Chapter 10

Narandaman ni Farrah na nasa loob na siya ng sasakyan at umaandar ito.

Bigla may magaspang na kamay ang humimas sa kaniya balikat na kinatakot nito.

“Ang kinis mo naman,” wika ng isa lalaki.

Naamoy ni Farrah ang mabaho hininga nito.

“Pa-kiss nga,” dagdag pa ng lalaki at hinawakan ang mukha ni Farrah upang iharap sa kaniya ngunit nagpumiglas ito.

Sobra kaba at takot ang nararandaman ni Farrah nang mga sandali ‘yon habang naririnig ang tawanan ng mga lalaki, hangga sa mawalan siya ng ulirat.

Mga sigaw ni Damon ang nagpagising kay Farrah, dinig na dinig nito ang mga hiyaw dahil sa natatamo suntok at hampas.

Nagsisigaw si Farrah at tinatawag ang pangalan ni Damon.

“Gising na pala ang sleeping beauty natin,” wika ng ‘di kilala lalaki.

Hindi makita ni Farrah ang paligid dahil nakapiring pa rin ang mga mata.

“Nasaan ka Damon?!” tawag niya.

May mga hakbang ng paa ang kaniyang narinig na papalapit sa kaniya, kaya naman nagsumiksik siya sa gilid ng kinauupuan sahig.

“Huwag mo lapitan ang asawa ko!!!” Halos lumabas na ang mga ugat ni Damon sa pagsigaw.

May kung ano narandaman si Farrah sa narinig mula kay Damon.

“Mag-asawa pala sila,” wika ng isa pa lalaki malapit kay Damon at nagtawanan sila magkakasama.

“Masyado ka naman protective, aalisin ko lang ang piring niya upang makita ang kaguwapuhan ko,” ani ng lalaki nakalapit kay Farrah at inalis ang piring nito.

Hinanap kaagad ni Farrah ang kinaroroonan ni Damon at nakita niya ito nakaupo sa isang silya habang duguan ang gilid ng bibig. Nakatali ang kaniyang mga kamay na marami ito pasa sa mukha at braso na marahil kanina pa ginugulpi ng lima lalaki dumakip sa kanila.

Binalak niya lapitan si Damon ngunit pinigilan siya kaagad ng lalaki.

“Ooops, puwede mo siya titigan pero bawal lapitan,” wika pa ng lalaki.

May isa pa lalaki lumapit sa kaniya na may dala pagkain at iniabot sa kasama.

“Pakainin mo muna ‘yan para marami lakas mamaya,” nakakaloko sabi nito at umalis.

“Kumain ka muna dahil mamaya makikipag-honeymoon kami sa ‘yo,” wika ng lalaki katabi ni Farrah at hinimas pa nito ang kaniya buhok.

Natakot si Farrah at muli nagsumiksik sa gilid.

“Lubayan niyo ang asawa ko!!!” hiyaw ni Damon.

Muli may kumawala kamao sa kaniya mukha na dahilan upang mawalan na naman ito ng malay.

“Tama na ‘yan at baka matuluyan kaagad ‘yan, tayo na muna mag-inuman,” wika ng isa lalaki dumating.

“Kumain ka mabuti Ms. Beautiful para mamaya ready ka na, basta ako ang mauuna paligayahin mo,” sambit ng lalaki malapit kay Farrah.

Ipinikit ng mariin ni Farrah ang kaniyang mga mata upang hindi makita ang pangit na mukha ng lalaki.

Narandaman niya humakbang na ang lalaki papalayo sa kaniya.

Lumipas ang ilang sandali ay napansin niya gumalaw ang ulo ni Damon na marahil nagkakamalay na ito sa kinauupuan.

Sa wakas ay nagawa ni Farrah maalis ang buhol ng pagkakatali sa kaniya na kanina pa ginagawa simula nang magkamalay siya.

Pinakirandaman at pinagmasdan niya ang paligid, marahil ay nasa isang abandonadong gusali sila. Naririnig niya ang tawanan ng mga lalaki na para ba nalalasing na sa iniinom na alak, kaya naman sinamantala niya ang pagkakataon lapitan si Damon.

“Damon, gising,” ani Farrah at tinapik ng bahagya ang mukha nito.

Nagmulat ng kaunti ang mga mata ni Damon na halata pagod sa pagtanggap ng mga suntok mula sa limang lalaki.

