There will be a special chapter after this and side stories of characters. Thank you so much for reading it!
CHAPTER 1PHOEBE’S POV“Anak, meet Keyden. He’s the son of your Tita Felipe. Say hi.” Dad introduced.I glanced at the kid about the same age as me. He’s 15 years old according to my Dad but he’s so different from me. I was told a lot of times that I’m timid and had no confidence but this kid in front of me was standing proudly and even smiling brightly at me.“Hi! I’m Keyden. You are?” Nakangiting pagpapakilala nito habang sinisilip ako na nagtatago sa likuran ng aking ama.“P-Phoebe.” Sagot ko. Halos pabulong ang aking boses ngunit hindi nawala ang ngiti sa labi ng lalaking aking kaharap, bagkus ay mas lalong lumiki ang ngiti na ibinibigay nito sa akin.Hindi ko napigilang mapatitig sa maganda nitong ngiti. He was shining brightly. I couldn’t help but feel my chest when I felt it flutter against his gaze.Iyon ang unang beses na may trumato sa akin nang ga
CHAPTER 2 PHOEBE’s POV “I’M VERY MUCH happy for you, bessy.” Nakangiting bati sa akin ni Charity nang makapasok siya sa kwartong inuukupa ko bago ang kasal. Nakabihis na ako at hinihintay ko nalang na tawagin ako ng organizer nang biglang pumasok si Charity. Nginitian ko lamang ang kaibigan at pinakatitigan ang maamo nitong mukha. Itong babae na ito ang mahal ng lalaking mahal ko. May masayang ngiti ito sa labi pero hindi nakatakas sa aking paningin ang pamamaga ng mata nito. Halatang umiyak ito at hindi naman ako tanga para hindi mahalata kung bakit. Alam ko na malaki rin ang pagkagusto nito kay Keyden at alam ko ay bago ianunsyo ang kasal namin ay inaya pa itong lumabas ng binata para mag-date. Mapait akong napangiti. Ako ang dahilan kung bakit nagdudusa ang dalawang pinaka-importantent tao sa buhay ko. What an evil bitch. “I’m sorry.” Wala sa sarili kong sambit na halatang ikinagulo ng isip ni Charity. “What do you mean? Ayos ka lan
CHAPTER 3PHOEBE's POVTULAD ng sabi ni Keyden, maaga nga kaming umalis para pumunta sa vacation house nila para sa honeymoon namin. Sa buong byahe ay hindi kami nag-usap ni Keyden pero nakita ko siya na kausap si Tita Felipe sa telepeno.Nang makarating ay halos mapanganga ako sa ganda at laki ng bahay. It's a modern house pero pagpasok namin ay napaka-cozy pa rin ng pakiramdam. Umakyat agad si Keyden para matulog habang ako ay naglibot at nang makarating sa kusina at makitang madami ang pwedeng iluto sa ref ay agad akong nagsearch ng pwedeng iluto. I can't help but smile while surfing sa internet dahil naalala kong isa ito sa pinangarap ko noon. Ang ipagluto ang mister ko pero kahit kailan ay hindi ako natutong magluto dahil madalas akong nasa ospital noon. There's no harm in trying naman. I wanna cook something for Keyden.FIRST DAY of being Keyden's wife and everything is a disaster! Bakit ko ba ipinagpipilitan na magluto kahit alam ko n
CHAPTER 4PHOEBE'S POVWhere am I? Anong nangyari? I could feel someone holding my hand and hugging me so tight.Gising ako pero hindi ko maibuka ang aking mga mata para tignan kung sino itong yumayakap sa akin. Naririnig ko rin ang mabigat nitong paghinga na para bang kanina pa ito umiiyak at humihikbi."I love you. I love you. I love you. Please come back." Paulit-ulit nitong tanong at gustong-gusto kong sumagot at gumalaw para patahanin ito pero hindi ko magawa. For some reason, his voice felt so familiar at nananakit ang dibdib ko habang pinapakinggan ang boses nito na may bahid ng sakit at paghihirap."Please, Love... I don't like this. Open your eyes. I'll
