Chapter 2

Napatingin ako sa mukha niya matapos n'yang tumayo at umuna pa sa paglalakad. Akala ko pa nga'y tuluyan na talaga 'tong aalis, pero nang makita ang paghinto nito ay kumunot ang noo ko sa pagtataka.

Tumingin ako sa ceiling, pero nang walang makitang sagot doon ay bumalik na lamang ang tingin ko sa kaniya na parang inaabangan ako o ano. Wala kasi siyang kaiimik-imik, basta ay nakatayo lang talaga 'to at paminsan-minsa'y inaayos ang jacket.

"Ahmm," bulong ko at hinarap nalang sina mama at lola. "Mukhang kanina pa po ako hinahanap ni papa, kailangan ko na po talagang umalis." Hindi naman sila nakasagot, pero 'di makakatakas sa paningin ko ang pagdaan ng lungkot sa mga mata nila na para bang gusto pa nila akong makasama.

"Ganoon ba?" si mama, halata ang lungkot sa boses, sandali 'tong nagbaba ng tingin at nang magkatinginan kami ay may maliit nang ngiti sa labi. "Sige. Basta bumisita ka lang dito bukas, a'."

"Titingnan ko po," sagot ko sa mababang boses. 'Di ko maatim na sabihing baka 'di na 'ko makabalik dito bukas, marami na kasi akong labahan sa bahay. 'Di naman pwedeng patambakin lang ang mga 'yun dahil paniguradong lalangawin ang basket kapag pinatagal pa. "Sige na po, alis na 'ko."

Nakangiti nalang akong tumalikod at 'di na nakarinig ng salita mula sa kanila, basta ang huli ko nalang naramdaman ay ang dahan-dahan nilang pag-upo sa sofa.

Hindi pa nga 'ko tuluyang nakakalabas ng gate nang may isang aninong humarang sa 'kin. Wala akong ideya kung anong trip niya. O baka'y 'di lang talaga siya nakakain kaninang tanghali.

Tahimik na naman kaming nagkatinginan, at ako na ang unang humakbang papaalis dahil labis na ang pag-aalala ko kay papa. Sigurado kasing nagsumbong na ang Ytang na 'yun tungkol sa pagpunta ko rito, 'tapos si papa ay halatang 'di pa nakaka-move on kay mama kahit may panibago na 'tong kasama.

'Di ko rin naman siya mahusgahan kaagad, naaawa nalang talaga ako kay auntie kasi tiyak na nasasaktan siya knowing na hindi siya mahal ni papa. Well, 'di naman 'yung tipong nagbabasagan na ng mukha, ang problema lang ay medyo malamig si papa sa kaniya. 'Yung tipong nagngingitian lang kapag nagkikita. Himala pa nga't pumayag si papa na sa isa silang kwarto matulog.

"Do you have a plan of coming back here?" sa mababang boses na tanong ng lalaki.

Lito ko siyang binalingan at nagpalinga-linga para makita kung may iba pa bang tao bukod sa 'ming dalawa, at nang mapansing wala ay humalukipkip ako at napapatitig sa daan patungo sa bahay namin. Ang layo pa, kailangan ko 'atang sumakay ng tricycle.

"Ewan ko po," ang naisagot ko nalang at sandali siyang binalingan, 'di ko na tuloy maiwasang 'di mapabuntong-hininga habang iniisip kung papaano ako makakasakay ng tricycle kasi wala naman akong nakikitang maski isang sasakyan.

"Po?" balik niyang tanong sa 'kin. "Bakit po?"

Tinaasan ko nalang siya ng kilay na parang nagpagulat sa kaniya, binalewala ko nalang 'to at tiningnan siya mula ulo hanggang paa, at ngayon na mas malapit kami sa isa't isa, napagtanto kong 'di lang siya matangkad kundi napakatangkad.

Bumuntong-hininga nalang muna ako at kinuha ang cellphone nang mag-vibrate 'to. Text ni Ytang na nagsasabing pinapasundo na ako ni papa ang bumungad sa akin. Napangiti nalang tuloy ako at nagtipa pa ng mensahe.

"Depende po," walang kabuhay-buhay kong sagot, nagpatuloy pa 'ko sa paglalakad habang siya ay tumabi na rin sa 'kin. "Marami pa akong trabaho sa bahay kaya bawal po muna ang gala."

