag nanais na maiyak? Nang k
Nang makarating kami sa Rancho at sabihin ni Justine na narito na kami, ay hindi ko alam kung bababa ba ako o hindi. Hindi ko kayang ikilos ang mga paa ko. Hindi ko magawang lingunin man lang ang mansion, na ngayon ay sobrang liwanag."It's okay love, I'm here." halos pabulong na sambit sa akin ni Justine na ikinalingon ko.Hindi ko rin mapigilan ang luhang kumawalang muli sa mga mata ko. Hindi ako handa sa ganitong bagay, at kahit kailan ay hindi magiging handa."Hindi ko kaya Justine." Umiiling kong sagot sa kaniya. "First time mangyari sa amin ang ganito... Ang may iburol sa bahay.""Come on, kailangan mong humarap sa kanila. Dont you want to see your mother?" he ask.Of course I wanted to see her, pero hindi sa ganitong
"Anong nangyari? How's the baby? And how about Zafy? Is she okay? Ano ang sabi ng doktor?" Sunod sunod na tanong sa akin ng pinsan ni Zafira na si Lenny.Nang tawagan ko ang mga magulang ko at mga kaibigan, ginamit ng ilan sa kanila ang chopper ni Lucas. Nag uusap na rin si Mama at ang ina ni Lenny na si Donya Carmelita, patungkol sa nangyari sa ina ni Zafy. Habang sina Blue at Lucas naman ay tahimik na nakatayo lang sa gilid."Simula sa bahay hanggang sa makarating kami dito ay hindi na siya tumigil kaiiyak. Sabi ng doktor stress daw. Mababa rin daw ang kapit ng bata. Kailangan niyang mag bed rest sa loob ng isang buwan." Hinaplos ko ang pisngi ni Zafy na ngayon ay natutulog pa rin. Mabuti ay naitakbo namin siya kaagad sa ospital, dahil kung hindi baka nawala ang anak namin. Baka mapahamak din si Zafy. Hindi ko kakayanin kapag nagkataon, hindi ko kakayanin kahit
Narito kaming lahat ngayon sa ospital at hinihintay na lumabas ang mag-ina ko. Ito ang araw na isisilang ni Zafy ang ikalawamg anak namin. Hanggang ngayon ay kinakabahan pa rin talaga ako. Ngunit hindi tulad ng isinilang niya si Jaira, pipilitin ko talagang hindi himatayin."Justine umupo ka nga nakakahilo ka sa totoo lang!" malakas na singhal sa akin ni Ayesha habang nagbabasa ng magazine.Kasama ko ulit ang mga baliw kong kaibigan na ngayon ay nasa lapag na naman at masayang naginginain ng boy bawang. Para silang mga nag pipicnic dito sa hallway ng ospital."Bro para kang manok na hindi maitlog itlog dahil sa kapaparoot parito mo. Iyong totoo, natatae ka na ba?" kuryosong tanong naman sa akin ni Daryl. Sa totoo lang ay kinakabahan ako nanlalamig ang mga palad ko at pakiramdam ko'y nakalutang sa ere ang mga paa ko.
~Justine Pov Nostalgia~I was so tired because of work. Naisipan ko ring umuwi sa bahay ko sa MGS. Nanay Meling told me that I had a new nanny. Hindi na siguro ako mahihirapan sa ngayon dahil may mauutusan na ako.Ngunit ganoon na lang ang gulat ko ng makita ang babaeng nakita ko rin sa coffee shop na malapit sa office site ko. "Zafy Sir." That was she said. Her name sounds unique but the owner looks weird.Walang araw na hindi niya pinainit ang ulo ko. Wala ring araw na hindi siya nakagawa ng kapalpakan."Lunch mo Sir." Ang lunch na ibinigay niya sa akin ang pinaka hindi ko malilimutang lunch sa buong buhay ko. Zafy was the mos epic woman I've ever know. But despite all the things she'd done, I become more interested about her.She made me laugh, kahit na nap
"Bakit naman kami mag bibigay ng malaking aginaldo? Samantalang hindi pa naman pasko?!" malakas na sigaw ni Janrick sa akin. Ang kapal ng mukha niyang mag reklamo samantalang ganyan din ang ginawa niya sa amin dati noong nanganak ang asawa niya."Mas mahal pa yata ang dapat na ibigay sa anak mo kaysa sa napanalunan ko!" dagdag naman ni Daryl. Sa lahat naman ng ninong ng anak ko, si Daryl yata ang pinakakuripot. Samantalang hindi bumababa sa isang milyon ang kinikita ng kumpanya niya sa isang araw! Kapag talaga ang lalaking ito ang nag asawa at nagka anak, babawi talaga ako sa kakuriputan niya."Kulang pa ngang pang gas ko ang makukuha ko sa hatian namin ngayon." muling sambit ni Janrick.Nais ko man silang patulan ay minabuti kong manahimik na lang. Dahil alam kong wala ring mangyayari kung papatol ako sa mga baliw na 'to."Guys I hate to ruined your celebration. But I w