CHAPTER 5PHOEBE'S POV"Keyden, sandali lang!" Habol ko rito. Kanina pa ito naglalakad at kanina pa ako panay ang sunod rito pero hindi ako makahabol-habol dahil napaka-laki ba naman ng biyas nito!Mukhang napansin nito na hinahabol ko na ang hininga ko kaya bahagya itong tumigil at tinignan ako nang masama. "Sino ba kasi ang nagsabi na sumunod ka sa akin?" Pagalit nitong tanong at sasagot sana ako rito nang maglabas ito ng panyo at marahang ipinunas iyon sa noo kong may pawis.Para akong natulala sa gwapo nitong mukha na napakalapit sa akin.Nananaginip pa ba ako?Nang matapos itong magpunas ay mukhang doon lang nito napansin ang pagkakalapit namin at bumakas ang gulat sa gwapo nitong mukha. Agad itong dumistansya sa akin at mahinang ibinato ang hawak na panyo sa mukha ko."Punasan mo ang pawis mo. Ako pa ang pinagpunas, kapal nito." pabulung-bulong niton
CHAPTER 6PHOEBE'S POVILANG araw na kaming hindi nagkikibuan ni Keyden hindi dahil sa umiiwas ako sa kaniya kung hindi dahil umiiwas siya sa akin. Mula noong umuwi kami galing sa parke ay parang nabalot kaming muli ng yelo. Walang nagtangkang magsalita o iopen-up ang tungkol sa sinabi ni Keyden. Ipokrita ako kung sasabihin kong hindi ako kinilig at hindi ako umasa dahil alam na alam ko sa sarili ko na mas hinigpitan ko ang kapit ko kay Keyden nang sabihin niya ang mga katagang iyon.Akala ko ay may magbabago na sa samahan namin. Well, may nagbago nga pero imbis na mapalapit kami sa isa't isa ay parang mas lalong tumibay ang pader na humaharang sa amin. Para bang mas lumayo kami sa isa't isa dahil lang sa mga katagang sinabi nito noong isang araw at an
CHAPTER 7PHOEBE'S PParang may milyon-milyong kutsilyo ang sumasaksak sa puso ko habang nakatingin sa papalayong kotse ng asawa ko. Umalis siya para pumunta sa iba. Para puntahan yung totoong mahal niya. Alam ko naman eh. Alam ko naman na hindi niya ako kailanman mamahalin dahil inialay na niya ang puso niya kay Charity. Sa bestfriend ko. Kaya dapat, imbes na umasa ako na baka pwede kaming dalawa ay umpisahan ko na dapat ang napagkasunduan namin na paglalapitin ko silang dalawa kahit alam ko na hindi na kailangan dahil halata naman na gusto nila ang isa't-isPumasok na ako sa loob ng bahay at kinuha ang aking cellphone. Tinext ko si Charity upang ipaalam na pupunta na sa kaniya si KeydenI think hindi ko na sila kailangan pang paglapitin. Halata naman na kahit wala akong gawin ay magiging sila pa rin. Pero kung wala naman pala akong gagawin ay bakit pumayag pa si Keyden na pakasalan ako kung gayong
CHAPTER 8 PHOEBE'S POV TULALA ako habang hinahalo ang aking gatas. Hindi parin ako makaget-over sa nangyari kagabi. Hindi ako makapaniwala na nag-momol na kami. Akala ko ay babagsak na ang bataan kagabi pero habang hinuhubad ni Keyden ang damit ko ay bigla na lang siyang nakatulog at nakakahiya man aminin pero sumakit talaga ang puson ko. Pakiramdam ko ay namula ang pisngi ko nang maalala ang pagkabitin ko kagabi. Hindi ako makapaniwala na halos murahin ko si Keyden dahil bigla na lamang itong nakatulog sa ibabaw ko nang akma na nitong huhubarin ang suot ko. Nawala ako sa pag-iisip nang may biglang naglapag ng kape sa aking harapan at umupo doon si Keyden at nagsimulang uminom nang kape nang hindi manlang ako tinitignan o binabati man lang. Ano pa nga bang aasahan ko? Alam ko na mangyayari itong pag-iwas muli sa akin ng asawa ko kapag nasa huwisyo na ulit siya. Hinayaan ko na lamang siya at s
Epilogue -No Sequel KEYDEN'S POV DALAWANG ARAW na mula nang mawalan ng malay si Phoebe at sa awa ng panginoon ay nagising na ito pero ang kondisyon nito ay mas lumala. Sa dalawang araw na wala itong malay ay ilang beses na nawala sa akin si Phoebe pero ang sabi ng mga doktor ay lumalaban daw ito para mabuhay. Hindi parin ako pinapayagang pumasok sa ICU hanggang ngayon. Nakausap ko na ang ama ni Phoebe nang dumalaw ito sa ospital at nagkausap na din kami. Nasabi ko na dito ang plano kong sa ospital nalang kami magpakasal at pumayag naman ito. Hanggang ngayon ay hinihintay ko parin si Akihiro na bukas pa ang dating. Hindi na ako makapaghintay. Plano na namin na pagkatapos gamutin si Phoebe ay agad kaming magpapakasal. Though hindi ko alam ang gagawin nila para mangyari iyon ay pumayag nalang ako. Ang mahalaga mailigtas ang mag-ina ko. Nakahanda na ang lahat. Ang kasal namin, ang bahay namin. Siya nalang talaga ang kulang. "Sir?" Napatingin ako sa nurse nang tawagin nito ang atensyo
