CHAPTER 11PHOEBE'S POVTAMA NGA ako ng iniisip habang papasok kami ng bahay. Mas maganda nga talaga sa loob. Simple lang pero napaka-elegante. Buhay na buhay ang loob dahil sa kulay ng pintura. Siguradong mas magkakaroon ng buhay ang bahay na 'to kapag nagkaanak na kami ni Keyden. Mapait akong napangiti. Napaka-imposibleng mangyari ng iniisip ko dahil first, hindi ako maaaring magbuntis dahil sa kalagayan ng puso ko. Ilalagay ko lang sa kapahamakan ang sarili ko at ang nasa sinapupunan ko kung nagkataon na may ibang mahal si Keyden at hindi ko sisirain ang buhay niya dahil lang sa nagkaroon siya ng anak sa akin. Hindi kami pwedeng magkaanak dahil maghihiwalay din kami."Grabe, parang masyadong malaki itong bahay para sa ating dalawa." Kumento ko habang inililibot ang paningin sa paligid. Hindi ko naitago ang paghanga sa boses ko nang magsalita ako kaya hindi na ako nagtaka nang marinig ko ang halakhak ni Keyden pero ang hindi ko inaasahan ay ang pagyakap nito sa ak
CHAPTER 12PHOEBE'S POV NAKAKAILANG siguro ang tamang word para ma-idescribe ang sitwasyon namin ngayon. Nasa harap namin si Charity na napakalapad ng ngiti habang nakaupo kaming tatlo sa sofa. Magkatabi kami ni Keyden na kataka-takang masama ang bukas ng mukha habang nakatingin kay Charity. Para bang hindi ito masayang makita ang dalaga. Hindi ba dapat ay halos magtatalon ito sa tuwa dahil sa wakas ay nakita niya ulit ang babaeng mahal niya?"So, how's your honeymoon? Masaya ba?" Masiglang tanong ni Charity. Base sa tono ng boses nito ay para lamang itong kaibigan na excited na magpakwento sa mga nangyari sa amin ni Keyden pero alam kong sarkastiko iyon dahil sa talim ng kaniyang mata na ibinibigay sa akin. Para akong nahiya habang kaharap ang kaibigan ko. Pakiramdam ko ay trinaydor ko siya. Nangako akong ilalakad si Keyden kay Charity kahit na ba parang hindi na kailangan iyon dahil halata namang sila na dahil sa usapang narinig ko noon. Ang tanong, bakit parang
CHAPTER 13 PHOEBE'S POV RAMDAM ang ilangan sa pagitan namin ni Keyden. Mula nang umalis si Charity ay sinubukan ko nang umiwas sa binata. Hindi siya nakakabuti sa pagkakaibigan namin ni Charity at mukhang napansin din naman iyon ni Keyden dahil napapansin ko na kapag magkakasalubong kami dito sa loob ng bahay ay tipid lang siyang ngingiti sa akin tyaka siya babalik sa pinanggalingan niya. Pakiramdam ko ay nagi-guilty ako dahil wala namang kasalanan si Keyden pero nadadamay siya sa gulong pinasok ko. Kapansin-pansin na nawalan ng buhay ang mga mata ni Keyden simula nang iwasan ko siya. Dahil ba iyon sa akin? Sige, mag-assume ka pa, Phoebe. Tumayo na ako mula sa pagkakaupo sa duyan para pumasok sa loob ng bahay nang maramdaman ko na medyo masakit na sa balat ang araw. Medyo matagal-tagal na din akong nakatambay doon para makaiwas kay Keyden na hindi pala pumasok sa opisina. Alam ko naman na hindi ko siya maiiwasan habang buhay pero mabuti nang ganito kesa nama
