Chapter 2

Cresenia’s POV

After that incident ay hindi na ako nagtangka na gumalaw pa ng ibang gawaing bahay at sinigurado nalang na magiging maayos ang takbo ng bahay. Lalo na ngayon na may gagawing party dito sa bahay, magkakaroon kasi ng selebrasyon dahil naging matagumpay ang panibagong project niya. Sa totoo lang ang alam ko lang ay nagpapatakbo siya ng business pero hindi ko talaga alam kung anong klaseng business ito. Hindi ko na din inalam dahil baka ayaw niya din na malaman ko kung ano iyon.

“Miss Cresenia, saan ko po ito ilalagay?” tanong ng isang kasambahay na may hawak na plates.

“Doon mo nalang ilagay sa table na iyon. Thank you.” Sabi ko sa kanya ay yumuko naman ito at pumunta sa table na itinuro ko.

Habang busy ako sa pagbibigay ng orders kung ano ang gagawin at saan nila ilalagay ang ibang kailangan gamitin sa party ay may biglang nagsalita dahilan para lumingon ako sa direksyon nila.

“Hello, Miss Cresenia! Looks like you’re busy.” Saad ni Caleb.

Kasama niya ang asawa ko at sila Xavier, Lance at Range. Yumuko naman ako sa kanila ng marahan at ganun din ang ginawa ng ibang kasambahay.

“Hello, Sir Caleb. Oo, this has to be perfect. After all we’re going to celebrate one of Adrien’s achievements.” Mahinhin kong sagot sa kanya.

“Nako, just call me Caleb. And the preparation looks good! Mabuti nalang talaga hands-on ka sa mga ganito, it is such a big help.” Masiglang sabi niya.

Ngumiti lang ako ng kaunti sa kanya at tinignan si Adrien na pinagmamasdan ang backyard niya. Sa backyard kasi ng bahay gaganapin ang selebrasyon kaya sobrang busy dito sa mansion. Marahan akong lumapit sa kanya bago ako magsalita.

“May kailangan ka ba? O may gusto kang ipadagdag? O di kaya palitan? Para magawa namin agad ng paraan dahil ilang oras nalang magsisimula na magpunta dito yung mga bisita.” Malumanay na sagot ko.

He looked at me coldly and hinakbang ang kaunting espasyong meron kami. Napatingala naman ako sa ginawa niya, matangkad kasi siya at hanggang sa ilalim ng baba niya lang ako kapag magkatabi kami.

“Nothing, but I do need you. We need to talk.” He mumbled and fled the scene.

I was standing there clueless about what was going on. May tinawag akong isang kasambahay at sinabihan na may gagawin lang ako at palitan muna ako saglit. Nagpaalam din muna ako kila Caleb bago ko pinuntahan si Adrien sa kwarto namin. Pagkadating ko doon ay nakita ko siyang walang saplot na pang-itaas at umiinom ito ng whiskey habang tumitingin sa bintana.

“May problema ba, Adrien?” mahinang tanong ko sa kanya.

“I don’t want you to show up to the party later.”

My eyes widen at his statement. He doesn’t want me to show up to the party? Why?

“I’m sorry. I’m confused, what do you mean? Why won’t you let me show up to the party later? Did I do something wrong?” Lumapit ako sa kanya at tinitigan ko siya na puno ng pagtataka.

“I don’t want to see your face in that party, and doon ka matulog sa guest room.” Malamig na sabi niya.

Yumuko and bit my lower lip while suppressing my tears. He doesn’t want to see my face in there, was I ugly? Do I look shameful? I wanted to be there to show my support for his success, and I know even though may iba pa itong trinabaho aside sa work niya ay masaya ako sa mga successful transaction niya sa business. Kaya gusto ko din ma-witness iyon. I blinked plenty of times and nodding slowly. I silently took a deep breath and swallowed before speaking.

“If that’s what you want. Anything else?” malungkot na sabi ko.

