Chapter 7.

Tinaasan ito ni Jane ng kilay. “Ayos lang kung ayaw mong isauli. Kakausapin ko na lang si Sir Santos.”

Kinabahan si Laarni. Kanina lang bago umalis ng opisina ay sinagawan siya ng Manager nila. Ito ang unang beses na nagalit ito sa kanya, at hindi niya alam kung anong klaseng strategy ang ginamit ni Jane para gawin ito ng lalaki sa kanya.

“Oo na! Maghintay ka lang at ibibigay sa’yo ang dalawa pa!” Galit na galit na sabi ni Laarni at padabog pang umalis.

Nang makaalis ang babae ay hindi napigilan ni Maya ang matawa. “Tingnan mo ‘yon, halos manlaki ang butas ng ilong sa sobrang inis. Buti nga sa kanya!”

“Siya nga pala, Ate Jane. Akala ko talaga hahayaan mo na ang ginawa nila. Aba hindi ko akalain ka may sa tigre ka pala kapag nagalit ka. Paano mo ‘yon nagawa? Totoo bang nagpunta ka sa General Manager natin?”

Umiling si Jane. “Walang silbi kung pupunta ako sa General Manager ng Mart Dealership.”

Matagal nang binili ng Apex Wheels Company ang Mart Dealership, kaya ang General Manager ng Mart ay halos wala ng kapangyarihan, lalo na pagdating sa ganitong suliranin ng mga empleyado.

Kaya naman, sa halip na dumaan sa matataas na opisyal, dumiretso siya sa internal website ng kumpanya at hinanap ang pribadong email address ng CEO ng Apex. Isinulat niya ang kanyang reklamo at diretsong ipinadala rito. Dahil galing sa Apex si Sir Santos, hinayaan niyang Apex rin ang magtuwid sa pagkakamali nito.

“Nabasa ko ang isang panayam niya sa isang pahayagang pang-pinansyal. Doon sinabi na minsan siyang nagtrabaho bilang pangkaraniwang empleyado para maranasan ang buhay at may malasakit siya sa kanyang mga tauhan. Kaya sinubukan ko lang. Sabi nga nila, walang masamang sumubok.”

Manghang nagsalita si Maya. “Mukhang mabuting tao si Mr. Montenegro. Marunong siyang kumilatis ng tama at mali at makinig sa mga katulad natin.”

Kiming ngumiti lang si Jane sa sinabi ni Maya at bahagyang umiling. “Hindi tayo sigurado di’yan.”

“Huh?”

“Hindi nagawang paghiwalayin ni Sir Santos ang personal na buhay sa trabaho, pero ang ginawa lang ni Mr. Montenegro ay ipabalik sa akin ang deal nang walang ibang parusa. Ibig sabihin, hindi ito big deal sa kanya. Ang sabi nga nila, kung baluktot ang pinuno, baluktot din ang mga nasa ilalim. Kaya hindi tayo sigurado kung mabuti nga siyang tao.”

Bumuntonghininga siya. At isa pa, dahil sa ginawa niya ay tuluyan na siyang nagkaro’n ng kaaway. Bagama’t sumunod si Sir Santos ngayon, alam niya na gagawa ito ng paraan upang pahirapan siya para makaganti sa kanya.

‘Nako naman. Nagtrabo ako at nagsipag para kumita, hindi para maghanap ng kaaway.’ Reklamo ng isip niya.

Hindi magtatagal ay lalaki ang tiyan niya, ilang buwan mula ngayon ay kailangan niyang huminto muna sa pagtatrabaho. Kaya kailangan talaga niya ngayon na kumayod habang kaya pa niya. Hindi siya pwedeng matanggal rito.

‘Hays… ang hirap talaga kumita ng pera.’

*******

Pagkatapos ng ilang araw na pag-iinspeksyon sa mga pabrika, pamamahala ng meeting ng mga shareholders, at pagpaplano ng negosyo para sa susunod na quarter, pagod na pagod na si Clegane nang makatanggap siya ng isang hindi inaasahang email.

Tiningnan niya ang pangalan ng sender at napakunot-noo. “Jane Valdez?” Himas ang baba na sambit niya sa pangalan. Parang narinig niya na ito noon.

Ngunit mas pamilyar ang pangalang Gaston Santos, isa sa tauhan ng kanyang Uncle. Tinawag niya ang secretary at inutusan na papuntahin ang General Manager sa opisina niya.

“S-Sir, paano po ninyo gustong resolbahin ang isyung ito kay Manager Santos?” Nababahalang tanong nito kay Clegane, nanginginig pa ang boses nito na animoy takot.

