Kabanata 1

Reid

Cassandra's point of view

Isang malakas na sampal ang natikman ko mula sa aking Grandpa. Ramdam ko ang pamamanhid ng pisngi ko dahil sa sakit na dulot no’n. Napapikit ako at hinayaan na lamang siyang ilabas ang galit niya.

"Hindi mo na 'ko binigyan ng kahihiyan! Isinama kita roon para ipakilala sa lahat ng investors ng kumpanya natin pero anong ginawa mo? Binastos mo ang anak ni Mr. Chua!" Nanggigigil niyang sermon sa akin.

"Grandpa, ako ang una niyang binastos!" Pangangatwiran ko. "Kung talagang may pinag-aralan ang lalaking 'yon hindi niya 'ko babastuhin ng gano’n! At kahit itakwil niyo pa 'ko, hindi ako hihingi ng tawad sa manyak na anak ng investor niyo!"

Mabilis akong lumabas ng mansyon. Naririnig ko pa ang pagtawag sa akin ni Grandpa sa buong pangalan ko.

"Cassandra Lim! Bumalik ka dito!"

Bakit ako babalik? Hindi ako hibang para makinig sa panenermon niya gayong alam ko namang hindi niya ako kakampihan! Isa pa, hindi ko naman talaga kasalanan ang nangyari!

Bwisit na lalaking 'yon! Matapos niyang hawakan ang puwet ko, heto at ako pa ang nasampal at pinagalitan ni Grandpa! Great!

My grandfather has been doing everything he could so that he could set me up to someone. Apo’t kadugo niya ako ngunit kung ituring niya ako ay animo’y material lamang para sa kanyang negosyo.

Nagpupuyos ang damdamin ko. Napakamalas ng araw na ito! Sana talaga ay hindi na 'ko pumunta sa lintek na party na 'yon!

Habang naglalakad papuntang kotse ay nakasalubong ko si kuya Dmitri— ang pinsan ko na tinuring ko na ring tunay na kapatid. Nakasuot ito ng business suit habang nilalaro ang susi ng kanyang kotse. Hinahagis niya ‘yon sa ere at sinasalo rin.

"You okay, Cass?" Tanong niya sa akin nang balingan ako ng tingin. His brow furrowed a bit. Bakas siguro sa mukha ko ang pagkainis kaya niya tinatanong kung ayos lang ako.

"Sinong magiging okay? Pinagbuhatan lang naman ako ng kamay ni Grandpa!" I yelled at him.

"Whoa!" itinaas niya ang mga kamay niya na parang sumusuko, "I'm not your enemy, cousin."

"That old hag! Ako na nga ang nabastos, ako pa ang nasampal? I can't digest the fact that our grandfather is just completely heartless!"

Masamang masama talaga ang loob ko. Simula palang noon ay hindi niya na

inisip ang nararamdaman at kapakanan ko. Ni hindi nga yata ako mahal ng matandang 'yon!

Sa una ay masakit pero sa huli ay nasanay na lamang ako. Wala namang akong magawa dahil kahit na ganito ang nangyayari ay kadugo ko pa rin si Grandpa.

My cousin shook his head. Inakbayan niya ako para kalmahin, "Tell me more about it. Iinom na ba natin 'yan?"

Napairap ako sa sinabi niya. Hindi na nga maayos ang pakiramdam ko, mas lalo pa yatang sasakit ang ulo ko sa kalokohan nitong pinsan ko. I'm sure he's worried pero gumagawa siya ng paraan para maging light ang sitwasyon. However, I just can't ignore what happened and how I feel right now.

"I don't want to," inalis ko ang braso niyang nakaakbay sa balikat ko, "Pumasok ka na sa loob at pakalmahin mo ang matandang 'yon. I-text mo na lang ako kung pwede na 'kong umuwi."

"Where are you going?" Tanong niya nang ilabas ko ang keyfob ng aking kotse. Nanunubok ang mga mata nitong kulay abo.

Binuksan ko ang pinto sa driver seat at pagkatapos ay bumaling sa kanya, "Magpapalamig lang."

"Where?" Tumaas ang isang kilay niya kaya napairap na lamang ako.

Alam ko na nag-aalala lang siya pero hindi na ako bata para tanungin nang kung anu-ano. I am just really tired and all I want is to breathe and escape right now.

"Kung saan wala ka at si Grandpa. Ang sakit ninyo sa ulo!" I scowled at him.

