Chapter 3: Pity

I woke up to the sun's rays hitting my face. Umaga na nalaman kong nakatulog pala ako sa sahig, hawak ang isang bote ng alak. Nagkalat ang mga walang laman na bote sa sahig.

Bigla akong napatayo ng maalala kung may pasok ako ngayon sa trabaho. Tiningnan ko ang oras, nanlaki ang mata ko sa gulat.

"Oh Shoot!" I slapped my forehead in suffocation when I took a glance at my wall clock. It was already 7:30 am, and I had only 30 minutes to prepare myself for work. 

Agad akong naligo at nagbihis ng mabilis.

I only wore black fitted jeans with a white shirt and a black coat. I just put on some makeup to make me more presentable.

Hindi na ako kumain dahil late na ako.

Agad kong kinuha ang bag ko at dumiretso sa labas.

When I was already outside of my house. I stood up for a second as the bright sun hit my face. I closed my eyes and felt the rhythm of the brightest morning. I can feel the sun touch my skin which makes me feel the calmness of the surroundings.

I took a deep breath and whispered. "This is the start of my new journey. I need to be stronger and firm."

*****

Dumiretso ako sa opisina.

"What happened?" Sandra asked my office mate.

"Nothing," I said in a toneless voice.

"But why do your eyes seem so puffy?" She asked once again and I confronted her, "Can you just please stop asking Sandra and mind your own business!" I said firmly with a high-pitched voice escape out in my mouth.

I turned my back from her, facing my table and a little conscience came over me.

"I'm sorry," I whispered.

"Nahh… it's okay Sam. Alam kong may bumabagabag sayo ngayon, pero concern lang ako sayo. I'm sorry," she said softly.

"No, you are not going to say sorry. But thank you for understanding." I said and smiled at her.

Pagkatapos ng maikling hindi pagkakaunawaan.I was busy doing my paperwork but someone interrupted me. 

"Hey, Sam, your Mom is on the line."

Kinuha ko nag telepono at sinagot ito.

"Hello?" said Mom on the other line.

I took a deep breath before speaking.

"Mom," My voice cracked.

If this is the case, Mommy already knows that I have a predicament.

"Shhh, everything will be okay. Don't cry, my little princess." She comforted me, now she can feel how my heart was broken. "I'm sorry that I was so busy at work." That's when I broke down in tears again. 

"Mom, can you just hug me when we meet?" I said in pain.

"Sure, pauwi na ako. Don't worry my princess, Mommy's gonna hug you tight." She said.

That's when I feel comfort. Ibinaba ko ang phone at in-end ang tawag.

Pagkatapos kong punasan ang luha ko ay inayos ko ang sarili ko para ipagpatuloy ang ginagawa ko.

Pagkatapos ng oras ng opisina, pinaandar ko ang sasakyan diretso sa aming bahay. Nararamdaman ko ang mapanglaw ng paligid; ang tanging nafefeel ko lang ay ang simoy ng hangin habang nagmamaneho ako ng sasakyan.

I feel cold around my body, and it seems like it will rain again any time. I solidly feel that there is no place for my sadness; I don't understand the pain I feel inside, and at any moment I will explode because of these weird feelings.

Sinubukan kong pakalmahin ang sarili ko sa abot ng aking makakaya. Madilim ang kalye at walang ilaw. Ang malamig na simoy ng hangin ay dumampi sa aking katawan at ako'y nanginginig. 

Nanlaki ang mata ko nang biglang may bumangga na ikinagulat ko sa isang iglap.

may bumangga sa kotse ko sa likod. Bumusina ako ng malakas dahil sa inis.

"Stupid!" I burst out because of annoyance.

Ang sumunod na nangyari ay ng huminto ang sasakyan sa harapan ko. I cursed so hard in my mind before breaking.

Dahan-dahang bumukas ang bintana ng sasakyan at natigilan ako sa nakita ko sa loob. Sinadya nilang huminto sa harapan ko para ipakita ang masama ang ginagawa nila, naghahalikan hanggang sa mahubad ang katawan. Panibagong sakit ang gumapang sa buong sistema ko.

binaba ko ang ulo ko sa manibela. Nagsisimulang kuyumin ang aking kamao dahil sa poot. "This sucks," I murmured to myself.

I bit my lower lip, trying not to mind them, but I couldn't. My anger immediately ran into my nerves when the stupid girl grinned at me.

Then, all of a sudden, the car starts its engine and leaves in a hurry.

Pakiramdam ko hindi makagalaw ang katawan ko sa nakita ko. Sumasakit ang puso ko. Napasigaw ako ng malakas habang nagsimulang tumulo ang mga luha ko sa gilid ng mata ko. Naiwan akong luhaan ng paulit-ulit. Siya iyon; hindi ako pwedeng magkamali. Ito ay ang paghalik niya sa isang babae sa loob ng kotse.

Biglang nanlabo ang paningin ko. Inihinto ko ang sasakyan at dire-diretsong lumabas. Napaiyak ako habang nakaluhod sa gilid ng kalsada. Naaawa ako sa sarili ko sa pag-iyak sa parehong bagay.

"Please don't hurt me like this," bulong ko at nawalan ako ng malay.

******

Naramdaman kong parang may tumapik sa balikat ko. Iminulat ko ang mga mata ko at tumingin sa katabi ko. Nakangiti siya habang hinahaplos ang buhok ko.

"Ayos ka lang ba mahal kong prinsesa?" Tanong niya.

"Nasaan ako?"

"Nandito ka sa bahay natin." Sabi niya

"Paano ako nakarating dito?" tanong ko dahil sa pagkataranta.

"Ahmm... may isang gwapong tumulong at dinala ka dito. Ang swerte mo mahal kong prinsesa dahil anak siya ng pinakamamahal kong kaibigan." Paliwanag niya.

"Paano niya ako nakilala?"

"Hindi ko alam baka kilala ka na niya,"

"Nandito siya." dagdag ni mama

Pumasok siya sa kwarto ko at agad na sumandal sa dingding. Parang pamilyar siya sa akin ngayon. Naka polo shirt siya at nakasuot ng itim na maong at itim na sapatos, na lalong nakakadagdag sa kagwapuhan niya. Siya ay guwapo; he has that strong appeal that makes everyone's heartthrob. Siya ay may magandang buhog ng katawan; matangkad siya at medyo kayumanggi ang balat. Nakakamangha ang kanyang hitsura.

"Ahh honey lalabas ako para maghanda ng pagkain mo, magpahinga ka na." Sabi ng Nanay ko.

Tumango na lang ako sa sinabi ni mama, diretsong lumabas ng kwarto ko. Kaming dalawa lang ang nandito. Bigla siyang humakbang at lumapit sa akin.

"Yung jerk na yun ang ex-boyfriend mo, na iniwan ka kagabi?" Tanong niya. "Paano mo nalaman?" Sabi ko. "Sinabi sa akin ng Mama mo."

Napabuntong-hininga ako at tumango.

"Hindi mo deserve ang ganyang klase ng lalaki." Galit na galit ang boses niya. "Nandito na ako, hindi na kita iiwan." Idinagdag niya.

Bigla niyang hinawakan ang mukha ko at hinalikan ako sa noo.

Nanlaki ang mata ko at nagtama ang mga mata namin. Siya ay may perpektong mata na madaling makaakit sa akin.

"Sino ka?" sambit ko.

"Didn't you recognize me?" He whispered, I could feel his warm breath in my ear and I was like giving him more access to mumble. "I'm the one you talked to the other last night, and the one who gave you an umbrella." He grinned mischievously. "Have you forgotten, you hard-headed?"