CHAPTER 25 KEYDEN'S POV PARANG GUSTO kong umiyak habang hinahagod ang likod ni Phoebe habang sumusuka ito. Pagkagising nito kanina ay bigla na lang itong tumakbo sa banyo at nagsuka. Buti nga at naalalayan ko ito papunta sa banyo kung hindi ay baka sa tiles ito magsusuka panigurado. Parang dinudurog ang puso ko habang walang tigil ito sa pagsusuka. I feel like my whole word shut down when I saw her coughing blood. Holyshit! Iyak nang iyak si Phoebe at halatang may masakit dito dahil sa higpit ng kapit nito sa gilid ng lababo at wala akong magawa kung hindi ang hagurin ang likod nito. I feel so useless, damn it! "Shh, I love you. I love you. You're gonna be okay, baby. You're gonna be okay." Paulit-ulit kong bulong habang tinutulungan ang asawa ko na punasan ang bibig niya pagkatapos magmumog. "Can you get me the towel please?" Nanghihina nitong bulong. Without a word ay lalabas na sana ako ng banyo para kunin ang towel sa may ka
CHAPTER 24 PHOEBE'S POV NAKATITIG AKO nang matiim kay Keyden habang abala ito sa pagbabalat ng mansanas para sa akin. Matapos ang nangyari kanina ay hindi na kami nagkibuan ulit. Ewan ko ba pero habang lumalapit siya sa akin, imbis na kasiyahan ay takot ang lumulukob sa akin. Takot sa pwedeng mangyari sa akin. Takot sa pwedeng mangyari kay Keyden. I'm scared. "I'm scared to death." Wala sa sarili kong naibulalas at natauhan lang ako nang maramdaman ko ang kamay ni Keyden sa pisngi ko. Tinuyo pala nito ang luha ko na hindi ko namalayang tumulo. "You won't die. Hindi mo ako iiwan. Hindi pwede. Bubuo tayo ng pamilya at tutuparin ko ang pangako ko sa'yo sa altar noon na pahahalagahan at mamahalin kita. Hayaan mo akong tuparin 'yun, Phoebe. Hayaan mo akong alagaan ka at ang magiging anak natin." Sambit nito habang nakatitig sa mga mata ko. Right there and then, paran
CHAPTER 23 KEYDEN'S POV "I SAID I won't kill my baby!" Histeryang sigaw ni Phoebe nang dumating ang ama nito at sinabi dito ang balita ng doktor tungkol sa pagbubuntis niya. Hindi ako nakisabat dahil maging ako ay ayaw kong mawala ang bata pero... May posibilidad na si Phoebe naman ang mawala sa akin kapag nagkataon. Mas hindi ko siguro kakayanin na mawala ang babaeng 'to sa'kin. Hindi pa ako nakakabawi. Kailangan kong bumawi pero paano ko gagawin 'yun kung galit ito sa akin? I never seen her so mad pero hindi ko naman siya masisisi. I was an asshole to her. A jerk. I can still remembered how she cried when she told me how much she regret loving me. Hindi ko na kayang makita siyang ganun. Ni isipin ang itsura niya nun ay hindi ko magawa dahil parang dinidikdik sa sakit ang puso ko. And it's all my fault. "Baby, you're not going to kill your child. You're just go
CHAPTER 22KEYDEN'S POVMAHIGPIT ang hawak ko sa kamay ni Phoebe habang nakaupo ako sa silya sa tabi ng higaan nito. Ayokong bitawan ang kamay niya dahil pakiramdam ko... Pakiramdam ko sa pagkakataon na 'to mawawala na siya sa akin nang tuluyan. Ayoko. Hindi ako papayag.Halos mamatay ako sa kaba nang sabihin nung Andrei- na naalala kong siya pala yung nagbebenta ng ice cream malapit sa ospital na 'to- na wala na si Phoebe. Paulit-ulit akong nagdadasal at nagmamakaawa na bigyan pa ako ng pagkakataon na makausap at mahalin nang buo ang asawa ko.Mukhang dininig ng panginoon ang pakiusap ko dahil nang makarating ako sa ospital ay na revived nila si Phoebe matapos maging tuwid ang linya nito pero parang hindi ata kami titigilan ng problema.Ngayon ay nakikinig ako sa usapan ni Andrei at ng doktor ng asawa ko tungkol sa kondisyon niya. "We really need to perform a heart transplant right away but b