Hindi na 'ko nakaramdam ng sagot mula sa kaniya, pero sigurado naman akong narinig niya ang sinabi kong 'yun. Saktong pagbaling ko sa kalsada ang pagtigil ng isang tricycle sa harap ko. Mas lalo akong napangiti nang makita ang paglabas ni Ytang.

"Omoo!" reak niya kaagad at inobserbahan ako. "Wala bang masakit sa 'yo? Ano'ng pinakain nila sa 'yo? Pinahugas ka ba ng plato? Ano'ng ginawa ng Isbelle na 'yun sa 'yo? Pinahiya ka ba? Ano, a', balikan natin?

"Wala naman," natatawa kong sagot at binalingan ang lalaki, pero mukhang kanina pa 'to nakaalis. Sayang, ipapakilala ko pa naman sana siya kay Ytang. Gwapo rin kasi 'yun, at alam kong siya ang tipo ni Ytang. Sayang talaga. Pero 'di bale na nga, mukhang taga-rito lang naman ang lalaki na 'yun, e'.

Pinagmasdan nalang ako ni Ytang ng ilang minuto 'tapos ay nagkibit ng balikat. Mayamaya pa'y inakbayan niya nalang ako, at sabay nga kaming sumakay sa tricycle na kanina pa kami hinihintay. Habang nasa biyahe pa nga, panay talaga ang tanong niya sa 'kin.

Sinagot ko nalang lahat ng mga tanong niya dahil siguradong mamimilit lang ang babae na 'to. Nang tumigil na ang sasakyan, nasa tapat na kami ng munti naming bahay. Inakala ko pa ngang makikita ko si papa na hinihintay ako pero wala naman pala when in fact ay napakatahimik nga ng paligid.

Matapos bayaran ni Ytang ang driver ay nagbilang 'to ng pera sa wallet niya.

"Kaunti nalang pera ko, lagot ako kay pader nito," nakangiwi niyang usal, pero sa huli ay humalakhak lang siya at hinila ako papasok sa bahay namin. Binigay ko nalang sa kaniya ang munting susi -- may kalawang na nga 'to pero pinagtitiisan pa rin. Siya na ang nagbukas ng pinto at kaagad umupo sa bangko na gawa sa kawayan.

"Nasaan si papa?" blangko kong tanong at umupo na rin sa gasgas na carpet. "Inaasahan ko pa namang papagalitan na naman ako no'n dahil hindi ako nagpaalam sa kaniya."

"Don't worry," pakampanteng sabi ni Ytang at nagdekuwatro. "'Di ko naman sinabi sa kaniyang pwersahan kang kinuha ng Isbelle na 'yun." Sumimangot pa nga 'to na para bang may inaalala. "Sarap sapakin ng babae na 'yun."

"'Di pa rin siya nagbabago, Ytang," parang bata kong sumbong. Siya lang kasi ang pwede kong mapagsabihan sa problema ko, dahil 'di naman makakabuti kung aamin ako kay papa kasi tiyak na magagalit 'yun. "Alam mo 'yung feeling na dina-down ka."

"Kaya nga 'wag mo na 'yung lapitan pa," pangangaral niya sa 'kin at diskompyadong umiling. "Kasalanan mo naman kasi, alam mo na ngang ganoon nga ang mangyayari, sumama ka pa rin, papaano nalang kung higit pa sa pangmamaliit ang matanggap mo?"

"Kaya nga sorry na," nakanguso kong tugon at hinubad ang sandals na malapit na 'atang mamatay kakapanay ang gamit. Mas lalo tuloy akong napanguso. Oh, aking kawawang sandal, mukhang kailangan na 'ata kitang palitan.

"Basta kapag mangyari ulit ang ganoon na pipilitin ka niyang sumama, humindi ka, karapatan mo naman 'yun," parang nanay niya namang sabi sa 'kin. Masama n'ya kong tiningnan, at kagaya ng inaasahan ay parang loka-loka lang 'tong tumawa at pinakita ang cellphone niya sa 'kin.

'Di man alam kung ano ang gusto niyang gawin ko ay kinuha ko nalang ang phone at nakita ang picture ng isang lalaki.