Days had gone fast, but Zafy and I become more stronger and in love with each other. It wasnt easy tho, because we also had an ups and downs. But we didn't let those problems break us apart.Lumabas na rin ang resulta patungkol sa imbistigasyon sa nawawala niyang kapatid. At ang resultang iyon ay hindi naging maganda. It turns out na kasabay ng nakitang sasakyan sa isang palaisdaan ay ang pagkamatay ng isang batang babae umano, na itinapon din malapit sa nasabing lugar. Base rin sa imporyasyon na nakalap ng private investigators, kaparehong pagkakakilanlan sa nawawalang kapatid ni Zafy ang batang iyon na namatay.Zafy become more emotional about that. Even her father and I, were still sad about that bad news. Ganoon pa man, hindi pa rin kami tumitigil sa paghahanap ng hustisya.Ngayo'y heto, makalipas ang halos ilang buwan ay unti-unti na ring bumabalik ang sigla ng pamilya. Dahil na rin iyo
"Tingin ko ay hindi magandang mag sama tayo sa iisang kumpanya. Wala tayong matatapos na trabaho kung ganito." giit ko kay Justine pagkagising namin.Ilang oras na lang ay uwian na. Ni isang trabaho ay wala man lang akong nagawa. Ewan ko lang siya kung may natapos siya sa mga trabahong ginagawa niya."What do you mean?" he asked curiously.Tinaasan ko siya ng kilay at akmang sasagot na sana ng makadama ako ng biglaang paghilab ng tiyan. Nasapo ko ang sarili kong bibig, pilit na kinakalma ang sarili."Mas gusto ko ngang kasama lang kita rito. Nakikita kita, alam ko kung anong ginagawa mo. At kahit hindi ka na kumilos o mag trabaho, kahit titigan mo lang ako mag hapon, okay lang sa akin basta narito ka." sunod-sunod niya pang sabi.Ngunit wala doon ang ate
[R-18]"Eat up love, akala ko ba gutom ka?" maang na tanong sa akin ni Justine habang kumakain.Siya ang maganang kumakain habang ako ay nakatulala lang sa pagkain. Ni hindi ko nga ma appreciate ang nakahandang pagkain sa harap ko ngayon."Dont you like the food?" muli pang tanong niya.Hindi naman kasi ayaw ko ang pagkaing inorder niya. Kaya lang... Paano ba ako makakakain ng maayos kung chopsticks ang gamit?! Sa sobrang gutom ko baka pati ang pagkain na nasa harap niya ay makain ko rin. Pero lintek! Isusubo ko na lang ay mahuhulog pa! Kung hindi baga naman pahirap na sadya ang restaurant na 'to!Tumingin ako sa kaniya bago nahihiyang yumuko at nagsalit. "Feed me please." I beg.I thought he will laugh at me again, but I got surprised when he sat beside me and start feeding me like I was a baby. Halos hindi na nga siya kumain basta masubuan niya lang ako.
Matapos ang binyag ng anak namin ni Justine ay kaagad din kaming bumalik sa Manila. Gustuhin ko mang tumaliwas sa desisyon niya ay hindi ko rin magawa. Bukod kasi sa mga naiwan na trabaho sa Manila ay wala rin naman kaming makasama ni Jaira sa Rancho.Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin nasasabi kay Justine ang napag-usapan namin ni Lenny noong araw ng binyag ng anak ko. But Lenny said that was a secret. A secret to be kept. Hindi maaaring malaman ng iba bukod sa akin. Ngunit paano ko siya matutulungan ng hindi nalalaman ng asawa ko?"Love," nananantiyang tawag ko kay Justine na ngayon ay abala sa mga papeles na binabasa niya.Narito kami ngayon sa site, kung saan ako ang kinuha niyang personal assitant niya. Malaki rin ang kumpanyang ito ni Justine na kilala lalo na sa mga nagpapagawa ng mga gusali.
"I'll tell you something." Pakiramdam ko ay bumilis ang tibok ng dibdib ko dahil sa sasabihin niya.Dumagdag pa ang pagiging seryoso ng mukha niya. Ni hindi ko rin mabasa kung ano ang iniisip niya at wala rin akong makitang emosyon sa mga mata niya."All my life... I was living in the dark." pag-uumpisa niya na ikinalaki ng mata ko.Pareho kami halos ng kinalakihan at pamumuhay ni Lenny. We live in the same place. Kapareho kami ng kinagisnan at kinaugalian. Daig din namin ang mga preso dahil ilang taon kaming nabuhay na tanging nasa Hacienda lang."What do you mean?" I asked curiously. Tumitig siya sa akin bago nagpatuloy."Makinig kang mabuti dahil hindi ko na muling uulitin ang mga sasabihin ko." Tumango lang ako bilang sagot sa kaniya, at nakinig tulad ng sinabi niya."When I was five years old, m
Nang sumapit ang Linggo lahat kami ay naging abala. Kinalimutan na muna namin ang mga problemang mayroon kami at masayang sinalubong ang binyag ng aming anak. Matapos sa simbahan ay dumiretso na kami sa Rancho na siyang main venue. Hawak ko si Jaira habang si Justine ang nag mamaneho. Daig pa namin ang nag paparada ng sasakyan, dahil ang anim niyang kaibigan kasama si Blue ay may kani-kaniyang sasakyang dala na minamaneho rin nila. Kaya naman halos lahat ng mga nasa daan ay napapatingin sa amin. Lalo na at agaw pansin ang mga sasakyang sinasakyan namin ngayon. "Pupunta ba si Nico?" kuryosong tanong ko kay Justine. Kumunot naman ang noo niya at nag iba ang timpla ng mukha. "Bakit mo naman hinahanap 'yong baliw na 'yon?!" pagalit niyang tanong na ikinairap ko. Mangali-ngali ko na rin siyang bigwasan dahil sa sinabi niya.