Napayuko na lamang ako habang habol ko ang hininga ko. Halos mabasa na rin ang damit ko dahil sa pawis kahit na hindi naman mainit dito.
“Hindi ba pwedeng magpahinga na muna ako!” sigaw ko kay Venus na hindi ko nanaman makita kung nasaan siya.“Paano mo makokontrol ang kapangyarihan mo kung puro pahinga ang nasa isip mo!” galit niyang sigaw sa akin, damn it! Muli akong humugot ng malalim na hininga saka inilinga ang paningin ko sa paligid at hinanap siya. Hindi ko siya makita at mabilis ang kilos niya.“AHH!” daing ko ng muli niya akong ihagis sa isang puno, ramdam ko ang sakit sa katawan ko pero muli akong tumayo.
“Gamitin mo ang kapangyarihan mo at pakiramdaman mo kung nasaan ako?!” malakas niyang sigaw, sinubukan kong gawin ang sinasabi niya subalit masyado ng pagod ang katawan ko at hindi ko na maituon ang atensyon ko sa kaniya. Pinakiramdaman ko siya subalit wala pa ring“Pwede bang maligo dito?”“Oo naman po, lahat ng makita mo dito ay pagmamay-ari mo ayun sa dyosa.”“Nakita mo na ba ang dyosa?” kuryoso kong tanong sa kaniya.“Hindi po, wala pang nakakakita sa kaniya dahil sa buwan siya nakatira at hindi maaaring makababa sa lupa.”“Bakit naman hindi siya makakababa sa lupa?”“Dahil iba po ang hangin dun sa hangin dito, maaari po kasing manghina ang puso nila kapag bumaba sila sa lupa. Siguro po makakababa sila pero hindi pwedeng magtagal.” Napatango tango na lamang ako, para akong nakikinig ng fairytale sa kaniya. Marami na akong nabasa tungkol sa iba ibang nilalang ganun na rin sa mga dyosa ang iba ay tama samantalang ang iba naman ay hindi. May nabasa akong maaaring makababa ang dyosa sa lupa at magkaroon ng kapareha pero sa mundong ito ay hindi pwedeng bumaba ang dyosa. Kung ganun kontento na silang magbantay
Halos mabingi ako sa sinabi ni Venus sa akin, n-nagtataksil ang kapareha ko? Pero paanong nangyaring nakilala ko na siya? Ano ba ang basehan kung nakilala ko na ang kapareha ko? halos mabaliw ako sa kakaisip kung sino nga ba ang kapareha ko at kung bakit nagagawa niyang magtaksil sa akin, alam niya na kaya na ako ang kapareha niya? pero bakit nagagawa niya sa akin ito? kung alam na ng buong nilalang ang pwedeng mangyari sa mga kapareha nila kapag nagtataksil sila bakit ginagawa pa rin nila? Hindi ko alam na uso rin pala ang pagtataksil sa mundong ito, hindi ba sila makapaghintay para sa mga nakalaan sa kanila? hindi ko maiwasang hindi umiyak sa tuwing naaalala kong matagal na siyang nagtataksil sa akin. Akala ko kung ano lang ang pananakit ng dibdib ko kaya pala nagiging emosyonal din ako. Hinayaan na muna ako ni Venus na mapag-isa at makapag-isip, hindi pa lang kita nakikilala o nakikita pero alam ko ng kaya mo akong pagtaksilan.Napabuntong hininga na lamang ako at na
***Nagising na lamang ako ng maramdaman ko ang pagsakit ng katawan ko, hindi ko alam kung saan, hindi ko maintindihan.“AHHH!” malakas kong daing, napabangon na lang ako sa higaan ko. Narinig ko ang paglipad ng mga ibon na nakadapo sa mga puno. Halos gumapang ako sa lupa sa tindi ng sakit ng katawan ko, pakiramdam ko humahapdi ang mga balat ko pero hindi ako sigurado dahil kapag hinahawakan ko iyun ay wala naman akong maramdaman. Napakalmot na lang ako sa damuhan dahil mas lalo iyung tumitindi, napahiga ako at napatingala sa buwan na bilog na bilog sa kalangitan at tila kalalabas lang nun sa mga ulap. Napatingin ako sa mga kuko ko ng unti unti iyung humaba at tumulis. Anong nangyayari? Lumabas na ang pangil at mahahaba kong kuko bilang bampira pero yung nakikita ko ngayon ay hindi kuko ng isang bampira, para itong kuko ng isang hayop.