Kabanata 2: Nagulat ang Bank Manager

Wala ba siyang kahihiyan? Nagmamadaling sinundan ni Karen si Alex na bakas sa mukha nito ang pagkabigla. Sinubukan niyang buksan ang pinto ng VIP room, ngunit naka-lock ito mula sa loob.

**

“Hello?” Sa loob ng VIP room, si Robert Miller, ang bank manager, ay nakasandal sa sofa, nakatingin sa kanyang telepono. Nang biglang bumukas ang pinto ay dali dali siyang umupo at tinago ang phone niya. Karaniwan, kapag may VIP na papasok, aabisuhan siya ni Karen nang maaga.

Bilang tagapamahala ng customer, responsibilidad niya ang tatlumpu't isang VIP, at kilala niya sila tulad ng likod ng kanyang kamay. Agad niyang sinimulan ang kanyang normal na propesyonal na pagbati, umaasang mabawi ang masamang impresyon na ginawa niya sa pamamagitan ng pagyuko sa sofa, ngunit nang makita niya si Alex, ang kanyang ekspresyon ay nanlamig.

Sigurado siya na si Alex ay hindi isa sa kanyang mga VIP, at hindi rin siya kamag-anak ng isa.

"Maaari ko bang tanungin kung sino ka?" Tanong ni Robert na nakatingin sa binata na mukhang nasa dalawampung taong gulang. Walang ideya si Robert kung sino siya.

Diretso sa punto si Alex. "Nandito ako para kunin ang pera ko."

"Mayroon kang isa sa aming mga card?" Tanong ni Robert, naghihinala sa kalmadong ekspresyon ni Alex.

“Hindi,” prangkang pag-amin ni Alex.

Gumaan ang loob ni Robert na tila napatunayang tama, ngunit mas nalilito. Ang pag-access sa VIP room ay nangangailangan ng pinakamababang halaga na tatlong milyong dolyar, ngunit ang lalaking ito ay walang pera. Bakit siya napaka-composed?

“I’m sorry, sir. Hindi kami makakapagbigay ng pera nang walang card. May kailangan ka pa ba?"

Baliw siya, naisip ni Robert. Bakit siya pinapasok ni Karen? Kailangan kong makipag-usap sa kanya tungkol dito sa pulong ng Lunes.

"May fingerprint recognition ka dito, tama ba?" biglang tanong ni Alex.

Ang fingerprint ID system sa bangko ay para magamit ng pinakamayayamang pamilya at negosyo. Ilang tao lang ang naitala ang kanilang mga fingerprint sa system, kahit man lang sa sangay ng New York, at wala pang nakagamit nito para ma-access ang kanilang mga hawak.

"Gusto mo bang gamitin ito?" Hindi na napigilan ni Robert ang sarili na tawagin si Alex ng “sir.”

“Oo.” Tumango si Alex.

Lalong naguluhan si Robert sa pangalawa. Bakit humiling ang isang taong hindi man lang customer na gumamit ng fingerprint ID?

Sa totoo lang, kahit na curious siya, nadama ni Robert na halos hindi sulit ang pagpapatawa sa kahilingan. Ngunit pagkatapos ng ilang segundo na pag-isipan, sa wakas ay nagpasya siyang hayaan si Alex na gawin ang pagtatangka kaysa sa panganib na magalit siya.

Binuksan niya ang safe at inilabas ang fingerprint identification device, na hindi pa niya ginagamit noon.

"Ilagay ang iyong hinlalaki dito." Itinuro ni Robert ang verification area kay Alex, na inilagay ang kanyang hinlalaki sa sensor.

[Beep!]

Lumiwanag ang device gamit ang nakasisilaw na pulang ilaw, at ipinakita ng LCD screen ang mga salitang [Fingerprint not recorded].

Kaagad, naging masama ang ekspresyon ni Robert, at pinandilatan niya si Alex. Kinuha niya ang phone niya, handa siyang tumawag ng pulis.

“Teka, teka!” mabilis na sabi ni Alex. “Baka maling print iyon. Susubukan kong gamitin ang aking hintuturo sa pagkakataong ito."