“Stop with the tone. And no, I don’t have anything to add. Kaya pagkatapos mo mag oversee ng preparations ay pumunta ka na sa guest room and stay there until the party ends.” I silently nod and left the room.

Bumalik ako sa backyard and nakita kong nandoon pa rin sila Caleb, napansin naman nila ako agad at nagtaka sila na makita akong malungkot. Dali-dali naman lumapit si Range sa akin.

“Are you okay? What happened?” umiling ako at tinignan siya habang pilit na ngumiti.

“Wala to, Range, pero thanks sa concern. Kailangan ko na tapusin to para makapagpahinga na sa guest room. Excuse me.” I was about to leave pero kinuha niya ang braso ko para pigilan ako at pinaharap ako sa kanya.

“Guest room? Pahinga? Aren’t you coming to the party? At bakit sa guest room when you had the master’s bedroom?” Huminga ako ng malalim bago ako sumagot.

“Pinag-utos ni Adrien. Excuse me, I really need to finish this, Range.” Iniwan ko na sila at nilapitan ang isang kasambahay para i-check ang foods na ihahanda.

Binilisan nalang namin ang paghahanda at nung matapos na lahat ng decorations at foods ay umakyat na ako. Pumasok muna ako sa kwarto para kumuha ng damit pang-tulog at libro na binabasa ko bago matulog, lumabas na din ako pagtapos kong kunin lahat ng kailangan ko at dumiretso sa guest room. Naglinis na ako ng katawan at nung matapos ay sumampa na ako sa kama at nagbasa na ng libro.

Naririnig ko na yung music sa labas at tanging nagawa ko lang ay tumingin sa labas, naiinggit kasi gusto ko din nandoon ako. Narinig ko din ang boses ni Adrien na binabati ang mga tao doon, pero hindi ko na iyon pinansin at itinuon ang atensyon ko sa pagbabasa. Habang nagbabasa ako ay may narinig akong kumatok sa pintuan, kaya napalingon ako doon at lumapit sa pinto para buksan ito. I was shock when I saw Range na naka-tuxedo at may dalang pagkain at juice.

“Range, anong ginagawa mo dito? Shouldn’t you be at the party on the backyard?” gulat na tanong ko sa kanya, I stepped aside nung pumasok siya. Sinirado ko naman ang pinto at lumapit sa kanya, pinagmasdan ko siyang ilagay ang pagkain na nasa tray sa bed side table.

“So should you and yet you’re here.” He glanced at my bed and picked up the book that was lying on top of the bed. “Reading a book and all alone.” He sat on the bed and tapped the space beside me, asking me to sit down.

I silently obliged while slightly fixing my hair. There’s an uncomfortable deafening silence between us and no one ever dared to speak. My thoughts were filled with questions that only Range can answer. I was drowning myself with questions about Range when all of the sudden he spoke towards me that made me looked at him within seconds.

“You should eat the food. It will get cold and I’m pretty sure that you haven’t eaten yet.” He spoke while scanning my book.

Nilingon ko ang pagkain na dala niya at ma-ingat itong kinuha tsaka ko sinimulang kumain nang tahimik. While I was eating I kept on looking at him and wondered why he is here beside me instead joining the party. Napansin niya ata ang pagsulyap ko sa kanya dahil lumingon ito sa akin at nagsalita.

“If you have any questions ay pwede ka naman magtanong. Hindi naman ako magagalit or anything kapag nagtanong ka, I’m willing to answer them. Hindi mo kailangan sumulyap sa akin every minute if curious ka.” I was very flustered when he said that.

I took a sip on my juice that Range has brought for me and at tumikhim ng kaunti bago mag salita.

“Pasensya ka na, Range. Na-curious lang talaga kasi ako kung bakit nandito ka, nasa labas naman kasi yung party at wala dito sa guest room.” Huminga siya ng malalim bago ilapag ang libro sa tabi niya.

