The song ‘Thinking Out Loud by Ed Sheeran started playing. Ang gandang kanta para sa kasal na ito.
In the middle of the music, I went inside the church. The interior of the church was even more beautiful because of the red carpet, colourful flowers, and beautiful bridesmaids.
Exactly one year ago now, noong una ko siya nakita rito. At that moment, I knew that he’s the one. I still remember how our eyes accidentally met, and I felt then I would melt in about three seconds when he looked at me and, when he smiled, my heart beat faster. Ever since I saw him, he has never left my mind.
“Do you take her to be your wife? Do you promise to be faithful to her in good times and in bad, in sickness and in health, to love her and to honor her all the days of your life?”
“Yes, I do.”
Maari nga ba talaga iyon? Maari nga ba na sa isang tingin mo lamang sa isang tao ay siguradong mamahalin mo siya? For me, yes. Maari iyon dahil nangyari iyon sa akin.
“Do you take him to be your husband? Do you promise to be faithful to him in good times and in bad, in sickness and in health, to love him and to honor him all the days of your life?”
“Yes, I do.” Tearful answer of the bride.
I wiped the tears from my cheeks and hurried out of the church. I answered the call of my friend, Gaira. I took a deep breath before I answered it.
“Hello, Gaira.” I tried to smile, even though she couldn’t see me.
“Where are you?” Masigla tanong ni Gaira.
I took another deep breath to calm myself and not cry or not to crack my voice.
“Why?” Utal kong tanong.
“Anong, why ka riyan?! We are looking forward to your return!” It’s no longer Gaira, it’s Jhiezhl and I think the two of them are together now.
“Mrs. Perrine Saplala–Cariaga, where are you now?” This is Gaira again.
Mrs. Perrine Saplala–Cariaga. It’s nice to hear that it already attached my last name is already attached to the last name of the man I love.
“Give me my cell phone. Hey, Perrine! Where are you? We are waiting for you here at our favorite coffee shop.” This is Gaira again.
Napa-higpit ang hawak ko sa aking cellphone. Naiinis ako. Naiinis ako sa sarili ko dahil nakakaramdam ako ng pagka-inis at galit isa sa mga matalik kong kaibigan na si Gaira, na hindi naman dapat. Ngunit, hindi ko maiwasang magalit sa kaibigan, and I want to slap her right now, pero alam ko wala naman siyang kasalanan.
“Maybe tomorrow. I’m a little bit tired.” Pag-dadahilan ko.
Because right now I can’t face Gaira and maybe I’ll slap her and pour out the annoyance I feel.
“The new Mrs Cariaga is tired on their honeymoon. Mukhang maaga kami magkakaroon ng inaanak ni Gaira.” Jhiezhl’s teasing me.
“Congrats, Perrine!” Masayang wika ni Gaira.
“You are both crazy. Sorry, I have to go. Bye.” I immediately ended the call.
I quickly ran to where my car was parked. When I entered, I slapped the steering wheel for it poured out all the pain I feel now. My anger at my friend Gaira, and my anger at myself.
Pinakasalan nga ako ng lalaking mahal ko pero wala siya katiting na nararamdaman para sa akin, bukod sa galit. Hindi niya ako mahal. At wala siya ibang maha kung hindi ang matalik ko kaibigan na si Gaira.
Huminga ako ng malalim saka pinaandar ang kotse at umuwi sa bagong bahay namin ng asawa ko.
Gabi na ng makauwi ako. Pag-pasok ng bahay nanlumo ako ng datnan ang asawa ko sa sala habang hawak ang isang bote ng alak at ang tatlo pang bote ng alak ay na sa glass table. Mukha lasing na siya.
I sat down next to my Husband. “You’re drunk, let’s go to our room.”
My husband looked at me. His eyes were bulging and his smooth cheeks were red.
I touched both of my husband’s cheeks and he looked at me. “I love you,” I said with all my heart.
