Chapter 5

Rinig ko ang ugong ng sasakyan ni Travis sa labas ng aming bahay. Kasalukuyan akong nasa kusina ngayon at naghahanda ng aming makakain. It was 7:00 in the evening. Himala at maaga siya ngayon. Nagmamadali naman akong lumabas para salubungin siya.

“Love, buti maaga ka ngayon,” sabi ko sa kaniya.

Hindi naman niya ako pinansin at dali-dali namang pumunta sa passenger’s seat para buksan ang pintuan ng kotse niya. Agad naman akong nagtaka kung sino ang tao sa loob. Tinted kasi iyong kotse niya kaya hindi ko maaninag ang tao roon. Kumunot naman ang aking noo nang makita ko kung sino iyong binuksan niya.

“Hi Bes,” bungad na bati sa akin ni Emery.

“Hello. Bakit ka pala naandito? Anong mayroon?” nagtataka kong sagot sa kaniya.

“Ikaw naman Dahlia para naman akong others ha.” Nilapitan niya ako at pinulupot niya ang kaniyang braso sa aking bewang.

“H-hindi naman sa gano’n, nagtataka lang ako kasi gabi na. Hindi ka ba papagalitan ng daddy mo?” tanong ko ulit sa kaniya.

Alas siyete na kaya, ang alam ko alas sais ang curfew niya. Naalala ko tuloy iyong sinundo pa siya ng daddy niya para umuwi. Alas sais palang noon, at gumagawa kami ng project namin sa school. Wala pa nga kaming nasisimulan, sinundo na agad siya. Sa huli, ay ako na ang gumawa ng project namin. Buti nalang ay dumating si Travis at tinulungan ako.

“Hindi, nagpaalam naman ako kay Daddy na dito ako magdi-dinner kasama kayo.”

Nakita ko naman si Travis na pumasok na sa loob ng bahay namin. Kaya naman ay pumasok na rin kami.

“Sakto pala iyong dating niyo, katatapos ko lang maghanda ng hapagkainan. Wait lang Bff ah, susundan ko lang iyong asawa ko.” Agad naman akong pumunta sa kwarto ng aking asawa para akayin siyang kumain na pero nang kakatok na sana ako ay bumukas naman ang pintuan niya.

“What do you want?” tanong niya sa akin.

“H-handa na kasi iyong dinner, kakain na. Pwede bang maging sweet ka ngayon lang? Kagaya ng dati? Andito kasi si Emery,” nahihiya kong sabi sa kaniya.

“Ano naman kung naandito si Emery? Huwag mo nga akong pagsabihan.” Nilampasan niya ako at nauna nang bumaba, sinundan ko naman ito.

“Dahlia, Travis, may dala pala akong wine. This is the most expensive wine in South Korea. After natin magdinner we will drink this ‘kay?” Masayang sabi niya sa amin at nilapag ang wine sa gitna ng mesa.

Tumango naman ako at ngumiti sa kaniya. Umupo naman kami para masimulan na ang pagkain.

“Hmmm! Ang sarap mo talagang magluto Dahlia! No doubt nagustuhan ka ng isang Travis Monte Crist,” puri ni Emery sa akin.

Natawa naman ako sa kaniya.

“So, anong plano niyong dalawa, bukas? Let’s hang out naman. Namiss ko kayo eh,” sabi pa ni Emery na nagpaexcite naman sa akin. Tiningnan ko naman si Travis pero patuloy lang ito sa pagsubo ng kaniyang pagkain. Napairap naman ako sa kaniya.

“What do you think, love? Labas naman tayong tatlo, minsan lang naman.” Hinawakan ko ang kaniyang kamay saka iyon pinisil at matamis na ngumiti sa kaniya. Napatingin naman siya sa akin at kay Emery.

“Kapag hindi ako busy sa trabaho,” Inalis naman niya ang kamay niya sa pagkakahawak ko at nagsimulang kumain. Bigla naman akong nalungkot at nahiya sa ikinilos niya. For sure nakita iyon ni Emery.

“P-pero, wala ka namang pasok bukas ah,” sabi ko pa.

“Wala nga pero marami pa akong aasikasuhing paperworks,” saad ni Travis.

“Goodness, Travis! Palagi nalang ba iyong trabaho mo? Weekend naman bukas, makakapaghintay pa naman iyang paperworks mo. Isa pa ikaw ang CEO ng kompaniya, ikaw ang boss. You can do absences naman whenever you want,” nakangusong sabi ni Emery kay Travis.

“Fine!” buntong hiningang sabi niya.

Napakirot naman ang aking puso. Kapag si Emery, madali siyang mapa oo pero kapag ako, hindi na. Nagbago na talaga ang aking asawa.

“Yey! Let’s go to the beach tomorrow! Let’s go to Boracay!” Hiyaw naman ng aking kaibigan.

“Will you stop shouting Emery? Nakakairita,” malamig namang sabi ni Travis sa kaniya.

“Gago! Hindi ka pa rin nagbabago,” irap namang saad ni Emery sa kaniya.

“Tama na nga kayo, kumain nalang tayo,” sabi ko naman.

“Oo na po nanay Dahlia!”

Natawa naman kami sa sinabi ni Emery, ganito kasi kami dati. Ako iyong parang referee tuwing nagbabangayan sila. How I missed the old times, kung pwede lang ibalik ang nakaraan, ginawa ko na.

Tanging halakhak lang ang naririnig sa aming bahay. Napakakulit naman kasi ni Emery, maraming baong kwento sa amin noong siya ay nasa Korea pa.

