002

Sabi nila na lahat ng mga bagay na naranasan mo ay may mga dahilan na kaya mong sukatin. Sukatin sa tingin mo'y makakaya mo. Pero makakaya 'ba ng isang tao maging maayos sa mga bagay na napag daanan niya? Mga bagay na 'pati ang mundo ay hindi nakiayon sa takbo ng buhay niya at pilit siyang binabalik sa nakaraan.

Nakakapagod, nakakalula, nakakainis , nakakaiyak. Wala ka ng magawa kasi nandito kana. Ang aking mga paa na gustong gustong kumawala sa kadina ng nakaraan pero wala akong magawa dahil nilolobog ng konsensya.

"Ram, kumain ka muna bago umalis ah, baka mapagalitan na naman ako ni Lola sabihing hindi kita pinapakain."

Anunsyo ni Jay ng makita siyang nag aayos ng kaniyang gamit sa sala. Binalingan niya ito at ngumiti.

"Pasensya kana, Jay. Pakisabi na lang kay Lola na wala akong ganang kumain." Nilagay ni Raelynn ang mga gamit na babauin niya, pagkain, sanitizer, clothes, toiletry bag at kung ano ano pa.

"At bakit naman? Binilan ka niya ng Longanisa para kainin mo. Bahala ka ako kakain niyan. Sakto at paborito ko 'pa." Sabi nito. Sinara ko na ang bag ko ng malagay ko ang mga gamit na gagamitin ko. Pinuntahan ko si Jay na nakaupo sa sofa, nasa harapan ng telebisyon ang tingin. Ginulo ang buhok na ayaw na ayaw niyang ginagalaw.

"Hayaan mo babawi ako sainyo ni Lola. Papasalubongan ko kayo ng paborito niyong lumpiang gulay. Basta kainin mo 'yung niloto niya para saakin. Ayokong magtampo iyon si Lola."

"Kung kainin mo na lang kasi. Edi hindi pa ako magsisinungaling."

Busangot nito. Kinurot ni Raelynn ang malambot nitong pisngi na ngayon ay nag iwan ng marka. Inis naman na pinalo ni Jay paalis ang kamay ni Raelynn na sinimangutan lang nito.

"Fine. Babaunin ko na."

Suko ko. Binalingan ako ni Jay at ngumiti ng tagumpay. Umiling ako ng tumayo siya at inayos ang babaunin kong ulam. Humalukipkip akong tinitinignan siyang masayang nilalagay ang ulam ko sa lalagyanan. Kaya naman ay napangiti 'narin ako.

Jay is my closest cousin. Nandito ako ngayon sa puder ni Lola. My dad's mother Despite what happened twenty years ago, they still love me adorably. They knew me, they didn't believe the tragic things that happened years ago.

After all, Lola Lita always told me that she knew me more than she knew my dad. She knows all the details of my life back when I was young. She knows me as the girl who's innocent and fragile. Ang batang ako na hinding hindi kayang pumatay ng mahal kong Ama.

"Ito na! Ubusin mo yan, Ram, ah!" I softly chuckled.

"I will. Thank you. Ikaw muna bahala kay Lola hanggat hindi pa ako umuuwi sa bahay. Huwag mag papapasok ng kung sino sino."

"Always lock the door, tumingin sa bintana 'kung sino ang nag doorbell. Huwag mag bubukas ng pinto sa hindi kakilala. I know all of that. Kabisado ko na nga 'e." Pagpapatuloy niya ani sa naundlot kong salita. Sumimangot ako at kapagkuwan ay ngumiti pa 'din.

Panatag ako dahil may maasahan ako sa aking pag-alis. Wala man ang aming Lola at dumadalo sa Community Church ay sa kaniyang pag-uwi ay may maabutan siya.

"Basta tawagan mo lang ako kapag may nangyari, okay? Don't be stubborn to Lola. I am watching you through a CCTV camera. alright?" Turo ko sa kamerang nasa amin ang tingin. Tinignan niya iyon at tumango. With her softy cheeks and her almond eyes, she smiled at me, assuring me with her lovely smile that everything would be alright after I landed my feet on the marble outside.

"I'll leave you from here." Paalam ko sakaniya at hinalikan ang pisngi bilang pamamaalam.

Lumabas na ako ng bahay. Ang aking isipan ay tumatakbo sa mga taong nakakasabay ko sa aking pag-lalakad sa daanan. Some people were laughing and talking while walking. Some people are walking their dogs. And most of all, They are not afraid of people.

For me to get this nightmare over with, I need to consult myself every time my PTSD attacks. And every time I lost control and hurt the people around me. I'm afraid that what happened before will happen again. I'm afraid of losing my self-control. And to lose one soul again.

Bumiyahe ako patungong batangas. Sumakay sa Grab at tinuro ang tamang destinasyong pagbabaan ko.

Mt. Daguldol. Isa sa mga lugar na binabalikbalikan ko. Hindi nakakasawang tignan ang sumasayaw na puno na 'tila sumasabay sa awit ng hangin. Malamig na simoy ng hangin. Tahimik at maaliwalas na lugar.

Mga nagsisiliparang damo na animoy nagpapadala sa bugso ng damdamin ng hangin. Pumikit ako at huminga ng malalim. Pinapakiramdaman ang sarili sa maaaring mangyari.

Pero ilang segundo ang binilang ay tanging paghupa at saya ang nanunumbalik.