“AHHH!” muli kong daing, napaluhod na ako sa damuhan, pakiramdam ko kapag tumatama sa akin ang
Halos manlabo na rin ang mga mata ko dahil sa pagbuhos ng mga luha ko. Tanging naririnig ko na lang ay paglipad ng mga ibon sa himpapawid dahil sa malakas kong sigaw. Muli kong tinapik ang pisngi ni Clayton at nagbabakasakaling imulat niya ang mga mata niya. Mas lalong bumuhos ang mga luha ko ng unti unti ng naglaho sa tabi ko si Clayton. Napatingala na lamang ako ng makita ko si Venus, nanlilisik ang mga mata ko sa kaniya. Nasaan siya noong kailangan ko siya. Seryoso lang siyang nakatingin sa akin.“You failed.” Usal niya. Hindi ko maintindihan kung anong ibig niyang sabihin, ang alam ko lang galit ako pero hindi ko siya kayang saktan. Wala siyang kasalanan at ayaw kong ilipat sa kaniya ang galit ko. “You failed, Amara.” Muli niyang saad. Nakatingala lang ako sa kaniya habang seryoso siyang nakatingin sa akin. “Sinabi ko sayong sasanayin natin ang isip at nararamdaman mo, ngayon alam mo na kung anong mangyayari sayo.” unti unting nan
“Amara!” rinig kong sigaw ni Lucas kaya mabilis akong lumingon sa likod ko at inunahang paslangin ang nagtangkang papatay sa akin. Inilibot ko ang paningin ko at kahit saang sulok ay tanging iyakan na lamang ang naririnig ko. Minsan ko pang nilingon ang katawan ni Ina at si Ama na patuloy pa ring nakikipaglaban. Patawarin mo ako Ina. Tumalikod na ako at tinulungan ang mga nilalang na walang alam sa pakikipaglaban subalit sinusubukan pa rin para sa kanilang kaligtasan. Walang awa kong pinihit ang mga ulo nila at hinayaang tangayin ng hangin ang kanilang mga abo, ang paglubog ng mga kuko ko sa mga leeg nila. Nag-anyo akong lobo at para silang mga hayop na kinagat at inihagis ko sa kung saan. Mabilis kong tinakbo ang isang batang puntirya ngayon ng dalawang kadilimang ito, bago pa man sila makarating sa bata ay humarang na ako at hinarap sila. Hindi naman na ako nagsayang ng oras at kinalmot ang mga mukha nila at kinagat ang ulo at pilit kong inihiwalay sa katawan nila saka
“Ina!” sigaw ko mula sa baba. Inalis ko naman ang hoodie’ng nakasuot sa akin at bakas ang gulat at tuwa sa kaniyang mukha. Napatigil naman si Ama sa ginagawa niya at napatingin sa akin. Malapad akong ngumiti sa kanila. Hindi ko alam kung gulat pa ba silang nakita ako dahil napatigil sila, napatingin naman ako kay Lucas na tumakbo pa para makalabas. “Amara, anak.” Mahinang usal ni Ina pero rinig ko iyun dahil kaya kong pakinggan ang mga ingay kahit na nasa malayo ako. “Ina.” Anas ko, binitawan niya naman ang hawak hawak niya at dali daling bumaba, ganun na rin si Ama na tumalon na lang para mabilis na makapunta sa akin. Sabay nila akong niyakap kaya natawa na lamang ako. “Anak” usal pa ni Ina, ramdam ko naman ang paghaplos sa akin ni Ama sa ulo ko. Nginitian ko na lang si Lucas na nakatayo sa harap ng pintuan. “Kamusta ka na? Maayos ka lang ba? Kamusta ang pagsasanay mo?” sunod sunod na tanong sa akin ni Ina ng kumalas na siya sa pagkakayakap sa ak