“Sinamahan lang kita. Tsaka kapagod ng preparation mo para sa party yet you’re here alone and did not even get the recognition for preparing such a huge event. Kaya hindi na ako nag dalawang isip puntahan ka and give you some food, narinig ko din sa mga maids na hindi ka pa kumakain.”

Para samahan ako? Kailangan pa ba yun? And he also thinks that I deserve to get recognition for organizing a socialite event. I don’t think I deserve that. Hindi naman ganun kalaki ang parte ko sa tagumpay ni Adrien tapos pupunta pa ako para ma-receive yung recognition na deserve ko, para sa akin ay hindi ko na kailangan iyon dahil ang importante sa akin ay ma-provide ang kailangan ni Adrien. For me, that’s already enough and satisfied na ako doon. So bakit kailangan niya pa akong samahan dito?

“Hindi naman kailangan nandoon ako para ma-appreciate ng mga tao ang inorganisa kong party para kay Adrien. Tsaka yung party na yun ay pag-cecelebrate ng success niya sa business hindi para puriin ako. And okay lang naman na hindi ako makakain tonight dahil nasanay na din naman ako, minsan na din ako hindi pinapakain ni Adrien at buhay pa naman ako.”

Huminga siya malalim at sarkastikong tumawa habang umiiling. Kinamot niya ang ulo niya bago ipinahinga ito sa mga tuhod niya, ikinuskos pa nito ang mga palad niya habang yumuyuko.

“You’re too damn innocent and kind. Sa sobrang bait mo ay halatang inaabuso na ni Adrien ang kabutihan mo, and you just let him because he’s your husband. But for my opinion you don’t deserve this kind of treatment.” Mahinang sabi niya, sakto lang para marinig ko yun.

I blinked several times to process what he said. He thinks that I don’t deserve that kind of treatment, but for my perspective I was just doing my job as his wife. Hindi naman masama kung sundin ko siya dahil aside sa asawa ko siya ay siya na din ang sumalba sa akin sa mga kamay ni Tita Maria na ang iniisip niya lang ay pera at ang sarili niya. Pero masyado nga ba talaga akong inosente at mabait? O sadyang ganito lang talaga dapat kong i-asta sa asawa ko.

“Para sa akin ay hindi naman siguro. Tsaka hindi ba yun ang mga role din namin as a wife ay dapat sundin ang asawa namin? And yun lang din ang ginagawa ko, wala nang iba.” Paliwanag ko sa kanya.

He’s eyes are overflowing with emotions but became emotionless within seconds. Tumayo siya at lumapit sa pintuan ng walang imik. When he opened the door I was so shocked to see Adrien standing outside with rage written all over his face. Tumayo ako at lumapit sa kanila.

“The party is on the backyard. Not in the guest room. Bumalik ka na doon, Range.” There was a hint of bitterness in his voice.

Kalmado lang siyang tinitigan ni Range bago inilipat ang tingin sa akin. He peacefully smiled at me, bowing his head down a little.

“Thank you, Range.” I sincerely said. And with that he left without saying anything, sinundan ko lang ito ng tingin at inilipat agad ang tingin sa asawa kong nakatayo sa harap ng pinto. Pumasok ito at isinirado ang pinto habang madilim na tumitingin sa akin, napalunok naman ako at napayuko dahil sa inasta niya.

“Bakit nandito si Range sa kwarto mo?” nagpipigil ng galit niyang tanong.

“Hindi ko alam.” Simpleng sagot ko.

“Tell me the truth!” his voice echoed in every corner in this room and aggressively walked near me.

“Hindi ko nga alam. Bigla nalang siyang kumatok sa pinto at may dalang pagkain at ma-iinom. Pero maniwala ka wala kaming ginawa ni Range, nag-usap lang kami at inantay niya din na matapos ako sa pagkain ko. Pinilit ko din siya na bumalik na sa party pero hindi niya daw gusto yun.” natatakot kong tugon sa kanya.

