CHAPTER FIVE

  I didn't bother to look at them. Ipinagpatuloy ko na lamang ang pagkain ko kahit pa tila nawalan na 'ko ng gana. 

  "Mabuti at nakarating ka."

  Napa-angat ako ng tingin nang sabihin iyon ni Mama sa kanya. Does that mean she invited him? Mahina akong napabuga ng hangin. I didn't expect na talagang inanyayahan niya pa rito sa bahay ang lalaking muntikan nang sumira sa buhay namin.

  "Minsan lang naman ito, Lis. Saka ayaw ko namang tanggihan ang paanyaya mo. Pagkakataon ko na rin ito para makausap kayo ng anak ko," he confidently said as if he didn't do anything wrong in the past. 

  And what? He even called Mama, Lis casually? Ha! The nerve! 

  Napairap na lamang ako sa kawalan nang marinig ko ang litanya niya. Psh! Anak? Sa tingin niya ba may anak pa siyang babalikan after all that he did to us? Ang kapal naman talaga ng mukha niya kung gano'n.

  Lumipad ang tingin ko patungo sa direksiyon ni Mama nang marinig kong umupo na sila. Pinandilatan niya ako ng mata na para bang sinasabing, 'Wala ka man lang bang sasabihin?' I don't want to infuriate her but I can't help it.

  Mas lalo pang kumulo ang dugo ko nang mapansing sa kabisera pa talaga napiling umupo ng buwisita ni Mama. Wow! Just wow! He even have the guts to take that seat like he's still the head of this family. Sumusobra naman yata ang kakapalan ng mukha niya.

  Muntikan na 'kong mapasigaw dahil sa gulat nang maramdaman kong may sumipa nang mahina sa binti ko. Awtomatiko akong napabaling kay Mama. Her eyes was now pleading like she wanted me to talk to this man which I don't want to do. Hindi maganda ang lumalabas sa bibig ko kapag naiinis o nagagalit ako. At iyon ang nararamdaman ko sa mga oras na 'to. If she wanted to make this dinner peaceful, she has to deal with my silence. Or else... 

  "So, how are you?" tanong niya na hindi ko alam kung kanino dahil sa pagkain lamang nakatuon ang pansin ko.

  Lumipas ang ilang segundo't nabalot ulit kami ng katahimikan. Narinig ko ang bahagyang pagbuntong-hininga ni Mama saka mahinang nagsalita. "Fia. Your Papa's asking you." May halong pagbabanta ang tono ng boses niya. 

  "What? I didn't heard, I'm sorry... Not," halos labas sa ilong na sagot ko dahil sa hina nito lalo na sa huling kataga na sana lang ay hindi narinig ni Mama. 

  "I'm just asking kung kumusta ka na... Anak." Muntikan na 'kong mapangisi ng mapakla nang marinig ko ang tinuran niya.

  "Hmm... I'm doing great. Kinakaya ko namang mabuhay araw-araw. Kinakaya naman naming mabuhay kahit kami lang dalawa ni Mama," diretso kong sabi nang hindi tumitingin sa gawi niya at nasa kay Mama ang atensiyon. Binigyang diin ko pa ang bawat katagang lumalabas sa bibig ko para naman maramdaman niya kung ano ang ibig kong sabihin.

  Nagbabanta ang mga titig ni Mama. Napataas naman ako ng kilay as if saying, 'What? I'm just telling the truth!' Napailing na lamang siya saka itinuloy ang pagkain. 

  "Well, that's... That's good to hear. Nag-aaral ka ba nang mabuti? How's your study?" tanong niya pa na tila ba hindi naiintindihan na ayaw ko siyang kausapin. 

  Muntikan na 'kong mapapalatak dahil sa tanong niya. How dare he to ask about my studies when in the first place, he's not the one who's sending me to school? Wala siyang karapatang pakialaman pati ang pag-aaral ko dahil simula nang tumuntong ako sa elementarya ay wala siyang ginastos sa akin kahit na singko.

  Napatiim-bagang ako. Nagtatalo ang isip at katawan ko kung magsasalita ba ako o mananahimik na lang. He's pushing me to the edge at kaunti na lang ay mapuputol na ang pisi ng pasensiya ko.

  "She's good in her class. Sa katunayan nga niyan, top 1 siya no'ng junior high. That made me so proud of her," she looked intently at me while saying these then glanced back to him. 

  Hindi ko alam kung maiiyak ba 'ko o ano. Despite of my wrongdoings, na-a-appreciate pa rin ni Mama ang mga ginagawa ko.

  "Talaga? Mabuti 'yan. Junior nga talaga kita," aniya saka humalakhak. 

  Agad akong napatayo dahil sa sinabi niya na naging dahilan upang tumigil rin siya sa pagtawa. 