“Alam kong gusto niyo lang namang mamuhay ng tahimik pero hindi na ho ako ang magiging dahilan ng pagkawasak ng mundo natin, ako na ang proprotekta sa inyong lahat dahil kaya ko ng kontrolin ang kapangyarihan ko.” itinaas ko ang kanan kong kamay at nagpalabas ng apoy ganun na rin sa kaliwa kong kamay pero tubig naman dun.“Makontrol mo man o hindi ang kapangyarihan mo, oras na nakuhanan ka kahit na isang patak lang ng dugo ng mga nasa kadiliman ay wakas na ng lahat.” hindi naman ako nakapagsalita, kita ko sa gilid ko ang paglapit sa akin ni Lucas.“Bakit natin siya kailangang pagdudahan? Mangyayari lamang ang sinabi niyo kung mayroon sa mga katulad natin ang traydor sa kaniya. Siguro naman ay lahat tayo ayaw ng kaguluhan kaya oras na trinaydor niyo siya lahat ng nilalang dinamay niyo. Kesa ang punuin natin siya ng katanungan bakit hindi na lang natin siya protektahan at suportahan?” usal ni Lucas. Nilingon ko siya at ngin
Maaga akong nagising ngayon dahil pagkatapos naming kumain ay muli kaming maglalakbay pabalik kay Lola, may kalayuan ang lalakbayin namin kaya kailangan maaga kami. Naabutan ko si Ina na abala sa pagluluto sa kusina pero hindi muna ako dumiretso sa kaniya at lumabas ng bahay. Hindi ko alam kung bakit panay ang yuko ng mga nadadaanan ko. Hindi pa rin ako sanay sa mga nangyayari, paanong nangyaring ang katulad ko na tahimik na namumuhay sa paanan ng bundok ay biglang makakarating sa ibang mundo at hindi lang basta isang nilalang kundi isang nilalang na may mabigat na responsibilidad. Nakita ko si Lucas na abala sa isang bagay, may mga kalakihang bag ang inaayos niya at may inilalagay na gamit. “Anong ginagawa mo?” agaw atensyon ko sa kaniya. “Iginagayak ang ilang mga gamit, ang alam ko ay simula na ng journey mo sa mundong ito kaya kailangan nandun ako palagi sa tabi mo.” usal niya, parang ilang minuto bago ko naintindihan ang sinabi niya. Hindi ko naman hinihi
4 YEARS LATERApat na taon na rin ang nakalipas simula noong maganap ang malakihang digmaan na nangyari sa kasaysayan. Hindi madali, hindi naging madali sa akin ang nakalipas na apat na taon. Hindi ko pa rin matanggap na wala na siya, na hindi ko na siya makikita pa. Araw-araw kong hinihiling na muli ko siyang makita kahit na sa panaginip lang pero bigo ako, ni hindi man lang siya dumalaw sa mga panaginip ko. Wala akong nagawa kundi ang tanggapin ang naging kapalaran naming dalawa. Hindi namin siya makakalimutan, siya ang naging dahilan ng katahimikan ng lahat. Gaya ng pangarap niya ay naging mapayapa ang mundo namin, halo-halo na ang mga nilalang na makikita mo. Wala na ring gulong naganap pa. Maaari na rin naming puntahan ang iba’t ibang kaharian ng walang iniisip na mangyayaring masama.Sa loob ng apat na taon, maraming nagbago pero hindi ang nararamdaman ko. Wala siyang sinabihan sa plano niya, sa naging desisyon niya. Ginawa niya
Tila huminto ang mundo ko sa mga nangyayari. I can’t move my body, nakatitig na lamang ako kung saan sila nakapwesto kanina, para bang panaginip lang lahat. Hindi ko maintindihan, bakit? Bakit niya ginawa yun? Ilang beses akong napailing, kinukumbinsi ang sarili ko na sana hindi ito totoo, na nasa isang panaginip lang kaming lahat. Ininda ko ang sakit na nararamdaman ko at dahan dahang tumayo. This is not true, please this is not happening. Tila ba natuyo ang lalamunan ko sa nangyari. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Ang daming tanong ang gumugulo sa isip ko. Sinubukan ko siyang intindihin, sinubukan kong lumayo, sinubukan kong alamin kung anong nagawa ko sa kaniya pero bakit parang hindi naging sapat, parang wala na lang ako sa kaniya.Sunod sunod ang pagpatak ng mga luha ko, ang pagsakit ng puso ko sa nasaksihan ko. Ang sakit, ang sakit sakit. Anong kulang? Anong nagawa kong kasalanan para dumistansya ka sa akin? Bakit siya pa rin ang pinili mo hanggang
