Chapter 119

ANG seryosong mukha ni Giovanni ay unti-unting napalitan ng pag-aalala, Mabilis nitong inilang hakbang ang agwat namin at sinapo ang aking mukha.

“Your eyes are swollen, did you cry? Why? Did something happen? Tell me.” Nag-aalala niyang tanong.

Titig na titig siya sa aking mukha, habang ako naman ay hindi alam ang sasabihin nakatitig lang din ako sa kanya hanggang sa nangilid ang mga luha ko at tumulo. Mas lalo naman itong nataranta.

“Shit! Why are you crying, wife? Please, tell me. May masakit ba sa ‘yo? May nangyari ba?”

Hindi ko sinagot ang kanyang mga tanong at basta na lang siyang dinamba ng yakap. Nagulat naman ito sa aking ginawa, hindi nito iyon inaasahan. Ilang minuto itong hindi nakagalaw dahil sa gulat pero kalaunan ay ginantihan na rin ako ng yakap habang hinahagod ang aking likod.

Umiyak lang ako ng umiyak sa kanyang bisig, Ang laki laki ng kasalanan ko sa kanya. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko sa kanya at papaano ako hihingi ng tawad