ตอนที่ 6 โป๊ไปหน่อย

              ในงานเลี้ยงแสดงความยินดีที่พิรัชย์ได้รับตำแหน่งประธานบริษัท จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ที่ห้องจัดเลี้ยงของโรงแรม

ห้าดาวชื่อดัง ครอบครัวของเขาเดินทางมาถึงที่โรงแรมในช่วงเวลาจวนเจียนจะเริ่มงาน สามสาวต่างวัยเดินเข้ามาในงานพร้อมกัน แต่สายตาของเขาดันจับจ้องอยู่ที่สาวนางเดียวเหมือนกับมีแม่เหล็กดึงดูดให้ไม่อาจจะละสายตาได้ นั่นคือสาวสวยหุ่นสะโอดสะองในชุดเดรสตัวยาวสายเดี่ยวสีน้ำเงินเข้มผ้ามันวาววับ ตัวเสื้อแหวกลึกโชว์เนินอกอวบของวัยสาวที่เบียดรัดกันจนชิด ลำคอระหงมีสร้อยเพชรเส้นเล็กๆ น้ำงามที่แม่ของเขาลากเขาไปเป็นเพื่อนเพื่อซื้อมาให้เธอ โดยมีเขาเป็นคนเลือกให้เองกับมือ

ช่างเข้ากันกับเธอเหลือเกินจริงๆ ใบหน้าที่ตกแต่งด้วยเครื่องสำอางราคาแพงแต่บางเบาสไตล์เกาหลี โชว์ความงามของวัยสาวและผิวพรรณที่แท้จริงของเจ้าตัว ยิ่งใส่รองเท้าส้นสูงที่ค่อนข้างสูงกว่าที่เคยเห็นเธอใส่ในชีวิตประจำวัน ยิ่งทำให้ร่างงามดูเพรียวระหงยิ่งขึ้นไปอีกเท่าตัว

              ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนกระแอม

กลบเกลื่อนแล้วเลื่อนสายตาไปมองคนรักของตัวเอง ที่ก็สวยเซ็กซี่เป็นประจำแบบที่เขาเคยเห็นจนชินตา จึงไม่ได้ตื่นเต้นอะไร

              “เป็นไง วันนี้น้องสวยไหม”

              มารดาของเขาเอ่ยกระเซ้าเมื่อสังเกตเห็นสายตาของลูกชาย ที่มองสาวน้อยของเธอไม่วางตาก่อนหน้านี้

              “ก็สวยดีครับ แต่ผมว่าโป๊ไปหน่อย เป็นเด็กเป็นเล็ก แต่งตัวเกินงาม”

              แหม ทำเป็นหัวโบราณขึ้นมาทันที ทั้งๆ ที่ตัวเองก็

หัวนอก หัวสมัยใหม่ออกจะตายไป

              “โป๊ตรงไหน ใครๆเขาก็ใส่กัน ดูชัญญ่าสิ โป๊กว่ายัยพั้นช์ของแม่ตั้งเยอะ ไม่เห็นแกบ่น”

              พิมพ์มาดาแอบจิกว่าที่ลูกสะใภ้เล็กน้อย ไม่ว่างานไหน หรือเสื้อผ้าที่ใส่ในชีวิตประจำวัน ถ้าไม่งัดตรงนั้น ก็แหวกตรงนี้ เว้าแหว่งขาดวิ่นวุ่นวายไปหมด ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้เป็นคนหัวโบราณอะไรเลย แต่บางทีก็รู้สึกว่ามันเกินงามไปหน่อยเท่านั้นเอง

              “ชัญญ่าโตแล้วครับ แต่ลูกรักของแม่ยังไม่บรรลุ

นิติภาวะเลยนะ”

              “โอย น้องก็โตแล้ว ดูสิ น้องเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัวขนาดนี้ เด็กตรงไหน”

              นั่นสิ เธอเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัวจริงๆ แถมซ่อนรูปอีกต่างหาก เพราะพอเธอใส่ชุดแบบนี้แล้ว เห็นได้ชัดเจนเลยว่า