He laughed so hard. I just rolled my eyes outrageously. Pumasok na ako sa kotse ko at mabilis na itong pinaandar. Nakita ko pa ang eksaheradang pagkaway ni kuya Dmitri mula sa aking side mirror. Napailing na lamang ako. Kahit yata yanigin ng lindol ang mansyon, kampante’t masaya pa rin siya.

Sana ay ganoon na lang din ako. Sana ay kaya kong palagpasin ang nangyari pero hindi. Hindi ko kayang magkunwari.

Nagmamaneho lamang ako sa highway pero sa totoo lang ay hindi ko alam kung saan ako pupunta. Nadaanan ko na ang Crossville University ngunit lutang pa rin ang isipan ko at hindi makapag-isip nang matino. Naalala ko na naman ang nangyari sa party na ‘yon... Mabilis na umapaw ang iritasyon sa aking dibdib. That maniac guy just touched my butt! Hindi ko mapapatawad ang lalaking ‘yon kahit na ano pa ang sabihin ng lolo ko!

Napahinto ako sa isang flower shop. Sa isang iglap ay naalala ko ang mga magulang ko. Bumaba ako ng kotse at huminga nang malalim.

I decided to buy flowers for them. It's been a long while since the last time I visited them.

Baka nagtatampo na ang dalawang 'yon. I smiled at my own thought.

***

Nang makarating ako sa lugar nina mama at papa ay nilakad ko ang eksaktong tahanan nila. Pribado ang naging puntod nila kaya hindi gaya sa mga nakahimlay sa lupa, animo'y bahay ang naging puntod nila. Yes, they were gone years ago. Bata palang ako, ulila na agad sa magulang.

Pagpasok ko pa lang sa animo'y bahay nila ay bumungad na sa akin ang magkatabing lapida nila sa gilid ng dalawang malaking gawa sa marmol na kahon. Ofcourse, Grandpa wanted the best for both of them.

Umupo ako sa harapan nila at nilapag ang dalawang bouquet ng bulaklak na binili ko para sa kanila. Isa ang kay mama at ang isa naman ay kay papa. Napangiti ako at nangalumbaba habang nakaupo sa malamig na sahig.

"I miss you, Mama and Papa..." panimula ko.

I always wish that they could respond to me whenever I talk to them in this place but I knew it's impossible. They won't answer; never.

Bumuntong hininga ako at kinagat ang aking pang-ibabang labi.

"Sinaktan na naman ako ni Grandpa. Siguro kung nandoon lang kayo kanina, baka inaway niyo na iyon," napangiti ako sa naisip ko, "Kasi naman ang aga niyo akong iniwan. Iyan tuloy, laging mainit ang dugo sa akin ng matandang 'yon!"

Pinigilan ko ang emosyon ko. Ayoko nang umiyak dahil alam ko namang hindi sila matutuwa. Hindi ko lang maiwasang isipin na ako ang palaging sinisisi ni Grandpa kung bakit maagang nawala sina mama't papa.

Sampung taong gulang lang ako noon nang madukot nang masasamang grupo na tutol sa panunungkulan ni Papa sa dati naming probinsya— Southern Leyte. He was a city governor back then. Hindi naman lingid sa kaalaman ko na marami siyang kalaban at marami ring hindi sumasang-ayon sa mga pinapanukala niya noon. Sa murang edad ay masasabi kong malinis si Papa. Kung ang iba ay pulos pagpa-payaman at kurapsyon ang ginagawa, ibahin ng lahat ang Papa ko. He was kind and helful. Malinis ang intension niya at masasabi kong makatao, hindi tulad ng iba sa politico.

Kaya lang noong nadukot ako ay hindi maganda ang nangyari. Naaalala ko pa. Those guys who kidnapped and tortured me asked my father to give out millions of money just to claim me. Ofcourse, being the parents who just loved their daughter so much, they did what those guys asked them to do.

Ang masakit lang ay hindi sila nakuntento sa pera. Pinakawalan nga nila ako ngunit binaril naman nila ang Papa ko. It was a tragedy because he was shot on his chest right in front of me.

Noong isinugod siya sa hospital ay wala nang nagawa ang mga doktor. May bala raw na tumama sa puso ni Papa, and that was it. He died because he wanted to save his one and only daughter.

Ilang linggo lang din ang nakalipas ay sumunod sa kanya si Mama dahil hindi nito kinaya ang pangungulila at depresyon.

Huminga ako ng malalim, "Mama, Papa, miss na miss ko na kayo..."

Nanatili pa ako roon ng mga dalawang oras. I missed them so much that whenever I visit them, it was hard to move and leave. It was like a piece of me was missing. Gabi na nang iwan ko sila. Tinext ko si kuya Dmitri kung pwede na akong umuwi. Hindi ko nga lang alam kung matatawa ba ako sa reply ng aking pinsan o mabubwisit.