My husband smiled at me. Ohmygash! Does this mean that he is gradually accepting me?
“Alam mo bang nagpaka-lasing ako para makalimutan ko pinakasalan ko ang bestfriend ng babae pinakamamahal ko? Alis!” He said and go up.
Pagtaas ng Asawa ko. Huminga ako ng malalim, kasabay nito ang pag-baba ng mga luha sa aking mata. Nag-daan ang ilang minuto bago ako tuluyan tumigil sa pag-iyak.
Pagligpit ng mga kinalat ng asawa ko ay ay tumaas na din ako sa kwarto namin. Pag-hawak ko sa door knob ay kumatok ako nang hindi ko ito mabuksan. Nag-daan ang ilang minuto nang hindi pa rin ito buksan ng Asawa ko. Mukha nakatulog na siya sa kalasingan.
Pumunta na lamang ako sa kabilang kwarto, ang guest room namin.
The moment I entered the guest room, I immediately lay down on the soft bed and closed my eyes.
Ikinasal lamang kami ng Asawa ko dahil sa arranged marriage. At first I didn’t want to get married because of the arranged marriage, but when I saw that man I was going to get married, there was no vessel for the joy I felt at that time.
It’s the guy I saw in church. He was more handsome up close. He had black hair, beautiful and thick eyebrows. Pierce his nose and smooth his face. He has a deep voice and a good smell of perfume. The man I dream of is the one I will marry? Is this destiny or what? I only know one. I am happy to marry the man I love.
Until we were about to get married.
Before we got married he told me that our stupid wedding would only stop if I will not go. Hindi ako pumayag. He’s my dream man. I love him. But he told me his reason, the reason that I almost did not attend our wedding.
He told me in my face how much he loved my friend, Gaira. He wanted to end our marriage during those times but he couldn’t let his parents fail him.
I was happy when my Husband told me he couldn’t afford to ruin our marriage, because no matter what happens and for whatever reason, I will never let him go.
Last week is our honeymoon. Everyone knew we were very happy, ang hindi nila alam ay iniwan ako ng Asawa ko at kakauwi ko lamang kanina ng mag-isa.
Ipinikit ko ang mga mata ko at ngumiti.
I knew at first that my Husband was like this. I know he will also learn to love me. Not like how he loves my best friend, Gaira, but he will accept me too.
********************“I cook dinner for you.” I said to my Husband when he entered the house.
“I already ate outside.” My Husband replied coldly then he went up.
I followed him. “Bakit amoy alak ka? Uminom ka ba ulit?”
“So what?”
“S-Sino ang mga kasama mo?”
“Workmates.”
“Mayroon mga babae?” Para mauubusan ako ng boses nang tanungin ko iyon.
“Of course! I have female employees in the office. Use your d*mn common-sense!” My husband answered irritably and slammed the door of our room.
Nanlulumo ako bumaba saka dumiretso sa kusina. Pag-punta sa kusina ay umupo ako at tiningnan ang mga niluto kong pagkain para sa Asawa ko.
Tatlong taon na kaming kasal, pero ni minsan ay hindi ko pa nakakasamang kumain ang Asawa ko sa hapagkainan, maski na makasama siya sa buong mag-hapon ay hindi ko pa nagagawa. Hindi pa rin niya rin matitikman ang mga nilalaro ko para sa kanya. Ah! Isang beses iniinom niya ang timpla ng kape para sa kanya.
Tinakpan ko ang mga pagkain sa mesa, baka sakali kumain ang Asawa ko.
Tumaas ulit ako sa kwarto namin para kunin ang maruming damit at maayos ang labahan ko para bukas.
Natigil ako sa pag-aayos ng marurumi damit ng Asawa ko nang, makita ko ang isang long-sleeve polo niya na mayroong pulang lipstick sa sa kwelyo.
When my husband came out of the bathroom, I approached him. “What is this?” I tearfully ask.
“My blue long sleeve.” He simply answered.