Rinig na rinig ko ang mabigat niyang paghinga at halatang nagpipigil talaga siya ng galit. I looked at him and saw how his jaw clenched and looks like about to explode any second. I bit my lower lip to prevent it from trembling because of the fear that I’m feeling right now. Nakahinga lang ako ng maluwag nung umatras siya ng kaunti sa akin na hindi pa rin nababago ang pagtingin niya sa akin, tinuro niya din ako at pinagbantaan ako.

“Malaman ko lang that there’s something between you two, be prepared because I will show you no mercy. You’re mine, Cresenia. And no one owns you but me. You understood?”

Takot akong tumango sa kanya. Inayos niya muna ang coat niya and gave me a warning look before leaving the room. Umupo ako sa kama dahil ramdam na ramdam ko ang takot ko towards sa kanya, nararamdaman ko rin na namuo na yung luha ko sa mga mata ko. Agad ko naman ito pinunasan at tinapos ang pagkain ko. Pagtapos kong kumain ay sumilip ako sa labas at sumaktong may maid kaya inutosan ko siya na ilagay ang pinagkainan ko sa baba.

I decided to just lie down and get some rest. But I couldn’t help but to think on why on earth would he think about my status with Range was something deep? Wala naman kaming ginagawa na masama at tanging nag-uusap lang kaming dalawa at wala na kaming ibang ginawa. I was deep in thoughts when all of a sudden I felt very sleepy and so I let myself fall asleep. After all I was too exhausted from all the planning and organizing the party for Adrien kaya kailangan kong magpahinga.

Nagising ako dahil nakaramdam ako ng uhaw, kaya naman ay lumabas ako ng kwarto at nagtungo sa kusina para kumuha ng tubig. Nung natapos ako uminom ay umakyat na ako para bumalik sa kwarto. Ngunit napahinto ako nung may narinig ako ng malakas na halinghing mula sa kwarto ni Adrien. Kaya naman ay lumapit ako doon at binuksan ang pintuan para tignan kung ano ang meron. At maling desisyon ko iyon. Dahil nakita ko si Adrien na nakikipagtalik sa isang babae.

Para akong binuhusan ng isang malamig na tubig dahil sa nakita ko at kita din sa mga mukha nila na ginaganahan sila sa kanilang ginagawa. My husband was pounding hard on her and the girl was moaning loudly, facing the bed while bending. Tumulo agad ang mga luha ko sa nakikita ko and couldn’t even move.

“Adrien, that’s so good… Ahhh… Sana ako nalang yung pinakasalan mo instead of her…” ungol niyang sabi.

“She’s not my wife. She’s my slave. Don’t spoil the fun.”

I closed the door as soon as I heard that. I went back to the guest room with tears flowing non-stop from my eyes. I was crying for the rest of the night and when the sun rises, my eyes are all puffy and nararamdaman ko ang hapdi nito. Ayaw ko man lumabas ay hindi rin pwede. Baka manghinala siya kung bakit hindi ako lumabas. Nag-ayos nalang ako ng kaunti bago lumabas at sinimulan ang kailangan kong gawin dito sa bahay.

Napansin din ng mga maids ang mga mata ko pero sinabihan ko lang sila na huwag na intindihin iyon at mag focus nalang sa kanilang ginagawa. Tinulongan ko nalang sila na ilabas ang mga niluto at sumakto din na bumaba siya kasama ang babaeng naka-siping niya. Yumuko kaming lahat nung pumasok sila sa dining hall hanggang sa maka-upo sila.

“Last night was so fire.” The woman seductively said.

“Well, I’m glad you enjoyed it.” Adrien casually said as if I wasn’t around. Hindi ko masikmura na nasa iisang lugar lang kami kaya napagdesisyonan kong umalis sa dining hall.

“Mapple, paki-bantayan sila. Baka kasi may gusto pa silang ipadagdag sa hapag, may gagawin lang ako.” Paghahabilin ko sa kanya. Tumango naman si Mapple at yumuko.