CHAPTER 14 PHOEBE'S POV Buti nalang at isa lang ang manok na nasa kawali kaya isa lang iyong nasunog. Kung kanina ay desidido akong tanungin kay Keyden ang estado namin, ngayon ay nawalan na naman ako ng lakas ng loob lalo na nang matapos namin linisin ang kusina at nakapagprito na si Keyden- Yes, siya din ang nagpatuloy ng pagpiprito kahit pa ako iyong nagpapaturo- ay may biglang tumawag sa telepono nito at bumalik na naman iyong guilt ko nang malaman ko na si Charity pala ang tumawag. Bumalik sa akin ang mga sinabi nito sa akin at ang ipinangako ko dito. Kaya naman after kong hugasan ang pinagkainan namin na siyang tangi ko lang nagagawa dito ay dumiretso na agad ako sa kwarto para maiwasan si Keyden pero hindi ko alam kung sinusundan ba ako ng damuho na ito o ano pero makalipas lang ng ilang minuto mula nang pumasok ako dito sa kwarto ay pumasok din si Keyden na matamang nakatitig sa akin. May pagtataka ko naman siyang tinignan kahit pa sobrang kabado na
CHAPTER 15PHOEBE'S POV"I SWEAR to god, Keyden. Kapag hindi mo inalis ang ngiting 'yan sa mukha mo sisiguraduhin kong masusunog lahat ng gamit mo!" Sigaw ko kay Keyden dahil ang damuho mula nang alalayan ako pababa sa hapag at nagsimula kaming kumain ay hindi na nawala ang ngisi nito habang pasulyap-sulyap sa akin at may pilyong ngiti sa labi."What? What did I do?" Maang-maangan nito pero ang ngisi ay hindi maawat. Alam ko naman ang naglalaro sa isip nito kaya ganito ito makangiti eh. Pakiramdam ko ay nag-init ang buong mukha ko nang dumako ang tingin ko sa braso nito na puno ng kalmot. Alam na alam ko na ako ang may kagagawan ng mga iyon at alam na alam ko kung paano nito iyon nakuha at kung bakit ko iyon nagawa.Mukhang napansin naman ni Keyden kung saan ako nakatingin at nang dumako ang mga mata nito sa braso niya at nakita ang mga kalmot doon ay mas lumaki ang ngisi ng damuho. "Oh, I know that you enjoyed gi
CHAPTER 16PHOEBE'S POVPINILIT KONG ngumiti kahit na ang gusto kong gawin ay ang magmukmok sa isang gilid at umiyak nang umiyak. Pakiramdam ko ay niloko ako, trinaydor. Pero alam ko naman na wala akong karapatan na maramdaman iyon dahil sa aming dalawa ni Charity, ako ang nanloko at nangtraydor. Kung tutuusin ay sa kaniya naman talaga si Keyden pero habang nakatingin ako sa dalawang taong sinira ko ang buhay... Pakiramdam ko ay sobrang liit ko. Talo na ako. Magkasama na ulit sila. Tapos na."S-sorry, nakaistorbo ata ako." Paumanhin ko at hindi ko inaasahan na kahit na anong pigil ko ay kusa paring tumulo ang isang butil ng luha sa mata ko nang mapatingin ako sa mata ni Keyden.Parang may gusto siyang sabihin na hindi niya magawa. Siguro gusto niyang umalis ako kasi nagkakasolohan sila ng totoo niyang mahal. Nasira ko ata ang moment nila. Siguro nga wala lang yung patawag-tawag niya sa akin ng baby, iyong ha
CHAPTER 17PHOEBE'S POVHINDI KO na namalayan ang oras. Basta ang alam ko lang ay nag-eenjoy ako nang sobra habang kakulitan si Andrei. Who would have thought na masaya palang mag-foodtrip? I've never experienced it before."Tara, kwek-kwek naman tayo." Aya nito tyaka hinila na naman ako. Madilim na pero parang walang kapaguran ang isang ito. Halos lahat ata ng stall ay napuntahan na namin at nakainan. Ang saya pa dahil libre niya ang lahat. Nang makita ko ang kwek-kwek na sinasabi niya ay parang bigla akong nag-alangan. Ang weird kasi nitong tignan dahil kulay orange at bilog siya pero nang makita kong kumuha si Andrei tyaka isinawsaw sa suka at agad na sinubo ng buo ay kumuha na din ako at sinubukang lasahan. Infairness, masarap."Hindi ko naisip na kumakain ka pala ng mga street foods." Narinig kong kumento nito kaya tinignan ko siya tyaka nilunok ang nasa bibig ko bago sumagot, "Hindi ko din naisip na makakaka