อกเป็นอก แถมใหญ่โตเกินตัวอีกต่างหาก เอวเป็นเอว แถมคอดกิ่วซะกลัวมันจะหัก สะโพกเป็นสะโพก มันผายพองามรับกับก้นกลมกลึงกำลังพอดีมือ ต้นขาเรียวเล็กไร้ไขมันส่วนเกิน

แถมผิวพรรณยังเปล่งปลั่งขาวนวลเนียนสว่างวาบจนตาแทบบอด แค่ผ่านมาไม่กี่เดือน เธอโตเป็นสาวได้ขนาดนี้เชียวหรือ

              ชัญญาภัคมองหน้าคนรักของตัวเองที่มองสำรวจเรือนร่างเด็กสาวที่วันนี้สวยจัดนั่นด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรออกหน้าออกตามากไม่ได้ จึงยื่นมือเข้าไปควงแขนของเขาเพื่อ

เรียกสติ ว่าคนที่เขาควรมองคือเธอที่เป็นคนรัก คนเดียวเท่านั้น

              เมื่องานใกล้จะเริ่ม ประมุขของบ้านอย่าง พอล คลาร์ก บิดาของเขา ที่บินตรงมาจากอเมริกาทันทีที่ประชุมผู้ถือหุ้นของโรงแรมและกาสิโน ของเขาเสร็จก็เดินทางมาถึงพอดี

              “ยินดีด้วยนะลูก พ่อภูมิใจที่ลูกเติบโตจนมีวันนี้”

              พอล ชายวัยกลางคน ผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีเทา รูปร่างสูงใหญ่มีกล้ามเนื้อหนั่นแน่นไม่ต่างจากหนุ่มๆ พูดกับลูกชายด้วยภาษาอังกฤษเพราะเขาสื่อสารด้วยภาษาไทยได้น้อยมาก ก่อนตรงเข้าสวมกอดลูกชายคนโตด้วยความรัก

              “ขอบคุณมากครับพ่อ”

              เมื่อผละออกจากกัน พ่อของเขาก็หันไปหาภรรยาสุด

ที่รัก แล้วตรงเข้าสวมกอดกันด้วยความคิดถึงทันที

              “ที่รัก ผมคิดถึงคุณที่สุด งานยุ่งมากจริงๆ ช่วงนี้ อยากจะมาหาคุณนานแล้วก็มีแต่เรื่องวุ่นๆ ที่กาสิโน”

              “ฉันก็คิดถึงคุณค่ะพอล ถ้าตาพีทอยู่ตัวแล้ว เราคงได้อยู่ด้วยกันมากขึ้นนะคะ”

              “ดีจริง นี่ผมก็ตั้งใจมาอยู่กับคุณอีกนานเลย แต่ช่วงนี้เจ้าสองคนนั่นกำลังสอบนะ เลยมาด้วยไม่ได้ ยัยตัวเล็กของเราทำหน้างอทุกวันเพราะอยากจะมาแสดงความยินดีกับพี่ชาย”

              “ไม่เป็นไรครับพ่อ ไว้สอบเสร็จค่อยกลับมาเที่ยวที่บ้านเราก็ได้”

              เมื่อพูดกับลูกชายเสร็จก็ทักทายกับว่าที่ลูกสะใภ้

นิดหน่อย และหันไปหาสาวน้อยที่โตเป็นสาวสะพรั่งที่ยืนอยู่ด้านหลังภรรยาของตนเองทันที

              “โอ้ พั้นช์ของลุง ไม่เจอกันปีเดียว โตเป็นสาวได้ขนาดนี้เชียวหรือ”

              พาขวัญ ยกมือไหว้สวัสดีลุงพอลผู้แสนใจดีของเธออย่างงดงาม แล้วตรงเข้าสวมกอดกันอย่างที่เคยทำทุกครั้งที่ลุงพอลกับป้าพิมพ์มาเยี่ยมเยียนเธอกับพ่อแม่ของเธอ

              “สวัสดีค่ะ ลุงพอล พั้นช์คิดถึงจังเลยค่ะ”