Aalis na sana ako ngunit nag salita si Adrien, dahilan upang tumigil ako sa paglalakad.

“Where do you think you’re going?” Nilingon ko siya at nakita kong nakatingin siya sa akin ng walang kahit na anong emosyon.

“Sa library. Arranging some books.” Maikling paliwanag ko.

“I’m obviously at home yet you’re choosing that goddamn library and books than sitting here and have a meal with your husband?”

“Why? Do you still need my company when in fact there’s a lady right beside you willing to give the ‘service’ you want?”

He agitatedly slammed his hand on the table without breaking eye contact. I will admit that I felt the fear when he did that. I was only telling the truth and hindi ko kayang sikmurain na makakasama ko sa iisang table ang babaeng walang delikadesa sa katawan.

“Sit. Down.” He furiously said.

Hindi ako gumalaw sa kinatatayuan ko at nanatiling nakatingin sa kanya. Pero maling move yun dahil mas lalo lang siya nagalit and he snapped.

“Don’t you dare taste my patience, sit down, woman!” sigaw niya habang padabog na tumayo causing the chair to tumble down making a loud noise.

I flinched and look at him horrified. Napalunok ako at dali-dali na umupo sa harap ng hapag habang nakayuko. Narinig kong umupo na rin siya at nagsisimula nang kumain. I hid my shaking fingers above my knee at sinubukan na pakalmahin ang sistema ko. I glanced at him and saw the hint of anger in his face while eating. I looked at the lady across and also saw how she’s casually eating the food that we prepared.

“Can I come over again? I would like to be your company every night.” Malanding saad ng babae.

“I’ll just text you when I need you.” Napalunok nalang ako sa narinig ko.

Bakit kailangan niya pa ang babae para samahan siya kada gabi.

Nandito naman ako ah….

“Are you going to eat or not?” napatingin ako sa kanya at kita sa mukha niya na hindi siya natutuwa sa pag-upo ko lang dito sa harap ng hapag.

Kahit nanginginig ang mga kamay ko ay nagsandok ako ng pagkain at nagsimulang kumain. Nakikipag-usap lang ang babae sa kanya at tinutugonan niya naman ito, at ako naman ay tahimik lang na kumain. Akala ko ay hindi magiging malala ang nararamdaman ko pero mali pala ako. Kung kagabi ay nasaktan ako dahil sa nakita ko, ngayon ay mas nasaktan ako dahil sa maririnig ko.

“She’s not that pretty, bakit mo ba siya pinakasalanan? You deserve so much better. Unlike people who doesn’t have any class. Pinanganak na nga na mahirap, wala pang class.” She chuckled before drinking her juice.

“She just needs to serve me. I would never love her even if she’s carrying my name.”

Parang na electrocuted ang puso ko sa sinabi niya. Sobrang sakit at gusto kong umiyak lalo na at tumawa ang babae at talagang nag agree pa sa sinabi niya. Nung tumayo siya at inayos ang sarili ay tumayo din ang babae, aalis na siya pero may inihabilin pa siya bago siya umalis.

“I’m not going home tonight. Sleep in my bedroom tonight.”

“Alright, take care.” My voice broke while trying to stop my tears from flowing down. Narinig ko nalang ang pagsara ng pinto at pag-alis ng sasakyan. Tumayo na ako kahit nanghihina ako, inutosan ko sila na linisin ang hapag bago ako lumabas ng bahay. I stared at the drive way as I questioned my existence in this house.

Ano ba talaga yung role ko dito aside sa maging slave o asawa niya? Ganun nalang ba talaga ako kahirap mahalin? Bakit ako? Kahit nung nakita ko ang ilang beses na harap-harapan siyang nag cheat sa akin at wala naman akong sinabi, bakit minahal ko pa rin siya? Anong kulang sa akin?