  "I'm... S-sorry. I think I have to go upstairs. May gagawin pa pala akong assignment and I have to sleep early." Iyon lang at hindi ko na sila hinintay pang magsalita.

  I immediately ran upstairs. Agad akong pumasok sa kuwarto pagkarating ko at marahas na ibinagsak ang pinto.

  Umaalon ang dibdib ko dahil sa malalim at sunud-sunod na paghinga. Halos lumabas na ang puso ko dahil sa lakas ng tibok niyon. I don't know what to feel anymore.  I wanted to scream. I wanted to burst out. Pero higit sa lahat ng iyon, gustung-gusto kong suntukin ang makapal niyang pagmumukha! Paano niya nagagawang umakto na parang walang nangyari sa nakaraan? Na para bang hindi niya kami iniwan para ipagpalit sa bago niya? Na para bang hindi kami naghirap ni Mama dahil pinabayaan niya kami no'ng mga panahong walang-wala kami? 

  Pabagsak akong dumapa sa kama saka ibinaon ang mukha ko sa unan. Sumigaw ako nang sumigaw. Wala akong pakialam kung may makarinig man dahil sobrang bigat na ng dibdib ko at pakiramdam ko ay sasabog na ito. Hanggang sa hindi ko namalayang nakatulugan ko na pala ang sobrang pag-iyak.

  MUGTO ang mga matang tinahak ko ang hallway papunta sa classroom namin. Nakayuko ako dahil siguradong pagtitinginan lang ako ng mga estudyanteng makakakita sa itsura ko. Panay ang pagbuntong-hininga ko habang naglalakad hanggang sa marating ko na ang room namin. 

  Mabuti na lamang at saktong pag-upo ko ay siya namang pagdating ng teacher namin. Nakahinga ako nang maluwag dahil pihadong hindi ako tatantanan ng dalawang bruha hangga't hindi nila ako nai-interview tungkol sa nangyari at kung bakit ganito ang itsura ko. At saka baka makalimutan kong nagtatampo pa rin ako sa kanilang dalawa dahil sa ginawa nila kahapon. Napahiya ako sa antipatikong 'yon! 

  Lumilipad ang isip ko sa bawat subject namin. Hindi ako makapag-focus kahit pa pinipilit ko naman ang sariling makinig sa lectures ng teacher. Kaya naman gano'n na lamang ang gulat ko nang bigla akong tawagin ng English teacher namin.

  "Ms. dela Merced!" malakas na tawag ni Ms. Naomi sa akin kaya naman awtomatiko akong napatayo.

  Gumala ang paningin ko sa mukha ng mga kaklase kong nakatingin sa akin. Ang iba'y nagbubulungan pa. Si Kath at Ciara nama'y tila sinusuri ang itsura ko. Nag-iwas na lamang ako ng tingin at bumaling kay Ms. Naomi na ngayo'y iniimis na ang kanyang mga gamit sa teacher's table. Pagkuwa'y bumalik ang pansin niya sa 'kin. Tila nabato ako sa kinatatayuan nang mataman niya akong tinitigan.

  "Can you please accompany me to the office, Ms. dela Merced?" aniya saka nauna nang lumabas ng room. 

  Nagpakawala ako ng isang malalim na hininga bago naglakad palabas upang sumunod kay Ms. Naomi. Napanguso na lamang ako sa isiping pagagalitan niya ako dahil hindi ako nakikinig sa klase.

  "PLEASE take a seat, Ms. dela Merced," anyaya ni Ms. Naomi pagkatapos niyang mailagay ang kanyang mga gamit sa lamesa. 

  Umupo naman ako habang nakayuko.

  "You're spacing out kanina, Sofia. What's bothering you?" she casually asked which made me glance at her. 

  "Uh... A-ano... W-wala po, Ms. Naomi. Kulang lang po s-siguro ako sa tulog," pagsisinungaling ko. 

  Nanunuri ang mga tingin niya sa 'kin na para bang hindi kumbinsido sa sinabi ko. Napayuko na lamang ulit ako dahil ayaw kong makita niya sa mga mata kong may problema nga ako. I don't want to be a bother to anyone kaya hangga't kaya ko'y kinikimkim ko na lamang ang mga iyon sa sarili ko. 

  Hindi ko alam kung ilang segundo o minuto kaming binalot ng katahimikan. Napabuntonghininga na lamang siya saka muling nagsalita dahilan upang mapabaling ulit ako sa kanya. 

  "You know you can tell me anything, Sofia. I'm always here to listen. Responsibilidad naming siguruhin na maayos ang kalagayan ng bawat isa sa inyo. We're your second parents afterall." 

  Pagkatapos kong marinig ang mga sinabi niya'y awtomatikong naglaglagan ang mga luha mula sa aking mga mata.