Suot ang aking Sleeve Sport Jacket and Waist Sports Pants. Sumabay ang hangin sa pag-angat ng aking mga paa sa damuhan. Ang aking buhok na nakatali mula sa messy ban at ang unting strand sa gilid nito ay umaalma at napapataas sa bawat hampas ng hangin.

Dala ang sport bag ko ay hindi maiwasan ng aking mga mata na mas humanga pa lalo sa angking taglay na ganda ng kabundukan. This mountain was pure bliss and mystery.

Tinulak ko ang sarili ko sa pinakagitnang bahagi ng kabundukan. There I saw the rocks surrounded by grass.

The clouds that warm the sky Mountain scenery that is serene. The warmest embrace of the wind. And the whisper of joy from above.

Binaba ko ang nakasumbit na lalagyanan ng Tent at ang aking bag sa aking braso. Sinimulan ko ng pagdikit dikitin at ayusin upang makagawa ng simpleng matutuluyan. I also bought my folding chair.

Nang maayos ay nakuntento na ako. Nasasakupan ng munting liwanag ng kalangitan ang maliit na tahanang aking matutuluyan. Umupo ako sa nilatag na upuan at hinayaan ang sarili na magpakalunod sa angking ganda ng kabundukan. I smiled in satisfaction.

The wind that blows from the sky makes me wonder how beautiful the words are. He created it perfectly and wonderfully.

Nilabas ko ang loptop ko sa loob ng bag at binuksan ito. Unang bukas 'palang ay punong puno ng notifications ang aking sulatroniko. Kapagkuwan ay napangiti sa mapagmahal na salitang binibigay nila.

Unang binukasan ko ang kakilala kong reader. She's one of my solid fans also, to all my dearest Lina.

Dear Ms. Raelynn,

Lubos akong nagpapasalamat sa patuloy niyong pagmamahal saaming lahat. Kami at ang iyong Lina. Gagabayan ka at tutulungan sa masukat na dinaraanan. Ipapangako namim sayo. Whenever you feel down and depressed, I will always be there for you. I love you. Ms.

Love, Mira.

I smiled heartedly. Lina's is one of my strengths that helps me get through difficult times. I gave them my trust and my love for them is so deep that no one can surpass it. I will humbly accept them as the years pass and be my child. My readers are also my children, whom I need to take care of. I know there are so many, but even they are so far for me. I promise them that they will be treated fairly and lovely.

Sunod sunod kong binasa ang kanilang mga pahayag na binigay saakin. Merong iba na nagsusumamo na mag update ako ng bagong istorya. Meron naman ay puro love letter na galing 'rin mismo sakanila. Mga taong nagbibigay suporta at pagmamahal.

After reading their messages for an hour and sending them a love message. I closed my laptop and took a deep breath and slowly let go of it.

Kapagkuwan ay nilabas ang aking telepono upang tawagan si Charlotte. Isa sa mga Editor ko sa librong nilalabas ko.

"Raelynn? Napatawag ka?" Lumabi ako ng marinig ang boses niya sa kabilang linya.

"Hi! Naistorbo ba kita? Pasensya na sa biglaan kong pagtawag."

Hinging paumanhin ko. Alam kong abala siya sa pag-parsela ng mga libro ko. Nagkaroon ng kunting pag-aalala ang damdamin ko.

"No, of course not! It's okay, I'm not that busy though." Pagsasalo niya sa namuong hiya 'ko. Nagpakawala ako ng buntong hininga.

"I would like to ask if there is any reservation studio for My Lina's. This coming book signing event? Then on behalf of me, can you give them a newly updated book that I published this week. It's free. "

"Oh My! Are you sure?" Naniniguradong Aniya ni Charlotte. Alam kong malaking pera ang mailalabas ko dito pero wala na doon ang isip ko.

"Yeah, I'll pay." Sabi ko at ginawang sandalan ang aking mga kamay sa likod at tumingala sa kalangitan.

"You're spoiling them too much, Lyn." Sabi ni Charlotte na tinawanan ko nalang.

"I love spoiling them. So are we deal?"

"Sure. I'll send it to you with the details on how we can run that give away. Grabe sa lahat ng authors na hawak ko, ikaw ang pinaka mapagbigay."

Imbes na magalak sa sinabi niya at tumahimik nalang ako. I'm not that good; I have flaws. A nightmare that is still within me. And I'm afraid to speak with them. I'm afraid they might leave me. They are the only strengths I have. I want to treasure them. Like how I treasure my Lola, Lita, and Jay.

"Call me when you're done. Thank you Carl."

"Sure thing! Call you later, bye."

Binaba ko na ang telepono ko ng mawala na siya sa kabilang linya. Nang mangalay ay tumayo ako at pinagpagan ang aking suot sa pang ibaba at ganon din sa aking kamay na nalapatan ng hibla ng damuhan.

Pinag isipan ko na mag lakad lakad at dahil sa bawat lagi ko dito ay wala akong ginawa 'kung hindi ang manatili sa lugar na hinihintuan ko.

How ironic that for how many years this will be the time when I will wonder about my eyes and feet on the entire field. Kinuha ko lang ang importanteng gamit ko sa loob katulad ng camera, phone, wallet. Ang aking loptop ay iniwan ko lang sa loob ng tent.

Kampanti ako dahil wala namang gaanong tao ngayon dito. It is my pleasure to trust myself in this land of hope.

I called this mountain a hope. Where the mountain saw me cry and misserable and scream all the things the nightmare did to me.