"'Yan ang future ko, Prens," kinikilig niyang bulong at naging kiti-kiti na sa kinauupuan. Nilapit ko nalang lalo ang picture sa mukha ko. Hindi ako maaaring magkamali. Ito 'yung lalaki na nakikilala ko kanina. "Siya ang future hubby ko."

"Mas matanda 'yan sa 'yo, a'?" kaswal kong tanong at binalik sa kaniya ang phone. Natigilan naman 'to saglit para makapag-isip-isip. Nginitian niya nalang ako, saka tuluyan na talagang tumayo at nagtalun-talon sa sobrang kilig. Umawang nalang ang labi ko sa pagtataka at nagkamot nalang ng ulo.

"Mas matanda, mas ideal!" nakikiliting sigaw niya. "Mas mature, mas magandang mag-handle ng relationship!"

Pinagtatapik-tapik niya ko nang pagkalakas-lakas, at nag-swipe pa sa phone. Pinakita niya na naman sa 'kin ang panibagong litrato, at naroon ang lalaki. Ngayon ay mas lalo kong nakompirma kung sino 'to dahil nakasuot na ito ng jacket.

"Mukhang college student na siya, 'no?" komento ko nalang at tumayo para makapunta na sa kwarto at maayos ang mga damit na 'di ko pa natutupi. "Matangkad din siya, 'no? At mukhang matalino."

"Hindi lang parang dahil talagang matalino siya," si Ytang at yinakap ang sarili habang sini-sway ang katawan. Sumunod siya sa 'kin patungong kwarto at napahinto lang nang makita kung gaano 'to kagulo.

"Sorry. Ang kalat. Tinamad kasi akong maglinis," nakangiwing ani ko at kaagad sinampay ang towel na natapakan ko. Umupo naman si Ytang sa sahig at walang imik na nagpatuloy sa pag-i-scroll sa cellphone.

"Ubos na load ko," maiyak-iyak niyang sabi at tinaas ang phone para siguro makahanap ng mas maayos na signal. Wala kasing signal dito sa bahay namin, meroon nga pero pahirapan pa para makasagap. "By the way, 'wag mo nang uulitin 'yun, a'!"

"Uulitin ang ano?" lutang kong tanong. "Ay, oo. Hindi na talaga ako sasama sa Isbelle na 'yun kahit ipakuha niya pa 'ko sa mga bodyguards niya. Kusa nalang akong bibisita roon para makita paminsan-minsan si lola."

"Miss ko na rin lola mo," nakanguso niyang sabi. Minsan na rin kasi silang nagkita dalawa, kaya kilala na nila ang isa't isa. "Naaalala niya pa kaya ako? Ano sa tingin mo? Siguradong magugulat 'yun kapag nakita ang diyosa kong mukha."

"Mukhang hindi 'ata," lutang kong komento, pero nang makita ang parang tigre niyang mukha ay kaagad akong kumuha ng isang unan para depensa sa sarili. "I mean, mukhang hindi ka naman 'ata nakalimutan ni lola, alam mo naman kung gaano kayo ka-close noon."

"Aww," nakanguso niyang sabi at biglang hinalikan ang screen ng phone. Nagtawanan nalang kaming dalawa. Panay pa rin kasi ang pag-i-scroll nito, at panay rin ang explain. "Alam mo bang mahilig mag-piano si Spencer?" tanong niya na nagpakurap sa 'kin.

So Spencer ang pangalan niya? Pero imbes na isipin pa ang mga inaakto ni Ytang ay inatupag ko nalang ang basket na punong-puno ng mga labahan, mukhang 'di ko 'ata 'to matatapos sa isang araw lamang -- mukhang marami 'ata akong sabon na magagamit nito.

"Kilala mo ba si Jake, a'?" dagdag niya na namang tanong sa 'kin at kinikilig na binangga ang siko ko. "'Wag mo sabihing 'di mo rin kilala si Jake?"

"Hindi nga," natatawa kong sagot at pinaamoy sa kaniya ang isang labahan. Nang dahil doon, muntik niya na sana akong hahampasin nang kaagad ko na namang hinagisan ang mukha niya ng isang pantalon, mas mabaho 'to kasi 'yun ang nasa pinakailalim. "Wala akong pake sa Jake o kung sino pa man. As if sila ang maglalaba ng lahat ng 'to."