“Mayroong lipstick?”
Agad na kinuha ng aking Asawa ang polong tinutukoy ko.
“This is nothing.” Ani niya at nilagay sa lalagyan ng madumi ang damit.
“Nothing? Niloloko mo ba ako?! Reed, red lipstick iyon na nasa collar ng iyong polo! Mayroon ka ba ibang babae?!”
“Wala.”
“Kung gayon ay, ano ang ibig sabihin ng lipstick na iyon?!” Nag-umpisa na bumaba ang mga luha sa aking mga mata.
“I said that’s nothing, stop crying like a baby!”
“Bakit ang hirap paniwalaan?”
Pinunasan ko ang mga luha sa pisngi ko nang mayroong mag doorbell. Bumaba ako ara pag-buksan ang nag-doorbell na iyon. Sino naman ang pupunta sa amin ng ganito oras? Maliban na lamang kung...
Bago buksan ang pintuan huminga muna ako ng malalim.
Pag-bukas ko ng pintuan ay isang babae ang hindi ko kilala ang bumungad sa akin. She's wearing a corporate attire pero kitang-kita ang dibdib niya.
“Hello, good evening. I’m in a hurry, is your husband there?”
“Ano ang kailangan sa aking asawa?”
The woman took a wrist watch from her bag. The wrist watch she showed me was familiar.
“He left it in my car earlier. Can you give this to your husband?”
My jaw was left in the air. This wrist watch I gave to my Husband on his last birthday and she left it to this woman?
Hindi na ako nakapag-isip pa ng tama sa sobra inis at galit ko. I quickly caught up with the woman in front of me. I pull her long bouncy hair.
“PERRINE!” Dinig kong tawag ng aking asawa habang pababa siya ng hagdanan.
Nabitawan ko ang babae nang hatakin siya ng Asawa ko at ilagay sa likod niya.
“What’s going on here?!” Sigaw sa aking ng Asawa mo
“Your wife suddenly pulled my hair, I just want give you this watch.” Sabi ng babae at ibinigay niya ang wrist watch na hawak niya.
“Thank you, Scarlet. Sorry about this mess. Let’s talk tomorrow.” Sagot ng Asawa ko sa babae na ang pangalan raw ay Scarlet.
Pag-alis ng babae humarap sa akin ang Asawa ko.
“Ano iyon?! Bakit mo sinabunutan si Scarlet?!”
Ako pa?! Ako pa ngayon ang sinisigawan niya?!
“Ang sabi mo wala kang ibang babae?! Kung gayon sino iyon?! At for the record huh?! Sa dinami-dami mo pwede maiwanan sa sasakyan niya ay iyong pang binigay ko sa iyo?!”
“That’s why you pulled her hair like that?!”
“Gusto kong itanong sa iyo. Pangit ba ako?”
“Why are you asking me like that suddenly?”
“Just answer my question.”
“No.”
“Hindi ba ako sexy? Napapangitan ka ba sa akin? Nagkulang ba ako bilang iyong asawa? Mayroon bang kulang sa akin?”
“No. Nothing.”
“Then, why?! Bakit hindi mo ma-subukang mahalin ako o, kahit na tanggapin lamang ako bilang asawa mo?! Ngayon, mayroon ka pa ibang babae?!”