“Kailangan mo na talagang bumalik Amara dahil marami ng nawawala sa mga mahal mo sa buhay, isang linggo ka ng natutulog sa kama na iyun.” Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Paanong isang linggo na akong natutulog?! “You’re kidding right? Tell me.” nakikiusap ko pang saad sa kaniya at hinihiling na nagbibiro lamang siya subalit nanatiling seryoso ang mukha niya. “Wala akong panahon para makipagbiruan sayo Amara.” “Then who the hell are you?!” galit ko ng sigaw sa kaniya. Bakit hindi siya gumawa ng paraan para gisingin ako at ibalik sa mundo ko! “Ikaw at ako Amara ay iisa, nakakababa ako sa mundo niyo ng dahil sayo. Ako ang Dyosa ng buwan.” Hilaw akong natawa sa sinabi niya. Kailan pa nangyari na ako at ang Dyosa ng buwan ay iisa? “Alam kong mahirap paniwalaan, bago ka pa lamang isilang sa mundong ito ay ibinigay ko na sa iyo ang kalahati ng buhay ko para iligtas ang mundo mo at mapanatili ang katahimikan at kapayapaan. Ikaw na ang
Hindi ko alam kung paano nagsimula. Masyado akong nabibingi sa ingay sa paligid ko. Masyadong nanigas ang katawan ko sa nangyayari. Hindi ako makakilos, hindi ako makagalaw ni makapagsalita ay hindi ko magawa. Rinig ko ang iyakan ng mga nilalang sa paligid ko ang pagsigaw nila at paghingi ng tulong. Tila tumigil ang ikot ng mundo ko at ang oras, wala akong makita sa paligid, para bang ang sigaw nila ay hindi ko na rin marinig. “Amara!” malakas na tawag sa pangalan ko at dun lang ako napabalik sa realidad. Inilibot ko ang paningin ko sa paligid ko, masyadong naging mabilis ang lahat. Dahil sa galit ni Clayton ay marami siyang napatay na alagad ni Lucifer na naging dahilan ngayon ng digmaan. Hindi ko na rin makita si Lucifer at Daryll. Napatingin ako sa isang direksyon kung saan ko narinig ang malakas na sigaw ni Clayton. “DIEEEE!” malakas niyang sigaw at walang awang pinaslang ang ilang bilang ng mga kampon ng kadiliman. ‘I’m sorry, I’m really sorr
“Hindi siya madaling kausapin Ina, kung ang tunay niyang Ama ay nakaya niyang patayin paano ka pa kayang former Princess lang? Hindi siya magdadalawang isip na patayin ka kapag nalaman niyang isa kang banta sa trono niya.” “Kailangan niya naman talagang mawala sa trono Amara dahil hindi maganda ang pamamahala niya sa kaharian ng mga bampira. Kailan man ay hindi sila tinuruan ni Ama para pumatay ng tao para lang mabuhay sila.” “Pero Ina.” “Don’t worry baby, mag-iingat ako. Lucas ikaw na ang bahala sa anak ko.” inalis na ni Ina ang pagkakahawak ko sa kamay niya at mabilis na umalis. Nilingon ko naman si Lucas saka kami sumunod sa kaniya. “Manatili ka kay Clayton, hindi tamang iwan siya ng mag-isa sa kwarto niya.” wika ni Lucas saka dumiretsong naglakad at sinundan si Ina. Mabilis ko namang sinunod ang sinabi niya at nagtungo na akong kwarto ni Clayton. Naabutan ko naman si Ivan na nagbabantay sa Kuya niya. “What are you doing
