Nobela ni meebys

Henry Son Alexander POV"Hey man, where are you?" "I'm coming, Hareth; stop calling me, will you?" Iritado kong ani at binuksan ang pinto ng sasakyan. I sighed. "Don't be so grumpy, man. I just missed you. Come on. Ang tagal mo ng hindi ako sinisipot, pati ba naman sa house party ko hindi ka pa pupunta." Aniya na tila nag tatampo. Kinonekta ko ang cellphone ko sa screen at pag ka tapos ay kinabit ko ang seatbelt at sinimulan ng paandarin ang sasakyan. "At saka isa pa bakit hindi ka na ‘rin mag dala ng babae mo? This night is fun, man!" Sigaw niya pa. "I don't need a woman, Hareth." Natawa naman siya sa kabilang linya. Inikot ko ang manubela at mabilis nag pa takbo. "I'm just saying..." Aniya at may narinig naman akong boses ng isang babae. "Hey baby." Ngumiwi ako sa landi ng boses ni Hareth. This lunatic. Talaga bang ipaparinig niya pa saakin ang landian nila ng babae niya? Bababaan ko na sana siya ng tawag ng nag salita si Hareth. "And man, you better introduce me to that wom

Henry Son Alexander POV"Salamat hijo ah." Maliit akong ngumiti ng inabot nito saakin ang isang baso ng chokolate. Nasa kusina kami ngayon at si Jay ay nasa labas ng pintuan ni Rae. Wala pa ‘rin siyang malay hanggang ngayon. I sighed and look at her grandma. "Salamat po." Aniya ko at sumimsim doon. Her Lola smiled at me and pulled the chair in front of me. I was eager to know what's happening to Raelyn, but I know I'm not in the position to do that. Kahit ako ay nagulat at nag alala para sakaniya. I honestly don't know what happened to her. Before she got out of my car, I knew there was something wrong with her. And after that I heard a scream, and I rushed inside. And I just heard her cousin Jay crying outside at her door.I breathed in. "Pasensya ka na sa nangyari ngayon hijo ah." May pag aalala sa boses nito kaya naman mabilis akong umiling. "Huwag niyo pong isipin iyon." Aniya ko. "Ikaw ba ang kasama niya sa camping." Tanong nito na pinag isipan ko pa kung sasagutin ko o hindi.

Flashback (2008) "Carlos! naririnig mo ba ako huh?! Ilang araw na tayong ganito, ilang araw mo na ‘rin akong hindi kunakausap" Sigaw ni Alma sa asawa. Bumuntong hininga si Carlos. Kakauwi niya lang galing opisina at ito agad ang bungad sakaniya ng asawa. "Alma, huwag kang sumigaw, maririnig ng mga bata." Mahinahon ang boses ni Carlos at dinaluhan ang asawa na nag pupuyopos sa galit. Tinabig ni Alma ang kamay ni Carlos. "Kung ayaw mong marinig nila kausapin mo ako!" Sigaw ulit nito at napapikit si Carlos sa pag suntok ni Alma sakaniyang dibdib. "Puro ka na lang trabaho, wala ka ng oras saamin ni Liliana. Kada uwi mo puro na lang si Raelynn ang bukang bibig mo huh! Iisa lang ba ang tinuturing mong anak Carlos!" "Pinag usapan na natin ang bagay na iyon Alma." "P*****a!" "Alma!" Sigaw ni Carlos at nag pakawala ng malalim na buntong hininga. Napapikit si Carlos at kapagkuwan hinawakan nito ang pisngi ng asawa. Puno it ng pagmamahal at pag-aalala "Inumin mo muna ang gamot mo, saka

"Oh paano na Ma‘am mag iingat ho kayo sa biyahe. Kayo ‘rin po Sir." Aniya ng makababa na kami sa bundok. "Salamat." Sagot ni Henry. Nilapitan ko si Kuya Louie at niyakap. Parang ama ko na ‘rin si Kuya Louie. Siya ang unang taong naging mabait saakin sa bundok na ito. Tinapik niya ang likod ko bago bumitaw. "Mag iingat ho kayo dito ah." Sabi ko sakanilang dalawa. Tumango naman sila. "Huwag kayo mag alala Ma‘am, kayang kaya na namin ang aming sarili. Saka malaki na ‘rin itong si Isla, ito na lang ang pamangkin kong tumutulong saakin. Ayoko naman gutumin at baka sa ibang bahay pumunta." Tumawa ito ng malakas kaya ang ibang nag titinda ay napapatingin saamin. "Tiyo! Hindi naman ako ganon." Nakasimangot na aniya nito. I chuckled. "Kung kailangan niyo ng tulong tawagan niyo lang po ako. Alam niyo na parang pamilya ko na ‘rin po kayo. And Kuya Louie, tigilan niyo na po ang pag tawag saakin ng Ma‘am." Kumamot ulo ito at parang nahihiya. Matagal ko ng binilin kay Kuya Louie na tawag

Bumalik si Henry sa tent niya ng gabing iyon. Kung hindi pa tutunong ang alarm ng cellphone ko ay paniguradong aabot kami hanggang hating gabi. I enjoyed listening to his story last night. I enjoyed his company and his talkative sides. It's so cute seeing him so carefree. Dumating ang umaga ay nag simula na akong mag ligpit ng mga gamit ko. Sa kalagitnaan ng aking pag liligpit ay tumunong ang cellphone ko. "Hello, good morning. We are from the Sanctuary studio books. I would like to confirm if this is Ms. eM that we‘re talking to. " Lumabas ako sa tent, at sa aking pag labas ay ang malayong pigura ni Henry. Tinaas niya ang gamit niya at kumaway naman ako doon. "Hi, good morning, that's me." Sagot ko sa tawag habang nakatingin sa papalapit na si Henry. From the looks of him, he was looking directly at me. "We would like to announce to you that the Sanctuary Studio Books are offering you free signing books in our studio." Aniya. Bumilog ang bibig ko sa narinig at hin

Inubos namin ang oras ng gabing iyon. Kung ano ano lang ang pinag kuwentuhan namin tungkol sa trabaho niya. Henry is quite talkative, minsan ko lang siya nakitang ngumiti sa mga kuwento niya. Ang seryoso niya kasi kapag nag k-kuwento siya. He never talked about his parents to me, which I respected. He only told me all about his work—how he became a pilot and became a successful CEO. "I was a working student before. I started working at my friend's mom's cafe. I'm working as a barista at that time. I make coffee every day. Dahil baguhan lang ang lugar na iyon dagsa ang mga tao doon. Naging puntahan 'din ng mga tao ang cafe noon. Her mom's coffee is another level, I must say. It's way different from the coffee that I tasted before. That's why it became talk of the town." "Dahil doon ay naging CEO ka?" Tanong ko. "No," Henry replied, making my curiosity eager to know more about it. "Tell me more." Tumango si Henry. "There is this one older man who often visits the cafe.