“How many times do I have to tell you that there’s no other woman, it’s only—”
“Alam ko! Nakatatak na sa isipan ko na si Gaira lamang ang iyong mahal!” Putol ko sa sunod niyang sasabihin. “Iyong, ang kaibigan ko ang mahal mo ay sobrang sakit na iyon sa akin. Pero, ang magkaroon ka pa ng iba babae? Para mo ako pinapatay sa loob ko, eh. Ang sakit dito.” Turo ko sa aking dibdib. “Alam mo bang sa loob ng tatlong taon na pagsasama nating dalawa ay gusto kong marinig sa iyo, kahit napipilitan lamang ang mga salitang ‘I love You, Perrine' . Pero kahit minsan, kahit subok lamang ay hindi mo iyon ginawa. Hindi ko nga alam kung bakit sa kabila ng mga ginawa mo sa akin sa loob ng tatlong taon ay sobra pa rin kitang mahal. Pero, alam mo kung ano ang napagtanto ko? Siguro nga. Siguro nga hindi na ako mamahalin ng sarili kong Asawa. O, kaya ay hindi na talaga ako matatanggap ng aking asawa. Kaya ngayon, sinusubukan ko kalimutan ang nararamdaman ko sa aking Asawa. Because, falling in love with you was the tiring I did. Goodbye!”
I took the car key from the drawer and left the house. Dumiretso ako sa aking sasakyan at mabilis na pinaandar ang engine nito. Nang aalis na dapat ako, ay nagulat ako nang bigla kumatok ang Asawa ko sa bintana ng aking sasakyan.
“PERRINE, saan ka pupunta?! Mag-usap tayong dalawa! Nagmamakaawa ako sayo, buksan mo ito at mag-usap tayong dalawa. Wife, nagmamakaawa ako.”
Hindi ko pinakinggan ang sinabi ng Asawa ko at iniwan pa rin siya.
I took a deep breath then let out tears in my eyes.
Tatlong taon.
Reed and I were together for three years, but he did nothing to me but hurt me emotionally. Pitying, kneeling, being a good wife just so my Husband would love or accept me, but one of them he did not pay attention to.
I looked at my phone when my Husband called me again.
I smiled.
I love you so much, Reed Cariaga.
If I don’t get tired of loving you, I will just set you free.
Goodbye.
Dahan-dahan ko idinilat ang aking mga mata. Sa pag-dilat ko ng aking mga bumungad sa akin ay puting kisame, puting ilaw at isa gwapo lalaki. “Are you okay?” Tanong ng lalaking nasa harapan ko. He look worried while looking at me. “Are you okay?” Tanong niya ulit sa akin. He's handsome. He has attractive eyes. A towering height. He's skin is creamy beige. Has pinkish and kissable lips. Pinkish cheeks and he also has a perfect jaw. Napa-aray ako nang gumalaw ako at sumakit ang aking katawan ko. “Mag-pahinga ka na muna.” Sa ng lalaki. Tumayo ito at nang akmang aalis na ang lalaki ay saka ako nag-salita. “S-Sino ka? Sino ako? Ano ang pangalan ko?” Pinilit ko mag-salita para malaman ang gusto kong malaman. Kahit ano isip o alaala ko ngayon ay wala ako matandaan. Bakit ako na
“Saan tayo pupunta, Hon?” Tanong ko kay Blue. Kanina paggising ko ay bigla na lamang niya ako hinatak at mayroon daw kami pupuntahang dalawa. Muntik pa nga ako hindi makapag-palit ng damit at hilamos dahil sa pagmamadali. Hininto ni Blue ang kotse sa isang tapat ng coffee shop na hindi pa bukas. Tinignan ko si Blue. “Sarado pa ang coffee shop na ito, Hon.” Paalala ko. Nginitian ako ni Blue at binigyan ng halik sa noo. “Let's go.” Aniya. We got out of his car and enter the closed coffee shop. The interior design of this coffee shop is beautiful. From the chairs to the tables, the decorations, it is all beautiful. It is certainly to be this popular because the theme seems to be just at home. The employees were standing somewhere while smiling was looking at us, they look all approachable. “Guys, this is my wife.” Pinakilala ako ni Blue sa mga emplayado. Tinignan ko si Blue. “Hon?”