Dmitri:
Lagot ka! Galit pa rin si tanda.

Makulit sa text ang pinsan ko pero hindi nakawala sa akin ang mensahe nito. Grandpa is still mad. Natawa ako sa naisip. Kailan ba siya hindi nagalit sa akin? For him, I am just someone who took away his son's life.

Masakit, pero ano bang magagawa ko? Hindi ko ginusto ang mga nangyari noon at kung kaya ko lang baliktarin ang mga nangyari, sana nga ay ako na lang.

Napagpasiyahan ko na lamang mag-stay sa hotel dahil gabi na. For sure grandpa won't allow me to enter our house— his house rather.

Nagmaneho ako papunta sa pinakamalapit na hotel na alam ko. I checked in and went to my suite immediately. Bigo ang dibdib ko nang maupo sa malambot na kama.

Inalis ko sa isip ko ang galit ni Grandpa. Mawawala rin naman ang galit no'n pero ano na naman ang kailangan kong gawin para hindi na siya magalit sa akin?

Marry a businessman? Damn it!

Kumain ako ng dinner sa aking suite pagkatapos ay nagshower na ako at nagbihis. Ginamit ko na lamang ang bathrobe na nakita ko sa closet dahil wala naman akong dalang damit.

Nilibang ko ang aking sarili para hindi na maisip ang problema sa bahay. Ilang beses akong naglipat ng channel sa smart TV gamit ang remote control nito nang mapahinto dahil sa pag-ring ng phone ko. Mabilis ko ‘yong dinampot sa side table. No’ng una ay kinabahan pa ako dahil akala ko ay si Grandpa ang tumatawag pero hindi, si Reid Alvedo.

Kumunot ang aking noo. Ano naman kayang kailangan ng isang ‘to? Huminga ako nang malalim at saka sinagot ang tawag niya.

"Oh, bakit?" bungad ko.

Nahinto ako sa HBO channel kung saan pinapalabas ang dating movie na gawa ng Marvel Studios.

"I miss you too, Cassandra..." he said softly.

I rolled my eyes. Kung noon ay nakukuha pa niya ako sa mga ganyang galawan niya, ngayon ay hindi na.

We have this casual relationship. Magkaibigan, pero hanggang do’n na lamang. Hindi na ulit babalikan ang dati.

Never again!

"Anong kailangan mo, Reid?"

"Inom tayo? Katatapos lang ng trabaho ko."

Napairap ulit ako, "Close tayo?"

He laughed heartily on the other line. Para bang naka-kakilig ang sinabi ko. Napailing na lamang ako at tinago ang ngiting nagbabadya sa aking mga labi.

"Still you, Cass..."

"Well..." tanging nasabi ko.

Hearing his voice somehow made me feel the familiar warmth and that I am not alone.

Reid never made me feel alone though... That’s the truth. Kahit na hindi naging maganda ang relasyon namin noon ay handa pa rin siyang magbigay ng kahit anong tulong at payo sa akin.

"I'll pick you up. Iinom tayo. Where are you?"

But we never worked out. That was the reason why I broke up with him. He was so authoritative, possessive and full of jealousy. Kapag ginusto niya, dapat iyon ang masunod.

He always thought that I need to be protected, that I am a child that needed to have a guardian most of the time. Hindi niya alam ay naka-kasakal na siya dahil sa gano’ng ugali niya.

"Pumayag ba ako?" I said with utmost sarcasm.

"Oh, come on, Cassandra! Please?"

Panandalian akong nag-isip kung papayag ba ako o hindi. Dahil na rin siguro sa panghihipnotismo niya sa akin kaya um-oo na lamang ako. Kailangan ko rin malibang dahil buong gabi ko iisipin ang problema ko kung magkukulong lamang ako rito sa aking suite.

Cassandra, kailan ka ba matututong tumanggi sa ex-boyfriend mo?

"Bring some clothes that I could wear, Reid. I'm here sa Makati Diamond Hotel. Nag-away kami ng lolo ko," wika ko nang makahiga sa kama.

"Again?" Tumawa ito sa kabilang linya.

Bastos! Maraming beses nang siya ang naging takbuhan ko kapag ganito ang nangyayari. Hindi niya ako kailanman hinindian kapag masama ang loob ko.

"Sure. I'll buy you some good clothes," aniya. Sa tono palang ng boses niya ay parang may binabalak ng kalokohan! Napangiwi na lamang ako. Napaka-naughty niya kahit kailan! Ang tanda-tanda na pero puro kalokohan pa rin ang iniisip!