CHAPTER 18PHOEBE'S POVONE MONTH. One month na akong naka-admit sa ospital na ito and day by day, I can feel that I'm getting worst. Araw-araw ay pahina nang pahina ang katawan ko. Sabi ng doktor ay kailangan daw magperform ng operation sa akin. Sa isang buwan na namamalagi ako sa ospital na 'to ay si Andrei at Dad lang ang kasama ko. Hindi ko sila pinayagang ipaalam kay Keyden ang kalagayan ko. Alam kong masaya na siya ngayon at ayoko nang manggulo pa.Agad akong ngumiti nang makita si Dad na pumaso sa kwarto ko. May ngiti din sa mga kaniyang mga labi pero bakas parin ang pag-aalala sa mukha nito habang nakatingin sa akin."How are you feeling, baby?" Masuyo nitong tanong at agad naman akong ngumiti nang maluwang. "I'm fine, dad." Sagot ko naman agad pero hindi nawawala ang pag-aalala sa mukha nito kaya napahinga nalang ako nang malalim. Alam na alam nitong hindi ako ayos. Never akong naging ayos sa araw-araw na
Epilogue -No Sequel KEYDEN'S POV DALAWANG ARAW na mula nang mawalan ng malay si Phoebe at sa awa ng panginoon ay nagising na ito pero ang kondisyon nito ay mas lumala. Sa dalawang araw na wala itong malay ay ilang beses na nawala sa akin si Phoebe pero ang sabi ng mga doktor ay lumalaban daw ito para mabuhay. Hindi parin ako pinapayagang pumasok sa ICU hanggang ngayon. Nakausap ko na ang ama ni Phoebe nang dumalaw ito sa ospital at nagkausap na din kami. Nasabi ko na dito ang plano kong sa ospital nalang kami magpakasal at pumayag naman ito. Hanggang ngayon ay hinihintay ko parin si Akihiro na bukas pa ang dating. Hindi na ako makapaghintay. Plano na namin na pagkatapos gamutin si Phoebe ay agad kaming magpapakasal. Though hindi ko alam ang gagawin nila para mangyari iyon ay pumayag nalang ako. Ang mahalaga mailigtas ang mag-ina ko. Nakahanda na ang lahat. Ang kasal namin, ang bahay namin. Siya nalang talaga ang kulang. "Sir?" Napatingin ako sa nurse nang tawagin nito ang atensyo
CHAPTER 25 KEYDEN'S POV PARANG GUSTO kong umiyak habang hinahagod ang likod ni Phoebe habang sumusuka ito. Pagkagising nito kanina ay bigla na lang itong tumakbo sa banyo at nagsuka. Buti nga at naalalayan ko ito papunta sa banyo kung hindi ay baka sa tiles ito magsusuka panigurado. Parang dinudurog ang puso ko habang walang tigil ito sa pagsusuka. I feel like my whole word shut down when I saw her coughing blood. Holyshit! Iyak nang iyak si Phoebe at halatang may masakit dito dahil sa higpit ng kapit nito sa gilid ng lababo at wala akong magawa kung hindi ang hagurin ang likod nito. I feel so useless, damn it! "Shh, I love you. I love you. You're gonna be okay, baby. You're gonna be okay." Paulit-ulit kong bulong habang tinutulungan ang asawa ko na punasan ang bibig niya pagkatapos magmumog. "Can you get me the towel please?" Nanghihina nitong bulong. Without a word ay lalabas na sana ako ng banyo para kunin ang towel sa may ka