Dalawa linggo ang nakalipas nang mag-bukas ang café na ibinigay ni Blue sa akin para pagka-abalahan ko. Sa ngayon ay maganda naman ang nangyayari at wala pa kung ano ang abirya nangyayari. Iba’t-iba tao ang araw-araw na pumunta rito, may mga estudyante, mga nagtatrabaho at kung minsan ay dinadalhan ko ng kape si Blue pati ang mga ka-trabaho niya, tutal ay malapit rito ang hospital na pinapasukan niya “Dave! Dave!” Tawag ko sa kanya. “Bakit po Ma'am?” Magalang na tanong ni Dave pag-lapit sa akin. Ipinakita ko kay Dave ang black coffee itinimpla ko. “Tikman mo kung masarap ito itinimpla kong kape.” Kinuha ni Dave ang tasang inaabot sakanya saka dahan-dahan tinikman ang kapeng itinimpla ko. “Wow, Ma'am! Ang sarap po nito. Parang sa mga bahay lang na kape pero sobra sarap ng pagka-timpla.” Napangiti ako. “Talaga?” “Opo, Ma’am. Pwede po ito ibenta sa
“Hmm ... this coffee really tastes good, Hon.” Blue said after drinking the coffee. Napangiti ako. “Talaga, Hon?” Tuwang-tuwa kong tanong. “Hmm...” Tango sagot ni Blue saka muling ininom ang kapeng itinimpla ko. Mabuti naman ay nagustuhan ni Blue ang tinimpla ko. Bago dumaan sa café ay dinalhan ko muna si Blue ng kapeng itinimpla ko kagaya ng kahapon. Hindi niya natikman kahapon ang timpla kong iyon dahil naubos at, hindi siya naka-uwi sa bahay namin dahil sa trabaho dito sa hospital. “Are you going straight to the café?” “Yes, Hon. I just really passed here to give you that coffee,” ngumiti ako. “And to see you.” Blue suddenly smiled. When we go outside at the hospital, one of his colleagues immediately called Blue because he said they had an emergency operation “Gusto man kitang ihatid, Hon. Pero mayroon na naman akong ooperahan. Sorry.” “Ay
“Hindi pa ba sumasakit ang tiyan ng lalaking iyon?” Tanong ko kay Marie pagbalik niya dito sa counter. Gabi na pero nandirito pa rin ang lalaking nakita ko kanina sa hospital na ang pangalan daw ay Reed, iyon ang sabi ni Kimberly. Kaninang twelve noon ay umalis siya pero mabilis rin bumalik at sa mag-hapon niyang nakatambay dito sa café ko wala siya ibang in-order kundi ang kapeng itimpla ko lamang. “Mukha hindi pa, Ma'am.” Sagot ni Marie saka tumingin kay Sir Reed. “Girl!” Kinikilig na lumapit sa amin si Kimberly pag-abot ng order kay Sir Reed. “Bakit? Ano nanaman chika mo?” Natatawa tanong ni Marie kay Kimberly. “Wala. Ang bango lang ni Sir Handsome busy customer nating si Reed.” Kinikilig na wika ni Kimberly. Natatawa napa-iling na lamang ako. “Joke lang, siyempre may c
“Friend! I miss you!” Tapos ay niyakap ako ng mahigpit ng babaeng ito. When we opened Blue’s door to leave, a woman came up and called me Friend and suddenly hugged me. The woman also immediately disappeared from the hug, then examined me from head to toe and then hugged me again. “Friend, Sorry kung ngayon lang kita nadalaw!” Aniya saka kumawala sa yakap. Nang tanggalin ng babae ang pagka-yakap sa akin ay agad-agad ako kumapit kay Blue. “Bakit parang takot ka sa akin, Dana?” Nagtataka tanong ng babae. Mukha namang nasa tamang pag-iisip naman ang babae at hindi gagawa ng masama. Pero mas mabuti na ang sigurado. At isa pa, sino ang hindi matatakot kung biglang mayroon yayakap sa iyo ng isa tao na hindi mo naman kilala o namumukhaan “Hon,” Tawag sa akin ni Blue. Tinignan ko si Blue nang tawagin ako. “She’s Scarlet. My sister is also your friend.” Tinignan ko ang b
“Dana Cariaga!” Napatingin ako kay Scarlet nang tawagin ako. Pag-tingin ko sa kanya napatakbo ako palapit sa kanya nang pinupulot niya isa-isa ang mga pinamiling pina-bit-bit sa akin kanina “Bakit mo naman iniwan itong mga gamit ko?” Naka nguso na tanong ni Scarlet. “Sorry,” “Sorry? I will not accept your apology.” “Ha?” “Ilibre mo ako ng frappe.” Nakangiti niyang saad. Para pusa si Scarlet nang ngumiti ng malapad. “Okay. Okay, ililibre kita.” Pagsuko ko. Pagkatapos namin pulutin ni Scarlet ang mga pinamili niya ay agad siya kumapit sa akin saka kami nag-lakad. “Gusto ko sa café nayon!” Turo ni Scarlet sa hindi kalayuan. “Gusto mo ng kape?” “Nope. I want frappe.” “Mayroon kami frappe, sa café ko.” “What? Mayroon kang café?” Parang hindi makapaniwala na tanong ni Scarlet sa akin.