Malamig na ngumiti si Robert. "Anong plano mo dito? Hindi gumagana ang iyong hinlalaki, kaya susubukan mo ang iyong hintuturo. Pagkatapos, kung hindi gumana ang iyong hintuturo, susubukan mo ang iyong gitnang daliri. Kapag naubusan ka ng mga daliri, susubukan mo bang gamitin ang iyong mga daliri sa paa?"

Pero idiniin na ni Alex ang kanyang hintuturo sa verification area.

Ipinasiya ni Robert na kung hindi tatanggapin ang mga fingerprint ng lalaki sa pagkakataong ito, tatawag siya kaagad ng pulis at ipaaresto siya.

[Beep!] May lumabas na berdeng ilaw sa device at nag-flash up ang mga bagong detalye sa LCD screen: [Matagumpay ang pag-verify. Family account: 01. Verifier: Alexander Ambrose. Account: 01104.]

Saglit na napanganga si Robert kay Alex na hindi makapaniwala, at saka nagmamadaling ngumiti. "Mr Ambrose, pasensya na. hindi ko namalayan. Ako si Robert Miller, ang customer manager para sa New York branch. Payagan mo akong tulungan ka."

"It's fine," mahinang sabi ni Alex at tumayo. "Maaari ko bang makita kung gaano karaming pera ang natitira sa aking account?"

"Mangyaring maghintay ng ilang sandali." Umupo si Robert sa harap ng computer at nag-type saglit. Sa kanyang mga tagubilin, nagbigay si Alex ng ilang pang fingerprint scan bilang pahintulot.

"Tapos na, Mr Ambrose." Na-click ni Robert ang "OK" na button sa screen, at lumabas ang account ni Alex.

Itinuro ni Robert ang screen ng computer at sinabing, "Mr Ambrose, ang balanse ng iyong account ay kasalukuyang walumpu't anim na milyong dolyar."

Hindi napigilan ni Robert na s******p ng malamig na hangin.

Ang binatang ito ay may napakalaking kayamanan. Inilagay siya nito sa topflight ng one percent. Karamihan sa mga tao ay hindi kailanman magagawang mangarap ng ganoong kalaking pera.

Kakaiba ang naramdaman ni Alex habang nakatitig sa mga numero sa screen. Pinaalalahanan niya ang sarili na kailangan niyang masanay sa kanyang status bilang isang rich kid sa lalong madaling panahon.

“Naku, at may iba ka pang asset. Hayaan mong ipakita ko sa iyo ngayon.” Nag-click si Robert upang suriin ang ilang magkakasunod na pahina. Sa wakas, muli niyang na-click ang “OK” button.

Naglabas ang computer ng 4 x 4 na grid ng mga display screen.

"Itong surveillance screen ay nagpapakita ng lahat ng pisikal na asset na hawak mo sa ibang lugar," paliwanag ni Robert. Nag-click siya sa kaliwang sulok sa itaas ng screen at inilabas ang feed mula sa sangay ng bangko sa The Hague, na nagsiwalat ng isang sports car. Sa kanang sulok sa ibaba, sinabi nito, [Ferrari Pagani Huayra].

Binuksan ni Robert ang iba pang mga screen para kay Alex, isa-isa.

Nagpakita ang sangay ng Hawaii ng Dominica blue pearl bracelet at apat na stack ng gold bars.

Ang feed mula sa French branch sa Nice ay nagsiwalat ng tatlong orihinal na Picasso painting at dalawang Rodin statues.

At ang sangay ng Cape Town ay mayroong labinlimang 10-carat na diamante, sampung piraso ng garing, at isa pang pares ng mga stack ng gintong bar. Halos lumuwa ang mga mata ni Robert habang nakatingin sa mga ari-arian ni Alex. Wala pa siyang nakitang mayaman. Siguro kahit one-tenth ay mayaman.

"Sige, gusto ko ng card," sabi ni Alex bago maisip ni Robert ang kanyang iniisip.

“Oo, titignan ko kaagad. Mangyaring maghintay ng ilang sandali.” Agad na sinimulan ni Robert ang mga kinakailangang pagsasaayos. Sa loob ng sampung minuto, isang Supreme Card ang ginawa.

Tiningnan ni Robert ang Supreme Card at inisip ang mga ari-arian ni Alex. Ang card na ito ay hindi sapat para sa katayuan ni Alex, ngunit ito ang pinakamataas na grado ng card na pinahintulutan silang ibigay sa sangay ng New York.