              เธอเอ่ยทักทายบิดาของเขาเป็นภาษาอังกฤษด้วยสำเนียงเจ้าของภาษาที่แสนไพเราะ ไม่ทำให้เสียชื่อเสียงที่เป็นนักเรียนโรงเรียนนานาชาติชื่อดังมาตั้งแต่อนุบาลจนถึงมัธยมศึกษาตอนปลาย แถมยังมาต่อมหาวิทยาลัยในภาคอินเตอร์อีกต่างหาก

              พิรัชย์อมยิ้มชอบใจ ก็ไม่รู้ว่าชอบใจอะไรเหมือนกันระหว่างสำเนียงภาษาอังกฤษที่แสนไพเราะของเธอ หรือความสนิทสนมที่เธอมีต่อพ่อแม่ของเขา หรือความเอื้อเอ็นดูที่พ่อของเขามีให้เธออย่างชัดเจน

              “ลุงก็คิดถึงพั้นช์ ลุงเสียใจด้วยนะลูกเรื่องพ่อกับแม่

แต่ตอนนี้พั้นช์ก็มาเป็นลูกของลุงกับป้าแล้ว ต่อไปลุงกับป้าจะดูแลพั้นช์ให้ดีที่สุด ไม่ต้องกลัวว่าจะโดดเดี่ยว”

              “ขอบคุณมากค่ะ ลุงพอล”

              เธอยกมือไหว้พ่อของเขาอย่างนอบน้อม พร้อมทั้งโผเข้ากอดกันอีกครั้งอย่างสนิทสนม ส่งผลให้ชัญญาภัคที่มองอยู่แอบเบ้ปากด้วยความอิจฉาอีกครั้ง ที่ขนาดว่าตัวเองจะมาเป็นสะใภ้ของบ้านนี้แท้ๆ แต่พ่อกับแม่ของเขายังไม่เคยให้ความสนิทสนมและเอื้อเอ็นดูเธอเท่ายัยเด็กกาฝากนี่เลย

              “เอาล่ะลูก พิธีการบนเวทีจะเริ่มแล้ว พีทไปเตรียมตัวดีกว่า เสร็จแล้วค่อยมานั่งกับพ่อแม่นะ”

              “ครับแม่”

              แต่แล้วเมื่อพิธีการแถลงวิสัยทัศน์และนโยบายของเขาเสร็จสิ้นลง เมื่อกลับมาถึงที่โต๊ะได้ก็รู้สึกไม่พอใจยัยเด็กที่เริ่มเป็นสาวนี่อีกครั้ง เมื่อเห็นเธอนั่งคุยอยู่กับไอ้ผู้ชายคนที่ชอบมารับมาส่งเธอไปติวหนังสือหรือไปเที่ยวกันในวันหยุดตามประสาหนุ่มๆสาวๆ นั่นอย่างสนิทสนม แถมที่โต๊ะนั่นยังมีผู้ถือหุ้นและคณะกรรมการที่เป็นพ่อแม่ของไอ้เด็กหนุ่มรูปหล่อนั่น นั่งพูดคุยกับเธออย่างออกรสอีกต่างหาก รู้สึกว่าเธอจะเข้ากับผู้ใหญ่และพวกผู้ชายได้เก่งเหลือเกิน สกิลการออดอ้อนของเธอมันชั้นครู ใครๆก็ต่างหลงเสน่ห์และเอื้อเอ็นดูเธอเสมอ ยกเว้นแต่เขา

คนเดียวที่เธอไม่ยอมใช้เสน่ห์นั่นกับเขา อย่าว่าแต่เธอจะใช้เสน่ห์ให้เขาหลงเอื้อเอ็นดูเธอเลย แค่เธอจะมองหน้าเขาให้เต็มตา หรือสบตากับเขาเกินสามวินาทียังยากเลย เธอชอบทำเหมือนกับว่าเธอรังเกียจหรือเกรงกลัวเขาเสียเต็มประดา ทั้งๆที่เขาไม่ใช่ยักษ์

ใช่มารที่ไหน อย่างนี้จะไม่ให้เขาหงุดหงิดได้อย่างไร

              ดวงตาคมกริบจ้องมองหนุ่มหล่อสาวสวยรุ่นราวคราวเดียวกัน เดินพูดคุยกันและตักอาหารที่จัดไว้ตามซุ้มต่างๆ อย่างสนุกสนาน ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจเธอและไอ้หนุ่มนั่นจนหงุดหงิด