“Let’s open our wine and make a toast for our strong friendship!” Binuksan naman ni Emery ang dala niyang wine at isa-isang nilagyan ang aming baso.

“Cheers!!” sigaw naming dalawa at tumawa, si Travis naman ay walang imik at napapailing nalang.  Nakakalahati palang kami ay medyo nahihilo na ako. Hindi naman kasi ako sanay uminom.

“Love,” tawag ko naman kay Travis, agad naman siyang napalingon.

“Okay ka lang, Dahlia?” tanong naman sa akin ni Emery.

“Nahihilo ako,” mariin ko namang pinikit ang aking mga mata.

“Oops! I’m sorry, hindi ka pala sanay uminom, nakalimutan ko,” sabi namanni Emery.

“Love,” tawag ko ulit kay Travis. Ngayon, ay nilapitan naman niya ako at hinimas-himas ang aking likod. Ganito kasi ako kapag lasing nagpapahimas ng likod kay Travis. Naramdaman ko naman ang pagkarelax ng isinandal niya ang ulo ko sa kaniyang dibdib. Sumiksik naman ako sa kaniya lalo at inamoy-amoy ang kaniyang damit. Namimiss ko na siya, sobra. Ngayon ko lang naramdaman ang warmth niya simula ng nag-away kaming dalawa.

“Naks naman! Ang PDA ah, uuwi na ba ako?” birong tanong naman ni Emery sa amin.

“You can go na if you want, Emery. Tawagan mo nalang iyong driver mo. Hindi kasi kita mahahatid sa bahay niyo, I will take care of my wife, first.” Binuhat naman ako ni Travis, agad ko namang pinulupot ang aking kamay sa leeg niya at sumiksik ulit sa kaniya. Susulitin ko na ito baka kasi bukas ay malamig na naman ang pakikitungo niya sa akin.

“Okay. Goodnight Bes and Travis,” sabi naman ni Emery.

Hindi na ako nakapag-alam sa kaniya dahil nagsimula ng maglakad ang aking asawa pataas. Napabuntong hininga naman ako.

“L-love,” tawag ko sa kaniya. Hindi naman ito umimik.

“T-thank you,” patuloy ko pa.

“No need to thank me, responsibilidad ko na alagaan ka dahil asawa kita,” cold niyang turan sa akin. Napangiti naman ako sa sinabi niya. Binuksan niya ang pintuan ng aking kwarto habang buhat-buhat niya ako ng walang kahirap-hirap, ni hindi man lang siya pinagpawisan. Inihiga niya naman ako sa aking kama.

“Sleep wife, maaga pa tayo bukas.” Nagtaka naman ako sa tinuran niya. May lakad ba kami bukas?

“We’ll go the beach with Emery, remember?” patuloy niya pa.

Ah oo nga pala. Bigla namang kumirot ang aking ulo at napapikit ng mariin.

“Are you okay?” nagaalalang tanong niya.

“Yes, Im okay. Bumaba ka na muna, baka nasa baba pa si Emery.” Ayaw ko mang paalisin siya sa tabi ko pero naghihintay siguro sa baba ang aming kaibigan.

“Are you sure?” tanong niya sa akin. Tumango naman ako at pumikit. Sobrang sakit talaga kasi ng ulo ko. Naramdaman ko nalang na umalis siya sa pagkakaupo sa aking kama at ang pagsara ng pinto. Nagpagulong-gulong naman ako sa sakit, hindi na ako iinom kahit kailan. Isinusumpa ko lahat ng alak sa mundo!

“I knew it! You’re not okay.” Nagulat naman ako nang may nagsalita sa gilid ko. Akala ko ba lumabas na siya?

“A-akala ko ba lumabas ka?” tanong ko sa kaniya.

“I know you when you were drunk. You’re saying you are not okay, when you’re not.”

Umupo naman siya sa aking higaan at sinimulang hilotin ang aking ulo. It feels so good.

Ganito palagi ang ginagawa niya sa tuwing nalalasing ako. Mahina kasi ag tolerance ko sa alak.

“Thank you, love. I miss this,” sabi ko sa kaniya.

Tumingin naman ako sa kaniya at matamis na nginitian siya. Nginitian niya rin ako pabalik.

“Naalala mo pa ba iyong nalalasing ako? Ganito ‘yong ginagawa mo sa akin dati. Salamat at hindi mo pa iyon nakakalimutan. Salamat naman at may pakialam ka pa pala sa akin. Natutuwa ako love, sana bumalik na tayo sa dati. Nasasaktan na kasi ako, sobra. Mahal na mahal kita at kaya kong tiisin lahat bumalik lang tayo sa dati.”

Bumangon ako sa pagkakahiga at tinitigan siya. Ramdam ko na may pag-asa pa kami. Hindi siya naandito kung wala siyang pakialam sa akin.

“Hm, O-okay na ba tayo?” tanong ko sa kaniya.

 Nag-iwas naaman siya ng tingin at napabuntong hininga.

“I don’t know, Dahlia. I’m sorry.” Inalis niya ang kaniyang kamay sa aking ulo at nagsimulang maglakad palabas ng aking kwarto. Umiiwas na naman siya. Pumikit nalang ako at nagtalukbong ng kumot.

Okay na eh, bakit ko pa kasi natanong iyon? Pero gusto ko naman na kasi maayos kaming dalawa at magbalik ulit sa dati. Masama ba iyon? Hindi ko na nga siya nararamdaman. Natatakot ako na baka isang araw ay wala na talaga siyang paki sa akin, na hindi na niya ako mahal at kilala. Pinikit ko ang aking mga mata, nanalangin na sana bumalik na sa dati ang lahat.