Iniabot ni Robert ang card. "Mr Ambrose, ang iyong card."

“Salamat.” Kinuha ni Alex ang card, tumayo, at naglakad palabas ng kwarto.

"Mr Ambrose, mangyaring maghintay." Hindi naglakas-loob si Robert na magmukhang nagpapabaya sa isang mahalagang customer. Dapat niya itong personal na makita, ngunit ang sistema ng pagsusuri ng asset sa kanyang computer ay hindi pa naka-off, at ang fingerprint verification machine, iris recognition apparatus, at iba pang sensitibong kagamitan ay hindi pa naibalik sa safe. Ang monitoring system sa VIP room ay konektado sa opisina ng district manager.

Nag-aalalang naghihintay si Karen sa bulwagan. Ano ang nangyayari sa loob ng napakatagal na panahon? nagtaka siya. Napatay kaya ng brat na iyon si Mr Miller sa VIP room?

Habang iniisip niya ito, mas lalo siyang natakot. Nasa bingit na siya ng kakatok sa pinto at humihingi ng tugon nang si Alex ay kumpiyansa na lumabas ng silid.

“Tumigil ka!” sigaw ni Karen. Mabilis itong naglakad palapit sa kanya at hinawakan ang coat nito. “Hindi ka pwedeng umalis. Pumasok ka sa VIP room. Kapag nakumpirma na namin na walang nawawala, tatawag ako ng pulis at ipapakulong ka nila para tanungin.”

“Anong pinag-uusapan niyo?” tanong ni Alex. “Bitawan mo!”

Nakipagbuno si Karen sa kanya nang ilang sandali, ngunit hindi niya magawang hanapin ang kanyang mga bulsa.

Anong meron sa babaeng ito? Napaisip si Alex. Hindi man lang siya nakikipagtalo sa kanya, ngunit inaasikaso siya nito.

“Ano ito?” Nakita ni Karen ang Supreme Card na nakasilip mula sa bulsa ni Alex. Mabilis niyang hinugot iyon at buong tagumpay na tumingin sa kanya, na para bang nakakita siya ng katibayan ng kanyang pagkakasala. “Naku, nagnakaw ka ng card. Ito ay isang krimen, at kailangan kong tumawag sa pulisya."

Hindi man lang sumagi sa isip niya na maaaring kay Alex ang card. Naisip niya na nakapasok siya sa VIP room, na nagkunwaring nandoon nang hindi sinasadya, at pagkatapos ay ginulo si Mr Miller sa mga tanong at ninakaw ang card nang hindi pinapansin ng manager.

“Bitawan mo!” Naiinis si Alex sa babaeng ito.

"Hindi ka ba nagi-guilty sa pagiging magnanakaw?" Lalo siyang naging determinado.

Sa paggawa nilang dalawa ng ganoong eksena, nagsimulang maglakad palapit sa kanila ang ibang mga customer, na naglalayong tulungan si Karen na pigilan si Alex na makalayo.

Maya-maya pa ay lumabas na ng VIP room si Robert na tapos na mag-ayos.

Nang makita ang mga ari-arian ni Alex, alam na ngayon ni Robert na siya ang pinakamahalagang customer na mayroon ang sangay ng bangko sa New York. Napansin din niya na ang system na nakalista kay Alex ay nakalista bilang isa lamang sa maraming account na naka-attach sa isang grupo ng pamilya, na may label na 01. Kung ang nag-iisang account na iyon ay napakalaki ng kita, paano naman ang iba pa sa pamilya?

Bihira lang makakilala ng mga ganoong importanteng tao, kaya alam ni Robert na kailangan niyang mag-ingat sa pabor kay Alex. Kung sila ay magkakasundo, ito ay isang napakalaking tagumpay para kay Robert, at ang mga potensyal na benepisyo ay malaki.

Kaya, nang makita si Karen na nakikipaglaban kay Alex, nagalit siya. Masungit ang ekspresyon ni Karen, at galit na galit si Alex. Si Karen ay isang tulala na naglalaro ng apoy, at maaari niyang kaladkarin si Robert sa kanya.

Sa lahat ng marami, maraming customer ng bangko, bakit kailangan niyang piliin ito para subukan at alisin? Ang isang simpleng pitik ng daliri ni Alex ay sapat na para wakasan ang kanilang mga karera.