ไปหมด

              “พีทคะ เป็นอะไรคะ ทำไมทำหน้ายุ่งแบบนั้น”

              ชัญญาภัคที่สังเกตอาการของคนรักหนุ่มมาสักพักก็ต้องถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะเท่าที่สังเกต เขามักจะมองไปรอบๆงานแล้วทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนกับไม่พอใจใครอย่างไรอย่างนั้น

              “ผมคงจะเหนื่อยน่ะชัญญ่า หกเดือนมานี่ผมยังไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เลยจริงๆสักคืน”

              เธอยื่นหน้าไปกระซิบแผ่วเบาที่ริมใบหูขาวของเขาให้ได้ยินกันแค่สองคน

              “งั้นคืนนี้ ให้ชัญญ่าดูแลคุณนะคะ คุณจะได้หายเหนื่อยและหายเครียด”

              เขารู้ดีว่าเธอต้องการอะไร เพราะตลอดหกเดือนที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เธอมาหาหรือมานอนค้างคืนกับเขา เธอจะร้องขอการร่วมรักแบบที่เธอกับเขาเคยทำด้วยกันบ่อยๆ ในตอนที่ยังอยู่อเมริกาด้วยกัน แต่เขาก็ปฏิเสธเธอมาตลอด เพราะรู้สึกเหนื่อยจนไม่มีอารมณ์จริงๆ

              คืนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ นอกจากจะไม่มีอารมณ์อย่างว่าแล้ว ยังมีอารมณ์โมโหมาแทนที่เสียอีก จนน่าจะเป็นเขาที่ทำให้เธอ

เสียอารมณ์อีกแล้ว

              “ขอโทษทีชัญญ่า ผมเหนื่อยจริงๆ ไม่มีอารมณ์เลย

ถ้าคุณไม่ว่าอะไร คืนนี้คุณกลับไปนอนบ้านก่อนก็ได้นะ ไม่งั้นเดี๋ยวคุณก็จะเซ็งอีก ผมอยากพักผ่อนมากกว่า”

              เธอชักสีหน้าใส่เขา นี่ขนาดเธอแต่งตัวโป๊จนแทบเห็นทุกอย่างในร่างกายขนาดนี้ เขายังไม่มีอารมณ์อยากจะจับเธอปล้ำอีกเหรอ มันต่างจากเมื่อก่อนมาก ที่เธอแค่เปิดนิดเปิดหน่อย

เขาก็จับเธอกินแทบทุกวัน

              ถ้าการทุ่มเททำงานหนักมันทำให้เขาเหมือนเป็นตาแก่ที่น่าเบื่อแบบนี้ สู้ไม่ต้องเป็นมันหรอก ประธานบริษัท ถือหุ้นแล้วเป็นแค่กรรมการบริหาร ทำงานเบาๆ แล้วรอรับผลกำไรก็พอแล้ว ร่ำรวยมหาศาลแบบนี้ จินตนาการไม่ออกเลยว่าจะเอาเงินไปใช้อะไรหมด

              “ค่ะ งั้นเดี๋ยวชัญญ่าให้รถที่บ้านมารับ คุณก็พักผ่อนบ้างนะคะ ทำงานหนักขนาดนี้เสียสุขภาพหมด เราอายุแค่ยี่สิบห้าเองนะคะ อย่าทำตัวเหมือนคนสี่สิบกว่าสิ”

              “คุณก็รู้ ว่าเรื่องนี้มันคือความรับผิดชอบในฐานะลูก

คนโต ผมจะทำให้บริษัทที่พ่อแม่ก่อตั้งมาเจ๊งหรือเสื่อมถอยลงในรุ่นผมบริหารไม่ได้ คุณเข้าใจไหมครับ”

              “เข้าใจค่ะ แต่ชัญญ่าให้เวลาคุณแค่นี้นะคะ ถ้าคุณยังโหมงานจนละเลยชัญญ่าอีก ชัญญ่าจะงอนจริงๆ ด้วย”

              “โถ่ อย่างอนผมเลยนะ ผมไม่มีเวลาง้อ”