Pagmulat ko ng mata ay napa-kunot ang noo ko nang maanigan si Reed. Nanaginip lamang ba ako? O, totoong naririto siya? Pero, bakit? Ipinikit kong muli ang aking mga mata at nakita ko ang asawa ko si Blue. “Hon!” Masaya wika ni Blue. “Hon.” Nanghihina kong wika “Dana!” Sigaw ni Scarlet at lumapit sa akin. “Are you okay? Are you feeling well now? Oh my god! I’m really really sorry, Friend!” Saka ako niyakap ni Scarlet. Maya-maya ay humiwalay na rin si Scarlet sa yakap at pinunasan ang kanyang mga luha. “The Doctor said you had an allergy attack because you ate peanuts. Didn’t I tell you, you're allergic to peanuts?! Why did you still eat peanuts? Did you forget that you are allergic to that?!” Tinanggal ko ang pag-tingin ko sa mga mata ni Blue. Hindi ako makatingin ng maayos kay Blue. Kinain ko ang brownies at butterscotch kanina, dahil akala ko ay nagsisin
Bago dumaan si Reed sa trabaho ay dumaan muli siya sa puntod ng namayapang asawa.“Wife.” bulong ni Reed atsaka linapag ang dalang bulaklak na red roses. “I brought you your favorite flowers again.”Umupo si Reed, hinaplos ang puntod ng asawa at bigla na lamang ito napa-ngiti. Ipinikit ni Reed ang mga mata at masayang inalala ang mga huling sandaling nakasama ang kanyang asawa.“One year,” bulong ni Reed. “Thank you for that one year, Wife.”Naalala ni Reed noong unang pagkakataon niyang nasabi sa harapan ni Perrine ang mga salitang noon pa niya dapat sinabi, ang mga katagang ‘I love you, Perrine.’ Umiyak ito ng parang batang naligaw nang makita
REED CARIAGA ' s P.O.V. Pinuntahan kong muli ang puntod ng aking asawa. Umupo ako at hinawakan ang puntod niya.“Sorry, wife.”Pa-ulit-ulit akong hihingi ng tawad sa iyo Perrine, sa lahat ng ginawa ko. Hanggang sa mapatawad ko ang aking sarili. Hanggang sa mapatawad mo ako.“I'm really really sorry, Perrine. Wife.”Patawarin mo ako sa aking ginawa. Habang hinahanap kita ay nakilala ko si Dana. Nagustuhan ko siya dahil kamukhang-kamukha mo ang kanyang mata at boses. Sa pangungulila ko sa iyo ay sa kanya ko nabuhos ang ang pagmamahal na dapat ay sa iyo ko noon binuhos at sayo lamang dapat binuhos. Naging pahinga ko si Dana sa tuwing nawawalan ako ng pag-asa sa paghahanap sa'yo.“Forgive me.”Dahil, hindi ko nasabi sa iyo kung gaano talaga kita kama
Nag-file ng annulment ang totoong Dana kay Blue. Kahit ayaw ni Dana pakawalan si Blue ay ginawa niya pa rin, para makalaya na si Blue sa kanya at muling mag-mahal si Blue ng ibang babae at para na rin maka-move on na si Dana sa nararamdaman para kay Blue. Nagkaayos na kami ni Gaira. Hindi ganon kadali patawarin noong una si Gaira pero sa huli ay pinatawad ko rin siya sa ginawa niya noon sa akin. Nagawa lamang niya iyon dahil sa lubos na pagmamahal kay Reed, I know. Pero pagkatapos ng ginawa niya ay hindi daw siya makatulog araw-araw. Binigyan ko siya ng kapatawaran hindi dahil tanga ako, kundi dahil deserve niya ng second chance. Si Scarlet naman ay hindi naging mabuti ang sa kanila. Hindi binigyan ni Scarlet ng chance si Rey dahil, mayroon daw na mahal na iba si Scarlet. Hindi ko alam iyon kaya ng tanungin ko si Scarlet tungkol sa tinutukoy na minamahal na lalaki ay hindi ako agad na naniwala, hindi makapaniwala sa lalaking tinutukoy