“Kaya mo ba tumayo?” tanong ni Farrah habang kinakalagan ang tali sa kamay ni Damon.

Tumango naman ito at pinilit na makatayo, inalalayan naman siya ni Farrah sa paglalakad.

“Dahan-dahan baka mapansin tayo at marinig, may nakita ako pintuan dito palabas,” bulong ni Farrah.

Nakalabas sila sa gusali at napansin nila napapalibutan ng mga punong kahoy ang paligid na marahil ay nasa kagubatan sila o kakahuyan.

Nagpatuloy sila sa paglalakad kahit hirap na hirap si Farrah sa pag-alalay kay Damon dahil sa laki at bigat nito.

Hindi pa man sila nakakalayo ay bigla may narinig sila mga boses na papalapit sa kanila.

“Tumakbo ka na, iwan mo na ako,” sambit ni Damon.

“Sira ka ba, ‘di ba ako asawa mo? Kaya hindi kita iiwan,” banat ni Farrah.

Napangiti si Damon sa narinig at napansin niya ang isang malaki puno.

“Magtago tayo sa malaki puno bago tayo maabutan.” Turo ni Damon.

Binilisan nila ang paglalakad upang marating ang puno at nahiga sa may mga nakausli malalaki ugat nito. Dahil masukal ang paligid at marami tuyo dahon ang nagkalat kaya naisipan ni Farrah tabunan ang mga sarili nila.

Namangha si Damon sa pagiging matalino ni Farrah, hindi nga sila mahahalata na nagtatago ngunit randam pa rin ang kaba ng asawa kaya hinawakan niya ng mahigpit ang isa kamay nito.

Ilang saglit pa ay naririnig nila ang mga yabag.

“Dito ko sila huli napansin,” wika ng isa sa kanila.

“Hanapin mabuti at tiyak ako hindi pa sila nakakalayo,” wika naman ng isa pa.

Nag-ring ang cellphone ng kasama nila at sinagot.

“Yes boss,” ani nito sa kausap sa cellphone.

“Don’t worry, everything is under control,” pagyayabang pa nito at nagpaalam na sa kausap.

Ngayon ay natitiyak ni Damon na may nag-utos sa limang lalaki upang dakpin sila, ngunit wala siya matandaan na may kaalitan o nakasamaan ng loob.

Napagdesisyunan niya sa kaniya isipan na ipagpaliban muna ang pakikipagkita kay Mayor Morena hanggat hindi nahuhuli ang mastermind sa pagdakip sa kanila ni Farrah.

“Damon,” tawag ni Farrah.

Tumingin sa Damon sa katabi.

“Mukha nakalayo na sila, kaya mo pa ba maglakad?” pag-aalala tanong ni Farrah.

Tumayo naman si Damon at inalalayan makatayo rin si Farrah.

“Kakayanin, basta makaalis lang sa lugar na ito,” sagot ni Damon.

Nagpatuloy sila sa paglalakad hangga sa marating nila ang sasakyan ni Damon sa isang bakante lote palabas sa kakahuyan.

Sinilip ni Damon ang loob at binuksan ang pintuan na hindi naka-lock, nagtataka man siya ay sumakay pa rin.

Sumakay din si Farrah sa tabi ng driver seat.

“Nakakapagtaka naman na iniwan dito ang sasakyan at hindi man naka-lock, pati ang susi ay nandito rin,” pagtataka nito.

“Naiisip ko nga na baka set up na naman ito,” wika ni damon at napansin nila ang mga anino papalapit sa kanila.

“Nandiyan na sila Damon, umalis na tayo,” utos ni Farrah.

Pinaandar naman ni Damon ang sasakyan at pinakikirandaman ang makina nito na mukha naman wala deperensya kaya pinaharurot ito palayo sa mga lalaki humahabol.

“Para bang ang tanga lang nila na iwan basta-basta ang sasakyan na nakabukas at ang susi nito,” sambit ni Farrah.

Mabilis ang naging pagpapatakbo ng sasakyan at napansin ni Damon nawawalan ng preno ito kaya naman nakarandam ng kaba.

“Mukha ‘di na tayo mahahabol ng mga ‘yon,” ani Farrah.

Napatingin naman siya sa mukha ni Damon na pinagpapawisan ang noo.

“May problema?” tanong nito.