Napa-upo nalang ako sa front porch at hinayaan na tumulo ang mga luha ko. Akala ko talaga magiging ligtas na ako sa paghihirap yun pala hindi. Hindi na ako nakatira sa isang maliit na bahay at naka-ahon na sa buhay, pero sobrang lala pa pala yung inabot ko dito. Hindi na ako mamomroblema sa pera pero mamomroblema naman ako sa mentalidad at emosyonal na kalusugan. I just lowered my head when someone touched my cheek and wiped off the tears. I looked up and saw Range standing in front of me looking at me with concerned look in his face.

“Is it Adrien?” simpleng tanong niya. Tumango lang ako bilang tugon sa tanong niya.

Tumabi siya sa akin at binigyan niya ako ng panyo, kinuha ko naman iyon at pinunasan ang mga luha ko. Alam ni Range ang pinagdadaanan ko dito, lalo na at palagi sila dito ng mga iba niya pang kasama at nakikita din nila kung paano ako tratohin ni Adrien. Pero sa hindi ko alam na rason ay natatakot sila kay Adrien. Hindi ko sila kinwestyon dahil labas naman na ako doon.

“Magkwento ka. Makikinig ako.” Utos niya sa akin.

Walang alinlangan din na nagkwento ako and I spared no details about it. Simula nung umalis siya sa kwarto ko, sa nakita ko kagabi sa kwarto hanggang kaninang almusal. Napabuntong hininga nalang siya sa narinig at napa-iling pa.

“Asshole, where did he even have the guts to do those things under his roof? That was so disrespectful on your side.”

“Hindi ko naman siya masisisi, eh. Alam ko naman na hindi talaga niya ako mahal at pinakasalanan niya lang ako para maging alipin niya.” Pagdedepensa ko.

“Kahit na. And besides he’s going way too far! Mali na yung ginagawa niya at hindi na makatao yun. Ano? Everyday mong iisipin ang mental at emotional health mo dito sa bahay na to? Hindi na din pwede iyon.” Naiinis niyang sabi sa akin.

“Hayaan nalang natin. Wala na tayong magagawa kung yan ang gusto niyang mangyari  yun at tsaka siya yung bumubuhay sa akin. Hindi ko rin siya pwedeng kalabanin dahil he got the upper hand.”

“Mistreating you isn’t right to anyone’s eyes. No matter what his reasons are on marrying you, he should have at least showed some respect and decency.”

Gusto ko pa sana magsalita pero alam kong may punto siya. Kahit saang anggulo tignan ay mali pa rin si Adrien at hindi maganda sa image niya ang ganun. Natatakot naman ako mag salita dahil nga asawa niya lang ako at baka parusahan kapag nagkataon kaya mas pinipili nalang talaga na manahimik kesa manlaban pa. Tsaka ilang beses ko na din kasi itong sinubukan manlaban pero napupunta lang din sa hindi maganda ang pagtatanggol at pagprotekta sa sarili ko.

May sasabihin sana ako pero biglang nag ring ang phone niya at sinagot niya naman ito agad.

“You already got it? Okay. I’ll be there 20.” Binaba niya na ang tawag at humarap sa akin. “I need to go. There’s something I need to do. Just go inside and rest, this day became stressful for you.” Ginulo niya ang buhok ko bago ito tumayo at sumakay sa sasakyan niya upang mag drive paalis.

Huminga naman ako ng malalim at sinunod ang kanyang sinabi. Hindi ko na pinagluto ang mga maids at tumingin nalang ng TV sa sala, para naman maaliw ang sarili ko. Ilang oras akong nanunuod dito sa sala. Naging madilim na din ang paligid dahil natulog na ang mga maids at ako nalang ang mag-isang gising. Hindi kasi talaga ako nakakaramdam ng antok kaya nanatili muna ako dito. Total ay wala naman akong kasama matulog ngayon, tsaka hindi ko pa kaya pumasok at matulog sa kwarto na yun after nila gumawa ng kababoyan.