KINABUKASAN ay muli kaming nakipag-kita ni Scsrlet kay Philip sa isang private restaurant. Gaya ng sinabi niya ay mayroon na agad siyang kasagutan sa lahat ng pinapahanap ko sa kanya. Hindi na ako makapag-hintay na malaman ang buong katotohanan.“Two months ago nakasaga sa iyo ay walang iba kundi ang iyong kaibigan na si Gaira.” Panimula ni Philip.Don pa lamang ay hindi ko na napigilan makaramdam ng galit kay Gaira. Kaya pala. Kaya pala naroon si Gaira. Kaya pala nakita ko si Gaira bago ako mawalan ng malay noon.“I knew it! That woman Gaira can't really be trusted. The first time I saw her, I didn't have a good feeling about her. That, evil.” Komento ni Scarlet.“Makikita rito sa CCTV na, pinuntahan ka pa ni Gaira.” Sabi ni Philip.“Oo. Pinuntahan ako ni Gaira. Nakita ko siya bago ako mawalan ng malay noon.” Sabi ko.
Nagkwentuhan pa kami ni Dad at Mom pagkatapos nila mag-kwento sa akin tungkol kay Perrine, tungkol sa sarili ko. Sobrang saya ko na malaman at marinig mula sa bibig nila mahal nila ako at parating iniisip. Sapat na iyon sa akin para maramdaman ko ang pagkukulang ng pagmamahal nila sa akin noon bilang magulang.Natapos lamang ang kwentuhan namin nang mag-gabi na at kailangan na nilang umuwi dahil mayroon silang aasikasuhin. Ginawa na daw nilang mas busy ang kanilang sarili para mas madali nilang matanggap na wala na ako.Gusto ko silang pigilan sa iniisip nila na tanggapin nila na wala na ako dahil ito ako buhay na buhay at naghahanap ng ebidensya na nagpapatunay na ako si Perrine. Ngunit hindi ko magagawa iyon hanggat wala pa akong ebidensya na hawak. Pero, alam kong at ramdam kong malapit ko ng matuklasan ang katotohanan.Nang umuwi ako sa condo ni Scarlet ay dumiretso ako sa kwarto niya para manghiram ng mga damit. Wala kasi ako
“Sorry for asking this. But, how were you when Perrine d…died?”Daddy and Mommy suddenly fell silent. It doesn't seem right to ask them that.“It's okay if you don't tell me. I understand. I'm just worried about you.” I told them.“To be honest, Dana. Hindi kami maayos ngayon.” Sabi ni Daddy na naagaw ng atensyon ko.Hindi sila maayos?“Masakit sa amin mawala ang nag-iisa naming anak. Gabi-gabi ay humihingi ako ng himala na sana ay, sang araw magpa-kita sa amin ang anak namin at bumalik siya sa amin.”Hindi sila maayos?“Masakit sa amin mawala ang nag-iisa naming anak. Gabi-gabi ay humihingi ako ng himala na sana ay, isang araw magpa-kita sa amin ang anak namin at bumalik siya sa amin.” Malungkot na sabi ni Mommy.“It hurts us to lose our only child. Every night, I ask for a miracle that hopefully, one day our daughter will see us