CHAPTER 24 PHOEBE'S POV NAKATITIG AKO nang matiim kay Keyden habang abala ito sa pagbabalat ng mansanas para sa akin. Matapos ang nangyari kanina ay hindi na kami nagkibuan ulit. Ewan ko ba pero habang lumalapit siya sa akin, imbis na kasiyahan ay takot ang lumulukob sa akin. Takot sa pwedeng mangyari sa akin. Takot sa pwedeng mangyari kay Keyden. I'm scared. "I'm scared to death." Wala sa sarili kong naibulalas at natauhan lang ako nang maramdaman ko ang kamay ni Keyden sa pisngi ko. Tinuyo pala nito ang luha ko na hindi ko namalayang tumulo. "You won't die. Hindi mo ako iiwan. Hindi pwede. Bubuo tayo ng pamilya at tutuparin ko ang pangako ko sa'yo sa altar noon na pahahalagahan at mamahalin kita. Hayaan mo akong tuparin 'yun, Phoebe. Hayaan mo akong alagaan ka at ang magiging anak natin." Sambit nito habang nakatitig sa mga mata ko. Right there and then, paran
CHAPTER 23 KEYDEN'S POV "I SAID I won't kill my baby!" Histeryang sigaw ni Phoebe nang dumating ang ama nito at sinabi dito ang balita ng doktor tungkol sa pagbubuntis niya. Hindi ako nakisabat dahil maging ako ay ayaw kong mawala ang bata pero... May posibilidad na si Phoebe naman ang mawala sa akin kapag nagkataon. Mas hindi ko siguro kakayanin na mawala ang babaeng 'to sa'kin. Hindi pa ako nakakabawi. Kailangan kong bumawi pero paano ko gagawin 'yun kung galit ito sa akin? I never seen her so mad pero hindi ko naman siya masisisi. I was an asshole to her. A jerk. I can still remembered how she cried when she told me how much she regret loving me. Hindi ko na kayang makita siyang ganun. Ni isipin ang itsura niya nun ay hindi ko magawa dahil parang dinidikdik sa sakit ang puso ko. And it's all my fault. "Baby, you're not going to kill your child. You're just go
CHAPTER 22KEYDEN'S POVMAHIGPIT ang hawak ko sa kamay ni Phoebe habang nakaupo ako sa silya sa tabi ng higaan nito. Ayokong bitawan ang kamay niya dahil pakiramdam ko... Pakiramdam ko sa pagkakataon na 'to mawawala na siya sa akin nang tuluyan. Ayoko. Hindi ako papayag.Halos mamatay ako sa kaba nang sabihin nung Andrei- na naalala kong siya pala yung nagbebenta ng ice cream malapit sa ospital na 'to- na wala na si Phoebe. Paulit-ulit akong nagdadasal at nagmamakaawa na bigyan pa ako ng pagkakataon na makausap at mahalin nang buo ang asawa ko.Mukhang dininig ng panginoon ang pakiusap ko dahil nang makarating ako sa ospital ay na revived nila si Phoebe matapos maging tuwid ang linya nito pero parang hindi ata kami titigilan ng problema.Ngayon ay nakikinig ako sa usapan ni Andrei at ng doktor ng asawa ko tungkol sa kondisyon niya. "We really need to perform a heart transplant right away but b
CHAPTER 21KEYDEN'S POV"HOW ARE you?" I immediately asked as I entered Charity's room. She immediately smiled at me but I can see another emotion in her eyes...Guilt."Hey, are you okay? Why are you looking at me like that? Something wrong? May masakit ba sa'yo? Tell me." I worriedly asked as I sat in the chair next to her bed. I think this is the only thing that I could do for her after all the pain that I've caused her. She deserve all the care and love she can hold. Charity is an amazing woman. If only I can just fall for her instead of my bitch of a wife."Keyden, I-I have-" Hindi pa natatapos ni Charity ang sinasabi nito nang biglang bumukas ang pinto at nang lingunin ko kung sino ang pumasok ay bigla nalang akong napatayo nang makita ang ama ni Phoebe. Bakas ang galit sa mukha nito at nang makalapit ito sa akin ay agad kong naramdaman ang kamao nitong tumama sa mukha ko.Narinig ko pa a