"'Wag kang maglaba bukas," parang boss niyang sabi. "Kailangan mo nang makipag-socialize, ilang linggo na tayong 'di nakakagala."

"E', kailangan ko na 'tong labhan!" angal ko at tinuro ang basket. "Pero puwede rin, basta tulungan mo nalang ako next day." Saglit pa 'tong napaisip. Gusto ko na tuloy umiyak sa sobrang saya nang walang angal siyang tumango.

"'Di ba mahilig ka ring mag-piano, Frens?" tanong niya na 'di ko talaga inaasahan. "Pwede mo ba akong turuan? Para same na kami ni Spencer. Para may masabi akong topic kapag nagkita na kami, yiee!"

"Shh, Ytang! 'Wag mo 'yang ipaparinig kay papa, a'!"

Napatango naman 'to sa inutos ko. Alam na alam niya ang dahilan kung bakit ayaw ko, kaya humalukipkip nalang 'to at ziniper ang bibig gamit ang sariling daliri. "Alam mo namang ayaw na akong makita ni papa na nagpa-piano."

"Pero napakagaling mo kasi talaga," bulong niya sa 'kin. Mas okay na 'tong ganito dahil baka bigla nalang sumulpot si papa. Mahirap na. Tiyak na magagalit 'yun. "Sa tingin ko nga, kapag sasali ka isang piano contest, ikaw na ang panalo automatically."

"Malabo na 'atang mangyari 'yan," ani ko sa mababang boses. "Kase matagal ko nang kinalimutan ang talento kong 'yan, pero nga dahil sa talento ko na, ang hirap iwasan, pero ano ngang magagawa ko? Masasaktan si papa."

Nasa bahay si Ytang hanggang hapon. Wala pa rin si papa kaya malaya kaming nakakapag-ingay. Ngayon na sana ako maglalaba pero nang makita ang makulimlim na ulap ay nag-ayos nalang ako ng mga gamit sa sala.

Kinabit ko ang charger sa phone dahil kanina pa 'to low battery, pag-on ko naman sa phone, nabasa ko ang message ni lola sa 'kin na nagsasabing gusto niya na naman akong makita. Tila may humaplos naman sa puso ko kasi napakaraming please sa message niya. Binalikan ko nalang tuloy si Ytang sa sala.

"Balik muna ako sa mansyon, Ytang," paunang sabi ko. Napaayos naman siya ng tayo at hinintay pa ang susunod kong sasabihin. "Nakakaawa si lola, gusto niya na akong makita."

"A-ha?" Napatayo rin siya sa gulat. "Papaano na 'yan? Gumagabi na? Ganito nalang -- makinig ka -- ako nalang ang bahalang mag-isip ng palusot sa papa mo, basta umuwi ka lang kaagad."

"Sige," pagsang-ayun ko at kinuha ang lumang sling bag. Muli ko na namang sinuot ang sandal na malapit nang sumuko.

Kumaway nalang kami sa isa't isa, at siya na nga lang ang naiwan sa bahay. Sanay na rin naman kasi 'yan sa 'min. Dito pa nga 'yan madalas natutulog lalo na kapag weekends.

Nagpasalamat nalang ako nang may makitang isang tricycle. Bahala na talaga. Inaamin ko rin namang miss ko na sila, at 'di ata ako makakatulog nang maayos kapag 'di ko sila mabibisita. Ilang minuto lang naman ang naging biyahe. Nang marating ko ang mansyon, kaagad akong natahimik nang makita ang isang lalaki na may kausap na isang babae.

Spencer...

Mukhang magkasing-edad lang sila, at parang may relasyon din silang dalawa ngayong nagngingitian ang mga 'to. Para tuloy silang mga character na napanood ko sa isang pelikula na nagtatagpo lang kapag gabi dahil hindi aprobado ang pamilya nila sa isa't isa.

Naalala ko naman si Ytang, mabuti nalang talaga at hindi siya sumama sa 'kin kasi tiyak na masasaktan siya sa makikita.

"Why did you drop your literature subject?" dinig ko pang tanong ng babae.

"It's because--"

Nagtaka ako nang huminto sa pagsasalita ang lalaki. Mukhang nahalata na 'ata n'ya ang presinsya ko, pero bago niya ko mabalingan ay kaagad kong tinago ang sarili sa punong malapit lang sa pwesto ko.