Ang mga magulang kong hindi ko nakasama ng matagal. Ang mga magulang kong inakala nilang patay na ang kanilang nag-iisa anak. Kumusta na kaya sila ngayon?Gusto ko makasama ang mga magulang ko ngayon. Gusto ko silang tanungin kung gaya ni Reed ay nag-sisi sila na hindi nila ako binigyang importansya noong kasama pa nila ako? Gusto kong itanong sa kanila kung bakit hindi sila naging magulang sa akin? Gusto kong itanong kung mahal ba nila ako bilang kanilang anak?I immediately wiped away my tears when my mother looked at me.“Dana?”Does Mom know Dana? How? whyLumapit sa akin si Mom, kasunod si Dad.As my parents approached me, I immediately stopped my tears from pouring down my cheeks from my eyes down to my cheeks. They might wonder why I suddenly cry in front of them..“Dana, right? Ang asawa ni Blue?” Tanong ni Mom sa akin. Oh, that's why kilala nila ang mukhang ito.
Pagkatapos namin mag-usap ni Scarlet tungkol sa gagawin ko ay, pina-kwento niya sa akin ang buong detalye sa nangyari sa akin. Kung paano ako naging si Dana, paano ako nakaalalang muli, paano ako muli na aksidente, ano ang nangyari sa akin last two months at kung ano-ano pa. Ikinuwento ang lahat kay Scarlet kaya naman naging mahaba ang gabing iyon sa aming dalawa.Kanina ay tumawag si Blue para kumustahin ako at nag-tanong kung bakit biglaan ang hindi ko pag-uwi sa bahay nila Dana. Ang sabi ni Scarlet ay mukhang hindi nag-hinala si Blue na ang kasama niya past two months ay ang totoong Dana. Si Scarlet na rin ang kumausap at gumawa ng dahilan nang sa ganun ay pagtakpan ako kung bakit hindi ako umuwi sa bahay nila Dana at Blue.Wala akong balak itago kay Blue ang katotohanan na alam ko na ang lahat, na alam ko na ang kagaguhang ginawa niya sa akin. Si Blue ang mayroong ginawang kasalanan sa akin kaya hindi ako natatakot sakaniya at isa pa ay, k
After I could talk to Reed at the cemetery I went straight to Scarlet's condo.Pagkatapos kong maka-usap si Reed at malamang mahal niya pala ako, hindi ako mag-aaksaya ng panahon. Aalamin ko kung ano ang tunay na nangyari sa akin, ang tunay na nangyari kung paano inakala ng lahat na patay na ako lalo na ngayon na sa sariling bibig ni Reed nanggaling na ang mahal niya ay si Perrine, ako. Ako ang lang ang mahal ni Reed.Kakailanganin ko ang tulong ni Scarlet. Sa ngayon ay si Scarlet lamang ang kaya kong pagkatiwalaan. Alam kong noong huli kami nag-kita two months ago ay hindi maganda ang paghihiwalay namin dahil, ang alam niya ay ako si Dana na kanyang kaibigan at asawa ng kanyang kapatid na si Blue.Blue. Just thinking of his name makes me feel an overflow of anger. I can’t forgive him for what he did to me. He took advantage of my memory loss. He changed my face.“Dana?”Saktong mag-do-doorb