Nagtataka na talaga ako kung bakit ko siya pinatulan noon. Cassandra, why? I shook my head.

"Subukan mong pagtripan ako, Reid. Hindi ka na talaga sisikatan ng araw. Badtrip ako kaya umayos ka!" Nanggigil kong banta sa kanya.

Humagalpak lang siya sa kabilang linya. What the hell!

"I'm just kidding!" wika niya at tumikhim, "Give me thirty minutes, okay?"

"Whatever. Bye!" In-end ko na ang call at tinext sa kanya ang room number ng suite ko.

Sabi niya ay kalahating oras daw bago siya makarating pero hindi pa yata natatapos iyon ay tumunog na ang telepono na nasa gilid ng kama ko.

Isang babae ang nakausap ko at pinapakumpirma ang pagbisita ni Reid. Pagkatapos no'n ay naghintay lamang ako ng mga limang minuto hanggang sa makarinig ako ng katok sa pinto.

It's him.

Pinagbuksan ko siya. Bumungad sa akin ang isang lalaking nakaputing long sleeves. Nakatupi ang sleeves hanggang mga braso nito. Halos matakpan na ng kulay mais niyang buhok ang kanyang mga tainga't mga matang nakatitig sa akin. His brown chinky eyes are eyeing me as if I am the only woman it only sees.

Napatitig ako sa buhok niya. Ang haba na pala ng buhok nito. Pero hindi naman 'yon nakabawas sa pagkalalaki niya. Well, he’s truly a head turner. He's like an angel. Iyon ang unang papasok sa isip ng mga babae kapag nakita ang isang Reid Alvedo. Ngunit para sa akin ay isa siyang demonyitong hindi magpapaawat sa pangbubwisit sa akin; demonyitong gwapo.

"Cassandra," kumindat pa ito at ngumiti.

Napairap ako. That act again! His flirty dirty game!

"Where are my clothes?"

Ngumuso ito, "Hindi mo man lang ba ako na-miss? Masakit."

Hindi ko na yata nabilang ang pag-irap ko. The nerve of this guy, really! Kung makaarte ay akala mo boyfriend ko pa rin, e! Hindi naman na kami! I'm done doing bullshits with him.

Inagaw ko mula sa kamay niya ang paperbag na dala niya at isinara ko ang pinto. I heard him groan out of frustration pero binalewala ko ‘yon.

Hindi naman siya aalis. Maghintay siya sa labas! I can't let him in. Baka kung ano pa ang gawin niya sa akin!

Naisip ko dati noong kami pa. Kapag kami lang ang naiiwan ay kung anu-ano na ang nagagawa namin. Agad na nag-init ang mga pisngi ko. Mabilis kong inalis ang mga alaalang ‘yon sa isip ko.

Never again, Cassandra.

Isang off shoulder na black top at shorts ang nasa paperbag. Napairap ako sa isiping gusto niya akong magshorts. Nagbihis na lamang ako. Mabuti na lang at medyo bumagay ang damit sa sandals ko. Naglipstick ako at pagkatapos ay hinarap na ulit ang lalaking iyon sa labas ng aking suite.

Pagkabukas ko pa lang ng pinto ay nakita ko siya na nakahalukipkip at kunot ang mukha.

"Tara?" Yaya ko sa kanya. Pigil ang ngiti ko nang makita ang mukha niyang nakasimangot. Asar na naman ang lalaking 'to!

"Really, Cassandra Lim?"

"What?" sinara ko ang pinto at tumingin sa kanya na parang inosenteng bata. Naalala ko ang bestfriend kong si Kimberly— na kapatid ni Reid. Ginaya ko ang ekspresyon ng inosente nitong mukha, "Nainip ka ba?"

Umirap ang mga mata nito. Bakit ba kahit na umiikot ang mga mata niya ay hindi pa rin nababawasan ang kagwapuhan niya? Napalunok ako sa pamilyar na pakiramdam na bumabangon sa aking dibdib.

No, Cassandra. You are done with him. I remind myself for the nth time.

"Whatever. Let's go," bumuntong hininga ito at saka ngumiti, "So saang bar tayo?"

"Kahit saan..."

"Okay," nagulat ako nang hawakan niya ako sa aking baywang.

Ito na naman 'tong pamilyar na pakiramdam! Pinagalitan ko ang sarili ko.

Cassandra Lim, it's not good for you to feel this way towards him! You're so over him, right?

I'm done. Magkaibigan na lang kayo ngayon. Huwag mo ng balikan and hindi dapat...