“He’ll be okay.” Saad ni Amaia ng makita ang anak na patuloy pa ring umiiyak at hindi umaalis sa tabi ni Clayton na hanggang ngayon ay wala pa ring malay.“I don’t know what to do mother, hindi ko alam kung tama pa ba ang ginagawa ko.” umiiyak niyang saad, hinawakan niya ang kamay ni Clayton at hinalikan ito habang nakatitig siya sa mukha nito.“Alam kong may dahilan ang lahat Amara, hindi ako mangingialam sa mga desisyong binibitawan mo. Alam kong kaya mo, alam kong may tiwala ka sa sarili mo.“Paano kung wala? Natatakot ako sa maaaring mangyari Ina, natatakot ako sa maaaring kalabasan ng mga ginagawa ko. Natatakot ako para sa kaniya.”“You can do it and I know you can, just trust yourself anak. Maiiwan na muna kita.” Hindi naman na sumagot si Amara at hinayaan ng makalabas ang kaniyang ina sa kwartong iyun. Tinitigan niya si Clayton na mahimbing pa ring nat
*** Nang magising siya kinabukasan ay tiningnan niya si Amara kung nasa tabi pa ba niya. Bahagya naman siyang ngumiti ng makita niyang mahimbing pa rin itong natutulog.“I love you Amara no matter what happened, I don’t know what I did wrong to you. I am confused.” Mahina niyang saad kahit na tulog pa si Amara, pinunasan na lamang niya ang luhang lumandas sa kaniyang pisngi saka siya bumangon at lumabas ng kwarto. Napansin niya namang lumabas na ang mga kababaihan at kabataan na inilagay nila sa isang malaking kwarto sa ibaba ng palasyo.“Nasaan ang mga bantay ngayong umaga?” tanong ni Clayton kay Ivan ng mapansin niyang halos lahat ay nasa loob ng palasyo.“Nagpahinga na muna silang lahat Kuya dahil bago pa man sumikat ang araw kanina ay wala na ang mga kampon ng kadiliman.”“Huwag kayong pakakasiguro Ivan, bilisan nilang kumain at magpahinga at bumalik sa pagbabantay.” M
Ang lahat ay naghahanda na sa maaaring mangyaring digmaan. Hindi na rin nila ipinaalam pa sa ibang nilalang ang nangyari kay Amara at ang maaaring paggising ni Lucifer. Gaya ng plano nila bago pa man sumapit ang dilim, lahat ng mga bata at matatanda na hindi kayang sumama sa laban ay inilagay na nila sa isang malaking kwarto sa ibaba ng palasyo. Naging abala ang lahat ng mga kalalakihan para sa pagbabantay sa buong paligid. Habang nagbabantay ang ibang kalalakihan ay natulog naman ang iba para makapagpahinga.“Maayos na ba ang lahat?” tanong ni Amara dahil kaunting oras na lamang ay babalutin na ng kadiliman ang buong kapaligiran.“Maayos naman na, okay ka lang ba?”“Ayos lang ako Lucas.” Blangkong sagot ng dalaga, kunot noo namang nilingon ni Clayton ang dalawang nag-uusap. Ayaw niyang magselos subalit hindi niya mapigilan, gusto niyang tusukin ang mga mata ni Lucas dahil sa paraan ng pagtitig nito sa kaniya
THIRD PERSON POVIlang minuto pang nanatili si Amara sa lugar na iyun. Kahit na anong isipin niya ay hindi niya alam ang gagawin niya. Masyadong okupado ang isip niya sa mga maaaring mangyari lalo na sa kaniyang kapareha. Natatakot siyang magkatotoo ang lahat ng sinabi sa kaniya ng orakulo.Pinunasan niya ang mga luhang lumandas sa kaniyang pisngi at tumayo. Wala kang mababasang kahit na anong emosyon sa kaniyang mukha, naglakad na siya palabas ng mundong iyun at hindi na pinansin ang pagbati sa kaniya ng mga fairies. Nag-anyong lobo na siya at mabilis na tumakbo pabalik ng kaharian ng mga lobo. Tila naging hangin siya sa mga dinaraanan niya.Nang makarating siya sa kaharian ay dirediretso lamang siyang naglakad at hinanap ang mga mahahalagang tao sa kaniya.“Amara,” tawag sa kaniyang pangalan, ng lingunin niya ito ay nakita niya si Clayton na bakas na ang galit sa kaniyang mukha. “Where have you