CHAPTER 21KEYDEN'S POV"HOW ARE you?" I immediately asked as I entered Charity's room. She immediately smiled at me but I can see another emotion in her eyes...Guilt."Hey, are you okay? Why are you looking at me like that? Something wrong? May masakit ba sa'yo? Tell me." I worriedly asked as I sat in the chair next to her bed. I think this is the only thing that I could do for her after all the pain that I've caused her. She deserve all the care and love she can hold. Charity is an amazing woman. If only I can just fall for her instead of my bitch of a wife."Keyden, I-I have-" Hindi pa natatapos ni Charity ang sinasabi nito nang biglang bumukas ang pinto at nang lingunin ko kung sino ang pumasok ay bigla nalang akong napatayo nang makita ang ama ni Phoebe. Bakas ang galit sa mukha nito at nang makalapit ito sa akin ay agad kong naramdaman ang kamao nitong tumama sa mukha ko.Narinig ko pa a
CHAPTER 20PHOEBE'S POVI WOULD NEVER forget the look on Keyden's face nang isugod namin sa ospital si Charity. Puno ng pagtataka at katanungan ang ekspresyon ng mukha nito at mas lalo akong naguilty kasabay ng pagbigat ng damdamin ko ay paninikip ng puso ko. Too much emotion is bad for me but I can't help it.Napatayo ako nang makita ko si Keyden na naglalakad nang nakayuko sa may hallway. Kitang-kita ang panlulumo nito base palang sa itsura nito. Kinausap nito ang doktor kanina para alamin ang kalagayan ni Charity habang ako ay nanatili sa upuan sa may hallway."Keyden, a-anong nangyari? Ayos lang ba siya? Oh god, is it bad?" Agad kong tanong. Nilulukob ng pag-aalala ang sistema ko pero mas lamang ang guilt dahil kung hindi sana ako pumatol ay hindi mangyayari ito. Ako ang may kasalanan kung bakit na-ospital si Charity.Napansin ko na nakatitig si Keyden sa akin nang matiim matapos kong magt
CHAPTER 19PHOEBE'S POVHINDI ko alam ang dapat sabihin habang magkaharap kami ni Charity. Masyadong matalim ang tingin nito sa akin. Naninisi. Nanunumbat. Umakyat ako kanina sa kwarto namin ni Keyden para sana makaiwas ngunit hindi ko inasahan na sinundan pala ako ni Charity."So, why did you came back? Para manira ulit ng buhay? Shame on you, Phoebe! Hindi ka pa ba nakuntento sa paninira mo sa aming dalawa ni Keyden noon?! Kunyari ka pang tutulungan mo kami pero may hidden agenda ka pala. I shouldn't have trusted you! Ngayon naman na unti-unti nang nabubuo ang mga sinira mo noon ay babalik ka nalang bigla? How dare you!" Sigaw nito sa akin at rinig na rinig sa bawat pagbigkas nito ng salita ang sakit at panunumbat sa akin. Puno ng galit ang mga mata nito habang nangingilid na ang mga luha.Dahil sa nakikita kong itsura ni Charity ay para akong nanghina. Hindi ako handa sa sakit na sumalakay sa akin dahil sa reak
CHAPTER 18PHOEBE'S POVONE MONTH. One month na akong naka-admit sa ospital na ito and day by day, I can feel that I'm getting worst. Araw-araw ay pahina nang pahina ang katawan ko. Sabi ng doktor ay kailangan daw magperform ng operation sa akin. Sa isang buwan na namamalagi ako sa ospital na 'to ay si Andrei at Dad lang ang kasama ko. Hindi ko sila pinayagang ipaalam kay Keyden ang kalagayan ko. Alam kong masaya na siya ngayon at ayoko nang manggulo pa.Agad akong ngumiti nang makita si Dad na pumaso sa kwarto ko. May ngiti din sa mga kaniyang mga labi pero bakas parin ang pag-aalala sa mukha nito habang nakatingin sa akin."How are you feeling, baby?" Masuyo nitong tanong at agad naman akong ngumiti nang maluwang. "I'm fine, dad." Sagot ko naman agad pero hindi nawawala ang pag-aalala sa mukha nito kaya napahinga nalang ako nang malalim. Alam na alam nitong hindi ako ayos. Never akong naging ayos sa araw-araw na