“Ayaw gumana ang brake,” sagot ni Damon.

“A-ano?!” taranta tanong ulit ni Farrah.

“Malamang na sinadya ang pag-iwan ng sasakyan, nakaplano ang lahat na kung makita natin ito ay sasakyan papalayo sa kanila ngunit siniguro nila mawawalan ng brake,” paliwanag ni Damon.

Masyado madilim sa kalsada na para ba nagbabadya ang malakas na ulan at halos hindi na nila maaninag ang dinaraanan kaya hindi makapag-isip ng maayos si Damon kung ibabangga ang sasakyan na hindi sila mamamatay ni Farrah.

“Gumawa ka ng paraan,” sambit ni Farrah.

Nang bigla na lang niliko ni Damon ang sasakyan na diretso sa isang pailalim na bangin.

“Kumapit ka sa braso ko dali,” utos ni Damon kay Farrah.

Ginawa nga ni Farrah ang sinabi ni Damon habang patuloy ang sasakyan sa pag-andar pailalim.

Mabilis ang sumunod na naging galaw ni Damon, sinipa ng malakas ang pintuan sa kaniya kaliwa upang mabuksan ito at hinapit ang baywang ni Farrah sabay talon palabas ng sasakyan.

Nakahawak si Damon sa makakapal na damo habang nakayakap si Farrah sa kaniya.

Diretso ang sasakyan sa kailaliman ng bangin at sumabog ito na kinagulat ni Farrah kaya nabitawan ang pagkakayakap kay Damon.

“Oh no!!!” Sigaw ni Farrah at nahawakan ang belt ng pantalon ni Damon ngunit dumudulas ang pagkakahawak nito marahil sa pawis na nagmumula sa kaniya palad.

“Kumapit ka mabuti Farrah,” sambit ni Damon at hinatak ang kuwelyo ng damit ni Farrah dahil halos nasa binti na niya ito.

Hindi alam ni Farrah kung saan pa siya kakapit kaya hinayaan niya ang kamay na humawak kung saan hangga sa may makapa siya matigas na bagay.

“Shit! Huwag ka diyan humawak!!!” Sigaw ni Damon na para ba hindi mawari ang narandaman at nanginig ng kaunti ang mga binti.

“Ano ba ito?” tanong ni Farrah at inalis ang kamay na nakahawak sa bahagi ‘yon.

“S-sawa ko ‘yan, b-baka m-magalit,” sagot ni Damon.

Napapikit ng mata si Farrah sa naiisip na tanong sa kaniya isipan, ‘Ganoon ba kalaki ang sawa ni Damon?’

“Farrah, kumapit ka mabuti at itutulak kita pataas,” utos ni Damon.

Ginawa nga ni Farrah ang sinabi nito at nakakapit siya sa mga damo habang tinutulak siya paitaas ngunit napansin niya dumapo ang kamay ni Damon sa isang pisngi ng kaniya puwet.

“Damon! Kamanyakan mo!” sita nito.

Naguluhan naman si Damon sa tinuran ni Farrah at napansin nakarating ito ng mabilis sa itaas kaya kumilos na siya upang sundan ito.

Tinulungan naman siya ni Farrah na hilain.

Nang makatayo si Damon ay nabigla siya ng dumapo ang isang malakas na sampal sa kaniya mukha.

“Para saan ang ginawa mo sampal?!” galit nito tanong.

“Para sa paghimas ng puwet ko, manyak!” sigaw na sagot ni Farrah.

“Hindi ako manyak, nagkataon lang na nahawakan ko dahil itinutulak kita pataas,” depensa ni Damon.

“Ikaw kaya ang manyak, ginalit mo ang sawa kanina!” naiinis pa nito dagdag.

Natigilan naman si Farrah sa tinuran ni Damon at naalala ang kaganapan.

“Mabuti pa na bumalik muna tayo sa Manila dahil nanganganib ang mga buhay natin. Nakakasiguro ako may nagplano na harangan tayo sa lugar na ito,” sambit ni Damon.

“No! Malapit na tayo sa San Pablo, ituloy na natin,” pagkontra ni Farrah.

Napansin ni Damon na may sasakyan papadating.

“May sasakyan, baka ang mga humahabol sa ‘tin,” wika nito.

Kinabahan naman si Farrah at bigla nagtago sa likuran ni Damon.