CHAPTER 20PHOEBE'S POVI WOULD NEVER forget the look on Keyden's face nang isugod namin sa ospital si Charity. Puno ng pagtataka at katanungan ang ekspresyon ng mukha nito at mas lalo akong naguilty kasabay ng pagbigat ng damdamin ko ay paninikip ng puso ko. Too much emotion is bad for me but I can't help it.Napatayo ako nang makita ko si Keyden na naglalakad nang nakayuko sa may hallway. Kitang-kita ang panlulumo nito base palang sa itsura nito. Kinausap nito ang doktor kanina para alamin ang kalagayan ni Charity habang ako ay nanatili sa upuan sa may hallway."Keyden, a-anong nangyari? Ayos lang ba siya? Oh god, is it bad?" Agad kong tanong. Nilulukob ng pag-aalala ang sistema ko pero mas lamang ang guilt dahil kung hindi sana ako pumatol ay hindi mangyayari ito. Ako ang may kasalanan kung bakit na-ospital si Charity.Napansin ko na nakatitig si Keyden sa akin nang matiim matapos kong magt
CHAPTER 19PHOEBE'S POVHINDI ko alam ang dapat sabihin habang magkaharap kami ni Charity. Masyadong matalim ang tingin nito sa akin. Naninisi. Nanunumbat. Umakyat ako kanina sa kwarto namin ni Keyden para sana makaiwas ngunit hindi ko inasahan na sinundan pala ako ni Charity."So, why did you came back? Para manira ulit ng buhay? Shame on you, Phoebe! Hindi ka pa ba nakuntento sa paninira mo sa aming dalawa ni Keyden noon?! Kunyari ka pang tutulungan mo kami pero may hidden agenda ka pala. I shouldn't have trusted you! Ngayon naman na unti-unti nang nabubuo ang mga sinira mo noon ay babalik ka nalang bigla? How dare you!" Sigaw nito sa akin at rinig na rinig sa bawat pagbigkas nito ng salita ang sakit at panunumbat sa akin. Puno ng galit ang mga mata nito habang nangingilid na ang mga luha.Dahil sa nakikita kong itsura ni Charity ay para akong nanghina. Hindi ako handa sa sakit na sumalakay sa akin dahil sa reak
CHAPTER 18PHOEBE'S POVONE MONTH. One month na akong naka-admit sa ospital na ito and day by day, I can feel that I'm getting worst. Araw-araw ay pahina nang pahina ang katawan ko. Sabi ng doktor ay kailangan daw magperform ng operation sa akin. Sa isang buwan na namamalagi ako sa ospital na 'to ay si Andrei at Dad lang ang kasama ko. Hindi ko sila pinayagang ipaalam kay Keyden ang kalagayan ko. Alam kong masaya na siya ngayon at ayoko nang manggulo pa.Agad akong ngumiti nang makita si Dad na pumaso sa kwarto ko. May ngiti din sa mga kaniyang mga labi pero bakas parin ang pag-aalala sa mukha nito habang nakatingin sa akin."How are you feeling, baby?" Masuyo nitong tanong at agad naman akong ngumiti nang maluwang. "I'm fine, dad." Sagot ko naman agad pero hindi nawawala ang pag-aalala sa mukha nito kaya napahinga nalang ako nang malalim. Alam na alam nitong hindi ako ayos. Never akong naging ayos sa araw-araw na