“Huwag kayong mag-alala, Sir! Papagalitan ko agad si Manager Santos at ipapabalik ang sales sa empleyado! Ipapatama ko agad ang issue na’to!”

Hindi kumibo si Clegane at tumingin lang ng malamig sa kaharap. Sa takot ng lalaki ay nagmamadali itong lumabas na animoy may humahabol sa kanya.

Samantala kunot ang noo lamang na nag-iisip si Clegane ng makaalis ang General Manager.

Matagal nang may mga pagkakamali si Gaston Santos kaya siya ibinaba sa posisyong iyon. Hindi na siya nagulat na ganoon ito. Ang simpleng pangaral ay napakagaan na parusa. Pero dahil tauhan ito ng kanyang Uncle, hindi pa niya ito kayang tanggalin, hindi pa sa ngayon.

Tumingin si Clegane sa nilabasang pinto ng General Manager. Nag-isang linya ang kilay niya ng maalala kung gaano ito katakot.

Talaga bang nakakatakot ang mukha niya?

Sakto namang pumasok ang kanyang secretary na si Jarren. Oo, lalaki ang kanyang secretary, ngunit pink ang gamit na kotse.

“Sir, sino po ang gumalit sa’yo at ganyan ang mukha mo?”

“What? Hindi ako galit!”

Napatingin sa kanya ito at hindi napigilang matawa. “Sir, huwag po kayong magalit! Alam niyo namang ang itsura niyo ay madaling makalikha ng maling impresyon.”

“Kung may sasabihin ka, sabihin mo na. Kung wala ay lumayas ka.” Taboy niya.

“Sir naman, nagtatanong lang naman ako. Sige ka, kapag lumayas ako ay mawawalan ka ng pinakamahusay na secretary.” Biro nito.

Sa buong Apex, kilalang-kilala ang amo niya bilang isang malupit at istriktong CEO. Ang matatalim nitong tingin ay parang gustong lumamon ng tao. Kaunti lang ang may tapang na harapin ito. Ngunit sa likod ng inakala ng lahat, kabaligtaran iyon. Dahil ang totoo, madali itong pakisamahan. Kung hindi, matagal na siyang nawalan ng trabaho dahil sa sinabi niya ngayon.

Hinilot ni Clegane ang sentido. Sanay na siyang matakot ang mga tao sa kanya. Kaya wala ng bago sa pagtakbo ng General Manager kanina.

Pero noong nakaraang araw ay mayro’ng isang tao na hindi natakot sa kanya.

Sandali!

Napatuwid siya ng upo ng may maalala ang pangalan ng babae na pinakasalan niya. Kaya pala pamilyar ang pangalan na nabasa niya sa email na natanggap niya kanina.

Dahil ang pangalan ng kanyang asawa ay Jane Valdez!

Binuksan ang employee file ni Jane, at tiningnan ang larawan nito. Napatitig siya sa screen… ito nga ang babaeng ‘yon!

Napakaliit nga naman mundo. Pero sandali lang. Tatlong araw na ang lumipas. Akala niya, pagkatapos nilang magpakasal, hindi mapapakali si Jane at makikipag-ugnayan sa kanya agad. Pero tatlong araw na ang lumipas ay wala ni isang mensahe galing rito.

Mukhang magaling magpigil ang babaeng ‘yon.

Dahil siya ang CEO ng Apex, hindi na siya nagtataka kung paano siya nakilala ni Jane. Malinaw na sinadya nitong pakasalan siya para sa pera. At ngayon mukhang hindi ito kumukontak sa kanya para pilitin siyang mauna na mag-reach out dito.

Mukhang matigas ang babaeng ‘yon!

Kinuha ni Clegane ang kanyang cellphone at hinanap ang pangalan ni Jane sa kanyang contact list. Tatlong araw na. Anuman ang pakay nito, panahon na para ipakita iyon sa kanya.

Nagpadala agad siya ng mensahe rito. “Lumabas tayo at magkita tayo.” Sigurado siyang tuwang-tuwa ang babaeng iyon ngayon.

Pero pagkatapos ng ilang minuto, wala siyang natanggap na reply mula rito. Tinawagan niya ito ngunit nito sinasagot ang tawag niya—pinatay pa nito!

Naningkit ang mata ni Clegane.

Humigpit ang hawak sa cellphone, at dumilim ang kanyang ekspresyon.

Tangina! Hindi nga?! Pinatayan siya ng babaeng iyon?!