Habang nanunuod ako may narinig ako na mahinang ingay sa labas, napalingon pa ako sa pinto at nanliit ang paningin ko doon. Pinatay ko ang TV bago ako tumayo at lumapit ng dahan-dahan sa pinto, nagpatuloy pa rin ang ingay sa labas pero parang may nagaganap na labanan. Hinawakan ko ang door knob pero huminto na ang ingay sa labas, but I gasp when someone knocked on the door. Hindi ko ito binuksan dahil sa takot.

Pinaghalong takot at kaba ang naramdaman ko ng biglang kumatok ulit pero medyo malakas na ito kesa sa unang pagkatok ng pinto. Bumibigat ang paghinga ko habang lumalakas ang pagkatok sa pinto. Pinagdasal ko na sana ay hindi kami ninanakawan sa oras na to dahil ako lang ang mag-isa dito sa baba at walang ibang tao. My body froze when the door flung open and I saw 5 men in black outside. I ran and screamed for help pero walang nakakarinig at sinundan din ako ng mga lalaki.

Tumakbo na lang ako ng tumakbo hanggang sa mapunta ako sa library, agad ako nagtago sa isang bookshelf at sumilip para abangan ang mga nanloob sa bahay. Maya-maya ay may pumasok na dalawang lalaki at natakot ako sa narinig ko galing sa kanila.

“Find her. We need her to lure Adrien out. Look that way and I’ll look over here.” Sumenyas siyang pumunta sa east area ng library. Bigla siyang naglakad patungo sa west area ng library kung nasaan ako. “Come out, come out, wherever you are. We won’t bite I promise, we just need you to lure out your husband.”

Tinakpan ko ang bibig ko at isinandal ko ang likod ko sa bookshelf, nung narinig kong papalapit siya ng papalapit sa direksyon ko ay lumipat ako sa kabilang aisle para hindi niya ako makita. Naririnig ko ang paglalaro niya sa Swiss knife na dala niya which made me even more scared. I need to get out of here.

“Huwag mo na kaming pahirapan, dahil kapag napuno ang pasensya ko ay hindi ako magdadalawang isip paligoan ng dugo itong bahay na ito.” Pagbabanta ng lalaki.

I ran to one bookshelf to another hanggang sa malapit na ako sa pintuan, luckily it was open so I sprinted my way out. Pero may nakakita sa akin na kasama nila kaya sa ibang direskyon ako dumaan at tumakbo palabas ng bahay. I ran as fast as I could but mas mabilis sila kaya naabotan nila ako at hinawakan ako ng mahigpit.

“Let me go!” I screamed.

“Shut up will you? Ang pakipot mo masyado.” Inis na sabi ng lalaki.

“What do you even want from me? Wala akong kahit na anong kayamanan. And even if I had, I don’t own those. Pagmamay-ari ni Adrien lahat ng yun!” natatakot kong sabi sa kanila.

“Who said we want jewelry? Hindi jewelry ang pakay namin, kundi si Adrien lang naman. He has something that belongs to us.”

“Then, bakit kailangan madamay ako? Wala akong atraso sa inyo at higit sa lahat ay hindi ko kayo kilala. At kung si Adrien ang target niyo, dapat siya ang pinuntahan niyo at hindi ako. Wala siya dito!” Umiiyak na tugon ko sa kanya.

“We’re targeting you because you’re the wife. Huwag ka mag-alala dahil madali lang naman ang kailangan namin, but you know, it’s been so long since we had fun. Don’t you agree boys?” They all laughed like maniacs and natakot ako nung biglang lumapit sa akin ang estranghero at sinabunotan ako habang pinapatingala ako.

Tears instantly fell when they sniffed me on my neck.

“You smell so good, kaya siguro gustong-gusto ka ni Adrien. Now, I understand him.” He chuckled.

The lust is swirling in his eyes and walang pasabi ay hinalikan niya ako sa leeg. I tried to fight back pero natumba lang kami causing him to be on top of me and gripped my wrist tightly.

“Help! Somebody, help me!” I cried loudly. But all I can hear are the demonic laughs of the intruders.

“Please tama na!” Nakiki-usap kong iyak sa kanila.

But no one even listen. I even kicked my feet while crying hoping that would help, alas, it was no use. Naging madumi na ang damit ko at pinunit na din nila at sinimulan na din akong halikan pababa. I kept on pleading for them to stop. I felt so helpless. I couldn’t save myself in this situation.

I maybe not a virgin anymore but I never gave myself up to somebody who’s not my husband. Umiiyak nalang ako habang nakiki-usap na huminto sila sa paghalik sa akin pero hindi nila ginawa. Sa mga oras na iyon ay humihingi na ako ng tulong kay Adrien sa isip ko pero alam kong impossible na he’ll come to my rescue dahil inasawa niya ako para maging alipin niya at hindi para maging damsel in distress niya.

I closed my eyes while crying, accepting my fate. Unexpectedly, I heard gunshots at may humablot sa lalaki na puma-ibabaw sa akin at narinig ko ang malakas na pagsuntok sa kanya. I slowly opened my eyes and looked around while still lying on the ground, I saw the 4 intruders agonizing in pain and the other one was trying to get up after getting a very powerful blow, and there’s someone pointing a gun in him.

“Putting dirt on my property is simply unacceptable.” My tears flowed non-stop when I heard his voice.

“Adrien…” I whispered.

Lumingon ito sa akin while still pointing the gun at the poor man. Nakita ko na mas lalong sumama ang timpla ng mukha niya at umigting ang panga nito nung nakita niya ang kondisyon ko.

“What did they do to you?” he asked in a low voice.

“T-They chased me a-around the m-mansion, and t-tried t-to r-raped me.” Nanginginig tugon ko sa kanya.

Itinuon niya ang tingin sa mga lalaking nasa lapag at namimilipit sa sakit.

“You really had the audacity to hurt her?” he angrily looked all of them before ordering Range and the others. “Range, take care of them while I’m assisting my wife, you already knew where to take them.”

“Got it. Guys, let’s go.” Lumapit sila Range, Lance, Xavier at Caleb sa kanila at pinatayuan sila.

Lumapit sa akin si Adrien at tinanggal ang coat niya bago ito ibinalot sa akin. Binuhat niya ako at pinasok sa loob at dumiresto sa kwarto, he carefully place me to bed. Nanginginig pa din ako sa takot. Akala ko matutuloyan na ako doon at walang magliligtas sa akin. Hindi pa rin ako matigil sa pag-iyak at pangingnig kaya napatalon ako nung hinawakan ni Adrien ang kamay ko.

“Stop shaking. You’re already out of danger already.”

Pinunasan ko agad ang luha ko bago ako huminga ng napakalalim upang kumalma.

“Pasensya na. Natakot kasi talaga ako eh.” Pagpapaliwanag ko sa kanya.

“What happened?” seryosong tanong niya.

Kinwento ko sa kanya ang simula ng pangyayari, ang mga sinasabi ng mga lalaki kanina at hanggang sa kaninang nangyari. He looked away and breathed heavily as he listened to my story. Tumango tango ito bago hawakan ang mukha ko.

“You go fix yourself. I’ll just call Range.”

Tumango ako at sinunod ang kanyang sinabi. Pagkatapos ko mag ayos ay lumabas na ako sa banyo, nakita ko na din siyang naka-upo sa kama at nakasandal sa headrest ng kama, nakapang-tulog na din siya. Tumingin siya sa akin signaling me to lay down, and as usual ay sumunod pa rin ako sa kanya. However, I did not expect what he’ll do tonight.

For the very first time, he wrapped his arms around me and caressed my hair. I felt warm and safe in his embrace. The fear that I felt just went away in just one single act.

“You’re still shaking. I’ll just do this just for tonight. Now go to sleep.” He softly said.